Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής (25 Απριλίου)
Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καί Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος Ἑλληνιστής καί ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπό εὔπορη οἰκογένεια καί κατά τήν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νά παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἕνα δεύτερο ὄνομα ἑλληνικό ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καί Μᾶρκος. Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τό προφανῶς εὐρύχωρο σπίτι της στήν Ἱερουσαλήμ γιά τίς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι παλαιότεροι ἐρευνητές δέχονται ὅτι στό σπίτι αὐτό ἔλαβε χώρα τό τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς Μαθητές Του καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος βαστάζων», ὁ ὁποῖος θά ἔδειχνε στούς δύο Μαθητές πού ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιά τήν προετοιμασία τοῦ δείπνου τό «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης Μᾶρκος.
Ἡ καταγωγή τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου ἦταν μᾶλλον ἀπό τήν Κύπρο. Ἀπό νεαρή ἡλικία ἄρχισε τήν διακονία τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελίου, συνοδεύοντας τόν θεῖο του Ἀπόστολο Βαρνάβα καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο στίς διάφορες περιοδεῖες τους.
Στήν πρώτη περιοδεία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διακόπτει τήν συνεργασία, ὅταν ὁ Παῦλος καί οἱ συνεργάτες του ἔφθασαν ἀπό τήν Κύπρο στήν Πέργη τῆς Παμφυλίας καί ἀπό ἐκεῖ ἐπιστρέφει στά Ἱεροσόλυμα. Στήν ἀρχή τῆς δεύτερης περιοδείας, μετά τήν Ἀποστολική Σύνοδο, κατά τόν «παροξυσμό» πού παρατηρήθηκε μεταξύ Παύλου καί Βαρνάβα, ὁ τελευταῖος μέ τόν Μᾶρκο ἀπέπλευσαν στήν Κύπρο καί ὁ Παῦλος μέ τόν Σίλα ξεκίνησαν γιά τή νοτιοδυτική Μικρά Ἀσία. Ἀργότερα ὁ Μᾶρκος βρίσκεται πάλι κοντά στόν Παῦλο κατά τόν χρόνο πού γράφει ὁ Ἀπόστολος τίς Ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας καί τέλος μνημονεύεται στήν Α’ Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, ὡς συνεργάτης αὐτοῦ καί στήν Β’ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή.
Ἅγιος Ἀννιανὸς Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας (25 Απριλίου)
Ὁ Ἅγιος Ἀννιανός, μαθητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, Ἐπίσκοπος καί διάδοχός του στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας, ὑπῆρξε κατά τόν ἱστορικό Εὐσέβιο Καισαρείας «ἀνήρ θεοφιλής καί κατά πάντα θαυμάσιος». Σύμφωνα μέ τίς ἁγιολογικές εἰδήσεις ἐξασκοῦσε ὡς εἰδωλολάτρης τό ἐπάγγελμα τοῦ ὑποδηματοποιοῦ στήν Ἀλεξάνδρεια.
Ὅταν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἀποβιβάσθηκε ἀπό τό πλοῖο στήν πόλη αὐτή, ἀπευθύνθηκε στήν Ἀννιανό γιά νά τοῦ ἐπιδιορθώσει τά χαλασμένα του ὑποδήματα. Ὁ τελευταῖος, ἐπάνω στήν ἐργασία του, τραυμάτισε μέ τό ἐργαλεῖο τό ἀριστερό του χέρι. Μετά ἀπό αὐτό τό συμβάν ὁ Ἀπόστολος Μᾶρκος τοῦ ζήτησε νά πιστέψει στόν Θεό γιά νά θεραπευθεῖ. Καί ἀμέσως ἔκανε πηλό ἀπό τό πτύσμα του καί μέ αὐτό ἐπάλειψε τό χέρι τοῦ Ἀννιανοῦ, ἐπικαλούμενος τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τό χέρι τοῦ ὑποδηματοποιοῦ ἔγινε καλά.
Ὁ Ἀννιανός μετά τό θαῦμα, βαπτίσθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Μᾶρκο καί τόν διαδέχθηκε στόν Ἀλεξανδρινό θρόνο. Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 82 μ.Χ.
Κατά ἄλλη μαρτυρία τελεύτησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα Δομετιανοῦ, δηλαδή τό ἔτος 85 μ.Χ. Ἄλλη ὅμως παράδοση Ἀνατολικῆς προελεύσεως ἀναφέρει ὅτι ποίμανε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξάνδρειας ἐπί δεκαοκτώ ἔτη καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 86 μ.Χ.
Ἅγιος Μακεδόνιος Β’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (25 Απριλίου)
Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος ὑπηρέτησε προηγουμένως ὡς πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί σκευοφύλακας τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ ἀνατροφή του ἔγινε μέ τήν ἐπιμέλεια τοῦ θείου του, Πατριάρχου Γενναδίου τοῦ Α’ (458 – 471 μ.Χ.), τόν ὁποῖο ὁ χρονογράφος Ἐφραίμιος ἀποκάλεσε τύπο εὐσέβειας καί κάθε καλοῦ.
Ὁ Μακεδόνιος ὁ Β’ διαδέχθηκε τόν Πατριάρχη Εὐφήμιο (489 – 496 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος καθαιρέθηκε στά μέσα τοῦ 496 μ.Χ. ἀπό Σύνοδο πού συγκλήθηκε μέ πρωτοβουλία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου. Μολονότι ὁ Εὐφήμιος ἦταν ἄνδρας πού ἀγωνίσθηκε σθεναρά ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶχε ἐπισύρει ἐναντίων του ἄγρια καί χωρίς ἔλεος τή δυσμένεια τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοκράτορα, ἐχθροῦ τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στή Χαλκηδόνα. Ὁ Μακεδόνιος ὁ Β’ δέν δίστασε νά προσέλθει στόν αὐτοκράτορα καί νά ζητήσει ἀπό αὐτόν τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς τοῦ Πατριάρχου Εὐφημίου, κατά τήν ἐξορία του στά Εὐχάιτα μετά τήν καθαίρεση. Ὁ Ἀναστάσιος ὁ Δίκορος (491 – 518 μ.Χ.) ἄκουσε μέ δυσαρέσκεια τήν παράκληση τοῦ Μακεδονίου. Ἔκρινε ὅμως καλό νά τήν δεχθεῖ. Καί ὁ Μακεδόνιος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγαθή ψυχή συμμεριζόταν τήν θλίψη τοῦ ἀδικημένου προκατόχου του, ἔσπευσε ἀμέσως πρός τόν Εὐφήμιο, τόν ἀγκάλιασε ἀδελφικά, τόν ἐφοδίασε δέ καί μέ χρήματα. Συμπεριφορά τόσο περισσότερο ἀξιέπαινη, διότι ὁ Μακεδόνιος ἦταν φτωχός καί τά χρήματα ἐκεῖνα τά εἶχε δανεισθεῖ.
Εβδομαδιαίο Νηστειοδρόμιο
22 Απριλίου 2018
Επιτρέπονται όλες οι τροφές
23 Απριλίου 2018
Επιτρέπονται όλες οι τροφές
24 Απριλίου 2018
Επιτρέπονται όλες οι τροφές
25 Απριλίου 2018
Νηστεία - Επιτρέπεται το λάδι και ο οίνος
26 Απριλίου 2018
Επιτρέπονται όλες οι τροφές
27 Απριλίου 2018
Νηστεία - Επιτρέπεται το λάδι και ο οίνος
28 Απριλίου 2018
Επιτρέπονται όλες οι τροφές
Τι είναι στ' αλήθεια Πάσχα; Λόγοι Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (γράφει ο Γ. Παπαζάχος)
Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
–Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...»;
–Ναι, γέροντα, το ξέρω.
–Πέστο.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον».
–Το κατάλαβες;
–Ασφαλώς το κατάλαβα!
Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
–Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης... Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη η από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε·από τον θάνατο στη ζωή. Γι' αυτό σήμερα «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιοτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
–Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του... Τι ευτυχία η Ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον Aίτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και μεις να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και τη δική μας.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
–Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου σφίξε το χέρι, λέγοντας:
–Σου εύχομαι να «σκιρτάς» από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ο μόνος ευλογητός των Πατέρων»... Ψάλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Ανάσταση σημαίνει νίκη
Χριστός Ανέστη! Ανάσταση σημαίνει νίκη της ζωής επί του θανάτου, της αφθαρσίας επί της φθοράς, της ελπίδας επί της απελπισίας, της Πίστης επί της αμφιβολίας. Ανάσταση του Κυρίου για εμάς τους Ορθοδόξους σημαίνει τη μεγαλύτερη εορτή, σπουδαιότερη και από τα Χριστούγεννα και από κάθε άλλη πανήγυρη. Στη Χριστιανική Δύση τιμούν περισσότερο τα Χριστούγεννα, διότι τους εντυπωσιάζει το θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού. Στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση η Ανάσταση είναι το μείζον γεγονός. Βεβαίως είναι εξόχως τιμητικό για μας ότι ο Υιός του Θεού γίνεται Άνθρωπος, αλλά είναι ακόμη πιο σπουδαίο ότι παθαίνει, σταυρώνεται, θανατώνεται και ανασταίνεται για να μας σώσει. Η δυτική Χριστιανοσύνη τη Μεγάλη Εβδομάδα στέκεται περισσότερο στα Πάθη, στον πόνο και στο μαρτύριο της ανθρώπινης φύσης του Θεού. Η Ορθόδοξη καθ’ ημάς Ανατολή τονίζει και υμνεί περισσότερο την Ανάσταση. Τη νίκη του Θεού επί της αμαρτίας, τη νίκη του θαύματος επί του στεγνού ορθολογισμού.
