Κυριακή του Πάσχα (19 Απριλίου 2020)

19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

καθ᾿ ἣν ἑ­ορ­τά­ζο­μεν
τὴν ζω­η­φό­ρον Ἀ­νά­στα­σιν
τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

Παφ­νου­τί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος, Φι­λίπ­πας μάρ­τυ­ρος, Γε­ωρ­γί­ου ἐ­πι­σκό­που Πι­σι­δί­ας τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ.

(τυ­πι­κὸν Πεν­τη­κο­στα­ρί­ου §§1).

Ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τῆς παν­νυ­χί­δος, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, τοῦ ὄρ­θρου καὶ τῆς θ. λει­τουρ­γί­ας τε­λοῦν­ται σή­με­ρον σχε­δὸν παν­τα­χοῦ πε­ρὶ τὸ με­σο­νύ­κτι­ον. Ἐ­νι­α­χοῦ ὅ­μως τε­λοῦν­ται κα­τὰ τὸ ἀρ­χαῖ­ον ἔ­θος ὄρ­θρου βα­θέ­ος τῆς Κυ­ρι­α­κῆς.

* * * * *

Η ΠΑΝΝΥΧΙΣ

Τῷ Με­γά­λῳ Σαβ­βά­τῳ πε­ρὶ ὥ­ραν ἑν­δε­κά­την νυ­κτε­ρι­νήν, ψάλ­λε­ται ἐν τοῖς ἱ­ε­ροῖς να­οῖς ὁ ὄρ­θρος τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, * Πα­ρά­κλη­τε, * τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, * ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν * καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, * ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν * καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, * ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν * καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς * ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος * καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, * τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, * ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, * ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· * ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (ἐκ γ´)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, * ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. * Κύ­ρι­ε, * ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. * Δέ­σπο­τα, * συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. * Ἅ­γι­ε, * ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν * ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, * ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου· * ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· * γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, * ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς· * τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον * δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· * καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, * ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· * καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, * ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (ιβ´).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸν ψαλ­μὸν ν´ (50).

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­ὰ παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας, τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ, καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην· ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­πορ­ρί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου, καὶ τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου, καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου· ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι, εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον· καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

* * *

Ο ΚΑΝΩΝ

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὸν πα­ρόν­τα κα­νό­να,
οὗ ἡ ἀ­κρο­στι­χὶς ἐ­κτὸς τῶν εἱρ­μῶν
τῶν τεσ­σά­ρων πρώ­των ᾠ­δῶν·
Καὶ σή­με­ρον δὲ Σάβ­βα­τον μέλ­πω μέ­γα.

Ποί­η­μα Κασ­σι­α­νῆς μο­να­χῆς,
Μάρ­κου ἐ­πι­σκό­που Ἱ­δροῦν­τος,
καὶ Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ*.

* Ἑ­κά­στης ᾠ­δῆς τὰ τρο­πά­ρι­α με­τὰ τοῦ εἱρ­μοῦ ψάλ­λον­ται εἰς ἓξ ἢ χά­ριν συν­το­μί­ας εἰς τέσ­σα­ρα. Ὁ εἱρ­μὸς ψάλ­λε­ται ἄ­νευ τι­νὸς στί­χου· τῶν δύ­ο τε­λευ­ταί­ων τρο­πα­ρί­ων προ­τάσ­σε­ται τὸ Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ τὸ Καὶ νῦν, τῶν δὲ ἐν­δι­α­μέ­σων τρο­πα­ρί­ων τὸ Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι. Εἰς τὸ τέ­λος ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ὁ εἱρ­μὸς ὡς κα­τα­βα­σί­α. Τὰ αὐ­τὰ ἰ­σχύ­ουν δι᾿ ὅ­λους τοὺς κα­νό­νας τῆς Μ. Ἑ­βδο­μά­δος.

* Οἱ εἱρ­μοὶ δὲν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­ται, δι­ό­τι κα­τα­βα­σί­αι ψάλ­λον­ται κα­νο­νι­κῶς μό­νον εἰς τὸν ὄρ­θρον.

* Ὁ ἀρ­χι­κὸς κα­νὼν τοῦ Μ. Σαβ­βά­του, ποι­η­θεὶς ὑ­πὸ τοῦ Κο­σμᾶ, ἦ­το τε­τρα­ῴ­δι­ον πε­ρι­λαμ­βά­νον τὰς ᾠ­δὰς στ´-θ´ καὶ ἔ­χον ἀ­κρο­στι­χί­δα «Σάβ­βα­τον μέλ­πω μέ­γα». Τὸν κα­νό­να τοῦ­τον συ­νε­πλή­ρω­σεν ἡ Κασ­σι­α­νὴ δι᾿ ἑ­τέ­ρου τε­τρα­ῳ­δί­ου πε­ρι­λαμ­βά­νον­τος τὰς ᾠ­δὰς α´-ε´. Ὁ δὲ Μᾶρ­κος ἐ­κρά­τη­σε μό­νον τοὺς εἱρ­μοὺς τῆς Κασ­σι­α­νῆς, ἀν­τι­κα­τέ­στη­σε δὲ τὰ τρο­πά­ρι­α τῶν τεσ­σά­ρων πρώ­των ᾠ­δῶν δι­ὰ τῶν σή­με­ρον ψαλ­λο­μέ­νων ὑ­πὸ ἀ­κρο­στι­χί­δα «Καὶ σή­με­ρον δέ». Οὕ­τως ὁ κα­νὼν ἔ­λα­βε τὴν ση­με­ρι­νήν του μορ­φήν.

ᾨ­δὴ α´. Ἦ­χος πλ. β´. Ὁ εἱρ­μός.

Κύ­μα­τι θα­λάσ­σης, τὸν κρύ­ψαν­τα πά­λαι, δι­ώ­κτην τύ­ραν­νον, ὑ­πὸ γῆς ἔ­κρυ­ψαν, τῶν σε­σω­σμέ­νων οἱ παῖ­δες· ἀλλ᾿ ἡ­μεῖς ὡς αἱ νε­ά­νι­δες, τῷ Κυ­ρί­ῳ ᾄ­σω­μεν. Ἐν­δό­ξως γὰρ δε­δό­ξα­σται.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Κύ­ρι­ε Θε­έ μου, ἐ­ξό­δι­ον ὕ­μνον, καὶ ἐ­πι­τά­φι­ον, ᾠ­δήν σοι ᾄ­σο­μαι, τῷ τῇ τα­φῇ σου ζω­ῆς μοι, τὰς εἰ­σό­δους δι­α­νοί­ξαν­τι, καὶ θα­νά­τῳ θά­να­τον, καὶ ᾍ­δην θα­να­τώ­σαν­τι.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ἄ­νω σε ἐν θρό­νῳ, καὶ κά­τω ἐν τά­φῳ, τὰ ὑ­περ­κό­σμι­α, καὶ ὑ­πο­χθό­νι­α, κα­τα­νο­οῦν­τα Σω­τήρ μου, ἐ­δο­νεῖ­το τῇ νε­κρώ­σει σου· ὑ­πὲρ νοῦν ὡ­ρά­θης γάρ, νε­κρὸς ζω­αρ­χι­κώ­τα­τος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἵ­να σου τῆς δό­ξης, τὰ πάν­τα πλη­ρώ­σῃς, κα­τα­πε­φοί­τη­κας, ἐν κα­τω­τά­τοις τῆς γῆς· ἀ­πὸ γὰρ σοῦ οὐκ ἐ­κρύ­βη, ἡ ὑ­πό­στα­σίς μου ἡ ἐν Ἀ­δάμ, καὶ τα­φεὶς φθα­ρέν­τα με, και­νο­ποι­εῖς Φι­λάν­θρω­πε.

ᾨ­δὴ γ´. Ὁ εἱρ­μός.

Σὲ τὸν ἐ­πὶ ὑ­δά­των, κρε­μά­σαν­τα πᾶ­σαν τὴν γῆν ἀ­σχέ­τως, ἡ κτί­σις κα­τι­δοῦ­σα, ἐν τῷ Κρα­νί­ῳ κρε­μά­με­νον, θάμ­βει πολ­λῷ συ­νεί­χε­το· Οὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος, πλήν σου Κύ­ρι­ε κραυ­γά­ζου­σα.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Σύμ­βο­λα τῆς τα­φῆς σου, πα­ρέ­δει­ξας τὰς ὁ­ρά­σεις πλη­θύ­νας· νῦν δὲ τὰ κρύ­φι­ά σου, θε­αν­δρι­κῶς δι­ε­τρά­νω­σας, καὶ τοῖς ἐν ᾅ­δῃ Δέ­σπο­τα. Οὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος, πλήν σου Κύ­ρι­ε κραυ­γά­ζου­σιν.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ἥ­πλω­σας τὰς πα­λά­μας, καὶ ἥ­νω­σας τὰ τὸ πρὶν δι­ε­στῶ­τα, κα­τα­στο­λῇ δὲ Σῶ­τερ, τῇ ἐν σιν­δό­νι καὶ μνή­μα­τι, πε­πε­δη­μέ­νους ἔ­λυ­σας· Οὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος, πλήν σου Κύ­ρι­ε, κραυ­γά­ζον­τας.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Μνή­μα­τι καὶ σφρα­γῖ­σιν, Ἀ­χώ­ρη­τε συ­νε­σχέ­θης βου­λή­σει· καὶ γὰρ τὴν δύ­να­μίν σου, ταῖς ἐ­νερ­γεί­αις ἐ­γνώ­ρι­σας, θε­ουρ­γι­κῶς τοῖς μέλ­που­σιν· Οὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος, πλήν σου Κύ­ρι­ε φι­λάν­θρω­πε.

ᾨ­δὴ δ´. Ὁ εἱρ­μός.

Τὴν ἐν Σταυ­ρῷ σου θεί­αν κέ­νω­σιν, προ­ο­ρῶν Ἀβ­βα­κούμ, ἐ­ξε­στη­κὼς ἐ­βό­α· Σὺ δυ­να­στῶν δι­έ­κο­ψας, κρά­τος Ἀ­γα­θέ, ὁ­μι­λῶν τοῖς ἐν ᾍ­δῃ, ὡς παν­το­δύ­να­μος.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἑ­βδό­μην σή­με­ρον ἡ­γί­α­σας, ἣν εὐ­λό­γη­σας πρίν, κα­τα­παύ­σει τῶν ἔρ­γων· πα­ρά­γεις γὰρ τὰ σύμ­παν­τα, καὶ και­νο­ποι­εῖς, σαβ­βα­τί­ζων Σω­τήρ μου, καὶ ἀ­να­κτώ­με­νος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ῥω­μα­λε­ό­τη­τι τοῦ κρείτ­το­νος, ἐ­κνι­κή­σαν­τός σου, τῆς σαρ­κὸς ἡ ψυ­χή σου, δι­ῄ­ρη­ται σπα­ράτ­του­σα, ἄμ­φω γὰρ δε­σμούς, τοῦ θα­νά­του καὶ ᾍ­δου, Λό­γε τῷ κρά­τει σου.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ ᾍ­δης Λό­γε συ­ναν­τή­σας σοι, ἐ­πι­κράν­θη βρο­τόν, ὁ­ρῶν τε­θε­ω­μέ­νον, κα­τά­στι­κτον τοῖς μώ­λω­ψι, καὶ παν­σθε­νουρ­γόν, τῷ φρι­κτῷ τῆς μορ­φῆς δέ, δι­α­πε­φώ­νη­κεν.

ᾨ­δὴ ε´. Ὁ εἱρ­μός.

Θε­ο­φα­νεί­ας σου Χρι­στέ, τῆς πρὸς ἡ­μᾶς συμ­πα­θῶς γε­νο­μέ­νης, Ἡ­σα­ΐ­ας φῶς ἰ­δὼν ἀ­νέ­σπε­ρον, ἐκ νυ­κτὸς ὀρ­θρί­σας ἐ­κραύ­γα­ζεν· Ἀ­να­στή­σον­ται οἱ νε­κροί, καὶ ἐ­γερ­θή­σον­ται οἱ ἐν τοῖς μνη­μεί­οις, καὶ πάν­τες οἱ ἐν τῇ γῇ, ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Νε­ο­ποι­εῖς τοὺς γη­γε­νεῖς, ὁ πλα­στουρ­γὸς χο­ϊ­κὸς χρη­μα­τί­σας, καὶ σιν­δὼν καὶ τά­φος ὑ­πεμ­φαί­νου­σι, τὸ συ­νόν σοι Λό­γε μυ­στή­ρι­ον· ὁ εὐ­σχή­μων γὰρ βου­λευ­τής, τὴν τοῦ σὲ φύ­σαν­τος βου­λὴν σχη­μα­τί­ζει, ἐν σοὶ με­γα­λο­πρε­πῶς και­νο­ποι­οῦν­τός με.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Δι­ὰ θα­νά­του τὸ θνη­τόν, δι­ὰ τα­φῆς τὸ φθαρ­τὸν με­τα­βάλ­λεις· ἀ­φθαρ­τί­ζεις γὰρ θε­ο­πρε­πέ­στα­τα, ἀ­πα­θα­να­τί­ζων τὸ πρόσ­λημ­μα· ἡ γὰρ σάρξ σου δι­α­φθο­ράν, οὐκ εἶ­δε Δέ­σπο­τα οὐ­δὲ ἡ ψυ­χή σου, εἰς ᾍ­δου ξε­νο­πρε­πῶς, ἐγ­κα­τα­λέ­λει­πται.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἐξ ἀ­λο­χεύ­του προ­ελ­θών, καὶ λογ­χευ­θεὶς τὴν πλευ­ρὰν Πλα­στουρ­γέ μου, ἐξ αὐ­τῆς εἰρ­γά­σω τὴν ἀ­νά­πλα­σιν, τὴν τῆς Εὔ­ας Ἀ­δὰμ γε­νό­με­νος, ἀ­φυ­πνώ­σας ὑ­περ­φυ­ῶς, ὕ­πνον φυ­σί­ζω­ον καὶ ζω­ὴν ἐ­γεί­ρας, ἐξ ὕ­πνου καὶ τῆς φθο­ρᾶς, ὡς παν­το­δύ­να­μος.

ᾨ­δὴ Ϛ´. Ὁ εἱρ­μός.

Συ­νε­σχέ­θη, ἀλλ᾿ οὐ κα­τε­σχέ­θη, στέρ­νοις κη­τῴ­οις Ἰ­ω­νᾶς· σοῦ γὰρ τὸν τύ­πον φέ­ρων, τοῦ πα­θόν­τος καὶ τα­φῇ δο­θέν­τος, ὡς ἐκ θα­λά­μου τοῦ θη­ρὸς ἀ­νέ­θο­ρε, προ­σε­φώ­νει δὲ τῇ κου­στω­δί­ᾳ· Οἱ φυ­λασ­σό­με­νοι μά­ται­α καὶ ψευ­δῆ, ἔ­λε­ον αὐ­τοῖς ἐγ­κα­τε­λί­πε­τε.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἀ­νῃ­ρέ­θης, ἀλλ᾿ οὐ δι­ῃ­ρέ­θης, Λό­γε ἧς με­τέ­σχες σαρ­κός· εἰ γὰρ καὶ λέ­λυ­ταί σου, ὁ να­ὸς ἐν τῷ και­ρῷ τοῦ πά­θους, ἀλ­λὰ καὶ οὕ­τω μί­α ἦν ὑ­πό­στα­σις, τῆς Θε­ό­τη­τος καὶ τῆς σαρ­κός σου· ἐν ἀμ­φο­τέ­ροις γὰρ εἷς ὑ­πάρ­χεις Υἱ­ός, Λό­γος τοῦ Θε­οῦ, Θε­ὸς καὶ ἄν­θρω­πος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Βρο­το­κτό­νον, ἀλλ᾿ οὐ θε­ο­κτό­νον, ἔ­φυ τὸ πταῖ­σμα τοῦ Ἀ­δάμ· εἰ γὰρ καὶ πέ­πον­θέ σου, τῆς σαρ­κὸς ἡ χο­ϊ­κὴ οὐ­σί­α, ἀλλ᾿ ἡ Θε­ό­της ἀ­πα­θὴς δι­έ­μει­νε· τὸ φθαρ­τὸν δέ σου πρὸς ἀ­φθαρ­σί­αν, με­τε­στοι­χεί­ω­σας, καὶ ἀ­φθάρ­του ζω­ῆς, ἔ­δει­ξας πη­γὴν ἐξ ἀ­να­στά­σε­ως.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Βα­σι­λεύ­ει, ἀλλ᾿ οὐκ αἰ­ω­νί­ζει, ᾍ­δης τοῦ γέ­νους τῶν βρο­τῶν· σὺ γὰρ τε­θεὶς ἐν τά­φῳ, Κρα­ται­ὲ ζω­αρ­χι­κῇ πα­λά­μῃ, τὰ τοῦ θα­νά­του κλεῖ­θρα δι­ε­σπά­ρα­ξας, καὶ ἐ­κή­ρυ­ξας τοῖς ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νος, ἐ­κεῖ κα­θεύ­δου­σι λύ­τρω­σιν ἀ­ψευ­δῆ, Σῶ­τερ γε­γο­νὼς νε­κρῶν πρω­τό­το­κος.

ᾨ­δὴ ζ´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἄ­φρα­στον θαῦ­μα! ὁ ἐν κα­μί­νῳ ῥυ­σά­με­νος, τοὺς ὁ­σί­ους Παῖ­δας ἐκ φλο­γός, ἐν τά­φῳ νε­κρός, ἄ­πνους κα­τα­τί­θε­ται, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν τῶν με­λῳ­δούν­των· Λυ­τρω­τά, ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τὸς εἶ.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Τέ­τρω­ται ᾍ­δης, ἐν τῇ καρ­δί­ᾳ δε­ξά­με­νος, τὸν τρω­θέν­τα λόγ­χῃ τὴν πλευ­ράν, καὶ στέ­νει πυ­ρί, θεί­ῳ δα­πα­νώ­με­νος, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν τῶν με­λῳ­δούν­των· Λυ­τρω­τά, ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τὸς εἶ.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὄλ­βι­ος τά­φος! ἐν ἑ­αυ­τῷ γὰρ δε­ξά­με­νος, ὡς ὑ­πνοῦν­τα τὸν Δη­μι­ουρ­γόν, ζω­ῆς θη­σαυ­ρός, θεῖ­ος ἀ­να­δέ­δει­κται, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν τῶν με­λῳ­δούν­των· Λυ­τρω­τά, ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τὸς εἶ.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Νό­μῳ θα­νόν­των, τὴν ἐν τῷ τά­φῳ κα­τά­θε­σιν, ἡ τῶν ὅ­λων δέ­χε­ται ζω­ή, καὶ τοῦ­τον πη­γήν, δεί­κνυ­σιν ἐ­γέρ­σε­ως, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν τῶν με­λῳ­δούν­των· Λυ­τρω­τά, ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τὸς εἶ.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Μί­α ὑ­πῆρ­χεν, ἡ ἐν τῷ ᾍ­δῃ ἀ­χώ­ρι­στος, καὶ ἐν τά­φῳ καὶ ἐν τῇ Ἐ­δέμ, Θε­ό­της Χρι­στοῦ, σὺν Πα­τρὶ καὶ Πνεύ­μα­τι, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν τῶν με­λῳ­δούν­των· Λυ­τρω­τά, ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τὸς εἶ.

ᾨ­δὴ η´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἔκ­στη­θι φρίτ­των οὐ­ρα­νέ, καὶ σα­λευ­θή­τω­σαν, τὰ θε­μέ­λι­α τῆς γῆς· ἰ­δοὺ γὰρ ἐν νε­κροῖς λο­γί­ζε­ται, ὁ ἐν ὑ­ψί­στοις οἰ­κῶν, καὶ τά­φῳ σμι­κρῷ ξε­νο­δο­χεῖ­ται· ὃν Παῖ­δες εὐ­λο­γεῖ­τε, Ἱ­ε­ρεῖς ἀ­νυ­μνεῖ­τε, λα­ὸς ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Λέ­λυ­ται ἄ­χραν­τος να­ός, τὴν πε­πτω­κυῖ­αν δέ, συ­να­νί­στη­σι σκη­νήν· Ἀ­δὰμ γὰρ τῷ προ­τέ­ρῳ δεύ­τε­ρος, ὁ ἐν ὑ­ψί­στοις οἰ­κῶν, κα­τῆλ­θε μέ­χρις ᾍ­δου τα­μεί­ων· ὃν Παῖ­δες εὐ­λο­γεῖ­τε, Ἱ­ε­ρεῖς ἀ­νυ­μνεῖ­τε, λα­ὸς ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Πέ­παυ­ται τόλ­μα μα­θη­τῶν, Ἀ­ρι­μα­θαῖ­ος δέ, ἀ­ρι­στεύ­ει Ἰ­ω­σήφ· νε­κρὸν γὰρ καὶ γυ­μνὸν θε­ώ­με­νος, τὸν ἐ­πὶ πάν­των Θε­όν, αἰ­τεῖ­ται καὶ κη­δεύ­ει κραυ­γά­ζων· οἱ Παῖ­δες εὐ­λο­γεῖ­τε, Ἱ­ε­ρεῖς ἀ­νυ­μνεῖ­τε, λα­ὸς ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὢ τῶν θαυ­μά­των τῶν και­νῶν! ὢ ἀ­γα­θό­τη­τος! ὢ ἀ­φρά­στου ἀ­νο­χῆς! ἑ­κὼν γὰρ ὑ­πὸ γῆς σφρα­γί­ζε­ται, ὁ ἐν ὑ­ψί­στοις οἰ­κῶν, καὶ πλά­νος Θε­ὸς συ­κο­φαν­τεῖ­ται· ὃν Παῖ­δες εὐ­λο­γεῖ­τε, Ἱ­ε­ρεῖς ἀ­νυ­μνεῖ­τε, λα­ὸς ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

ᾨ­δὴ θ´. Ὁ εἱρ­μός.

Μὴ ἐ­πο­δύ­ρου μου Μῆ­τερ, κα­θο­ρῶ­σα ἐν τά­φῳ, ὃν ἐν γα­στρί, ἄ­νευ σπο­ρᾶς συ­νέ­λα­βες Υἱ­όν· ἀ­να­στή­σο­μαι γὰρ καὶ δο­ξα­σθή­σο­μαι, καὶ ὑ­ψώ­σω ἐν δό­ξῃ, ἀ­παύ­στως ὡς Θε­ός, τοὺς ἐν πί­στει καὶ πό­θῳ, σὲ με­γα­λύ­νον­τας.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἐ­πὶ τῷ ξέ­νῳ σου τό­κῳ, τὰς ὀ­δύ­νας φυ­γοῦ­σα, ὑ­περ­φυ­ῶς, ἐ­μα­κα­ρί­σθην ἄ­ναρ­χε Υἱέ· νῦν δέ σε Θε­έ μου ἄ­πνουν ὁ­ρῶ­σα νε­κρόν, τῇ ῥομ­φαί­ᾳ τῆς λύ­πης, σπα­ράτ­το­μαι δει­νῶς· ἀλλ᾿ ἀ­νά­στη­θι ὅ­πως, με­γα­λυν­θή­σω­μαι.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Γῆ με κα­λύ­πτει ἑ­κόν­τα, ἀλ­λὰ φρίτ­του­σιν ᾍ­δου, οἱ πυ­λω­ροί, ἠμ­φι­ε­σμέ­νον βλέ­πον­τες στο­λήν, ᾑ­μαγ­μέ­νην Μῆ­τερ τῆς ἐκ­δι­κή­σε­ως· τοὺς ἐ­χθροὺς ἐν Σταυ­ρῷ γάρ, πα­τά­ξας ὡς Θε­ός, ἀ­να­στή­σο­μαι αὖ­θις καὶ με­γα­λύ­νω σε.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω ἡ κτί­σις· εὐ­φραι­νέ­σθω­σαν πάν­τες, οἱ γη­γε­νεῖς· ὁ γὰρ ἐ­χθρὸς ἐ­σκύ­λευ­ται ᾍ­δης· με­τὰ μύ­ρων Γυ­ναῖ­κες προ­συ­παν­τά­τω­σαν· τὸν Ἀ­δὰμ σὺν τῇ Εὔ­ᾳ, λυ­τροῦ­μαι παγ­γε­νῆ· καὶ τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­ξα­να­στή­σο­μαι.

* * *

ΤΡΙΣΑΓΙΟΝ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἔν­δον τοῦ ἱ­ε­ροῦ Βή­μα­τος·

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ χο­ρὸς ψάλ­λει τὸ ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον.
Ἦ­χος β´.

Ὅ­τε κα­τῆλ­θες πρὸς τὸν θά­να­τον, ἡ ζω­ὴ ἡ ἀ­θά­να­τος, τό­τε τὸν ᾍ­δην ἐ­νέ­κρω­σας τῇ ἀ­στρα­πῇ τῆς Θε­ό­τη­τος· ὅ­τε δὲ καὶ τοὺς τε­θνε­ῶ­τας ἐκ τῶν κα­τα­χθο­νί­ων ἀ­νέ­στη­σας, πᾶ­σαι αἱ Δυ­νά­μεις τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων ἐ­κραύ­γα­ζον· Ζω­ο­δό­τα Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν δό­ξα σοι.

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς).

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * *

Η ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Καὶ με­τὰ τοῦ­το ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *

Καὶ εὐ­θὺς ἄρ­χε­ται·

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Εἶ­τα σβή­νου­σιν ὅ­λα τὰ φῶ­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ ὁ χο­ρὸς τῶν ψαλ­τῶν συγ­κεν­τρού­με­νος εἰς τὸ ἱ­ε­ρὸν Βῆ­μα εἴ­θι­σται νὰ ψάλ­λῃ κα­τα­νυ­κτι­κώ­τα­τα τό·

Ἑ­ω­θι­νὸν ζ´. Ἦ­χος βα­ρύς.

Ἰ­δοὺ σκο­τί­α καὶ πρω­ΐ, καὶ τί πρὸς τὸ μνη­μεῖ­ον Μα­ρί­α ἕ­στη­κας, πο­λὺ σκό­τος ἔ­χου­σα ταῖς φρε­σίν; ὑφ᾿ οὗ ποῦ τέ­θει­ται ζη­τεῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς. Ἀλλ᾿ ὅ­ρα τοὺς συν­τρέ­χον­τας Μα­θη­τάς, πῶς τοῖς ὀ­θο­νί­οις καὶ τῷ σου­δα­ρί­ῳ, τὴν Ἀ­νά­στα­σιν ἐ­τε­κμή­ραν­το, καὶ ἀ­νε­μνή­σθη­σαν τῆς πε­ρὶ τού­του Γρα­φῆς. Μεθ᾿ ὧν, καὶ δι᾿ ὧν καὶ ἡ­μεῖς, πι­στεύ­σαν­τες, ἀ­νυ­μνοῦ­μέν σε τὸν ζω­ο­δό­την Χρι­στόν.

Με­τὰ ταῦ­τα ὁ προ­ε­στὼς (ὁ ἱ­ε­ρεὺς) ἐν­δε­δυ­μέ­νος ἅ­πα­σαν τὴν ἱ­ε­ρα­τι­κὴν αὐ­τοῦ στο­λὴν ἐ­ξέρ­χε­ται εἰς τὴν Ὡ­ραί­αν Πύ­λην κρα­τῶν τὸ ἱ­ε­ρὸν Εὐ­αγ­γέ­λι­ον καὶ λαμ­πά­δα ἀ­να­φθεῖ­σαν ἐκ τῆς ἀ­κοι­μή­του καν­δή­λας τῆς πρὸ τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης καὶ προ­σκα­λεῖ τοὺς πι­στοὺς ἵ­να ἀ­νά­ψω­σι τὰς λαμ­πά­δας αὐ­τῶν, ψάλ­λων τὸ ἑ­ξῆς.

Ἦ­χος πλ. α´.

Δεῦ­τε λά­βε­τε φῶς, ἐκ τοῦ ἀ­νε­σπέ­ρου φω­τός, καὶ δο­ξά­σα­τε Χρι­στὸν τὸν ἀ­να­στάν­τα ἐκ νε­κρῶν.

Τοῦ­το ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται καὶ ὑ­πὸ τῶν χο­ρῶν. Εἶ­τα ἐ­ξερ­χό­με­θα τοῦ να­οῦ, προ­η­γου­μέ­νων λαμ­πά­δων καὶ τῶν ἑ­ξα­πτε­ρύ­γων καὶ τοῦ λα­βά­ρου τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, ψάλ­λον­τες τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον·

Ἦ­χος πλ. β´.

Τὴν ἀ­νά­στα­σίν σου, Χρι­στὲ Σω­τήρ, ἄγ­γε­λοι ὑ­μνοῦ­σιν ἐν οὐ­ρα­νοῖς· καὶ ἡ­μᾶς τοὺς ἐ­πὶ γῆς κα­τα­ξί­ω­σον, ἐν κα­θα­ρᾷ καρ­δί­ᾳ σὲ δο­ξά­ζειν.

* * *

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὅ­ταν δὲ φθά­σω­μεν εἰς τὸν ὡ­ρι­σμέ­νον τό­πον, ἔν­θα εὑ­ρί­σκε­ται προ­ηυ­τρε­πι­σμέ­νον τρι­σκέ­λι­ον, ἀ­πο­τί­θη­σιν ἐπ᾿ αὐ­τοῦ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὸ ἱ­ε­ρὸν Εὐ­αγ­γέ­λι­ον καὶ λέ­γει ὁ δι­ά­κο­νος·

Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Μᾶρ­κ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.
Β´ Ἑ­ω­θι­νόν (Μαρκ. ιϚ´ 1-8).

Δι­α­γε­νο­μέ­νου τοῦ Σαβ­βά­του, Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Σα­λώ­μη ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σι τὸν Ἰ­η­σοῦν. Καὶ λί­αν πρω­ῒ τῆς μι­ᾶς σαβ­βά­των ἔρ­χον­ται ἐ­πὶ τὸ μνη­μεῖ­ον, ἀ­να­τεί­λαν­τος τοῦ ἡ­λί­ου. Καὶ ἔ­λε­γον πρὸς ἑ­αυ­τάς· τίς ἀ­πο­κυ­λί­σει ἡ­μῖν τὸν λί­θον ἐκ τῆς θύ­ρας τοῦ μνη­μεί­ου; Καὶ ἀ­να­βλέ­ψα­σαι θε­ω­ροῦ­σιν ὅ­τι ἀ­πο­κε­κύ­λι­σται ὁ λί­θος· ἦν γὰρ μέ­γας σφό­δρα. Καὶ εἰ­σελ­θοῦ­σαι εἰς τὸ μνη­μεῖ­ον εἶ­δον νε­α­νί­σκον κα­θή­με­νον ἐν τοῖς δε­ξι­οῖς, πε­ρι­βε­βλη­μέ­νον στο­λὴν λευ­κήν, καὶ ἐ­ξε­θαμ­βή­θη­σαν. Ὁ δὲ λέ­γει αὐ­ταῖς· Μὴ ἐκ­θαμ­βεῖ­σθε· Ἰ­η­σοῦν ζη­τεῖ­τε τὸν Να­ζα­ρη­νὸν τὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον; Ἠ­γέρ­θη, οὐκ ἔ­στιν ὧ­δε· ἴ­δε ὁ τό­πος ὅ­που ἔ­θη­καν αὐ­τόν. Ἀλλ᾿ ὑ­πά­γε­τε εἴ­πα­τε τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ καὶ τῷ Πέ­τρῳ ὅ­τι προ­ά­γει ὑ­μᾶς εἰς τὴν Γα­λι­λαί­αν· ἐ­κεῖ αὐ­τὸν ὄ­ψε­σθε, κα­θὼς εἶ­πεν ὑ­μῖν. Καὶ ἐ­ξελ­θοῦ­σαι τα­χὺ ἔ­φυ­γον ἀ­πὸ τοῦ μνη­μεί­ου· εἶ­χε δὲ αὐ­τὰς τρό­μος καὶ ἔκ­στα­σις, καὶ οὐ­δε­νὶ οὐ­δὲν εἶ­πον· ἐ­φο­βοῦν­το γάρ.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Καὶ εὐ­θὺς ἄρ­χε­ται

Ο ΟΡΘΡΟΣ

Με­τὰ ταῦ­τα, λα­βὼν ὁ ἱ­ε­ρεὺς εἰς χεῖ­ρας τὸ θυ­μι­α­τή­ρι­ον, καὶ θυ­μι­ῶν τὸ ἱ­ε­ρὸν Εὐ­αγ­γέ­λι­ον, λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ ὁ­μο­ου­σί­ῳ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ καὶ ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τρι­ά­δι πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Καὶ τοῦ λα­οῦ ἀ­πο­κρι­νο­μέ­νου τό, Ἀ­μήν, ἄρ­χε­ται ὁ ἱ­ε­ρεὺς ψάλ­λων με­γα­λο­φώ­νως τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον·

Ἦ­χος πλ. α´.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Τὸ αὐ­τὸ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται τρὶς ἄ­νευ στί­χων καὶ ὑ­πὸ τῶν χο­ρῶν ἑ­ξά­κις, τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως θυ­μι­ῶν­τος καὶ λέ­γον­τος τοὺς ἑ­πο­μέ­νους στί­χους·

Στίχ. α´. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. β´. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνὸς ἐ­κλι­πέ­τω­σαν· ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. γ´. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 4)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. δ´. Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ πά­λιν ὁ ἱ­ε­ρεύς, γε­γο­νω­τέ­ρᾳ φω­νῇ·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας,

Καὶ ὁ χο­ρός·

Καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐχὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Ο ΚΑΝΩΝ

Καὶ ἀ­νοι­χθει­σῶν τῶν πυ­λῶν, εἰ­σο­δεύ­ει ὅ τε ἱ­ε­ρεὺς καὶ ὁ δι­ά­κο­νος, προ­πο­ρευ­ο­μέ­νων πά­λιν τῶν λαμ­πά­δων. Ὁ δὲ προ­ε­στώς, ἐ­φε­πό­με­νος με­τὰ τῶν ἀ­δελ­φῶν, ἄρ­χε­ται τοῦ κα­νό­νος.

Ποι­εῖ δὲ τὴν ἔ­ναρ­ξιν τοῦ κα­νό­νος ἐ­ξά­παν­τος ὁ προ­ε­στώς, καὶ αὐ­τὸ τὸ δε­ξι­ὸν τοῦ χο­ροῦ μέ­ρος, εἰ καὶ τὸ ἀ­ρι­στε­ρὸν ἴ­σως λαγ­χά­νῃ· ἀ­πὸ γὰρ ταύ­της τῆς ἡ­μέ­ρας γί­νε­ται ἡ ἀρ­χὴ τοῦ με­ρι­σμοῦ τῆς τῶν δύ­ο χο­ρῶν ἐ­νάρ­ξε­ως.

Ψάλ­λον­ται δὲ οἱ μὲν εἱρ­μοὶ ἀ­νὰ δύ­ο, τὰ δὲ τρο­πά­ρι­α εἰς ιβ´, καὶ αὖ­θις ἔ­σχα­τον κα­τα­βα­σί­αι οἱ αὐ­τοὶ εἱρ­μοὶ ὑπ᾿ ἀμ­φο­τέ­ρων τῶν χο­ρῶν.

Εἰς δὲ τὰς ἐνορίας, ὁ κα­νὼν τοῦ Πά­σχα ψάλ­λε­ται καθ᾿ ἣν τά­ξιν καὶ οἱ κα­νό­νες τῶν ἄλ­λων ἡ­με­ρῶν τῆς Με­γά­λης Ἑ­βδο­μά­δος, ἤ­τοι· Ἑ­κά­στης ᾠ­δῆς τὰ τρο­πά­ρι­α με­τὰ τοῦ εἱρ­μοῦ ψάλ­λον­ται εἰς ἓξ ἢ χά­ριν συν­το­μί­ας εἰς τέσ­σα­ρα. Ὁ εἱρ­μὸς ψάλ­λε­ται ἄ­νευ τι­νὸς στί­χου· τῶν δύ­ο τε­λευ­ταί­ων τρο­πα­ρί­ων προ­τάσ­σε­ται τὸ Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ τὸ Καὶ νῦν, τῶν δὲ ἐν­δι­α­μέ­σων τρο­πα­ρί­ων· Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύ­ρι­ε.

Εἰς τὸ τέ­λος ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ὁ εἱρ­μὸς ὡς κα­τα­βα­σί­α, τὸ Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… γ´, τὸ Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… ἅ­παξ, ἅ­περ καὶ λέ­γον­ται εἰς ὅ­λας τὰς ᾠ­δάς.

Καὶ γί­νε­ται πα­ρὰ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως, ἔ­σω­θεν τοῦ ἁ­γί­ου Βή­μα­τος, συ­να­πτὴ μι­κρά, καὶ μετ᾿ αὐ­τὴν ἐκ­φώ­νη­σις, ὡς ση­μει­οῦ­ται ἐν τοῖς ἐ­φε­ξῆς. Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς θυ­μι­ᾷ, εἰς τὴν ἔ­ναρ­ξιν τοῦ Κα­νό­νος, κα­τὰ τὴν τά­ξιν.

Ὁ Κα­νών.
Ποί­η­μα Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Δα­μα­σκη­νοῦ.

ᾨ­δὴ α´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα, λαμ­πρυν­θῶ­μεν λα­οί. Πά­σχα Κυ­ρί­ου Πά­σχα· ἐκ γὰρ θα­νά­του πρὸς ζω­ήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐ­ρα­νὸν Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ἡ­μᾶς δι­ε­βί­βα­σεν, ἐ­πι­νί­κι­ον ᾄ­δον­τας. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Κα­θαρ­θῶ­μεν τὰς αἰ­σθή­σεις, καὶ ὀ­ψό­με­θα, τῷ ἀ­προ­σί­τῳ φω­τί, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως Χρι­στόν, ἐ­ξα­στρά­πτον­τα καὶ Χαί­ρε­τε φά­σκον­τα, τρα­νῶς ἀ­κου­σό­με­θα, ἐ­πι­νί­κι­ον ᾄ­δον­τες. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Οὐ­ρα­νοὶ μὲν ἐ­πα­ξί­ως εὐ­φραι­νέ­σθω­σαν, γῆ δὲ ἀ­γαλ­λι­ά­σθω, ἑ­ορ­τα­ζέ­τω δὲ κό­σμος, ὁ­ρα­τός τε ἅ­πας καὶ ἀ­ό­ρα­τος· Χρι­στὸς γὰρ ἐ­γή­γερ­ται, εὐ­φρο­σύ­νη αἰ­ώ­νι­ος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὸ αὐ­τό.

Οὐ­ρα­νοὶ μὲν ἐ­πα­ξί­ως εὐ­φραι­νέ­σθω­σαν, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα, λαμ­πρυν­θῶ­μεν λα­οί. Πά­σχα Κυ­ρί­ου Πά­σχα· ἐκ γὰρ θα­νά­του πρὸς ζω­ήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐ­ρα­νὸν Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ἡ­μᾶς δι­ε­βί­βα­σεν, ἐ­πι­νί­κι­ον ᾄ­δον­τας.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη... (τρίς). Καὶ τὸ πα­ρόν·

Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πὸ τοῦ τά­φου, κα­θὼς προ­εῖ­πεν, ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν, τὴν αἰ­ώ­νι­ον ζω­ήν, καὶ μέ­γα ἔ­λε­ος. (ἅ­παξ)

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὸν τὸ κρά­τος καὶ σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

ᾨ­δὴ γ´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Δεῦ­τε πό­μα πί­ω­μεν και­νόν, οὐκ ἐκ πέ­τρας ἀ­γό­νου, τε­ρα­τουρ­γού­με­νον, ἀλλ᾿ ἀ­φθαρ­σί­ας πη­γήν, ἐκ τά­φου ὀμ­βρή­σαν­τος Χρι­στοῦ, ἐν ᾧ στε­ρε­ού­με­θα. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Νῦν πάν­τα πε­πλή­ρω­ται φω­τός, οὐ­ρα­νός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ κα­τα­χθό­νι­α· ἑ­ορ­τα­ζέ­τω γοῦν πᾶ­σα, κτί­σις τὴν ἔ­γερ­σιν Χρι­στοῦ, ἐν ᾗ ἐ­στε­ρέ­ω­ται. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Χθὲς συ­νε­θα­πτό­μην σοι Χρι­στέ, συ­νε­γεί­ρο­μαι σή­με­ρον, ἀ­να­στάν­τι σοι· συ­νε­σταυ­ρού­μην σοι χθές, αὐ­τός με συν­δό­ξα­σον Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὸ αὐ­τό.

Χθὲς συ­νε­θα­πτό­μην σοι Χρι­στέ, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Δεῦ­τε πό­μα πί­ω­μεν και­νόν, οὐκ ἐκ πέ­τρας ἀ­γό­νου, τε­ρα­τουρ­γού­με­νον, ἀλλ᾿ ἀ­φθαρ­σί­ας πη­γήν, ἐκ τά­φου ὀμ­βρή­σαν­τος Χρι­στοῦ, ἐν ᾧ στε­ρε­ού­με­θα.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΥΠΑΚΟΗ

Ὁ α´ χο­ρὸς τὴν ὑ­πα­κο­ήν. Ἦ­χος δ´.

Προ­λα­βοῦ­σαι τὸν ὄρ­θρον, αἱ πε­ρὶ Μα­ρι­άμ, καὶ εὑ­ροῦ­σαι τὸν λί­θον, ἀ­πο­κυ­λι­σθέν­τα τοῦ μνή­μα­τος, ἤ­κου­ον ἐκ τοῦ Ἀγ­γέ­λου· Τὸν ἐν φω­τὶ ἀ­ϊ­δί­ῳ ὑ­πάρ­χον­τα, με­τὰ νε­κρῶν τί ζη­τεῖ­τε ὡς ἄν­θρω­πον; βλέ­πε­τε τὰ ἐν­τά­φι­α σπάρ­γα­να· δρά­με­τε καὶ τῷ κό­σμῳ κη­ρύ­ξα­τε, ὡς ἠ­γέρ­θη ὁ Κύ­ρι­ος, θα­να­τώ­σας τὸν θά­να­τον· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει Θε­οῦ Υἱ­ός, τοῦ σῴ­ζον­τος τὸ γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων.

Καὶ ἀ­νά­γνω­σις εἰς τὸν Θε­ο­λό­γον.

* * *

Εἶ­τα αἱ δ´, ε´ καὶ Ϛ´ ᾠ­δαὶ τοῦ κα­νό­νος.

ᾨ­δὴ δ´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἐ­πὶ τῆς θεί­ας φυ­λα­κῆς, ὁ θε­η­γό­ρος Ἀβ­βα­κούμ, στή­τω μεθ᾿ ἡ­μῶν καὶ δει­κνύ­τω, φα­ε­σφό­ρον Ἄγ­γε­λον, δι­α­πρυ­σί­ως λέ­γον­τα· Σή­με­ρον σω­τη­ρί­α τῷ κό­σμῳ, ὅ­τι ἀ­νέ­στη Χρι­στός, ὡς παν­το­δύ­να­μος. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Ἄρ­σεν μὲν ὡς δι­α­νοῖ­ξαν, τὴν παρ­θε­νεύ­ου­σαν νη­δύν, πέ­φη­νε Χρι­στός· ὡς βρο­τὸς δέ, ἀ­μνὸς προ­ση­γό­ρευ­ται· ἄ­μω­μος δὲ ὡς ἄ­γευ­στος, κη­λῖ­δος τὸ ἡ­μέ­τε­ρον Πά­σχα· καὶ ὡς Θε­ὸς ἀ­λη­θής, τέ­λει­ος λέ­λε­κται. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὡς ἐ­νι­αύ­σι­ος ἀ­μνός, ὁ εὐ­λο­γού­με­νος ἡ­μῖν, στέ­φα­νος χρη­στὸς ἑ­κου­σί­ως, ὑ­πὲρ πάν­των τέ­θυ­ται, Πά­σχα τὸ κα­θαρ­τή­ρι­ον· καὶ αὖ­θις ἐκ τοῦ τά­φου ὡ­ραῖ­ος, δι­και­ο­σύ­νης ἡ­μῖν ἔ­λαμ­ψεν Ἥ­λι­ος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ θε­ο­πά­τωρ μὲν Δαυ­ΐδ, πρὸ τῆς σκι­ώ­δους κι­βω­τοῦ, ἥ­λα­το σκιρ­τῶν· ὁ λα­ὸς δέ, τοῦ Θε­οῦ ὁ ἅ­γι­ος, τὴν τῶν συμ­βό­λων ἔκ­βα­σιν, ὁ­ρῶν­τες εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν­θέ­ως, ὅ­τι ἀ­νέ­στη Χρι­στός, ὡς παν­το­δύ­να­μος.

Κα­τα­βα­σί­α.

Ἐ­πὶ τῆς θεί­ας φυ­λα­κῆς, ὁ θε­η­γό­ρος Ἀβ­βα­κούμ, στή­τω μεθ᾿ ἡ­μῶν καὶ δει­κνύ­τω, φα­ε­σφό­ρον Ἄγ­γε­λον, δι­α­πρυ­σί­ως λέ­γον­τα· Σή­με­ρον σω­τη­ρί­α τῷ κό­σμῳ, ὅ­τι ἀ­νέ­στη Χρι­στός, ὡς παν­το­δύ­να­μος.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

ᾨ­δὴ ε´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Ὀρ­θρί­σω­μεν ὄρ­θρου βα­θέ­ος, καὶ ἀν­τὶ μύ­ρου τὸν ὕ­μνον, προ­σοί­σο­μεν τῷ Δε­σπό­τῃ, καὶ Χρι­στὸν ὀ­ψό­με­θα, δι­και­ο­σύ­νης Ἥ­λι­ον, πᾶ­σι ζω­ὴν ἀ­να­τέλ­λον­τα. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Τὴν ἄ­με­τρόν σου εὐ­σπλαγ­χνί­αν, οἱ ταῖς τοῦ ᾍ­δου σει­ραῖς, συ­νε­χό­με­νοι δε­δορ­κό­τες, πρὸς τὸ φῶς ἠ­πεί­γον­το, Χρι­στὲ ἀ­γαλ­λο­μέ­νῳ πο­δί, Πά­σχα κρο­τοῦν­τες αἰ­ώ­νι­ον. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Προ­σέλ­θω­μεν λαμ­πα­δη­φό­ροι, τῷ προ­ϊ­όν­τι Χρι­στῷ, ἐκ τοῦ μνή­μα­τος ὡς νυμ­φί­ῳ, καὶ συ­νε­ορ­τά­σω­μεν, ταῖς φι­λε­όρ­τοις τά­ξε­σι, Πά­σχα Θε­οῦ τὸ σω­τή­ρι­ον.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὸ αὐ­τό.

Προ­σέλ­θω­μεν λαμ­πα­δη­φό­ροι, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Ὀρ­θρί­σω­μεν ὄρ­θρου βα­θέ­ος, καὶ ἀν­τὶ μύ­ρου τὸν ὕ­μνον, προ­σοί­σο­μεν τῷ Δε­σπό­τῃ, καὶ Χρι­στὸν ὀ­ψό­με­θα, δι­και­ο­σύ­νης Ἥ­λι­ον, πᾶ­σι ζω­ὴν ἀ­να­τέλ­λον­τα.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ἡ­γί­α­σται καὶ δε­δό­ξα­σται τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

ᾨ­δὴ Ϛ´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Κα­τῆλ­θες, ἐν τοῖς κα­τω­τά­τοις τῆς γῆς, καὶ συ­νέ­τρι­ψας μο­χλούς, αἰ­ω­νί­ους κα­τό­χους, πε­πε­δη­μέ­νων Χρι­στέ, καὶ τρι­ή­με­ρος, ὡς ἐκ κή­τους Ἰ­ω­νᾶς, ἐ­ξα­νέ­στης τοῦ τά­φου. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Φυ­λά­ξας, τὰ σή­μαν­τρα σῷ­α Χρι­στέ, ἐ­ξη­γέρ­θης τοῦ τά­φου, ὁ τὰς κλεῖς τῆς Παρ­θέ­νου, μὴ λυ­μη­νά­με­νος, ἐν τῷ τό­κῳ σου, καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξας ἡ­μῖν, Πα­ρα­δεί­σου τὰς πύ­λας. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Σῶ­τέρ μου, τὸ ζῶν τε καὶ ἄ­θυ­τον, ἱ­ε­ρεῖ­ον ὡς Θε­ός, σε­αυ­τὸν ἑ­κου­σί­ως, προ­σα­γα­γὼν τῷ Πα­τρί, συ­να­νέ­στη­σας, παγ­γε­νῆ τὸν Ἀ­δάμ, ἀ­να­στὰς ἐκ τοῦ τά­φου.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὸ αὐ­τό.

Σῶ­τέρ μου, τὸ ζῶν τε καὶ ἄ­θυ­τον, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Κα­τῆλ­θες, ἐν τοῖς κα­τω­τά­τοις τῆς γῆς, καὶ συ­νέ­τρι­ψας μο­χλούς, αἰ­ω­νί­ους κα­τό­χους, πε­πε­δη­μέ­νων Χρι­στέ, καὶ τρι­ή­με­ρος, ὡς ἐκ κή­τους Ἰ­ω­νᾶς, ἐ­ξα­νέ­στης τοῦ τά­φου.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Σὺ γὰρ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῆς εἰ­ρή­νης, καὶ σω­τὴρ τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ, ΟΙΚΟΣ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ κον­τά­κι­ον.

Ποί­η­μα Ρω­μα­νοῦ τοῦ με­λῳ­δοῦ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Αὐ­τό­με­λον.

Εἰ καὶ ἐν τά­φῳ κα­τῆλ­θες, ἀ­θά­να­τε, ἀλ­λὰ τοῦ ᾅ­δου κα­θεῖ­λες τὴν δύ­να­μιν· καὶ ἀ­νέ­στης ὡς νι­κη­τής, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, γυ­ναι­ξὶ μυ­ρο­φό­ροις φθεγ­ξά­με­νος· Χαί­ρε­τε, καὶ τοῖς σοῖς ἀ­πο­στό­λοις εἰ­ρή­νην δω­ρού­με­νος, ὁ τοῖς πε­σοῦ­σι πα­ρέ­χων ἀ­νά­στα­σιν.

Ὁ Οἶ­κος.

Τὸν πρὸ ἡ­λί­ου Ἥ­λι­ον, δύ­ναν­τά πο­τε ἐν τά­φῳ, προ­έ­φθα­σαν πρὸς ὄρ­θρον, ἐκ­ζη­τοῦ­σαι ὡς ἡ­μέ­ραν, Μυ­ρο­φό­ροι κό­ραι, καὶ πρὸς ἀλ­λή­λας ἐ­βό­ων· Ὦ φί­λαι δεῦ­τε, τοῖς ἀ­ρώ­μα­σιν ὑ­πα­λεί­ψω­μεν, Σῶ­μα ζω­η­φό­ρον, καὶ τε­θαμ­μέ­νον, σάρ­κα ἀ­νι­στῶ­σαν, τὸν πα­ρα­πε­σόν­τα Ἀ­δάμ, κεί­με­νον ἐν τῷ μνή­μα­τι· ἄ­γω­μεν, σπεύ­σω­μεν, ὥ­σπερ οἱ Μά­γοι, καὶ προ­σκυ­νή­σω­μεν, καὶ προ­σκο­μί­σω­μεν, τὰ μύ­ρα ὡς δῶ­ρα, τῷ μὴ ἐν σπαρ­γά­νοις, ἀλλ᾿ ἐν σιν­δό­νι, ἐ­νει­λη­μέ­νῳ· καὶ κλαύ­σω­μεν καὶ κρά­ξω­μεν· Ὦ Δέ­σπο­τα ἐ­ξε­γέρ­θη­τι, ὁ τοῖς πε­σοῦ­σι πα­ρέ­χων ἀ­νά­στα­σιν.

Συ­να­ξά­ρι­ον τοῦ Μη­ναί­ου.

Τῇ ΙΘ´ τοῦ αὐ­τοῦ μη­νός, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Παφ­νου­τί­ου.

Στίχ. Τὸν Παφ­νού­τι­ον γῆς τά­φῳ κε­κρυμ­μέ­νον,
Ἀ­πει­κός ἐ­στι καὶ σι­γῆς κρύ­ψαι τά­φῳ.

Τῇ δ᾿ ἐ­νά­τῃ δε­κά­τῃ Παφ­νού­τι­ον ἔν­θεν ἄ­ει­ραν.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Θε­ο­δώ­ρου τοῦ ἐν Πέρ­γῃ τῆς Παμ­φυ­λί­ας.

Στίχ. Κοι­νω­νὸς ὤ­φθης, Θε­ό­δω­ρε, τοῦ πά­θους,
Τῷ καὶ πα­θη­τῷ, καὶ πα­θῶν ὑ­περ­τέ­ρῳ.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, ἡ ἁ­γί­α μάρ­τυς Φι­λίπ­πα, ἡ μή­τηρ τοῦ Ἁ­γί­ου Θε­ο­δώ­ρου, ξί­φει τε­λει­οῦ­ται.

Στίχ. Φι­λῶ Φι­λίπ­παν, ὡς ἀ­θλη­τοῦ μη­τέ­ρα·
Φι­λῶ Φι­λίπ­παν, ὡς ἀ­θλοῦ­σαν ἐκ ξί­φους.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, οἱ ἅ­γι­οι Σω­κρά­της καὶ Δι­ο­νύ­σι­ος, λόγ­χῃ τρω­θέν­τες, τε­λει­οῦν­ται.

Στίχ. Ἔ­νυ­ξε λόγ­χῃ νε­κρὸν Ὑ­ψί­στου πά­λαι·
Νύτ­τει δὲ καὶ νῦν Μάρ­τυ­ρας ζῶν­τας δύ­ο.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, ὁ ἅ­γι­ος Δι­ό­σκο­ρος, ὁ ἀ­πὸ ἱ­ε­ρέ­ων τῶν εἰ­δώ­λων, Χρι­στὸν ὁ­μο­λο­γή­σας, ἐν πε­πυ­ρω­μέ­νῃ σχά­ρᾳ βλη­θεὶς τε­λει­οῦ­ται.

Στίχ. Θε­ὸν πρὶν ἐ­πι­πο­θῶν ἐν ἀ­γνω­σί­ᾳ λα­τρεύ­ων,
Εὗ­ρεν αἴφ­νης Ἀ­να­το­λήν, αὐ­τῇ δο­θεὶς ἐ­τύ­θη.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­ω­άν­νου Γ´ πα­τρι­άρ­χου Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων. (†524)

Στίχ. Χρι­στὸν κη­ρύ­ξας δι­φυ­ᾶ, Ἰ­ω­άν­νη,
Ἑ­νο­ει­δῶς ὁ­ρᾷς Αὐ­τὸν ἤ­δη ἄ­νω.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου πα­τρὸς ἡ­μῶν Γε­ωρ­γί­ου, ἐ­πι­σκό­που Πισ­σι­δεί­ας, τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ.

Στίχ. Ὁ Γε­ώρ­γι­ος, ὡς γε­ώρ­γι­ον μέ­γα,
Ἔ­χων ἐ­πῆλ­θεν εἶ­δος ἀ­ρε­τῆς ἅ­παν.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Τρύ­φω­νος, ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως. Τε­λεῖ­ται δὲ ἡ αὐ­τοῦ σύ­να­ξις ἐν τῇ Ἁ­γι­ω­τά­τῃ Με­γά­λῃ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ.

Στίχ. Θε­ὸν πο­θή­σας ὁ τρυ­φὴν μι­σῶν Τρύ­φων,
Θε­οῦ πα­ρέ­στη τῷ κα­τοι­κη­τη­ρί­ῳ.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ὁ­σι­ο­μάρ­τυ­ρος Ἀ­γα­θαγ­γέ­λου τοῦ Ἐ­σφιγ­με­νί­του. (†1819)

Στίχ. Ἀ­γα­θάγ­γε­λος τὴν το­μὴν τοῦ αὐ­χέ­νος
Χαί­ρων ὑ­πέ­στη δι­ὰ Χρι­στόν· Ὢ δό­ξης!

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, ὁ ὅ­σι­ος Συ­με­ών, ἡ­γού­με­νος τῆς ἐν τῷ Ἄ­θῳ ἱ­ε­ρᾶς μο­νῆς τοῦ Φι­λο­θέ­ου, ὁ μο­νο­χί­των καὶ ἀ­νυ­πό­δη­τος, ὁ καὶ κτή­τωρ τῆς ἐν τῷ ὄ­ρει τοῦ Φλα­μου­ρί­ου ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς τῆς ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος, ἐν εἰ­ρή­νῃ τε­λει­οῦ­ται.

Στίχ. Ἀ­νυ­πό­δη­τος, Συ­με­ών, βαί­νων μά­καρ,
Τὸν πτερ­νί­σαν­τα τοὺς βρο­τοὺς πα­τεῖς ὄ­φιν.

Εἶ­τα τοῦ Πά­σχα.

Τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ με­γά­λῃ Κυ­ρι­α­κῇ τοῦ Πά­σχα, αὐ­τὴν τὴν ζω­η­φό­ρον Ἀ­νά­στα­σιν ἑ­ορ­τά­ζο­μεν τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

Στίχ. Χρι­στὸς κα­τελ­θὼν πρὸς πά­λην ᾍ­δου μό­νος,
Λα­βὼν ἀ­νῆλ­θε πολ­λὰ τῆς νί­κης σκῦ­λα.

Αὐ­τῷ ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης
ἀ­να­γι­νώ­σκει ὡς ἀ­κο­λού­θως.

Ἀ­νά­στα­σιν Χρι­στοῦ θε­α­σά­με­νοι, προ­σκυ­νή­σω­μεν ἅ­γι­ον Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν, τὸν μό­νον ἀ­να­μάρ­τη­τον. Τὸν σταυ­ρόν σου, Χρι­στέ, προ­σκυ­νοῦ­μεν καὶ τὴν ἁ­γί­αν σου ἀ­νά­στα­σιν ὑ­μνοῦ­μεν καὶ δο­ξά­ζο­μεν· σὺ γὰρ εἶ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ἐ­κτός σου ἄλ­λον οὐκ οἴ­δα­μεν, τὸ ὄ­νο­μά σου ὀ­νο­μά­ζο­μεν. Δεῦ­τε πάν­τες οἱ πι­στοὶ προ­σκυ­νή­σω­μεν τὴν τοῦ Χρι­στοῦ ἁ­γί­αν ἀ­νά­στα­σιν· ἰ­δοὺ γὰρ ἦλ­θε δι­ὰ τοῦ σταυ­ροῦ, χα­ρὰ ἐν ὅ­λῳ τῷ κό­σμῳ. Δι­ὰ παν­τὸς εὐ­λο­γοῦν­τες τὸν Κύ­ρι­ον, ὑ­μνοῦ­μεν τὴν ἀ­νά­στα­σιν αὐ­τοῦ· σταυ­ρὸν γὰρ ὑ­πο­μεί­νας δι᾿ ἡ­μᾶς, θα­νά­τῳ θά­να­τον ὤ­λε­σεν. (τρίς)

Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πὸ τοῦ τά­φου, κα­θὼς προ­εῖ­πεν, ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν, τὴν αἰ­ώ­νι­ον ζω­ήν, καὶ μέ­γα ἔ­λε­ος. (τρίς)

* * *

Εἶ­τα αἱ ζ´ καὶ η´ ᾠ­δαὶ τοῦ κα­νό­νος.

ᾨ­δὴ ζ´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Ὁ Παῖ­δας ἐκ κα­μί­νου ῥυ­σά­με­νος, γε­νό­με­νος ἄν­θρω­πος, πά­σχει ὡς θνη­τός, καὶ δι­ὰ Πά­θους τὸ θνη­τόν, ἀ­φθαρ­σί­ας ἐν­δύ­ει εὐ­πρέ­πει­αν, ὁ μό­νος εὐ­λο­γη­τός, τῶν Πα­τέ­ρων Θε­ός, καὶ ὑ­πε­ρέν­δο­ξος. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Γυ­ναῖ­κες με­τὰ μύ­ρων θε­ό­φρο­νες, ὀ­πί­σω σου ἔ­δρα­μον· ὃν δὲ ὡς θνη­τόν, με­τὰ δα­κρύ­ων ἐ­ζή­τουν, προ­σε­κύ­νη­σαν χαί­ρου­σαι ζῶν­τα Θε­όν, καὶ Πά­σχα τὸ μυ­στι­κόν, σοῖς Χρι­στὲ Μα­θη­ταῖς, εὐ­ηγ­γε­λί­σαν­το. (δίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Θα­νά­του ἑ­ορ­τά­ζο­μεν νέ­κρω­σιν, ᾍ­δου τὴν κα­θαί­ρε­σιν, ἄλ­λης βι­ο­τῆς, τῆς αἰ­ω­νί­ου ἀ­παρ­χήν, καὶ σκιρ­τῶν­τες ὑ­μνοῦ­μεν τὸν αἴ­τι­ον, τὸν μό­νον εὐ­λο­γη­τόν, τῶν Πα­τέ­ρων Θε­όν, καὶ ὑ­πε­ρέν­δο­ξον.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὡς ὄν­τως ἱ­ε­ρὰ καὶ πα­νέ­ορ­τος, αὕ­τη ἡ σω­τή­ρι­ος, νὺξ καὶ φω­ταυ­γής, τῆς λαμ­προ­φό­ρου ἡ­μέ­ρας, τῆς ἐ­γέρ­σε­ως οὖ­σα προ­άγ­γε­λος, ἐν ᾗ τὸ ἄ­χρο­νον φῶς, ἐκ τά­φου σω­μα­τι­κῶς, πᾶ­σιν ἐ­πέ­λαμ­ψεν.

Κα­τα­βα­σί­α.

Ὁ Παῖ­δας ἐκ κα­μί­νου ῥυ­σά­με­νος, γε­νό­με­νος ἄν­θρω­πος, πά­σχει ὡς θνη­τός, καὶ δι­ὰ Πά­θους τὸ θνη­τόν, ἀ­φθαρ­σί­ας ἐν­δύ­ει εὐ­πρέ­πει­αν, ὁ μό­νος εὐ­λο­γη­τός, τῶν Πα­τέ­ρων Θε­ός, καὶ ὑ­πε­ρέν­δο­ξος.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Εἴ­η τὸ κρά­τος τῆς βα­σι­λεί­ας σου εὐ­λο­γη­μέ­νον καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

ᾨ­δὴ η´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Αὕ­τη ἡ κλη­τὴ καὶ ἁ­γί­α ἡ­μέ­ρα, ἡ μί­α τῶν Σαβ­βά­των, ἡ βα­σι­λὶς καὶ κυ­ρί­α, ἑ­ορ­τῶν ἑ­ορ­τή, καὶ πα­νή­γυ­ρίς ἐ­στι πα­νη­γύ­ρε­ων, ἐν ᾗ εὐ­λο­γοῦ­μεν, Χρι­στὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ ἀ­να­στά­σει σου, Κύριε.

Δεῦ­τε τοῦ και­νοῦ τῆς ἀμ­πέ­λου γεν­νή­μα­τος, τῆς θεί­ας εὐ­φρο­σύ­νης, ἐν τῇ εὐ­σή­μῳ ἡ­μέ­ρᾳ, τῆς ἐ­γέρ­σε­ως, βα­σι­λεί­ας τε Χρι­στοῦ κοι­νω­νή­σω­μεν, ὑ­μνοῦν­τες αὐ­τόν, ὡς Θε­ὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. (δίς)

Εὐ­λο­γοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­ὸν
καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα τὸν Κύ­ρι­ον,
ὑ­μνοῦ­μεν καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Ἆ­ρον κύ­κλῳ τοὺς ὀ­φθαλ­μούς σου Σι­ὼν καὶ ἴ­δε· ἰ­δοὺ γὰρ ἥ­κα­σί σοι, θε­ο­φεγ­γεῖς ὡς φω­στῆ­ρες, ἐκ δυ­σμῶν καὶ βορ­ρᾶ, καὶ θα­λάσ­σης καὶ ἑ­ῴ­ας τὰ τέ­κνα σου, ἐν σοὶ εὐ­λο­γοῦν­τα, Χρι­στὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ παν­το­κρά­τορ καὶ Λό­γε καὶ Πνεῦ­μα, τρι­σὶν ἑ­νι­ζο­μέ­νη, ἐν ὑ­πο­στά­σε­σι φύ­σις, ὑ­πε­ρού­σι­ε, καὶ ὑ­πέρ­θε­ε, εἰς σὲ βε­βα­πτί­σμε­θα, καὶ σὲ εὐ­λο­γοῦ­μεν, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Κα­τα­βα­σί­α.

Αἰ­νοῦ­μεν, εὐ­λο­γοῦ­μεν,
προ­σκυ­νοῦ­μεν τὸν Κύ­ρι­ον·
ὑ­μνοῦν­τες καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦν­τες
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Αὕ­τη ἡ κλη­τὴ καὶ ἁ­γί­α ἡ­μέ­ρα, ἡ μί­α τῶν Σαβ­βά­των, ἡ βα­σι­λὶς καὶ κυ­ρί­α, ἑ­ορ­τῶν ἑ­ορ­τή, καὶ πα­νή­γυ­ρίς ἐ­στι πα­νη­γύ­ρε­ων, ἐν ᾗ εὐ­λο­γοῦ­μεν, Χρι­στὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ηὐ­λό­γη­ταί σου τὸ ὄ­νο­μα καὶ δε­δό­ξα­σταί σου ἡ βα­σι­λεία, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὴν Θε­ο­τό­κον ἐν ὕ­μνοις με­γα­λύ­νο­μεν.

Καὶ ψάλ­λε­ται ἡ θ´ ᾠ­δὴ
με­τὰ τῶν με­γα­λυ­να­ρί­ων.

ᾨ­δὴ θ´. Ἦ­χος α´. Ὁ εἱρ­μός.

Με­γά­λυ­νον ψυ­χή μου,
τὸν ἐ­θε­λου­σί­ως,
πα­θόν­τα καὶ τα­φέν­τα,
καὶ ἐ­ξα­να­στάν­τα, τρι­ή­με­ρον ἐκ τά­φου.

Φω­τί­ζου φω­τί­ζου, ἡ νέ­α Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ· ἡ γὰρ δό­ξα Κυ­ρί­ου, ἐ­πὶ σὲ ἀ­νέ­τει­λε. Χό­ρευ­ε νῦν καὶ ἀ­γάλ­λου Σι­ών· σὺ δὲ ἁ­γνή, τέρ­που Θε­ο­τό­κε, ἐν τῇ ἐ­γέρ­σει τοῦ τό­κου σου.

Με­γά­λυ­νον ψυ­χή μου,
τὸν ἐ­ξα­να­στάν­τα,
τρι­ή­με­ρον ἐκ τά­φου,
Χρι­στὸν τὸν ζω­ο­δό­την.

Φω­τί­ζου φω­τί­ζου, ἡ νέ­α Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ· ἡ γὰρ δό­ξα Κυ­ρί­ου, ἐ­πὶ σὲ ἀ­νέ­τει­λε. Χό­ρευ­ε νῦν καὶ ἀ­γάλ­λου Σι­ών· σὺ δὲ ἁ­γνή, τέρ­που Θε­ο­τό­κε, ἐν τῇ ἐ­γέρ­σει τοῦ τό­κου σου.

Τρο­πά­ρι­α.

Χρι­στὸς τὸ και­νὸν Πά­σχα,
τὸ ζω­ό­θυ­τον θῦ­μα,
ἀ­μνὸς Θε­οῦ ὁ αἴ­ρων,
τὴν ἁ­μαρ­τί­αν κό­σμου.

Ὢ θεί­ας! ὢ φί­λης! ὢ γλυ­κυ­τά­της σου φω­νῆς· μεθ᾿ ἡ­μῶν ἀ­ψευ­δῶς γάρ, ἐ­πηγ­γεί­λω ἔ­σε­σθαι, μέ­χρι τερ­μά­των αἰ­ῶ­νος Χρι­στέ· ἣν οἱ πι­στοί, ἄγ­κυ­ραν ἐλ­πί­δος, κα­τέ­χον­τες ἀ­γαλ­λό­με­θα.

Σή­με­ρον πᾶ­σα κτί­σις,
ἀ­γάλ­λε­ται καὶ χαί­ρει,
ὅ­τι Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη,
καὶ ᾅ­δης ἐ­σκυ­λεύ­θη.

Ὢ θεί­ας! ὢ φί­λης! ὢ γλυ­κυ­τά­της σου φω­νῆς· μεθ᾿ ἡ­μῶν ἀ­ψευ­δῶς γάρ, ἐ­πηγ­γεί­λω ἔ­σε­σθαι, μέ­χρι τερ­μά­των αἰ­ῶ­νος Χρι­στέ· ἣν οἱ πι­στοί, ἄγ­κυ­ραν ἐλ­πί­δος, κα­τέ­χον­τες ἀ­γαλ­λό­με­θα.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Με­γά­λυ­νον ψυ­χή μου,
τῆς τρι­συ­πο­στά­του,
καὶ ἀ­δι­αι­ρέ­του
Θε­ό­τη­τος τὸ κρά­τος.

Ὦ Πά­σχα τὸ μέ­γα, καὶ ἱ­ε­ρώ­τα­τον Χρι­στέ· ὦ Σο­φί­α καὶ Λό­γε, τοῦ Θε­οῦ καὶ δύ­να­μις· δί­δου ἡ­μῖν ἐ­κτυ­πώ­τε­ρον, σοῦ με­τα­σχεῖν, ἐν τῇ ἀ­νε­σπέ­ρῳ, ἡ­μέ­ρᾳ τῆς Βα­σι­λεί­ας σου.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Χαῖ­ρε Παρ­θέ­νε χαῖ­ρε·
χαῖ­ρε εὐ­λο­γη­μέ­νη·
χαῖ­ρε δε­δο­ξα­σμέ­νη·
σὸς γὰρ Υἱ­ὸς ἀ­νέ­στη, τρι­ή­με­ρος ἐκ τά­φου.

Ὦ Πά­σχα τὸ μέ­γα, καὶ ἱ­ε­ρώ­τα­τον Χρι­στέ· ὦ Σο­φί­α καὶ Λό­γε, τοῦ Θε­οῦ καὶ δύ­να­μις· δί­δου ἡ­μῖν ἐ­κτυ­πώ­τε­ρον, σοῦ με­τα­σχεῖν, ἐν τῇ ἀ­νε­σπέ­ρῳ, ἡ­μέ­ρᾳ τῆς Βα­σι­λεί­ας σου.

Κα­τα­βα­σί­α.

Ὁ ἄγ­γε­λος ἐ­βό­α, τῇ κε­χα­ρι­τω­μέ­νῃ·
ἁ­γνὴ Παρ­θέ­νε χαῖ­ρε,
καὶ πά­λιν ἐ­ρῶ χαῖ­ρε·
ὁ σὸς Υἱ­ὸς ἀ­νέ­στη τρι­ή­με­ρος ἐκ τά­φου.

Φω­τί­ζου φω­τί­ζου, ἡ νέ­α Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ· ἡ γὰρ δό­ξα Κυ­ρί­ου, ἐ­πὶ σὲ ἀ­νέ­τει­λε. Χό­ρευ­ε νῦν καὶ ἀ­γάλ­λου Σι­ών· σὺ δὲ ἁ­γνή, τέρ­που Θε­ο­τό­κε, ἐν τῇ ἐ­γέρ­σει τοῦ τό­κου σου.

Τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… (τρίς).
Τό, Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς… (ἅ­παξ).

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτὴν καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὲ αἰ­νοῦ­σι πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­που­σι, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ

Ἐ­ξα­πο­στει­λά­ρι­ον, αὐ­τό­με­λον. Ἦ­χος β´.

Σαρ­κὶ ὑ­πνώ­σας ὡς θνη­τός, ὁ Βα­σι­λεὺς καὶ Κύ­ρι­ος, τρι­ή­με­ρος ἐ­ξα­νέ­στης, Ἀ­δὰμ ἐ­γεί­ρας ἐκ φθο­ρᾶς, καὶ κα­ταρ­γή­σας θά­να­τον. Πά­σχα τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας, τοῦ κό­σμου σω­τή­ρι­ον. (τρίς)

ΑΙΝΟΙ

Ἦ­χος α´.

Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν, αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τοῖς ὑ­ψί­στοις. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ ἄγ­γε­λοι αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις αὐ­τοῦ. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Ἡ Στι­χο­λο­γί­α (Ψαλ­μοὶ ρμη´, ρμθ´, ρν´).

Ψαλ­μὸς ρμη´ (148).

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, ἥ­λι­ος καὶ σε­λή­νη· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τα τὰ ἄ­στρα καὶ τὸ φῶς.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, οἱ οὐ­ρα­νοὶ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ τὸ ὕ­δωρ τὸ ὑ­πε­ρά­νω τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­πε, καὶ ἐ­γε­νή­θη­σαν, αὐ­τὸς ἐ­νε­τεί­λα­το, καὶ ἐ­κτί­σθη­σαν.

Ἔ­στη­σεν αὐ­τὰ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος· πρό­σταγ­μα ἔ­θε­το, καὶ οὐ πα­ρε­λεύ­σε­ται.

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῆς γῆς, δρά­κον­τες καὶ πᾶ­σαι ἄ­βυσ­σοι.

Πῦρ, χά­λα­ζα, χι­ών, κρύ­σταλ­λος, πνεῦ­μα κα­ται­γί­δος, τὰ ποι­οῦν­τα τὸν λό­γον αὐ­τοῦ.

Τὰ ὄ­ρη καὶ πάν­τες οἱ βου­νοί, ξύ­λα καρ­πο­φό­ρα καὶ πᾶ­σαι κέ­δροι.

Τὰ θη­ρί­α καὶ πάν­τα τὰ κτή­νη, ἑρ­πε­τὰ καὶ πε­τει­νὰ πτε­ρω­τά.

Βα­σι­λεῖς τῆς γῆς καὶ πάν­τες λα­οί, ἄρ­χον­τες καὶ πάν­τες κρι­ταὶ γῆς.

Νε­α­νί­σκοι καὶ παρ­θέ­νοι, πρε­σβύ­τε­ροι με­τὰ νε­ω­τέ­ρων, αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι ὑ­ψώ­θη τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ μό­νου.

Ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις αὐ­τοῦ ἐ­πὶ γῆς καὶ οὐ­ρα­νοῦ, καὶ ὑ­ψώ­σει κέ­ρας λα­οῦ αὐ­τοῦ.

Ὕ­μνος πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ, τοῖς υἱ­οῖς Ἰσ­ρα­ήλ, λα­ῷ ἐγ­γί­ζον­τι αὐ­τῷ.

Ψαλ­μὸς ρμθ´ (149).

ᾌ­σα­τε τῷ Κυ­ρί­ῳ ᾆ­σμα και­νὸν ἡ αἴ­νε­σις αὐ­τοῦ ἐν ἐκ­κλη­σί­ᾳ ὁ­σί­ων.

Εὐ­φραν­θή­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τῷ ποι­ή­σαν­τι αὐ­τόν, καὶ υἱ­οὶ Σι­ὼν ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­πὶ τῷ βα­σι­λεῖ αὐ­τῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ἐν χο­ρῷ, ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ ψαλ­τη­ρί­ῳ ψα­λά­τω­σαν αὐ­τῷ.

Ὅ­τι εὐ­δο­κεῖ Κύ­ρι­ος ἐν τῷ λα­ῷ αὐ­τοῦ καὶ ὑ­ψώ­σει πρα­εῖς ἐν σω­τη­ρί­ᾳ.

Καυ­χή­σον­ται ὅ­σι­οι ἐν δό­ξῃ καὶ ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ἐ­πὶ τῶν κοι­τῶν αὐ­τῶν.

Αἱ ὑ­ψώ­σεις τοῦ Θε­οῦ ἐν τῷ λά­ρυγ­γι αὐ­τῶν, καὶ ῥομ­φαῖ­αι δί­στο­μοι ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τῶν,

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐκ­δί­κη­σιν ἐν τοῖς ἔ­θνε­σιν, ἐ­λεγ­μοὺς ἐν τοῖς λα­οῖς,

Τοῦ δῆ­σαι τοὺς βα­σι­λεῖς αὐ­τῶν ἐν πέ­δαις καὶ τοὺς ἐν­δό­ξους αὐ­τῶν ἐν χει­ρο­πέ­δαις σι­δη­ραῖς.

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐν αὐ­τοῖς κρῖ­μα ἔγ­γρα­πτον· δό­ξα αὕ­τη ἔ­σται πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς ρν´ (150).

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸν ἐν τοῖς ἁ­γί­οις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν στε­ρε­ώ­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ.

Ἱ­στῶ­μεν στί­χους δ´, καὶ ψάλ­λο­μεν Στι­χη­ρὰ Ἀ­να­στά­σι­μα τῆς Ὀ­κτω­ή­χου δ´, καὶ εἶτα τὰ δ´ Στιχηρὰ τοῦ Πά­σχα με­τὰ τῶν στίχων αὐτῶν.

Τῆς Ὀ­κτω­ή­χου. Ἦ­χος α´.

Στίχ. α´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐ­πὶ ταῖς δυ­να­στεί­αις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῆς με­γα­λω­σύ­νης αὐ­τοῦ.

Ὑ­μνοῦ­μέν σου Χρι­στέ, τὸ σω­τή­ρι­ον Πά­θος, καὶ δο­ξά­ζο­μέν σου τὴν Ἀ­νά­στα­σιν.

Στίχ. β´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ἤ­χῳ σάλ­πιγ­γος· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ψαλ­τη­ρί­ῳ καὶ κι­θά­ρᾳ.

Ὁ Σταυ­ρὸν ὑ­πο­μεί­νας, καὶ τὸν θά­να­τον κα­ταρ­γή­σας, καὶ ἀ­να­στὰς ἐκ τῶν νε­κρῶν, εἰ­ρή­νευ­σον ἡ­μῶν, τὴν ζω­ὴν Κύ­ρι­ε, ὡς μό­νος παν­το­δύ­να­μος.

Στίχ. γ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ χο­ρῷ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν χορ­δαῖς καὶ ὀρ­γά­νῳ.

Ὁ τὸν ᾍ­δην σκυ­λεύ­σας, καὶ τὸν ἄν­θρω­πον ἀ­να­στή­σας, τῇ Ἀ­να­στά­σει σου Χρι­στέ, ἀ­ξί­ω­σον ἡ­μᾶς, ἐν κα­θα­ρᾷ καρ­δί­ᾳ, ὑ­μνεῖν καὶ δο­ξά­ζειν σε.

Στίχ. δ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις εὐ­ή­χοις· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις ἀ­λα­λαγ­μοῦ. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον.

Τὴν θε­ο­πρε­πῆ σου συγ­κα­τά­βα­σιν, δο­ξά­ζον­τες ὑ­μνοῦ­μέν σε, Χρι­στέ. Ἐ­τέ­χθης ἐκ Παρ­θέ­νου, καὶ ἀ­χώ­ρι­στος ὑ­πῆρ­χες τῷ Πα­τρί. Ἔ­πα­θες ὡς ἄν­θρω­πος, καὶ ἑ­κου­σί­ως ὑ­πέ­μει­νας σταυ­ρόν. Ἀ­νέ­στης ἐκ τοῦ τά­φου, ὡς ἐκ πα­στά­δος προ­ελ­θών, ἵ­να σώ­σῃς τὸν κό­σμον, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στι­χη­ρὰ τοῦ Πά­σχα με­τὰ
τῶν στί­χων αὐ­τῶν. Ἦ­χος πλ. α´.

Στίχ. α´. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Πά­σχα ἱ­ε­ρὸν ἡ­μῖν, σή­με­ρον ἀ­να­δέ­δει­κται· Πά­σχα και­νόν, Ἅ­γι­ον· Πά­σχα μυ­στι­κόν· Πά­σχα παν­σε­βά­σμι­ον· Πά­σχα Χρι­στὸς ὁ λυ­τρω­τής· Πά­σχα ἄ­μω­μον· Πά­σχα μέ­γα· Πά­σχα τῶν πι­στῶν· Πά­σχα τὸ πύ­λας ἡ­μῖν, τοῦ Πα­ρα­δεί­σου ἀ­νοῖ­ξαν· Πά­σχα πάν­τας ἁ­γι­ά­ζον πι­στούς.

Στίχ. β´. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνὸς ἐ­κλι­πέ­τω­σαν· ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Δεῦ­τε ἀ­πὸ θέ­ας, γυ­ναῖ­κες εὐ­αγ­γε­λί­στρι­αι, καὶ τῇ Σι­ὼν εἴ­πα­τε· Δέ­χου παρ᾿ ἡ­μῶν, χα­ρᾶς εὐ­αγ­γέ­λι­α, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως Χρι­στοῦ· τέρ­που χό­ρευ­ε, καὶ ἀ­γάλ­λου, Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, τὸν Βα­σι­λέ­α Χρι­στόν, θε­α­σα­μέ­νη ἐκ τοῦ μνή­μα­τος, ὡς νυμ­φί­ον προ­ερ­χό­με­νον.

Στίχ. γ´. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 4)

Αἱ Μυ­ρο­φό­ροι γυ­ναῖ­κες, ὄρ­θρου βα­θέ­ος, ἐ­πι­στᾶ­σαι πρὸς τὸ μνῆ­μα τοῦ Ζω­ο­δό­του, εὗ­ρον Ἄγ­γε­λον, ἐ­πὶ τὸν λί­θον κα­θή­με­νον, καὶ αὐ­τὸς προ­σφθεγ­ξά­με­νος, αὐ­ταῖς οὕ­τως ἔ­λε­γε· Τί ζη­τεῖ­τε, τὸν ζῶν­τα με­τὰ τῶν νε­κρῶν; τί θρη­νεῖ­τε, τὸν ἄ­φθαρ­τον ὡς ἐν φθο­ρᾷ; ἀ­πελ­θοῦ­σαι κη­ρύ­ξα­τε, τοῖς αὐ­τοῦ μα­θη­ταῖς.

Στίχ. δ´. Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Πά­σχα τὸ τερ­πνόν· Πά­σχα Κυ­ρί­ου Πά­σχα· Πά­σχα παν­σε­βά­σμι­ον ἡ­μῖν ἀ­νέ­τει­λε· Πά­σχα ἐν χα­ρᾷ ἀλ­λή­λους πε­ρι­πτυ­ξώ­με­θα· ὦ Πά­σχα λύ­τρον λύ­πης· καὶ γὰρ ἐκ τά­φου σή­με­ρον, ὥ­σπερ ἐκ πα­στοῦ ἐ­κλάμ­ψας Χρι­στός, τὰ γύ­ναι­α χα­ρᾶς ἔ­πλη­σε λέ­γων· Κη­ρύ­ξα­τε Ἀ­πο­στό­λοις.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα, καὶ λαμ­πρυν­θῶ­μεν τῇ πα­νη­γύ­ρει, καὶ ἀλ­λή­λους πε­ρι­πτυ­ξώ­με­θα. Εἴ­πω­μεν ἀ­δελ­φοί, καὶ τοῖς μι­σοῦ­σιν ἡ­μᾶς· Συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τῇ Ἀ­να­στά­σει, καὶ οὕ­τω βο­ή­σω­μεν· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

* * *

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ

Εἶ­τα, τὸ Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη… ἐκ τρί­του, καὶ ψάλ­λο­μεν τοῦ­το πολ­λά­κις, ἄ­χρις ἂν ἀ­σπά­σων­ται οἱ ἀ­δελ­φοὶ ἀλ­λή­λους· ὁ δὲ ἀ­σπα­σμὸς γί­νε­ται οὕ­τω·

Λαμ­βά­νει ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὸ ἅ­γι­ον Εὐ­αγ­γέ­λι­ον, καὶ ἵ­στα­ται πρὸ τῶν θυ­ρῶν τοῦ ἁ­γί­ου Βή­μα­τος· ὁ δὲ κα­θη­γού­με­νος, ἐλ­θὼν καὶ ἀ­σπα­σά­με­νος τὸ ἅ­γι­ον Εὐ­αγ­γέ­λι­ον καὶ τὸν ἱ­ε­ρέ­α, λαμ­βά­νει αὐ­τὸ ἐκ τῶν χει­ρῶν αὐ­τοῦ, καὶ ἵ­στα­ται ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως. Εἶ­τα οἱ ἀ­δελ­φοὶ πάν­τες, κα­τὰ τὴν τά­ξιν αὐ­τῶν, ἀ­σπά­ζον­ται πρῶ­τον τὸ ἅ­γι­ον Εὐ­αγ­γέ­λι­ον, εἶ­τα τὸν ἱ­ε­ρέ­α καὶ τὸν κα­θη­γού­με­νον, καὶ ἵ­σταν­ται κἀ­κεῖ­νοι ἔν­θα ἂν τύ­χω­σι, καὶ ἀ­σπά­ζον­ται ἀλ­λή­λους.

* * *

Με­τὰ γοῦν τὸν ἀ­σπα­σμόν, ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται ὁ κα­τη­χη­τι­κὸς λό­γος τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Χρυ­σο­στό­μου πα­ρὰ τοῦ ἡ­γου­μέ­νου, ἢ τοῦ ἐκ­κλη­σι­άρ­χου ἢ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως· ἵ­σταν­ται δὲ οἱ ἀ­δελ­φοὶ ἅ­παν­τες, καὶ ἐ­πα­κρο­ῶν­ται τῆς ἀ­να­γνώ­σε­ως.

* Ὁ λό­γος οὗ­τος ἐν τῷ Πεν­τη­κο­στα­ρί­ῳ τάσ­σε­ται εἰς τὸ τέ­λος τοῦ Ὄρ­θρου, αὐ­τὴ δὲ εἶ­ναι καὶ ἡ ὀρ­θή θέ­σις του, δι­ό­τι ἀ­πο­τε­λεῖ προ­ε­τοι­μα­σί­αν δι­ὰ τὴν θεί­αν κοι­νω­νί­αν. Θὰ ἦ­το λοι­πὸν εὐ­χῆς ἔρ­γον, νὰ ἐ­πα­να­φέ­ρῃ αὐ­τὸν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἰς τὴν ἀρ­χι­κήν του θέ­σιν, δι­ό­τι ἡ ἀ­νά­γνω­σίς του με­τὰ τὴν θεί­αν κοι­νω­νί­αν εἶ­ναι πρω­θύ­στε­ρος καὶ ἀ­να­κό­λου­θος.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ

Εἰς τὴν ἁ­γί­αν καὶ λαμ­προ­φό­ρον ἡ­μέ­ραν
τῆς ἐν­δό­ξου καὶ σω­τη­ρι­ώ­δους
Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν Ἀ­να­στά­σε­ως.

Εἴ τις εὐ­σε­βὴς καὶ φι­λό­θε­ος, ἀ­πο­λαυ­έ­τω τῆς κα­λῆς ταύ­της καὶ λαμ­πρᾶς πα­νη­γύ­ρε­ως. Εἴ τις δοῦ­λος εὐ­γνώ­μων, εἰ­σελ­θέ­τω χαί­ρων εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ Κυ­ρί­ου αὐ­τοῦ. Εἴ τις ἔ­κα­με νη­στεύ­ων, ἀ­πο­λαυ­έ­τω νῦν τὸ δη­νά­ρι­ον. Εἴ τις ἀ­πὸ τῆς πρώ­της ὥ­ρας εἰρ­γά­σα­το, δε­χέ­σθω σή­με­ρον τὸ δί­και­ον ὄ­φλη­μα. Εἴ τις με­τὰ τὴν τρί­την ἦλ­θεν, εὐ­χα­ρί­στως ἑ­ορ­τα­σά­τω. Εἴ τις με­τὰ τὴν ἕ­κτην ἔ­φθα­σε, μη­δὲν ἀμ­φι­βαλ­λέ­τω· καὶ γὰρ οὐ­δὲν ζη­μι­οῦ­ται. Εἴ τις ὑ­στέ­ρη­σεν εἰς τὴν ἐν­νά­την, προ­σελ­θέ­τω, μη­δὲν ἐν­δοι­ά­ζων. Εἴ τις εἰς μό­νην ἔ­φθα­σε τὴν ἑν­δε­κά­την, μὴ φο­βη­θῇ τὴν βρα­δύ­τη­τα· φι­λό­τι­μος γὰρ ὢν ὁ Δε­σπό­της, δέ­χε­ται τὸν ἔ­σχα­τον, κα­θά­περ καὶ τὸν πρῶ­τον. Ἀ­να­παύ­ει τὸν τῆς ἑν­δε­κά­της, ὡς τὸν ἐρ­γα­σά­με­νον ἀ­πὸ τῆς πρώ­της. Καὶ τὸν ὕ­στε­ρον ἐ­λε­εῖ, καὶ τὸν πρῶ­τον θε­ρα­πεύ­ει. Κἀ­κεί­νῳ δί­δω­σι, καὶ τού­τῳ χα­ρί­ζε­ται. Καὶ τὰ ἔρ­γα δέ­χε­ται, καὶ τὴν γνώ­μην ἀ­σπά­ζε­ται. Καὶ τὴν πρᾶ­ξιν τι­μᾷ, καὶ τὴν πρό­θε­σιν ἐ­παι­νεῖ. Οὐ­κοῦν εἰ­σέλ­θε­τε πάν­τες εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν· καὶ πρῶ­τοι καὶ δεύ­τε­ροι τὸν μι­σθὸν ἀ­πο­λαύ­ε­τε. Πλού­σι­οι καὶ πέ­νη­τες, μετ᾿ ἀλ­λή­λων χο­ρεύ­σα­τε. Ἐγ­κρα­τεῖς καὶ ῥᾴ­θυ­μοι, τὴν ἡ­μέ­ραν τι­μή­σα­τε. Νη­στεύ­σαν­τες καὶ μὴ νη­στεύ­σαν­τες, εὐ­φράν­θη­τε σή­με­ρον. Ἡ τρά­πε­ζα γέ­μει, τρυ­φή­σα­τε πάν­τες. Ὁ μό­σχος πο­λύς, μη­δεὶς ἐ­ξέλ­θῃ πει­νῶν. Πάν­τες ἀ­πο­λαύ­ε­τε τοῦ συμ­πο­σί­ου τῆς πί­στε­ως. Πάν­τες ἀ­πο­λαύ­σα­τε τοῦ πλού­του τῆς χρη­στό­τη­τος. Μη­δεὶς θρη­νεί­τω πε­νί­αν· ἐ­φά­νη γὰρ ἡ κοι­νὴ Βα­σι­λεί­α. Μη­δείς ὀ­δυ­ρέ­σθω πταί­σμα­τα· συγ­γνώ­μη γὰρ ἐκ τοῦ τά­φου ἀ­νέ­τει­λε. Μη­δεὶς φο­βεί­σθω θά­να­τον· ἠ­λευ­θέ­ρω­σε γὰρ ἡ­μᾶς τοῦ Σω­τῆ­ρος ὁ θά­να­τος. Ἔ­σβε­σεν αὐ­τόν, ὑπ᾿ αὐ­τοῦ κα­τε­χό­με­νος. Ἐ­σκύ­λευ­σε τὸν ᾍ­δην, ὁ κα­τελ­θὼν εἰς τὸν ᾍ­δην. Ἐ­πί­κρα­νεν αὐ­τόν, γευ­σά­με­νον τῆς σαρ­κὸς αὐ­τοῦ· καὶ τοῦ­το προ­λα­βὼν Ἡ­σα­ΐ­ας, ἐ­βό­η­σεν. Ὁ ᾍ­δης, φη­σίν, ἐ­πι­κράν­θη, συ­ναν­τή­σας σοι κά­τω. Ἐ­πι­κράν­θη, καὶ γὰρ κα­τηρ­γή­θη. Ἐ­πι­κράν­θη, καὶ γὰρ ἐ­νε­παί­χθη. Ἐ­πι­κράν­θη, καὶ γὰρ ἐ­νε­κρώ­θη. Ἐ­πι­κράν­θη, καὶ γὰρ κα­θῃ­ρέ­θη. Ἐ­πι­κράν­θη, καὶ γὰρ ἐ­δε­σμεύ­θη. Ἔ­λα­βε σῶ­μα, καὶ Θε­ῷ πε­ρι­έ­τυ­χεν. Ἔ­λα­βε γῆν, καὶ συ­νήν­τη­σεν οὐ­ρα­νῷ. Ἔ­λα­βεν, ὅ­περ ἔ­βλε­πε, καὶ πέ­πτω­κεν, ὅ­θεν οὐκ ἔ­βλε­πε. Ποῦ σου θά­να­τε τὸ κέν­τρον; ποῦ σου ᾍ­δη τὸ νῖ­κος; Ἀ­νέ­στη Χρι­στός, καὶ σὺ κα­τα­βέ­βλη­σαι. Ἀ­νέ­στη Χρι­στός, καὶ πε­πτώ­κα­σι δαί­μο­νες. Ἀ­νέ­στη Χρι­στός, καὶ χαί­ρου­σιν Ἄγ­γε­λοι. Ἀ­νέ­στη Χρι­στός, καὶ ζω­ὴ πο­λι­τεύ­ε­ται. Ἀ­νέ­στη Χρι­στός, καὶ νε­κρὸς οὐ­δεὶς ἐ­πὶ μνή­μα­τος. Χρι­στὸς γὰρ ἐ­γερ­θεὶς ἐκ νε­κρῶν, ἀ­παρ­χὴ τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων ἐ­γέ­νε­το. Αὐ­τῷ ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὸ ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον τοῦ ἁ­γί­ου
πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Χρυ­σο­στό­μου.

Ἦ­χος πλ. δ´.

Ἡ τοῦ στό­μα­τός σου, κα­θά­περ πυρ­σός, ἐ­κλάμ­ψα­σα χά­ρις, τὴν οἰ­κου­μέ­νην ἐ­φώ­τι­σεν, ἀ­φι­λαρ­γυ­ρί­ας τῷ κό­σμῳ, θη­σαυ­ροὺς ἐ­να­πέ­θε­το, τὸ ὕ­ψος ἡ­μῖν, τῆς τα­πει­νο­φρο­σύ­νης ὑ­πέ­δει­ξεν. Ἀλ­λὰ σοῖς λό­γοις παι­δεύ­ων, Πά­τερ Ἰ­ω­άν­νη Χρυ­σό­στο­με, πρέ­σβευ­ε τῷ Λό­γῳ Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ, σω­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

* * * * *

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Εὐ­λό­γη­σον, δέ­σπο­τα.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Εὐ­λο­γη­μέ­νη ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

Καὶ εὐ­θὺς ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἱ­στά­με­νος ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης καὶ θυ­μι­ῶν ψάλ­λει τρὶς ἄ­νευ στί­χων τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον·

Ἦ­χος πλ. α´.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ἀ­κο­λού­θως ψάλ­λε­ται τὸ αὐ­τὸ ἑ­ξά­κις ὑ­πὸ τῶν χο­ρῶν, τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως λέ­γον­τος τοὺς ἑ­πο­μέ­νους στί­χους.

Στίχ. α´. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. β´. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνὸς ἐ­κλι­πέ­τω­σαν· ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. γ´. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 4)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. δ´. Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ θυ­μι­ᾷ ὁ ἱ­ε­ρεὺς εἰς μὲν τὸν α´ στί­χον ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης, εἰς δὲ τὸν β´ εἰς τὸ νό­τι­ον μέ­ρος αὐ­τῆς, εἰς δὲ τὸν γ´ εἰς τὸ ἀ­να­το­λι­κόν, εἰς δὲ τὸν δ´ εἰς τὸ βό­ρει­ον, εἰς δὲ τὸ Δό­ξα Πα­τρὶ ἔμ­προ­σθεν τῆς Προ­σκο­μι­δῆς, εἰς δὲ τὸ Καὶ νῦν αὖ­θις ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης.

Τέ­λος ψάλ­λει πά­λιν ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας,

Καὶ οἱ χο­ροὶ ψάλ­λου­σι τὸ ὑ­πό­λοι­πον τοῦ ὕ­μνου·

Καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­ξέρ­χε­ται εἰς τὴν Ὡ­ραί­αν Πύ­λην καὶ θυ­μι­ᾷ τὰς εἰ­κό­νας καὶ τὸν λα­όν.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ἡ δὲ τῆς λει­τουρ­γί­ας ἀ­κο­λου­θί­α γί­νε­ται τα­χύ­τε­ρον, καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ ἐ­φε­ξῆς ἀν­τί­φω­να.

* * *

ΑΝΤΙΦΩΝΑ

Ψαλ­λό­με­να ἐν τῇ λει­τουρ­γί­α τῆς τοῦ Πά­σχα Κυ­ρι­α­κῆς, καὶ καθ᾿ ὅ­λην τὴν δι­α­και­νή­σι­μον ἑ­βδο­μά­δα.

Ἀν­τί­φω­νον Α´. Ἦ­χος β´. Ψαλμὸς ξε´ (65).

Στίχ. Ἀ­λα­λά­ξα­τε τῷ Κυ­ρί­ῳ πᾶ­σα ἡ γῆ. (ξε´ 1)

Ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς Θε­ο­τό­κου, * Σῶ­τερ, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. Ψά­λα­τε δὴ τῷ ὀ­νό­μα­τι αὐ­τοῦ, δό­τε δό­ξαν ἐν αἰ­νέ­σει αὐ­τοῦ. (ξε´ 2)

Ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς Θε­ο­τό­κου, * Σῶ­τερ, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. Εἴ­πα­τε τῷ Θε­ῷ· Ὡς φο­βε­ρὰ τὰ ἔρ­γα σου. Ἐν τῷ πλή­θει τῆς δυ­νά­με­ώς σου ψεύ­σον­ταί σε οἱ ἐ­χθροί σου. (ξε´ 3)

Ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς Θε­ο­τό­κου, * Σῶ­τερ, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. Πᾶ­σα ἡ γῆ προ­σκυ­νη­σά­τω­σάν σοι καὶ ψα­λά­τω­σάν σοι, ψα­λά­τω­σαν δὴ τῷ ὀ­νό­μα­τί σου Ὕ­ψι­στε. (ξε´ 4)

Ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς Θε­ο­τό­κου, * Σῶ­τερ, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς Θε­ο­τό­κου, * Σῶ­τερ, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτήν·

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὸν τὸ κρά­τος, καὶ σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ἀν­τί­φω­νον Β´. Ἦ­χος β´. Ψαλμὸς ξϚ´ (66).

Στίχ. Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς, καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς. (ξϚ´ 2)

Σῶ­σον ἡ­μᾶς, Υἱ­ὲ Θε­οῦ, * ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, * ψάλ­λον­τάς σοι, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Στίχ. Τοῦ γνῶ­ναι ἐν τῇ γῇ τὴν ὁ­δόν σου, ἐν πᾶ­σιν ἔ­θνε­σι τὸ σω­τή­ρι­ον σου. (ξϚ´ 3)

Σῶ­σον ἡ­μᾶς, Υἱ­ὲ Θε­οῦ, * ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, * ψάλ­λον­τάς σοι, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Στίχ. Ἐ­ξο­μο­λο­γη­σά­σθω­σάν σοι λα­οί, ὁ Θε­ός, ἐ­ξο­μο­λο­γη­σά­σθω­σάν σοι λα­οὶ πάν­τες. (ξϚ´ 4)

Σῶ­σον ἡ­μᾶς, Υἱ­ὲ Θε­οῦ, * ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, * ψάλ­λον­τάς σοι, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Στίχ. Εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς ὁ Θε­ός, καὶ φο­βη­θή­τω­σαν αὐ­τὸν πάν­τα τὰ πέ­ρα­τα τῆς γῆς. (ξϚ´ 8)

Σῶ­σον ἡ­μᾶς, Υἱ­ὲ Θε­οῦ, * ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, * ψάλ­λον­τάς σοι, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ μο­νο­γε­νὴς Υἱ­ὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ, * ἀ­θά­να­τος ὑ­πάρ­χων * καὶ κα­τα­δε­ξά­με­νος * δι­ὰ τὴν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν * σαρ­κω­θῆ­ναι ἐκ τῆς ἁ­γί­ας Θε­ο­τό­κου * καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, * ἀ­τρέ­πτως ἐ­ναν­θρω­πή­σας, * σταυ­ρω­θείς τε, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, * θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, * εἷς ὢν τῆς ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος, * συν­δο­ξα­ζό­με­νος τῷ Πα­τρὶ * καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, * σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὴν μι­κρὰν συ­να­πτήν·

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ἀν­τί­φω­νον Γ´. Ἦ­χος πλ. α´. Ψαλμὸς ξζ´(67).

Στίχ. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνός, ἐ­κλι­πέ­τω­σαν, ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 3-4)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

ΜΙΚΡΑ ΕΙΣΟΔΟΣ

Εἰ­σο­δι­κόν. Ἦ­χος β´.

Ἐν Ἐκ­κλη­σί­αις εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Θε­όν, Κύ­ρι­ον ἐκ πη­γῶν Ἰσ­ρα­ήλ. (ξζ´ 27) Σῶ­σον ἡ­μᾶς Υἱ­ὲ Θε­οῦ, ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, ψάλ­λον­τάς σοι, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

* * *

Εἶ­τα τὸ ἀ­να­στά­σι­μον τρο­πά­ριον·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὑ­πα­κο­ή. Ἦ­χος δ´.

Προ­λα­βοῦ­σαι τὸν ὄρ­θρον αἱ πε­ρὶ Μα­ρι­άμ, καὶ εὑ­ροῦ­σαι τὸν λί­θον ἀ­πο­κυ­λι­σθέν­τα τοῦ μνή­μα­τος, ἤ­κου­ον ἐκ τοῦ Ἀγ­γέ­λου· Τὸν ἐν φω­τὶ ἀ­ϊ­δί­ῳ ὑ­πάρ­χον­τα, με­τὰ νε­κρῶν τί ζη­τεῖ­τε ὡς ἄν­θρω­πον; βλέ­πε­τε τὰ ἐν­τά­φι­α σπάρ­γα­να· δρά­με­τε, καὶ τῷ κό­σμῳ κη­ρύ­ξα­τε, ὡς ἠ­γέρ­θη ὁ Κύ­ρι­ος, θα­να­τώ­σας τὸν θά­να­τον· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει Θε­οῦ Υἱ­ός, τοῦ σώ­ζον­τος τὸ γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων.

Κον­τά­κι­ον τοῦ Πά­σχα.
Ἦ­χος πλ. δ´. Αὐ­τό­με­λον.

(Ψάλ­λε­ται καθ᾿ ἑ­κά­στην μέ­χρι τῆς ἀ­πο­δό­σε­ως τοῦ Πά­σχα πλὴν τῶν με­θε­όρ­των τοῦ Θω­μᾶ καὶ τῆς Με­σο­πεν­τη­κο­στῆς).

Εἰ καὶ ἐν τά­φῳ * κα­τῆλ­θες, ἀ­θά­να­τε, * ἀλ­λὰ τοῦ ᾅ­δου * κα­θεῖ­λες τὴν δύ­να­μιν· * καὶ ἀ­νέ­στης ὡς νι­κη­τής, * Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, * γυ­ναι­ξὶ μυ­ρο­φό­ροις * φθεγ­ξά­με­νος· Χαί­ρε­τε, * καὶ τοῖς σοῖς ἀ­πο­στό­λοις * εἰ­ρή­νην δω­ρού­με­νος, * ὁ τοῖς πε­σοῦ­σι * πα­ρέ­χων ἀ­νά­στα­σιν.

* * *

ΤΡΙΣΑΓΙΟΣ ΥΜΝΟΣ

Με­τὰ τὸ κον­τά­κι­ον ἐκ­φω­νεῖ ὁ δι­ά­κο­νος· Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ἅ­γι­ος εἶ, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί,

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ α´ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λε­ται ἀν­τὶ τοῦ τρι­σα­γί­ου ὕ­μνου, ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ α´ χο­ροῦ.

Ἦ­χος πλ. α´.

Ὅ­σοι εἰς Χρι­στὸν ἐ­βα­πτί­σθη­τε, * Χρι­στὸν ἐ­νε­δύ­σα­σθε, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Ἐκ γ´. Εἶ­τα·

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὁ α´ χο­ρός· Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ β´ χο­ρός· Χρι­στὸν ἐ­νε­δύ­σα­σθε, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Δύ­να­μις.

Ὁ α´ χο­ρός· Δύ­να­μις. Ὅ­σοι εἰς Χρι­στὸν ἐ­βα­πτί­σθη­τε,

Ὁ β´ χο­ρός· Χρι­στὸν ἐ­νε­δύ­σα­σθε, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Ὅ­ταν συλ­λει­τουρ­γοῦν δύ­ο ἢ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἱ­ε­ρεῖς, ὁ ὕ­μνος ψάλ­λε­ται πεν­τά­κις, ἤ­τοι δὶς ὑ­πὸ τῶν χο­ρῶν, ἔ­πει­τα ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, εἶ­τα ὑ­πὸ τοῦ α´ χο­ροῦ καὶ πά­λιν ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρέ­ων· καὶ με­τὰ τοῦ­το ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα Πα­τρὶ κτλ. ὡς ἀ­νω­τέ­ρω.

Καὶ με­τὰ ταῦ­τα τὸν Ἀ­πό­στο­λον.

* * *

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον.
Ἦ­χος πλ. δ´. Ψαλ­μὸς ριζ´ (117).

Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος· ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Στίχ. α´. Ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­σθε τῷ Κυ­ρί­ῳ, ὅ­τι ἀ­γα­θός, ὅ­τι εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ. (ριζ´ 1)

Στίχ. β´. Εἰ­πά­τω­σαν δὴ πάν­τες οἱ φο­βού­με­νοι τὸν Κύ­ρι­ον ὅ­τι ἀ­γα­θός, ὅ­τι εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ. (ριζ´ 4)

Πρά­ξε­ων τῶν Ἀ­πο­στό­λων τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα. (α´ 1-8)

Τὸν μὲν πρῶ­τον λό­γον ἐ­ποι­η­σά­μην πε­ρὶ πάν­των, ὦ Θε­ό­φι­λε, ὧν ἤρ­ξα­το ὁ Ἰ­η­σοῦς ποι­εῖν τε καὶ δι­δά­σκειν ἄ­χρι ἧς ἡ­μέ­ρας ἐν­τει­λά­με­νος τοῖς ἀ­πο­στό­λοις δι­ὰ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου οὓς ἐ­ξε­λέ­ξα­το ἀ­νε­λή­φθη· οἷς καὶ πα­ρέ­στη­σεν ἑ­αυ­τὸν ζῶν­τα με­τὰ τὸ πα­θεῖν αὐ­τὸν ἐν πολ­λοῖς τε­κμη­ρί­οις, δι᾿ ἡ­με­ρῶν τεσ­σα­ρά­κον­τα ὀ­πτα­νό­με­νος αὐ­τοῖς καὶ λέ­γων τὰ πε­ρὶ τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Καὶ συ­να­λι­ζό­με­νος πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς ἀ­πὸ Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων μὴ χω­ρί­ζε­σθαι, ἀλ­λὰ πε­ρι­μέ­νειν τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν τοῦ πα­τρὸς ἣν ἠ­κού­σα­τέ μου· ὅ­τι Ἰ­ω­άν­νης μὲν ἐ­βά­πτι­σεν ὕ­δα­τι, ὑ­μεῖς δὲ βα­πτι­σθή­σε­σθε ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ οὐ με­τὰ πολ­λὰς ταύ­τας ἡ­μέ­ρας.

Οἱ μὲν οὖν συ­νελ­θόν­τες ἐ­πη­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Κύ­ρι­ε, εἰ ἐν τῷ χρό­νῳ τού­τῳ ἀ­πο­κα­θι­στά­νεις τὴν βα­σι­λεί­αν τῷ Ἰσ­ρα­ήλ; Εἶ­πε δὲ πρὸς αὐ­τούς· Οὐχ ὑ­μῶν ἐ­στι γνῶ­ναι χρό­νους ἢ και­ροὺς οὓς ὁ πα­τὴρ ἔ­θε­το ἐν τῇ ἰ­δί­ᾳ ἐ­ξου­σί­ᾳ, ἀλ­λὰ λή­ψε­σθε δύ­να­μιν ἐ­πελ­θόν­τος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἐφ᾿ ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σε­σθέ μοι μάρ­τυ­ρες ἔν τε Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ καὶ ἐν πά­σῃ τῇ Ἰ­ου­δαί­ᾳ καὶ Σα­μα­ρεί­ᾳ καὶ ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς ρα´ (101).

Στίχ. α´. Σύ, Κύ­ρι­ε, ἀ­να­στὰς οἰ­κτει­ρή­σεις τὴν Σι­ών, ὅ­τι και­ρὸς τοῦ οἰ­κτει­ρῆ­σαι αὐ­τήν, ὅ­τι ἥ­κει και­ρός. (ρα´ 14)

Στίχ. β´. Κύ­ρι­ος ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἐ­πὶ τὴν γῆν ἐ­πέ­βλε­ψε, τοῦ ἀ­κοῦ­σαι τοῦ στε­ναγ­μοῦ τῶν πε­πε­δη­μέ­νων, τοῦ λῦ­σαι τοὺς υἱ­οὺς τῶν τε­θα­να­τω­μέ­νων. (ρα´ 16)

Στίχ. γ´. Ὅ­τι ἐ­ξέ­κυ­ψεν ἐξ ὕ­ψους ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ, Κύ­ρι­ος ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἐ­πὶ τὴν γῆν ἐ­πέ­βλε­ψεν. (ρα´ 20)

Στίχ. δ´. Γρα­φή­τω αὕ­τη εἰς γε­νε­ὰν ἑ­τέ­ραν, καὶ λα­ὸς ὁ κτι­ζό­με­νος αἰ­νέ­σει τὸν Κύ­ρι­ον. (ρα´ 19)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Πρό­σχω­μεν.

Καὶ ὁ δι­ά­κο­νος ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ἰω. α´ 1-17).

Ἐν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λό­γος, καὶ ὁ Λό­γος ἦν πρὸς τὸν Θε­όν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λό­γος. Οὗ­τος ἦν ἐν ἀρ­χῇ πρὸς τὸν Θε­όν. Πάν­τα δι᾿ αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ χω­ρὶς αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το οὐ­δὲ ἓν ὃ γέ­γο­νεν. Ἐν αὐ­τῷ ζω­ὴ ἦν, καὶ ἡ ζω­ὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀν­θρώ­πων. Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ φαί­νει, καὶ ἡ σκο­τί­α αὐ­τὸ οὐ κα­τέ­λα­βεν.

Ἐ­γέ­νε­το ἄν­θρω­πος ἀ­πε­σταλ­μέ­νος πα­ρὰ Θε­οῦ, ὄ­νο­μα αὐ­τῷ Ἰ­ω­άν­νης· οὗ­τος ἦλ­θεν εἰς μαρ­τυ­ρί­αν, ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός, ἵ­να πάν­τες πι­στεύ­σω­σι δι᾿ αὐ­τοῦ. Οὐκ ἦν ἐ­κεῖ­νος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, ὃ φω­τί­ζει πάν­τα ἄν­θρω­πον ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμον. Ἐν τῷ κό­σμῳ ἦν, καὶ ὁ κό­σμος δι᾿ αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ ὁ κό­σμος αὐ­τὸν οὐκ ἔ­γνω. Εἰς τὰ ἴ­δι­α ἦλ­θε, καὶ οἱ ἴ­δι­οι αὐ­τὸν οὐ πα­ρέ­λα­βον. Ὅ­σοι δὲ ἔ­λα­βον αὐ­τόν, ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς ἐ­ξου­σί­αν τέ­κνα Θε­οῦ γε­νέ­σθαι, τοῖς πι­στεύ­ου­σιν εἰς τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱ­μά­των, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος σαρ­κός, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος ἀν­δρός, ἀλλ᾿ ἐκ Θε­οῦ ἐ­γεν­νή­θη­σαν.

Καὶ ὁ Λό­γος σὰρξ ἐ­γέ­νε­το καὶ ἐ­σκή­νω­σεν ἐν ἡ­μῖν, καὶ ἐ­θε­α­σά­με­θα τὴν δό­ξαν αὐ­τοῦ, δό­ξαν ὡς μο­νο­γε­νοῦς πα­ρὰ πα­τρός, πλή­ρης χά­ρι­τος καὶ ἀ­λη­θεί­ας. Ἰ­ω­άν­νης μαρ­τυ­ρεῖ πε­ρὶ αὐ­τοῦ καὶ κέ­κρα­γε λέ­γων· Οὗ­τος ἦν ὃν εἶ­πον, ὁ ὀ­πί­σω μου ἐρ­χό­με­νος ἔμ­προ­σθέν μου γέ­γο­νεν, ὅ­τι πρῶ­τός μου ἦν. Καὶ ἐκ τοῦ πλη­ρώ­μα­τος αὐ­τοῦ ἡ­μεῖς πάν­τες ἐ­λά­βο­μεν, καὶ χά­ριν ἀν­τὶ χά­ρι­τος· ὅ­τι ὁ νό­μος δι­ὰ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­δό­θη, ἡ χά­ρις καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α δι­ὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­γέ­νε­το.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Καὶ κα­θε­ξῆς ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α
τοῦ ἱ­ε­ροῦ Χρυ­σο­στό­μου.

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς), εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν ἅ­παξ.

Εἴ­πω­μεν πάν­τες ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας ἡ­μῶν εἴ­πω­μεν.

Κύ­ρι­ε παν­το­κρά­τορ, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΩΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰς ὑ­πὲρ τῶν κα­τη­χου­μέ­νων δε­ή­σεις, τοῦ χο­ροῦ λέ­γον­τος εἰς ἑ­κά­στην τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Εὔ­ξα­σθε, οἱ κα­τη­χού­με­νοι, τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Οἱ πι­στοὶ ὑ­πὲρ τῶν κα­τη­χου­μέ­νων δε­η­θῶ­μεν·

Ἵ­να ὁ Κύ­ρι­ος αὐ­τοὺς ἐ­λε­ή­σῃ·

Κα­τη­χή­σῃ αὐ­τοὺς τὸν λό­γον τῆς ἀ­λη­θεί­ας·

Ἀ­πο­κα­λύ­ψῃ αὐ­τοῖς τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς δι­και­ο­σύ­νης·

Ἑ­νώ­σῃ αὐ­τοὺς τῇ ἁ­γί­ᾳ αὐ­τοῦ κα­θο­λι­κῇ καὶ ἀ­πο­στο­λι­κῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ.

Σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον, ἀν­τι­λα­βοῦ καὶ δι­α­φύ­λα­ξον αὐ­τούς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Οἱ κα­τη­χού­με­νοι τὰς κε­φα­λὰς ὑ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­να­τε.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ἵ­να καὶ αὐ­τοὶ σὺν ἡ­μῖν δο­ξά­ζω­σι τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ποι­ή­σας δι­ὰ τοῦ ἱ. Εὐ­αγ­γε­λί­ου σταυ­ρὸν ἐ­πὶ τοῦ εἰ­λη­τοῦ ἀ­πο­θέ­τει αὐ­τὸ εἰς τὸ ἄ­νω μέ­ρος τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης καὶ ἐ­ξα­πλοῖ τὸ εἰ­λη­τόν.

Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος λέ­γει·

Ὅ­σοι κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· οἱ κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· ὅ­σοι κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· μή τις τῶν κα­τη­χου­μέ­νων.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ὅ­σοι πι­στοί, ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ πά­λιν ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Καὶ εἰ­σέρ­χε­ται εἰς τὸ Ἱ­ε­ρόν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­πως ὑ­πὸ τοῦ κρά­τους σου πάν­το­τε φυ­λατ­τό­με­νοι, σοὶ δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πω­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ

Ψάλλεται ὁ χε­ρου­βι­κὸς ὕ­μνος·

Ἦ­χος α´.

Οἱ τὰ Χε­ρου­βὶμ μυ­στι­κῶς εἰ­κο­νί­ζον­τες * καὶ τῇ ζω­ο­ποι­ῷ Τρι­ά­δι * τὸν τρι­σά­γι­ον ὕ­μνον προ­σᾴ­δον­τες, * πᾶ­σαν νῦν βι­ο­τι­κὴν ἀ­πο­θώ­με­θα μέ­ρι­μναν, * Ὡς τὸν βα­σι­λέ­α τῶν ὅ­λων ὑ­πο­δε­ξό­με­νοι, * ταῖς ἀγ­γε­λι­καῖς ἀ­ο­ρά­τως δο­ρυ­φο­ρού­με­νον τά­ξε­σιν. * Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

* * *

ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

Πλη­ρω­θέν­τος τοῦ Χε­ρου­βι­κοῦ ὕ­μνου λέ­γει ὁ δι­ά­κο­νος·

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ­μοί­ως καὶ εἰς τὰς ἐ­φε­ξῆς δε­ή­σεις.

Ὑ­πὲρ τῶν προ­τε­θέν­των τι­μί­ων δώ­ρων τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἡ­μέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε.

Ὁ­μοί­ως καὶ εἰς τὰς ἐ­φε­ξῆς δε­ή­σεις.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν, τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν τῆς προ­σκο­μι­δῆς καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Δι­ὰ τῶν οἰ­κτιρ­μῶν τοῦ μο­νο­γε­νοῦς σου Υἱ­οῦ, μεθ᾿ οὗ εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, σὺν τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΑΣΠΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἀ­γα­πή­σω­μεν ἀλ­λή­λους, ἵ­να ἐν ὁ­μο­νοί­ᾳ ὁ­μο­λο­γή­σω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Πα­τέ­ρα, Υἱ­ὸν * καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, * Τρι­ά­δα ὁ­μο­ού­σι­ον * καὶ ἀ­χώ­ρι­στον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς θύ­ρας, τὰς θύ­ρας· ἐν σο­φί­ᾳ πρό­σχω­μεν.

Ὁ προεστὼς ἀπαγγέλλει μετὰ τοῦ λαοῦ

Τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως.

Πι­στεύ­ω εἰς ἕ­να Θε­όν, Πα­τέ­ρα, παν­το­κρά­το­ρα, ποι­η­τὴν οὐ­ρα­νοῦ καὶ γῆς, ὁ­ρα­τῶν τε πάν­των καὶ ἀ­ο­ρά­των. Καὶ εἰς ἕ­να Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, τὸν Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ τόν μο­νο­γε­νῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πα­τρὸς γεν­νη­θέν­τα πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων· φῶς ἐκ φω­τός, Θε­ὸν ἀ­λη­θι­νὸν ἐκ Θε­οῦ ἀ­λη­θι­νοῦ, γεν­νη­θέν­τα, οὐ ποι­η­θέν­τα, ὁ­μο­ού­σι­ον τῷ Πα­τρί, δι᾿ οὗ τὰ πάν­τα ἐ­γέ­νε­το. Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ δι­ὰ τὴν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν κα­τελ­θόν­τα ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ σαρ­κω­θέν­τα ἐκ Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου καὶ Μα­ρί­ας τῆς Παρ­θέ­νου καὶ ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα. Σταυ­ρω­θέν­τα τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἐ­πὶ Πον­τί­ου Πι­λά­του καὶ πα­θόν­τα καὶ τα­φέν­τα. Καὶ ἀ­να­στάν­τα τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ κα­τὰ τὰς Γρα­φάς. Καὶ ἀ­νελ­θόν­τα εἰς τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ κα­θε­ζό­με­νον ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Πα­τρός. Καὶ πά­λιν ἐρ­χό­με­νον με­τὰ δό­ξης κρῖ­ναι ζῶν­τας καὶ νε­κρούς, οὗ τῆς βα­σι­λεί­ας οὐκ ἔ­σται τέ­λος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅ­γι­ον, τὸ Κύ­ρι­ον, τὸ ζω­ο­ποι­όν, τὸ ἐκ τοῦ Πα­τρὸς ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νον, τὸ σὺν Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ συμ­προ­σκυ­νού­με­νον καὶ συν­δο­ξα­ζό­με­νον, τὸ λα­λῆ­σαν δι­ὰ τῶν προ­φη­τῶν. Εἰς μί­αν, ἁ­γί­αν, κα­θο­λι­κὴν καὶ ἀ­πο­στο­λι­κὴν Ἐκ­κλη­σί­αν. Ὁ­μο­λο­γῶ ἓν βά­πτι­σμα εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν. Προσ­δο­κῶ ἀ­νά­στα­σιν νε­κρῶν καὶ ζω­ὴν τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος. Ἀ­μήν.

* * *

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Στῶ­μεν κα­λῶς· στῶ­μεν με­τὰ φό­βου· πρό­σχω­μεν τὴν ἁ­γί­αν ἀ­να­φο­ρὰν ἐν εἰ­ρή­νῃ προ­σφέ­ρειν.

Ὁ α´ χο­ρός· Ἔ­λε­ον εἰ­ρή­νης, θυ­σί­αν αἰ­νέ­σε­ως.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καὶ Πα­τρὸς καὶ ἡ κοι­νω­νί­α τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος εἴ­η με­τὰ πάν­των ὑ­μῶν.

Ὁ β´ χο­ρός· Καὶ με­τὰ τοῦ πνεύ­μα­τός σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἄ­νω σχῶ­μεν τὰς καρ­δί­ας.

Ὁ α´ χο­ρός· Ἔ­χο­μεν πρὸς τὸν Κύ­ρι­ον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­χα­ρι­στή­σω­μεν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ὁ β´ χο­ρός· Ἄ­ξι­ον καὶ δί­και­ον.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­πάρ­χε­ται τῆς ἁ­γί­ας ἀ­να­φο­ρᾶς, ἐν τέ­λει λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Τὸν ἐ­πι­νί­κι­ον ὕ­μνον ᾄ­δον­τα, βο­ῶν­τα, κε­κρα­γό­τα καὶ λέ­γον­τα.

Ὁ α´ χο­ρός· Ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος Κύ­ρι­ος Σα­βα­ώθ, * πλή­ρης ὁ οὐ­ρα­νὸς * καὶ ἡ γῆ τῆς δό­ξης σου. * Ὡ­σαν­νὰ ἐν τοῖς ὑ­ψί­στοις· * εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος * ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου. * Ὡ­σαν­νὰ ἐν τοῖς ὑ­ψί­στοις.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς κλι­νό­με­νος ἐ­πεύ­χε­ται καὶ εἶ­τα λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Λά­βε­τε, φά­γε­τε· τοῦ­τό μού ἐ­στι τὸ Σῶ­μα, τὸ ὑ­πὲρ ὑ­μῶν κλώ­με­νον εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ πά­λιν ἐ­πεύ­χε­ται ὁ ἱ­ε­ρεύς, καὶ εἶ­τα λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Πί­ε­τε ἐξ αὐ­τοῦ πάν­τες· τοῦ­τό ἐ­στι τὸ Αἷ­μά μου, τὸ τῆς και­νῆς δι­α­θή­κης, τὸ ὑ­πὲρ ὑ­μῶν καὶ πολ­λῶν ἐκ­χυ­νό­με­νον εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς κλι­νό­με­νος ἐ­πεύ­χε­ται καὶ εἶ­τα λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προ­σφέ­ρον­τες κα­τὰ πάν­τα καὶ δι­ὰ πάν­τα.

Ὁ β´ χο­ρός· Σὲ ὑ­μνοῦ­μεν, * σὲ εὐ­λο­γοῦ­μεν, * σοὶ εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν, Κύ­ρι­ε, * καὶ δε­ό­με­θά σου, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς κλί­νας τὴν κε­φα­λὴν με­τὰ πά­σης κα­τα­νύ­ξε­ως εὔ­χε­ται, σφρα­γί­ζει τὰ τί­μι­α δῶ­ρα, εἶ­τα ἐ­πεύ­χε­ται καὶ θυ­μι­ῶν τρὶς ἐκ γ´ τὰ ἅ­γι­α λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Ἐ­ξαι­ρέ­τως τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας.

Ὁ χο­ρὸς τὸν εἱρ­μὸν τῆς θ´ ᾠ­δῆς. Ἦχος α´.

Ὁ ἄγ­γε­λος ἐ­βό­α τῇ κε­χα­ρι­τω­μέ­νῃ·
ἁ­γνὴ Παρ­θέ­νε χαῖ­ρε, καὶ πά­λιν ἐ­ρῶ χαῖ­ρε·
ὁ σὸς Υἱ­ὸς ἀ­νέ­στη τρι­ή­με­ρος ἐκ τά­φου.

Φω­τί­ζου, φω­τί­ζου, ἡ νέ­α Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ· ἡ γὰρ δό­ξα Κυ­ρί­ου, ἐ­πὶ σὲ ἀ­νέ­τει­λε. Χό­ρευ­ε νῦν καὶ ἀ­γάλ­λου Σι­ών· σὺ δὲ ἁ­γνή, τέρ­που Θε­ο­τό­κε, ἐν τῇ ἐ­γέρ­σει τοῦ τό­κου σου.

Καὶ πά­λιν ἐ­πεύ­χε­ται ὁ ἱ­ε­ρεύς, καὶ εἶ­τα λέ­γει ἐκ­φώ­νως·

Ἐν πρώ­τοις μνή­σθη­τι, Κύ­ρι­ε, τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), ὃν χά­ρι­σαι ταῖς ἁ­γί­αις σου Ἐκ­κλη­σί­αις ἐν εἰ­ρή­νῃ, σῷ­ον, ἔν­τι­μον, ὑ­γι­ᾶ, μα­κρο­η­με­ρεύ­ον­τα καὶ ὀρ­θο­το­μοῦν­τα τὸν λό­γον τῆς σῆς ἀ­λη­θεί­ας.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὧν ἕ­κα­στος κα­τὰ δι­ά­νοι­αν ἔ­χει, καὶ πάν­των καὶ πα­σῶν.

Ὁ χο­ρός· Καὶ πάν­των καὶ πα­σῶν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Καὶ δὸς ἡ­μῖν, ἐν ἑ­νὶ στό­μα­τι καὶ μι­ᾷ καρ­δί­ᾳ, δο­ξά­ζειν καὶ ἀ­νυ­μνεῖν τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν·

Καὶ ἔ­σται τὰ ἐ­λέ­η τοῦ με­γά­λου Θε­οῦ καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ πάν­των ὑ­μῶν.

Ὁ χο­ρός· Καὶ με­τὰ τοῦ πνεύ­μα­τός σου.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ - Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. Ὁ­μοί­ως καὶ εἰς τὰς ἐ­φε­ξῆς δε­ή­σεις.

Ὑ­πὲρ τῶν προ­σκο­μι­σθέν­των καὶ ἁ­γι­α­σθέν­των τι­μί­ων δώ­ρων τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὅ­πως ὁ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ προσ­δε­ξά­με­νος αὐ­τὰ εἰς τὸ ἅ­γι­ον καὶ ὑ­πε­ρου­ρά­νι­ον καὶ νο­ε­ρὸν αὐ­τοῦ θυ­σι­α­στή­ρι­ον εἰς ὀ­σμὴν εὐ­ω­δί­ας πνευ­μα­τι­κῆς, ἀν­τι­κα­τα­πέμ­ψῃ ἡ­μῖν τὴν θεί­αν χά­ριν καὶ τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος δε­η­θῶ­μεν.

Τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τὴν κοι­νω­νί­αν τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος αἰ­τη­σά­με­νοι, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Καὶ κα­τα­ξί­ω­σον ἡ­μᾶς, Δέ­σπο­τα, με­τὰ παρ­ρη­σί­ας, ἀ­κα­τα­κρί­τως τολ­μᾶν ἐ­πι­κα­λεῖ­σθαι σὲ τὸν ἐ­που­ρά­νι­ον Θε­ὸν Πα­τέ­ρα καὶ λέ­γειν·

Ὁ προεστὼς ἀπαγγέλλει μετὰ τοῦ λαοῦ·

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΚΕΦΑΛΟΚΛΙΣΙΑ

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς κλι­νό­με­νος τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Χά­ρι­τι καὶ οἰ­κτιρ­μοῖς καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ τοῦ μο­νο­γε­νοῦς σου Υἱ­οῦ, μεθ᾿ οὗ εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, σὺν τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΥΨΩΣΙΣ - ΚΛΑΣΙΣ - ΜΕΤΑΛΗΨΙΣ

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­πεύ­χε­ται καὶ προ­σκυ­νεῖ τρὶς λέ­γων καθ᾿ ἑ­αυ­τόν· Ὁ Θε­ός, ἱ­λά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με.

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος ἐκ­φω­νεῖ· Πρό­σχω­μεν.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ὑ­ψῶν τὸν ἅ­γι­ον Ἄρ­τον ἐκ­φω­νεῖ·

Τὰ ἅ­γι­α τοῖς ἁ­γί­οις.

Ὁ χο­ρός· Εἷς ἅ­γι­ος, εἷς Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λει τὸ κοι­νω­νι­κὸν τῆς ἡ­μέ­ρας·

Κοι­νω­νι­κόν. Ἦ­χος α´. (Ἐ­κλο­γή).

Σῶ­μα Χρι­στοῦ με­τα­λά­βε­τε, πη­γῆς ἀ­θα­νά­του γεύ­σα­σθε. (ἄνευ ἀλ­λη­λού­ϊ­α).

Ψάλ­λε­ται δὲ ἐκ τρί­του ἢ με­τὰ
τῶν ἐ­φε­ξῆς στί­χων αὐ­τοῦ·

Μέ­γα τὸ μυ­στή­ρι­ον τῆς σῆς, Χρι­στέ, ἀ­να­στά­σε­ως. Σῶ­μα Χρι­στοῦ...

Δεί­πνῳ πα­ρα­γέ­γο­νας ἑ­κὼν πά­θος ὁ ἀ­θά­να­τος. Σῶ­μα Χρι­στοῦ...

Τό­τε καὶ ὁ ᾅ­δης συ­ναν­τή­σας, ἐ­πι­κράν­θη λο­γο­θε­τού­με­νος, ψυ­χὰς ἀ­παι­τού­με­νος. Σῶ­μα Χρι­στοῦ...

Τό­τε καὶ Μα­ρί­α ἡ μυ­ρί­σα­σα εὐ­φράν­θη, προ­σκυ­νή­σα­σα Θε­ὸν πρὸ τοῦ μνή­μα­τος. Σῶ­μα Χρι­στοῦ...

Εἴ­πα­τε τῷ Πέ­τρῳ καὶ τοῖς λοι­ποῖς ἀ­πο­στό­λοις, ὅ­τι ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν ὁ ἀ­θά­να­τος. Σῶ­μα Χρι­στοῦ...

Με­τὰ τὴν με­τά­λη­ψιν τῶν ἐν τῷ βή­μα­τι ὁ δι­ά­κο­νος ἐμ­βάλ­λει εἰς τὸ ἅ­γι­ον πο­τή­ρι­ον τὰς με­ρί­δας τοῦ ἁ­γί­ου Ἄρ­του καὶ ἐκ­φω­νεῖ πρὸς τὸν λα­όν·

Με­τὰ φό­βου Θε­οῦ, πί­στε­ως καὶ ἀ­γά­πης προ­σέλ­θε­τε.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς με­τα­δί­δει εἰς ἕ­να ἕ­κα­στον δι­ὰ τῆς λα­βί­δος.

Με­τὰ δὲ τὴν θεί­αν με­τά­λη­ψιν, εὐ­λο­γεῖ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὸν λα­ὸν λέ­γων·

Σῶ­σον, ὁ Θε­ός, τὸν λα­όν σου καὶ εὐ­λό­γη­σον τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου.

Ὁ χο­ρός, ἀν­τὶ τοῦ· Εἴ­δο­μεν τὸ φῶς·

Ἦ­χος πλ. α´.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Εἰς τό· Πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ
εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ἦ­χος β´.

Πλη­ρω­θή­τω τὸ στό­μα ἡ­μῶν * αἰ­νέ­σε­ώς σου, Κύ­ρι­ε, * ὅ­πως ἀ­νυ­μνή­σω­μεν τὴν δό­ξαν σου, * ὅ­τι ἠ­ξί­ω­σας ἡ­μᾶς * τῶν ἁ­γί­ων σου με­τα­σχεῖν μυ­στη­ρί­ων· * τή­ρη­σον ἡ­μᾶς ἐν τῷ σῷ ἁ­γι­α­σμῷ, * ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν * με­λε­τῶν­τας τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου. * Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

* * *

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ὀρ­θοί· με­τα­λα­βόν­τες τῶν θεί­ων, ἁ­γί­ων, ἀ­χράν­των, ἀ­θα­νά­των, ἐ­που­ρα­νί­ων καὶ ζω­ο­ποι­ῶν, φρι­κτῶν τοῦ Χρι­στοῦ μυ­στη­ρί­ων, ἀ­ξί­ως εὐ­χα­ρι­στή­σω­μεν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Τὴν ἑ­σπέ­ραν πᾶ­σαν τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον αἰ­τη­σά­με­νοι, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χα­ρι­στή­ρι­ον εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ ἁ­γι­α­σμὸς ἡ­μῶν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων·

Καὶ λέ­γων τοῦ­το λαμ­βά­νει τὸ ἱ. Εὐ­αγ­γέ­λι­ον καὶ ποι­ή­σας δι᾿ αὐ­τοῦ τὸ ση­μεῖ­ον τοῦ σταυ­ροῦ ἐ­πὶ τοῦ ἤ­δη δι­πλω­θέν­τος εἰ­λη­τοῦ ἐ­πι­θέ­τει αὐ­τὸ ἐπ᾿ αὐ­τοῦ.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐν εἰ­ρή­νῃ προ­έλ­θω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­ξελ­θὼν τῆς Ὡ­ραί­ας Πύ­λης ἀ­να­γι­νώ­σκει με­γα­λο­φώ­νως ἔμ­προ­σθεν τῆς εἰ­κό­νος τοῦ Χρι­στοῦ τὴν εὐ­χὴν ταύ­την·

Ὁ εὐ­λο­γῶν τοὺς εὐ­λο­γοῦν­τάς σε, Κύ­ρι­ε, καὶ ἁ­γι­ά­ζων τοὺς ἐ­πὶ σοὶ πε­ποι­θό­τας, σῶ­σον τὸν λα­όν σου καὶ εὐ­λό­γη­σον τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου. Τὸ πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σου φύ­λα­ξον· ἁ­γί­α­σον τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας τὴν εὐ­πρέ­πει­αν τοῦ οἴ­κου σου· σὺ αὐ­τοὺς ἀν­τι­δό­ξα­σον τῇ θε­ϊ­κῇ σου δυ­νά­μει, καὶ μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς ἡ­μᾶς τοὺς ἐλ­πί­ζον­τας ἐ­πὶ σέ. Εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ σου δώ­ρη­σαι, ταῖς Ἐκ­κλη­σί­αις σου, τοῖς ἱ­ε­ρεῦ­σι, τοῖς ἄρ­χου­σιν ἡ­μῶν, τῷ στρα­τῷ καὶ παν­τὶ τῷ λα­ῷ σου· ὅ­τι πᾶ­σα δό­σις ἀ­γα­θὴ καὶ πᾶν δώ­ρη­μα τέ­λει­ον ἄ­νω­θέν ἐ­στι, κα­τα­βαῖ­νον ἐκ σοῦ τοῦ Πα­τρὸς τῶν φώ­των· καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν καὶ εὐ­χα­ρι­στί­αν καὶ προ­σκύ­νη­σιν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ἀν­τὶ τοῦ Εἴ­η τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, πά­λιν τό·

Ἦ­χος πλ. α´.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­πέρ­χε­ται εἰς τὴν Πρό­θε­σιν καὶ λέ­γει χα­μη­λο­φώ­νως τὴν εὐ­χὴν ἐν τῷ συ­στεῖ­λαι τὰ ἅ­γι­α καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν·

Εὐ­λο­γί­α Κυ­ρί­ου καὶ ἔ­λε­ος ἔλ­θοι ἐφ᾿ ὑ­μᾶς, τῇ αὐ­τοῦ χά­ρι­τι καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ με­τὰ τοῦ­το ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν δι­α­λο­γι­κῶς·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­φω­νεῖ πρὸς τὸν λα­όν· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη.

Ὁ λα­ός· Ἀ­λη­θῶς ἀ­νέ­στη, τὸ αὐ­τὸ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ἄλ­λας δύ­ο φο­ρὰς καὶ ἀ­κο­λού­θως·

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φω­νεῖ· Δό­ξα τῇ αὐ­τοῦ τρι­η­μέ­ρῳ ἐ­γέρ­σει.

Ὁ λα­ὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται δι­ὰ τοῦ· Προ­σκυ­νοῦ­μεν Αὐ­τοῦ τὴν τρι­ή­με­ρον ἔ­γερ­σιν.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀν­τὶ τοῦ Δι᾿ εὐ­χῶν κα­τα­κλεί­ει δι­ὰ τοῦ·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὁ λα­ὸς ἀν­τι­φω­νεῖ· Ἀ­λη­θῶς ἀ­νέ­στη ὁ Κύ­ρι­ος.

* * * * *

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ*
ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

* Τε­λεῖ­ται κα­νο­νι­κῶς τὸ ἀ­πό­γευ­μα τῆς Κυ­ρι­α­κῆς. Πολ­λα­χοῦ ὅ­μως —καὶ μά­λι­στα εἰς τὰς ἕ­δρας τῶν ἱ­ε­ρῶν Μη­τρο­πό­λε­ων— τε­λεῖ­ται πα­νη­γυ­ρι­κῶς ὀ­λί­γον πρὸ τῆς με­σημ­βρί­ας τῆς Κυ­ρι­α­κῆς.

Ἐ­ὰν τύ­χοι τὸ Πά­σχα ἀ­πὸ τῆς ΚΒ´ Ἀ­πρι­λί­ου καὶ ἑ­ξῆς, τό­τε κα­τὰ τὴν Δευ­τέ­ραν τῆς Δι­α­και­νη­σί­μου ψάλ­λε­ται καὶ ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου. Πα­ρα­τί­θε­ται ἐν­ταῦ­θα ἡ σχε­τι­κὴ δι­ά­τα­ξις με­τὰ τῶν ἐν τῇ πε­ρι­πτώ­σει ταύ­τῃ ψαλ­λο­μέ­νων ὕ­μνων τοῦ ἁ­γί­ου.

(Τυ­πι­κὸν 23ης Ἀ­πρι­λί­ου, §§1-3).

ΕΝΑΡΞΙΣ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει· Εὐ­λό­γη­σον δέ­σπο­τα.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐν­δε­δυ­μέ­νος ἅ­πα­σαν τὴν ἱ­ε­ρα­τι­κὴν αὐ­τοῦ στο­λὴν καὶ στὰς ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης με­τὰ τοῦ θυ­μι­α­τοῦ, σφρα­γί­ζει σταυ­ρο­ει­δῶς, καὶ ἐκ­φω­νεῖ·

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ ὁ­μο­ου­σί­ῳ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ καὶ ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τρι­ά­δι πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Καὶ τοῦ λα­οῦ ἀ­πο­κρι­νο­μέ­νου τό, Ἀ­μήν, ἄρ­χε­ται ὁ ἱ­ε­ρεὺς ψάλ­λων με­γα­λο­φώ­νως τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον·

Ἦ­χος πλ. α´.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Τὸ αὐ­τὸ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται τρὶς ἄ­νευ στί­χων καὶ ὑ­πὸ τῶν χο­ρῶν ἑ­ξά­κις, τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως θυ­μι­ῶν­τος καὶ λέ­γον­τος τοὺς ἑ­πο­μέ­νους στί­χους·

Στίχ. α´. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. β´. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνὸς ἐ­κλι­πέ­τω­σαν· ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. γ´. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 4)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Στίχ. δ´. Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Καὶ πά­λιν ὁ ἱ­ε­ρεύς, γε­γο­νω­τέ­ρᾳ φω­νῇ·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας,

Καὶ ὁ χο­ρός·

Καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΟΙ ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΙ ΨΑΛΜΟΙ

Καὶ ἀρ­χό­με­θα τοῦ· «Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα».

Ἦ­χος β´.

Ψαλ­μὸς ρμ´ (140).

Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, εἰ­σά­κου­σόν μου, εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε. Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, εἰ­σά­κου­σόν μου· πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς σέ· εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Κα­τευ­θυν­θή­τω ἡ προ­σευ­χή μου, ὡς θυ­μί­α­μα ἐ­νώ­πι­όν σου· ἔ­παρ­σις τῶν χει­ρῶν μου θυ­σί­α ἑ­σπε­ρι­νή· εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Θοῦ, Κύ­ρι­ε, φυ­λα­κὴν τῷ στό­μα­τί μου, καὶ θύ­ραν πε­ρι­ο­χῆς πε­ρὶ τὰ χεί­λη μου.

Μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὴν καρ­δί­αν μου εἰς λό­γους πο­νη­ρί­ας, τοῦ προ­φα­σί­ζε­σθαι προ­φά­σεις ἐν ἁ­μαρ­τί­αις.

Σὺν ἀν­θρώ­ποις ἐρ­γα­ζο­μέ­νοις τὴν ἀ­νο­μί­αν, καὶ οὐ μὴ συν­δυ­ά­σω με­τὰ τῶν ἐ­κλε­κτῶν αὐ­τῶν.

Παι­δεύ­σει με δί­και­ος ἐν ἐ­λέ­ει, καὶ ἐ­λέγ­ξει με· ἔ­λαι­ον δὲ ἁ­μαρ­τω­λοῦ μὴ λι­πα­νά­τω τὴν κε­φα­λήν μου.

Ὅ­τι ἔ­τι καὶ ἡ προ­σευ­χή μου ἐν ταῖς εὐ­δο­κί­αις αὐ­τῶν· κα­τε­πό­θη­σαν ἐ­χό­με­να πέ­τρας οἱ κρι­ταὶ αὐ­τῶν.

Ἀ­κού­σον­ται τὰ ῥή­μα­τά μου, ὅ­τι ἡ­δύν­θη­σαν· ὡ­σεὶ πά­χος γῆς ἐῤ­ῥά­γη ἐ­πὶ τῆς γῆς, δι­ε­σκορ­πί­σθη τὰ ὀ­στᾶ αὐ­τῶν πα­ρὰ τὸν ᾅ­δην.

Ὅ­τι πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου· ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα, μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς τὴν ψυ­χήν μου.

Φύ­λα­ξόν με ἀ­πὸ πα­γί­δος, ἧς συ­νε­στή­σαν­τό μοι, καὶ ἀ­πὸ σκαν­δά­λων τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων τὴν ἀ­νο­μί­αν.

Πε­σοῦν­ται ἐν ἀμ­φι­βλή­στρῳ αὐ­τῶν οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί· κα­τὰ μό­νας εἰ­μὶ ἐ­γώ, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θω.

Φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­κέ­κρα­ξα, φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­δε­ή­θην.

Ἐκ­χε­ῶ ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ τὴν δέ­η­σίν μου· τὴν θλῖ­ψίν μου ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ ἀ­παγ­γε­λῶ.

Ἐν τῷ ἐ­κλεί­πειν ἐξ ἐ­μοῦ τὸ πνεῦ­μά μου, καὶ σὺ ἔ­γνως τὰς τρί­βους μου.

Ἐν ὁ­δῷ ταύ­τῃ, ᾗ ἐ­πο­ρευ­ό­μην, ἔ­κρυ­ψαν πα­γί­δα μοι.

Κα­τε­νό­ουν εἰς τά δε­ξι­ά, καὶ ἐ­πέ­βλε­πον, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐ­πι­γι­νώ­σκων με.

Ἀ­πώ­λε­το φυ­γὴ ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ οὐκ ἔ­στιν ὁ ἐκ­ζη­τῶν τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε· εἶ­πα· Σὺ εἶ ἡ ἐλ­πίς μου, με­ρίς μου εἶ, ἐν γῇ ζών­των.

Πρό­σχες πρὸς τὴν δέ­η­σίν μου, ὅ­τι ἐ­τα­πει­νώ­θην σφό­δρα.

Ῥῦ­σαί με ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των με, ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη­σαν ὑ­πὲρ ἐ­μέ.

Ἐ­ξά­γα­γε ἐκ φυ­λα­κῆς τὴν ψυ­χήν μου, τοῦ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σα­σθαι τῷ ὀ­νό­μα­τί σου.

Ἐ­μὲ ὑ­πο­με­νοῦ­σι δί­και­οι, ἕ­ως οὗ ἀν­τα­πο­δῷς μοι.

Ψαλ­μὸς ρκθ´ (129).

Ἐκ βα­θέ­ων ἐ­κέ­κρα­ξά σοι, Κύ­ρι­ε· Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς φω­νῆς μου.

Γε­νη­θή­τω τά ὦ­τά σου προ­σέ­χον­τα εἰς τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Ἱ­στῶ­μεν στί­χους στ´, καὶ ψάλ­λο­μεν
στι­χη­ρὰ ἀ­να­στά­σι­μα τῆς Ὀ­κτω­ή­χου.

Ἦ­χος β´.

Στίχ. α´. Ἐ­ὰν ἀ­νο­μί­ας πα­ρα­τη­ρή­σῃς, Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, τίς ὑ­πο­στή­σε­ται; ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ ὁ ἱ­λα­σμός ἐ­στιν.

Τὸν πρὸ αἰ­ώ­νων ἐκ Πα­τρὸς γεν­νη­θέν­τα, τὸν Θε­ὸν Λό­γον σαρ­κω­θέν­τα, ἐκ Παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν· Σταυ­ρὸν γὰρ ὑ­πο­μεί­νας, τῇ τα­φῇ πα­ρε­δό­θη, ὡς αὐ­τὸς ἠ­θέ­λη­σε· καὶ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, ἔ­σω­σέ με τὸν πλα­νώ­με­νον ἄν­θρω­πον.

Στίχ. β´. Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε· ὑ­πέ­μει­νεν ἡ ψυ­χή μου εἰς τὸν λό­γον σου, ἤλ­πι­σεν ἡ ψυ­χή μου ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Χρι­στὸς ὁ Σω­τὴρ ἡ­μῶν, τὸ καθ᾿ ἡ­μῶν χει­ρό­γρα­φον προ­ση­λώ­σας, τῷ Σταυ­ρῷ ἐ­ξή­λει­ψε, καὶ τοῦ θα­νά­του τὸ κρά­τος κα­τήρ­γη­σε. Προ­σκυ­νοῦ­μεν αὐ­τοῦ, τὴν τρι­ή­με­ρον Ἔ­γερ­σιν.

Στίχ. γ´. Ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας μέ­χρι νυ­κτός, ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας, ἐλ­πι­σά­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Σὺν Ἀρ­χαγ­γέ­λοις ὑ­μνή­σω­μεν, Χρι­στοῦ τὴν Ἀ­νά­στα­σιν· αὐ­τὸς γὰρ λυ­τρω­τής ἐ­στι, καὶ Σω­τὴρ τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν· καὶ ἐν δό­ξῃ φο­βε­ρᾷ, καὶ κρα­ται­ᾷ δυ­νά­μει, πά­λιν ἔρ­χε­ται, κρῖ­ναι κό­σμον ὃν ἔ­πλα­σεν.

Στίχ. δ´. Ὅ­τι πα­ρὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ τὸ ἔ­λε­ος, καὶ πολ­λὴ παρ᾿ αὐ­τῷ λύ­τρω­σις· καὶ αὐ­τὸς λυ­τρώ­σε­ται τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ ἐκ πα­σῶν τῶν ἀ­νο­μι­ῶν αὐ­τοῦ.

Σὲ τὸν σταυ­ρω­θέν­τα καὶ τα­φέν­τα, Ἄγ­γε­λος ἐ­κή­ρυ­ξε Δε­σπό­την, καὶ ἔ­λε­γε ταῖς γυ­ναι­ξί· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε, ὅ­που ἔ­κει­το ὁ Κύ­ρι­ος· ἀ­νέ­στη γὰρ κα­θὼς εἶ­πεν, ὡς παν­το­δύ­να­μος· δι­ό σε προ­σκυ­νοῦ­μεν, τὸν μό­νον ἀ­θά­να­τον. Ζω­ο­δό­τα Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ψαλ­μὸς ριϚ´ (116).

Στίχ. ε´. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔ­θνη, ἐ­παι­νέ­σα­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ λα­οί.

Ἐν τῷ Σταυ­ρῷ σου κα­τήρ­γη­σας, τὴν τοῦ ξύ­λου κα­τά­ραν· ἐν τῇ τα­φῇ σου ἐ­νέ­κρω­σας, τοῦ θα­νά­του τὸ κρά­τος· ἐν δὲ τῇ ἐ­γέρ­σει σου, ἐ­φώ­τι­σας τὸ γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων· δι­ὰ τοῦ­τό σοι βο­ῶ­μεν· Εὐ­ερ­γέ­τα Χρι­στέ, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν δό­ξα σοι.

Στίχ. Ϛ´. Ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

Ἠ­νοί­γη­σάν σοι Κύ­ρι­ε, φό­βῳ πύ­λαι θα­νά­του, πυ­λω­ροὶ δὲ ᾍ­δου, ἰ­δόν­τες σε ἔ­πτη­ξαν, πύ­λας γὰρ χαλ­κᾶς συ­νέ­τρι­ψας, καὶ μο­χλοὺς σι­δη­ροῦς συ­νέ­θλα­σας, καὶ ἐ­ξή­γα­γες ἡ­μᾶς ἐκ σκό­τους, καὶ σκι­ᾶς θα­νά­του, καὶ τοὺς δε­σμοὺς ἡ­μῶν δι­έῤ­ῥη­ξας.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Τὸν σω­τή­ρι­ον ὕ­μνον ᾄ­δον­τες, ἐκ στο­μά­των ἀ­να­μέλ­ψω­μεν· δεῦ­τε πάν­τες ἐν οἴ­κῳ Κυ­ρί­ου, προ­σπέ­σω­μεν λέ­γον­τες· Ὁ ἐ­πὶ ξύ­λου σταυ­ρω­θείς, καὶ ἐκ νε­κρῶν ἀ­να­στάς, καὶ ὢν ἐν κόλ­ποις τοῦ Πα­τρός, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Θε­ο­το­κί­ον. Ἦ­χος β´.

Πα­ρῆλ­θεν ἡ σκι­ὰ τοῦ νό­μου, τῆς χά­ρι­τος ἐλ­θού­σης· ὡς γὰρ ἡ βά­τος οὐκ ἐ­καί­ε­το, κα­τα­φλε­γο­μέ­νη, οὕ­τω Παρ­θέ­νος ἔ­τε­κες, καὶ Παρ­θέ­νος ἔ­μει­νας· ἀν­τὶ στύ­λου πυ­ρός, δι­και­ο­σύ­νης ἀ­νέ­τει­λεν Ἥ­λι­ος· ἀν­τὶ Μω­ϋ­σέ­ως Χρι­στός, ἡ σω­τη­ρί­α τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

* * *

ΕΙΣΟΔΟΣ - ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ψαλ­λο­μέ­νου τοῦ Καὶ νῦν γί­νε­ται ἡ εἴ­σο­δος ὑ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως καὶ τοῦ δι­α­κό­νου με­τὰ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὴν ἐ­πι­λύ­χνι­ον εὐ­χα­ρι­στί­αν χῦ­μα·

Φῶς ἱ­λα­ρὸν ἁ­γί­ας δό­ξης, * ἀ­θα­νά­του Πα­τρός, * οὐ­ρα­νί­ου, ἁ­γί­ου, μά­κα­ρος, * Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, * ἐλ­θόν­τες ἐ­πὶ τὴν ἡ­λί­ου δύ­σιν, * ἰ­δόν­τες φῶς ἑ­σπε­ρι­νόν, * ὑ­μνοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­όν, * καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, Θε­όν. * Ἄ­ξι­όν σε ἐν πᾶ­σι και­ροῖς * ὑ­μνεῖ­σθαι φω­ναῖς αἰ­σί­αις, * Υἱ­ὲ Θε­οῦ, ζω­ὴν ὁ δι­δούς· * δι­ὸ ὁ κό­σμος σὲ δο­ξά­ζει.

Ἐ­ὰν δὲ εἰ­σο­δεύ­ουν δύ­ο ἢ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἱ­ε­ρεῖς, ψάλ­λουν αὐ­τοὶ τὴν ἐ­πι­λύ­χνι­ον εὐ­χα­ρι­στί­αν.

ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἑ­σπέ­ρας προ­κεί­με­νον.

Καὶ ψάλ­λε­ται τὸ μέ­γα προ­κεί­με­νον.

Ἦ­χος βα­ρύς. Ψαλ­μὸς οϚ´ (76).

Τίς Θε­ὸς μέ­γας ὡς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν; σὺ εἶ ὁ Θε­ός, ὁ ποι­ῶν θαυ­μά­σι­α μό­νος. (οϚ´ 14-15)

Στίχ. α´. Ὁ Θε­ός, ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ ἡ ὁ­δός σου· ἐ­γνώ­ρι­σας ἐν τοῖς λα­οῖς τὴν δύ­να­μίν σου. (οϚ´ 15)

Τίς Θε­ὸς μέ­γας...

Στίχ. β´. Καὶ εἶ­πα· Νῦν ἠρ­ξά­μην· αὕ­τη ἡ ἀλ­λοί­ω­σις τῆς δε­ξι­ᾶς τοῦ Ὑ­ψί­στου. (οϚ´ 11)

Τίς Θε­ὸς μέ­γας...

Στίχ. γ´. Ἐ­μνή­σθην τῶν ἔρ­γων Κυ­ρί­ου, ὅ­τι μνη­σθή­σο­μαι ἀ­πὸ τῆς ἀρ­χῆς τῶν θαυ­μα­σί­ων σου. (οϚ´ 12)

Τίς Θε­ὸς μέ­γας...

* * *

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ἰω. κ´ 19-25).

Οὔ­σης ὀ­ψί­ας τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­κεί­νῃ τῇ μι­ᾷ τῶν σαβ­βά­των, καὶ τῶν θυ­ρῶν κε­κλει­σμέ­νων ὅ­που ἦ­σαν οἱ μα­θη­ταὶ συ­νηγ­μέ­νοι δι­ὰ τὸν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἔ­στη εἰς τὸ μέ­σον καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν. Καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν ἔ­δει­ξεν αὐ­τοῖς τὰς χεῖ­ρας καὶ τὴν πλευ­ρὰν αὐ­τοῦ. Ἐ­χά­ρη­σαν οὖν οἱ μα­θη­ταὶ ἰ­δόν­τες τὸν Κύ­ρι­ον.

Εἶ­πεν οὖν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς πά­λιν· Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν. Κα­θὼς ἀ­πέ­σταλ­κέ με ὁ πα­τήρ, κἀ­γὼ πέμ­πω ὑ­μᾶς. Καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν ἐ­νε­φύ­ση­σε καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Λά­βε­τε Πνεῦ­μα Ἅ­γι­ον· ἄν τι­νων ἀ­φῆ­τε τὰς ἁ­μαρ­τί­ας, ἀ­φί­εν­ται αὐ­τοῖς, ἄν τι­νων κρα­τῆ­τε, κε­κρά­την­ται.

Θω­μᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώ­δε­κα, ὁ λε­γό­με­νος Δί­δυ­μος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐ­τῶν ὅ­τε ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς. Ἔ­λε­γον οὖν αὐ­τῷ οἱ ἄλ­λοι μα­θη­ταί· Ἑ­ω­ρά­κα­μεν τὸν Κύ­ρι­ον. Ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­ὰν μὴ ἴ­δω ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τοῦ τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὸν δά­κτυ­λόν μου εἰς τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὴν χεῖ­ρά μου εἰς τὴν πλευ­ρὰν αὐ­τοῦ, οὐ μὴ πι­στεύ­σω.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ἐ­φό­σον κα­θί­στα­ται δυ­να­τόν, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται καὶ παρ᾿ ἄλ­λων κα­τὰ τὰς ὡ­ρι­σμέ­νας πε­ρι­ό­δους αὐ­τοῦ εἰς δι­α­φό­ρους γλώσ­σας, ὡς εἰς τὸ τέ­λος τοῦ πα­ρόν­τος.

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς).

Εἴ­πω­μεν πάν­τες ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας ἡ­μῶν εἴ­πω­μεν.

Κύ­ρι­ε παν­το­κρά­τορ, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΟ «ΚΑΤΑΞΙΩΣΟΝ»

Ὁ προ­ε­στώς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Κα­τα­ξί­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ἑ­σπέ­ρᾳ ταύ­τῃ ἀ­να­μαρ­τή­τους φυ­λα­χθῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ αἰ­νε­τὸν καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, κα­θά­περ ἠλ­πί­σα­μεν ἐ­πὶ σέ.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε· δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα· συ­νέ­τι­σόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Ἅ­γι­ε· φώ­τι­σόν με τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.

Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου μὴ πα­ρί­δῃς.

Σοὶ πρέ­πει αἶ­νος, σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος, σοὶ δό­ξα πρέ­πει, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ Πλη­ρω­τι­κά, ὁ δὲ χο­ρὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται εἰς μὲν τὰς δύ­ο πρώ­τας δε­ή­σεις δι­ὰ τοῦ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον, εἰς τὰς ἑ­πο­μέ­νας ἓξ δι­ὰ τοῦ Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε, εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν δι­ὰ τοῦ Σοί, Κύ­ρι­ε.

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν ἑ­σπε­ρι­νὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῆ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἑ­σπέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν τῆς κε­φα­λο­κλι­σί­ας καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Εἴ­η τὸ κρά­τος τῆς βα­σι­λεί­ας σου εὐ­λο­γη­μέ­νον καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Με­τὰ δὲ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν ψάλ­λον­ται τὰ ἀ­πό­στι­χα ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ α´ χο­ροῦ·

Ἦ­χος β´.

Ἡ ἀ­νά­στα­σίς σου Χρι­στὲ Σω­τήρ, ἅ­πα­σαν ἐ­φώ­τι­σε τὴν οἰ­κου­μέ­νην, καὶ ἀ­νε­κα­λέ­σω τὸ ἴ­δι­ον πλά­σμα. Παν­το­δύ­να­με Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Καὶ τὰ στι­χη­ρὰ τοῦ Πά­σχα ἱ­ε­ρὸν
με­τὰ τῶν στί­χων αὐ­τῶν. Ἦ­χος πλ. α´.

Στίχ. α´. Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός, καὶ δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροὶ αὐ­τοῦ, καὶ φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πὸ προ­σώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν. (ξζ´ 2)

Πά­σχα ἱ­ε­ρὸν ἡ­μῖν, σή­με­ρον ἀ­να­δέ­δει­κται· Πά­σχα και­νόν, Ἅ­γι­ον· Πά­σχα μυ­στι­κόν· Πά­σχα παν­σε­βά­σμι­ον· Πά­σχα Χρι­στὸς ὁ λυ­τρω­τής· Πά­σχα ἄ­μω­μον· Πά­σχα μέ­γα· Πά­σχα τῶν πι­στῶν· Πά­σχα τὸ πύ­λας ἡ­μῖν, τοῦ Πα­ρα­δεί­σου ἀ­νοῖ­ξαν· Πά­σχα πάν­τας ἁ­γι­ά­ζον πι­στούς.

Στίχ. β´. Ὡς ἐ­κλεί­πει κα­πνὸς ἐ­κλι­πέ­τω­σαν· ὡς τή­κε­ται κη­ρὸς ἀ­πὸ προ­σώ­που πυ­ρός, οὕ­τως ἀ­πο­λοῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ. (ξζ´ 3)

Δεῦ­τε ἀ­πὸ θέ­ας, γυ­ναῖ­κες εὐ­αγ­γε­λί­στρι­αι, καὶ τῇ Σι­ὼν εἴ­πα­τε· Δέ­χου παρ᾿ ἡ­μῶν, χα­ρᾶς εὐ­αγ­γέ­λι­α, τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως Χρι­στοῦ· τέρ­που χό­ρευ­ε, καὶ ἀ­γάλ­λου, Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, τὸν Βα­σι­λέ­α Χρι­στόν, θε­α­σα­μέ­νη ἐκ τοῦ μνή­μα­τος, ὡς νυμ­φί­ον προ­ερ­χό­με­νον.

Στίχ. γ´. Καὶ οἱ δί­και­οι εὐ­φραν­θή­τω­σαν, ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ, τερ­φθή­τω­σαν ἐν εὐ­φρο­σύ­νῃ. (ξζ´ 4)

Αἱ Μυ­ρο­φό­ροι γυ­ναῖ­κες, ὄρ­θρου βα­θέ­ος, ἐ­πι­στᾶ­σαι πρὸς τὸ μνῆ­μα τοῦ Ζω­ο­δό­του, εὗ­ρον Ἄγ­γε­λον, ἐ­πὶ τὸν λί­θον κα­θή­με­νον, καὶ αὐ­τὸς προ­σφθεγ­ξά­με­νος, αὐ­ταῖς οὕ­τως ἔ­λε­γε· Τί ζη­τεῖ­τε, τὸν ζῶν­τα με­τὰ τῶν νε­κρῶν; τί θρη­νεῖ­τε, τὸν ἄ­φθαρ­τον ὡς ἐν φθο­ρᾷ; ἀ­πελ­θοῦ­σαι κη­ρύ­ξα­τε, τοῖς αὐ­τοῦ μα­θη­ταῖς.

Στίχ. δ´. Αὕ­τη ἡ ἡ­μέ­ρα, ἣν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­γαλ­λι­α­σώ­με­θα καὶ εὐ­φραν­θῶ­μεν ἐν αὐ­τῇ. (ριζ´ 24)

Πά­σχα τὸ τερ­πνόν· Πά­σχα Κυ­ρί­ου Πά­σχα· Πά­σχα παν­σε­βά­σμι­ον ἡ­μῖν ἀ­νέ­τει­λε· Πά­σχα ἐν χα­ρᾷ ἀλ­λή­λους πε­ρι­πτυ­ξώ­με­θα· ὦ Πά­σχα λύ­τρον λύ­πης· καὶ γὰρ ἐκ τά­φου σή­με­ρον, ὥ­σπερ ἐκ πα­στοῦ ἐ­κλάμ­ψας Χρι­στός, τὰ γύ­ναι­α χα­ρᾶς ἔ­πλη­σε λέ­γων· Κη­ρύ­ξα­τε Ἀ­πο­στό­λοις.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τῆς ἑ­ορ­τῆς. Ἦ­χος πλ. α´.

Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα, καὶ λαμ­πρυν­θῶ­μεν τῇ πα­νη­γύ­ρει, καὶ ἀλ­λή­λους πε­ρι­πτυ­ξώ­με­θα. Εἴ­πω­μεν ἀ­δελ­φοί, καὶ τοῖς μι­σοῦ­σιν ἡ­μᾶς· Συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τῇ Ἀ­να­στά­σει, καὶ οὕ­τω βο­ή­σω­μεν· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Τὸ Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ψάλ­λε­ται τρίς.

* * *

Η ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Στε­ρε­ώ­σαι Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς τὴν ἁ­γί­αν καὶ ἀ­μώ­μη­τον πί­στιν τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν σὺν τῇ ἁ­γί­ᾳ ἐκ­κλη­σί­ᾳ (ἢ μο­νῇ) ταύ­τῃ εἰς αἰ­ῶ­νας αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κε, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Φω­τί­ζου φω­τί­ζου, ἡ νέ­α Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ· ἡ γὰρ δό­ξα Κυ­ρί­ου, ἐ­πὶ σὲ ἀ­νέ­τει­λε. Χό­ρευ­ε νῦν καὶ ἀ­γάλ­λου Σι­ών· σὺ δὲ ἁ­γνή, τέρ­που Θε­ο­τό­κε, ἐν τῇ ἐ­γέρ­σει τοῦ τό­κου σου.

Καὶ με­τὰ τοῦ­το ἡ ἀ­πό­λυ­σις δι­α­λο­γι­κῶς·

Ὀ προ­ε­στώς·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁ­γίῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Πά­τερ ἅ­γιε, εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­φω­νεῖ πρὸς τὸν λα­όν· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη.

Ὁ λα­ός· Ἀ­λη­θῶς ἀ­νέ­στη, τὸ αὐ­τὸ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ἄλ­λας δύ­ο φο­ρὰς καὶ ἀ­κο­λού­θως·

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φω­νεῖ· Δό­ξα τῇ αὐ­τοῦ τρι­η­μέ­ρῳ ἐ­γέρ­σει.

Ὁ λα­ὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται δι­ὰ τοῦ· Προ­σκυ­νοῦ­μεν Αὐ­τοῦ τὴν τρι­ή­με­ρον ἔ­γερ­σιν.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀν­τὶ τοῦ Δι᾿ εὐ­χῶν κα­τα­κλεί­ει δι­ὰ τοῦ·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὁ λα­ὸς ἀν­τι­φω­νεῖ· Ἀ­λη­θῶς ἀ­νέ­στη (ὁ Κύ­ρι­ος).

Ση­μεί­ω­σις. Εἰς τὴν εὐ­λό­γη­σιν τῶν ἄρ­των, κα­τὰ μὲν τὴν Δι­α­και­νή­σι­μον ἑ­βδο­μά­δα τό, Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη, κα­τὰ δὲ τὰς λοι­πὰς τὸ Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον τῆς Ἑ­ορ­τῆς ἢ τὸ Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε.

* * * * *

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Δεῖ εἰ­δέ­ναι, ὅ­τι ἀ­πὸ ταύ­της τῆς ἡ­μέ­ρας τῆς ἁ­γί­ας καὶ με­γά­λης Κυ­ρι­α­κῆς τοῦ Πά­σχα καὶ καθ᾿ ὅ­λην τὴν Δι­α­και­νή­σι­μον ἑ­βδο­μά­δα, μέ­χρι τοῦ Σαβ­βά­του αὐ­τῆς, αἱ Ὧ­ραι, τὰ Ἀ­πό­δει­πνα, καὶ τὸ Με­σο­νυ­κτι­κόν, τε­λεῖ­ται οὕ­τως·

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη... (δίς)

Ἀ­νά­στα­σιν Χρι­στοῦ θε­α­σά­με­νοι, προ­σκυ­νή­σω­μεν ἅ­γι­ον Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν, τὸν μό­νον ἀ­να­μάρ­τη­τον. Τὸν σταυ­ρόν σου, Χρι­στέ, προ­σκυ­νοῦ­μεν καὶ τὴν ἁ­γί­αν σου ἀ­νά­στα­σιν ὑ­μνοῦ­μεν καὶ δο­ξά­ζο­μεν· σὺ γὰρ εἶ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ἐ­κτός σου ἄλ­λον οὐκ οἴ­δα­μεν, τὸ ὄ­νο­μά σου ὀ­νο­μά­ζο­μεν. Δεῦ­τε πάν­τες οἱ πι­στοὶ προ­σκυ­νή­σω­μεν τὴν τοῦ Χρι­στοῦ ἁ­γί­αν ἀ­νά­στα­σιν· ἰ­δοὺ γὰρ ἦλ­θε δι­ὰ τοῦ σταυ­ροῦ, χα­ρὰ ἐν ὅ­λῳ τῷ κό­σμῳ. Δι­ὰ παν­τὸς εὐ­λο­γοῦν­τες τὸν Κύ­ρι­ον, ὑ­μνοῦ­μεν τὴν ἀ­νά­στα­σιν αὐ­τοῦ· σταυ­ρὸν γὰρ ὑ­πο­μεί­νας δι᾿ ἡ­μᾶς θα­νά­τῳ θά­να­τον ὤ­λε­σεν. (τρίς)

Προ­λα­βοῦ­σαι τὸν ὄρ­θρον αἱ πε­ρὶ Μα­ρι­ὰμ καὶ εὑ­ροῦ­σαι τὸν λί­θον ἀ­πο­κυ­λι­σθέν­τα τοῦ μνή­μα­τος, ἤ­κου­ον ἐκ τοῦ ἀγ­γέ­λου· Τὸν ἐν φω­τὶ ἀ­ϊ­δί­ῳ ὑ­πάρ­χον­τα με­τὰ νε­κρῶν τί ζη­τεῖ­τε ὡς ἄν­θρω­πον; βλέ­πε­τε τὰ ἐν­τά­φι­α σπάρ­γα­να· δρά­με­τε καὶ τῷ κό­σμῳ κη­ρύ­ξα­τε, ὡς ἠ­γέρ­θη ὁ Κύ­ρι­ος θα­να­τώ­σας τὸν θά­να­τον· ὅ­τι ὑ­πάρ­χει Θε­οῦ Υἱ­ός, τοῦ σῴ­ζον­τος τὸ γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων.

Εἰ καὶ ἐν τά­φῳ κα­τῆλ­θες, ἀ­θά­να­τε, ἀλ­λὰ τοῦ ᾅ­δου κα­θεῖ­λες τὴν δύ­να­μιν· καὶ ἀ­νέ­στης ὡς νι­κη­τής, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, γυ­ναι­ξὶ μυ­ρο­φό­ροις φθεγ­ξά­με­νος Χαί­ρε­τε, καὶ τοῖς σοῖς ἀ­πο­στό­λοις εἰ­ρή­νην δω­ρού­με­νος, ὁ τοῖς πε­σοῦ­σι πα­ρέ­χων ἀ­νά­στα­σιν.

Ἐν τά­φῳ σω­μα­τι­κῶς, ἐν ᾅ­δου δὲ με­τὰ ψυ­χῆς ὡς Θε­ός, ἐν πα­ρα­δεί­σῳ δὲ με­τὰ λῃ­στοῦ καὶ ἐν θρό­νῳ ὑ­πῆρ­χες, Χρι­στέ, με­τὰ Πα­τρὸς καὶ Πνεύ­μα­τος, πάν­τα πλη­ρῶν ὁ ἀ­πε­ρί­γρα­πτος.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὡς ζω­η­φό­ρος, ὡς πα­ρα­δεί­σου ὡ­ραι­ό­τε­ρος ὄν­τως καὶ πα­στά­δος πά­σης βα­σι­λι­κῆς ἀ­να­δέ­δει­κται λαμ­πρό­τε­ρος, Χρι­στέ, ὁ τά­φος σου, ἡ πη­γὴ τῆς ἡ­μῶν ἀ­να­στά­σε­ως.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Θε­ο­το­κί­ον.

Τὸ τοῦ Ὑ­ψί­στου ἡ­γι­α­σμέ­νον θεῖ­ον σκή­νω­μα, χαῖ­ρε· δι­ὰ σοῦ γὰρ δέ­δο­ται ἡ χα­ρά, Θε­ο­τό­κε, τοῖς κραυ­γά­ζου­σιν· Εὐ­λο­γη­μέ­νη σὺ ἐν γυ­ναι­ξὶν ὑ­πάρ­χεις, πα­νά­μω­με.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, Πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ πά­λιν· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη... (τρὶς) καὶ τὰ λοι­πὰ ὡς ἀ­νω­τέ­ρω. Ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται δὲ ἡ ἀ­κο­λου­θί­α ἐκ τρί­του.

Εἰς δὲ τὸ Ἀ­πό­δει­πνον μό­νον, με­τὰ δὲ τὴν τρί­την ἐ­πα­νά­λη­ψιν λέ­γε­ται καὶ ἡ ἑ­πο­μέ­νη

ΕΥΧΗ

Τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα παν­το­κρά­τορ, ὁ φω­τί­σας τὴν ἡ­μέ­ραν τῷ φω­τὶ τῷ ἡ­λι­α­κῷ καὶ τὴν νύ­κτα φαι­δρύ­νας ταῖς αὐ­γαῖς τοῦ πυ­ρός· ὁ τὸ μῆ­κος τῆς ἡ­μέ­ρας δι­ελ­θεῖν ἡ­μᾶς κα­τα­ξι­ώ­σας καὶ προ­σεγ­γί­σαι ταῖς ἀρ­χαῖς τῆς νυ­κτός, ἐ­πά­κου­σον τῆς δε­ή­σε­ως ἡ­μῶν καὶ παν­τὸς τοῦ λα­οῦ σου· καὶ πᾶ­σιν ἡ­μῖν συγ­χω­ρή­σας τὰ ἑ­κού­σι­α καὶ τὰ ἀ­κού­σι­α ἁ­μαρ­τή­μα­τα, πρόσ­δε­ξαι τὰς ἑ­σπε­ρι­νὰς ἡ­μῶν ἱ­κε­σί­ας καὶ κα­τά­πεμ­ψον τὸ πλῆ­θος τοῦ ἐ­λέ­ους σου καὶ τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­πὶ τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις ἀγ­γέ­λοις σου· ὅ­πλι­σον ἡ­μᾶς ὅ­πλοις δι­και­ο­σύ­νης σου· πε­ρι­χα­ρά­κω­σον ἡ­μᾶς τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου· φρού­ρη­σον ἡ­μᾶς τῇ δυ­νά­μει σου· ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἐκ πά­σης πε­ρι­στά­σε­ως καὶ πά­σης ἐ­πι­βου­λῆς τοῦ ἀν­τι­κει­μέ­νου. Πα­ρά­σχου δὲ ἡ­μῖν καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν ἑ­σπέ­ραν σὺν τῇ ἐ­περ­χο­μέ­νῃ νυ­κτὶ τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κήν, ἀ­να­μάρ­τη­τον, ἀ­σκαν­δά­λι­στον, ἀ­φάν­τα­στον, καὶ πά­σας τὰς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν· πρε­σβεί­αις τῆς ἁ­γί­ας Θε­ο­τό­κου καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων τῶν ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νός σοι εὐ­α­ρε­στη­σάν­των. Ἀ­μήν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη... (τρίς).

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν.

* * * * *

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ
ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥΣ

Πρωτότυπον κείμενον

Τὸ Εὐαγγέλιον
(Ἰω. κεφ. κ´ 19-25)

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν ἱκετεύσωμεν.

Σοφία. Ὀρθοί.
Ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου.

Εἰρήνη πᾶσι.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἁγίου Εὐαγγελίου, τὸ Ἀνάγνωσμα.

Πρόσχωμεν.

19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. 20 Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.

21 Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. 25 Ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.

Ὁμηρικὴ διάλεκτος

Ἀπόδοσις ἀποδιδομένη εἰς
τὸν Ὅσιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτη

Ὄφρα κε νωιτέροισιν ἐν οὔασι πάγχυ βάλωμεν,
Θέσφατον, ἱμερόεσσαν, ἁγνήν, Εὐάγγελον ὄππα,
Μειλίξωμεν Ἄνακτα Θεόν, μέγαν, οὐρανίωνα.

Ἰθυγενεῖς· Σοφίη.
Εὐαγγελίοιο κλύωμεν.

Εἰρήνη χαρίεσσ᾿ ἐπ᾿ ἀπείρονα δῆμον ἐσεῖται.

Ἐκ δ᾿ ἀρ᾿ Ἰωάνοιο, τόδ᾿ ἔστι βροντογόνοιο.

Ἀλλ᾿ ἄγετ᾿ ἀτρεμέσι χρησμούς λεύσωμεν ὀπωπαῖς.

Εὖτε δὴ ἠέλιος φαέθων ἐπὶ ἕσπερον ἦλθε.
Καὶ σκιόωντο ἀγυιαί, ἐπὶ χθονὶ πολυβοτείρη,
Ἤματι ἐν πρώτῳ, ὅτε τύμβου ἆλτο Σαωτήρ,
Κληϊσταὶ δὲ ἔσαν θυρίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι,
Βλῆντο δὲ πάντες ὀχῆες ἐϋσταθέος μεγάροιο
Ἔνθα μαθηταί, ὁμοῦ τε ἀολλέες ἠγερέθοντο,
Μυρόμενοι θανάτῳ ἐπ᾿ ἀεικέϊ Χριστοῦ Ἄνακτος,
Καὶ χόλον ἀφραίνοντα Ἰουδαίων τρομέοντες,
Ἤλυθε δὴ τότε Χριστὸς Ἄναξ θεοειδέϊ μορφῇ
Ἔστη δ᾿ ἐν μεσσάτῳ ἀναφανδόν, καὶ φάτο μῦθον.
Εἰρήνη ὑμῖν φίλη, ἡσυχίη τ᾿ ἐρατεινή.
Ὡς εἰπών, ἐπέδειξεν ἐὴν πλευρὴν ἠδὲ χεῖρας·
Γήθησαν δὲ μαθηταί, ἐπὶ ἴδον Εὐρυμέδοντα.

Τοὺς δ᾿ αὖτις προσέειπεν Ἰησοῦς οὐρανοφοίτης·
Εἰρήνη ὑμῖν φίλη, ἡσυχίη τ᾿ ἐρατεινή·
Ὡς ἐμὲ πέμψε Πατήρ, ὃς ὑπέρτατα δώματα ναίει,
Ὧδ᾿ ἐγὼ ὑμέας εἰς χθόνα πέμπω εὐρυόδειαν.
Ὡς ἄρα φωνήσας, μύσταις ἔμπνευσ᾿ ἀγορεύων·
Πνεῦμα δέχνυσθ᾿ ἅγιον φαεσίμβροτον, ὑψιθόωκον·
Ὧν μὲν ἀτασθαλίας θνητῶν ἀφέητ᾿ ἐπὶ γαῖαν,
Τοῖσιν ἦ που ἀφίενται ἐπ᾿ οὐρανὸν ἀστερόεντα,
Ὧν δ᾿ ἀρ᾿ ἐπεσβολίας ὑπερφιάλων κρατέητε,
Τοῖσιν ἀλυκτοπέδης κεῖναι σθεναρῶς κρατέονται.

Θωμᾶς δ᾿ ᾧ ἐπίκλησις ἅπασι Δίδυμος ἀκούειν,
Οὐχ ἅμα τοῖς ἄλλοις μύσταις πρίν ὁμώροφος ἔσκε,
Ἰησοῦς ὅτ᾿ ἔβη εἴσω μελάθροιο ἑταίρων.
Ἴαχον οὖν ἄλλοι τούτῳ ἐρίηρες ἑταῖροι·
Εἴδομεν ὀφθαλμοῖσιν Ἰησοῦν Παγκρατέοντα.
Τούς δ᾿ ἀπαμειβόμενος Θωμᾶς προσέφησεν ἀτειρής·
Ἴχνια ἢν μὴ ἴδω μετὰ χείρεσιν ἡλοτορήτῃς,
Δάκτυλον ἐμβάλω τε ἐκείνου ἔνδοθι χειρός,
Χεῖρά τ᾿ ἐμὴν εἴσω πλευρῆς οἱ ῥεῖα βαλοίμην,
Οὔποτε ὑμετέροισι λόγοις κεφαλῇ κατανεύσω.

Ἀττικὴ διάλεκτος

Εἰς μέτρον
ἰαμβικόν

Ἐπαξίως κλύωμεν ἁγίου ἕπους.
Ἄγωμεν ᾠδὴν ἱκετήριον πάνυ
Ἡμῶν Ἄνακτι, δώμαθ᾿ ὃς πόλου ἔχει.

Ὀρθὴ σοφίη! ἀγλαῶν ἐφετμέων
Εὐάγγελον νῦν οὔασιν θῶμεν γ᾿ ὄπα.

Πάντεσσι χάρμα.

Ἐκ τῶν Ἰωάννοιο ῥητῶν ἐνθέων
Ἄκουσμα ὄντος τῶν πάνυ ψυχοσσόων.

Σιγήν τε πάντες σχῶμεν ἠδ᾿ ἡσυχίην.

Ἥμος δ᾿ ἄρ᾿ ἔσκεν ὀψίῃ τῶν Σαββάτων,
Εὔτ᾿ ἂν πυλάων κεῖτ᾿ ὀχεὺς τανυσμένος,
Ἔσαν θ᾿ ἑταῖροι ἔνθα δὴ βεβυσμένοι
Δέει μανίῃς Ἰσραὴλ θεοκτόνου,
Μέδων ποθεινὸς ἤλυθεν Παγκρατέων.
Τῆμός τε μέσσον ἵστατ᾿ αὐδάων φίλοις,
Θαρσεῖτ᾿ ὀπηδοί! χάρμ᾿ ὑμῖν ἀνασσέτω.
Ἧ, καὶ φίλοισι φῆν᾿ Ἄναξ τὰς ἐὰς χέρας,
Πλευρήν τε θείην δεξιὴν τ᾿ οὐταμένην.
Τοὶ δ᾿ ὡς ἄνακτα εἶδον ὑψιβρεμέτην,
Ἄφαρ χάρησαν, νόσφι βάλλον τε τρόμον.

Αὖτις δὲ τοῖσιν εἶπε πανσθενοῦς βίη,
Ὁμοφρονεῖτε! ἀσπάσαθ᾿ ἡσυχίην.
Ἀπφὺς ὥσπερ ἲς ἔπεμψέ μ᾿ ἐς χθόνα
Κἀγὼ φεραυγῶς ὑμμέας ὡς ἓς γ᾿ ἔθνη.

Ἦ, καὶ ἄημα Πνεύματος Παναγίου
Ἦκεν γ᾿ ἀπὸ στόματος ἄμβροτον μάλα,
Δέχνυσθε, φήσας, Πνεῦμα θεῖον προφρόνως.
Ὅτου βροτῶν κεν ἀμπλακημάτων μένος
Λύσητε, τοῖσι ταῦτα συγγνώστ᾿ ἄρ᾿ πέλει.
Ὦν αὗται δ᾿ ἔμπης ἐνδέδενται ἐν γέῃ,
-Τάων ἀσύγγνωστ᾿ ἐν πόλῳ τε τυγχάνει.

Θωμᾶς δὲ τῶν δε, δίδυμος κεκλημένος,
Ἀπῆν, παρόντος Παμμέδοντος ἐν μέσῳ.
Φράζεσκεν οἱ ἔπειτα οἱ ἄλλοι φίλοι
Ἄνακτα Χριστὸν λεύσαμεν λαοσσόον.
Ἀτὰρ μετηῦδα τοῖς λίην ἀραρότως,
Εἰ μή με λεύσω τρῆσιν ἥλων δριμέων
Χερσίν, ποσίν τε Δεσπότου τετρῃμένοις,
Οὐλῇ τε τῶνδε δάκτυλ᾿ αὖ ἐμὰ φέρω.
Αὗθις τε πλευρὴν χεῖρά γ᾿ ἀκριβουμένην,
Ἤκιστα πίστιν ἐμμέων λόγοις ἔχω.

Νέα Ἑλληνική

Κατὰ τὴν ἀπόδοση τῆς Ἀποστολικῆς
Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ὥστε νὰ καταστοῦμε ἱκανοὶ
νὰ ἀκούσουμε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο,
ἂς ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο, τὸν Θεόν μας.

Σοφία. Ὀρθοί.
Ἂς ἀκούσουμε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο.

Εἰρήνη σὲ ὅλους.

Ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννη Ἅγιο Εὐαγγέλιο,
τὸ Ἀνάγνωσμα.

Ἂς προσέξουμε.

Κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς ἡμέρας ἐκείνης,
τῆς πρώτης ἑβδομάδος,
καὶ ἐνῷ οἱ πόρτες ἦσαν κλειστές,
ἐκεῖ ποὺ ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ μαθηταί,
διότι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους,
ἦλθε ὁ Ἰησοῦς
καὶ στάθηκε εἰς τὸ μέσον καὶ τοὺς λέγει,
«Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας».
Ὅταν εἶπε αὐτό, τοὺς ἔδειξε τὰ χέρια του
καὶ τὴν πλευράν του.
Οἱ μαθηταὶ ἐχάρησαν διότι εἶδαν τὸν Κύριον.

Ὁ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε πάλι,
«Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας.
Καθὼς ἔστειλε ἐμὲ ὁ Πατέρας
καὶ ἐγὼ στέλλω ἐσᾶς».
ὅταν εἶπε αὐτὸ ἐφύσησε εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τοὺς λέγει,
«Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον,
ἐὰν κάποιων συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες νὰ εἶναι συγχωρημένες,
ἂν κανενὸς δὲν τὶς συγχωρήσετε, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες».

Ὁ Θωμᾶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ ὀνομαζόμενος Δίδυμος,
δὲν ἦτο μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Ἰησοῦς.
Τοῦ εἶπαν λοιπὸν οἱ ἄλλοι μαθηταί,
«Εἴδαμε τὸν Κύριο».
Αὐτὸς δὲ τοὺς εἶπε,
«Ἐὰν δὲν εἰδῶ εἰς τὰ χέρια του τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ
καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου εἰς τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ
καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου εἰς τὴν πλευράν του,
δὲν θὰ πιστέψω».

Διάλεκτος Πόντου (ὡς λέγεται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

19 Ὅ᾿ ἐβράδυνεν τὴν Κερεκὴ καὶ ἐνῷ τὰ πόρτας τὶ σπιτὶ ὅθεν ἀπὲς ἔσαν οἱ μαθηταὶ τὸ πλέμεν ἃ σὸ φόβο τῶν Ἰουδαίων, ἔρθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐστάθεν ἀπὲς σὴ μέσεν ἀτοῦν καὶ λέατσ· Εἰρήνη μετ᾿ ἐσᾶς! 20 Καὶ ἃ σοὺ εἶπεν ἀτὸν ἔδειξεν σατοὺς τὰ σέρια καὶ τὰ καλάτια, ὅταν ἀὲτσ εἶδαν ἀτὸν οἱ μαθηταὶ ἐχάραν.

21 Ξὰν εἶπεν ἂτς ὁ Ἰησοῦς Εἰρήνη μετ᾿ ἐσᾶς· ὅπως ἔστειλεν ἐμὲν ὁ Κύριτσ᾿ μ᾿ σὸν κόσμον ἄρα ἔτσ᾿ θὰ στείλω καὶ ἐσᾶς. 22 Καὶ ἃς εἶπεν ἀτὸ ἐφύσισεν ἀτοὺς καὶ λέατς· Ἐπάρτε Πνεῦμα Ἅγιον, 23 σὲ εἰνοὺς ποὺ θὰς σχωρᾶτε τὰ ἁμαρτίας ἀτοῦν θὰ εἶναι σχωρεμὲν καὶ εἰνοὺς ποὺ κι θὰ σχωρᾶτε θὰ ἀπομένε ἀσχώρετοι.

24 Ὁ Θωμᾶς εἷς ἃ σὰ δώδεκα ἀποστόλ᾿τσ μὲ τὸ παρόνεμαν Δίδυμος ὅντας ἔρθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔτον μετὰ τουνούς. 25 Ἔλεαν ἀτὸν οἱ ἄλλ᾿ μαθηταί· ἐνταμώσαμεν καὶ εἴδαμεν μὲ τὰ μάτιαν ἐμοῦν τὸν Κύριον. Λέατσ· ἂν καὶ λέπω σὰ χέρατ᾿ τὰ νισάνια ἄσα καρφία καὶ ἂν καὶ θέκω τὸ δάχτυλό μ᾿ ἁπὰν σὰ ῾τά· καὶ ἂν κι θέκω τὸ χέριμ᾿ ἁπὰν σὰ καλάτια κὶ θὰ πιστεύω.

Λατινιστί [Biblia Sacra Vulgata]

19 Cum esset ergo sero die illo una sabbatorum et fores essent clausae ubi erant discipuli propter metum Iudaeorum venit Iesus et stetit in medio et dicit eis pax vobis. 20 et hoc cum dixisset ostendit eis manus et latus gavisi sunt ergo discipuli viso Domino.

21 Dixit ergo eis iterum pax vobis sicut misit me Pater et ego mitto vos. 22 hoc cum dixisset insuflavit et dicit eis accipite Spiritum Sanctum. 23 quorum remiseritis peccata remittuntur eis quorum retinueritis detenta sunt.

24 Thomas autem unus ex duodecim qui dicitur Didymus non erat cum eis quando venit Iesus. 25 dixerunt ergo ei alii discipuli vidimus Dominum ille autem dixit eis nisi videro in manibus eius figuram clavorum et mittam digitum meum in locum clavorum et mittam manum meam in latus eius non credam.

Ἰταλιστί [Italiano (it), Conferenza Episcopale]

19 Quella sera stessa, cioè quella domenica, dopo che le porte della casa dove stavano i discepoli erano state sbarrate per paura dei Giudei, ecco che Gesù stava in mezzo a loro. «Pace a voi!» li saluto, 20 detto questo mostro loro le mani ed il fianco. Che gioia per i discepoli rivedere il loro Signore!

21 Gesù ripeté: «Pace a voi! Come il Padre ha mandato me, anch᾿io mando voi». 22 Poi soffio su di loro, dicendo: «Ricevete lo Spirito Santo. 23 A chi perdonerete i peccati, saranno perdonati, a chi non li perdonerete, non saranno perdonati».

24 Quando Gesù si presento a loro, Tommaso detto il «Gemello», uno dei dodici, non era presente. 25 Gli altri gli riferirono: «Abbiamo visto il Signore!» Quello pero rispose: «Se non vedo nelle sue mani il segno dei chiodi e non ci metto dentro il dito e non tocco con la mano il suo fianco, non ci credero!»

Γαλλιστί [Français (fr), Louis Segond]

19 Ce même dimanche, dans la soirée, les disciples étaient dans une maison dont ils avaient verrouillé les portes, parce qu᾿ils avaient peur des chefs des Juifs. Jésus vint: il se trouva là, au milieu d᾿eux, et il leur dit: -Que la paix soit avec vous! 20 Tout en disant cela, il leur montra ses mains et son côté. Les disciples furent remplis de joie parce qu᾿ils voyaient le Seigneur.

21 -Que la paix soit avec vous, leur dit-il de nouveau. Comme mon Père m᾿a envoyé, moi aussi je vous envoie. 22 Après avoir dit cela, il souffla sur eux et continua: -Recevez l᾿Esprit Saint. 23 Ceux à qui vous remettrez leurs péchés en seront effectivement tenus quittes; et ceux à qui vous les retiendrez en resteront chargés.

24 L᾿un des Douze, Thomas, surnommé le Jumeau, n᾿était pas avec eux lors de la venue de Jésus. 25 Les autres disciples lui dirent: -Nous avons vu le Seigneur! Mais il leur répondit: -Si je ne vois pas la marque des clous dans ses mains, si je ne mets pas mon doigt à la place des clous, et si je ne mets pas la main dans son côté, je ne croirai pas.

Ἀγγλιστί [English (en), King James version]

19 Then the same day at evening, being the first day of the week, when the doors were shut where the disciples were assembled for fear of the Jews, came Jesus and stood in the midst, and saith unto them, Peace be unto you. 20 And when he had so said, he shewed unto them his hands and his side. Then were the disciples glad, when they saw the Lord.

21 Then said Jesus to them again, Peace be unto you: as my Father hath sent me, even so send I you. 22 And when he had said this, he breathed on them, and saith unto them, Receive ye the Holy Ghost: 23 Whose soever sins ye remit, they are remitted unto them; and whose soever sins ye retain, they are retained.

24 But Thomas, one of the twelve, called Didymus, was not with them when Jesus came. 25 The other disciples therefore said unto him, We have seen the Lord. But he said unto them, Except I shall see in his hands the print of the nails, and put my finger into the print of the nails, and thrust my hand into his side, I will not believe.

Γερμανιστί [Deutcsh (de), Luther Bibel 1545]

19 Am Abend aber dieses ersten Tages der Woche, als die Jünger versammelt und die Türen verschlossen waren aus Furcht vor den Juden, kam Jesus und trat mitten unter sie und spricht zu ihnen: Friede sei mit euch! 20 Und als er das gesagt hatte, zeigte er ihnen die Hände und seine Seite. Da wurden die Jünger froh, dass sie den Herrn sahen.

21 Da sprach Jesus abermals zu ihnen: Friede sei mit euch! Wie mich der Vater gesandt hat, so sende ich euch. 22 Und als er das gesagt hatte, blies er sie an und spricht zu ihnen: Nehmt hin den Heiligen Geist! 23 Welchen ihr die Sünden erlasst, denen sind sie erlassen; und welchen ihr sie behaltet, denen sind sie behalten.

24 Thomas aber, der Zwilling genannt wird, einer der Zwölf, war nicht bei ihnen, als Jesus kam. 25 Da sagten die andern Jünger zu ihm: Wir haben den Herrn gesehen. Er aber sprach zu ihnen: Wenn ich nicht in seinen Händen die Nägelmale sehe und meinen Finger in die Nägelmale lege und meine Hand in seine Seite lege, kann ich᾿s nicht glauben.

Ὁλλανδιστί [Nederlands (nl), Het Boek]

19᾿s Avonds zaten de discipelen bij elkaar. Zij hadden de deur op slot gedaan, omdat zij bang waren voor de Joden. Ineens was Jezus bij hen. «Vrede», zei Hij. 20 Zij zagen Zijn handen en Zijn zijde. Wat waren zij blij dat ze de Here zagen.

21 «Vrede!» zei Jezus. «Zoals de Vader Mij gestuurd heeft, zo stuur Ik jullie.» 22 Toen blies Hij Zijn adem over hen heen en zei: «Ontvang de Heilige Geest. 23 Wie jullie zijn zonden vergeven, is ervan verlost. Maar wie jullie het aanrekenen, moet zijn zonden dragen.»

24 Eén van de twaalf discipelen, Thomas (of Didymus) was er niet bij. 25 Toen de andere discipelen hem vertelden dat zij de Here hadden gezien, wilde hij het niet geloven. «Ik kan het pas geloven», zei hij, «als ik de wonden van de spijkers in Zijn handen zie en met mijn eigen hand voel dat Hij een wond in Zijn zij heeft!»

Ρωσσιστί [Русский (ru), Russian Synodal ver.]

19 В тот же первый день недели вечером, когда двери [дома], где собирались ученики Его, были заперты из опасения от Иудеев, пришел Иисус, и стал посреди, и говорит им: мир вам! 20 Сказав это, Он показал им руки и ноги и ребра Свои. Ученики обрадовались, увидев Господа.

21 Иисус же сказал им вторично: мир вам! как послал Меня Отец, [так] и Я посылаю вас. 22 Сказав это, дунул, и говорит им: примите Духа Святаго. 23 Кому простите грехи, тому простятся; на ком оставите, на том останутся.

24 Фома же, один из двенадцати, называемый Близнец, не был тут с ними, когда приходил Иисус. 25 Другие ученики сказали ему: мы видели Господа. Но он сказал им: если не увижу на руках Его ран от гвоздей, и не вложу перста моего в раны от гвоздей, и не вложу руки моей в ребра Его, не поверю.

Σερβιστί

19 Увече тог првог дана седмице, кад су ученици били заједно, а врата закључана због страха од Јудеја, дође Исус и стаде међу њих па им рече: »Мир вама.« 20 Кад је то рекао, показа им своје руке и ребра, а ученици се обрадоваше што виде Господа.

21 Тада им он опет рече: »Мир вама. Као што је Отац послао мене, тако и ја шаљем вас.« 22 Рекавши то, дахну на њих и рече: »Примите Светога Духа. 23 Коме опростите грехе, опроштени су; а коме не опростите, нису опроштени.«

24 А Тома звани Близанац, један од Дванаесторице, није био с њима кад је Исус дошао. 25 Остали ученици му рекоше: »Видели смо Господа!« А он им рече: »Ако не видим ожиљке од клинова на његовим рукама, и не ставим свој прст на место где су били клинови, и не ставим руку у његова ребра, нећу веровати.«

Βουλγαριστί [Български (bg), Bulgarian Bible]

19 А вечерта на същия ден, първия на седмицата, когато вратата на стаята, гдето бяха учениците, беше заключена поради страха от юдеите, Исус дойде, застана посред, и каза им: Мир вам! 20 И като рече това, показа им ръцете и ребрата Си. И зарадваха се учениците като видяха Господа.

21 И Исус пак им рече: Мир вам! Както Отец изпрати Мене, така и Аз изпращам вас. 22 И като рече това, духна върху тях и им каза: Приемете Светия Дух. 23 На които простите греховете, простени им са, на които задържите задържани са.

24 А Тома, един от дванадесетте наречен Близнак, не беше с тях, когато дохожда Исус. 25 Затова другите ученици му казаха: Видяхме Господа. А той им рече: Ако не видя на ръцете Му раните от гвоздеите, и не туря ръката си в ребрата Му, няма да повярвам.

Σλαβονιστί (Slovo Zhizny)

19 Вечером в первый день недели, когда ученики собрались вместе и двери дома, где они находились, были заперты из боязни перед иудеями, пришел Иисус. Он стал посреди них и сказал: - Мир вам! 20 Сказав это, Он показал им свои руки и бок. Увидев Господа, ученики обрадовались.

21 Иисус опять сказал им: - Мир вам! Как Отец послал Меня, так и Я посылаю вас. 22 С этими словами Он дунул на них и сказал: - Примите Духа Святого. 23 Кому вы простите грехи, тем они будут прощены, а на ком оставите грехи, на тех они останутся. Иисус является всем ученикам и Фоме

24 Фомы, которого еще называли Близнец, одного из двенадцати, не было с учениками, когда приходил Иисус. 25 И когда другие ученики сказали: - Мы видели Господа! - Фома ответил: - Пока я не увижу следов от гвоздей на Его руках, не коснусь их пальцем и не потрогаю рану в Его боку, я не поверю.

Σλοβενιστί [Slovencina (sk), Nádej pre kazdého]

19 V ten nedeľný večer sa zhromaždili všetci jeho učeníci. Dvere mali zamknuté, lebo sa báli Židov. Zrazu sa zjavil Ježiš, postavil sa doprostred miestnosti a pozdravil ich: Pokoj vám!» 20 Potom im ukázal rany na rukách a na boku. Aká to bola nesmierna radosť pre učeníkov, že znova vidia svojho Pána!

21 Ježiš im opäť povedal: Pokoj vám. Ako mňa poslal Otec, tak ja posielam vás.» 22 Potom dýchol na nich a povedal: Prijmite Svätého Ducha. 23 Komu odpustíte hriechy, tomu budú odpustené, komu ich neodpustíte, tomu odpustené nebudú.»

24 Tomáš, jeden z dvanástich učeníkov, prezývaný Dvojča, nebol pri tom, keď sa toto všetko stalo. 25 Ostatní mu rozprávali: Videli sme Pána!» Ale Tomáš pochybovačne odpovedal: Neuverím, kým neuvidím a neohmatám rany na jeho rukách a boku.»

Κροατιστί [Hrvatski (hr), Croatian Bible]

19 Te su se večeri prvoga dana u tjednu učenici sastali iza zaključanih vrata zbog straha od židovskih vođa kad odjednom među njih stane Isus. Pozdravi ih: ᾿Mir vama!᾿ 20 Kad im je to rekao, pokaže im svoje ruke i bok. Učenici se razvesele kad ugledaju svojega Gospodina.

21 Isus im opet reče: ᾿Mir vama! Kao što je mene poslao Otac, tako i ja šaljem vas.᾿ 22 Zatim dahne u njih i reče: ᾿Primite Svetoga Duha! 23Kojima oprostite grijehe, oprošteni su im. Kojima ne oprostite grijehe, nisu im oprošteni.᾿

24 Jedan od Dvanaestorice, Toma zvani Blizanac, nije tada bio s drugima. 25 ᾿Vidjeli smo Gospodina. 26 Nakon osam dana učenici su ponovno bili skupa. Taj je put s njima bio i Toma. Iako su vrata bila zatvorena, Isus stane među njih i pozdravi ih: ᾿Mir vama!᾿

Ἰσπανιστί [Español (es), Castillan]

19 Aquel mismo día primero de la semana, al caer la noche, se reunieron los discípulos. Tenían las puertas cerradas por temor a los dirigentes judíos, pero de pronto se presentó Jesús en medio de ellos y les dijo: ¡Paz a vosotros! 20 Después les mostró las manos y el costado, y los discípulos se llenaron de alegría al ver al Señor. Él siguió diciéndoles:

21 Del mismo modo que el Padre me envió, también yo os envío a vosotros. 22 En seguida sopló sobre ellos y les dijo: Recibid el Espíritu Santo. 23 A quienes perdonéis los pecados, les quedarán perdonados; pero a quienes no se los perdonéis, les quedarán sin perdonar.

24 Uno de los discípulos, Tomás el Dídimo, no se encontraba con los demás cuando Jesús se les presentó. 25 Ellos le contaron que habían visto al Señor, pero Tomás respondió: Solamente creeré si veo en sus manos las heridas de los clavos y las toco con mis dedos, y si toco con mi mano su costado abierto.

Πορτογαλιστί [Portugues (pt), Nova Versão]

19 Ao cair da tarde daquele primeiro dia da semana, estando os discípulos reunidos a portas trancadas, por medo dos judeus, Jesus entrou, pôs-se no meio deles e disse: «Paz seja com vocês!» 20 Tendo dito isso, mostrou-lhes as mãos e o lado. Os discípulos alegraram-se quando viram o Senhor.

21 Novamente Jesus disse: «Paz seja com vocês! Assim como o Pai me enviou, eu os envio». 22 E com isso, soprou sobre eles e disse: «Recebam o Espírito Santo. 23 Se perdoarem os pecados de alguém, estarão perdoados; se não os perdoarem, não estarão perdoados».

24 Tomé (chamado Dídimo), um dos Doze, não estava com os discípulos quando Jesus veio. 25 Os outros discípulos lhe disseram: «Vimos o Senhor!» Mas ele lhes disse: «Se eu não vir as marcas dos pregos nas suas mãos, não colocar o meu dedo onde estavam os pregos e não puser a minha mão no seu lado, não crerei».

Ῥουμανιστί [Româna (ro), Romanian]

19 În seara acelei zile - prima zi din săptămână - în timp ce acolo unde erau ucenicii ușile erau încuiate de frica iudeilor, Isus a venit, a stat în mijlocul lor și le-a zis: «Pace vouă!» 20 Spunând acestea, le-a arătat mâinile și coasta Lui. Ucenicii s-au bucurat când L-au văzut pe Domnul.

21 Isus le-a zis din nou: «Pace vouă! Așa cum M-a trimis Tatăl pe Mine, așa vă trimit și Eu pe voi!» 22 Spunând aceasta, a suflat peste ei și le-a zis: «Primiți Duh Sfânt! 23 Celor cărora le veți ierta păcatele, vor fi iertate, iar celor cărora le veți ține, vor fi ținute.»

24 Însă Toma (unul dintre cei doisprezece, cel numit «Geamănul") nu era cu ei când a venit Isus. 25 Ceilalți ucenici i-au spus: «L-am văzut pe Domnul!», însă el le-a zis: «Dacă nu văd în mâinile Lui semnul cuielor, dacă nu pun degetul meu în semnul cuielor și dacă nu pun mâna mea în coasta Lui - nu voi crede!»

Νορβηγιστί [Norsk (no), Levande Bibeln]

19 Den kvelden møttes disiplene bak stengte dører. De var redd for de jødiske lederne. Da stod Jesus plutselig iblant dem. Etter å ha hilst på dem, 20 viste han dem sine hender og sin side. Disiplene ble veldig glade da de så Jesus!

21 Han talte igjen til dem og sa: ŦSom Faderen har sendt meg, slik sender også jeg dere.ŧ 22 Så pustet han på dem og sa: ŦTa imot den Hellige Ånd. 23 Hvis dere tilgir noen deres synd, så er de tilgitt. Hvis dere nekter å tilgi, er de ikke tilgitt.ŧ

24 En av disiplene, Tomas, ŦTvillingenŧ, var ikke til stede sammen med de andre. 25 Da de fortalte: ŦVi har sett Herren,ŧ svarte han: ŦHvis jeg ikke får se naglemerket i hendene hans og stikke hånden i hans side, vil jeg ikke tro.ŧ

Σουηδιστί [Svenska (sv), Levande Bibeln]

19 På kvällen samma dag samlades lärjungarna bakom stängda dörrar av rädsla för de judiska ledarna. Då stod plötsligt Jesus mitt ibland dem och sa till dem: Frid vare med er! 20 Så visade han dem sina händer och sin sida. Och deras glädje visste inga gränser när de såg sin Herre igen.

21 Han talade till dem och sa: Som Fadern har sänt mig, så sänder också jag er. 22 Sedan andades han på dem och sa till dem: Ta emot den helige Ande. 23 Om ni förlåter någons synder så är de förlåtna, men om ni vägrar att förlåta dem så blir de inte förlåtna.

24 En av lärjungarna, Tomas Tvillingen, hade inte varit med vid detta tillfälle. 25 När de gång på gång berättade för honom: Vi har sett Herren, svarade han: Jag tror det inte förrän jag med egna ögon ser hålen efter spikarna i hans händer. Och jag vill ta på dem med mina fingrar, och med min hand vill jag röra vid såren i hans sida. Annars kan jag inte tro.

Φινλανδιστί [(fi)]

19 Samana päivänä, viikon ensimmäisenä, opetuslapset olivat illalla koolla lukittujen ovien takana, sillä he pelkäsivät juutalaisia. Yhtäkkiä Jeesus seisoi heidän keskellään ja sanoi: «Rauha teille» 20 Tämän sanottuaan hän näytti heille kätensä ja kylkensä. Ilo valtasi opetuslapset, kun he näkivät Herran.

21 Jeesus sanoi uudelleen: «Rauha teille! Niin kuin Isä on lähettänyt minut, niin lähetän minä teidät.» 22 Sanottuaan tämän hän puhalsi heitä kohti ja sanoi: «Ottakaa Pyhä Henki. 23 Jolle te annatte synnit anteeksi, hänelle ne ovat anteeksi annetut. Jolta te kiellätte anteeksiannon, hän ei saa syntejään anteeksi.»

24 Yksi kahdestatoista opetuslapsesta, Tuomas, josta käytettiin myös nimeä Didymos, ei ollut muiden joukossa, kun Jeesus tuli. 25 Toiset opetuslapset kertoivat hänelle: «Me näimme Herran.» Mutta Tuomas sanoi: «En usko. Jos en itse näe naulanjälkiä hänen käsissään ja pistä sormeani niihin ja jos en pistä kättäni hänen kylkeensä, minä en usko.»

Δανιστί [Dansk (da), Dette er Biblen på dansk]

19 Da det nu var Aften på den samme Dag, den første Dag i Ugen, og Dørene der, hvor Disciplene opholdt sig, vare lukkede af Frygt for Jøderne, kom Jesus og stod midt iblandt dem, og han siger til dem: «Fred være med eder!» 20 Og som han sagde dette, viste han dem sine Hænder og sin Side. Så bleve Disciplene glade, da de så Herren.

21 Jesus sagde da atter til dem: «Fred være med eder! Ligesom Faderen har udsendt mig, således sender også jeg eder.» 22 Og da han havde sagt dette, åndede han på dem, og han siger til dem: «Modtager den Helligånd! 23 Hvem I forlade Synderne, dem ere de forladte, og hvem I nægte Forladelse, dem er den nægtet.»

24 Men Thomas, hvilket betyder Tvilling, en af de tolv, var ikke hos dem, da Jesus kom. 25 De andre Disciple sagde da til ham: «Vi have set Herren.» Men han sagde til dem: «Uden jeg får set Naglegabet i hans Hænder og stikker min Finger i Naglegabet og stikker min Hånd i hans Side, vil jeg ingenlunde tro.»

Ἰσλανδιστί [Íslenska (is), Icelandic Bible]

19 Um kvöldið þennan fyrsta dag vikunnar voru lærisveinarnir saman og höfðu læst dyrum af ótta við Gyðinga. Þá kom Jesús, stóð mitt á meðal þeirra og sagði við þá: «Friður sé með yður!» 20 Þegar hann hafði þetta mælt, sýndi hann þeim hendur sínar og síðu. Lærisveinarnir urðu glaðir, er þeir sáu Drottin.

21 Þá sagði Jesús aftur við þá: «Friður sé með yður. Eins og faðirinn hefur sent mig, eins sendi ég yður.» 22 Og er hann hafði sagt þetta, andaði hann á þá og sagði: «Meðtakið heilagan anda. 23 Ef þér fyrirgefið einhverjum syndirnar, eru þær fyrirgefnar. Ef þér synjið einhverjum fyrirgefningar, er þeim synjað.»

24 En einn af þeim tólf, Tómas, nefndur tvíburi, var ekki með þeim, þegar Jesús kom. 25 Hinir lærisveinarnir sögðu honum: «Vér höfum séð Drottin.» En hann svaraði: «Sjái ég ekki naglaförin í höndum hans og geti sett fingur minn í naglaförin og lagt hönd mína í síðu hans, mun ég alls ekki trúa.»

Οὐκρανιστί [Українська (uk), Ukrainian Bible]

19 Того ж дня дня першого в тижні, коли вечір настав, а двері, де учні зібрались були, були замкнені, бо боялись юдеїв, з᾿явився Ісус, і став посередині, та й промовляє до них: Мир вам! 20 І, сказавши оце, показав Він їм руки та бока. А учні зраділи, побачивши Господа.

21 Тоді знову сказав їм Ісус: Мир вам! Як Отець послав Мене, і Я вас посилаю! 22 Сказавши оце, Він дихнув, і говорить до них: Прийміть Духа Святого! 23 Кому гріхи простите, простяться їм, а кому затримаєте, то затримаються!

24 А Хома, один з Дванадцятьох, званий Близнюк, із ними не був, як приходив Ісус. 25 Інші ж учні сказали йому: Ми бачили Господа!... А він відказав їм: Коли на руках Його знаку відцвяшного я не побачу, і пальця свого не вкладу до відцвяшної рани, і своєї руки не вкладу до боку Його, не ввірую!

Τσεχιστί [Čeština (cs), Slovo na cestu]

19 Téhož dne večer byli učedníci pohromadě za zamčenými dveřmi, protože se báli, že teď přijdou Židé na ně. Pojednou stál Ježíš mezi nimi a řekl: «Pokoj vám!» 20 Potom jim ukázal rány v rukou a v boku. To byla radost pro učedníky, že zase vidí svého Pána!

21 Ježíš opakoval: «Pokoj vám!» a pokračoval: «Otec vyslal mne a já vysílám vás.» 22 Dýchl na ně a řekl: «Přijměte svatého Ducha! 23 Komu budete zvěstovat odpuštění hříchů a přijme je, tomu bude odpuštěno. Komu tu zvěst zadržíte, zůstává ve svém hříchu.»

24 Toho večera chyběl mezi učedníky Tomáš, kterému přezdívali Dvojče. 25 Ostatní mu o setkání s Ježíšem vyprávěli, ale on pochyboval: «Neuvěřím, dokud neuvidím a neohmatám rány na jeho rukou a boku.»

Οὑγγριστί [Mayar (hu), Hungarian Károli]

19 Mikor azért estve vala, azon a napon, a hétnek elsõ napján, és mikor az ajtók zárva valának, a hol egybegyûltek vala a tanítványok, a zsidóktól való félelem miatt, eljöve Jézus és megálla a középen, és monda nékik: Békesség néktek! 20 És ezt mondván, megmutatá nékik a kezeit és az oldalát. Örvendezének azért a tanítványok, hogy látják vala az Urat.

21 Ismét monda azért nékik Jézus: Békesség néktek! A miként engem küldött vala az Atya, én is akképen küldelek titeket. 22 És mikor ezt mondta, rájuk lehelle, és monda nékik: Vegyetek Szent Lelket: 23 A kiknek bûneit megbocsátjátok, megbocsáttatnak azoknak; a kikéit megtartjátok, megtartatnak.

24 Tamás pedig, egy a tizenkettõ közül, a kit Kettõsnek hívtak, nem vala õ velök, a mikor eljött vala Jézus. 25 Mondának azért néki a többi tanítványok: Láttuk az Urat. Õ pedig monda nékik: Ha nem látom az õ kezein a szegek helyeit, és be nem bocsátom ujjaimat a szegek helyébe, és az én kezemet be nem bocsátom az õ oldalába, semmiképen el nem hiszem.

Κρεολιστί [Kreyol (cpf), Hatian Creole Version]

19 Menm jou dimanch sa a, nan aswè, disip yo te reyini nan yon kay. Yo te fèmen pòt yo akle paske yo te pè jwif yo. Jezi vini, li kanpe nan mitan yo, li di yo: benediksyon Bondye sou nou tout! 20 Apre li fin di yo sa, li moutre yo de pla men l᾿ ak bò kòt li. Disip yo pa t᾿ manke kontan lè yo wè Seyè a.

21 Jezi di yo ankò: benediksyon Bondye sou nou tout! Menm jan Papa a te voye m᾿ lan, se konsa m᾿ap voye nou tou. 22 Apre pawòl sa yo, li soufle sou yo, li di yo: Resevwa Sentespri. 23 Moun n᾿a padone peche yo, y᾿a resevwa padon vre. Moun n᾿a refize padone, yo p᾿ap resevwa padon.

24 Men, twouve Toma, yonn nan douz disip yo ki te rele Jimo, pa t᾿ la avèk yo lè Jezi te vini an. 25 Lòt disip yo di li: Nou wè Seyè a. Men, Toma reponn yo: Si m᾿ pa wè mak klou yo nan pla men l᾿, si m᾿ pa mete dwèt mwen nan plas kote klou yo te ye a, si m᾿ pa mete men m᾿ nan bò kòt li, mwen p᾿ap kwè.

Ἀλβανιστί [Shqip (sq), Albanian Bible]

19 Pastaj në mbrëmje të po asaj dite, dita e parë e javës, ndërsa dyert e vendit ku qenë mbledhur dishepujt ishin të mbyllura nga frika e Judenjve, erdhi Jezusi dhe u prezantua në mes tyre dhe u tha atyre: ᾿᾿Paqja me ju!᾿᾿. 20 Dhe, si i tha këto, u tregoi atyre duart e veta dhe brinjën. Dishepujt pra, kur e panë Zotin, u gëzuan.

21 Pastaj Jezusi u tha atyre përsëri: ᾿᾿Paqja me ju! Sikurse më ka dërguar mua Ati, ashtu unë po ju dërgoj ju᾿᾿. 22 Dhe, si tha këto fjalë, hukati mbi ta dhe tha: ᾿᾿Merrni Frymën e Shenjtë! 23 Kujt do t᾿ia falni mëkatet, do t᾿i jenë falur, kujt do t᾿ia mbani, do t᾿i jenë mbajtur᾿᾿.

24 Por Thomai, i quajtur Binjaku, një nga të dymbëdhjetët, nuk ishte me ta kur erdhi Jezusi. 25 Dishepujt e tjerë, pra, i thanë: ᾿᾿Kemi parë Zotin᾿᾿. Por ai u tha atyre: ᾿᾿Po nuk e pashë në duart e tij shenjën e gozhdave, dhe po nuk e vura gishtin tim te shenja e gozhdëve dhe dorën time në brinjën e tij, unë nuk do të besoj᾿᾿.

Τουρκιστί [(tr)]

19 Haftanın o ilk günü akşam olunca, öğrencilerin Yahudilerden korkusu nedeniyle bulundukları yerin kapıları kapalıyken İsa geldi, ortalarında durup onlara, «Size esenlik olsun!» dedi. 20 Bunu söyledikten sonra onlara ellerini ve böğrünü gösterdi. Öğrenciler Rab᾿bi görünce sevindiler.

21 İsa yine onlara, «Size esenlik olsun!» dedi. «Baba beni gönderdiği gibi, ben de sizigönderiyorum.» 22 Bunu söyledikten sonra onların üzerine üfleyerek, «Kutsal Ruh᾿u alın!» dedi. 23 «Kimin günahlarını bağışlarsanız, bağışlanmış olur; kimin günahlarını bağışlamazsanız, bağışlanmamış kalır.»

24 Onikilerden biri, İkiz[ğğ] diye anılan Tomas, İsa geldiğinde onlarla birlikte değildi. 25 Öbür öğrenciler ona, «Biz Rab᾿bi gördük!» dediler. Tomas ise, «O᾿nun ellerinde çivilerin izini görmedikçe, çivilerin izine parmağımla dokunmadıkça ve elimi böğrüne sokmadıkça inanmam» dedi.

Ἀραβιστί [العربية (ar), Arabic Life Application Bible]

19 وَلَمَّا حَلَّ مَسَاءُ ذَلِكَ الْيَوْمِ، وَهُوَ الْيَوْمُ الأَوَّلُ مِنَ الأُسْبُوعِ، كَانَ التَّلاَمِيذُ مُجْتَمِعِينَ فِي بَيْتٍ أَغْلَقُوا أَبْوَابَهُ خَوْفاً مِنَ الْيَهُودِ، وَإِذَا يَسُوعُ يَحْضُرُ وَسْطَهُمْ قَائِلاً: «سَلاَمٌ لَكُمْ!» 20 وَإِذْ قَالَ هَذَا، أَرَاهُمْ يَدَيْهِ وَجَنْبَهُ، فَفَرِحَ التَّلاَمِيذُ إِذْ أَبْصَرُوا الرَّبَّ.

21 فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «سَلاَمٌ لَكُمْ. كَمَا أَنَّ الآبَ أَرْسَلَنِي، أُرْسِلُكُمْ أَنَا». 22 قَالَ هَذَا وَنَفَخَ فِيهِمْ وَقَالَ لَهُمْ: «اقْبَلُوا الرُّوحَ الْقُدُسَ. 23 مَنْ غَفَرْتُمْ خَطَايَاهُمْ غُفِرَتْ لَهُمْ، وَمَنْ أَمْسَكْتُمْ خَطَايَاهُمْ، أُمْسِكَتْ!»

24 وَلكِنَّ تُومَا، أَحَدَ التَّلاَمِيذِ الاثَنْي عَشَرَ، وَهٌوَ الْمَعْرُوفُ بِالتَّوْأَمِ، لَمْ يَكُنْ مَعَ التَّلاَمِيذِ، حِينَ حَضَرَ يَسُوعُ. 25 فَقَالَ لَهُ التَّلاَمِيذُ الآخَرُونَ: «إِنَّنَا رَأَيْنَا الرَّبَّ!» فَأَجَابَ: «إِنْ كُنْتُ لاَ أَرَى أَثَرَ الْمَسَامِيرِ فِي يَدَيْهِ، وَأَضَعُ إِصْبِعِي فِي مَكَانِ الْمَسَامِيرِ، وَأَضَعُ يَدِي فِي جَنْبِهِ، فَلاَ أُومِنُ!»

Κινεζιστί [汉语 (zh), Chinese Union ver]

19 那 日 ( 就 是 七 日 的 第 一 日 ) 晚 上 、 門 徒 所 在 的 地 方 、 因 怕 猶 太 人 、 門 都 關 了 . 耶 穌 來 站 在 當 中 、 對 他 們 說 、 願 你 們 平 安 。 20 說 了 這 話 、 就 把 手 和 肋 旁 、 指 給 他 們 看 . 門 徒 看 見 主 、 就 喜 樂 了 。

21 耶 穌 又 對 他 們 說 、 願 你 們 平 安 . 父 怎 樣 差 遣 了 我 、 我 也 照 樣 差 遣 你 們 。 22 說 了 這 話 、 就 向 他 們 吹 一 口 氣 、 說 、 你 們 受 聖 靈 。 23 你 們 赦 免 誰 的 罪 、 誰 的 罪 就 赦 免 了 . 你 們 留 下 誰 的 罪 、 誰 的 罪 就 留 下 了 。

24 那 十 二 個 門 徒 中 、 有 稱 為 低 土 馬 的 多 馬 . 耶 穌 來 的 時 候 、 他 沒 有 和 他 們 同 在 。 25 那 些 門 徒 就 對 他 說 、 我 們 已 經 看 見 主 了 。 多 馬 卻 說 、 我 非 看 見 他 手 上 的 釘 痕 、 用 指 頭 探 入 那 釘 痕 、 又 用 手 探 入 他 的 肋 旁 、 我 總 不 信 。

Ιαπωνιστί [(jp)]

19. その 日, すなわち 週の 初めの 日の 夕方のことであった. 弟子たちがいた 所では, ユダヤ 人を 恐れて 戶がしめてあったが, イエス が 來られ, 彼らの 中に 立って 言われた. 「平安があなたがたにあるように. 」 20. こう 言って イエス は, その 手とわき 腹を 彼らに 示された. 弟子たちは, 主を 見て 喜んだ.

21. イエス はもう 一度, 彼らに 言われた. 「平安があなたがたにあるように. 父がわたしを 遣わしたように, わたしもあなたがたを 遣わします. 」 22. そして, こう 言われると, 彼らに 息を 吹きかけて 言われた. 「聖靈を 受けなさい. 23. あなたがたがだれかの 罪を 赦すなら, その 人の 罪は 赦され, あなたがたがだれかの 罪をそのまま 殘すなら, それはそのまま 殘ります. 」

24. 十二弟子のひとりで, デドモ と 呼ばれる トマス は, イエス が 來られたときに, 彼らといっしょにいなかった. 25. それで, ほかの 弟子たちが 彼に「私たちは 主を 見た. 」と 言った. しかし, トマス は 彼らに「私は, その 手に 釘の 跡を 見, 私の 指を 釘のところに 差し 入れ, また 私の 手をそのわきに 差し 入れてみなければ, 決して 信じません. 」と 言った.

Κορεατιστί [한국 (ko), Korean Bible]

19 이 날 곧 안 식 후 첫 날 저 녁 때 에 제 자 들 이 유 대 인 들 을 두 려 워 하 여 모 인 곳 에 문 들 을 닫 았 더 니 예 수 께 서 오 사 가 운 데 서 서 가 라 사 대 ` 너 희 에 게 평 강 이 있 을 지 어 다 !᾿ 20 이 말 씀 을 하 시 고 손 과 옆 구 리 를 보 이 시 니 제 자 들 이 주 를 보 고 기 뻐 하 더 라

21 예 수 께 서 또 가 라 사 대 ` 너 희 에 게 평 강 이 있 을 지 어 다 ! 아 버 지 께 서 나 를 보 내 신 것 같 이 나 도 너 희 를 보 내 노 라᾿ 22 이 말 씀 을 하 시 고 저 희 를 향 하 사 숨 을 내 쉬 며 가 라 사 대 ` 성 령 을 받 으 라 ! 23 너 희 가 뉘 죄 든 지 사 하 면 사 하 여 질 것 이 요 뉘 죄 든 지 그 대 로 두 면 그 대 로 있 으 리 라᾿ 하 시 니 라

24 열 두 제 자 중 에 하 나 인 디 두 모 라 하 는 도 마 는 예 수 오 셨 을 때 에 함 께 있 지 아 니 한 지 라 25 다 른 제 자 들 이 그 에 게 이 르 되 ` 우 리 가 주 를 보 았 노 라᾿ 하 니 도 마 가 가 로 되 ` 내 가 그 손 의 못 자 국 을 보 며 내 손 가 락 을 그 못 자 국 에 넣 으 며 내 손 을 그 옆 구 리 에 넣 어 보 지 않 고 는 믿 지 아 니 하 겠 노 라᾿ 하 니 라

* * *

Εἰς διαφόρους γλώσσας,
δι᾿ ἑλληνικῶν χαρακτήρων.
(ἐκ παλαιῶν ἐκδόσεων)

ΣΛΑΒΟΡΩΣΣΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Ἰοσποδόπιτισε νὰμ σλίσανι γιοῦ σφετάγο Εὐάγγελια Γόσποδα Πόγα μόλημ.

Σοφία ὀρθοί.

Πρεμούδροστ πρόστιοὐσλίσιμ σφετάγο Εὐάγγελια.

Εἰρήνη πᾶσι.

Μὶρβ σιγέμ.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.

Ὃτ Ἰωάννα σφετάγο Εὐαγγέλια τζένια.

Πρόσχωμεν.

Βόνμεμ.

Οὔσης ὀψίας.

Σούστου πόζδιε βδὲν τόϊ βογεδίνο ὄτσουποτ, ἴδβρεμ ζὰτ βορέννιμ, ἰδιέζε παγιάχο οὐτζενιτζὶ ἰγεγὸ σόπρανι στράχα ράδι Ἰουδέϊσκα, πριΐδε Ἰησοῦς, ἰστὰ ποσρεδιγέ, ἰγλαγόλα ἰμ μίρβαμ.

Καὶ τοῦτο εἰπών.

Ἰσιγὲ ρέκ, ποκαζά, ἲμ ρούτσιε ἰνόζιε ἰρέπρα· σβοεὰ βοσράδο βασασέ, ζὲ οὐτζε νιτζὶ βιδιγὲβ σὲ Γόσποδα.

Εἶπεν οὖν αὐτοῖς.

Ρετζὲ ζὲ ἲμ Ἰησοῦς πάκι, μίρβαμ, γιάκοζε ποσλὰ μιγιὰ Ὄτεττς ἰὲζ ποσελάϊο βί, ἴσιγ ρὲκ δοῦνο ἰγλαγόλαϊμ πριϊμίτε δοὺχ σφιὰτ ἴμζε ὅτκουστιτέ, κρεχί, ὃτ πούστετσια ἲμ ἴμζε δερζιτέ, δέρ, ζάτσε.

Θῶμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα.

Θωμᾶ ζὲ γεδὶν ὂτ δβανάδεσιατε γλαγόλεμιϊ πλινὲτς νεπιγετοὺ σνίμι, γεκδὰ πριΐδε Ἰησοῦς γλαγόλαχου ζὲ γεμοὺ δρουζούϊ οὐτζενιτσί, βίδιγεχομ Γόσποδα.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς.

Ὄνζε ρετζέ ἲμ ἄστε νεβίζου ναρούκου γεγό, γιάζβ κβοζδίννια ἰβλοζού, ρούκου μογιοὺ βρέπρα γεγὸ νεμοὺ βιέρι.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι.

Ἰόσποδόπιτισε νὰ μ ὀλίσανιγιου σφετάβο Εὐαγγέλια Γόσποδα Πόγα μόλιμ.

Σοφία ὀρθοί.

Μὶρβ βσιγέμ.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.

Ὃτ Ἰωάννα σφετάγο Εὐαγγέλια τζένια.

Πρόσχωμεν.

Βόνμεμ.

Οὔσης ὀψίας.

Κατοπέσε κῆσκο βετζερτά, φτόγεδεν πέρβιετνὰ σετμίτσα τὰ ἰβρατάτα πέχα, ζακλούτζνι τάμο, κδέτο πέχα οὐτζενιτζί, τὲ νέκοβι σόπρανι ζαραδὶ στραχὰτ Ἰουδέϊσκι. δοϊδὲ Ἰησοῦς, ἰ ζαστανὰ νὰ σρέδ, ἰ ρετζὲ ἴμ, μίρβαμ.

Καὶ τοῦτο εἰπών.

Ἰτοβὰ κατὲ ρετζὲ ποκαζὰ ἰμρατζὲ τὲ ἰ νόζε τε, ἰ ρέπρα τὰ σὶ ἀ οὐτζενιτζιτὲ σὲ βοζράδοβαχα κατὸ βίδεχα Γόσποδα.

Εἶπεν οὖν αὐτοῖς.

Ἂ Ἰησοῦς ἲμ ρέτζε πάκι, μὶρ βάμ. Κακβότο μὲ πρατὶ Ὀτέτσ, ἰ ἂζ βὶ πράσταμ· ἰ κατὸ ρέτζε τοβά, δούχνα, ἰ ρέτζε ἴμ· πριημήτε δοὺχ σβιάτ· νὰ κουΐτο προστίτε κρεχοβὲ τέ, στὲ δὰ ἲμ σὲ πρόστατ, ἀ νάκκοϊτο δερζῖτε στὲ δὰ σὲ δαρζάτ.

Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα.

Ἂ Θωμᾶ, γεδὶν ὀ δβανάτισετε, κόϊτο στὲ γοβόρι πλιζνέτς, νὲ πέσε τάμο, σασνὶχ κογάτο δόϊδε Ἰησοῦς. Ἰ γὸ βόρεχα μου δρούγι τε οὐτζεντζὶ βίδεχμα Γόσποδα.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς.

Ἀ τόϊ ἲμ ρετζέ, ἀκὸ νὲ βίδιμ να ρεκί του σοι ράνι τε ὂτ κβόζδεϊ τε, ἰ νὲ τούριμ πράστατρ μόη βράνι τὲ κβόζνι ἰνὲ τούριμ ρακάτα μογιὰ βρεπράτα μου, νὲ στέμ δ᾿ α ποβιέροβαμ.

ΑΛΒΑΝΙΣΤΙ

Οὔσης ὀψίας...

Δάγι πρέμα σὶ οὐ ἒρ ἀτὲ δίτε τὲ στούνε, κὲ ἲς δίτα ἐπάρε ἐγιὰ βεσὲ κὲ κένε ἐδὲ διούερτε πιούλτουρε, τὲκ κένε πλέδουρε μαθητήγγν τε γκα φρίκα ἐ Ἰουδδαίνεβετ, ἔρδι Ἰησούϊ ἐ κεντερόγι ντε μὲς τὲ τιούρε, ἐ οὐ θότε πᾶκι ἐδασουρὶ πιγιού.

Ἐ σὶ οὐθὰ κετὸ οὐ δεφτέου δούαρτε, ἐδὲ πρὶνν᾿ ἐτίγι, οὐ γκεζούανε μαθητίγγτε σὲ πάνε ζότνε.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Πιρσερὶ οὐ θότε Ἰησούγι ἀτιούρε, πάκι ἐ δασουρὶ πίγιοῦ σίνδερ κοὺρ μὲ δερκόϊ μούα ἰμάτε οὐ τεργκόγγ ἐδὲ οὔνε γιοῦβε.

Καὶ εἶπεν αὐτοῖς...

Ἐ μὲ τὲ θένε κετὸ φρίγτι πιτά, ἐ οὐ θότε, μέρνι φριοῦμε τὲ πὲ κουράρε, ἐκούγιτ κε τε δεγένι φάγετε, τὲ γένε τὲ δίγερα ἐκούγιτ τὲ γιαπάνι νὲ γένε τὲ πάϊτουρα.

Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα...

Θωμάϊνε γκάτε διουμπεδιέτετε, κὲ κιούχεϊ πενιάκ, σὶς πάσκε μετὰ κοὺρ ἔρδι Ἰησούϊ ἐ ἰθάνε μαθητήγγ τε ἐτεγέρε, πάμε ζότνε.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Ἐ ἀ οὗ οὐ θότε ἀτιοῦρε, οὔνε πὰ πάρε δὲ δούαρτ ἐτιγὶ πλλιάκετε ἐπερόναβετ, ἐ ζὲ βὲ γκίστι νε τὴμ ντὲ βέντ τὲ περόναβιτ, ἐ τὲ βὲ δόρενε ντὲ πρίνιε τὲ τὴγ νοῦκε πεσόγγ.

ΛΑΤΙΝΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Ἐτ οὐτ δίγνι σίμους ἀουδίρε σάνκτουμ Δόμινι Δέι νόστρι Εὐανγκέλιουμ πρετζέμουρ.

Σοφία ὀρθοί...

Σαπιέτσια ρέκτα, ἀουδιάμους σάνκτουμ Εὐαγγέλιουμ.

Εἰρήνη πᾶσι.

Πὰξ ὄμνιμπους.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Ἐξ ἔο, κβὸτ ἔς· σεκούντουμ Ἰωάννεμ Εὐανγγέλιϊ λέξιο.

Πρόσχωμεν.

Ἀτεντάμους.

Οὔσης ὀψίας.

Ἰν ἴλλο τέμπορε κβοὺμ σέρο ἔσσετ ντίε ἴλλο, οὔνα Σαμπατόρουμ, ἐτ φόρες ἔσεντ κλάουζε, οὔμπι ἔραντ δισσίπουλι κογκρεγκάτι πρόπερ μέτουμ Γιουδεόρουμ βένιτ Γέζους, ἐτ στέτιτ ἰν μέντιο, ἐτ δίξιτ ἔϊς, πὰξ βόμπις.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Ἐτκβοὺμ χὸκ ντιξίσετ, ὁ στέντιτ ἔις μάνους, ἐτ λάτους, γκαβίζι σοὺντ ἔργκο δισσίπουλι, βίζο Ντόμινο.

Καὶ εἶπεν αὐτοῖς...

Δίξιτ ἔργκο ἔϊς ἴτερουμ· πὰξ βόμπις. Σίκουτ μίζιτ μὲ Πάτερ, ἐτ ἔγκο μίττο βός. Χὸκ κοὺμ διξίσσετ, ἰνσουφλάβιτ, ἐτ δίξιτ ἔϊς· ἀκτζίπιτε σπίριτουμ σάνκτουμ· κβόρουμ ρεμιζέριτις πεκκάτα ρεμιττούντουρ ἔϊς, ἐτ κβόρουμ ρετινουέριτις, ρετέντα σούντ.

Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα...

Τόμας ἄουτεμ οὔνους ἐξ ντουόδετζιμ, κβὶ δίτζιτουρ Ντίντιμους, νὸν ἔρατ κοὺμ ἔϊς, κβάντο βένιτ Γέζους· διξέρουντ ἔργκο ἔϊ ἄλιϊ δισσίπουλι· βίδιμους Ντόμινουμ.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Ἴλλε ἄουτεμ δίξιτ ἔϊς· νίζι βίδερο ἰν μάνιμπους ἔγιους φιξούραμ κλαβόρουμ, ἀτμίτταμ δίγκιτουμ μέουμ ἰν λόκουμ κλαβόρουμ ἐτ μίτταμ μάνουμ μέαμ ἰν λάτους ἔγιους, νὸν κρέδαμ.

ΙΤΑΛΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Πρεγκιάμο πὲρ ἔσερε δέγνι δι ἀσκολτάρε ἰλ σάντο Βαντζέλο ντὲ Σινιόρε Ντίο νόστρο.

Σοφία ὀρθοί...

Σαπιέντσια ρέττα. Ἀσκολτιάμο ἰλ σάντο Εὐαγκέλιο.

Εἰρήνη πᾶσι.

Πάτσε ἀ τούτι.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Λεντζιόνε δὲλ Βαντζέλο σεκόντο Σὰν Δζοβάννι.

Πρόσχωμεν.

Σιάμο ἀτέντε.

Οὔσης ὀψίας...

Δζιούνα λὰ σέρα δὶ κουὲλ δζιόρνο, ἰλ πρίμο δέλλα σεττιμάνα, ἐσένδο κιούζε, πὲρ τιμόρε δὲ Δζιουδέϊ λὲ πόρτε δὲλ λουόκο δόβε ἔρανο κογκρεγκάτι ἰ δεσέπολι, βέννε Γεζού, ἐκομπαρένδο ἰν μέτζο δὶ ἔσι, δίσε λόρο, λὰ πάτσε σίακὸν βόϊ.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Ἐ δέττο κουέστο, μοστρὸ λόρο λὲ σούε μάνι, ἐ ἰλ κοστάτο· σὶ ραλλεγκράρονο πὲρ τάντο ἰ δισέπολι ἀλλ βεδὲρ ἰλ Σινιόρε.

Καὶ εἶπεν αὐτοῖς...

Ἔλλι δίσε λόρο δὶ νουόβο, λὰ πάτσε σία κὸν βόϊ κόμε μαντὸ μὲ ἰλ Πάδρε, ἀνκ᾿ ἴο μάντο βόϊ. Ντόπο κουέστε παρόλε, σοφφιὸ σόπρα δὶ ἔσι ἐ δίσε λόρο, ριτζεβέτε λὸ Σπίριτο Σάντο· σαρὰν ριμέσι ἰ πεκάτι ἀ κι λὶ ριμεττερέτε, ὲ σαρὰν ρετινούτι ἀ κι λὶ ριτερρέτε.

Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα...

Μὰ Τομάζο σοπραννομινάτο Ντίντιμο, οὔνο δέϊ Ντόδιτζι, νὸν ἔρα κὸν λόρο κουάντο βιέννε Γεζού· γλὶ ἄλτρι δισέπολι ἀντούγκε γλὶ δίσερο, ἀμπιάμο βεδοῦτο ἰλ Σινιόρε.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Μὰ ἔγλι δίσε λόρο, σὲ ἴο νόν βέδο νέλλε σούε μάνι λὰ φεσσούρα δεϊ κιόδι, ἐ σὲ νὸν μέττο ἰλ μίο δίττο νὲλ λουόκο δέϊ κιόδι, ἐ λὰ μάνο νὲλ σούο κοστάτο, νὸν κρεντερό.

ΓΑΛΛΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Prions le Seigneur de nous rendre dignes d᾿entendre le saint Evangile.

Πρόσχωμεν.

Soyons attentifs.

Σοφία ὀρθοί...

Écoutons le saint Evangile.

Εἰρήνη πᾶσι.

Que la paix soit avec vous.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Lecture de l᾿Evangile de saint Jean.

Πρόσχωμεν.

Soyons attentifs.

Οὔσης ὀψίας...

Sur le soir du même jour, qui était le premier de la semaine, les portes du lieu où les disciples étaient assemblés de peur des Juifs, étant fermées, Jesus vint, et se tint au milieu d᾿eux et leur dit· la paix soit avec vous. Ce qu᾿ ayant dit, il leur montra ses mains et son côté. Les disciples eurent donc une grande joie de voir le Seigneur.

Εἶπεν οὗν αὐτοῖς...

Et il leur dit une seconde fois, "la paix soit avec vous. Comme mon Père m᾿a envoyé, je vous envoie aussi de même". Ayant dit ce mot, il souffla sur eux, et leur dit: Recevez le Saint Esprit: les péchés seront remis à ceux à qui vous les remettrez, et ils seront retenus à ceux à qui vous les retiendrez.

Θωμᾶς δὲ εἷς...

Or Thomas, l᾿un des douze apôtres, appelé Didyme, n᾿était pas avec eux lors que Jésus vint. Les autres disciples lui dirent donc: Nous avons vu le Seigneur. Mais il leur dit: si je ne vois, dans ses mains la marque des clous qui l᾿ont percées, et si je ne mets mon doigt dans le trou des clous, et ma mains dans la plaie de son côté, je ne croirai point.

ΓΑΛΛΙΣΤΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Πριὸν ποὺρ κὲ νοὺ σουαγιὸν δὶγν ντ᾿ ἀντὰνδρ λὲ σαὶντ Εὐανζίλ.

Σοφία ὀρθοί...

Σαζὲς δροάτ. Ἐκουτὸν λὲ σὲντ Εὐανζίλ.

Εἰρήνη πᾶσι.

Λὰ πὲ ἀ τούς.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Σουαγιὸν ἀταντὶφ ἀ λὰ λεσὸν τιρὲ ντὺ σαίντ Εὐανζὶλ ντὲ σὲν Ζάν.

Πρόσχωμεν.

Ἀταντόν.

Οὔσης ὀψίας...

Σοὺρ λὲ σουὰρ ντοὺ μὲμ ζούρ, κὶ ἐτὲ λὲ πρεμιὲ ντὲ λὰ σ᾿μέν, λὰ πόρτ ντὺ λιὲ οὐ λὲ ντισίπλ, ἐτὲ ἀσσαμπλὲ ντὲ πὲρ ντὲ Ζουῒφ ἐτὰν φερμέ, Ζεζὺ βέν, παροὺ ὀ μιλιέ, ντὲ ἐ λὲρ ντί, λὰ πὲ σουὰ ἀβὲκ βού.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Ἐ ἀπρὲ σὲ παρὸλ ἰλ λὲρ μοντρὰ σὲ μὲν ἐ σὸν κοτέ· ἀ λὰ βοὺ ντὺ Σενιὲρ λὲ ντισὶπλ φὺρ ραμπλὶ ντ᾿ οὒν γκρὰντ ζουά.

Εἶπεν οὖν αὐτοῖς...

Ἰλ λὲρ ντὶ ἀνκὸρ οὐν φουά, λὰ πὲ σουὰ ἀβὲκ βού. Κὸμ μὸν πὲρ μ᾿ ἀ ἀνβουαγιέ, ἐνσὶ ζὲ βοὺζ ἀνβουὰ μουὰ μέμ· ἀ σὲ μὸ ἰλ σουφλὰ σὺρ ἐ, ὲ λὲρ ντί, ρεσεβὲ λὲ σέντ ἐσπρί, λὲ πεσὲ σερὸν ρεμίζ ἀ σὲζ ἀ κὶ βοὺ λὲ ρεμετρέ, ἐ ἰλ σερὸν ρετενύ ἀ σέ, ἀ κὶ βοὺ λὲ ρετιεντρέ.

Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα...

Ὀρ Τομὰ λ᾿ ἓν ντὲ ντοὺζ, ἀπελλὲ Ντιτνύμ, ν᾿ ἐτὲ πὰ ἀβὲκ ἔ, λόρσκ Ζεζὺ βιέν, λὲζ ὄτρ ντισσὶπλ λουΐ ντίρ, νοὺς ἀβὸνς βὺ λὲ Σενιέρ.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Μὲζ ἰλ λὲρ ρεποντί· σὶ ζὲ νὲ βουὰ λὰ μὰρκ ντὲ κλοὺ ντὰν σὲ μέν, ἐ σὶ ζὲ νὲ μὲ μὸν ντουὰ ντὰν λὲ τροὺ ντὲ κλού, ἐ μὰ μὲν τὰν λὰ πλὲ ντὲ σὸν κοτέ, ζε νὲ κρουαρὲ πουάν.

ΑΡΑΒΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Μὶν ἔδζιλ ἰν νεκοὺν μουσταχακκὴν λεσιμά, χάζα λ᾿ Ἰνδζὶλ ἰλ μουκατδές, μὶν ἰ-ρ Ρὰππ ἰλάχινα νάτλουπ.

Σοφία ὀρθοί...

Μπὶ χίκμετιν μουστακήμεν φὲν νίσμα χὰζ ἐλ ἰνδζὶλ ἰλ μουκάτδες.

Εἰρήνη πᾶσι.

Ἰ-σ σελὰμ λὰ δζεμιάκουν.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Φφασλὸν σερίφουν μὶν πισάρατ ἰλ κουτδὶς Γιουχάνα ἰλ Ἰντζίλι ἰλ πεσίρ.

Πρόσχωμεν.

Νασιτίν.

Οὔσης ὀψίας...

Φὶ ἀσίγιατ ζέλικ ἰλ γιόβα, φὶ ἀχάδι-σ Σουποὺτ βὲ-λ ἐββὰπ μουγλάγατουν, χάης κὰν ἰ-τ Τελεμὶς μουστεμιὶν χάουφαν μὶν ἰλ Γιαχούδ· δζάα Γεσοῦ, βὲ βάκηφ φὶ βασάχτιμ, βὲ κάλε λέχουμ, ἰ-σ σελὰμ λέκουμ.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Φὲ λέμα κάλε χεζὰ ἀράχουμ γεδέϊχι βὲ δζέμπεχου· φὰ φήριχ ἰ-τ-Τελεμὶς χέην ἄψαρου ἰρ Ράππ.

Εἶπεν οὖν αὐτοῖς...

Βὲ κάλε λούχουμ ἄϊδαν, Γεζού, ἰ-σ σελάμη λέκουμ. Κέμα ἐρσέλενι ἰλ ἄπ, κεζάλικε ἄνε ἀρσούλουκουμ· φὲ λέμα κάλε χέξαν ἔφεχα φίχομ, βὲ κάλε λέχουμ, χούζου ροῦχελ κούδδους μὲν κάφερτουμ λέχου χαταγιάχου, γούφιριτ λέχου βὲ μὲ ἐμσεκδιμούχα, ἀλέϊχι μούσικατ.

Θωμᾶς δὲ εἷς...

Φὲ ἔμε Θωμᾶ, ἄχετ λὶ ἴσνα ἄορ, ἐλλέζι γιουκὰ λέχου ἰ τ τέβαμ, λέμγεκουν μάχουγ ἰζ δξὰ Γεζσού, φὲ κάλε λέχου ἰ-τ Τελεμὶς ἰλ ὀχάρ, κὰδ ράϊνε ἰ ρ Ράππ.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Φὲ κάλε λέχουμ ἰν λὲμ ἄρα ἄθερ ἰλ μεσαμὶρ γεδέϊχι, βὲ ἄδ ἄ ἤσπεη φὶ ρέαμιλ, μεσαμίρ, βὲ ἄδζεελ γεέδι φὶ δέμπιχι, λεστουούμεν.

ΤΟΥΡΚΙΣΤΙ

Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι...

Νιτζὰ βὲ νιὰζ κηλαλὴμ ράππη Ἀλλαχημιζά, χάτια λαίκ ὀλαλὴμ ἀζὶζ Ἰντζὶλ ὀκουγιοὺπ βὲ ντιγνεμεγέ.

Σοφία ὀρθοί...

Ἔλμη ντογρουλοὺκ οὐζερὲ ἀζὶζ Ἰντζιλὴ ἰσιντελήμ.

Εἰρήνη πᾶσι.

Σελάμη τζούμλεγε.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Ἰωάννηστεν γιαζιλὰν ἀζὶζ Ἰντζιλὴν ὀκουμασινά.

Πρόσχωμεν.

Βουκοὺφ ὀλαλήμ.

Οὔσης ὀψίας...

Ἑορτὴ γκιουνλερινὴ μπιρηντὲ ἀκσὰμ βακτηντὰ βὲ σαῒρ κλὲρ τζὲμ ὀλτουκλαρὶ γερὴν καπουλαρὴ Γιαχουτηλερὴν κορκουσουντὰν κιλιτλήγικεν, Ἰησοῦς γκιλτή, βὲ ἀραλαρηντὰ ντουρτοῦ, βὲ ἀνλερὲ ντετή· σελὰμ σιζέ.

Καὶ τοῦτο εἰπών...

Πουνοῦ ντετικτέ, ἀνλερὲ ἐλλερινὴ βὲ πουγρουννοῦ γκιοστερντή, βὲ σαγιρτλὲρ ράππιγι γκιοροὺπ σεβιντηλέρ.

Εἶπεν οὖν αὐτοῖς...

Βὲ Ἰησοῦς τέκραρ ἀνλερὲ ντεντή, σελὰμ σιζέ, Πετερὴμ πενὶ ἠρσὰλ ἐττιγή, κιπή, μπὲν ταχὶ σιζλερὴ ἰρσὰλ ἐδέριμ.

Μπουνοὺ ντεντηκτέ, ἀνλερὲ οὐφλεγὲπ δεδή, ἀζίζ ρουχοὺ κὰπζ ἔτην. Κιμὲ κικουναχλαρηνὴ παγισλάρσανηζ, παγισλανμὴς ὀλαλάρ· δὲ κιμὲ κι ἀληκόρσανηζ, ἀληκομοὺς ὀλαλάρ.

Θωμᾶς δὲ εἷς...

Βὲ ὀν ἰκιλερτὲρ πιρὴ ἐκὶζ τενηλὲν Θωμᾶς, Ἰησοῦς γκελτηγὴ ζεμὰν ἀνλέριλεν πιλ ὲ τεγίλιτι, ὀπὶρ σαγιτλὲρ τετιλέρ, Ράππιγη γκιορτούκ.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς...

Ἔμμα ὃ ἀνλερὲ ντετί κι, μπὲν ἐλλερηντὲ ἐκσερηλερὶν νησανινή, γκιορμέζησαμ, βὲ παρμαγιμὴ ἐκσερλερὴν νησανινά, βὲ ἐλημὴ πογροὺν σοκμάκησαμ, ἰναναλαρτὰν τεΐλην.

ΑΡΜΕΝΙΣΤΙ

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην...

Σίρπο ἀβενταρανὶς Ἰσουσὶ Κριτσοὶ βορίστ χοχανοὺ πάρκεσντερ ἄστ βὰτσ μέρ.

Πρόσχωμεν.

Γεβὲτ οὔτ ἀβοὺρ ταρτσίαλ ἔϊν ἰνέρκις ἀχιααγκρκεν, γιὲβ Τομὰς ἰντ νοσά. Κὰ Ἰσοὺς τρὸκ παγγελὸκ γιεβγιεγικάτς ἰμὲτσ νοτσὰ γεβασέ, βοχτσοὺν ἰνσές. Ἀμπὰ ἀσέτσι Τομὰς πὲρ σμαντούνους κὸ γεβὰρκ ἀϊσίρ. Γεβντὲς ἰζτσέρις ἴμ. Γεβπὲρ ἰζτζέριν κὸ γεβμιχγιὰ ἰνεκόγιους ἴμ. Γεβμίλινιρ ἀνχαβὰτ ἀϊλ χαβαντατσιάλ. Μπατασχανὶ γὲτ Τομὰς γεβασὶ τσενὰ ντέριμ γιὲβ ἄστ βάτς ἴμ. Ἀσὶ τσενὰ Ἰησοὺς ἀϊτζιντεσεριτ ζὶζ γεβχαβαννατσὲρ Γερανὶ βορὸτσ βὸτσ ἰτσὲ ντεσιὰλ γεβχαβαντατσέλ. Παζοῦμ γὲβ ἄϊλ νε χιάνις ἀρὰρ Χισοὺς ἀρατοί, ἀχιὰ γκερντὰτσ γιουρότσ. Βορβὲτσ αἰ κιργιὰλ ἰκίρις ἄϊσμικ Ἄϊλ ἄϊς ἀγκιὰπ ἰντσ κιρετσὰβ ζὶ χαβανταϊσὲκ γετὲ Χισοὺς Κριστὸς αἰβορτὶ ἀστουτζό. Γεβζὶ χαβανταϊτσὲκ γεβιζγκιάνσιν χαβιντενογγάνις ἰντουνιτσὶκ χανοὺν νορά.

* * * * *

ΛΟΓΟΣ

ἀ­να­γι­νω­σκό­με­νος εἰς τὸν Ὄρ­θρον,
με­τὰ τὴν Ὑ­πα­κο­ήν.

Τοῦ ἐν ἁ­γί­οις Πα­τρὸς ἡ­μῶν
Γρη­γο­ρί­ου τοῦ Θε­ο­λό­γου,
Λό­γος Α´. Εἰς τὸ ἅ­γι­ον Πά­σχα
καὶ εἰς τὴν βρα­δυ­τῆ­τα.

Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα, καὶ ἡ ἀρ­χὴ δε­ξι­ά, καὶ λαμ­πρυν­θῶ­μεν τῇ πα­νη­γύ­ρει, καὶ ἀλ­λή­λους πε­ρι­πτυ­ξώ­με­θα· εἴ­πω­μεν, ἀ­δελ­φοὶ, καὶ τοῖς μι­σοῦ­σιν ἡ­μᾶς, μὴ ὅ­τι τοῖς δι᾿ ἀ­γά­πην τι πε­ποι­η­κό­σιν, ἢ πε­πον­θό­σι· συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τῇ ἀ­να­στά­σει· δῶ­μεν συγ­γνώ­μην ἀλ­λή­λοις, ἐ­γώ τε ὁ τυ­ραν­νη­θεὶς τὴν κα­λὴν τυ­ραν­νί­δα, τοῦ­το γὰρ νῦν προ­στί­θη­μι, καὶ ὑ­μεῖς οἱ κα­λῶς τυ­ραν­νή­σαν­τες, εἴ τί μοι μέμ­φοι­σθε τῆς βρα­δύ­τη­τος, ὡς τά­χα γε κρείτ­των αὕ­τη καὶ τι­μι­ω­τέ­ρα Θε­ῷ τῆς ἑ­τέ­ρων τα­χύ­τη­τος· ἀ­γα­θὸν γὰρ καὶ ὑ­πο­χω­ρῆ­σαι Θε­ῷ τι μι­κρὸν, ὡς Μω­ϋ­σῆς ἐ­κεῖ­νος τὸ πα­λαι­ὸν, καὶ Ἱ­ε­ρε­μί­ας ὕ­στε­ρον, καὶ προσ­δρα­μεῖν ἑ­τοί­μως κα­λοῦν­τι, ὡς Ἀ­α­ρών τε καὶ Ἡ­σα­ΐ­ας, μό­νον εὐ­σε­βῶς ἀμ­φό­τε­ρα, τὸ μὲν δι­ὰ τὴν οἰ­κεί­αν ἀ­σθέ­νει­αν, τὸ δὲ δι­ὰ τὴν τοῦ κα­λοῦν­τος δύ­να­μιν.

Μυ­στή­ρι­ον ἔ­χρι­σέ με, μυ­στη­ρί­ῳ μι­κρὸν ὑ­πε­χώ­ρη­σα, ὅ­σον ἐ­μαυ­τὸν ἐ­πι­σκέ­ψα­σθαι· μυ­στη­ρί­ῳ καὶ συ­νει­σέρ­χο­μαι, κα­λὴν ἐ­πα­γό­με­νος τῆς ἐ­μῆς δει­λί­ας καὶ ἀ­σθε­νεί­ας ἐ­πί­κου­ρον τὴν ἡ­μέ­ραν, ἵν᾿ ὁ σή­με­ρον ἐκ νε­κρῶν ἀ­να­στὰς κἀ­μὲ και­νο­ποι­ή­σῃ τῷ πνεύ­μα­τι, καὶ τὸν και­νὸν ἐν­δύ­σας ἄν­θρω­πον, δῷ τῇ και­νῇ κτί­σει, τοῖς κα­τὰ Θε­ὸν γεν­νω­μέ­νοις, πλά­στην ἀ­γα­θὸν καὶ δι­δά­σκα­λον Χρι­στῷ καὶ συν­νε­κρού­με­νον προ­θύ­μως καὶ συ­να­νι­στά­με­νον.

Χθὲς ὁ ἀ­μνὸς ἐ­σφά­ζε­το, καὶ ἐ­χρί­ον­το αἱ φλι­αὶ, καὶ ἐ­θρή­νη­σεν Αἴ­γυ­πτος τὰ πρω­τό­το­κα, καὶ ἡ­μᾶς πα­ρῆλ­θεν ὁ ὀ­λο­θρεύ­ων, καὶ ἡ σφρα­γὶς φο­βε­ρὰ καὶ αἰ­δέ­σι­μος, καὶ τῷ τι­μί­ῳ αἵ­μα­τι ἐ­τει­χί­σθη­μεν· σή­με­ρον κα­θα­ρῶς ἐ­φύ­γο­μεν Αἴ­γυ­πτον, καὶ Φα­ρα­ὼ τὸν πι­κρὸν δε­σπό­την, καὶ τοὺς βα­ρεῖς ἐ­πι­στά­τας, καὶ τοῦ πη­λοῦ καὶ τῆς πλιν­θεί­ας ἠ­λευ­θε­ρώ­θη­μεν· καὶ οὐ­δεὶς ὁ κω­λύ­σων ἡ­μᾶς ἑ­ορ­τά­ζειν Κυ­ρί­ῳ τῷ Θε­ῷ ἡ­μῶν ἑ­ορ­τὴν τὴν ἐ­ξό­δι­ον, καὶ ἑ­ορ­τά­ζειν, οὐκ ἐν ζύ­μῃ πα­λαι­ᾷ κα­κί­ας καὶ πο­νη­ρί­ας, ἀλλ᾿ ἐν ἀ­ζύ­μοις εἰ­λι­κρι­νεί­ας καὶ ἀ­λη­θεί­ας, μη­δὲν ἐ­πι­φε­ρο­μέ­νους Αἰ­γυ­πτι­α­κοῦ καὶ ἀ­θέ­ου φυ­ρά­μα­τος.

Χθὲς συ­νε­σταυ­ρού­μην Χρι­στῷ, σή­με­ρον συν­δο­ξά­ζο­μαι· χθὲς συ­νε­νε­κρού­μην, συ­ζω­ο­ποι­οῦ­μαι σή­με­ρον· χθὲς συ­νε­θα­πτό­μην, σή­με­ρον συ­νε­γεί­ρο­μαι. Ἀλ­λὰ καρ­πο­φο­ρή­σω­μεν τῷ ὑ­πὲρ ἡ­μῶν πα­θόν­τι καὶ ἀ­να­στάν­τι. Χρυ­σόν με ἴ­σως οἴ­ε­σθε λέ­γειν, ἢ ἄρ­γυ­ρον, ἢ ὑ­φά­σμα­τα, ἢ λί­θους τῶν δι­α­φα­νῶν καὶ τι­μί­ων, γῆς ῥέ­ου­σαν ὕ­λην, καὶ κά­τω μέ­νου­σαν, ἧς ἀ­εὶ τὸ πλεῖ­ον ἔ­χου­σιν οἱ κα­κοὶ καὶ δοῦ­λοι τῶν κά­τω καὶ τοῦ κο­σμο­κρά­το­ρος. Καρ­πο­φο­ρή­σω­μεν ἡ­μᾶς αὐ­τοὺς, τὸ τι­μι­ώ­τα­τον Θε­ῷ κτῆ­μα καὶ οἰ­κει­ό­τα­τον· ἀ­πο­δῶ­μεν τῇ εἰ­κό­νι τὸ κατ᾿ εἰ­κό­να, γνω­ρί­σω­μεν ἡ­μῶν τὸ ἀ­ξί­ω­μα, τι­μή­σω­μεν τὸ ἀρ­χέ­τυ­πον, γνῶ­μεν τοῦ μυ­στη­ρί­ου τὴν δύ­να­μιν, καὶ ὑ­πὲρ τί­νος Χρι­στὸς ἀ­πέ­θα­νε.

Γε­νώ­με­θα ὡς Χρι­στός, ἐ­πεὶ καὶ Χρι­στὸς ὡς ἡ­μεῖς· γε­νώ­με­θα θε­οὶ δι᾿ αὐ­τὸν, ἐ­πει­δὴ κἀ­κεῖ­νος δι᾿ ἡ­μᾶς ἄν­θρω­πος. Προ­σέ­λα­βε τὸ χεῖ­ρον, ἵ­να δῷ τὸ βέλ­τι­ον· ἐ­πτώ­χευ­σεν, ἵν᾿ ἡ­μεῖς τῇ ἐ­κεί­νου πτω­χεί­ᾳ πλου­τή­σω­μεν· δού­λου μορ­φὴν ἔ­λα­βεν, ἵ­να τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­αν ἡ­μεῖς ἀ­πο­λά­βω­μεν· κα­τῆλ­θεν, ἵν᾿ ὑ­ψω­θῶ­μεν· ἐ­πει­ρά­σθη, ἵ­να νι­κή­σω­μεν· ἠ­τι­μά­σθη, ἵ­να δο­ξά­σῃ· ἀ­πέ­θα­νεν, ἵ­να σώ­σῃ· ἀ­νῆλ­θεν, ἵν᾿ ἑλ­κύ­σῃ πρὸς ἑ­αυ­τὸν κά­τω κει­μέ­νους ἐν τῷ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πτώ­μα­τι. Πάν­τα δι­δό­τω τις, πάν­τα καρ­πο­φο­ρεί­τω τῷ δόν­τι ἑ­αυ­τὸν λυ­τρὸν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν καὶ ἀν­τάλ­λαγ­μα· δώ­σει δὲ οὐ­δὲν τοι­οῦ­τον οἷ­ον ἑ­αυ­τὸν τοῦ μυ­στη­ρί­ου συ­νι­έν­τα, καὶ δι᾿ ἐ­κεῖ­νον πάν­τα ὅ­σα ἐ­κεῖ­νος δι᾿ ἡ­μᾶς γε­νό­με­νον.

Καρ­πο­φο­ρεῖ μὲν ὑ­μῖν, ὡς ὁ­ρᾶ­τε, ποι­μέ­να· τοῦ­το γὰρ ἐλ­πί­ζει καὶ εὔ­χε­ται, καὶ παρ᾿ ὑ­μῶν αἰ­τεῖ τῶν ὑ­πὸ χεῖ­ρα ὁ ποι­μὴν ὁ κα­λὸς, ὁ τι­θεὶς τὴν ψυ­χὴν ὑ­πὲρ τῶν προ­βά­των· καὶ δι­πλοῦν ἀνθ᾿ ἁ­πλοῦ δί­δω­σιν ὑ­μῖν ἑ­αυ­τόν· καὶ ποι­εῖ­ται τὴν βα­κτη­ρί­αν τοῦ γή­ρως βα­κτη­ρί­αν τοῦ πνεύ­μα­τος· καὶ προ­στί­θη­σι τῷ ἀ­ψύ­χῳ να­ῷ τὸν ἔμ­ψυ­χον, τῷ πε­ρι­καλ­λεῖ, τῷ δὲ καὶ οὐ­ρα­νί­ῳ, τὸν ὁ­ποι­ο­νοῦν καὶ ἡ­λί­κον, ἀλλ᾿ οὖν τὸν ἑ­αυ­τῷ τι­μι­ώ­τα­τον, καὶ αὐ­τὸν ἱ­δρῶ­σι πολ­λοῖς συν­τε­λε­σθέν­τα, καὶ πό­νοις, εἴ­η δὲ εἰ­πεῖν, ὅ­τι καὶ τῶν πό­νων ἄ­ξι­ον· καὶ πάν­τα προ­στί­θη­σιν ὑ­μῖν τὰ ἑ­αυ­τοῦ. Ὢ τῆς με­γα­λο­ψυ­χί­ας, ἢ, τό γε ἀ­λη­θέ­στε­ρον εἰ­πεῖν, τῆς φι­λο­τε­κνί­ας· τὴν πο­λι­ὰν, τὴν νε­ό­τη­τα, τὸν να­ὸν, τὸν ἀρ­χι­ε­ρέ­α, τὸν κλη­ρο­δό­την, τὸν κλη­ρο­νό­μον, τοὺς λό­γους, οὓς ἐ­πο­θεῖ­τε· καὶ τού­των οὐ τοὺς εἰ­κῆ, καὶ εἰς ἀ­έ­ρα ῥέ­ον­τας, καὶ μέ­χρι τῆς ἀ­κο­ῆς ἱ­στα­μέ­νους, ἀλλ᾿ οὓς γρά­φει τὸ πνεῦ­μα, καὶ πλα­ξὶν ἐν­τυ­ποῖ λι­θί­ναις, εἴ­τουν σαρ­κί­ναις, οὐκ ἐξ ἐ­πι­πο­λῆς χα­ρασ­σο­μέ­νους, οὐ­δὲ ῥᾳ­δί­ως ἀ­πα­λει­φο­μέ­νους, ἀλλ᾿ εἰς βά­θος ἐν­ση­μαι­νο­μέ­νους, οὐ μέ­λα­νι, ἀλ­λὰ χά­ρι­τι.

Ταῦ­τα μὲν οὖν ὑ­μῖν ὁ σε­μνὸς Ἀ­βρα­ὰμ οὗ­τος, ὁ πα­τρι­άρ­χης, ἡ τι­μί­α κε­φα­λὴ καὶ αἰ­δέ­σι­μος, τὸ πάν­των τῶν κα­λῶν κα­τα­γώ­γι­ον, ὁ τῆς ἀ­ρε­τῆς κα­νὼν, ἡ τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης τε­λεί­ω­σις, ὁ τὴν ἑ­κού­σι­ον θυ­σί­αν προ­σά­γων τῷ Κυ­ρί­ῳ σή­με­ρον, τὸν μο­νο­γε­νῆ, τὸν ἐκ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας. Ὑ­μεῖς δὲ καρ­πο­φο­ρεῖ­τε καὶ Θε­ῷ καὶ ἡ­μῖν τὸ κα­λῶς ποι­μαί­νε­σθαι, εἰς τό­πον χλό­ης κα­τα­σκη­νού­με­νοι, καὶ ἐ­πὶ ὕ­δα­τος ἀ­να­παύ­σε­ως ἐ­κτρε­φό­με­νοι, γι­νώ­σκον­τες κα­λῶς τὸν ποι­μέ­να, καὶ γι­νω­σκό­με­νοι, καὶ ἑ­πό­με­νοι κα­λοῦν­τι ποι­με­νι­κῶς καὶ ἐ­λευ­θε­ρί­ως δι­ὰ τῆς θύ­ρας· ἀλ­λο­τρί­ῳ δὲ μὴ ἀ­κο­λου­θοῦν­τες ὑ­περ­βαί­νον­τι δι­ὰ τῆς αὐ­λῆς, λῃ­στρι­κῶς τε καὶ ἐ­πι­βού­λως, μη­δὲ ξέ­νης φω­νῆς ἀ­κού­ον­τες, ὑ­πο­κλε­πτού­σης καὶ δι­α­σπει­ρού­σης ἀ­πὸ τῆς ἀ­λη­θεί­ας εἰς ὄ­ρη, καὶ ἐ­ρη­μί­ας, καὶ βά­ρα­θρα, καὶ τό­πους, οὓς οὐκ ἐ­πι­σκο­πεῖ Κύ­ρι­ος, καὶ ἀ­πὸ μὲν τῆς ὑ­γι­οῦς πί­στε­ως ἀ­πα­γού­σης, τῆς εἰς Πα­τέ­ρα, καὶ Υἱ­ὸν, καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, τὴν μί­αν θε­ό­τη­τά τε καὶ δύ­να­μιν, ἧς ἤ­κου­σεν ἀ­εὶ φω­νῆς, καὶ ἀ­κού­οι τὰ ἐ­μὰ πρό­βα­τα, λό­γοις δὲ κι­βδή­λοις καὶ κα­τε­φθαρ­μέ­νοις συ­λα­γω­γού­σης καὶ δι­α­σπώ­σης ἀ­πὸ τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ καὶ πρώ­του ποι­μέ­νος· ὧν εἴ­η πάν­τας ἡ­μᾶς, καὶ ποι­μέ­νας καὶ ποί­μνι­ον, ὡς νο­σε­ρᾶς πό­ας καὶ θα­να­σί­μου πόῤ­ῥω, καὶ νε­μο­μέ­νους καὶ νέ­μον­τας, ἑν εἶ­ναι πάν­τας ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ νῦν τε καὶ εἰς τὴν ἐ­κεῖ­θεν ἀ­νά­παυ­σιν· ᾧ ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

* * * * *

Νι­κη­φό­ρου Καλ­λί­στου τοῦ Ξαν­θο­πού­λου
Συ­να­ξά­ρι­α, εἰς τὰς ἐ­πι­σή­μους Ἑ­ορ­τὰς τοῦ Πεν­τη­κο­στα­ρί­ου.

Τὴν πα­ροῦ­σαν Ἑ­ορ­τὴν προ­σα­γο­ρεύ­ο­μεν Πά­σχα, ὅ­περ, τῇ Ἑ­βραί­ων δι­α­λέ­κτῳ, Δι­ά­βα­σις ἑρ­μη­νεύ­ε­ται· αὕ­τη γάρ ἐ­στιν ἡ ἡ­μέ­ρα, καθ᾿ ἣν ὁ Θε­ὸς ἀρ­χῆ­θεν τὸν κό­σμον ἐκ τοῦ μὴ ὄν­τως πα­ρή­γα­γε. Κατ᾿ αὐ­τὴν τὴν ἡ­μέ­ραν καὶ τὸν Ἰσ­ρα­η­λί­την λα­όν, τῆς Ἐ­ρυ­θρᾶς δι­α­βι­βά­σας, ἐκ τῶν τοῦ Φα­ρα­ὼ ἀ­φαρ­πά­ζει χει­ρῶν. Ἐν ταύ­τῃ πά­λιν ἐξ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, τῇ μή­τρᾳ τῆς Παρ­θέ­νου ἐ­νῴ­κη­σε· καὶ νῦν τὸ ἀν­θρώ­πι­νον σύμ­παν, τῶν τοῦ ᾍ­δου ἁρ­πά­σας πυθ­μέ­νων, εἰς οὐ­ρα­νοὺς ἀ­νε­βί­βα­σε, καὶ πρὸς τὸ ἀρ­χαῖ­ον ἀ­ξί­ω­μα ἤ­γα­γε τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας. Πλήν, κα­τα­βὰς εἰς ᾍ­δην, οὐ πάν­τας ἀ­νέ­στη­σεν, ἀλλ᾿ ὅ­σοι πι­στεῦ­σαι αὐ­τῷ ᾑ­ρε­τί­σαν­το· τὰς δὲ ψυ­χὰς τῶν ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νος Ἁ­γί­ων, βι­αί­ως κρα­του­μέ­νας πα­ρὰ τοῦ ᾍ­δου, ἠ­λευ­θέ­ρω­σε, καὶ πᾶ­σι δέ­δω­κε πρὸς οὐ­ρα­νοὺς ἀ­νι­έ­ναι. Δι­ὰ τοῦ­το, γε­γη­θό­τες ὑ­περ­φυ­ῶς, με­τὰ λαμ­πρό­τη­τος τὴν Ἀ­νά­στα­σιν ἑ­ορ­τά­ζο­μεν, τὴν χα­ρὰν εἰ­κο­νί­ζον­τες, ἣν ἡ φύ­σις ἡ­μῶν δι­ὰ σπλάγ­χνα ἐ­λέ­ους Θε­οῦ ἐ­πλού­τη­σεν. Ὡ­σαύ­τως δέ, καὶ τὴν τῆς ἔ­χθρας κα­τά­λυ­σιν, καὶ τὴν με­τὰ Θε­οῦ καὶ αὐ­τῶν τῶν Ἀγ­γέ­λων ἕ­νω­σιν, ἀ­πο­δει­κνύν­τες, τὸν συ­νή­θη δι­α­πρατ­τό­με­θα Ἀ­σπα­σμόν.

Ἡ δὲ τοῦ Κυ­ρί­ου Ἀ­νά­στα­σις γέ­γο­νεν οὕ­τω· τῶν στρα­τι­ω­τῶν φυ­λασ­σόν­των τὸν τά­φον, πε­ρὶ μέ­σον νυ­κτός, σει­σμὸς γί­νε­ται· κα­τελ­θὼν γὰρ Ἄγ­γε­λος, τὸν λί­θον τῆς τοῦ μνη­μεί­ου θύ­ρας ἀ­φί­στη­σιν. Ἀ­να­θε­ω­ροῦν­τες τοί­νυν οἱ φύ­λα­κες, φεύ­γου­σι, καὶ πά­ρο­δος ἐν­τεῦ­θεν ταῖς Γυ­ναι­ξὶ γί­νε­ται, πε­ρὶ τὸ τοῦ Σαβ­βά­του ὀ­ψέ, οἱ­ο­νεὶ πε­ρὶ τὸ μέ­σον τῆς τοῦ Σαβ­βά­του νυ­κτός. Καὶ πρῶ­τον μὲν ἡ Ἀ­νά­στα­σις τῇ τοῦ Θε­οῦ Μη­τρὶ γνώ­ρι­μος γί­νε­ται, ἀπ᾿ ἐ­ναν­τί­ας κα­θη­μέ­νῃ τοῦ τά­φου, ὥς φη­σιν ὁ Ματ­θαῖ­ος, σὺν τῇ Μα­γδα­λη­νῇ. Ἀλλ᾿ ἵ­να μὴ ἡ Ἀ­νά­στα­σις ἀφ­μι­βάλ­λοι­το, δι­ὰ τὴν πρὸς τὴν Μη­τέ­ρα οἰ­κεί­ω­σιν, οἱ Εὐ­αγ­γε­λι­σταὶ φα­σί· Πρῶ­τον φαί­νε­ται τῇ Μα­γδα­λη­νῇ Μα­ρί­ᾳ. Αὕ­τη καὶ τὸν ἐν τῷ λί­θῳ Ἄγ­γε­λον εἶ­δε καὶ πα­ρα­κύ­ψα­σα πά­λιν, τοὺς ἔν­δον ὁ­ρᾷ· οἳ δὴ καὶ τὴν τοῦ Κυ­ρί­ου Ἀ­νά­στα­σιν κα­ταγ­γέλ­λου­σιν. Ἠ­γέρ­θη γάρ, φα­σίν· οὐκ ἔ­στιν ὧ­δε, ἴ­δε ὁ τό­πος, ὅ­που ἔ­θη­καν αὐ­τόν. Τρέ­χει οὖν, ταῦ­τα ἀ­κού­σα­σα, καὶ πρὸς τοὺς δι­α­πύ­ρους τῶν Μα­θη­τῶν, Πέ­τρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην, ἔρ­χε­ται, καὶ τὴν Ἀ­νά­στα­σιν τού­τοις εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται. Ὑ­πο­στρε­φού­σης δὲ ταύ­της με­τὰ τῆς ἄλ­λης Μα­ρί­ας, ὑ­πήν­τη­σεν αὐ­ταῖς ὁ Χρι­στός, λέ­γων· «Χαί­ρε­τε»· ἔ­δει γὰρ τὸ φῦ­λον, τὸ πρῶ­τον ἀ­κοῦ­σαν· «Ἐν λύ­παις τέ­ξῃ τέ­κνα», αὐ­τὸ τοῦ­το πρῶ­τον καὶ τὴν χα­ρὰν ἐ­νω­τί­σα­σθαι. Αἱ δέ, τῷ πό­θῳ νι­κώ­με­ναι, προ­σέρ­χον­ται, καὶ τῶν ἀ­χράν­των αὐ­τοῦ πο­δῶν ἅ­πτον­ται, ἀ­κρι­βέ­στε­ρον γνῶ­ναι βου­λό­με­ναι. Οἱ δὲ Ἀ­πό­στο­λοι πρὸς τὸν τά­φον γί­νον­ται· καὶ ὁ μὲν Πέ­τρος, πα­ρα­κύ­ψας μό­νον πε­ρὶ τὸ μνη­μεῖ­ον, ἀ­πῆλ­θεν· ὁ δὲ Ἰ­ω­άν­νης, ἔν­δον γί­νε­ται καὶ πε­ρι­ερ­γό­τε­ρον βλέ­πει, τῆς τε σιν­δό­νος ἅ­πτε­ται καὶ τοῦ σου­δα­ρί­ου*.

Πά­λιν δὲ ἡ Μα­γδα­λη­νὴ πε­ρὶ ὄρ­θρον ἥ­κει μεθ᾿ ἑ­τέ­ρων γυ­ναι­κῶν, τὰ ὁ­ρα­θέν­τα πι­στώ­σα­σθαι ἀ­κρι­βέ­στε­ρον. Πε­ρὶ δὲ ἔ­ξω ἑ­στῶ­σα, ὠ­δύ­ρε­το· ἔν­δον δὲ τοῦ τά­φου πα­ρα­κύ­ψα­σα, ὁ­ρᾷ δύ­ο Ἀγ­γέ­λους, ἀ­στρά­πτον­τας τῇ λαμ­πρό­τη­τι, καὶ ὥ­σπερ ἐ­πι­τι­μῶν­τας αὐ­τῇ καὶ λέ­γον­τας· «Γύ­ναι, τί κλαί­εις, τί­να ζη­τεῖς; Ἰ­η­σοῦν ζη­τεῖ­τε τὸν Να­ζα­ρη­νόν, τὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον; ἠ­γέρ­θη, οὐκ ἔ­στιν ὧ­δε»· καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­νέ­στη­σαν ἔμ­φο­βοι, ἰ­δόν­τες τὸν Κύ­ρι­ον. Δι­ὸ ἐ­κεί­νη, στρα­φεῖ­σα ὄ­πι­σθεν, βλέ­πει τὸν Χρι­στὸν ἑ­στῶ­τα· κη­που­ρὸν δὲ εἶ­ναι αὐ­τὸν οἰ­η­θεῖ­σα, (ὅ­τι ἐν τῷ κή­πῳ τὸ μνῆ­μα ἦν) λέ­γει· «Κύ­ρι­ε, εἰ σὺ ἐ­βά­στα­σας αὐ­τόν, εἰ­πέ μοι, ποῦ ἔ­θη­κας αὐ­τόν, κἀ­γὼ αὐ­τὸν ἀ­ρῶ». Αὖ­θις δὲ πρὸς τοὺς Ἀγ­γέ­λους νευ­σά­σης, ὁ Σω­τήρ, «Μα­ρί­α», φη­σὶ πρὸς τὴν Μα­γδα­λη­νήν. Ἡ δέ, τῆς γλυ­κεί­ας καὶ συ­νή­θους τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­σθο­μέ­νη φω­νῆς, ἅ­ψα­σθαι αὐ­τοῦ ἤ­θε­λεν· ὁ δὲ λέ­γει· «Μή μου ἅ­πτου· οὔ­πω γὰρ ἀ­να­βέ­βη­κα πρὸς τὸν Πα­τέ­ρα μου, κα­θὼς αὐ­τὴ λο­γί­ζῃ, ἔ­τι ἄν­θρω­πόν με εἶ­ναι ὑ­πο­λαμ­βά­νου­σα· πο­ρεύ­ου δὲ πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φοὺς μου, καὶ εἰ­πὲ αὐ­τοῖς, ὅ­σα τε εἶ­δες καὶ ἤ­κου­σας»· καὶ τοῦ­το μὲν ἡ Μα­γδα­λη­νὴ πράσ­σει. Ἐ­πι­φω­σκού­σης δὲ πά­λιν ἡ­μέ­ρας, πε­ρὶ τὸν τά­φον σὺν ταῖς λοι­παῖς γί­νε­ται. Αἱ δὲ πε­ρὶ Ἰ­ω­άν­ναν καὶ Σα­λώ­μην, ἀ­να­τεί­λαν­τος τοῦ ἡ­λί­ου, ἦλ­θον· καὶ ἁ­πλῶς εἰ­πεῖν, ἐν δι­α­φό­ρους ἡ πε­ρὶ τὸν τά­φον τῶν γυ­ναι­κῶν ἔ­λευ­σις γέ­γο­νεν, ἐν αἷς ἧν καὶ ἡ Θε­ο­τό­κος· αὕ­τη γάρ ἐ­στιν, ἣν Ἰ­ω­σῆ λέ­γει Μα­ρί­αν τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον· τοῦ Ἰ­ω­σὴφ δὲ ἦν ὁ υἱ­ὸς οὗ­τος ὁ Ἰ­ω­σῆς. Ἐν ἀ­δή­λῳ μέν­τοι ἐ­στίν, ὁ­ποί­ᾳ ὥ­ρᾳ ἀ­νέ­στη ὁ Κύ­ρι­ος· τι­νὲς μὲν γὰρ ἐν πρώ­τῃ ἀ­λε­κτρυ­όν­των ᾠ­δῇ λέ­γου­σιν· ἄλ­λοι δὲ ὅ­τε ὁ σει­σμὸς γέ­γο­νε· καὶ δι­α­φό­ρως ἕ­τε­ροι.

Τού­των δὲ οὕ­τω γε­γε­νη­μέ­νων, ἰ­δού τι­νες τῶν ἀ­πὸ τῆς κου­στω­δί­ας, ἐλ­θόν­τες, ἀ­πήγ­γει­λαν τοῖς Ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι τὰ δι­α­πε­πραγ­μέ­να· οἱ δέ, ἀρ­γυ­ρί­οις τού­τους δε­ξι­ω­σά­με­νοι, πεί­θου­σιν ἀ­νει­πεῖν, ὡς οἱ Μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, νυ­κτὸς ἐλ­θόν­τες, ἔ­κλε­ψαν αὐ­τόν. Κα­τὰ δὲ τὴν ἑ­σπέ­ραν τῆς πα­ρού­σης ἡ­μέ­ρας, τῶν Μα­θη­τῶν εἰς ἓν ἠ­θροι­σμέ­νων, δι­ὰ τὸν Ἰ­ου­δα­ϊ­κὸν φό­βον καὶ τῶν θυ­ρῶν ἀ­σφα­λῶς κε­κλει­σμέ­νων, εἴ­σει­σι πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Χρι­στός· ὅ­τι ἐν ἀ­φθάρ­τῳ ἦν σώ­μα­τι· καὶ τὴν Εἰ­ρή­νην, τὸ σύ­νη­θες, τού­τοις εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται. Οἱ δέ, τοῦ­τον ἰ­δόν­τες, ὑ­περ­βαλ­λόν­τως ἐ­χά­ρη­σαν· καὶ δι­ά τοῦ ἐμ­φυ­σή­μα­τος, τε­λε­ώ­τε­ρον τὴν τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἐ­νέρ­γει­αν δέ­χον­ται.

Πῶς δὲ τρι­ή­με­ρος ἡ τοῦ Κυ­ρί­ου Ἀ­νά­στα­σις, γί­νω­σκε οὕ­τως· Ἡ ἑ­σπέ­ρα τῆς Πέμ­πτης καὶ ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Πα­ρα­σκευ­ῆς (οὕ­τω γὰρ τὸ νυ­χθή­με­ρον οἱ Ἑ­βραῖ­οι με­τροῦ­σιν), ἡ­μέ­ρα μί­α. Τῆς Πα­ρα­σκευ­ῆς πά­λιν ἡ νὺξ καὶ τὸ Σάβ­βα­τον ὅ­λον, ἕ­τε­ρον νυ­χθή­με­ρον· ἰ­δοὺ ἡ­μέ­ρα δευ­τέ­ρα. Ἕ­τε­ρον νυ­χθή­με­ρον πά­λιν ἡ τοῦ Σαβ­βά­του νὺξ καὶ ἡ τῆς Κυ­ρι­α­κῆς ἡ­μέ­ρα, (ἀ­πὸ μέ­ρους γὰρ τῆς ἀρ­χῆς τὸ ὅ­λον κα­τα­λαμ­βά­νε­ται), ἄλ­λο νυ­χθή­με­ρον· ἰ­δοὺ καὶ ἡ­μέ­ρα τρί­τῃ. Ἢ καὶ οὕ­τω· Τρί­τῃ ὥ­ρᾳ τῆς Πα­ρα­σκευ­ῆς ἐ­σταύ­ρω­ται ὁ Χρι­στὸς· εἶ­τα, ἀ­πὸ ἕ­κτης ἕ­ως ἐ­νά­της, σκό­τος ἐ­γέ­νε­το· τοῦ­το νύ­κτα νό­η­σον· ἰ­δοὺ ἀ­πὸ τρί­της ἕ­ως ἐ­νά­της ἓν νυ­χθή­με­ρον. Εἶ­τα πά­λιν με­τὰ τὸ σκό­τος ἡ­μέ­ρα, καὶ ἡ νὺξ τῆς Πα­ρα­σκευ­ῆς· ἰ­δοὺ δύ­ο νυ­χθή­με­ρα. Ἡ ἡ­μέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του καὶ ἡ νὺξ αὐ­τοῦ πά­λιν, ἰ­δοὺ τρί­α νυ­χθή­με­ρα. Εἰ δὲ εἰς τὴν τρί­την ἐ­παγ­γει­λά­με­νος εὐ­ερ­γε­τῆ­σαι ἡ­μᾶς ὁ Σω­τήρ, συν­το­μώ­τε­ρον δι­ε­πρά­ξα­το τὴν εὐ­ερ­γε­σί­αν.

* * * * *

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη (ὁ­μη­ρι­κόν)

Χρι­στὸς ἐκ νε­κά­δων ἐ­γερ­θείς,
ὄλ­βῳ ὄλ­βου πε­πά­τη­κε
καὶ τοῖς ἐν τύμ­βε­σιν
τὸ ζῆν ἐ­δω­ρή­σα­το.

* * * * *