Προφήτης Ἀγγαῖος (16 Δεκεμβρίου)
αταγόταν ἀπό τήν ἱερατική φυλή τοῦ Λευΐ καί εἶναι ὁ 10ος τῶν μικρῶν λεγόμενων προφητῶν. Γεννήθηκε στήν Βαβυλώνα, ὅταν διαρκοῦσε ἡ αἰχμαλωσία τῶν Ἰουδαίων. Ὁ Ἀγγαῖος ἦταν αὐτός, πού μαζί μέ τόν Προφήτη Ζαχαρία ἀναθέρμαναν τόν ζῆλο τῶν Ἰουδαίων γιά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.
Τό προφητικό βιβλίο τοῦ Ἀγγαίου εἶναι χωρισμένο σέ δύο κεφάλαια καί ἔχει ἁπλό καί αὐστηρό ὕφος. Ἐπειδή ὁ Ἀγγαῖος καταγόταν ἀπό λευϊτική οἰκογένεια, ὅταν πέθανε, τάφηκε στά μνήματα τῶν ἱερέων.
Νά ὅμως καί τί συμβουλεύει στούς ἱερεῖς: «Οὕτως πάντα τά ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν, καί ὃς ἐάν ἐγγίση ἐκεῖ, μιανθήσεται ἕνεκεν τῶν λημάτων αὐτῶν τῶν ὀρθρινῶν». Ἔτσι, λέει ὁ Ἀγγαῖος, συμβαίνει μέ ὅλα τά ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν. Ὅποιος Ἱερέας δηλαδή, εἶναι μολυσμένος ἀπό δωροδοκίες πού πῆρε πρωί – πρωί, ἢ ἀπό ἄλλες ἁμαρτίες καί παρακοές πού διέπραξε, ἂν ἀγγίξει τό θυσιαστήριο θά τό μολύνει. Ἡ προσφορά του δηλαδή, θά θεωρηθεῖ μολυσμός.
Ἅγιος Μαρίνος ὁ Μάρτυρας (16 Δεκεμβρίου)
λαβε τό μαρτυρικό στεφάνι στά τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα. Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στήν Ρώμη καί πῆρε τό ἀξίωμα τοῦ Συγκλητικοῦ. Ἀλλά οἱ πολλές του ἀγαθοεργίες πρός τούς χριστιανούς, ἐξήγειραν ἐναντίον του τίς ὑπόνοιες τῶν συναδέλφων του, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἐξέτασαν, ἀνακάλυψαν ὅτι ὁ Μαρίνος ἀνῆκε στήν χριστιανική Ἐκκλησία. Καί τότε τόν κατήγγειλαν.
Συνελήφθη μέ αὐτοκρατορική διαταγή καί ἐπειδή δέν θέλησε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, καταδικάστηκε σέ θάνατο. Ἐνῶ τόν ὁδηγοῦσαν στόν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, εἶδε μερικούς ἀπό τούς φίλους του νά κλαῖνε καί αὐτός μέ πραότητα τούς εἶπε: «Γιατί κλαῖτε καί λυπάστε; Μάθετε ὅτι πηγαίνω ἀπό τό σκοτάδι στό αἰώνιο φῶς, ἀπό τόν χῶρο τοῦ σταδίου στά βραβεῖα, καί ἀπό τόν θάνατο στήν παντοτινή ζωή». Μετά ἀπό λίγο ἡ κεφαλή του ἔπεφτε, ἡ δέ ψυχῆ του πετοῦσε στά σκηνώματα τῶν δικαίων.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἁγία Θεοφανώ (16 Δεκεμβρίου)
ήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῆς Ἁγίας καί θαυματουργής Θεοφανούς. Ἦταν σύζυγος τοῦ βασιλιά Λέοντα τοῦ ἐπονομαζόμενου Σοφοῦ.
Ἡ Θεοφανώ, καταγόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια τῆς Ἀνατολῆς, καί κατοικοῦσε στήν Κωνσταντινούπολη. Ἀναδείχθηκε βασίλισσα καί παρ’ ὅλα τά μεγαλεία καί τόν πλοῦτο πού τήν πλαισίωνε, διατήρησε τήν ταπεινοφροσύνη καί τήν μετριοφροσύνη πού τήν χαρακτήριζε πρίν. Προτιμοῦσε νά εἶναι ἁπλά ντυμένη καί νά βρίσκεται δίπλα στούς ἀνθρώπους πού τήν χρειαζόντουσαν. Γι’ αὐτό ντυνόταν ἁπλά γιά νά μήν ἀναγνωρίζεται καί μέ τήν συνοδεία δύο ἔμπιστων ὑπηρετριῶν της, γύρναγε στά σπίτια τῶν φτωχῶν καί κατατρεγμένων καί πρόσφερε τήν βοήθειά της.
Ἦταν τόση ἡ πίστη της, πού ἀξιώθηκε νά θαυματουργήσει. Ὅταν ἐγκατέλειπε ἡ ἰατρική ἐπιστήμη κάποιον ἀσθενή, διότι δέν μποροῦσε νά τόν θεραπεύσει, τοῦ ἐπανέφερε τήν ὑγεία του ἡ Ἁγία μέ τήν δύναμη τῆς ψυχῆς της. Παρ’ ὅλο τίς πίκρες πού δέχθηκε στήν ζωή της ἡ Ἁγία Θεοφανώ ὑμνοῦσε τόν Κύριο μέ μία ἄσβεστη φλόγα.
Ἀναπαύθηκε ἐν εἰρήνῃ καί τό ἅγιο λείψανό της βρίσκεται στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
