Ὅσιος Ἀβέρκιος ὁ Ἱσαπόστολος καὶ Θαυματουργὸς (22 Οκτωβρίου)
ζησε στά τέλη τοῦ 2ου αἰώνα μ.Χ. Ἡ ἄμεπτη ζωή του καί ἡ καρποφορία τῆς διδασκαλίας του, παρακίνησαν τό ποίμνιο νά τόν ἀναγκάσει νά γίνει ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως στήν Φρυγία. Τό ἀξίωμα δέ μείωσε τόν ζῆλο τοῦ Ἀβερκίου. Ἔλεγε, μάλιστα, ὅτι δέν ἀρκεῖ κάποιος νά φαίνεται ἄρχων, ἀλλά καί νά εἶναι πραγματικά. Δηλαδή νά αὐξάνει τήν διακονία καί τούς κόπους του. Διότι κατά τό Εὐαγγέλιο, «εἰ τίς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος», πού σημαίνει, ἂν κανείς θέλει νά εἶναι πρῶτος κατά τήν τιμή, ὀφείλει μέ τήν ταπείνωσή του ἀπέναντι στούς ἄλλους, νά γίνει τελευταῖος ἀπό ὅλους καί ὑπηρέτης ὅλων μέ τήν ἄσκηση τῆς ἀγάπης.
Καί ὁ Ἀβέρκιος τήν ἐντολή αὐτή ἔκανε πράξη στή ζωή του. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα νά κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε τήν κόρη τοῦ βασιλιά τῆς Ρώμης, ἀπό πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά ἀπό τήν γῆ ἐξέβαλε καί ἄλλα πολλά θαύματα ἔκανε.
Ἐπίσης, ὁ Ἀβέρκιος κήρυξε σέ ὅλες τίς πόλεις τῆς Συρίας καί Μεσοποταμίας. Ἔπειτα πῆγε στή Λυκαονία, τήν Πισιδία καί στήν ἐπαρχία τῶν Φρυγῶν. Ὀνομάστηκε ἰσαπόστολος, διότι περιόδευσε καί κήρυξε ὅπως οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ.
Πέθανε εἰρηνικά, 72 χρονῶν.
Ἅγιοι Ἀλέξανδρος, Θεοδότη, Γλυκερία, Ἄννα καὶ Ἐλισάβετ οἱ Μάρτυρες (22 Οκτωβρίου)
Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἦταν ἐπίσκοπος καί κήρυττε μέ μεγάλο ζῆλο τό Εὐαγγέλιο στά πλήθη τῶν εἰδωλολατρῶν. Τά κηρύγματά του προσέλκυσαν πλῆθος εἰδωλολατρῶν στήν Χριστιανική πίστη.
Τό γεγονός αὐτό ἐξόργισε τόν ἄρχοντα τοῦ τόπου. Ἔτσι λοιπόν διέταξε νά συλλάβουν τόν Ἅγιο καί νά τόν ὑποβάλλουν σέ βασανιστήρια, γιά νά τόν ἀναγκάσουν νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ἐκεῖνος ὅμως δέν πείστηκε.
Ἕνας στρατιώτης, ὀνόματι Ἡράκλειος, βλέποντας τήν καρτερία τοῦ Ἀλεξάνδρου πίστεψε στόν Χριστό. Ὁ Ἡράκλειος ὑποβλήθηκε σέ πολλά βασανιστήρια καί τελικά ἀποκεφαλίστηκε.
Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, θεραπεύτηκε ἀπό τίς πληγές τῶν βασανιστηρίων. Διετέλεσε καί κάποιο θαῦμα, ἔτσι προσέλκυσε στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ τέσσερις γυναῖκες, τήν Θεοδότη, τήν Γλυκερία, τήν Ἄννα καί τήν Ἐλισάβετ.
Οἱ γυναῖκες αὐτές ὁμολόγησαν τήν πίστη τους μπροστά στόν ἄρχοντα καί ὁδηγήθηκαν γι’ αὐτό κάτω ἀπό τό σπαθί τοῦ δήμιου.
Ὕστερα ἀπό ὅλους ἀποκεφαλίστηκε μέ ξίφος καί ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος.
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ἐθνομάρτυρας, Ἐπίσκοπος Μεθώνης (22 Οκτωβρίου)
εννήθηκε τό 1770 στό χωριό Ἄλβαινα τῆς Ὀλυμπίας.
Ἐπίσκοπος Μεθώνης Ναυαρίνου καί Νεοκάστρου χειροτονήθηκε ἐπί πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου ΣΤ’ (1813 – 1818).
Τό 1817 ταξίδεψε στήν Ρωσία καί παρουσιάστηκε ἐνώπιον τοῦ τσάρου στόν ὁποῖο, μέ σπάνια εὐγλωττία, ἐξέθεσε τίς κακουργίες τῶν Τούρκων κατακτητῶν καί τήν οἰκτρή κατάσταση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων, καί ἀπό τόν ὁποῖο ζήτησε συμπαράσταση καί βοήθεια γιά τό δοῦλο Γένος.
Στήν Μεθώνη ἐπέστρεψε τό 1818 μέ ρωσικό πολεμικό πλοῖο. Τότε μυήθηκε στή Φιλική Ἑταιρεία ἀπό τόν Ἀναγνωσταρᾶ Παπαγεωργίου. Εἶναι ὁ πρῶτος ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου πού μυήθηκε σ’ αὐτήν, ἡ δέ εἴσοδός του χαιρετίστηκε μέ ἐνθουσιασμό ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη.
Ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὁ Γρηγόριος ἀναπτύσσει πολεμική δράση καί πρωτοστατεῖ, μαζί μέ τούς ὁπλαρχηγούς Παπατσώρα, Γρηγοριάδη, Παπατσώνη, Ντούφα, Παπαζαφειρόπουλο, Κων. Πετρ. Μαυρομιχάλη κ.ἄ. στήν πολιορκία τῶν κάστρων τῆς Μεθώνης καί τοῦ Νεοκάστρου. Μετά ἑξάμηνη πολιορκία τοῦ Νεοκάστρου οἱ Τοῦρκοι παραδόθηκαν καί τήν συμφωνία παραδόσεως ὑπέγραψε ὁ Γρηγόριος (7 Αὐγούστου 1821). Ἡ ἀπόβαση τοῦ Ἰμπραήμ στή Μεθώνη καί Κορώνη βρίσκει τόν Γρηγόριο στήν πρώτη γραμμή καί ὑπερασπίζεται τό Παλαιόκαστρο.
Μετά τήν πτώση τῆς Σφακτηρίας, τά χαράματα τῆς 30ης Ἀπριλίου 1825, ὁ Γρηγόριος καί οἱ ὑπερασπιστές τοῦ Παλαιοκάστρου ἀποφάσισαν ἡρωική ἔξοδο.
Ὁ Γρηγόριος τραυματίστηκε καί συνελήφθη αἰχμάλωτος. Ἀρνήθηκε νά ἐξισλαμιστεῖ καί νά «προσκυνήσει», φυλακίστηκε στό Μπούρτζι τῆς Μεθώνης ὅπου ὑποβλήθηκε σέ φρικτά μαρτύρια μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνει στίς 22 Ὀκτωβρίου 1825.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
