Μεγάλη Παρασκευή (17 Απριλίου 2020)

17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

Σταύρωση του Ιησού Χριστού - Βικιπαίδεια

 

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

καθ᾿ ἣν ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν ἀ­νά­μνη­σιν
τῶν ἁ­γί­ων καί σω­τη­ρί­ων πα­θῶν
τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

Συ­με­ὼν ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος τοῦ ἐν Περ­σί­δι (†344). Ἀ­γα­πη­τοῦ Ῥώ­μης (†536), Ἀ­δρι­α­νοῦ μάρ­τυ­ρος (†251), Μα­κα­ρί­ου ἐ­πι­σκό­που Κο­ρίν­θου (†1805).

* * * * *

Ο ΟΡΘΡΟΣ

(Τε­λεῖ­ται τῇ Μ. Πέμ­πτῃ ἑ­σπέ­ρας).

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, Πα­ρά­κλη­τε, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς ἑ­ξῆς ψαλ­μοὺς (ὧν ἀ­να­γι­νω­σκο­μέ­νων ὁ ἱ­ε­ρεὺς θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου).

Ψαλ­μὸς ιθ´ (19).

Ἐ­πα­κού­σαι σου Κύ­ρι­ος ἐν ἡ­μέ­ρᾳ θλί­ψε­ως· ὑ­πε­ρα­σπί­σαι σου τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ Ἰ­α­κώβ.

Ἐ­ξα­πο­στεί­λαι σοι βο­ή­θει­αν ἐξ ἁ­γί­ου, καὶ ἐκ Σι­ὼν ἀν­τι­λά­βοι­τό σου.

Μνη­σθεί­η πά­σης θυ­σί­ας σου, καὶ τὸ ὁ­λο­καύ­τω­μά σου πι­α­νά­τω.

Δῴ­η σοι Κύ­ρι­ος κα­τὰ τὴν καρ­δί­αν σου, καὶ πᾶ­σαν τὴν βου­λήν σου πλη­ρώ­σαι.

Ἀ­γαλ­λι­α­σό­με­θα ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου, καὶ ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου Θε­οῦ ἡ­μῶν με­γα­λυν­θη­σό­με­θα.

Πλη­ρώ­σαι Κύ­ρι­ος πάν­τα τὰ αἰ­τή­μα­τά σου· νῦν ἔ­γνων ὅ­τι ἔ­σω­σε Κύ­ρι­ος τὸν χρι­στὸν αὐ­τοῦ.

Ἐ­πα­κού­σε­ται αὐ­τοῦ ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ· ἐν δυ­να­στεί­αις ἡ σω­τη­ρί­α τῆς δε­ξι­ᾶς αὐ­τοῦ.

Οὗ­τοι ἐν ἅρ­μα­σι καὶ οὗ­τοι ἐν ἵπ­ποις· ἡ­μεῖς δὲ ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου Θε­οῦ ἡ­μῶν με­γα­λυν­θη­σό­με­θα.

Αὐ­τοὶ συ­νε­πο­δί­σθη­σαν καὶ ἔ­πε­σον· ἡ­μεῖς δὲ ἀ­νέ­στη­μεν καὶ ἀ­νωρ­θώ­θη­μεν.

Κύ­ρι­ε, σῶ­σον τὸν βα­σι­λέ­α, καὶ ἐ­πά­κου­σον ἡ­μῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­πι­κα­λε­σώ­με­θά σε.

Ψαλ­μὸς κ´ (20).

Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δυ­νά­μει σου εὐ­φραν­θή­σε­ται ὁ βα­σι­λεύς, καὶ ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται σφό­δρα.

Τὴν ἐ­πι­θυ­μί­αν τῆς καρ­δί­ας αὐ­τοῦ ἔ­δω­κας αὐ­τῷ, καὶ τὴν θέ­λη­σιν τῶν χει­λέ­ων αὐ­τοῦ οὐκ ἐ­στέ­ρη­σας αὐ­τόν.

Ὅ­τι προ­έ­φθα­σας αὐ­τὸν ἐν εὐ­λο­γί­αις χρη­στό­τη­τος· ἔ­θη­κας ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ στέ­φα­νον ἐκ λί­θου τι­μί­ου.

Ζω­ὴν ᾐ­τή­σα­τό σε καὶ ἔ­δω­κας αὐ­τῷ, μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος.

Με­γά­λη ἡ δό­ξα αὐ­τοῦ ἐν τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου, δό­ξαν καὶ με­γα­λο­πρέ­πει­αν ἐ­πι­θή­σεις ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ὅ­τι δώ­σεις αὐ­τῷ εὐ­λο­γί­αν εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος· εὐ­φρα­νεῖς αὐ­τὸν ἐν χα­ρᾷ με­τὰ τοῦ προ­σώ­που σου.

Ὅ­τι ὁ βα­σι­λεὺς ἐλ­πί­ζει ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον, καὶ ἐν τῷ ἐ­λέ­ει τοῦ Ὑ­ψί­στου οὐ μὴ σα­λευ­θῇ.

Εὑ­ρε­θεί­η ἡ χείρ σου πᾶ­σι τοῖς ἐ­χθροῖς σου· ἡ δε­ξι­ά σου εὕ­ροι πάν­τας τοὺς μι­σοῦν­τάς σε.

Ὅ­τι θή­σεις αὐ­τοὺς εἰς κλί­βα­νον πυ­ρός, εἰς και­ρὸν τοῦ προ­σώ­που σου.

Κύ­ρι­ος ἐν ὀρ­γῇ αὐ­τοῦ συν­τα­ρά­ξει αὐ­τούς, καὶ κα­τα­φά­γε­ται αὐ­τοὺς πῦρ.

Τὸν καρ­πὸν αὐ­τῶν ἀ­πὸ τῆς γῆς ἀ­πο­λεῖς, καὶ τὸ σπέρ­μα αὐ­τῶν ἀ­πὸ υἱ­ῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὅ­τι ἔ­κλι­ναν εἰς σὲ κα­κά, δι­ε­λο­γί­σαν­το βου­λάς, αἷς οὐ μὴ δύ­νων­ται στῆ­ναι.

Ὅ­τι θή­σεις αὐ­τοὺς νῶ­τον· ἐν τοῖς πε­ρι­λοί­ποις σου ἑ­τοι­μά­σεις τὸ πρό­σω­πον αὐ­τῶν.

Ὑ­ψώ­θη­τι, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δυ­νά­μει σου· ᾄ­σο­μεν καὶ ψα­λοῦ­μεν τὰς δυ­να­στεί­ας σου.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ τὰ τρο­πά­ρι­α·

Σῶ­σον, Κύ­ρι­ε, τὸν λα­όν σου, καὶ εὐ­λό­γη­σον τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου, νί­κας τοῖς βα­σι­λεῦ­σι, κα­τὰ βαρ­βά­ρων δω­ρού­με­νος, καὶ τὸ σὸν φυ­λάτ­των, δι­ὰ τοῦ Σταυ­ροῦ σου πο­λί­τευ­μα.

Δό­ξα.

Ὁ ὑ­ψω­θεὶς ἐν τῷ Σταυ­ρῷ ἑ­κου­σί­ως, τῇ ἐ­πω­νύ­μῳ σου και­νῇ πο­λι­τεί­ᾳ, τοὺς οἰ­κτιρ­μούς σου δώ­ρη­σαι, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός· εὔ­φρα­νον ἐν τῇ δυ­νά­μει σου, τοὺς πι­στοὺς βα­σι­λεῖς ἡ­μῶν, νί­κας χο­ρη­γῶν αὐ­τοῖς, κα­τὰ τῶν πο­λε­μί­ων. Τὴν συμ­μα­χί­αν ἔ­χοι­εν τὴν σήν, ὅ­πλον εἰ­ρή­νης ἀ­ήτ­τη­τον τρό­παι­ον.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Προ­στα­σί­α φο­βε­ρὰ καὶ ἀ­κα­ταί­σχυν­τε, μὴ πα­ρί­δῃς ἀ­γα­θή, τὰς ἱ­κε­σί­ας ἡ­μῶν, πα­νύ­μνη­τε Θε­ο­τό­κε· στή­ρι­ξον ὀρ­θο­δό­ξων πο­λι­τεί­αν, σῷ­ζε οὓς ἐ­κέ­λευ­σας βα­σι­λεύ­ειν, καὶ χο­ρή­γει αὐ­τοῖς οὐ­ρα­νό­θεν τὴν νί­κην· δι­ό­τι ἔ­τε­κες τὸν Θε­όν, μό­νη εὐ­λο­γη­μέ­νη.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

Ο ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ - ΑΙ ΕΥΧΑΙ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Καὶ εὐ­θὺς ἐκ­φω­νεῖ ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ ὁ­μο­ου­σί­ῳ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ καὶ ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τρι­ά­δι πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ἀ­να­γι­νώ­σκει ὁ προ­ε­στὼς (ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης) τὸν Ἑ­ξά­ψαλ­μον.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει μυ­στι­κῶς τὰς εὐ­χὰς τοῦ Ὄρ­θρου ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης· με­τὰ δὲ τὴν πρώ­την τρι­ά­δα τῶν Ψαλ­μῶν ἐ­ξελ­θὼν συ­νε­χί­ζει τὴν ἀ­νά­γνω­σιν ἐ­νώ­πι­ον τῆς εἰ­κό­νος τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α. (τρίς)

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου. (δίς)

Ψαλ­μὸς γ´ (3).

Κύ­ρι­ε, τί ἐ­πλη­θύν­θη­σαν οἱ θλί­βον­τές με; Πολ­λοὶ ἐ­πα­νί­σταν­ται ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Πολ­λοὶ λέ­γου­σι τῇ ψυ­χῇ μου· Οὐκ ἔ­στι σω­τη­ρί­α αὐ­τῷ ἐν τῷ Θε­ῷ αὐ­τοῦ.

Σὺ δέ, Κύ­ρι­ε, ἀν­τι­λή­πτωρ μου εἶ· δό­ξα μου καὶ ὑ­ψῶν τὴν κε­φα­λήν μου.

Φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ ἐ­πή­κου­σέ μου ἐξ ὄ­ρους ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ.

Ἐ­γὼ δὲ ἐ­κοι­μή­θην καὶ ὕ­πνω­σα· ἐ­ξη­γέρ­θην, ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­ψε­ταί μου.

Οὐ φο­βη­θή­σο­μαι ἀ­πὸ μυ­ρι­ά­δων λα­οῦ, τῶν κύ­κλῳ συ­νε­πι­τι­θε­μέ­νων μοι.

Ἀ­νά­στα, Κύ­ρι­ε, σῶ­σόν με, ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι σὺ ἐ­πά­τα­ξας πάν­τας τοὺς ἐ­χθραί­νον­τάς μοι μα­ταί­ως, ὀ­δόν­τας ἁ­μαρ­τω­λῶν συ­νέ­τρι­ψας.

Τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ σω­τη­ρί­α, καὶ ἐ­πὶ τὸν λα­όν σου ἡ εὐ­λο­γί­α σου.

Καί πά­λιν.

Ἐ­γὼ ἐ­κοι­μή­θην καὶ ὕ­πνω­σα· ἐ­ξη­γέρ­θην, ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­ψε­ταί μου.

Ψαλ­μὸς λζ´ (37).

Κύ­ρι­ε, μὴ τῷ θυ­μῷ σου ἐ­λέγ­ξῃς με, μη­δὲ τῇ ὀρ­γῇ σου παι­δεύ­σῃς με.

Ὅ­τι τὰ βέ­λη σου ἐ­νε­πά­γη­σάν μοι, καὶ ἐ­πε­στή­ρι­ξας ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὴν χεῖ­ρά σου.

Οὐκ ἔ­στιν ἴ­α­σις ἐν τῇ σαρ­κί μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς ὀρ­γῆς σου· οὐκ ἔ­στιν εἰ­ρή­νη ἐν τοῖς ὀ­στέ­οις μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου.

Ὅ­τι αἱ ἀ­νο­μί­αι μου ὑ­πε­ρῆ­ραν τὴν κε­φα­λήν μου, ὡ­σεὶ φορ­τί­ον βα­ρὺ ἐ­βα­ρύν­θη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Προ­σώ­ζε­σαν καὶ ἐ­σά­πη­σαν οἱ μώ­λω­πές μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς ἀ­φρο­σύ­νης μου.

Ἐ­τα­λαι­πώ­ρη­σα καὶ κα­τε­κάμ­φθην ἕ­ως τέ­λους, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν σκυ­θρω­πά­ζων ἐ­πο­ρευ­ό­μην.

Ὅ­τι αἱ ψό­αι μου ἐ­πλή­σθη­σαν ἐμ­παιγ­μά­των καὶ οὐκ ἔ­στιν ἴ­α­σις ἐν τῇ σαρ­κί μου.

Ἐ­κα­κώ­θην καὶ ἐ­τα­πει­νώ­θην ἕ­ως σφό­δρα· ὠ­ρυ­ό­μην ἀ­πὸ στε­ναγ­μοῦ τῆς καρ­δί­ας μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­ναν­τί­ον σου πᾶ­σα ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α μου, καὶ ὁ στε­ναγ­μός μου ἀ­πὸ σοῦ οὐκ ἀ­πε­κρύ­βη.

Ἡ καρ­δί­α μου ἐ­τα­ρά­χθη, ἐγ­κα­τέ­λι­πέ με ἡ ἰ­σχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀ­φθαλ­μῶν μου, καὶ αὐ­τὸ οὐκ ἔ­στι μετ᾿ ἐ­μοῦ.

Οἱ φί­λοι μου καὶ οἱ πλη­σί­ον μου ἐξ ἐ­ναν­τί­ας μου ἤγ­γι­σαν καὶ ἔ­στη­σαν, καὶ οἱ ἔγ­γι­στά μου ἀ­πὸ μα­κρό­θεν ἔ­στη­σαν.

Καὶ ἐ­ξε­βι­ά­ζον­το οἱ ζη­τοῦν­τες τὴν ψυ­χήν μου, καὶ οἱ ζη­τοῦν­τες τὰ κα­κά μοι ἐ­λά­λη­σαν μα­ται­ό­τη­τας, καὶ δο­λι­ό­τη­τας ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­με­λέ­τη­σαν.

Ἐ­γὼ δὲ ὡ­σεὶ κω­φὸς οὐκ ἤ­κου­ον, καὶ ὡ­σεὶ ἄ­λα­λος οὐκ ἀ­νοί­γων τὸ στό­μα αὐ­τοῦ.

Καὶ ἐ­γε­νό­μην ὡ­σεὶ ἄν­θρω­πος οὐκ ἀ­κού­ων, καὶ οὐκ ἔ­χων ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ ἐ­λεγ­μούς.

Ὅ­τι ἐ­πὶ σοί, Κύ­ρι­ε, ἤλ­πι­σα, σὺ εἰ­σα­κού­σῃ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι εἶ­πον· Μή­πο­τε ἐ­πι­χα­ρῶ­σί μοι οἱ ἐ­χθροί μου, καὶ ἐν τῷ σα­λευ­θῆ­ναι πό­δας μου ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­με­γα­λοῤ­ῥη­μό­νη­σαν.

Ὅ­τι ἐ­γὼ εἰς μά­στι­γας ἕ­τοι­μος, καὶ ἡ ἀλ­γη­δών μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­α­παν­τός.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ ἀ­ναγ­γε­λῶ καὶ με­ρι­μνή­σω ὑ­πὲρ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου.

Οἱ δὲ ἐ­χθροί μου ζῶ­σι καὶ κε­κρα­ταί­ων­ται ὑ­πὲρ ἐ­μέ, καὶ ἐ­πλη­θύν­θη­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με ἀ­δί­κως.

Οἱ ἀν­τα­πο­δι­δόν­τες μοι κα­κὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν ἐν­δι­έ­βαλ­λόν με, ἐ­πεὶ κα­τε­δί­ω­κον ἀ­γα­θω­σύ­νην.

Μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου, μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Πρό­σχες εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου, Κύ­ρι­ε, τῆς σω­τη­ρί­ας μου.

Καὶ πά­λιν.

Μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου, μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Πρό­σχες εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου, Κύ­ρι­ε τῆς σω­τη­ρί­ας μου.

Ψαλ­μὸς ξβ´ (62).

Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός μου, πρὸς σὲ ὀρ­θρί­ζω.

Ἐ­δί­ψη­σέ σε ἡ ψυ­χή μου, πο­σα­πλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐ­ρή­μῳ καὶ ἀ­βά­τῳ καὶ ἀ­νύ­δρῳ.

Οὕ­τως ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ ὤ­φθην σοι, τοῦ ἰ­δεῖν τὴν δύ­να­μίν σου καὶ τὴν δό­ξαν σου.

Ὅ­τι κρεῖσ­σον τὸ ἔ­λε­ός σου ὑ­πὲρ ζω­άς· τὰ χεί­λη μου ἐ­παι­νέ­σου­σί σε.

Οὕ­τως εὐ­λο­γή­σω σε ἐν τῇ ζω­ῇ μου, καὶ ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου ἀ­ρῶ τὰς χεῖ­ράς μου.

Ὡς ἐκ στέ­α­τος καὶ πι­ό­τη­τος ἐμ­πλη­σθεί­η ἡ ψυ­χή μου, καὶ χεί­λη ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως αἰ­νέ­σει τὸ στό­μα μου.

Εἰ ἐ­μνη­μό­νευ­όν σου ἐ­πὶ τῆς στρω­μνῆς μου, ἐν τοῖς ὄρ­θροις ἐ­με­λέ­των εἰς σέ.

Ὅ­τι ἐ­γε­νή­θης βο­η­θός μου, καὶ ἐν τῇ σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι.

Ἐ­κολ­λή­θη ἡ ψυ­χή μου ὀ­πί­σω σου, ἐ­μοῦ δέ ἀν­τε­λά­βε­το ἡ δε­ξι­ά σου.

Αὐ­τοὶ δὲ εἰς μά­την ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου· εἰ­σε­λεύ­σον­ται εἰς τὰ κα­τώ­τα­τα τῆς γῆς· πα­ρα­δο­θή­σον­ται εἰς χεῖ­ρας ῥομ­φαί­ας, με­ρί­δες ἀ­λω­πέ­κων ἔ­σον­ται.

Ὁ δὲ βα­σι­λεὺς εὐ­φραν­θή­σε­ται ἐ­πὶ τῷ Θε­ῷ, ἐ­παι­νε­θή­σε­ται πᾶς ὁ ὀ­μνύ­ων ἐν αὐ­τῷ, ὅ­τι ἐ­νε­φρά­γη στό­μα λα­λούν­των ἄ­δι­κα.

Καὶ πά­λιν.

Ἐν τοῖς ὄρ­θροις ἐ­με­λέ­των εἰς σέ, ὅ­τι ἐ­γε­νή­θης βο­η­θός μου, καὶ ἐν τῇ σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι.

Ἐ­κολ­λή­θη ἡ ψυ­χή μου ὀ­πί­σω σου· ἐ­μοῦ δὲ ἀν­τε­λά­βε­το ἡ δε­ξι­ά σου.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ψαλ­μὸς πζ´ (87).

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἡ­μέ­ρας ἐ­κέ­κρα­ξα καὶ ἐν νυ­κτὶ ἐ­ναν­τί­ον σου.

Εἰ­σελ­θέ­τω ἐ­νώ­πι­όν σου ἡ προ­σευ­χή μου, κλῖ­νον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέ­η­σίν μου.

Ὅ­τι ἐ­πλή­σθη κα­κῶν ἡ ψυ­χή μου, καὶ ἡ ζω­ή μου τῷ ᾍ­δῃ ἤγ­γι­σε.

Προ­σε­λο­γί­σθην με­τὰ τῶν κα­τα­βαι­νόν­των εἰς λάκ­κον, ἐ­γε­νή­θην ὡ­σεὶ ἄν­θρω­πος ἀ­βο­ή­θη­τος, ἐν νε­κροῖς ἐ­λεύ­θε­ρος.

Ὡ­σεὶ τραυ­μα­τί­αι κα­θεύ­δον­τες ἐν τά­φῳ, ὧν οὐκ ἐ­μνή­σθης ἔ­τι, καὶ αὐ­τοὶ ἐκ τῆς χει­ρός σου ἀ­πώ­σθη­σαν.

Ἔ­θεν­τό με ἐν λάκ­κῳ κα­τω­τά­τῳ, ἐν σκο­τει­νοῖς καὶ ἐν σκι­ᾷ θα­νά­του.

Ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­πε­στη­ρί­χθη ὁ θυ­μός σου, καὶ πάν­τας τοὺς με­τε­ω­ρι­σμούς σου ἐ­πή­γα­γες ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Ἐ­μά­κρυ­νας τοὺς γνω­στούς μου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, ἔ­θεν­τό με βδέ­λυγ­μα ἑ­αυ­τοῖς.

Πα­ρε­δό­θην καὶ οὐκ ἐ­ξε­πο­ρευ­ό­μην· οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἠ­σθέ­νη­σαν ἀ­πὸ πτω­χεί­ας.

Ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν, δι­ε­πέ­τα­σα πρὸς σὲ τὰς χεῖ­ράς μου.

Μὴ τοῖς νε­κροῖς ποι­ή­σεις θαυ­μά­σι­α; ἢ ἰ­α­τροὶ ἀ­να­στή­σου­σι, καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σον­ταί σοι;

Μὴ δι­η­γή­σε­ταί τις ἐν τῷ τά­φῳ τὸ ἔ­λε­ός σου, καὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου ἐν τῇ ἀ­πω­λεί­ᾳ;

Μὴ γνω­σθή­σε­ται ἐν τῷ σκό­τει τὰ θαυ­μά­σι­ά σου καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη σου ἐν γῇ ἐ­πι­λε­λη­σμέ­νῃ;

Κἀ­γὼ πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ τὸ πρω­ῒ ἡ προ­σευ­χή μου προ­φθά­σει σε.

Ἵ­να τί, Κύ­ρι­ε, ἀ­πω­θῇ τὴν ψυ­χήν μου; ἀ­πο­στρέ­φεις τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ;

Πτω­χός εἰ­μι ἐ­γώ, καὶ ἐν κό­ποις ἐκ νε­ό­τη­τός μου· ὑ­ψω­θεὶς δὲ ἐ­τα­πει­νώ­θην καὶ ἐ­ξη­πο­ρή­θην.

Ἐπ᾿ ἐ­μὲ δι­ῆλ­θον αἱ ὀρ­γαί σου, οἱ φο­βε­ρι­σμοί σου ἐ­ξε­τά­ρα­ξάν με.

Ἐ­κύ­κλω­σάν με ὡ­σεὶ ὕ­δωρ, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν πε­ρι­έ­σχον με ἅ­μα.

Ἐ­μά­κρυ­νας ἀπ᾿ ἐ­μοῦ φί­λον καὶ πλη­σί­ον, καὶ τοὺς γνω­στούς μου ἀ­πὸ τα­λαι­πω­ρί­ας.

Καὶ πά­λιν.

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἡ­μέ­ρας ἐ­κέ­κρα­ξα καὶ ἐν νυ­κτὶ ἐ­ναν­τί­ον σου.

Εἰ­σελ­θέ­τω ἐ­νώ­πι­όν σου ἡ προ­σευ­χή μου, κλῖ­νον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέ­η­σίν μου.

Ψαλ­μὸς ρβ´ (102).

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον, καὶ πάν­τα τὰ ἐν­τός μου τὸ ὄ­νο­μα τὸ ἅ­γι­ον αὐ­τοῦ.

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον, καὶ μὴ ἐ­πι­λαν­θά­νου πά­σας τὰς ἀν­τα­πο­δό­σεις αὐ­τοῦ.

Τὸν εὐ­ϊ­λα­τεύ­ον­τα πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας σου, τὸν ἰ­ώ­με­νον πά­σας τὰς νό­σους σου.

Τὸν λυ­τρού­με­νον ἐκ φθο­ρᾶς τὴν ζω­ήν σου, τὸν στε­φα­νοῦν­τά σε ἐν ἐ­λέ­ει καὶ οἰ­κτιρ­μοῖς.

Τὸν ἐμ­πι­πλῶν­τα ἐν ἀ­γα­θοῖς τὴν ἐ­πι­θυ­μί­αν σου, ἀ­να­και­νι­σθή­σε­ται ὡς ἀ­ε­τοῦ ἡ νε­ό­της σου.

Ποι­ῶν ἐ­λε­η­μο­σύ­νας ὁ Κύ­ρι­ος, καὶ κρῖ­μα πᾶ­σι τοῖς ἀ­δι­κου­μέ­νοις.

Ἐ­γνώ­ρι­σε τὰς ὁ­δοὺς αὐ­τοῦ τῷ Μω­ϋ­σῇ, τοῖς υἱ­οῖς Ἰσ­ρα­ὴλ τὰ θε­λή­μα­τα αὐ­τοῦ.

Οἰ­κτίρ­μων καὶ ἐ­λε­ή­μων ὁ Κύ­ρι­ος, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος· οὐκ εἰς τέ­λος ὀρ­γι­σθή­σε­ται, οὐ­δὲ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να μη­νι­εῖ.

Οὐ κα­τὰ τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν ἐ­ποί­η­σεν ἡ­μῖν, οὐ­δὲ κα­τὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν ἀν­τα­πέ­δω­κεν ἡ­μῖν.

Ὅ­τι κα­τὰ τὸ ὕ­ψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ ἀ­πὸ τῆς γῆς, ἐ­κρα­ταί­ω­σε Κύ­ρι­ος τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν.

Κα­θό­σον ἀ­πέ­χου­σιν ἀ­να­το­λαὶ ἀ­πὸ δυ­σμῶν, ἐ­μά­κρυ­νεν ἀφ᾿ ἡ­μῶν τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν.

Κα­θὼς οἰ­κτεί­ρει πα­τὴρ υἱ­ούς, ᾠ­κτεί­ρη­σε Κύ­ρι­ος τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν· ὅ­τι αὐ­τὸς ἔ­γνω τὸ πλά­σμα ἡ­μῶν, ἐ­μνή­σθη ὅ­τι χοῦς ἐ­σμεν.

Ἄν­θρω­πος ὡ­σεὶ χόρ­τος αἱ ἡ­μέ­ραι αὐ­τοῦ, ὡ­σεὶ ἄν­θος τοῦ ἀ­γροῦ οὕ­τως ἐ­ξαν­θή­σει.

Ὅ­τι πνεῦ­μα δι­ῆλ­θεν ἐν αὐ­τῷ καὶ οὐχ ὑ­πάρ­ξει, καὶ οὐκ ἐ­πι­γνώ­σε­ται ἔ­τι τὸν τό­πον αὐ­τοῦ.

Τὸ δὲ ἔ­λε­ος τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πὸ τοῦ αἰ­ῶ­νος καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος, ἐ­πὶ τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν.

Καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη αὐ­τοῦ ἐ­πὶ υἱ­οῖς υἱ­ῶν, τοῖς φυ­λάσ­σου­σι τὴν δι­α­θή­κην αὐ­τοῦ, καὶ με­μνη­μέ­νοις τῶν ἐν­το­λῶν αὐ­τοῦ τοῦ ποι­ῆ­σαι αὐ­τάς.

Κύ­ρι­ος ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ ἡ­τοί­μα­σε τὸν θρό­νον αὐ­τοῦ, καὶ ἡ βα­σι­λεί­α αὐ­τοῦ πάν­των δε­σπό­ζει.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον πάν­τες οἱ Ἄγ­γε­λοι αὐ­τοῦ, δυ­να­τοὶ ἰ­σχύ­ϊ, ποι­οῦν­τες τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τοῦ ἀ­κοῦ­σαι τῆς φω­νῆς τῶν λό­γων αὐ­τοῦ.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πᾶ­σαι αἱ Δυ­νά­μεις αὐ­τοῦ, λει­τουρ­γοὶ αὐ­τοῦ οἱ ποι­οῦν­τες τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔρ­γα αὐ­τοῦ, ἐν παν­τὶ τό­πῳ τῆς δε­σπο­τεί­ας αὐ­τοῦ· εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Καὶ πά­λιν.

Ἐν παν­τὶ τό­πῳ τῆς δε­σπο­τεί­ας αὐ­τοῦ· εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Ψαλ­μὸς ρμβ´ (142).

Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὴν δέ­η­σίν μου ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου, εἰ­σά­κου­σόν μου ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου·

Καὶ μὴ εἰ­σέλ­θῃς εἰς κρί­σιν με­τὰ τοῦ δού­λου σου, ὅ­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐ­νώ­πι­όν σου πᾶς ζῶν.

Ὅ­τι κα­τε­δί­ω­ξεν ὁ ἐ­χθρὸς τὴν ψυ­χήν μου· ἐ­τα­πεί­νω­σεν εἰς γῆν τὴν ζω­ήν μου.

Ἐ­κά­θι­σέ με ἐν σκο­τει­νοῖς, ὡς νε­κροὺς αἰ­ῶ­νος, καὶ ἠ­κη­δί­α­σεν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὸ πνεῦ­μά μου, ἐν ἐ­μοὶ ἐ­τα­ρά­χθη ἡ καρ­δί­α μου.

Ἐ­μνή­σθην ἡ­με­ρῶν ἀρ­χαί­ων, ἐ­με­λέ­τη­σα ἐν πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις σου, ἐν ποι­ή­μα­σι τῶν χει­ρῶν σου ἐ­με­λέ­των.

Δι­ε­πέ­τα­σα πρὸς σὲ τὰς χεῖ­ράς μου· ἡ ψυ­χή μου ὡς γῆ ἄ­νυ­δρός σοι.

Τα­χὺ εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ἐ­ξέ­λι­πε τὸ πνεῦ­μά μου.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ ὁ­μοι­ω­θή­σο­μαι τοῖς κα­τα­βαί­νου­σιν εἰς λάκ­κον.

Ἀ­κου­στὸν ποί­η­σόν μοι τὸ πρω­ῒ τὸ ἔ­λε­ός σου, ὅ­τι ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα.

Γνώ­ρι­σόν μοι, Κύ­ρι­ε, ὁ­δὸν ἐν ᾗ πο­ρεύ­σο­μαι, ὅ­τι πρὸς σὲ ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­ξε­λοῦ με ἐκ τῶν ἐ­χθρῶν μου, Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἀ­γα­θὸν ὁ­δη­γή­σει με ἐν γῇ εὐ­θεί­ᾳ· ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύ­ρι­ε, ζή­σεις με.

Ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἐ­ξά­ξεις ἐκ θλί­ψε­ως τὴν ψυ­χήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐ­λέ­ει σου ἐ­ξο­λο­θρεύ­σεις τοὺς ἐ­χθρούς μου.

Καὶ ἀ­πο­λεῖς πάν­τας τοὺς θλί­βον­τας τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἐ­γώ δοῦ­λός σού εἰ­μι.

Καὶ πά­λιν.

Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου, καὶ μὴ εἰ­σέλ­θῃς εἰς κρί­σιν με­τὰ τοῦ δού­λου σου. (δίς)

Εἶ­τα·

Τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἀ­γα­θὸν ὁ­δη­γή­σει με ἐν γῇ εὐ­θεί­ᾳ.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς με­τὰ με­τα­νοι­ῶν γ´,
ἤ­τοι κε­φα­λο­κλι­σι­ῶν καὶ σταυ­ρῶν.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός. (τρίς)

Καὶ με­τὰ τὴν ἀ­νά­γνω­σιν τῶν εὐ­χῶν ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­σπα­σά­με­νος τὴν δε­σπο­τι­κὴν εἰ­κό­να εἰ­σέρ­χε­ται δι­ὰ τῆς νο­τί­ου πύ­λης εἰς τὸ Ἱ­ε­ρόν.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Πλη­ρω­θέν­τος τοῦ ἑ­ξα­ψάλ­μου, ὁ ἱ­ε­ρεὺς λέ­γει ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΡΙΑ

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὸ Ἀλ­λη­λού­ϊ­α εἰς ἦ­χον πλ. δ´ τε­τρά­κις ἀ­νὰ τρὶς μεθ᾿ ἕ­κα­στον τῶν ἑ­πο­μέ­νων στί­χων· ἄρ­χε­ται δὲ ὁ α´ χο­ρός.

Στίχ. α´. Ἐκ νυ­κτὸς ὀρ­θρί­ζει τὸ πνεῦ­μά μου πρὸς σέ, ὁ Θε­ός, δι­ό­τι φῶς τὰ προ­στάγ­μα­τά σου ἐ­πὶ τῆς γῆς.

Στίχ. β´. Δι­και­ο­σύ­νην μά­θε­τε, οἱ ἐ­νοι­κοῦν­τες ἐ­πὶ τῆς γῆς.

Στίχ. γ´. Ζῆ­λος λή­ψε­ται λα­ὸν ἀ­παί­δευ­τον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑ­πε­ναν­τί­ους ἔ­δε­ται.

Στίχ. δ´. Πρό­σθες αὐ­τοῖς κα­κά, Κύ­ρι­ε, πρό­σθες αὐ­τοῖς κα­κά, τοῖς ἐν­δό­ξοις τῆς γῆς.

Καὶ τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ὅ­τε οἱ ἔν­δο­ξοι μα­θη­ταί, ἐν τῷ νι­πτῆ­ρι τοῦ δεί­πνου ἐ­φω­τί­ζον­το, τό­τε Ἰ­ού­δας ὁ δυσ­σε­βής, φι­λαρ­γυ­ρί­αν νο­σή­σας ἐ­σκο­τί­ζε­το· καὶ ἀ­νό­μοις κρι­ταῖς, σὲ τὸν δί­και­ον κρι­τὴν πα­ρα­δί­δω­σι. Βλέ­πε χρη­μά­των ἐ­ρα­στά, τὸν δι­ὰ ταῦ­τα ἀγ­χό­νῃ χρη­σά­με­νον· φεῦ­γε ἀ­κό­ρε­στον ψυ­χήν, τὴν δι­δα­σκά­λῳ τοι­αῦ­τα τολ­μή­σα­σαν. Ὁ πε­ρὶ πάν­τας ἀ­γα­θός, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι. (τρίς)

* * *

Καὶ εὐ­θὺς ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται ὑ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς Δι­α­θή­κης.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Α´
(Ἰω. ιγ´ 31 - ιη´ 1).

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τοῖς ἑ­αυ­τοῦ μα­θη­ταῖς· Νῦν ἐ­δο­ξά­σθη ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, καὶ ὁ Θε­ὸς ἐ­δο­ξά­σθη ἐν αὐ­τῷ. Εἰ ὁ Θε­ὸς ἐ­δο­ξά­σθη ἐν αὐ­τῷ, καὶ ὁ Θε­ὸς δο­ξά­σει αὐ­τὸν ἐν ἑ­αυ­τῷ, καὶ εὐ­θὺς δο­ξά­σει αὐ­τόν. Τε­κνί­α, ἔ­τι μι­κρὸν μεθ᾿ ὑ­μῶν εἰ­μι. Ζη­τή­σε­τέ με, καὶ κα­θὼς εἶ­πον τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ὅ­τι ὅ­που ὑ­πά­γω ἐ­γώ, ὑ­μεῖς οὐ δύ­να­σθε ἐλ­θεῖν, καὶ ὑ­μῖν λέ­γω ἄρ­τι. Ἐν­το­λὴν και­νὴν δί­δω­μι ὑ­μῖν ἵ­να ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους, κα­θὼς ἠ­γά­πη­σα ὑ­μᾶς ἵ­να καὶ ὑ­μεῖς ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους. Ἐν τού­τῳ γνώ­σον­ται πάν­τες ὅ­τι ἐ­μοὶ μα­θη­ταί ἐ­στε, ἐ­ὰν ἀ­γά­πην ἔ­χη­τε ἐν ἀλ­λή­λοις.

Λέ­γει αὐ­τῷ Σί­μων Πέ­τρος· Κύ­ρι­ε, ποῦ ὑ­πά­γεις; Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὅ­που ἐ­γὼ ὑ­πά­γω, οὐ δύ­να­σαί μοι νῦν ἀ­κο­λου­θῆ­σαι, ὕ­στε­ρον δὲ ἀ­κο­λου­θή­σεις μοι. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Πέ­τρος· Κύ­ρι­ε, δι­α­τί οὐ δύ­να­μαί σοι ἀ­κο­λου­θῆ­σαι ἄρ­τι; Τὴν ψυ­χήν μου ὑ­πὲρ σοῦ θή­σω. Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τὴν ψυ­χήν σου ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ θή­σεις! Ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω σοι, οὐ μὴ ἀ­λέ­κτωρ φω­νή­σει ἕ­ως οὗ ἀ­παρ­νή­σῃ με τρίς.

Μὴ τα­ρασ­σέ­σθω ὑ­μῶν ἡ καρ­δί­α· πι­στεύ­ε­τε εἰς τὸν Θε­όν, καὶ εἰς ἐ­μὲ πι­στεύ­ε­τε. Ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ τοῦ πα­τρός μου πολ­λαὶ μο­ναί εἰ­σιν· εἰ δὲ μή, εἶ­πον ἂν ὑ­μῖν. Πο­ρεύ­ο­μαι ἑ­τοι­μά­σαι τό­πον ὑ­μῖν· καὶ ἐ­ὰν πο­ρευ­θῶ καὶ ἑ­τοι­μά­σω ὑ­μῖν τό­πον, πά­λιν ἔρ­χο­μαι καὶ πα­ρα­λή­ψο­μαι ὑ­μᾶς πρὸς ἐ­μαυ­τόν, ἵ­να ὅ­που εἰ­μὶ ἐ­γώ, καὶ ὑ­μεῖς ἦ­τε. Καὶ ὅ­που ἐ­γώ ὑ­πά­γω οἴ­δα­τε, καὶ τὴν ὁ­δὸν οἴ­δα­τε. Λέ­γει αὐ­τῷ Θω­μᾶς· Κύ­ρι­ε, οὐκ οἴ­δα­μεν ποῦ ὑ­πά­γεις· καὶ πῶς δυ­νά­με­θα τὴν ὁ­δὸν εἰ­δέ­ναι; Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ὁ­δὸς καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α καὶ ἡ ζω­ή· οὐ­δεὶς ἔρ­χε­ται πρὸς τὸν πα­τέ­ρα εἰ μὴ δι᾿ ἐ­μοῦ. Εἰ ἐ­γνώ­κει­τέ με, καὶ τὸν πα­τέ­ρα μου ἐ­γνώ­κει­τε ἄν· καὶ ἀπ᾿ ἄρ­τι γι­νώ­σκε­τε αὐ­τὸν καὶ ἑ­ω­ρά­κα­τε αὐ­τόν.

Λέ­γει αὐ­τῷ Φί­λιπ­πος· Κύ­ρι­ε, δεῖ­ξον ἡ­μῖν τὸν πα­τέ­ρα καὶ ἀρ­κεῖ ἡ­μῖν. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Το­σοῦ­τον χρό­νον μεθ᾿ ὑ­μῶν εἰ­μι, καὶ οὐκ ἔ­γνω­κάς με, Φί­λιπ­πε; Ὁ ἑ­ω­ρα­κὼς ἐ­μὲ ἑ­ώ­ρα­κε τὸν πα­τέ­ρα· καὶ πῶς σὺ λέ­γεις, δεῖ­ξον ἡ­μῖν τὸν πα­τέ­ρα; Οὐ πι­στεύ­εις ὅ­τι ἐ­γὼ ἐν τῷ πα­τρὶ καὶ ὁ πα­τὴρ ἐν ἐ­μοί ἐ­στι; Τὰ ῥή­μα­τα ἃ ἐ­γὼ λα­λῶ ὑ­μῖν, ἀπ᾿ ἐ­μαυ­τοῦ οὐ λα­λῶ· ὁ δὲ πα­τὴρ ὁ ἐν ἐ­μοὶ μέ­νων αὐ­τὸς ποι­εῖ τὰ ἔρ­γα. Πι­στεύ­ε­τέ μοι ὅ­τι ἐ­γὼ ἐν τῷ πα­τρὶ καὶ ὁ πα­τὴρ ἐν ἐ­μοί· εἰ δὲ μή, δι­ὰ τὰ ἔρ­γα αὐ­τὰ πι­στεύ­ε­τέ μοι. Ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐ­μέ, τὰ ἔρ­γα ἃ ἐ­γὼ ποι­ῶ κἀ­κεῖ­νος ποι­ή­σει, καὶ μεί­ζο­να τού­των ποι­ή­σει, ὅ­τι ἐ­γὼ πρὸς τὸν πα­τέ­ρα μου πο­ρεύ­ο­μαι, καὶ ὅ,τι ἂν αἰ­τή­ση­τε ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου, τοῦ­το ποι­ή­σω, ἵ­να δο­ξα­σθῇ ὁ πα­τὴρ ἐν τῷ υἱ­ῷ. Ἐ­άν τι αἰ­τή­ση­τε ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου, ἐ­γὼ ποι­ή­σω.

Ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τέ με, τὰς ἐν­το­λὰς τὰς ἐ­μὰς τη­ρή­σα­τε, καὶ ἐ­γὼ ἐ­ρω­τή­σω τὸν πα­τέ­ρα καὶ ἄλ­λον πα­ρά­κλη­τον δώ­σει ὑ­μῖν, ἵ­να μέ­νῃ μεθ᾿ ὑ­μῶν εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὃ ὁ κό­σμος οὐ δύ­να­ται λα­βεῖν, ὅ­τι οὐ θε­ω­ρεῖ αὐ­τὸ οὐ­δὲ γι­νώ­σκει αὐ­τό· ὑ­μεῖς δὲ γι­νώ­σκε­τε αὐ­τό, ὅ­τι παρ᾿ ὑ­μῖν μέ­νει καὶ ἐν ὑ­μῖν ἔ­σται. Οὐκ ἀ­φή­σω ὑ­μᾶς ὀρ­φα­νούς· ἔρ­χο­μαι πρὸς ὑ­μᾶς. Ἔ­τι μι­κρὸν καὶ ὁ κό­σμος με οὐ­κέ­τι θε­ω­ρεῖ, ὑ­μεῖς δὲ θε­ω­ρεῖ­τέ με, ὅ­τι ἐ­γὼ ζῶ καὶ ὑ­μεῖς ζή­σε­σθε. Ἐν ἐ­κεί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ γνώ­σε­σθε ὑ­μεῖς ὅ­τι ἐ­γὼ ἐν τῷ πα­τρί μου καὶ ὑ­μεῖς ἐν ἐ­μοὶ κἀ­γὼ ἐν ὑ­μῖν. Ὁ ἔ­χων τὰς ἐν­το­λάς μου καὶ τη­ρῶν αὐ­τάς, ἐ­κεῖ­νός ἐ­στιν ὁ ἀ­γα­πῶν με· ὁ δὲ ἀ­γα­πῶν με ἀ­γα­πη­θή­σε­ται ὑ­πὸ τοῦ πα­τρός μου, καὶ ἐ­γὼ ἀ­γα­πή­σω αὐ­τὸν καὶ ἐμ­φα­νί­σω αὐ­τῷ ἐ­μαυ­τόν.

Λέ­γει αὐ­τῷ Ἰ­ού­δας, οὐχ ὁ Ἰ­σκα­ρι­ώ­της· Κύ­ρι­ε, καὶ τί γέ­γο­νεν ὅ­τι ἡ­μῖν μέλ­λεις ἐμ­φα­νί­ζειν σε­αυ­τὸν καὶ οὐ­χὶ τῷ κό­σμῳ; Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· ἐ­άν τις ἀ­γα­πᾷ με, τὸν λό­γον μου τη­ρή­σει, καὶ ὁ πα­τήρ μου ἀ­γα­πή­σει αὐ­τόν, καὶ πρὸς αὐ­τὸν ἐ­λευ­σό­με­θα καὶ μο­νὴν παρ᾿ αὐ­τῷ ποι­ή­σο­μεν. Ὁ μὴ ἀ­γα­πῶν με τοὺς λό­γους μου οὐ τη­ρεῖ· καὶ ὁ λό­γος ὃν ἀ­κού­ε­τε οὐκ ἔ­στιν ἐ­μός, ἀλ­λὰ τοῦ πέμ­ψαν­τός με πα­τρός.

Ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν παρ᾿ ὑ­μῖν μέ­νων· ὁ δὲ πα­ρά­κλη­τος, τὸ Πνεῦ­μα τὸ Ἅ­γι­ον ὃ πέμ­ψει ὁ πα­τὴρ ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου, ἐ­κεῖ­νος ὑ­μᾶς δι­δά­ξει πάν­τα καὶ ὑ­πο­μνή­σει ὑ­μᾶς πάν­τα ἃ εἶ­πον ὑ­μῖν. Εἰ­ρή­νην ἀ­φί­η­μι ὑ­μῖν, εἰ­ρή­νην τὴν ἐ­μὴν δί­δω­μι ὑ­μῖν· οὐ κα­θὼς ὁ κό­σμος δί­δω­σιν, ἐ­γὼ δί­δω­μι ὑ­μῖν. Μὴ τα­ρασ­σέ­σθω ὑ­μῶν ἡ καρ­δί­α μη­δὲ δει­λι­ά­τω. Ἠ­κού­σα­τε ὅ­τι ἐ­γὼ εἶ­πον ὑ­μῖν, ὑ­πά­γω καὶ ἔρ­χο­μαι πρὸς ὑ­μᾶς. Εἰ ἠ­γα­πᾶ­τέ με, ἐ­χά­ρη­τε ἂν ὅ­τι εἶ­πον, πο­ρεύ­ο­μαι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα· ὅ­τι ὁ πα­τήρ μου μεί­ζων μού ἐ­στι· καὶ νῦν εἴ­ρη­κα ὑ­μῖν πρὶν γε­νέ­σθαι, ἵ­να ὅ­ταν γέ­νη­ται πι­στεύ­ση­τε. Οὐ­κέ­τι πολ­λὰ λα­λή­σω μεθ᾿ ὑ­μῶν· ἔρ­χε­ται γὰρ ὁ τοῦ κό­σμου ἄρ­χων, καὶ ἐν ἐ­μοὶ οὐκ ἔ­χει οὐ­δέν· ἀλλ᾿ ἵ­να γνῷ ὁ κό­σμος ὅ­τι ἀ­γα­πῶ τὸν πα­τέ­ρα, καὶ κα­θὼς ἐ­νε­τεί­λα­τό μοι ὁ πα­τήρ, οὕ­τω ποι­ῶ. Ἐ­γεί­ρε­σθε ἄ­γω­μεν ἐν­τεῦ­θεν.

Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ἄμ­πε­λος ἡ ἀ­λη­θι­νή, καὶ ὁ πα­τήρ μου ὁ γε­ωρ­γός ἐ­στι. Πᾶν κλῆ­μα ἐν ἐ­μοὶ μὴ φέ­ρον καρ­πόν, αἴ­ρει αὐ­τό, καὶ πᾶν τὸ καρ­πὸν φέ­ρον, κα­θαί­ρει αὐ­τό, ἵ­να πλεί­ο­να καρ­πὸν φέ­ρῃ. Ἤ­δη ὑ­μεῖς κα­θα­ροί ἐ­στε δι­ὰ τὸν λό­γον ὃν λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν. Μεί­να­τε ἐν ἐ­μοί, κἀ­γὼ ἐν ὑ­μῖν. Κα­θὼς τὸ κλῆ­μα οὐ δύ­να­ται καρ­πὸν φέ­ρειν ἀφ᾿ ἑ­αυ­τοῦ, ἐ­ὰν μὴ μεί­νῃ ἐν τῇ ἀμ­πέ­λῳ, οὕ­τως οὐ­δὲ ὑ­μεῖς, ἐ­ὰν μὴ ἐν ἐ­μοὶ μεί­νη­τε. Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ἄμ­πε­λος, ὑ­μεῖς τὰ κλή­μα­τα. Ὁ μέ­νων ἐν ἐ­μοὶ κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ, οὗ­τος φέ­ρει καρ­πὸν πο­λύν, ὅ­τι χω­ρὶς ἐ­μοῦ οὐ δύ­να­σθε ποι­εῖν οὐ­δέν. Ἐ­ὰν μή τις μεί­νῃ ἐν ἐ­μοί, ἐ­βλή­θη ἔ­ξω ὡς τὸ κλῆ­μα καὶ ἐ­ξη­ράν­θη, καὶ συ­νά­γου­σιν αὐ­τὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλ­λου­σι, καὶ καί­ε­ται. Ἐ­ὰν μεί­νη­τε ἐν ἐ­μοὶ καὶ τὰ ῥή­μα­τά μου ἐν ὑ­μῖν μεί­νῃ, ὃ ἐ­ὰν θέ­λη­τε αἰ­τή­σα­σθε, καὶ γε­νή­σε­ται ὑ­μῖν. Ἐν τού­τῳ ἐ­δο­ξά­σθη ὁ πα­τήρ μου, ἵ­να καρ­πὸν πο­λὺν φέ­ρη­τε, καὶ γε­νή­σε­σθε ἐ­μοὶ μα­θη­ταί. Κα­θὼς ἠ­γά­πη­σέ με ὁ πα­τήρ, κἀ­γὼ ἠ­γά­πη­σα ὑ­μᾶς· μεί­να­τε ἐν τῇ ἀ­γά­πῃ τῇ ἐ­μῇ. Ἐ­ὰν τὰς ἐν­το­λάς μου τη­ρή­ση­τε, με­νεῖ­τε ἐν τῇ ἀ­γά­πῃ μου, κα­θὼς ἐ­γὼ τὰς ἐν­το­λὰς τοῦ πα­τρός μου τε­τή­ρη­κα καὶ μέ­νω αὐ­τοῦ ἐν τῇ ἀ­γά­πῃ.

Ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν ἵ­να ἡ χα­ρὰ ἡ ἐ­μὴ ἐν ὑ­μῖν μεί­νῃ καὶ ἡ χα­ρὰ ὑ­μῶν πλη­ρω­θῇ. Αὕ­τη ἐ­στὶν ἡ ἐν­το­λὴ ἡ ἐ­μή, ἵ­να ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους κα­θὼς ἠ­γά­πη­σα ὑ­μᾶς. Μεί­ζο­να ταύ­της ἀ­γά­πην οὐ­δεὶς ἔ­χει, ἵ­να τις τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ θῇ ὑ­πὲρ τῶν φί­λων αὐ­τοῦ. Ὑ­μεῖς φί­λοι μού ἐ­στε, ἐ­ὰν ποι­ῆ­τε ὅ­σα ἐ­γὼ ἐν­τέλ­λο­μαι ὑ­μῖν. Οὐ­κέ­τι ὑ­μᾶς λέ­γω δού­λους, ὅ­τι ὁ δοῦ­λος οὐκ οἶ­δε τί ποι­εῖ αὐ­τοῦ ὁ κύ­ρι­ος· ὑ­μᾶς δὲ εἴ­ρη­κα φί­λους, ὅ­τι πάν­τα ἃ ἤ­κου­σα πα­ρὰ τοῦ πα­τρός μου ἐ­γνώ­ρι­σα ὑ­μῖν. Οὐχ ὑ­μεῖς με ἐ­ξε­λέ­ξα­σθε, ἀλλ᾿ ἐ­γὼ ἐ­ξε­λε­ξά­μην ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­θη­κα ὑ­μᾶς ἵ­να ὑ­μεῖς ὑ­πά­γη­τε καὶ καρ­πὸν φέ­ρη­τε, καὶ ὁ καρ­πὸς ὑ­μῶν μέ­νῃ, ἵ­να ὅ,τι ἂν αἰ­τή­ση­τε τὸν πα­τέ­ρα ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου, δῷ ὑ­μῖν. Ταῦ­τα ἐν­τέλ­λο­μαι ὑ­μῖν, ἵ­να ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους.

Εἰ ὁ κό­σμος ὑ­μᾶς μι­σεῖ, γι­νώ­σκε­τε ὅ­τι ἐ­μὲ πρῶ­τον ὑ­μῶν με­μί­ση­κεν. Εἰ ἐκ τοῦ κό­σμου ἦ­τε, ὁ κό­σμος ἂν τὸ ἴ­δι­ον ἐ­φί­λει· ὅ­τι δὲ ἐκ τοῦ κό­σμου οὐκ ἐ­στέ, ἀλλ᾿ ἐ­γὼ ἐ­ξε­λε­ξά­μην ὑ­μᾶς ἐκ τοῦ κό­σμου, δι­ὰ τοῦ­το μι­σεῖ ὑ­μᾶς ὁ κό­σμος. Μνη­μο­νεύ­ε­τε τοῦ λό­γου οὗ ἐ­γὼ εἶ­πον ὑ­μῖν· οὐκ ἔ­στι δοῦ­λος μεί­ζων τοῦ κυ­ρί­ου αὐ­τοῦ. Εἰ ἐ­μὲ ἐ­δί­ω­ξαν, καὶ ὑ­μᾶς δι­ώ­ξου­σιν· εἰ τὸν λό­γον μου ἐ­τή­ρη­σαν, καὶ τὸν ὑ­μέ­τε­ρον τη­ρή­σου­σιν. Ἀλ­λὰ ταῦ­τα πάν­τα ποι­ή­σου­σιν ὑ­μῖν δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά μου, ὅ­τι οὐκ οἴ­δα­σι τὸν πέμ­ψαν­τά με. Εἰ μὴ ἦλ­θον καὶ ἐ­λά­λη­σα αὐ­τοῖς, ἁ­μαρ­τί­αν οὐκ εἶ­χον· νῦν δὲ πρό­φα­σιν οὐκ ἔ­χου­σι πε­ρὶ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν. Ὁ ἐ­μὲ μι­σῶν καὶ τὸν πα­τέ­ρα μου μι­σεῖ. Εἰ τὰ ἔρ­γα μὴ ἐ­ποί­η­σα ἐν αὐ­τοῖς ἃ οὐ­δεὶς ἄλ­λος πε­ποί­η­κεν, ἁ­μαρ­τί­αν οὐκ εἶ­χον· νῦν δὲ καὶ ἑ­ω­ρά­κα­σι καὶ με­μι­σή­κα­σι καὶ ἐ­μὲ καὶ τὸν πα­τέ­ρα μου. Ἀλλ᾿ ἵ­να πλη­ρω­θῇ ὁ λό­γος ὁ γε­γραμ­μέ­νος ἐν τῷ νό­μῳ αὐ­τῶν, ὅ­τι «ἐ­μί­ση­σάν με δω­ρε­άν». Ὅ­ταν δὲ ἔλ­θῃ ὁ πα­ρά­κλη­τος ὃν ἐ­γὼ πέμ­ψω ὑ­μῖν πα­ρὰ τοῦ πα­τρός, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας ὃ πα­ρὰ τοῦ πα­τρὸς ἐκ­πο­ρεύ­ε­ται, ἐ­κεῖ­νος μαρ­τυ­ρή­σει πε­ρὶ ἐ­μοῦ· καὶ ὑ­μεῖς δὲ μαρ­τυ­ρεῖ­τε, ὅ­τι ἀπ᾿ ἀρ­χῆς μετ᾿ ἐ­μοῦ ἐ­στε.

Ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν ἵ­να μὴ σκαν­δα­λι­σθῆ­τε. Ἀ­πο­συ­να­γώ­γους ποι­ή­σου­σιν ὑ­μᾶς· ἀλλ᾿ ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ἵ­να πᾶς ὁ ἀ­πο­κτεί­νας ὑ­μᾶς δό­ξῃ λα­τρεί­αν προ­σφέ­ρειν τῷ Θε­ῷ. Καὶ ταῦ­τα ποι­ή­σου­σιν, ὅ­τι οὐκ ἔ­γνω­σαν τὸν πα­τέ­ρα οὐ­δὲ ἐ­μέ. Ἀλ­λὰ ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν ἵ­να ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἡ ὥ­ρα, μνη­μο­νεύ­η­τε αὐ­τῶν ὅ­τι ἐ­γὼ εἶ­πον ὑ­μῖν. Ταῦ­τα δὲ ὑ­μῖν ἐξ ἀρ­χῆς οὐκ εἶ­πον ὅ­τι μεθ᾿ ὑ­μῶν ἤ­μην. Νῦν δὲ ὑ­πά­γω πρὸς τὸν πέμ­ψαν­τά με, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ ὑ­μῶν ἐ­ρω­τᾷ με ποῦ ὑ­πά­γεις! Ἀλλ᾿ ὅ­τι ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν, ἡ λύ­πη πε­πλή­ρω­κεν ὑ­μῶν τὴν καρ­δί­αν. Ἀλλ᾿ ἐ­γὼ τὴν ἀ­λή­θει­αν λέ­γω ὑ­μῖν· συμ­φέ­ρει ὑ­μῖν ἵ­να ἐ­γὼ ἀ­πέλ­θω. Ἐ­ὰν γὰρ ἐ­γὼ μὴ ἀ­πέλ­θω, ὁ πα­ρά­κλη­τος οὐκ ἐ­λεύ­σε­ται πρὸς ὑ­μᾶς· ἐ­ὰν δὲ πο­ρευ­θῶ, πέμ­ψω αὐ­τὸν πρὸς ὑ­μᾶς· καὶ ἐλ­θὼν ἐ­κεῖ­νος ἐ­λέγ­ξει τὸν κό­σμον πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας καὶ πε­ρὶ δι­και­ο­σύ­νης καὶ πε­ρὶ κρί­σε­ως. Πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας μέν, ὅ­τι οὐ πι­στεύ­ου­σιν εἰς ἐ­μέ· πε­ρὶ δι­και­ο­σύ­νης δέ, ὅ­τι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα μου ὑ­πά­γω καὶ οὐ­κέ­τι θε­ω­ρεῖ­τέ με· πε­ρὶ δὲ κρί­σε­ως, ὅ­τι ὁ ἄρ­χων τοῦ κό­σμου τού­του κέ­κρι­ται.

Ἔ­τι πολ­λὰ ἔ­χω λέ­γειν ὑ­μῖν, ἀλλ᾿ οὐ δύ­να­σθε βα­στά­ζειν ἄρ­τι. Ὅ­ταν δὲ ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ­δη­γή­σει ὑ­μᾶς εἰς πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θει­αν· οὐ γὰρ λα­λή­σει ἀφ᾿ ἑ­αυ­τοῦ, ἀλλ᾿ ὅ­σα ἂν ἀ­κού­σῃ λα­λή­σει, καὶ τὰ ἐρ­χό­με­να ἀ­ναγ­γε­λεῖ ὑ­μῖν. Ἐ­κεῖ­νος ἐ­μὲ δο­ξά­σει, ὅ­τι ἐκ τοῦ ἐ­μοῦ λή­ψε­ται καὶ ἀ­ναγ­γε­λεῖ ὑ­μῖν. Πάν­τα ὅ­σα ἔ­χει ὁ πα­τὴρ ἐ­μά ἐ­στι· δι­ὰ τοῦ­το εἶ­πον ὅ­τι ἐκ τοῦ ἐ­μοῦ λή­ψε­ται καὶ ἀ­ναγ­γε­λεῖ ὑ­μῖν.

Μι­κρὸν καὶ οὐ θε­ω­ρεῖ­τέ με, καὶ πά­λιν μι­κρὸν καὶ ὄ­ψε­σθέ με, ὅ­τι ἐ­γὼ ὑ­πά­γω πρὸς τὸν πα­τέ­ρα. Εἶ­πον οὖν ἐκ τῶν μα­θη­τῶν αὐ­τοῦ πρὸς ἀλ­λή­λους· τί ἐ­στι τοῦ­το ὃ λέ­γει ἡ­μῖν, μι­κρὸν καὶ οὐ θε­ω­ρεῖ­τέ με, καὶ πά­λιν μι­κρὸν καὶ ὄ­ψε­σθέ με, καὶ ὅ­τι ἐ­γὼ ὑ­πά­γω πρὸς τὸν πα­τέ­ρα; Ἔ­λε­γον οὖν· τοῦ­το τί ἐ­στιν ὃ λέ­γει τὸ μι­κρόν; οὐκ οἴ­δα­μεν τί λα­λεῖ. Ἔ­γνω οὖν ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἤ­θε­λον αὐ­τὸν ἐ­ρω­τᾶν, καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πε­ρὶ τού­του ζη­τεῖ­τε μετ᾿ ἀλ­λή­λων ὅ­τι εἶ­πον, μι­κρὸν καὶ οὐ θε­ω­ρεῖ­τέ με, καὶ πά­λιν μι­κρὸν καὶ ὄ­ψε­σθέ με; Ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι κλαύ­σε­τε καὶ θρη­νή­σε­τε ὑ­μεῖς, ὁ δὲ κό­σμος χα­ρή­σε­ται· ὑ­μεῖς δὲ λυ­πη­θή­σε­σθε, ἀλλ᾿ ἡ λύ­πη ὑ­μῶν εἰς χα­ρὰν γε­νή­σε­ται. Ἡ γυ­νὴ ὅ­ταν τί­κτῃ, λύ­πην ἔ­χει, ὅ­τι ἦλ­θεν ἡ ὥ­ρα αὐ­τῆς· ὅ­ταν δὲ γεν­νή­σῃ τὸ παι­δί­ον, οὐ­κέ­τι μνη­μο­νεύ­ει τῆς θλί­ψε­ως δι­ὰ τὴν χα­ρὰν ὅ­τι ἐ­γεν­νή­θη ἄν­θρω­πος εἰς τὸν κό­σμον. Καὶ ὑ­μεῖς οὖν λύ­πην μὲν νῦν ἔ­χε­τε· πά­λιν δὲ ὄ­ψο­μαι ὑ­μᾶς καὶ χα­ρή­σε­ται ὑ­μῶν ἡ καρ­δί­α, καὶ τὴν χα­ρὰν ὑ­μῶν οὐ­δεὶς αἴ­ρει ἀφ᾿ ὑ­μῶν. Καὶ ἐν ἐ­κεί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­μὲ οὐκ ἐ­ρω­τή­σε­τε οὐ­δέν· ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ὅ­σα ἂν αἰ­τή­ση­τε τὸν πα­τέ­ρα ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου, δώ­σει ὑ­μῖν. Ἕ­ως ἄρ­τι οὐκ ᾐ­τή­σα­τε οὐ­δὲν ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου· αἰ­τεῖ­τε καὶ λή­ψε­σθε, ἵ­να ἡ χα­ρὰ ὑ­μῶν ᾖ πε­πλη­ρω­μέ­νη.

Ταῦ­τα ἐν πα­ροι­μί­αις λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν· ἀλλ᾿ ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὐ­κέ­τι ἐν πα­ροι­μί­αις λα­λή­σω ὑ­μῖν, ἀλ­λὰ παρ­ρη­σί­ᾳ πε­ρὶ τοῦ πα­τρὸς ἀ­ναγ­γε­λῶ ὑ­μῖν. Ἐν ἐ­κεί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί μου αἰ­τή­σε­σθε· καὶ οὐ λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ἐ­γὼ ἐ­ρω­τή­σω τὸν πα­τέ­ρα πε­ρὶ ὑ­μῶν· αὐ­τὸς γὰρ ὁ πα­τὴρ φι­λεῖ ὑ­μᾶς, ὅ­τι ὑ­μεῖς ἐ­μὲ πε­φι­λή­κα­τε, καὶ πε­πι­στεύ­κα­τε ὅ­τι ἐ­γὼ πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ ἐ­ξῆλ­θον. Ἐ­ξῆλ­θον πα­ρὰ τοῦ πα­τρὸς καὶ ἐ­λή­λυ­θα εἰς τὸν κό­σμον· πά­λιν ἀ­φί­η­μι τὸν κό­σμον καὶ πο­ρεύ­ο­μαι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα.

Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ· ἴ­δε νῦν παρ­ρη­σί­ᾳ λα­λεῖς, καὶ πα­ροι­μί­αν οὐ­δε­μί­αν λέ­γεις. Νῦν οἴ­δα­μεν ὅ­τι οἶ­δας πάν­τα καὶ οὐ χρεί­αν ἔ­χεις ἵ­να τίς σε ἐ­ρω­τᾷ. Ἐν τού­τῳ πι­στεύ­ο­μεν ὅ­τι ἀ­πὸ Θε­οῦ ἐ­ξῆλ­θες. Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἄρ­τι πι­στεύ­ε­τε· ἰ­δοὺ ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­λή­λυ­θεν, ἵ­να σκορ­πι­σθῆ­τε ἕ­κα­στος εἰς τὰ ἴ­δι­α καὶ ἐ­μὲ μό­νον ἀ­φῆ­τε· καὶ οὐκ εἰ­μὶ μό­νος, ὅ­τι ὁ πα­τὴρ μετ᾿ ἐ­μοῦ ἐ­στι. Ταῦ­τα λε­λά­λη­κα ὑ­μῖν ἵ­να ἐν ἐ­μοὶ εἰ­ρή­νην ἔ­χη­τε. Ἐν τῷ κό­σμῳ θλῖ­ψιν ἕ­ξε­τε· ἀλ­λὰ θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γὼ νε­νί­κη­κα τὸν κό­σμον.

Ταῦ­τα ἐ­λά­λη­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς, καὶ ἐ­πῆ­ρε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τοῦ εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ εἶ­πε· Πά­τερ, ἐ­λή­θυ­θεν ἡ ὥ­ρα· Δό­ξα­σόν σου τὸν Υἱ­όν, ἵ­να καὶ ὁ Υἱ­ός σου δο­ξά­σῃ σε, κα­θὼς ἔ­δω­κας αὐ­τῷ ἐ­ξου­σί­αν πά­σης σαρ­κός, ἵ­να πᾶν ὃ δέ­δω­κας αὐ­τῷ δώ­σῃ αὐ­τοῖς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Αὕ­τη δέ ἐ­στιν ἡ αἰ­ώ­νι­ος ζω­ή, ἵ­να γι­νώ­σκω­σί σε τὸν μό­νον ἀ­λη­θι­νὸν Θε­ὸν καὶ ὃν ἀ­πέ­στει­λας Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν. Ἐ­γώ σε ἐ­δό­ξα­σα ἐ­πὶ τῆς γῆς, τὸ ἔρ­γον ἐ­τε­λεί­ω­σα ὃ δέ­δω­κάς μοι ἵ­να ποι­ή­σω· καὶ νῦν δό­ξα­σόν με σύ, πά­τερ, πα­ρὰ σε­αυ­τῷ τῇ δό­ξῃ ᾗ εἶ­χον πρὸ τοῦ τὸν κό­σμον εἶ­ναι πα­ρὰ σοί. Ἐ­φα­νέ­ρω­σά σου τὸ ὄ­νο­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου· σοὶ ἦ­σαν καὶ ἐ­μοὶ αὐ­τοὺς δέ­δω­κας, καὶ τὸν λό­γον σου τε­τη­ρή­κα­σι. Νῦν ἔ­γνω­καν ὅ­τι πάν­τα ὅ­σα δέ­δω­κάς μοι πα­ρὰ σοῦ ἐ­στιν· ὅ­τι τὰ ῥή­μα­τα ἃ δέ­δω­κάς μοι δέ­δω­κα αὐ­τοῖς, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­λα­βον, καὶ ἔ­γνω­σαν ἀ­λη­θῶς ὅ­τι πα­ρὰ σοῦ ἐ­ξῆλ­θον, καὶ ἐ­πί­στευ­σαν ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας. Ἐ­γὼ πε­ρὶ αὐ­τῶν ἐ­ρω­τῶ· οὐ πε­ρὶ τοῦ κό­σμου ἐ­ρω­τῶ, ἀλ­λὰ πε­ρὶ ὧν δέ­δω­κάς μοι, ὅ­τι σοί εἰ­σι, καὶ τὰ ἐ­μὰ πάν­τα σά ἐ­στι καὶ τὰ σὰ ἐ­μά, καὶ δε­δό­ξα­σμαι ἐν αὐ­τοῖς. Καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἐν τῷ κό­σμῳ, καὶ οὗ­τοι ἐν τῷ κό­σμῳ εἰ­σί, καὶ ἐ­γὼ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι. Πά­τερ ἅ­γι­ε, τή­ρη­σον αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι, ἵ­να ὦ­σιν ἓν κα­θὼς ἡ­μεῖς. Ὅ­τε ἤ­μην μετ᾿ αὐ­τῶν ἐν τῷ κό­σμῳ, ἐ­γὼ ἐ­τή­ρουν αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου· οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐ­φύ­λα­ξα, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ αὐ­τῶν ἀ­πώ­λε­το εἰ μὴ ὁ υἱ­ὸς τῆς ἀ­πω­λεί­ας, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι, καὶ ταῦ­τα λα­λῶ ἐν τῷ κό­σμῳ ἵ­να ἔ­χω­σι τὴν χα­ρὰν τὴν ἐ­μὴν πε­πλη­ρω­μέ­νην ἐν αὑ­τοῖς. Ἐ­γὼ δέ­δω­κα αὐ­τοῖς τὸν λό­γον σου, καὶ ὁ κό­σμος ἐ­μί­ση­σεν αὐ­τούς, ὅ­τι οὐκ εἰ­σὶν ἐκ τοῦ κό­σμου, κα­θὼς ἐ­γὼ οὐκ εἰ­μὶ ἐκ τοῦ κό­σμου. Οὐκ ἐ­ρω­τῶ ἵ­να ἄ­ρῃς αὐ­τοὺς ἐκ τοῦ κό­σμου, ἀλλ᾿ ἵ­να τη­ρή­σῃς αὐ­τοὺς ἐκ τοῦ πο­νη­ροῦ. Ἐκ τοῦ κό­σμου οὐκ εἰ­σί, κα­θὼς ἐ­γὼ ἐκ τοῦ κό­σμου οὐκ εἰ­μί. Ἁ­γί­α­σον αὐ­τοὺς ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου· ὁ λό­γος ὁ σὸς ἀ­λή­θει­ά ἐ­στι. Κα­θὼς ἐ­μὲ ἀ­πέ­στει­λας εἰς τὸν κό­σμον, κἀ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα αὐ­τοὺς εἰς τὸν κό­σμον· καὶ ὑ­πὲρ αὐ­τῶν ἐ­γὼ ἁ­γι­ά­ζω ἐ­μαυ­τόν, ἵ­να καὶ αὐ­τοὶ ὦ­σιν ἡ­γι­α­σμέ­νοι ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ. Οὐ πε­ρὶ τού­των δὲ ἐ­ρω­τῶ μό­νον, ἀλ­λὰ καὶ πε­ρὶ τῶν πι­στευ­όν­των δι­ὰ τοῦ λό­γου αὐ­τῶν εἰς ἐ­μέ, ἵ­να πάν­τες ἓν ὦ­σι, κα­θὼς σύ, πά­τερ, ἐν ἐ­μοὶ κἀ­γὼ ἐν σοί, ἵ­να καὶ αὐ­τοὶ ἐν ἡ­μῖν ἓν ὦ­σιν, ἵ­να ὁ κό­σμος πι­στεύ­σῃ ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας. Καὶ ἐ­γὼ τὴν δό­ξαν ἣν δέ­δω­κάς μοι δέ­δω­κα αὐ­τοῖς, ἵ­να ὦ­σιν ἓν κα­θὼς ἡ­μεῖς ἕν ἐ­σμεν, ἐ­γὼ ἐν αὐ­τοῖς καὶ σὺ ἐν ἐ­μοί, ἵ­να ὦ­σι τε­τε­λει­ω­μέ­νοι εἰς ἕν, καὶ ἵ­να γι­νώ­σκῃ ὁ κό­σμος ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας καὶ ἠ­γά­πη­σας αὐ­τοὺς κα­θὼς ἐ­μὲ ἠ­γά­πη­σας. Πά­τερ, οὓς δέ­δω­κάς μοι, θέ­λω ἵ­να ὅ­που εἰ­μὶ ἐ­γὼ κἀ­κεῖ­νοι ὦ­σι μετ᾿ ἐ­μοῦ, ἵ­να θε­ω­ρῶ­σι τὴν δό­ξαν τὴν ἐ­μὴν ἣν δέ­δω­κάς μοι, ὅ­τι ἠ­γά­πη­σάς με πρὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου. Πά­τερ δί­και­ε, καὶ ὁ κό­σμος σε οὐκ ἔ­γνω, ἐ­γὼ δέ σε ἔ­γνων, καὶ οὗ­τοι ἔ­γνω­σαν ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας· καὶ ἐ­γνώ­ρι­σα αὐ­τοῖς τὸ ὄ­νο­μά σου καὶ γνω­ρί­σω, ἵ­να ἡ ἀ­γά­πη ἣν ἠ­γά­πη­σάς με ἐν αὐ­τοῖς ᾖ, κἀ­γὼ ἐν αὐ­τοῖς.

Ταῦ­τα εἰ­πὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξῆλ­θε σὺν τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ πέ­ραν τοῦ χει­μάρ­ρου τῶν Κέ­δρων, ὅ­που ἦν κῆ­πος, εἰς ὃν εἰ­σῆλ­θεν αὐ­τὸς καὶ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, (ὁ β´ χο­ρὸς) Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΤΑ ΑΝΤΙΦΩΝΑ

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ χο­ρὸς τῶν ἀν­τι­φώ­νων.

Ἀν­τί­φω­νον Α´. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ἄρ­χον­τες λα­ῶν συ­νή­χθη­σαν, κα­τὰ τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ κα­τὰ τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­τοῦ.

Λό­γον πα­ρά­νο­μον, κα­τέ­θεν­το κατ᾿ ἐ­μοῦ· Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με.

Τὰς αἰ­σθή­σεις ἡ­μῶν, κα­θα­ρὰς τῷ Χρι­στῷ πα­ρα­στή­σω­μεν, καὶ ὡς φί­λοι αὐ­τοῦ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν θύ­σω­μεν δι᾿ αὐ­τόν, καὶ μὴ ταῖς με­ρί­μναις τοῦ βί­ου, συμ­πνι­γῶ­μεν ὡς ὁ Ἰ­ού­δας· ἀλλ᾿ ἐν τοῖς τα­μεί­οις ἡ­μῶν κρά­ξω­μεν· Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Παρ­θέ­νος ἔ­τε­κες, ἀ­πει­ρό­γα­με, καὶ Παρ­θέ­νος ἔ­μει­νας, Μή­τηρ ἀ­νύμ­φευ­τε, Θε­ο­τό­κε Μα­ρί­α· Χρι­στὸν τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κέ­τευ­ε, σω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Ἀν­τί­φω­νον Β´. Ἦ­χος πλ. β´.

Ἔ­δρα­με λέ­γων ὁ Ἰ­ού­δας, τοῖς πα­ρα­νό­μοις γραμ­μα­τεῦ­σι· Τί μοι θέ­λε­τε δοῦ­ναι, κἀ­γὼ ὑ­μῖν πα­ρα­δώ­σω αὐ­τόν; ἐν μέ­σῳ δὲ τῶν συμ­φω­νούν­των, αὐ­τὸς εἱ­στή­κεις ἀ­ο­ρά­τως, συμ­φω­νού­με­νος. Καρ­δι­ο­γνῶ­στα, φεῖ­σαι τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

Ἐν ἐ­λέ­ει τὸν Θε­ὸν θε­ρα­πεύ­σω­μεν, ὥ­σπερ Μα­ρί­α ἐ­πὶ τοῦ δεί­πνου, καὶ μὴ κτη­σώ­με­θα, φι­λαρ­γυ­ρί­αν ὡς ὁ Ἰ­ού­δας, ἵ­να πάν­το­τε με­τὰ Χρι­στοῦ, τοῦ Θε­οῦ ἐ­σώ­με­θα.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὃν ἔ­τε­κες Παρ­θέ­νε ἀ­νερ­μη­νεύ­τως, δι­ὰ παν­τὸς ὡς Φι­λάν­θρω­πον, μὴ δι­α­λί­πῃς δυ­σω­ποῦ­σα, ἵ­να κιν­δύ­νων σώ­σῃ, τοὺς εἰς σὲ κα­τα­φεύ­γον­τας.

Ἀν­τί­φω­νον Γ´. Ἦ­χος β´.

Δι­ὰ Λα­ζά­ρου τὴν ἔ­γερ­σιν Κύ­ρι­ε, τὸ Ὡ­σαν­νά σοι ἐ­κραύ­γα­ζον, παῖ­δες τῶν Ἑ­βραί­ων Φι­λάν­θρω­πε· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Ἐν τῷ δεί­πνῳ σου Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, τοῖς μα­θη­ταῖς σου προ­έ­λε­γες· Εἷς ἐξ ὑ­μῶν πα­ρα­δώ­σει με· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Ἰ­ω­άν­νῃ ἐ­ρω­τή­σαν­τι Κύ­ρι­ε, ὁ πα­ρα­δι­δούς σε τίς ἐ­στι; τοῦ­τον δι­ὰ τοῦ ἄρ­του ὑ­πέ­δει­ξας· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Εἰς τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α Κύ­ρι­ε, καὶ εἰς φί­λη­μα δό­λι­ον, ἐ­ζή­τουν Ἰ­ου­δαῖ­οι ἀ­πο­κτεῖ­ναί σε· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Ἐν τῷ Νι­πτῆ­ρί σου Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, τοῖς μα­θη­ταῖς σου προ­έ­τρε­πες. Οὕ­τω ποι­εῖ­τε ὥ­σπερ ἴ­δε­τε· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Γρη­γο­ρεῖ­τε καὶ προ­σεύ­χε­σθε, ἵ­να μὴ πει­ρα­σθῆ­τε, τοῖς μα­θη­ταῖς σου ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν ἔ­λε­γες· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος Ἰ­ού­δας, οὐκ ἠ­βου­λή­θη συ­νι­έ­ναι.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Δι­ά­σω­σον ἀ­πὸ κιν­δύ­νων, τοὺς δού­λους σου Θε­ο­τό­κε, ὅ­τι πάν­τες με­τὰ Θε­όν, εἰς σὲ κα­τα­φεύ­γο­μεν, ὡς ἄῤ­ῥη­κτον τεῖ­χος, καὶ προ­στα­σί­αν.

Ὁ α´ χο­ρός·

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος βα­ρύς.

Ἐν τῷ δεί­πνῳ τοὺς μα­θη­τὰς δι­α­τρέ­φων, καὶ τὴν σκῆ­ψιν τῆς προ­δο­σί­ας γι­νώ­σκων, ἐν αὐ­τῷ τὸν Ἰ­ού­δαν δι­ή­λεγ­ξας· ἀ­δι­όρ­θω­τον μὲν τοῦ­τον ἐ­πι­στά­με­νος, γνω­ρί­σαι δὲ πᾶ­σι βου­λό­με­νος, ὅ­τι θέ­λων πα­ρε­δό­θης, ἵ­να κό­σμον ἁρ­πά­σῃς τοῦ ἀλ­λο­τρί­ου· Μα­κρό­θυ­με δό­ξα σοι.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Β´
(Ἰω. ιη´ 1-28).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­ξῆλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς σὺν τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ πέ­ραν τοῦ χει­μάρ­ρου τῶν Κέ­δρων, ὅ­που ἦν κῆ­πος, εἰς ὃν εἰ­σῆλ­θεν αὐ­τὸς καὶ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ. ᾜ­δει δὲ καὶ Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δοὺς αὐ­τὸν τὸν τό­πον, ὅ­τι πολ­λά­κις συ­νή­χθη ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κεῖ με­τὰ τῶν μα­θη­τῶν αὐ­τοῦ.

Ὁ οὖν Ἰ­ού­δας λα­βὼν τὴν σπεῖ­ραν καὶ ἐκ τῶν ἀρ­χι­ε­ρέ­ων καὶ Φα­ρι­σαί­ων ὑ­πη­ρέ­τας ἔρ­χε­ται ἐ­κεῖ με­τὰ φα­νῶν καὶ λαμ­πά­δων καὶ ὅ­πλων. Ἰ­η­σοῦς οὖν εἰ­δὼς πάν­τα τὰ ἐρ­χό­με­να ἐπ᾿ αὐ­τόν, ἐ­ξελ­θὼν εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί­να ζη­τεῖ­τε; Ἀ­πε­κρί­θη­σαν αὐ­τῷ· Ἰ­η­σοῦν τὸν Να­ζω­ραῖ­ον. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι. Εἱ­στή­κει δὲ καὶ Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δοὺς αὐ­τὸν μετ᾿ αὐ­τῶν. Ὡς οὖν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι, ἀ­πῆλ­θον εἰς τὰ ὀ­πί­σω καὶ ἔ­πε­σον χα­μαί. Πά­λιν οὖν αὐ­τοὺς ἐ­πη­ρώ­τη­σε· Τί­να ζη­τεῖ­τε; Οἱ δὲ εἶ­πον· Ἰ­η­σοῦν τὸν Να­ζω­ραῖ­ον. Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· εἶ­πον ὑ­μῖν ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι. Εἰ οὖν ἐ­μὲ ζη­τεῖ­τε, ἄ­φε­τε τού­τους ὑ­πά­γειν· ἵ­να πλη­ρω­θῇ ὁ λό­γος ὃν εἶ­πεν, ὅ­τι οὓς δέ­δω­κάς μοι, οὐκ ἀ­πώ­λε­σα ἐξ αὐ­τῶν οὐ­δέ­να.

Σί­μων οὖν Πέ­τρος ἔ­χων μά­χαι­ραν εἵλ­κυ­σεν αὐ­τήν, καὶ ἔ­παι­σε τὸν τοῦ ἀρ­χι­ε­ρέ­ως δοῦ­λον καὶ ἀ­πέ­κο­ψεν αὐ­τοῦ τὸ ὠ­τί­ον τὸ δε­ξι­όν· ἦν δὲ ὄ­νο­μα τῷ δού­λῳ Μάλ­χος. Εἶ­πεν οὖν ὁ Ἰ­η­σοῦς τῷ Πέ­τρῳ· Βά­λε τὴν μά­χαι­ραν εἰς τὴν θή­κην· τὸ πο­τή­ρι­ον ὃ δέ­δω­κέ μοι ὁ πα­τήρ, οὐ μὴ πί­ω αὐ­τό;

Ἡ οὖν σπεῖ­ρα καὶ ὁ χι­λί­αρ­χος καὶ οἱ ὑ­πη­ρέ­ται τῶν Ἰ­ου­δαί­ων συ­νέ­λα­βον τὸν Ἰ­η­σοῦν καὶ ἔ­δη­σαν αὐ­τόν, καὶ ἀ­πή­γα­γον αὐ­τὸν πρὸς Ἄν­ναν πρῶ­τον· ἦν γὰρ πεν­θε­ρὸς τοῦ Κα­ϊ­ά­φα, ὃς ἦν ἀρ­χι­ε­ρεὺς τοῦ ἐ­νι­αυ­τοῦ ἐ­κεί­νου. Ἦν δὲ Κα­ϊ­ά­φας ὁ συμ­βου­λεύ­σας τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ὅ­τι συμ­φέ­ρει ἕ­να ἄν­θρω­πον ἀ­πο­λέ­σθαι ὑ­πὲρ τοῦ λα­οῦ.

Ἠ­κο­λού­θει δὲ τῷ Ἰ­η­σοῦ Σί­μων Πέ­τρος καὶ ὁ ἄλ­λος μα­θη­τής. Ὁ δὲ μα­θη­τὴς ἐ­κεῖ­νος ἦν γνω­στὸς τῷ ἀρ­χι­ε­ρεῖ, καὶ συ­νει­σῆλ­θε τῷ Ἰ­η­σοῦ εἰς τὴν αὐ­λὴν τοῦ ἀρ­χι­ε­ρέ­ως· ὁ δὲ Πέ­τρος εἱ­στή­κει πρὸς τῇ θύ­ρᾳ ἔ­ξω. Ἐ­ξῆλ­θεν οὖν ὁ μα­θη­τὴς ὁ ἄλ­λος, ὃς ἦν γνω­στὸς τῷ ἀρ­χι­ε­ρεῖ, καὶ εἶ­πε τῇ θυ­ρω­ρῷ, καὶ εἰ­σή­γα­γε τὸν Πέ­τρον. Λέ­γει οὖν ἡ παι­δί­σκη ἡ θυ­ρω­ρὸς τῷ Πέ­τρῳ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μα­θη­τῶν εἶ τοῦ ἀν­θρώ­που τού­του; Λέ­γει ἐ­κεῖ­νος· Οὐκ εἰ­μί. Εἱ­στή­κει­σαν δὲ οἱ δοῦ­λοι καὶ οἱ ὑ­πη­ρέ­ται ἀν­θρα­κι­ὰν πε­ποι­η­κό­τες, ὅ­τι ψῦ­χος ἦν, καὶ ἐ­θερ­μαί­νον­το· ἦν δὲ μετ᾿ αὐ­τῶν ὁ Πέ­τρος ἑ­στὼς καὶ θερ­μαι­νό­με­νος.

Ὁ οὖν ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἠ­ρώ­τη­σε τὸν Ἰ­η­σοῦν πε­ρὶ τῶν μα­θη­τῶν αὐ­τοῦ καὶ πε­ρὶ τῆς δι­δα­χῆς αὐ­τοῦ. Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· ἐ­γὼ παρ­ρη­σί­ᾳ ἐ­λά­λη­σα τῷ κό­σμῳ· ἐ­γὼ πάν­το­τε ἐ­δί­δα­ξα ἐν συ­να­γω­γῇ καὶ ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ, ὅ­που πάν­το­τε οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι συ­νέρ­χον­ται, καὶ ἐν κρυ­πτῷ ἐ­λά­λη­σα οὐ­δέν. Τί με ἐ­πε­ρω­τᾷς; ἐ­πε­ρώ­τη­σον τοὺς ἀ­κη­κο­ό­τας τί ἐ­λά­λη­σα αὐ­τοῖς· ἴ­δε οὗ­τοι οἴ­δα­σιν ἃ εἶ­πον ἐ­γώ. Ταῦ­τα δὲ αὐ­τοῦ εἰ­πόν­τος εἷς τῶν ὑ­πη­ρε­τῶν πα­ρε­στη­κὼς ἔ­δω­κε ῥά­πι­σμα τῷ Ἰ­η­σοῦ εἰ­πών· Οὕ­τως ἀ­πο­κρί­νῃ τῷ ἀρ­χι­ε­ρεῖ; Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Εἰ κα­κῶς ἐ­λά­λη­σα, μαρ­τύ­ρη­σον πε­ρὶ τοῦ κα­κοῦ· εἰ δὲ κα­λῶς, τί με δέ­ρεις; Ἀ­πέ­στει­λεν αὐ­τὸν ὁ Ἄν­νας δε­δε­μέ­νον πρὸς Κα­ϊ­ά­φαν τὸν ἀρ­χι­ε­ρέ­α.

Ἦν δὲ Σί­μων Πέ­τρος ἑ­στὼς καὶ θερ­μαι­νό­με­νος. Εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μα­θη­τῶν αὐ­τοῦ εἶ; Ἠρ­νή­σα­το οὖν ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· οὐκ εἰ­μί. Λέ­γει εἷς ἐκ τῶν δού­λων τοῦ ἀρ­χι­ε­ρέ­ως, συγ­γε­νὴς ὢν οὗ ἀ­πέ­κο­ψε Πέ­τρος τὸ ὠ­τί­ον· οὐκ ἐ­γώ σε εἶ­δον ἐν τῷ κή­πῳ μετ᾿ αὐ­τοῦ; Πά­λιν οὖν ἠρ­νή­σα­το ὁ Πέ­τρος, καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­λέ­κτωρ ἐ­φώ­νη­σεν. Ἄ­γου­σιν οὖν τὸν Ἰ­η­σοῦν ἀ­πὸ τοῦ Κα­ϊ­ά­φα εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον· ἦν δὲ πρω­ΐ· καὶ αὐ­τοὶ οὐκ εἰ­σῆλ­θον εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον, ἵ­να μὴ μι­αν­θῶ­σιν, ἀλλ᾿ ἵ­να φά­γω­σι τὸ πά­σχα.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ β´ χο­ρὸς τῆς β´ τρι­ά­δος τῶν ἀν­τι­φώ­νων.

Ἀν­τί­φω­νον Δ´. Ἦ­χος πλ. α´.

Σή­με­ρον ὁ Ἰ­ού­δας, κα­τα­λιμ­πά­νει τὸν Δι­δά­σκα­λον, καὶ πα­ρα­λαμ­βά­νει τὸν δι­ά­βο­λον· τυ­φλοῦ­ται τῷ πά­θει, τῆς φι­λαρ­γυ­ρί­ας, ἐκ­πί­πτει τοῦ φω­τός, ὁ ἐ­σκο­τι­σμέ­νος· πῶς γὰρ ἠ­δύ­να­το βλέ­πειν, ὁ τὸν Φω­στῆ­ρα πω­λή­σας, τρι­ά­κον­τα ἀρ­γυ­ρί­ων; ἀλλ᾿ ἡ­μῖν ἀ­νέ­τει­λεν, ὁ πα­θὼν ὑ­πὲρ τοῦ κό­σμου· πρὸς ὃν βο­ή­σω­μεν· Ὁ πα­θὼν καὶ συμ­πα­θῶν, ἀν­θρώ­ποις, δό­ξα σοι.

Σή­με­ρον ὁ Ἰ­ού­δας, πα­ρα­ποι­εῖ­ται θε­ο­σέ­βει­αν, καὶ ἀλ­λο­τρι­οῦ­ται τοῦ χα­ρί­σμα­τος· ὑ­πάρ­χων μα­θη­τής, γί­νε­ται προ­δό­της· ἐν ἤ­θει φι­λι­κῷ, δό­λον ὑ­πο­κρύ­πτει, καὶ προ­τι­μᾶ­ται ἀ­φρό­νως, τῆς τοῦ Δε­σπό­του ἀ­γά­πης, τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α, ὁ­δη­γὸς γε­νό­με­νος, συ­νε­δρί­ου πα­ρα­νό­μου. Ἡ­μεῖς δὲ ἔ­χον­τες, σω­τη­ρί­αν τὸν Χρι­στόν, αὐ­τὸν δο­ξά­σω­μεν.

Ἦ­χος α´.

Τὴν φι­λα­δελ­φί­αν κτη­σώ­με­θα, ὡς ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί, καὶ μὴ τὸ ἀ­συμ­πα­θές, πρὸς τοὺς πλη­σί­ον ἡ­μῶν, ἵ­να μὴ ὡς ὁ δοῦ­λος κα­τα­κρι­θῶ­μεν, ὁ ἀ­νε­λε­ή­μων δι­ὰ τὰ δη­νά­ρι­α, καὶ ὡς ὁ Ἰ­ού­δας με­τα­με­λη­θέν­τες, μη­δὲν ὠ­φε­λή­σω­μεν.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Δε­δο­ξα­σμέ­να πε­ρὶ σοῦ, ἐ­λα­λή­θη παν­τα­χοῦ, ὅ­τι ἐ­κύ­η­σας σαρ­κί, τὸν τῶν ὅ­λων Ποι­η­τήν, Θε­ο­τό­κε Μα­ρί­α, πα­νύ­μνη­τε καὶ ἀ­πει­ρό­γα­με.

Ἀν­τί­φω­νον Ε´. Ἦ­χος πλ. β´.

Ὁ μα­θη­τὴς τοῦ Δι­δα­σκά­λου, συ­νε­φώ­νει τὴν τι­μήν, καὶ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γυ­ρί­οις, πέ­πρα­κε τὸν Κύ­ρι­ον, φι­λή­μα­τι δο­λί­ῳ πα­ρα­δοὺς αὐ­τόν, τοῖς ἀ­νό­μοις εἰς θά­να­τον.

Σή­με­ρον ἔ­λε­γεν, ὁ Κτί­στης οὐ­ρα­νοῦ καὶ γῆς, τοῖς ἑ­αυ­τοῦ μα­θη­ταῖς· Ἤγ­γι­κεν ἡ ὥ­ρα, καὶ ἔ­φθα­σεν Ἰ­ού­δας, ὁ πα­ρα­δι­δούς με· μή τίς με ἀρ­νή­ση­ται, βλέ­πων με ἐν τῷ Σταυ­ρῷ, ἐν μέ­σῳ δύ­ο λῃ­στῶν· πά­σχω γὰρ ὡς ἄν­θρω­πος, καὶ σῴ­ζω ὡς φι­λάν­θρω­πος, τοὺς εἰς ἐ­μὲ πι­στεύ­ον­τας.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ἡ ἀῤ­ῥή­τως ἐπ᾿ ἐ­σχά­των συλ­λα­βοῦ­σα, καὶ τε­κοῦ­σα τὸν Κτί­στην τὸν ἴ­δι­ον, Παρ­θέ­νε σῷ­ζε, τοὺς σὲ με­γα­λύ­νον­τας.

Ἀν­τί­φω­νον Ϛ´. Ἦ­χος βα­ρύς.

Σή­με­ρον γρη­γο­ρεῖ ὁ Ἰ­ού­δας, πα­ρα­δοῦ­ναι τὸν Κύ­ρι­ον, τὸν πρὸ τῶν αἰ­ώ­νων, Σω­τῆ­ρα τοῦ κό­σμου, τὸν ἐκ πέν­τε ἄρ­των, χορ­τά­σαν­τα πλή­θη. Σή­με­ρον ὁ ἄ­νο­μος, ἀρ­νεῖ­ται τὸν Δι­δά­σκα­λον· μα­θη­τὴς γε­νό­με­νος, Δε­σπό­την πα­ρέ­δω­κεν· ἀρ­γυ­ρί­ῳ πέ­πρα­κε, τὸν μάν­να χορ­τά­σαν­τα τὸν ἄν­θρω­πον.

Σή­με­ρον τῷ σταυ­ρῷ προ­σή­λω­σαν, Ἰ­ου­δαῖ­οι τὸν Κύ­ρι­ον, τὸν δι­α­τε­μόν­τα, τὴν θά­λασ­σαν ῥά­βδῳ, καὶ δι­α­γα­γόν­τα, αὐ­τοὺς ἐν ἐ­ρή­μῳ. Σή­με­ρον τῇ λόγ­χῃ, τὴν πλευ­ρὰν αὐ­τοῦ ἐ­κέν­τη­σαν, τοῦ πλη­γαῖς μα­στί­ξαν­τος, ὑ­πὲρ αὐ­τῶν τὴν Αἴ­γυ­πτον, καὶ χο­λὴν ἐ­πό­τι­σαν, τὸν μάν­να τρο­φὴν αὐ­τοῖς ὀμ­βρή­σαν­τα.

Κύ­ρι­ε, ἐ­πὶ τὸ πά­θος τὸ ἑ­κού­σι­ον, πα­ρα­γε­νό­με­νος, ἐ­βό­ας τοῖς μα­θη­ταῖς σου· Κἂν μί­αν ὥ­ραν οὐκ ἰ­σχύ­σα­τε, ἀ­γρυ­πνῆ­σαι μετ᾿ ἐ­μοῦ, πῶς ἐ­πηγ­γεί­λα­σθε ἀ­πο­θνῄ­σκειν δι᾿ ἐ­μέ; κἂν τόν Ἰ­ού­δαν θε­ά­σα­σθε, πῶς οὐ κα­θεύ­δει, ἀλ­λὰ σπου­δά­ζει προ­δοῦ­ναί με, τοῖς πα­ρα­νό­μοις; ἐ­γεί­ρε­σθε, προ­σεύ­ξα­σθε, μή τις με ἀρ­νή­ση­ται, βλέ­πων με ἐν τῷ σταυ­ρῷ. Μα­κρό­θυ­με δό­ξα σοι.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Χαῖ­ρε Θε­ο­τό­κε, ἡ τὸν ἀ­χώ­ρη­τον ἐν οὐ­ρα­νοῖς, χω­ρή­σα­σα ἐν μή­τρᾳ σου· χαῖ­ρε Παρ­θέ­νε, τῶν Προ­φη­τῶν τὸ κή­ρυγ­μα, δι᾿ ἧς ἡ­μῖν ἔ­λαμ­ψεν ὁ Ἐμ­μα­νου­ήλ· (ὁ α´ χο­ρὸς) χαῖ­ρε Μή­τηρ Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ β´ χο­ρός·

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος βα­ρύς.

Ποῖ­ός σε τρό­πος Ἰ­ού­δα, προ­δό­την τοῦ Σω­τῆ­ρος εἰρ­γά­σα­το; μὴ τοῦ χο­ροῦ σε, τῶν Ἀ­πο­στό­λων ἐ­χώ­ρι­σε; μὴ τοῦ χα­ρί­σμα­τος, τῶν ἰ­α­μά­των ἐ­στέ­ρη­σε; μὴ συν­δει­πνή­σας ἐ­κεί­νοις, σὲ τῆς τρα­πέ­ζης ἀ­πώ­σα­το; μὴ τῶν ἄλ­λων νί­ψας τοὺς πό­δας, τοὺς σοὺς ὑ­πε­ρεῖ­δεν; ὢ πό­σων ἀ­γα­θῶν ἀ­μνή­μων ἐ­γέ­νου! καὶ σοῦ μὲν ἡ ἀ­χά­ρι­στος, στη­λι­τεύ­ε­ται γνώ­μη· αὐ­τοῦ δὲ ἡ ἀ­νεί­κα­στος, μα­κρο­θυ­μί­α κη­ρύτ­τε­ται, καὶ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Γ´
(Ματθ. κϚ´ 57-75).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, οἱ στρα­τι­ῶ­ται κρα­τή­σαν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν ἀ­πή­γα­γον πρὸς Κα­ϊ­ά­φαν τὸν ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ὅ­που οἱ γραμ­μα­τεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι συ­νή­χθη­σαν. Ὁ δὲ Πέ­τρος ἠ­κο­λού­θει αὐ­τῷ ἀ­πὸ μα­κρό­θεν ἕ­ως τῆς αὐ­λῆς τοῦ ἀρ­χι­ε­ρέ­ως, καὶ εἰ­σελ­θὼν ἔ­σω ἐ­κά­θη­το με­τὰ τῶν ὑ­πη­ρε­τῶν ἰ­δεῖν τὸ τέ­λος.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι καὶ τὸ συ­νέ­δρι­ον ὅ­λον ἐ­ζή­τουν ψευ­δο­μαρ­τυ­ρί­αν κα­τὰ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ὅ­πως θα­να­τώ­σω­σιν αὐ­τόν, καὶ οὐχ εὗ­ρον· καὶ πολ­λῶν ψευ­δο­μαρ­τύ­ρων προ­σελ­θόν­των, οὐχ εὗ­ρον. Ὕ­στε­ρον δὲ προ­σελ­θόν­τες δύ­ο ψευ­δο­μάρ­τυ­ρες εἶ­πον· Οὗ­τος ἔ­φη, δύ­να­μαι κα­τα­λῦ­σαι τὸν να­ὸν τοῦ Θε­οῦ καὶ δι­ὰ τρι­ῶν ἡ­με­ρῶν οἰ­κο­δο­μῆ­σαι αὐ­τόν. Καὶ ἀ­να­στὰς ὁ ἀρ­χι­ε­ρεὺς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Οὐ­δὲν ἀ­πο­κρί­νῃ; Τί οὗ­τοί σου κα­τα­μαρ­τυ­ροῦ­σιν; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἐ­σι­ώ­πα. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ ἀρ­χι­ε­ρεὺς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἐ­ξορ­κί­ζω σε κα­τὰ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζῶν­τος ἵ­να ἡ­μῖν εἴ­πῃς εἰ σὺ εἶ ὁ Χρι­στὸς ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Σὺ εἶ­πας· πλὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἀπ᾿ ἄρ­τι ὄ­ψε­σθε τὸν Υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που κα­θή­με­νον ἐκ δε­ξι­ῶν τῆς δυ­νά­με­ως καὶ ἐρ­χό­με­νον ἐ­πὶ τῶν νε­φε­λῶν τοῦ οὐ­ρα­νοῦ. Τό­τε ὁ ἀρ­χι­ε­ρεὺς δι­έρ­ρη­ξε τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ λέ­γων ὅ­τι ἐ­βλα­σφή­μη­σε· τί ἔ­τι χρεί­αν ἔ­χο­μεν μαρ­τύ­ρων; Ἴ­δε νῦν ἠ­κού­σα­τε τὴν βλα­σφη­μί­αν αὐ­τοῦ· τί ὑ­μῖν δο­κεῖ; οἱ δὲ ἀ­πο­κρι­θέν­τες εἶ­πον· Ἔ­νο­χος θα­νά­του ἐ­στί. Τό­τε ἐ­νέ­πτυ­σαν εἰς τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ καὶ ἐ­κο­λά­φι­σαν αὐ­τόν, οἱ δὲ ἐρ­ρά­πι­σαν λέ­γον­τες· Προ­φή­τευ­σον ἡ­μῖν Χρι­στέ, τίς ἐ­στιν ὁ παί­σας σε;

Ὁ δὲ Πέ­τρος ἔ­ξω ἐ­κά­θη­το ἐν τῇ αὐ­λῇ· καὶ προ­σῆλ­θεν αὐ­τῷ μί­α παι­δί­σκη λέ­γου­σα· Καὶ σὺ ἦ­σθα με­τὰ Ἰ­η­σοῦ τοῦ Γα­λι­λαί­ου. Ὁ δὲ ἠρ­νή­σα­το ἔμ­προ­σθεν αὐ­τῶν πάν­των λέ­γων· Οὐκ οἶ­δα τί λέ­γεις. Ἐ­ξελ­θόν­τα δὲ αὐ­τὸν εἰς τὸν πυ­λῶ­να εἶ­δεν αὐ­τὸν ἄλ­λη καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Ἐ­κεῖ καὶ οὗ­τος ἦν με­τὰ Ἰ­η­σοῦ τοῦ Να­ζω­ραί­ου. Καὶ πά­λιν ἠρ­νή­σα­το μεθ᾿ ὅρ­κου ὅ­τι οὐκ οἶ­δα τὸν ἄν­θρω­πον. Με­τὰ μι­κρὸν δὲ προ­σελ­θόν­τες οἱ ἑ­στῶ­τες εἶ­πον τῷ Πέ­τρῳ· Ἀ­λη­θῶς καὶ σὺ ἐξ αὐ­τῶν εἶ· καὶ γὰρ ἡ λα­λι­ά σου δῆ­λόν σε ποι­εῖ. Τό­τε ἤρ­ξα­το κα­τα­θε­μα­τί­ζειν καὶ ὀ­μνύ­ειν ὅ­τι οὐκ οἶ­δα τὸν ἄν­θρω­πον· καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­λέ­κτωρ ἐ­φώ­νη­σε. Καὶ ἐ­μνή­σθη ὁ Πέ­τρος τοῦ ῥή­μα­τος Ἰ­η­σοῦ εἰ­ρη­κό­τος αὐ­τῷ ὅ­τι πρὶν ἀ­λέ­κτο­ρα φω­νῆ­σαι τρὶς ἀ­παρ­νή­σῃ με· καὶ ἐ­ξελ­θὼν ἔ­ξω ἔ­κλαυ­σε πι­κρῶς.

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ α´ χο­ρὸς τῆς γ´ τρι­ά­δος τῶν ἀν­τι­φώ­νων.

Ἀν­τί­φω­νον Ζ´. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τοῖς συλ­λα­βοῦ­σί σε πα­ρα­νό­μοις, ἀ­νε­χό­με­νος, οὕ­τως ἐ­βό­ας Κύ­ρι­ε· Εἰ καὶ ἐ­πα­τά­ξα­τε τὸν ποι­μέ­να, καὶ δι­ε­σκορ­πί­σα­τε τὰ δώ­δε­κα πρό­βα­τα, τοὺς μα­θη­τάς μου, ἠ­δυ­νά­μην πλεί­ους, ἢ δώ­δε­κα λε­γε­ῶ­νας πα­ρα­στῆ­σαι Ἀγ­γέ­λων· ἀλ­λὰ μα­κρο­θυ­μῶ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ, ἃ ἐ­δή­λω­σα ὑ­μῖν, δι­ὰ τῶν Προ­φη­τῶν μου, ἄ­δη­λα καὶ κρύ­φι­α· Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Τρί­τον ἀρ­νη­σά­με­νος ὁ Πέ­τρος, εὐ­θέ­ως τὸ ῥη­θὲν αὐ­τῷ συ­νῆ­κεν, ἀλ­λὰ προ­σή­γα­γέ σοι, δά­κρυ­α με­τα­νοί­ας· Ὁ Θε­ὸς ἱ­λά­σθη­τί μοι καὶ σῶ­σόν με.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὡς πύ­λην σω­τή­ρι­ον, καὶ Πα­ρά­δει­σον τερ­πνόν, καὶ φω­τὸς ἀ­ϊ­δί­ου, νε­φέ­λην ὑ­πάρ­χου­σαν, τὴν ἁ­γί­αν Παρ­θέ­νον, ὑ­μνή­σω­μεν ἅ­παν­τες, λέ­γον­τες τὸ Χαῖ­ρε αὐ­τῇ.

Ἀν­τί­φω­νον Η´. Ἦ­χος β´.

Εἴ­πα­τε πα­ρά­νο­μοι· Τί ἠ­κού­σα­τε πα­ρὰ τοῦ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν; οὐ νό­μον ἐ­ξέ­θε­το, καὶ τῶν Προ­φη­τῶν τὰ δι­δάγ­μα­τα; πῶς οὖν ἐ­λο­γί­σα­σθε, Πι­λά­τῳ πα­ρα­δοῦ­ναι, τὸν ἐκ Θε­οῦ Θε­ὸν Λό­γον, καὶ λυ­τρω­τὴν τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν;

Σταυ­ρω­θή­τω ἔ­κρα­ζον, οἱ τῶν σῶν χα­ρι­σμά­των, ἀ­εὶ ἐν­τρυ­φῶν­τες, καὶ κα­κοῦρ­γον ἀντ᾿ εὐ­ερ­γέ­του, ᾐ­τοῦν­το λα­βεῖν, οἱ τῶν δι­καί­ων φο­νευ­ταί· ἐ­σι­ώ­πας δὲ Χρι­στέ, φέ­ρων αὐ­τῶν τὴν προ­πέ­τει­αν, πα­θεῖν θέ­λων, καὶ σῶ­σαι ἡ­μᾶς ὡς φι­λάν­θρω­πος.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­χο­μεν παῤ­ῥη­σί­αν, δι­ὰ τὰ πολ­λὰ ἡ­μῶν ἁ­μαρ­τή­μα­τα, σὺ τὸν ἐκ σοῦ γεν­νη­θέν­τα δυ­σώ­πη­σον, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε· πολ­λὰ γὰρ ἰ­σχύ­ει δέ­η­σις Μη­τρός, πρὸς εὐ­μέ­νει­αν Δε­σπό­του· μὴ πα­ρί­δῃς, ἁ­μαρ­τω­λῶν ἱ­κε­σί­ας ἡ πάν­σε­μνος, ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων ἐ­στί, καὶ σῴ­ζειν δυ­νά­με­νος, ὁ καὶ πα­θεῖν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν κα­τα­δε­ξά­με­νος.

Ἀν­τί­φω­νον Θ´. Ἦ­χος γ´.

Ἔ­στη­σαν τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α, τὴν τι­μὴν τοῦ τε­τι­μη­μέ­νου, ὃν ἐ­τι­μή­σαν­το ἀ­πὸ υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ. Γρη­γο­ρεῖ­τε καὶ προ­σεύ­χε­σθε, ἵ­να μὴ εἰ­σέλ­θη­τε εἰς πει­ρα­σμόν· τὸ μὲν πνεῦ­μα πρό­θυ­μον, ἡ δὲ σὰρξ ἀ­σθε­νής· δι­ὰ τοῦ­το γρη­γο­ρεῖ­τε.

Ἔ­δω­καν εἰς τὸ βρῶ­μά μου χο­λήν, καὶ εἰς τὴν δί­ψαν μου ἐ­πό­τι­σάν με ὄ­ξος· σὺ δὲ Κύ­ρι­ε ἀ­νά­στη­σόν με, καὶ ἀν­τα­πο­δώ­σω αὐ­τοῖς.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Οἱ ἐξ ἐ­θνῶν ὑ­μνοῦ­μέν σε, Θε­ο­τό­κε ἁ­γνή, ὅ­τι Χρι­στὸν τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἔ­τε­κες, τὸν ἐκ τῆς κα­τά­ρας τοὺς ἀν­θρώ­πους, (ὁ β´ χο­ρὸς) δι­ὰ σοῦ ἐ­λευ­θε­ρώ­σαν­τα.

Ὁ α´ χο­ρός·

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ὢ πῶς Ἰ­ού­δας ὁ πο­τέ σου μα­θη­τής, τὴν προ­δο­σί­αν ἐ­με­λέ­τα κα­τὰ σοῦ! συ­νε­δεί­πνη­σε δο­λί­ως, ὁ ἐ­πί­βου­λος καὶ ἄ­δι­κος· πο­ρευ­θεὶς εἶ­πε τοῖς Ἱ­ε­ρεῦ­σι· Τί μοι πα­ρέ­χε­τε, καὶ πα­ρα­δώ­σω ὑ­μῖν ἐ­κεῖ­νον, τὸν τὸν νό­μον λύ­σαν­τα, καὶ βε­βη­λοῦν­τα τὸ Σάβ­βα­τον; Μα­κρό­θυ­με Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Δ´
(Ἰω. ιη´ 28 - ιθ´ 16).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἄ­γου­σι τὸν Ἰ­η­σοῦν ἀ­πὸ τοῦ Κα­ϊ­ά­φα εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον· ἦν δὲ πρω­ΐ· καὶ αὐ­τοὶ οὐκ εἰ­σῆλ­θον εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον, ἵ­να μὴ μι­αν­θῶ­σιν, ἀλλ᾿ ἵ­να φά­γω­σι τὸ πά­σχα.

Ἐ­ξῆλ­θεν οὖν ὁ Πι­λᾶ­τος πρὸς αὐ­τοὺς καὶ εἶ­πε· Τί­να κα­τη­γο­ρί­αν φέ­ρε­τε κα­τὰ τοῦ ἀν­θρώ­που τού­του; Ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Εἰ μὴ ἦν οὗ­τος κα­κο­ποι­ός, οὐκ ἄν σοι πα­ρε­δώ­κα­μεν αὐ­τόν. Εἶ­πεν οὖν αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Λά­βε­τε αὐ­τὸν ὑ­μεῖς καὶ κα­τὰ τὸν νό­μον ὑ­μῶν κρί­να­τε αὐ­τόν. Εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι· ἡ­μῖν οὐκ ἔ­ξε­στιν ἀ­πο­κτεῖ­ναι οὐ­δέ­να· ἵ­να ὁ λό­γος τοῦ Ἰ­η­σοῦ πλη­ρω­θῇ ὃν εἶ­πε ση­μαί­νων ποί­ῳ θα­νά­τῳ ἤ­μελ­λεν ἀ­πο­θνή­σκειν.

Εἰ­σῆλ­θεν οὖν εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον πά­λιν ὁ Πι­λᾶ­τος καὶ ἐ­φώ­νη­σε τὸν Ἰ­η­σοῦν καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· ἀφ᾿ ἑ­αυ­τοῦ σὺ τοῦ­το λέ­γεις ἢ ἄλ­λοι σοι εἶ­πον πε­ρὶ ἐ­μοῦ; Ἀ­πε­κρί­θη ὁ Πι­λᾶ­τος· μή­τι ἐ­γὼ Ἰ­ου­δαῖ­ός εἰ­μι; τὸ ἔ­θνος τὸ σὸν καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς πα­ρέ­δω­κάν σε ἐ­μοί· τί ἐ­ποί­η­σας; Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Ἡ βα­σι­λεί­α ἡ ἐ­μὴ οὐκ ἔ­στιν ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του· εἰ ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του ἦν ἡ βα­σι­λεί­α ἡ ἐ­μή, οἱ ὑ­πη­ρέ­ται ἂν οἱ ἐ­μοὶ ἠ­γω­νί­ζον­το, ἵ­να μὴ πα­ρα­δο­θῶ τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις· νῦν δὲ ἡ βα­σι­λεί­α ἡ ἐ­μὴ οὐκ ἔ­στιν ἐν­τεῦ­θεν. Εἶ­πεν οὖν αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Οὐ­κοῦν βα­σι­λεὺς εἶ σύ; Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Σὺ λέ­γεις ὅ­τι βα­σι­λεύς εἰ­μι ἐ­γώ. Ἐ­γὼ εἰς τοῦ­το γε­γέν­νη­μαι καὶ εἰς τοῦ­το ἐ­λή­λυ­θα εἰς τὸν κό­σμον, ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σω τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ. Πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀ­λη­θεί­ας ἀ­κού­ει μου τῆς φω­νῆς. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί ἐ­στιν ἀ­λή­θει­α;

Καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν πά­λιν ἐ­ξῆλ­θε πρὸς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ οὐ­δε­μί­αν αἰ­τί­αν εὑ­ρί­σκω ἐν αὐ­τῷ· ἔ­στι δὲ συ­νή­θει­α ὑ­μῖν ἵ­να ἕ­να ὑ­μῖν ἀ­πο­λύ­σω ἐν τῷ πά­σχα· βού­λε­σθε οὖν ὑ­μῖν ἀ­πο­λύ­σω τὸν βα­σι­λέ­α τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ἐ­κραύ­γα­σαν οὖν πά­λιν πάν­τες λέ­γον­τες· Μὴ τοῦ­τον, ἀλ­λὰ τὸν Βα­ραβ­βᾶν. Ἦν δὲ ὁ Βα­ραβ­βᾶς λῃ­στής.

Τό­τε οὖν ἔ­λα­βεν ὁ Πι­λᾶ­τος τὸν Ἰ­η­σοῦν καὶ ἐ­μα­στί­γω­σε. Καὶ οἱ στρα­τι­ῶ­ται πλέ­ξαν­τες στέ­φα­νον ἐξ ἀ­καν­θῶν ἐ­πέ­θη­καν αὐ­τοῦ τῇ κε­φα­λῇ, καὶ ἱ­μά­τι­ον πορ­φυ­ροῦν πε­ρι­έ­βα­λον αὐ­τὸν καὶ ἔ­λε­γον· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἐ­δί­δουν αὐ­τῷ ῥα­πί­σμα­τα. Ἐ­ξῆλ­θεν οὖν πά­λιν ἔ­ξω ὁ Πι­λᾶ­τος καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Ἴ­δε ἄ­γω ὑ­μῖν αὐ­τὸν ἔ­ξω, ἵ­να γνῶ­τε ὅ­τι ἐν αὐ­τῷ οὐ­δε­μί­αν αἰ­τί­αν εὑ­ρί­σκω. Ἐ­ξῆλ­θεν οὖν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­ξω φο­ρῶν τὸν ἀ­κάν­θι­νον στέ­φα­νον καὶ τὸ πορ­φυ­ροῦν ἱ­μά­τι­ον, καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Ἴ­δε ὁ ἄν­θρω­πος. Ὅ­τε οὖν εἶ­δον αὐ­τὸν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ ὑ­πη­ρέ­ται, ἐ­κραύ­γα­σαν λέ­γον­τες· Σταύ­ρω­σον σταύ­ρω­σον αὐ­τόν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Λά­βε­τε αὐ­τὸν ὑ­μεῖς καὶ σταυ­ρώ­σα­τε· ἐ­γὼ γὰρ οὐχ εὑ­ρί­σκω ἐν αὐ­τῷ αἰ­τί­αν. Ἀ­πε­κρί­θη­σαν αὐ­τῷ οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι· Ἡ­μεῖς νό­μον ἔ­χο­μεν, καὶ κα­τὰ τὸν νό­μον ἡ­μῶν ὀ­φεί­λει ἀ­πο­θα­νεῖν, ὅ­τι ἑ­αυ­τὸν Θε­οῦ Υἱ­ὸν ἐ­ποί­η­σεν.

Ὅ­τε οὖν ἤ­κου­σεν ὁ Πι­λᾶ­τος τοῦ­τον τὸν λό­γον, μᾶλ­λον ἐ­φο­βή­θη, καὶ εἰ­σῆλ­θεν εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον πά­λιν καὶ λέ­γει τῷ Ἰ­η­σοῦ· Πό­θεν εἶ σύ; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πό­κρι­σιν οὐκ ἔ­δω­κεν αὐ­τῷ. Λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Ἐ­μοὶ οὐ λα­λεῖς; οὐκ οἶ­δας ὅ­τι ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χω σταυ­ρῶ­σαί σε καὶ ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χω ἀ­πο­λῦ­σαί σε; Ἀ­πε­κρί­θη ὁ Ἰ­η­σοῦς· Οὐκ εἶ­χες ἐ­ξου­σί­αν οὐ­δε­μί­αν κατ᾿ ἐ­μοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δε­δο­μέ­νον ἄ­νω­θεν· δι­ὰ τοῦ­το ὁ πα­ρα­δι­δούς μέ σοι μεί­ζο­να ἁ­μαρ­τί­αν ἔ­χει.

Ἐκ τού­του ἐ­ζή­τει ὁ Πι­λᾶ­τος ἀ­πο­λῦ­σαι αὐ­τόν· οἱ δὲ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἔ­κρα­ζον λέ­γον­τες· Ἐ­ὰν τοῦ­τον ἀ­πο­λύ­σῃς, οὐκ εἶ φί­λος τοῦ Καί­σα­ρος. Πᾶς ὁ βα­σι­λέ­α ἑ­αυ­τὸν ποι­ῶν ἀν­τι­λέ­γει τῷ Καί­σα­ρι. Ὁ οὖν Πι­λᾶ­τος ἀ­κού­σας τοῦ­τον τὸν λό­γον ἤ­γα­γεν ἔ­ξω τὸν Ἰ­η­σοῦν, καὶ ἐ­κά­θι­σεν ἐ­πὶ τοῦ βή­μα­τος εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Λι­θό­στρω­τον, ἑ­βρα­ϊ­στὶ δὲ Γαβ­βα­θᾶ· ἦν δὲ πα­ρα­σκευ­ὴ τοῦ πά­σχα, ὥ­ρα δὲ ὡ­σεὶ ἕ­κτη· καὶ λέ­γει τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις· Ἴ­δε ὁ βα­σι­λεὺς ὑ­μῶν. Οἱ δὲ ἐ­κραύ­γα­σαν· ἆ­ρον ἆ­ρον, σταύ­ρω­σον αὐ­τόν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τὸν βα­σι­λέ­α ὑ­μῶν σταυ­ρώ­σω; Ἀ­πε­κρί­θη­σαν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς· Οὐκ ἔ­χο­μεν βα­σι­λέ­α εἰ μὴ Καί­σα­ρα. Τό­τε οὖν πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τὸν αὐ­τοῖς ἵ­να σταυ­ρω­θῇ.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ β´ χο­ρὸς τῆς δ´ τρι­ά­δος τῶν ἀν­τι­φώ­νων.

Ἀν­τί­φω­νον Ι´. Ἦ­χος πλ. β´.

Ὁ ἀ­να­βαλ­λό­με­νος φῶς ὡς ἱ­μά­τι­ον, γυ­μνὸς εἰς κρί­σιν ἵ­στα­το, καὶ ἐν σι­α­γό­νι ῥά­πι­σμα ἐ­δέ­ξα­το, ὑ­πὸ χει­ρῶν ὧν ἔ­πλα­σεν· ὁ δὲ πα­ρά­νο­μος λα­ός, τῷ σταυ­ρῷ προ­σή­λω­σε, τὸν Κύ­ρι­ον τῆς δό­ξης· τό­τε τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, τοῦ Να­οῦ ἐ­σχί­σθη· ὁ ἥ­λι­ος ἐ­σκό­τα­σε, μὴ φέ­ρων θε­ά­σα­σθαι, Θε­ὸν ὑ­βρι­ζό­με­νον, ὃν τρέ­μει τὰ σύμ­παν­τα. Αὐ­τὸν προ­σκυ­νή­σω­μεν.

Ὁ μα­θη­τὴς ἠρ­νή­σα­το, ὁ λῃ­στὴς ἐ­βό­η­σε· Μνή­σθη­τί μου Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Εἰ­ρή­νευ­σον τὸν κό­σμον, ὁ ἐκ Παρ­θέ­νου κα­τα­δε­ξά­με­νος Κύ­ρι­ε, σάρ­κα φο­ρέ­σαι ὑ­πὲρ δού­λων, ἵ­να συμ­φώ­νως, σὲ δο­ξο­λο­γοῦ­μεν Φι­λάν­θρω­πε.

Ἀν­τί­φω­νον ΙΑ´. Ἦ­χος πλ. β´.

Ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν, ὧν ἐ­ποί­η­σας Χρι­στέ, τῷ γέ­νει τῶν Ἑ­βραί­ων, σταυ­ρω­θῆ­ναί σε κα­τε­δί­κα­σαν, ὄ­ξος καὶ χο­λήν σε πο­τί­σαν­τες. Ἀλ­λὰ δὸς αὐ­τοῖς Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὰ ἔρ­γα αὐ­τῶν, ὅ­τι οὐ συ­νῆ­καν, τὴν σὴν συγ­κα­τά­βα­σιν.

Ἐ­πὶ τῇ προ­δο­σί­ᾳ, οὐκ ἠρ­κέ­σθη­σαν Χρι­στὲ τὰ γέ­νη τῶν Ἑ­βραί­ων, ἀλλ᾿ ἐ­κί­νουν τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν, μυ­κτη­ρι­σμὸν καὶ χλεύ­ην προ­σά­γον­τες. Ἀλ­λὰ δὸς αὐ­τοῖς Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὰ ἔρ­γα αὐ­τῶν, ὅ­τι κε­νὰ κα­τὰ σοῦ ἐ­με­λέ­τη­σαν.

Οὔ­τε γῆ ὡς ἐ­σεί­σθη, οὔ­τε πέ­τραι ὡς ἐῤ­ῥά­γη­σαν, Ἑ­βραί­ους ἔ­πει­σαν, οὔ­τε τοῦ Να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, οὔ­τε τῶν νε­κρῶν ἡ ἀ­νά­στα­σις. Ἀλ­λὰ δὸς αὐ­τοῖς Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὰ ἔρ­γα αὐ­τῶν, ὅ­τι κε­νὰ κα­τὰ σοῦ ἐ­με­λέ­τη­σαν.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Θε­ὸν ἐκ σοῦ σαρ­κω­θέν­τα ἔ­γνω­μεν, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε, μό­νη ἁ­γνή, μό­νη εὐ­λο­γη­μέ­νη· δι­ὸ ἀ­παύ­στως, σὲ ἀ­νυ­μνοῦν­τες με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἀν­τί­φω­νον ΙΒ´. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις· Λα­ός μου τί ἐ­ποί­η­σά σοι, ἢ τί σοι πα­ρη­νώ­χλη­σα; τοὺς τυ­φλούς σου ἐ­φώ­τι­σα, τοὺς λε­προύς σου ἐ­κα­θά­ρι­σα, ἄν­δρα ὄν­τα ἐ­πὶ κλί­νης ἠ­νωρ­θω­σά­μην. Λα­ός μου τί ἐ­ποί­η­σά σοι, καὶ τί μοι ἀν­τα­πέ­δω­κας; ἀν­τὶ τοῦ μάν­να χο­λήν· ἀν­τὶ τοῦ ὕ­δα­τος ὄ­ξος· ἀν­τὶ τοῦ ἀ­γα­πᾶν με, σταυ­ρῷ με προ­ση­λώ­σα­τε. Οὐ­κέ­τι στέ­γω λοι­πόν· κα­λέ­σω μου τὰ ἔ­θνη, κἀ­κεῖ­νά με δο­ξά­σου­σι, σὺν τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Πνεύ­μα­τι· κἀ­γὼ αὐ­τοῖς δω­ρή­σο­μαι, ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον.

Σή­με­ρον τοῦ Να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, εἰς ἔ­λεγ­χον ῥή­γνυ­ται τῶν πα­ρα­νό­μων· καὶ τὰς ἰ­δί­ας ἀ­κτῖ­νας, ὁ ἥ­λι­ος κρύ­πτει, Δε­σπό­την ὁ­ρῶν σταυ­ρού­με­νον.

Οἱ νο­μο­θέ­ται τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, Ἰ­ου­δαῖ­οι καὶ Φα­ρι­σαῖ­οι, ὁ χο­ρὸς τῶν Ἀ­πο­στό­λων βο­ᾷ πρὸς ὑ­μᾶς· Ἴ­δε να­ός, ὃν ὑ­μεῖς ἐ­λύ­σα­τε· ἴ­δε ἀ­μνός, ὃν ὑ­μεῖς ἐ­σταυ­ρώ­σα­τε· τά­φῳ πα­ρε­δώ­κα­τε, ἀλλ᾿ ἐ­ξου­σί­ᾳ ἑ­αυ­τοῦ ἀ­νέ­στη. Μὴ πλα­νᾶ­σθε Ἰ­ου­δαῖ­οι· αὐ­τὸς γάρ ἐ­στιν, ὁ ἐν θα­λάσ­σῃ σώ­σας, καὶ ἐν ἐ­ρή­μῳ θρέ­ψας· αὐ­τός ἐ­στιν ἡ ζω­ὴ καὶ τὸ φῶς, καὶ ἡ εἰ­ρή­νη τοῦ κό­σμου.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Χαῖ­ρε ἡ πύ­λη τοῦ Βα­σι­λέ­ως τῆς δό­ξης, ἣν ὁ Ὕ­ψι­στος μό­νος δι­ώ­δευ­σε, καὶ πά­λιν ἐ­σφρα­γι­σμέ­νην κα­τέ­λι­πεν, (ὁ α´ χο­ρὸς) εἰς σω­τη­ρί­αν τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

Ὁ β´ χο­ρός·

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ὅ­τε πα­ρέ­στης τῷ Κα­ϊ­ά­φᾳ ὁ Θε­ός, καὶ πα­ρε­δό­θης τῷ Πι­λά­τῳ ὁ Κρι­τής, αἱ οὐ­ρά­νι­αι Δυ­νά­μεις, ἐκ τοῦ φό­βου ἐ­σα­λεύ­θη­σαν· τό­τε δὲ καὶ ὑ­ψώ­θης ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου, ἐν μέ­σῳ δύ­ο λῃ­στῶν, καὶ ἐ­λο­γί­σθης με­τὰ ἀ­νό­μων, ὁ ἀ­να­μάρ­τη­τος, δι­ὰ τὸ σῶ­σαι τὸν ἄν­θρω­πον. Ἀ­νε­ξί­κα­κε Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ε´
(Ματθ. κζ´ 3-32).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἰ­δὼν Ἰ­ού­δας ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τε­κρί­θη, με­τα­με­λη­θεὶς ἀ­πέ­στρε­ψε τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ τοῖς πρε­σβυ­τέ­ροις λέ­γων· Ἥ­μαρ­τον πα­ρα­δοὺς αἷ­μα ἀ­θῷ­ον. Οἱ δὲ εἶ­πον· Τί πρὸς ἡ­μᾶς; Σὺ ὄ­ψει. Καὶ ῥί­ψας τὰ ἀρ­γύ­ρι­α ἐν τῷ να­ῷ ἀ­νε­χώ­ρη­σε, καὶ ἀ­πελ­θὼν ἀ­πήγ­ξα­το.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς λα­βόν­τες τὰ ἀρ­γύ­ρι­α εἶ­πον· Οὐκ ἔ­ξε­στι βα­λεῖν αὐ­τὰ εἰς τὸν κορ­βα­νᾶν, ἐ­πεὶ τι­μὴ αἵ­μα­τός ἐ­στι. Συμ­βού­λι­ον δὲ λα­βόν­τες ἠ­γό­ρα­σαν ἐξ αὐ­τῶν τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως εἰς τα­φὴν τοῖς ξέ­νοις· δι­ὸ ἐ­κλή­θη ὁ ἀ­γρὸς ἐ­κεῖ­νος ἀ­γρὸς αἵ­μα­τος ἕ­ως τῆς σή­με­ρον. Τό­τε ἐ­πλη­ρώ­θη τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ Ἱ­ε­ρε­μί­ου τοῦ προ­φή­του λέ­γον­τος· «καὶ ἔ­λα­βον τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α, τὴν τι­μὴν τοῦ τε­τι­μη­μέ­νου ὃν ἐ­τι­μή­σαν­το ἀ­πὸ υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ, καὶ ἔ­δω­καν αὐ­τὰ εἰς τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως, κα­θὰ συ­νέ­τα­ξέ μοι Κύ­ρι­ος».

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­στη ἔμ­προ­σθεν τοῦ ἡ­γε­μό­νος· καὶ ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν ὁ ἡ­γε­μὼν λέ­γων· Σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φη αὐ­τῷ· Σὺ λέ­γεις. Καὶ ἐν τῷ κα­τη­γο­ρεῖ­σθαι αὐ­τὸν ὑ­πὸ τῶν ἀρ­χι­ε­ρέ­ων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων οὐ­δὲν ἀ­πε­κρί­να­το. Τό­τε λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Οὐκ ἀ­κού­εις πό­σα σου κα­τα­μαρ­τυ­ροῦ­σι; Καὶ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ πρὸς οὐ­δὲ ἓν ῥῆ­μα, ὥ­στε θαυ­μά­ζειν τὸν ἡ­γε­μό­να λί­αν.

Κα­τὰ δὲ ἑ­ορ­τὴν εἰ­ώ­θει ὁ ἡ­γε­μὼν ἀ­πο­λύ­ειν ἕ­να τῷ ὄ­χλῳ δέ­σμι­ον, ὃν ἤ­θε­λον. Εἶ­χον δὲ τό­τε δέ­σμι­ον ἐ­πί­ση­μον λε­γό­με­νον Βα­ραβ­βᾶν. Συ­νηγ­μέ­νων οὖν αὐ­τῶν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· τί­να θέ­λε­τε ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Βα­ραβ­βᾶν ἢ Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; ᾜ­δει γὰρ ὅ­τι δι­ὰ φθό­νον πα­ρέ­δω­καν αὐ­τόν.

Κα­θη­μέ­νου δὲ αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τοῦ βή­μα­τος ἀ­πέ­στει­λε πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ λέ­γου­σα· μη­δέν σοι καὶ τῷ δι­καί­ῳ ἐ­κεί­νῳ· πολ­λὰ γὰρ ἔ­πα­θον σή­με­ρον κατ᾿ ὄ­ναρ δι᾿ αὐ­τόν.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι ἔ­πει­σαν τοὺς ὄ­χλους ἵ­να αἰ­τή­σων­ται τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν ἀ­πο­λέ­σω­σιν. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἡ­γε­μὼν εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί­να θέ­λε­τε ἀ­πὸ τῶν δύ­ο ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Οἱ δὲ εἶ­πον· Βα­ραβ­βᾶν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί οὖν ποι­ή­σω Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ πάν­τες· Σταυ­ρω­θή­τω. Ὁ δὲ ἡ­γε­μὼν ἔ­φη· Τί γὰρ κα­κὸν ἐ­ποί­η­σεν; Οἱ δὲ πε­ρισ­σῶς ἔ­κρα­ζον λέ­γον­τες· Σταυ­ρω­θή­τω.

Ἰ­δὼν δὲ ὁ Πι­λᾶ­τος ὅ­τι οὐ­δὲν ὠ­φε­λεῖ, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον θό­ρυ­βος γί­νε­ται, λα­βὼν ὕ­δωρ ἀ­πε­νί­ψα­το τὰς χεῖ­ρας ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ὄ­χλου λέ­γων· Ἀ­θῷ­ός εἰ­μι ἀ­πὸ τοῦ αἵ­μα­τος τοῦ δι­καί­ου τού­του· ὑ­μεῖς ὄ­ψε­σθε. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς πᾶς ὁ λα­ὸς εἶ­πε· Τὸ αἷ­μα αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­πὶ τὰ τέ­κνα ἡ­μῶν. Τό­τε ἀ­πέ­λυ­σεν αὐ­τοῖς τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν φραγ­γε­λώ­σας πα­ρέ­δω­κεν ἵ­να σταυ­ρω­θῇ.

Τό­τε οἱ στρα­τι­ῶ­ται τοῦ ἡ­γε­μό­νος πα­ρα­λα­βόν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον συ­νή­γα­γον ἐπ᾿ αὐ­τὸν ὅ­λην τὴν σπεῖ­ραν· καὶ ἐκ­δύ­σαν­τες αὐ­τὸν πε­ρι­έ­θη­καν αὐ­τῷ χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην, καὶ πλέ­ξαν­τες στέ­φα­νον ἐκ ἀ­καν­θῶν ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ καὶ κά­λα­μον ἐ­πὶ τὴν δε­ξι­ὰν αὐ­τοῦ, καὶ γο­νυ­πε­τή­σαν­τες ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ ἐ­νέ­παι­ζον αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἐμ­πτύ­σαν­τες εἰς αὐ­τὸν ἔ­λα­βον τὸν κά­λα­μον καὶ ἔ­τυ­πτον εἰς τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ.

Καὶ ὅ­τε ἐ­νέ­παι­ξαν αὐ­τῷ, ἐ­ξέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὴν χλα­μύ­δα καὶ ἐ­νέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­πή­γα­γον αὐ­τὸν εἰς τὸ σταυ­ρῶ­σαι. Ἐ­ξερ­χό­με­νοι δὲ εὗ­ρον ἄν­θρω­πον Κυ­ρη­ναῖ­ον ὀ­νό­μα­τι Σί­μω­να· τοῦ­τον ἠγ­γά­ρευ­σαν ἵ­να ἄ­ρῃ τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ.

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ α´ χο­ρὸς τῆς ε´ τρι­ά­δος τῶν ἀν­τι­φώ­νων.

Ἀν­τί­φω­νον ΙΓ´. Ἦ­χος πλ. β´.

Τὸ ἄ­θροι­σμα τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, τῷ Πι­λά­τῳ ᾐ­τή­σαν­το, σταυ­ρω­θῆ­ναί σε Κύ­ρι­ε· αἰ­τί­αν γὰρ ἐν σοὶ μὴ εὑ­ρόν­τες, τὸν ὑ­πεύ­θυ­νον Βα­ραβ­βᾶν ἠ­λευ­θέ­ρω­σαν, καὶ σὲ τὸν Δί­και­ον κα­τε­δί­κα­σαν, μι­αι­φο­νί­ας ἔγ­κλη­μα κλη­ρω­σά­με­νοι. Ἀλ­λὰ δὸς αὐ­τοῖς Κύ­ρι­ε, τὸ ἀν­τα­πό­δο­μα αὐ­τῶν, ὅ­τι κε­νὰ κα­τὰ σοῦ ἐ­με­λέ­τη­σαν.

Ὃν πάν­τα φρίσ­σει καὶ τρέ­μει, καὶ πᾶ­σα γλῶσ­σα ὑ­μνεῖ, Χρι­στὸν Θε­οῦ δύ­να­μιν, καὶ Θε­οῦ σο­φί­αν, οἱ ἱ­ε­ρεῖς ἐῤ­ῥά­πι­σαν, καὶ ἔ­δω­καν αὐ­τῷ χο­λήν· καὶ πάν­τα πα­θεῖν κα­τε­δέ­ξα­το, σῶ­σαι θέ­λων ἡ­μᾶς, ἐκ τῶν ἀ­νο­μι­ῶν ἡ­μῶν, τῷ ἰ­δί­ῳ αἵ­μα­τι, ὡς φι­λάν­θρω­πος.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Θε­ο­τό­κε ἡ τε­κοῦ­σα δι­ὰ λό­γου, ὑ­πὲρ λό­γον τὸν Κτί­στην τὸν ἴ­δι­ον, αὐ­τὸν δυ­σώ­πει, σῶ­σαι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ἀν­τί­φω­νον ΙΔ´. Ἦ­χος πλ. δ´.

Κύ­ρι­ε, ὁ τὸν λῃ­στὴν συ­νο­δοι­πό­ρον λα­βών, τὸν ἐν αἵ­μα­τι χεῖ­ρας μο­λύ­ναν­τα, καὶ ἡ­μᾶς σὺν αὐ­τῷ κα­τα­ρίθ­μη­σον, ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Μι­κρὰν φω­νήν, ἀ­φῆ­κεν ὁ λῃ­στὴς ἐν τῷ σταυ­ρῷ, με­γά­λην πί­στιν εὗ­ρε, μι­ᾷ ῥο­πῇ ἐ­σώ­θη, καὶ πρῶ­τος Πα­ρα­δεί­σου, πύ­λας ἀ­νοί­ξας εἰ­σῆλ­θεν· ὁ αὐ­τοῦ τὴν με­τά­νοι­αν προσ­δε­ξά­με­νος, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Χαῖ­ρε ἡ δι᾿ Ἀγ­γέ­λου, τὴν χα­ρὰν τοῦ κό­σμου δε­ξα­μέ­νη· χαῖ­ρε ἡ τε­κοῦ­σα, τὸν Ποι­η­τήν σου καὶ Κύ­ρι­ον· χαῖ­ρε ἡ ἀ­ξι­ω­θεῖ­σα, γε­νέ­σθαι, Μή­τηρ Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ.

Με­τὰ τὸ τέ­λος τοῦ ιδ´ ἀν­τι­φώ­νου ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐν­δε­δυ­μέ­νος ἐ­πι­τρα­χή­λι­ον καὶ φε­λώ­νι­ον αἴ­ρει τὸν Σταυ­ρὸν καὶ πε­ρι­ελ­θὼν τὴν ἁ­γί­αν Τρά­πε­ζαν ἐ­ξέρ­χε­ται δι­ὰ τῆς βο­ρεί­ας πύ­λης τοῦ ἱ­ε­ροῦ βή­μα­τος καί, προ­πο­ρευ­ο­μέ­νων λαμ­πά­δων καὶ τῶν ἑ­ξα­πτε­ρύ­γων καὶ τοῦ δι­α­κό­νου με­τὰ τοῦ θυ­μι­α­τοῦ δι­α­σχί­ζει τὸ βό­ρει­ον καὶ τὸ κεν­τρι­κὸν κλῖ­τος τοῦ να­οῦ ἀ­παγ­γέλ­λων ἐμ­με­λῶς τὸ Σή­με­ρον κρε­μᾶ­ται ἐ­πὶ ξύ­λου· ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὸ μέ­σον τοῦ να­οῦ πή­γνυ­σι τὸν Σταυ­ρὸν καὶ θυ­μι­ά­σας αὐ­τὸν καὶ ποι­ή­σας τρεῖς με­τα­νοί­ας ἀ­σπά­ζε­ται αὐ­τὸν καὶ εἰ­σέρ­χε­ται με­τὰ τοῦ δι­α­κό­νου εἰς τὸ ἱ­ε­ρόν· ὁ δὲ α´ χο­ρὸς ψάλ­λει τὸ αὐ­τὸ τρο­πά­ρι­ον.

Ἀν­τί­φω­νον ΙΕ´. Ἦ­χος πλ. β´.

Σή­με­ρον κρε­μᾶ­ται ἐ­πὶ ξύ­λου, ὁ ἐν ὕ­δα­σι τὴν γῆν κρε­μά­σας (τρίς). Στέ­φα­νον ἐξ ἀ­καν­θῶν πε­ρι­τί­θε­ται, ὁ τῶν Ἀγ­γέ­λων Βα­σι­λεύς. Ψευ­δῆ πορ­φύ­ραν πε­ρι­βάλ­λε­ται, ὁ πε­ρι­βάλ­λων τὸν οὐ­ρα­νὸν ἐν νε­φέ­λαις. Ῥά­πι­σμα κα­τε­δέ­ξα­το, ὁ ἐν Ἰ­ορ­δά­νῃ ἐ­λευ­θε­ρώ­σας τὸν Ἀ­δάμ. Ἥ­λοις προ­ση­λώ­θη, ὁ Νυμ­φί­ος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Λόγ­χῃ ἐ­κεν­τή­θη, ὁ Υἱ­ὸς τῆς Παρ­θέ­νου. Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τὰ Πά­θη Χρι­στέ (τρίς). Δεῖ­ξον ἡ­μῖν, καὶ τὴν ἔν­δο­ξόν σου Ἀ­νά­στα­σιν.

Μὴ ὡς Ἰ­ου­δαῖ­οι ἑ­ορ­τά­σω­μεν· καὶ γὰρ τὸ Πά­σχα ἡ­μῶν, ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἐ­τύ­θη Χρι­στὸς ὁ Θε­ός· ἀλλ᾿ ἐκ­κα­θά­ρω­μεν ἑ­αυ­τούς, ἀ­πὸ παν­τὸς μο­λυ­σμοῦ, καὶ εἰ­λι­κρι­νῶς δε­η­θῶ­μεν αὐ­τῷ· Ἀ­νά­στα Κύ­ρι­ε, σῶ­σον ἡ­μᾶς ὡς φι­λάν­θρω­πος.

Ὁ Σταυ­ρός σου Κύ­ρι­ε, ζω­ὴ καὶ ἀ­νά­στα­σις, ὑ­πάρ­χει τῷ λα­ῷ σου· καὶ ἐπ᾿ αὐ­τῷ πε­ποι­θό­τες, σὲ τὸν σταυ­ρω­θέν­τα, Θε­ὸν ἡ­μῶν ὑ­μνοῦ­μεν· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὁ­ρῶ­σά σε κρε­μά­με­νον, Χρι­στέ, ἡ σὲ κυ­ή­σα­σα, ἀ­νε­βό­α· Τί τὸ ξέ­νον ὃ ὁ­ρῶ, μυ­στή­ρι­ον Υἱ­έ μου; πῶς ἐ­πὶ ξύ­λου θνῄ­σκεις, σαρ­κὶ πη­γνύ­με­νος, ζω­ῆς χο­ρη­γέ;

Ὁ α´ χο­ρός·

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος δ´.

Ἐ­ξη­γό­ρα­σας ἡ­μᾶς, ἐκ τῆς κα­τά­ρας τοῦ νό­μου, τῷ τι­μί­ῳ σου Αἵ­μα­τι· τῷ σταυ­ρῷ προ­ση­λω­θείς, καὶ τῇ λόγ­χῃ κεν­τη­θείς, τὴν ἀ­θα­να­σί­αν ἐ­πή­γα­σας ἀν­θρώ­ποις· Σω­τὴρ ἡ­μῶν δό­ξα σοι.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Μᾶρ­κον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ϛ´
(Μαρκ. ιε´ 16-32).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, οἱ στρα­τι­ῶ­ται ἀ­πή­γα­γον τὸν Ἰ­η­σοῦν ἔ­σω τῆς αὐ­λῆς, ὅ ἐ­στι πραι­τώ­ρι­ον, καὶ συγ­κα­λοῦ­σιν ὅ­λην τὴν σπεῖ­ραν· καὶ ἐν­δύ­ου­σιν αὐ­τὸν πορ­φύ­ραν καὶ πε­ρι­τι­θέ­α­σιν αὐ­τῷ πλέ­ξαν­τες ἀ­κάν­θι­νον στέ­φα­νον, καὶ ἤρ­ξαν­το ἀ­σπά­ζε­σθαι αὐ­τόν· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἔ­τυ­πτον αὐ­τοῦ τὴν κε­φα­λὴν κα­λά­μῳ καὶ ἐ­νέ­πτυ­ον αὐ­τῷ, καὶ τι­θέν­τες τὰ γό­να­τα προ­σε­κύ­νουν αὐ­τῷ.

Καὶ ὅ­τε ἐ­νέ­παι­ξαν αὐ­τῷ, ἐ­ξέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὴν πορ­φύ­ραν καὶ ἐ­νέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὰ ἱ­μά­τι­α τὰ ἴ­δι­α, καὶ ἐ­ξά­γου­σιν αὐ­τὸν ἵ­να σταυ­ρώ­σω­σιν αὐ­τόν. Καὶ ἀγ­γα­ρεύ­ου­σιν πα­ρά­γον­τά τι­να Σί­μω­να Κυ­ρη­ναῖ­ον, ἐρ­χό­με­νον ἀπ᾿ ἀ­γροῦ, τὸν πα­τέ­ρα Ἀ­λε­ξάν­δρου καὶ Ρού­φου, ἵ­να ἄ­ρῃ τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ.

Καὶ φέ­ρου­σιν αὐ­τὸν ἐ­πὶ Γολ­γο­θᾶ τό­πον, ὅ ἐ­στι με­θερ­μη­νευ­ό­με­νον κρα­νί­ου τό­πος. Καὶ ἐ­δί­δουν αὐ­τῷ πι­εῖν ἐ­σμυρ­νι­σμέ­νον οἶ­νον· ὁ δὲ οὐκ ἔ­λα­βε. Καὶ σταυ­ρώ­σαν­τες αὐ­τὸν δι­α­με­ρί­ζον­ται τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ βάλ­λον­τες κλῆ­ρον ἐπ᾿ αὐ­τὰ τίς τί ἄ­ρῃ. Ἦν δὲ ὥ­ρα τρί­τη καὶ ἐ­σταύ­ρω­σαν αὐ­τόν. Καὶ ἦν ἡ ἐ­πι­γρα­φὴ τῆς αἰ­τί­ας αὐ­τοῦ ἐ­πι­γε­γραμ­μέ­νη· Ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Καὶ σὺν αὐ­τῷ σταυ­ροῦ­σι δύ­ο λῃ­στάς, ἕ­να ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ ἕ­να ἐξ εὐ­ω­νύ­μων αὐ­τοῦ. Καὶ ἐ­πλη­ρώ­θη ἡ γρα­φὴ ἡ λέ­γου­σα· «Καὶ με­τὰ ἀ­νό­μων ἐ­λο­γί­σθη».

Καὶ οἱ πα­ρα­πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­βλα­σφή­μουν αὐ­τὸν κι­νοῦν­τες τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν καὶ λέ­γον­τες· Οὐ­ά, ὁ κα­τα­λύ­ων τὸν να­ὸν καὶ ἐν τρι­σὶν ἡ­μέ­ραις οἰ­κο­δο­μῶν! Σῶ­σον σε­αυ­τὸν καὶ κα­τά­βα ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ. Ὁ­μοί­ως δὲ καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς ἐμ­παί­ζον­τες πρὸς ἀλ­λή­λους με­τὰ τῶν γραμ­μα­τέ­ων ἔ­λε­γον· Ἄλ­λους ἔ­σω­σεν, ἑ­αυ­τὸν οὐ δύ­να­ται σῶ­σαι. Ὁ Χρι­στὸς ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ κα­τα­βά­τω νῦν ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ, ἵ­να ἴ­δω­μεν καὶ πι­στεύ­σω­μεν αὐ­τῷ.

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ χο­ρὸς
τῶν Μα­κα­ρι­σμῶν.

Ἦ­χος δ´.

Ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου μνή­σθη­τι ἡ­μῶν Κύ­ρι­ε,
ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πτω­χοὶ τῷ πνεύ­μα­τι,
ὅ­τι αὐ­τῶν ἐ­στιν ἡ Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πεν­θοῦν­τες,
ὅ­τι αὐ­τοὶ πα­ρα­κλη­θή­σον­ται.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πρα­εῖς,
ὅ­τι αὐ­τοὶ κλη­ρο­νο­μή­σου­σι τὴν γῆν.

Δι­ὰ ξύ­λου ὁ Ἀ­δάμ, Πα­ρα­δεί­σου γέ­γο­νεν ἄ­ποι­κος· δι­ὰ ξύ­λου δὲ σταυ­ροῦ, ὁ λῃ­στὴς Πα­ρά­δει­σον ᾤ­κη­σεν· ὁ μὲν γὰρ γευ­σά­με­νος, ἐν­το­λὴν ἠ­θέ­τη­σε τοῦ ποι­ή­σαν­τος· ὁ δὲ συ­σταυ­ρού­με­νος, Θε­ὸν ὡ­μο­λό­γη­σε τὸν κρυ­πτό­με­νον. Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πει­νῶν­τες καὶ δι­ψῶν­τες
τὴν δι­και­ο­σύ­νην, ὅ­τι αὐ­τοὶ χορ­τα­σθή­σον­ται.

Τὸν τοῦ νό­μου Ποι­η­τήν, ἐκ μα­θη­τοῦ ὠ­νή­σαν­το ἄ­νο­μοι, καὶ ὡς πα­ρά­νο­μον αὐ­τόν, τῷ Πι­λά­του βή­μα­τι ἔ­στη­σαν, κραυ­γά­ζον­τες· Σταύ­ρω­σον, τὸν ἐν ἐ­ρή­μῳ τού­τους μαν­να­δο­τή­σαν­τα· Ἡ­μεῖς δὲ τὸν δί­και­ον, λῃ­στὴν μι­μη­σά­με­νοι, πί­στει κρά­ζο­μεν· Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ ἐ­λε­ή­μο­νες,
ὅ­τι αὐ­τοὶ ἐ­λε­η­θή­σον­ται.

Τῶν θε­ο­κτό­νων ὁ ἑ­σμός, Ἰ­ου­δαί­ων ἔ­θνος τὸ ἄ­νο­μον, πρὸς Πι­λά­τον ἐμ­μα­νῶς, ἀ­να­κρά­ζων ἔ­λε­γε· Σταύ­ρω­σον, Χρι­στὸν τὸν ἀ­νεύ­θυ­νον· Βα­ραβ­βᾶν δὲ μᾶλ­λον οὗ­τοι ᾐ­τή­σαν­το. Ἡ­μεῖς δὲ φθεγ­γό­με­θα, λῃ­στοῦ τοῦ εὐ­γνώ­μο­νος τὴν φω­νὴν πρὸς αὐ­τόν· Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ κα­θα­ροὶ τῇ καρ­δί­ᾳ,
ὅ­τι αὐ­τοὶ τὸν Θε­ὸν ὄ­ψον­ται.

Ἡ ζω­η­φό­ρος σου πλευ­ρά, ὡς ἐξ Ἐ­δὲμ πη­γὴ ἀ­να­βλύ­ζου­σα, τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν σου Χρι­στέ, ὡς λο­γι­κὸν πο­τί­ζει Πα­ρά­δει­σον, ἐν­τεῦ­θεν με­ρί­ζου­σα, ὡς εἰς ἀρ­χὰς εἰς τέσ­σα­ρα Εὐ­αγ­γέ­λι­α, τὸν κό­σμον ἀρ­δεύ­ου­σα, τὴν κτί­σιν εὐ­φραί­νου­σα καὶ τὰ ἔ­θνη πι­στῶς, δι­δά­σκου­σα προ­σκυ­νεῖν τὴν Βα­σι­λεί­αν σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ εἰ­ρη­νο­ποι­οί,
ὅ­τι αὐ­τοὶ υἱ­οὶ Θε­οῦ κλη­θή­σον­ται.

Ἐ­σταυ­ρώ­θης δι᾿ ἐ­μέ, ἵ­να ἐ­μοὶ πη­γά­σῃς τὴν ἄ­φε­σιν· ἐ­κεν­τή­θης τὴν πλευ­ράν, ἵ­να κρου­νοὺς ζω­ῆς ἀ­να­βλύ­σῃς μοι· τοῖς ἥ­λοις προ­σή­λω­σαι, ἵ­να ἐ­γὼ τῷ βά­θει τῶν πα­θη­μά­των σου, τὸ ὕ­ψος τοῦ κρά­τους σου, πι­στού­με­νος κρά­ζω σοι ζω­ο­δό­τα Χρι­στέ· Δό­ξα καὶ τῷ Σταυ­ρῷ Σῶ­τερ, καὶ τῷ Πά­θει σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ δε­δι­ωγ­μέ­νοι
ἕ­νε­κεν δι­και­ο­σύ­νης,
ὅ­τι αὐ­τῶν ἐ­στιν
ἡ Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Σταυ­ρου­μέ­νου σου Χρι­στέ, πᾶ­σα ἡ κτί­σις βλέ­που­σα ἔ­τρε­με· τὰ θε­μέ­λι­α τῆς γῆς, δι­ε­δο­νεῖ­το φό­βῳ τοῦ κρά­τους σου· φω­στῆ­ρες ἐ­κρύ­πτον­το, καὶ τοῦ Να­οῦ ἐῤ­ῥά­γη τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα· τὰ ὄ­ρη ἐ­τρό­μα­ξαν, καὶ πέ­τραι ἐ­σχί­σθη­σαν καὶ λῃ­στὴς ὁ πι­στός, κραυ­γά­ζει σοι σὺν ἡ­μῖν, Σω­τὴρ τὸ Μνή­σθη­τι.

Μα­κά­ρι­οί ἐ­στε ὅ­ταν ὀ­νει­δί­σω­σιν ὑ­μᾶς,
καὶ δι­ώ­ξω­σι, καὶ εἴ­πω­σι πᾶν πο­νη­ρὸν
ῥῆ­μα καθ᾿ ὑ­μῶν, ψευ­δό­με­νοι ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ.

Τὸ χει­ρό­γρα­φον ἡ­μῶν, ἐν τῷ Σταυ­ρῷ δι­έῤ­ῥη­ξας Κύ­ρι­ε, καὶ λο­γι­σθεὶς ἐν τοῖς νε­κροῖς, τὸν ἐ­κεῖ­σε τύ­ραν­νον ἔ­δη­σας, ῥυ­σά­με­νος ἅ­παν­τας, ἐκ δε­σμῶν θα­νά­του τῇ ἀ­να­στά­σει σου· δι᾿ ἧς ἐ­φω­τί­σθη­μεν, φι­λάν­θρω­πε Κύ­ρι­ε καὶ βο­ῶ­μέν σοι· Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Χαί­ρε­τε καὶ ἀ­γαλ­λι­ᾶ­σθε,
ὅ­τι ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λὺς ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς.

Ὁ ὑ­ψω­θεὶς ἐν τῷ Σταυ­ρῷ, καὶ τοῦ θα­νά­του λύ­σας τὴν δύ­να­μιν, καὶ ἐ­ξα­λεί­ψας ὡς Θε­ός, τὸ καθ᾿ ἡ­μῶν χει­ρό­γρα­φον Κύ­ρι­ε, λῃ­στοῦ τὴν με­τά­νοι­αν, καὶ ἡ­μῖν πα­ρά­σχου μό­νε φι­λάν­θρω­πε, τοῖς πί­στει λα­τρεύ­ου­σι, Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν καὶ βο­ῶ­σί σοι· Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Δό­ξα. Τρι­α­δι­κόν.

Τὸν Πα­τέ­ρα καὶ Υἱ­όν, καὶ τὸ Πνεῦ­μα πάν­τες τὸ ἅ­γι­ον, ὁ­μο­φρό­νως οἱ πι­στοί, δο­ξο­λο­γεῖν ἀ­ξί­ως εὐ­ξώ­με­θα, Μο­νά­δα Θε­ό­τη­τος, ἐν τρι­σὶν ὑ­πάρ­χου­σαν ὑ­πο­στά­σε­σιν, ἀ­σύγ­χυ­τον μέ­νου­σαν, ἁ­πλῆν ἀ­δι­αί­ρε­τον καὶ ἀ­πρό­σι­τον· δι᾿ ἧς ἐ­κλυ­τρού­με­θα, τοῦ πυ­ρὸς τῆς κο­λά­σε­ως.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Τὴν Μη­τέ­ρα σου Χρι­στέ, τὴν ἐν σαρ­κὶ ἀ­σπό­ρως τε­κοῦ­σάν σε, καὶ Παρ­θέ­νον ἀ­λη­θῶς, καὶ με­τὰ τό­κον μεί­να­σαν ἄ­φθο­ρον, αὐ­τήν σοι προ­σά­γο­μεν, εἰς πρε­σβεί­αν Δέ­σπο­τα πο­λυ­έ­λε­ε, πται­σμά­των συγ­χώ­ρη­σιν, δω­ρή­σα­σθαι πάν­το­τε τοῖς κραυ­γά­ζου­σι· Μνή­σθη­τι καὶ ἡ­μῶν Σω­τήρ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

* * *

ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς κα´ (21).

Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς· καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον. (κα´ 19)

Στίχ. α´. Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός μου, πρό­σχες μοι· ἵ­να τί ἐγ­κα­τέ­λι­πές με; (κα´ 2)

Στίχ. β´. Ὁ Θε­ός μου, κε­κρά­ξο­μαι ἡ­μέ­ρας, καὶ οὐκ εἰ­σα­κού­σῃ, καὶ νυ­κτός, καὶ οὐκ εἰς ἄ­νοι­αν ἐ­μοί. (κα´ 3)

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ζ´
(Ματθ. κζ´ 33-54).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐλ­θόν­τες οἱ στρα­τι­ῶ­ται εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Γολ­γο­θᾶ, ὅ ἐ­στι λε­γό­με­νος κρα­νί­ου τό­πος, ἔ­δω­καν αὐ­τῷ πι­εῖν ὄ­ξος με­τὰ χο­λῆς με­μιγ­μέ­νον· καὶ γευ­σά­με­νος οὐκ ἤ­θε­λε πι­εῖν. Σταυ­ρώ­σαν­τες δὲ αὐ­τὸν δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ βα­λόν­τες κλῆ­ρον, ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν ὑ­πὸ τοῦ προ­φή­του· «Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον», καὶ κα­θή­με­νοι ἐ­τή­ρουν αὐ­τὸν ἐ­κεῖ. Καὶ ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πά­νω τῆς κε­φα­λῆς αὐ­τοῦ τὴν αἰ­τί­αν αὐ­τοῦ γε­γραμ­μέ­νην· Οὗ­τός ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Τό­τε σταυ­ροῦν­ται σὺν αὐ­τῷ δύ­ο λῃ­σταί, εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων.

Οἱ δὲ πα­ρα­πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­βλα­σφή­μουν αὐ­τὸν κι­νοῦν­τες τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν καὶ λέ­γον­τες· Ὁ κα­τα­λύ­ων τὸν να­ὸν καὶ ἐν τρι­σὶν ἡ­μέ­ραις οἰ­κο­δο­μῶν! σῶ­σον σε­αυ­τόν· εἰ Υἱ­ὸς εἶ τοῦ Θε­οῦ, κα­τά­βη­θι ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ. Ὁ­μοί­ως δὲ καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς ἐμ­παί­ζον­τες με­τὰ τῶν γραμ­μα­τέ­ων καὶ πρε­σβυ­τέ­ρων καὶ Φα­ρι­σαί­ων ἔ­λε­γον· Ἄλ­λους ἔ­σω­σεν, ἑ­αυ­τὸν οὐ δύ­να­ται σῶ­σαι· εἰ βα­σι­λεὺς Ἰσ­ρα­ήλ ἐ­στι, κα­τα­βά­τω νῦν ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ καὶ πι­στεύ­σο­μεν αὐ­τῷ· πέ­ποι­θεν ἐ­πὶ τὸν Θε­όν, ῥυ­σά­σθω νῦν αὐ­τόν, εἰ θέ­λει αὐ­τόν· εἶ­πε γὰρ ὅ­τι Θε­οῦ εἰ­μι Υἱ­ός. Τὸ δ᾿ αὐ­τὸ καὶ οἱ λῃ­σταὶ οἱ συ­σταυ­ρω­θέν­τες αὐ­τῷ ὠ­νεί­δι­ζον αὐ­τόν.

Ἀ­πὸ δὲ ἕ­κτης ὥ­ρας σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ πᾶ­σαν τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της. Πε­ρὶ δὲ τὴν ἐ­νά­την ὥ­ραν ἀ­νε­βό­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς φω­νῇ με­γά­λῃ λέ­γων· Ἠ­λὶ Ἠ­λί, λι­μᾶ σα­βα­χθα­νί; Τοῦτ᾿ ἔ­στι, Θε­έ μου Θε­έ μου, ἱ­να­τί με ἐγ­κα­τέ­λι­πες; Τι­νὲς δὲ τῶν ἐ­κεῖ ἑ­στώ­των ἀ­κού­σαν­τες ἔ­λε­γον ὅ­τι Ἠ­λί­αν φω­νεῖ οὗ­τος. Καὶ εὐ­θέ­ως δρα­μὼν εἷς ἐξ αὐ­τῶν καὶ λα­βὼν σπόγ­γον πλή­σας τε ὄ­ξους καὶ πε­ρι­θεὶς κα­λά­μῳ ἐ­πό­τι­ζεν αὐ­τόν. Οἱ δὲ λοι­ποὶ ἔ­λε­γον· Ἄ­φες ἴ­δω­μεν εἰ ἔρ­χε­ται Ἠ­λί­ας σώ­σων αὐ­τόν.

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς πά­λιν κρά­ξας φω­νῇ με­γά­λῃ ἀ­φῆ­κε τὸ πνεῦ­μα. Καὶ ἰ­δοὺ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ ἐ­σχί­σθη εἰς δύ­ο ἀ­πὸ ἄ­νω­θεν ἕ­ως κά­τω, καὶ ἡ γῆ ἐ­σεί­σθη καὶ αἱ πέ­τραι ἐ­σχί­σθη­σαν, καὶ τὰ μνη­μεῖ­α ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν καὶ πολ­λὰ σώ­μα­τα τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων ἁ­γί­ων ἠ­γέρ­θη, καὶ ἐ­ξελ­θόν­τες ἐκ τῶν μνη­μεί­ων, με­τὰ τὴν ἔ­γερ­σιν αὐ­τοῦ εἰ­σῆλ­θον εἰς τὴν ἁ­γί­αν πό­λιν καὶ ἐ­νε­φα­νί­σθη­σαν πολ­λοῖς. Ὁ δὲ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος καὶ οἱ μετ᾿ αὐ­τοῦ τη­ροῦν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν, ἰ­δόν­τες τὸν σει­σμὸν καὶ τὰ γε­νό­με­να ἐ­φο­βή­θη­σαν σφό­δρα λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ Υἱ­ὸς ἦν οὗ­τος.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸν ν´ ψαλ­μόν (50).

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­ὰ παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας, τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ, καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην· ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­πορ­ρί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου, καὶ τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου, καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου· ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι, εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον· καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

* * *

Καὶ εὐ­θύς·

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Λου­κᾶν ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Η´
(Λουκ. κγ´ 32-49).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἤ­γον­το σὺν τῷ Ἰ­η­σοῦ καὶ ἕ­τε­ροι δύ­ο κα­κοῦρ­γοι σὺν αὐ­τῷ ἀ­ναι­ρε­θῆ­ναι. Καὶ ὅ­τε ἀ­πῆλ­θον ἐ­πὶ τὸν τό­πον τὸν κα­λού­με­νον Κρα­νί­ον, ἐ­κεῖ ἐ­σταύ­ρω­σαν αὐ­τὸν καὶ τοὺς κα­κούρ­γους, ὃν μὲν ἐκ δε­ξι­ῶν, ὃν δὲ ἐξ ἀ­ρι­στε­ρῶν. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­λε­γε· Πά­τερ, ἄ­φες αὐ­τοῖς· οὐ γὰρ οἴ­δα­σι τί ποι­οῦ­σι. Δι­α­με­ρι­ζό­με­νοι δὲ τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ ἔ­βαλ­λον κλῆ­ρον. Καὶ εἱ­στή­κει ὁ λα­ὸς θε­ω­ρῶν. Ἐ­ξε­μυ­κτή­ρι­ζον δὲ καὶ οἱ ἄρ­χον­τες σὺν αὐ­τοῖς λέ­γον­τες· Ἄλ­λους ἔ­σω­σε, σω­σά­τω ἑ­αυ­τόν, εἰ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στὸς ὁ τοῦ Θε­οῦ ἐ­κλε­κτός. Ἐ­νέ­παι­ζον δὲ αὐ­τῷ καὶ οἱ στρα­τι­ῶ­ται προ­σερ­χό­με­νοι καὶ ὄ­ξος προ­σφέ­ρον­τες αὐ­τῷ καὶ λέ­γον­τες· Εἰ σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, σῶ­σον σε­αυ­τόν. Ἦν δὲ καὶ ἐ­πι­γρα­φὴ γε­γραμ­μέ­νη ἐπ᾿ αὐ­τῷ γράμ­μα­σιν Ἑλ­λη­νι­κοῖς καὶ Ῥω­μα­ϊ­κοῖς καὶ Ἑ­βρα­ϊ­κοῖς· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων.

Εἷς δὲ τῶν κρε­μα­σθέν­των κα­κούρ­γων ἐ­βλα­σφή­μει αὐ­τὸν λέ­γων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χρι­στός, σῶ­σον σε­αυ­τὸν καὶ ἡ­μᾶς. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἕ­τε­ρος ἐ­πε­τί­μα αὐ­τῷ λέ­γων· οὐ­δὲ φο­βῇ σὺ τὸν Θε­όν, ὅ­τι ἐν τῷ αὐ­τῷ κρί­μα­τι εἶ; Καὶ ἡ­μεῖς μὲν δι­καί­ως· ἄ­ξι­α γὰρ ὧν ἐ­πρά­ξα­μεν ἀ­πο­λαμ­βά­νο­μεν· οὗ­τος δὲ οὐ­δὲν ἄ­το­πον ἔ­πρα­ξε. Καὶ ἔ­λε­γε τῷ Ἰ­η­σοῦ· Μνή­σθη­τί μου, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἀ­μὴν λέ­γω σοι, σή­με­ρον μετ᾿ ἐ­μοῦ ἔ­σῃ ἐν τῷ πα­ρα­δεί­σῳ.

Ἦν δὲ ὡ­σεὶ ὥ­ρα ἕ­κτη καὶ σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της, τοῦ ἡ­λί­ου ἐ­κλεί­πον­τος, καὶ ἐ­σχί­σθη τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ μέ­σον· καὶ φω­νή­σας φω­νῇ με­γά­λῃ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε· Πά­τερ, εἰς χεῖ­ράς σου πα­ρα­τί­θε­μαι τὸ πνεῦ­μά μου· καὶ ταῦ­τα εἰ­πὼν ἐ­ξέ­πνευ­σεν.

Ἰ­δὼν δὲ ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος τὸ γε­νό­με­νον ἐ­δό­ξα­σε τὸν Θε­ὸν λέ­γων· Ὄν­τως ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος δί­και­ος ἦν. Καὶ πάν­τες οἱ συμ­πα­ρα­γε­νό­με­νοι ὄ­χλοι ἐ­πὶ τὴν θε­ω­ρί­αν ταύ­την, θε­ω­ροῦν­τες τὰ γε­νό­με­να, τύ­πτον­τες ἑ­αυ­τῶν τὰ στή­θη ὑ­πέ­στρε­φον. Εἱ­στή­κει­σαν δὲ πάν­τες οἱ γνω­στοὶ αὐ­τοῦ ἀ­πὸ μα­κρό­θεν, καὶ γυ­ναῖ­κες αἱ συ­να­κο­λου­θή­σα­σαι αὐ­τῷ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λαί­ας, ὁ­ρῶ­σαι ταῦ­τα.

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Ο ΚΑΝΩΝ

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ α´ χο­ρὸς
τοῦ πα­ρόν­τος τρι­ῳ­δί­ου,
οὗ ἡ ἀ­κρο­στι­χίς· Προ­σάβ­βα­τόν τε.
Ποί­η­μα Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ.

* Ἑ­κά­στης ᾠ­δῆς τὰ τρο­πά­ρι­α με­τὰ τοῦ εἱρ­μοῦ ψάλ­λον­ται εἰς ἓξ ἢ χά­ριν συν­το­μί­ας εἰς τέσ­σα­ρα. Ὁ εἱρ­μὸς ψάλ­λε­ται ἄ­νευ τι­νὸς στί­χου· τῶν δύ­ο τε­λευ­ταί­ων τρο­πα­ρί­ων προ­τάσ­σε­ται τὸ Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ τὸ Καὶ νῦν, τῶν δὲ ἐν­δι­α­μέ­σων τρο­πα­ρί­ων τὸ Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι. Εἰς τὸ τέ­λος ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ὁ εἱρ­μὸς ὡς κα­τα­βα­σί­α. Τὰ αὐ­τὰ ἰ­σχύ­ουν δι᾿ ὅ­λους τοὺς κα­νό­νας τῆς Μ. Ἑ­βδο­μά­δος.

ᾨ­δὴ ε´. Ἦ­χος πλ. β´. Ὁ εἱρ­μός.

Πρὸς σὲ ὀρ­θρί­ζω, τὸν δι᾿ εὐ­σπλαγ­χνί­αν, σε­αυ­τὸν τῷ πε­σόν­τι, κε­νώ­σαν­τα ἀ­τρέ­πτως, καὶ μέ­χρι πα­θῶν, ἀ­πα­θῶς ὑ­πο­κύ­ψαν­τα, Λό­γε Θε­οῦ· Τὴν εἰ­ρή­νην, πα­ρά­σχου μοι Φι­λάν­θρω­πε.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ῥυ­φθέν­τες πό­δας, καὶ προ­κα­θαρ­θέν­τες, μυ­στη­ρί­ου με­θέ­ξει, τοῦ θεί­ου νῦν Χρι­στὲ σοῦ, οἱ ὑ­πη­ρέ­ται, ἐκ Σι­ὼν ἐ­λαι­ῶ­νος, μέ­γα πρὸς ὄ­ρος, συ­να­νῆλ­θον, ὑ­μνοῦν­τές σε Φι­λάν­θρω­πε.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὁ­ρᾶ­τε ἔ­φης, φί­λοι μὴ θρο­εῖ­σθε· νῦν γὰρ ἤγ­γι­κεν ὥ­ρα, λη­φθῆ­ναί με κταν­θῆ­ναι, χερ­σὶν ἀ­νό­μων· πάν­τες δὲ σκορ­πι­σθή­σε­σθε, ἐ­μὲ λι­πόν­τες· οὓς συ­νά­ξω, κη­ρῦ­ξαί με Φι­λάν­θρω­πον.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ­ρᾶ­τε ἔ­φης, φί­λοι μὴ θρο­εῖ­σθε· νῦν γὰρ ἤγ­γι­κεν ὥ­ρα, λη­φθῆ­ναί με κταν­θῆ­ναι, χερ­σὶν ἀ­νό­μων· πάν­τες δὲ σκορ­πι­σθή­σε­σθε, ἐ­μὲ λι­πόν­τες· οὓς συ­νά­ξω, κη­ρῦ­ξαί με Φι­λάν­θρω­πον.

Κα­τα­βα­σί­α.

Πρὸς σὲ ὀρ­θρί­ζω, τὸν δι᾿ εὐ­σπλαγ­χνί­αν, σε­αυ­τὸν τῷ πε­σόν­τι, κε­νώ­σαν­τα ἀ­τρέ­πτως, καὶ μέ­χρι πα­θῶν, ἀ­πα­θῶς ὑ­πο­κύ­ψαν­τα, Λό­γε Θε­οῦ· Τὴν εἰ­ρή­νην, πα­ρά­σχου μοι Φι­λάν­θρω­πε.

Συ­να­πτὴ μι­κρά, μεθ᾿ ἣν ἐκ­φώ­νη­σις·
Σὺ γὰρ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῆς εἰ­ρή­νης...

* * *

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ, ΟΙΚΟΣ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ Κον­τά­κι­ον.

Ποί­η­μα Ῥω­μα­νοῦ τοῦ με­λῳ­δοῦ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Αὐ­τό­με­λον.

Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς σταυ­ρω­θέν­τα, δεῦ­τε πάν­τες ὑ­μνή­σω­μεν· αὐ­τὸν γὰρ κα­τεῖ­δε Μα­ρί­α, ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου καὶ ἔ­λε­γεν· Εἰ καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πο­μέ­νεις, σὺ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Ὁ Οἶ­κος.

Τὸν ἴ­δι­ον Ἄρ­να, ἡ ἀ­μνὰς θε­ω­ροῦ­σα, πρὸς σφα­γὴν ἑλ­κό­με­νον, ἠ­κο­λού­θει Μα­ρί­α, τρυ­χο­μέ­νη μεθ᾿ ἑ­τέ­ρων γυ­ναι­κῶν, ταῦ­τα βο­ῶ­σα· Ποῦ πο­ρεύ­ῃ Τέ­κνον; τί­νος χά­ριν τὸν τα­χὺν δρό­μον τε­λεῖς; μὴ ἕ­τε­ρος γά­μος, πά­λιν ἐ­στὶν ἐν Κα­νᾷ; κἀ­κεῖ νῦν σπεύ­δεις, ἵν᾿ ἐξ ὕ­δα­τος αὐ­τοῖς οἶ­νον ποι­ή­σῃς; συ­νέλ­θω σοι Τέ­κνον, ἢ μεί­νω σοι μᾶλ­λον; δός μοι λό­γον Λό­γε, μὴ σι­γῶν πα­ρέλ­θῃς με, ὁ ἁ­γνὴν τη­ρή­σας με· σὺ γὰρ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Συ­να­ξά­ρι­ον. Πρῶ­τον τοῦ Μη­ναί­ου.

Τῇ ΙΖ´ τοῦ αὐ­τοῦ μη­νός, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Συ­με­ὼν ἐ­πι­σκό­που Περ­σί­δος καὶ τῶν σὺν αὐ­τῷ Αὐ­δελ­λᾶ πρε­σβυ­τέ­ρου, Γο­θα­ζάτ, Φου­σίκ, καὶ ἑ­τέ­ρων χι­λί­ων ἑ­κα­τὸν πεν­τή­κον­τα. (†344)

Στίχ. Ἐ­πί­σκο­πόν σε, Συ­με­ών, ἐ­γὼ μέ­γαν,
Ἐκ δὲ ξί­φους μέ­γι­στον ἀ­θλη­τὴν ἔ­γνων.

Ἄρ­κτου τὸ δει­νὸν Αὐ­δελ­λᾶς ἔ­δυ στό­μα,
Βδέλ­λης ἀ­πλή­στου τοῦ Σα­τᾶν φυ­γὼν στό­μα.

Ἐ­πι­τρα­πέν­τος τοῦ θύ­ειν, ἢ τε­θνά­ναι,
Θα­νεῖν Γο­θα­ζὰτ εἵ­λε­το τμη­θεὶς ξί­φει.

Τὸ δέρ­μα Φου­σὶκ ἐκ­δε­δάρ­θω μου λέ­γει,
Χι­τὼν ὑ­φαν­θεὶς τοῦ Σα­τα­νᾶ τῇ κρό­κῃ.

Τέ­μνου­σιν ἀν­δρῶν τρι­πλο­πεν­τη­κον­τά­δα,
Τὴν τρι­πρό­σω­πον προ­σκυ­νοῦ­σαν οὐ­σί­αν.

Πί­πτου­σι Περ­σῶν ἀμ­φὶ χι­λί­ους ξί­φει·
Ἰ­δὼν ἔ­φης ἄν, Παῦ­λε, Μαρ­τύ­ρων νέ­ος.

Ἑ­βδο­μά­τῃ Συ­με­ὼν δε­κά­τῃ ἀ­πὸ αὐ­χέ­να τμή­θη.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Ἀ­δρι­α­νοῦ. (†251)

Στίχ. Ἂν οὐκ ἔ­γνως τίς ἐ­στιν ὁ φλο­γὸς μέ­σον,
Γνώ­σῃ λα­λοῦν­τος· Ἀ­δρι­α­νέ, καρ­τέ­ρει.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἀ­κα­κί­ου, ἐ­πι­σκό­που Με­λι­τι­νῆς. (†445)

Στίχ. Τῆς ἀ­κα­κί­ας ὁ οἶ­κος δι­ε­λύ­θη,
Τοῦ Ἀ­κα­κί­ου ἐν Χρι­στῷ κοι­μη­θέν­τος.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἀ­γα­πη­τοῦ Πά­πα Ῥώ­μης. (†536)

Στίχ. Θνῄ­σκων τί κρά­ζεις· Σῶ­τερ ἠ­γά­πη­σά σε;
Ἀλλ᾿ ἠ­γα­πή­θης, Ἀ­γα­πη­τέ, καὶ πλέ­ον.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου πα­τρὸς ἡ­μῶν Ζω­σι­μᾶ τοῦ ἐν Σο­λοφ­κί. (†1487)

Στίχ. Ψύ­χος Σο­λοφ­κὶ Ζω­σι­μᾶς κα­τε­νί­κα,
Ἔ­χων φλέ­γου­σαν ἐν Χρι­στῷ τὴν καρ­δί­αν.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Μα­κα­ρί­ου ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Κο­ρίν­θου, τοῦ Νο­τα­ρᾶ. (†1805)

Στίχ. Τίς τ᾿ ἄ­ρα οὗ­τος, ὁ δὶς κλή­σει τε καὶ σή­μα­σι θεί­οις; Μα­κά­ρι­ος Νο­τά­ρων ἀ­γλα­ῶν ἀ­γλα­ό­τε­ρος ὄρ­πηξ.

Κο­ρίν­θου γό­νος ἠδ᾿ ἅμ᾿ Ἱ­ε­ράρ­χης φά­να­τος, εὖ­χος,
Χάρ­μα τε καὶ μέγ᾿ ὄ­νει­αρ ἁ­πάν­τε­σι πι­στοῖς.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου πα­τρὸς ἡ­μῶν Πα­ϊ­σί­ου, τοῦ δι­ὰ Χρι­στὸν σα­λοῦ καὶ προ­ο­ρα­τι­κοῦ τῆς Λαύ­ρας τῶν Σπη­λαί­ων τοῦ Κι­έ­βου. (†1893)

Στίχ. Ἔ­κλε­ψε Πα­ΐ­σι­ος σα­λο­μω­ρί­αις,
Ὡς σο­φὸς Πα­ρά­δει­σον μω­ρά­νας πλά­νον.

Εἶ­τα τὸ πα­ρὸν τοῦ Τρι­ῳ­δί­ου.

Τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ με­γά­λῃ Πα­ρα­σκευ­ῇ, τὰ ἅ­γι­α καὶ σω­τή­ρι­α καὶ φρι­κτὰ Πά­θη τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν· τοὺς ἐμ­πτυ­σμούς, τὰ ῥα­πί­σμα­τα, τὰ κο­λα­φί­σμα­τα, τὰς ὕ­βρεις, τοὺς γέ­λω­τας, τὴν πορ­φυ­ρᾶν χλαῖ­ναν, τὸν κά­λα­μον, τὸν σπόγ­γον, τὸ ὄ­ξος, τοὺς ἥ­λους, τὴν λόγ­χην, καὶ πρὸ πάν­των, τὸν σταυ­ρόν, καὶ τὸν θά­να­τον, ἃ δι᾿ ἡ­μᾶς ἑ­κὼν κα­τε­δέ­ξα­το· ἔ­τι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐ­γνώ­μο­νος λῃ­στοῦ, τοῦ συ­σταυ­ρω­θέν­τος αὐ­τῷ, σω­τή­ρι­ον ἐν τῷ Σταυ­ρῷ ὁ­μο­λο­γί­αν.

Στίχ. Εἰς τὴν σταύ­ρω­σιν.
Ζῶν εἶ Θε­ὸς σύ, καὶ νε­κρω­θεὶς ἐν ξύ­λῳ,
Ὦ νε­κρὲ γυ­μνέ, καὶ Θε­οῦ ζῶν­τος Λό­γε.

Εἰς τὸν εὐ­γνώ­μο­να λῃ­στήν.
Κε­κλει­σμέ­νας ἤ­νοι­ξε τῆς Ἐ­δὲμ πύ­λας,
Βα­λὼν ὁ Λῃ­στὴς κλεῖ­δα τό, Μνή­σθη­τί μου.

Τῇ ὑ­περ­φυ­εῖ καὶ πε­ρὶ ἡ­μᾶς πα­να­πεί­ρῳ σου εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

* * *

ᾨ­δὴ η´. Ἦ­χος πλ. β´. Ὁ εἱρ­μός.

Στή­λην κα­κί­ας ἀν­τι­θέ­ου, Παῖ­δες θεῖ­οι πα­ρε­δειγ­μά­τι­σαν· κα­τὰ Χρι­στοῦ δὲ φρυ­ατ­τό­με­νον, ἀ­νό­μων συ­νέ­δρι­ον, βου­λεύ­ε­ται κε­νά, κτεῖ­ναι με­λε­τᾷ, τὸν ζω­ῆς κρα­τοῦν­τα πα­λά­μῃ· ὃν πᾶ­σα κτί­σις, εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἀ­πὸ βλε­φά­ρων μα­θη­ταὶ νῦν, ὕ­πνον - ἔ­φης Χρι­στὲ- τι­νά­ξα­τε· ἐν προ­σευ­χῇ δὲ γρη­γο­ρεῖ­τε, πει­ρα­σμῷ μή­πως ὄ­λη­σθε, καὶ μά­λι­στα Σί­μων· τῷ κρα­ται­ῷ γάρ, μεί­ζων πεῖ­ρας· γνῶ­θί με Πέ­τρε, ὃν πᾶ­σα κτί­σις εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βέ­βη­λον ἔ­πος τῶν χει­λέ­ων, οὔ πο­τε προ­ή­σο­μαι Δέ­σπο­τα· σὺν σοὶ θα­νοῦ­μαι ὡς εὐ­γνώ­μων, κἂν οἱ πάν­τες ἀρ­νή­σων­ται· ἐ­βό­η­σε Πέ­τρος· σὰρξ οὐ­δὲ αἷ­μα, ὁ Πα­τήρ σου ἀ­πε­κά­λυ­ψέ μοι σέ, ὃν πᾶ­σα κτί­σις εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Εὐ­λο­γοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­ὸν
καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, τὸν Κύ­ρι­ον·
ὑ­μνοῦ­μεν καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Βά­θος σο­φί­ας θε­ϊ­κῆς, καὶ γνώ­σε­ως οὐ πᾶν ἐ­ξη­ρεύ­νη­σας· ἄ­βυσ­σον δέ μου τῶν κρι­μά­των, οὐ κα­τέ­λα­βες ἄν­θρω­πε· ὁ Κύ­ρι­ος ἔ­φη· Σὰρξ οὖν ὑ­πάρ­χων, μὴ καυ­χῷ· ἀρ­νή­σῃ τρί­τον γάρ με, ὃν πᾶ­σα κτί­σις εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀ­πα­γο­ρεύ­εις Σί­μων Πέ­τρε, ὅ­περ πεί­σῃ τά­χος ὡς εἴ­ρη­ται, καὶ σοὶ παι­δί­σκη οἷ­α θᾷτ­τον, προ­σελ­θοῦ­σα πτο­ή­σει σε· ὁ Κύ­ρι­ος ἔ­φη· πι­κρῶς δα­κρύ­σας, ἕ­ξεις ὅ­μως εὐ­ΐ­λα­τόν με, ὃν πᾶ­σα κτί­σις εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Κα­τα­βα­σί­α.

Αἰ­νοῦ­μεν, εὐ­λο­γοῦ­μεν,
προ­σκυ­νοῦ­μεν τὸν Κύ­ρι­ον·
ὑ­μνοῦν­τες καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦν­τες
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Στή­λην κα­κί­ας ἀν­τι­θέ­ου, Παῖ­δες θεῖ­οι πα­ρε­δειγ­μά­τι­σαν· κα­τὰ Χρι­στοῦ δὲ φρυ­ατ­τό­με­νον, ἀ­νό­μων συ­νέ­δρι­ον, βου­λεύ­ε­ται κε­νά, κτεῖ­ναι με­λε­τᾷ, τὸν ζω­ῆς κρα­τοῦν­τα πα­λά­μῃ· ὃν πᾶ­σα κτί­σις, εὐ­λο­γεῖ, δο­ξά­ζου­σα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὴν Θε­ο­τό­κον ἐν ὕ­μνοις με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἡ Τι­μι­ω­τέ­ρα οὐ στι­χο­λο­γεῖ­ται.

Καὶ ψάλ­λε­ται ἡ

ᾨ­δὴ θ´. Ἦ­χος πλ. β´. Ὁ εἱρ­μός.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βίμ, καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν, ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως, Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, σὲ με­γα­λύ­νω­μεν.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὀ­λέ­θρι­ος σπεῖ­ρα θε­ο­στυ­γῶν, πο­νη­ρευ­ο­μέ­νων, θε­ο­κτό­νων συ­να­γω­γή, ἐ­πέ­στη Χρι­στέ σοι, καὶ ὡς ἄ­δι­κον εἷλ­κε, τὸν Κτί­στην τῶν ἁ­πάν­των· ὃν με­γα­λύ­νο­μεν.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Νό­μον ἀ­γνο­οῦν­τες οἱ ἀ­σε­βεῖς, φω­νὰς Προ­φη­τῶν τε, με­λε­τῶν­τες δι­α­κε­νῆς, ὡς πρό­βα­τον εἷλ­κον, σὲ τὸν πάν­των Δε­σπό­την, ἀ­δί­κως σφα­γι­ά­σαι· ὃν με­γα­λύ­νο­μεν.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Τοῖς ἔ­θνε­σιν ἔκ­δο­τον τὴν ζω­ήν, σὺν τοῖς Γραμ­μα­τεῦ­σιν, ἀ­ναι­ρεῖ­σθαι οἱ Ἱ­ε­ρεῖς, πα­ρέ­σχον πλη­γέν­τες, αὐ­το­φθό­νῳ κα­κί­ᾳ, τὸν φύ­σει Ζω­ο­δό­την, ὃν με­γα­λύ­νο­μεν.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἐ­κύ­κλω­σαν κύ­νες ὡ­σεὶ πολ­λοί, ἐ­κρό­τη­σαν Ἄ­ναξ, σι­α­γό­να σὴν ῥα­πι­σμῷ· ἠ­ρώ­των σε σοῦ δέ, ψευ­δῆ κα­τε­μαρ­τύ­ρουν, καὶ πάν­τα ὑ­πο­μεί­νας, ἅ­παν­τας ἔ­σω­σας.

Κα­τα­βα­σί­α.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βίμ, καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν, ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως, Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, σὲ με­γα­λύ­νω­μεν.

Συ­να­πτὴ μι­κρά, μεθ᾿ ἣν ἐκ­φώ­νη­σις·
Ὅ­τι σὲ αἰ­νοῦ­σι πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις...

* * *

ΤΑ ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ

Ἐ­ξα­πο­στει­λά­ρι­ον. Αὐ­τό­με­λον. Ἦ­χος γ´.

Τὸν λῃ­στὴν αὐ­θη­με­ρόν, τοῦ Πα­ρα­δεί­σου ἠ­ξί­ω­σας Κύ­ρι­ε· κἀ­μὲ τῷ ξύ­λῳ τοῦ Σταυ­ροῦ, φώ­τι­σον καὶ σῶ­σόν με. (τρίς)

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Θ´
(Ἰω. ιθ´ 25-37).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἱ­στή­κει­σαν πα­ρὰ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἡ μή­τηρ αὐ­τοῦ καὶ ἡ ἀ­δελ­φὴ τῆς μη­τρὸς αὐ­τοῦ, Μα­ρί­α ἡ τοῦ Κλω­πᾶ καὶ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή. Ἰ­η­σοῦς οὖν ἰ­δὼν τὴν μη­τέ­ρα καὶ τὸν μα­θη­τὴν πα­ρε­στῶ­τα ὃν ἠ­γά­πα, λέ­γει τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ· γύ­ναι, ἴ­δε ὁ Υἱ­ός σου. Εἶ­τα λέ­γει τῷ μα­θη­τῇ· Ἰ­δοὺ ἡ μή­τηρ σου. Καὶ ἀπ᾿ ἐ­κεί­νης τῆς ὥ­ρας ἔ­λα­βεν ὁ μα­θη­τὴς αὐ­τὴν εἰς τὰ ἴ­δι­α.

Με­τὰ τοῦ­το εἰ­δὼς ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι πάν­τα ἤ­δη τε­τέ­λε­σται, ἵ­να τε­λει­ω­θῇ ἡ γρα­φή, λέ­γει· Δι­ψῶ. Σκεῦ­ος οὖν ἔ­κει­το ὄ­ξους με­στόν· οἱ δὲ πλή­σαν­τες σπόγ­γον ὄ­ξους καὶ ὑσ­σώ­πῳ πε­ρι­θέν­τες προ­σή­νεγ­καν αὐ­τοῦ τῷ στό­μα­τι. Ὅ­τε οὖν ἔ­λα­βε τὸ ὄ­ξος ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε· Τε­τέ­λε­σται, καὶ κλί­νας τὴν κε­φα­λὴν πα­ρέ­δω­κε τὸ πνεῦ­μα.

Οἱ οὖν Ἰ­ου­δαῖ­οι, ἵ­να μὴ μεί­νῃ ἐ­πὶ τοῦ σταυ­ροῦ τὰ σώ­μα­τα ἐν τῷ σαβ­βά­τῳ, ἐ­πεὶ πα­ρα­σκευ­ὴ ἦν· ἦν γὰρ με­γά­λη ἡ ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη τοῦ σαβ­βά­του· ἠ­ρώ­τη­σαν τὸν Πι­λᾶ­τον ἵ­να κα­τε­α­γῶ­σιν αὐ­τῶν τὰ σκέ­λη, καὶ ἀρ­θῶ­σιν. Ἦλ­θον οὖν οἱ στρα­τι­ῶ­ται, καὶ τοῦ μὲν πρώ­του κα­τέ­α­ξαν τὰ σκέ­λη καὶ τοῦ ἄλ­λου τοῦ συ­σταυ­ρω­θέν­τος αὐ­τῷ· ἐ­πὶ δὲ τὸν Ἰ­η­σοῦν ἐλ­θόν­τες ὡς εἶ­δον αὐ­τὸν ἤ­δη τε­θνη­κό­τα, οὐ κα­τέ­α­ξαν αὐ­τοῦ τὰ σκέ­λη, ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρα­τι­ω­τῶν λόγ­χῃ αὐ­τοῦ τὴν πλευ­ρὰν ἔ­νυ­ξε, καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­ξῆλ­θεν αἷ­μα καὶ ὕ­δωρ. Καὶ ὁ ἑ­ω­ρα­κὼς με­μαρ­τύ­ρη­κε, καὶ ἀ­λη­θι­νὴ αὐ­τοῦ ἐ­στιν ἡ μαρ­τυ­ρί­α, κἀ­κεῖ­νος οἶ­δεν ὅ­τι ἀ­λη­θῆ λέ­γει, ἵ­να καὶ ὑ­μεῖς πι­στεύ­ση­τε. Ἐ­γέ­νε­το γὰρ ταῦ­τα, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ· «Ὀ­στοῦν οὐ συν­τρι­βή­σε­ται αὐ­τοῦ». Καὶ πά­λιν ἑ­τέ­ρα γρα­φὴ λέ­γει· «Ὄ­ψον­ται εἰς ὃν ἐ­ξε­κέν­τη­σαν».

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΑΙΝΟΙ

Ἦ­χος γ´.

Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν, αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τοῖς ὑ­ψί­στοις. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ ἄγ­γε­λοι αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις αὐ­τοῦ. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Ἡ Στι­χο­λο­γί­α (Ψαλ­μοὶ ρμη´, ρμθ´, ρν´).

Ψαλ­μὸς ρμη´ (148).

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, ἥ­λι­ος καὶ σε­λή­νη· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τα τὰ ἄ­στρα καὶ τὸ φῶς.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, οἱ οὐ­ρα­νοὶ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ τὸ ὕ­δωρ τὸ ὑ­πε­ρά­νω τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­πε, καὶ ἐ­γε­νή­θη­σαν, αὐ­τὸς ἐ­νε­τεί­λα­το, καὶ ἐ­κτί­σθη­σαν.

Ἔ­στη­σεν αὐ­τὰ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος· πρό­σταγ­μα ἔ­θε­το, καὶ οὐ πα­ρε­λεύ­σε­ται.

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῆς γῆς, δρά­κον­τες καὶ πᾶ­σαι ἄ­βυσ­σοι.

Πῦρ, χά­λα­ζα, χι­ών, κρύ­σταλ­λος, πνεῦ­μα κα­ται­γί­δος, τὰ ποι­οῦν­τα τὸν λό­γον αὐ­τοῦ.

Τὰ ὄ­ρη καὶ πάν­τες οἱ βου­νοί, ξύ­λα καρ­πο­φό­ρα καὶ πᾶ­σαι κέ­δροι.

Τὰ θη­ρί­α καὶ πάν­τα τὰ κτή­νη, ἑρ­πε­τὰ καὶ πε­τει­νὰ πτε­ρω­τά.

Βα­σι­λεῖς τῆς γῆς καὶ πάν­τες λα­οί, ἄρ­χον­τες καὶ πάν­τες κρι­ταὶ γῆς.

Νε­α­νί­σκοι καὶ παρ­θέ­νοι, πρε­σβύ­τε­ροι με­τὰ νε­ω­τέ­ρων, αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι ὑ­ψώ­θη τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ μό­νου.

Ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις αὐ­τοῦ ἐ­πὶ γῆς καὶ οὐ­ρα­νοῦ, καὶ ὑ­ψώ­σει κέ­ρας λα­οῦ αὐ­τοῦ.

Ὕ­μνος πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ, τοῖς υἱ­οῖς Ἰσ­ρα­ήλ, λα­ῷ ἐγ­γί­ζον­τι αὐ­τῷ.

Ψαλ­μὸς ρμθ´ (149).

ᾌ­σα­τε τῷ Κυ­ρί­ῳ ᾆ­σμα και­νὸν ἡ αἴ­νε­σις αὐ­τοῦ ἐν ἐκ­κλη­σί­ᾳ ὁ­σί­ων.

Εὐ­φραν­θή­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τῷ ποι­ή­σαν­τι αὐ­τόν, καὶ υἱ­οὶ Σι­ὼν ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­πὶ τῷ βα­σι­λεῖ αὐ­τῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ἐν χο­ρῷ, ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ ψαλ­τη­ρί­ῳ ψα­λά­τω­σαν αὐ­τῷ.

Ὅ­τι εὐ­δο­κεῖ Κύ­ρι­ος ἐν τῷ λα­ῷ αὐ­τοῦ καὶ ὑ­ψώ­σει πρα­εῖς ἐν σω­τη­ρί­ᾳ.

Καυ­χή­σον­ται ὅ­σι­οι ἐν δό­ξῃ καὶ ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ἐ­πὶ τῶν κοι­τῶν αὐ­τῶν.

Αἱ ὑ­ψώ­σεις τοῦ Θε­οῦ ἐν τῷ λά­ρυγ­γι αὐ­τῶν, καὶ ῥομ­φαῖ­αι δί­στο­μοι ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τῶν,

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐκ­δί­κη­σιν ἐν τοῖς ἔ­θνε­σιν, ἐ­λεγ­μοὺς ἐν τοῖς λα­οῖς,

Τοῦ δῆ­σαι τοὺς βα­σι­λεῖς αὐ­τῶν ἐν πέ­δαις καὶ τοὺς ἐν­δό­ξους αὐ­τῶν ἐν χει­ρο­πέ­δαις σι­δη­ραῖς.

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐν αὐ­τοῖς κρῖ­μα ἔγ­γρα­πτον· δό­ξα αὕ­τη ἔ­σται πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς ρν´ (150).

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸν ἐν τοῖς ἁ­γί­οις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν στε­ρε­ώ­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ.

Ἱ­στῶ­μεν Στί­χους δ´, καὶ ψάλ­λο­μεν
τὰ ἑ­πό­με­να Στι­χη­ρὰ Ἰ­δι­ό­με­λα.

Ἦ­χος β´. Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ.

Στίχ. α´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐ­πὶ ταῖς δυ­να­στεί­αις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῆς με­γα­λω­σύ­νης αὐ­τοῦ.

Βυ­ζαν­τί­ου. Ἦ­χος γ´.

Δύ­ο καὶ πο­νη­ρὰ ἐ­ποί­η­σεν, ὁ πρω­τό­το­κος υἱ­ός μου Ἰσ­ρα­ήλ· ἐ­μὲ ἐγ­κα­τέ­λι­πε, πη­γὴν ὕ­δα­τος ζω­ῆς, καὶ ὤ­ρυ­ξεν ἑ­αυ­τῷ, φρέ­αρ συν­τε­τριμ­μέ­νον· ἐ­μὲ ἐ­πὶ ξύ­λου ἐ­σταύ­ρω­σε, τὸν δὲ Βα­ραβ­βᾶν, ᾐ­τή­σα­το καὶ ἀ­πέ­λυ­σεν· ἐ­ξέ­στη ὁ οὐ­ρα­νὸς ἐ­πὶ τού­τῳ, καὶ ὁ ἥ­λι­ος τὰς ἀ­κτῖ­νας ἀ­πέ­κρυ­ψε· σὺ δὲ Ἰσ­ρα­ὴλ οὐκ ἐ­νε­τρά­πης, ἀλ­λὰ θα­νά­τῳ με πα­ρέ­δω­κας. Ἄ­φες αὐ­τοῖς Πά­τερ ἅ­γι­ε· οὐ γὰρ οἴ­δα­σι τί ἐ­ποί­η­σαν.

Στίχ. β´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ἤ­χῳ σάλ­πιγ­γος· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ψαλ­τη­ρί­ῳ καὶ κι­θά­ρᾳ.

Τὸ αὐ­τό.

Δύ­ο καὶ πο­νη­ρὰ ἐ­ποί­η­σεν, ...

Στίχ. γ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ χο­ρῷ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν χορ­δαῖς καὶ ὀρ­γά­νῳ.

Στου­δί­του. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Ἕ­κα­στον μέ­λος τῆς ἁ­γί­ας σου σαρ­κός, ἀ­τι­μί­αν δι᾿ ἡ­μᾶς ὑ­πέ­μει­νε· τὰς ἀ­κάν­θας ἡ κε­φα­λή· ἡ ὄ­ψις τὰ ἐμ­πτύ­σμα­τα· αἱ σι­α­γό­νες τὰ ῥα­πί­σμα­τα· τὸ στό­μα τὴν ἐν ὄ­ξει, κε­ρα­σθεῖ­σαν χο­λὴν τῇ γεύ­σει· τὰ ὦ­τα τὰς δυσ­σε­βεῖς βλα­σφη­μί­ας· ὁ νῶ­τος τὴν φραγ­γέ­λω­σιν, καὶ ἡ χεὶρ τὸν κά­λα­μον· αἱ τοῦ ὅ­λου σώ­μα­τος ἐ­κτά­σεις ἐν τῷ σταυ­ρῷ· τὰ ἄρ­θρα τοὺς ἥ­λους· καὶ ἡ πλευ­ρὰ τὴν λόγ­χην· ὁ πα­θὼν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν, καὶ πα­θῶν ἐ­λευ­θε­ρώ­σας ἡ­μᾶς· ὁ συγ­κα­τα­βὰς ἡ­μῖν φι­λαν­θρω­πί­ᾳ, καὶ ἀ­νυ­ψώ­σας ἡ­μᾶς, παν­το­δύ­να­με Σω­τήρ, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. δ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις εὐ­ή­χοις· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις ἀ­λα­λαγ­μοῦ. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον.

Βυ­ζαν­τί­ου. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Σταυ­ρω­θέν­τος σου Χρι­στέ, πᾶ­σα ἡ κτί­σις βλέ­που­σα ἔ­τρε­με· τὰ θε­μέ­λι­α τῆς γῆς, δι­ε­δο­νή­θη­σαν φό­βῳ τοῦ κρά­τους σου· σοῦ γὰρ ὑ­ψω­θέν­τος σή­με­ρον, γέ­νος Ἑ­βραί­ων ἀ­πώ­λε­το· τοῦ Να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, δι­εῤ­ῥά­γη δι­χῶς· τὰ μνη­μεῖ­α ἠ­νε­ῴ­χθη­σαν, καὶ νε­κροὶ ἐκ τῶν τά­φων ἐ­ξα­νέ­στη­σαν· Ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἰ­δὼν τὸ θαῦ­μα ἔ­φρι­ξε· πα­ρε­στῶ­σα δὲ ἡ Μή­τηρ σου, ἐ­βό­α θρη­νῳ­δοῦ­σα μη­τρι­κῶς· Πῶς μὴ θρη­νή­σω, καὶ τὰ σπλάγ­χνα μου τύ­ψω, ὁ­ρῶ­σά σε γυ­μνὸν ὡς κα­τά­κρι­τον, ἐν ξύ­λῳ κρε­μά­με­νον; ὁ σταυ­ρω­θεὶς καὶ τα­φείς, καὶ ἀ­να­στὰς ἐκ τῶν νε­κρῶν, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Δό­ξα. Ἦ­χος πλ. β´.

Ἐ­ξέ­δυ­σάν με τὰ ἱ­μά­τι­ά μου, καὶ ἐ­νέ­δυ­σάν με χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην· ἔ­θη­καν ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λήν μου, στέ­φα­νον ἐξ ἀ­καν­θῶν, καὶ ἐ­πὶ τὴν δε­ξι­άν μου χεῖ­ρα, ἔ­δω­καν κά­λα­μον, ἵ­να συν­τρί­ψω αὐ­τούς, ὡς σκεύ­η κε­ρα­μέ­ως.

Καὶ νῦν. Ἀν­δρέ­ου Κρή­της. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Τὸν νῶ­τόν μου ἔ­δω­κα εἰς μα­στί­γω­σιν, τὸ δὲ πρό­σω­πόν μου, οὐκ ἀ­πε­στρά­φη ἀ­πὸ ἐμ­πτυ­σμά­των· βή­μα­τι Πι­λά­του πα­ρέ­στην, καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πέ­μει­να, δι­ὰ τὴν τοῦ κό­σμου σω­τη­ρί­αν.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Μᾶρ­κον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ι´

(Μαρκ. ιε´ 43-47).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐλ­θὼν Ἰ­ω­σὴφ ὁ ἀ­πὸ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας, εὐ­σχή­μων βου­λευ­τής, ὃς καὶ αὐ­τὸς ἦν προσ­δε­χό­με­νος τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ, τολ­μή­σας εἰ­σῆλ­θε πρὸς Πι­λᾶ­τον καὶ ᾐ­τή­σα­το τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ὁ δὲ Πι­λᾶ­τος ἐ­θαύ­μα­σεν εἰ ἤ­δη τέ­θνη­κε, καὶ προ­σκα­λε­σά­με­νος τὸν κεν­τυ­ρί­ω­να ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν εἰ πά­λαι ἀ­πέ­θα­νε· καὶ γνοὺς ἀ­πὸ τοῦ κεν­τυ­ρί­ω­νος ἐ­δω­ρή­σα­το τὸ σῶ­μα τῷ Ἰ­ω­σήφ. Καὶ ἀ­γο­ρά­σας σιν­δό­να καὶ κα­θε­λὼν αὐ­τὸν ἐ­νεί­λη­σε τῇ σιν­δό­νι καὶ κα­τέ­θη­κεν αὐ­τὸν ἐν μνη­μεί­ῳ, ὃ ἦν λε­λα­το­μη­μέ­νον ἐκ πέ­τρας, καὶ προ­σε­κύ­λι­σε λί­θον ἐ­πὶ τὴν θύ­ραν τοῦ μνη­μεί­ου. Ἡ δὲ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α Ἰ­ω­σῆ ἐ­θε­ώ­ρουν ποῦ τί­θε­ται.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης ἀ­να­γι­νώ­σκει χῦ­μα τὴν μι­κρὰν δο­ξο­λο­γί­αν ὡς ἀ­κο­λού­θως.

Σοὶ δό­ξα πρέ­πει, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ, καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α.

Ὑ­μνοῦ­μέν σε, εὐ­λο­γοῦ­μέν σε, προ­σκυ­νοῦ­μέν σε, δο­ξο­λο­γοῦ­μέν σε, εὐ­χα­ρι­στοῦ­μέν σοι, δι­ὰ τὴν με­γά­λην σου δό­ξαν.

Κύ­ρι­ε Βα­σι­λεῦ, ἐ­που­ρά­νι­ε Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ· Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, καὶ Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα.

Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός, ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Πα­τρός, ὁ αἴ­ρων τὴν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ αἴ­ρων τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ κό­σμου.

Πρόσ­δε­ξαι τὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν, ὁ κα­θή­με­νος ἐν δε­ξι­ᾷ τοῦ Πα­τρός, καὶ ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὅ­τι σὺ εἶ μό­νος Ἅ­γι­ος, σὺ εἶ μό­νος Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καθ᾿ ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν εὐ­λο­γή­σω σε, καὶ αἰ­νέ­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Κύ­ρι­ε, κα­τα­φυ­γὴ ἐ­γε­νή­θης ἡ­μῖν, ἐν γε­νε­ᾷ καὶ γε­νε­ᾷ. Ἐ­γὼ εἶ­πα· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σόν με· ἴ­α­σαι τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἥ­μαρ­τόν σοι.

Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ πη­γὴ ζω­ῆς· ἐν τῷ φω­τί σου ὀ­ψό­με­θα φῶς.

Πα­ρά­τει­νον τὸ ἔ­λε­ός σου τοῖς γι­νώ­σκου­σί σε.

Κα­τα­ξί­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ταύ­τῃ ἀ­να­μαρ­τή­τους φυ­λα­χθῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ αἰ­νε­τὸν καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, κα­θά­περ ἠλ­πί­σα­μεν ἐ­πὶ σέ.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε· δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα· συ­νέ­τι­σόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Ἅ­γι­ε· φώ­τι­σόν με τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.

Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου μὴ πα­ρί­δῃς.

Σοὶ πρέ­πει αἶ­νος, σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος, σοὶ δό­ξα πρέ­πει, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ Πλη­ρω­τι­κά, ὁ δὲ χο­ρὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται εἰς μὲν τὰς δύ­ο πρώ­τας δε­ή­σεις δι­ὰ τοῦ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον, εἰς τὰς ἑ­πο­μέ­νας ἓξ δι­ὰ τοῦ Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε, εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν δι­ὰ τοῦ Σοί, Κύ­ρι­ε.

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν ἑ­ω­θι­νὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῆ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἡ­μέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι Θε­ὸς ἐ­λέ­ους, οἰ­κτιρ­μῶν καὶ φι­λαν­θρω­πί­ας ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν τῆς κεφαλοκλισίας καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Σὸν γάρ ἐ­στι τὸ ἐ­λε­εῖν καὶ σῴ­ζειν ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Καὶ εὐ­θύς·

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΙΑ´
(Ἰω. ιθ´ 38-42).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἠ­ρώ­τη­σε τὸν Πι­λᾶ­τον Ἰ­ω­σὴφ ὁ ἀ­πὸ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας, ὢν μα­θη­τὴς τοῦ Ἰ­η­σοῦ, κε­κρυμ­μέ­νος δὲ δι­ὰ τὸν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ἵ­να ἄ­ρῃ τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ· καὶ ἐ­πέ­τρε­ψεν ὁ Πι­λᾶ­τος. Ἦλ­θεν οὖν καὶ ἦ­ρε τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ἦλ­θε δὲ καὶ Νι­κό­δη­μος ὁ ἐλ­θὼν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν νυ­κτὸς τὸ πρῶ­τον, φέ­ρων μῖγ­μα σμύρ­νης καὶ ἀ­λό­ης ὡς λί­τρας ἑ­κα­τόν. Ἔ­λα­βον οὖν τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ καὶ ἔ­δη­σαν αὐ­τὸ ἐν ὀ­θο­νί­οις με­τὰ τῶν ἀ­ρω­μά­των, κα­θὼς ἔ­θος ἐ­στὶ τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ἐν­τα­φι­ά­ζειν. Ἦν δὲ ἐν τῷ τό­πῳ ὅ­που ἐ­σταυ­ρώ­θη κῆ­πος, καὶ ἐν τῷ κή­πῳ μνη­μεῖ­ον και­νόν, ἐν ᾧ οὐ­δέ­πω οὐ­δεὶς ἐ­τέ­θη· ἐ­κεῖ οὖν δι­ὰ τὴν Πα­ρα­σκευ­ὴν τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ὅ­τι ἐγ­γὺς ἦν τὸ μνη­μεῖ­ον, ἔ­θη­καν τὸν Ἰ­η­σοῦν.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ β´ χο­ρὸς τῶν ἀ­πο­στί­χων.

Ἦ­χος α´.

Πᾶ­σα ἡ κτί­σις, ἠλ­λοι­οῦ­το φό­βῳ, θε­ω­ροῦ­σά σε, ἐν σταυ­ρῷ κρε­μά­με­νον Χρι­στέ· ὁ ἥ­λι­ος ἐ­σκο­τί­ζε­το, καὶ γῆς τὰ θε­μέ­λι­α συ­νε­τα­ράτ­τε­το· τὰ πάν­τα συ­νέ­πα­σχον, τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι. Ὁ ἑ­κου­σί­ως δι᾿ ἡ­μᾶς ὑ­πο­μεί­νας, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς, καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον.

Θε­ο­φά­νους πρω­το­θρό­νου. Ἦ­χος β´.

Λα­ὸς δυσ­σε­βὴς καὶ πα­ρά­νο­μος, ἵ­να τί με­λε­τᾷ κε­νά; ἵ­να τί τὴν ζω­ὴν τῶν ἁ­πάν­των, θα­νά­τῳ κα­τε­δί­κα­σε; Μέ­γα θαῦ­μα! ὅ­τι ὁ Κτί­στης τοῦ κό­σμου, εἰς χεῖ­ρας ἀ­νό­μων πα­ρα­δί­δο­ται, καὶ ἐ­πὶ ξύ­λου ἀ­νυ­ψοῦ­ται ὁ φι­λάν­θρω­πος, ἵ­να τοὺς ἐν ᾍ­δῃ δε­σμώ­τας, ἐ­λευ­θε­ρώ­σῃ κρά­ζον­τας· Μα­κρό­θυ­με Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Ἔ­δω­καν εἰς τὸ βρῶ­μά μου χο­λήν, καὶ εἰς τὴν δί­ψαν μου ἐ­πό­τι­σάν με ὄ­ξος.

Λέ­ον­τος τοῦ Δε­σπό­του. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Σή­με­ρον σὲ θε­ω­ροῦ­σα, ἡ ἄ­μεμ­πτος Παρ­θέ­νος, ἐν Σταυ­ρῷ Λό­γε ἀ­ναρ­τώ­με­νον, ὀ­δυ­ρο­μέ­νη μη­τρῷ­α σπλάγ­χνα, ἐ­τέ­τρω­το τὴν καρ­δί­αν πι­κρῶς, καὶ στε­νά­ζου­σα ὀ­δυ­νη­ρῶς, ἐκ βά­θους ψυ­χῆς, πα­ρει­ὰς σὺν θρι­ξὶ κα­τα­ξαί­νου­σα, κα­τε­τρύ­χε­το· δι­ὸ καὶ τὸ στῆ­θος τύ­πτου­σα, ἀ­νέ­κρα­γε γο­ε­ρῶς· Οἴ­μοι θεῖ­ον Τέ­κνον! οἴ­μοι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου! τί ἔ­δυς ἐξ ὀ­φθαλ­μῶν μου, ὁ Ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ; ὅ­θεν αἱ στρα­τι­αὶ τῶν Ἀ­σω­μά­των, τρό­μῳ συ­νεί­χον­το λέ­γου­σαι· Ἀ­κα­τά­λη­πτε Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Ὁ δὲ Θε­ὸς Βα­σι­λεὺς ἡ­μῶν πρὸ αἰ­ώ­νων, εἰρ­γά­σα­το σω­τη­ρί­αν ἐν μέ­σῳ τῆς γῆς.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Ἐ­πὶ ξύ­λου βλέ­που­σα, κρε­μά­με­νον Χρι­στέ, σὲ τὸν πάν­των κτί­στην καὶ Θε­όν, ἡ σὲ ἀ­σπό­ρως τε­κοῦ­σα, ἐ­βό­α πι­κρῶς· Υἱ­έ μου, ποῦ τὸ κάλ­λος ἔ­δυ τῆς μορ­φῆς σου; οὐ φέ­ρω κα­θο­ρᾶν σε, ἀ­δί­κως σταυ­ρού­με­νον· σπεῦ­σον οὖν ἀ­νά­στη­θι, ὅ­πως ἴ­δω κἀ­γώ, σοῦ τὴν ἐκ νε­κρῶν, τρι­ή­με­ρον ἐ­ξα­νά­στα­σιν.

Δό­ξα. Θε­ο­φά­νους. Ἦ­χος πλ. δ´.

Κύ­ρι­ε, ἀ­να­βαί­νον­τός σου ἐν τῷ σταυ­ρῷ, φό­βος καὶ τρό­μος, ἐ­πέ­πε­σε τῇ κτί­σει· καὶ τὴν γῆν μὲν ἐ­κώ­λυ­ες, κα­τα­πι­εῖν τοὺς σταυ­ροῦν­τάς σε· τῷ δὲ ᾍ­δῃ ἐ­πέ­τρε­πες, ἀ­να­πέμ­πειν τοὺς δε­σμί­ους, εἰς ἀ­να­γέν­νη­σιν βρο­τῶν. Κρι­τὰ ζών­των καὶ νε­κρῶν, ζω­ὴν ἦλ­θες πα­ρα­σχεῖν, καὶ οὐ θά­να­τον· Φι­λάν­θρω­πε δό­ξα σοι.

Καὶ νῦν. Ἰ­ω­άν­νου μο­να­χοῦ. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Ἤ­δη βά­πτε­ται κά­λα­μος ἀ­πο­φά­σε­ως, πα­ρὰ κρι­τῶν ἀ­δί­κων, καὶ Ἰ­η­σοῦς δι­κά­ζε­ται, καὶ κα­τα­κρί­νε­ται σταυ­ρῷ· καὶ πά­σχει ἡ κτί­σις, ἐν σταυ­ρῷ κα­θο­ρῶ­σα τὸν Κύ­ρι­ον. Ἀλλ᾿ ὁ φύ­σει σώ­μα­τος, δι᾿ ἐ­μὲ πά­σχων, ἀ­γα­θὲ Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

* * *

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ ἱ­ε­ρεύς · Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ δι­ά­κο­νος ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον ἀ­πὸ τοῦ ἄμ­βω­νος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΙΒ´
(Ματθ. κζ´ 62-66).

Τῇ ἐ­παύ­ρι­ον, ἥ­τις ἐ­στὶ με­τὰ τὴν πα­ρα­σκευ­ήν, συ­νή­χθη­σαν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πρὸς Πι­λᾶ­τον λέ­γον­τες· Κύ­ρι­ε, ἐ­μνή­σθη­μεν ὅ­τι ἐ­κεῖ­νος ὁ πλά­νος εἶ­πεν ἔ­τι ζῶν. Με­τὰ τρεῖς ἡ­μέ­ρας ἐ­γεί­ρο­μαι. Κέ­λευ­σον οὖν ἀ­σφα­λι­σθῆ­ναι τὸν τά­φον ἕ­ως τῆς τρί­της ἡ­μέ­ρας, μή­πο­τε ἐλ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ νυ­κτὸς κλέ­ψω­σιν αὐ­τὸν καὶ εἴ­πω­σι τῷ λα­ῷ, ἠ­γέρ­θη ἀ­πὸ τῶν νε­κρῶν· καὶ ἔ­σται ἡ ἐ­σχά­τη πλά­νη χεί­ρων τῆς πρώ­της. Ἔ­φη αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· ἔ­χε­τε κου­στω­δί­αν· ὑ­πά­γε­τε ἀ­σφα­λί­σα­σθε ὡς οἴ­δα­τε. Οἱ δὲ πο­ρευ­θέν­τες ἠ­σφα­λί­σαν­το τὸν τά­φον σφρα­γί­σαν­τες τὸν λί­θον με­τὰ τῆς κου­στω­δί­ας.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

Εἶ­τα ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ἀ­γα­θὸν τὸ ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­σθαι τῷ Κυ­ρί­ῳ, καὶ ψάλ­λειν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου, Ὕ­ψι­στε, τοῦ ἀ­ναγ­γέλ­λειν τὸ πρω­ῒ τὸ ἔ­λε­ός σου καὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου κα­τὰ νύ­κτα. (Ψαλμ. Ϟα´ 2-3)

ΤΡΙΣΑΓΙΟΝ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν·

Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον. Ἦ­χος δ´.

Ἐ­ξη­γό­ρα­σας ἡ­μᾶς, ἐκ τῆς κα­τά­ρας τοῦ νό­μου, τῷ τι­μί­ῳ σου Αἵ­μα­τι· τῷ Σταυ­ρῷ προ­ση­λω­θείς, καὶ τῇ λόγ­χῃ κεν­τη­θείς, τὴν ἀ­θα­να­σί­αν ἐ­πή­γα­σας ἀν­θρώ­ποις· Σω­τὴρ ἡ­μῶν δό­ξα σοι. (τρίς)

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς), εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν ἅ­παξ.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Η ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Στε­ρε­ώ­σαι Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς τὴν ἁ­γί­αν καὶ ἀ­μώ­μη­τον πί­στιν τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν σὺν τῇ ἁ­γί­ᾳ ἐκ­κλη­σί­ᾳ (ἢ μο­νῇ) ταύ­τῃ εἰς αἰ­ῶ­νας αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κε, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Δό­ξα. Καὶ νῦν. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´. Πά­τερ ἅ­γι­ε, εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὁ ἐμ­πτυ­σμοὺς καὶ μα­στί­γας καὶ κο­λα­φι­σμοὺς καὶ σταυ­ρὸν καὶ θά­να­τον ὑ­πο­μεί­νας δι­ὰ τὴν τοῦ κό­σμου σω­τη­ρί­αν Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­φή­του προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΑΙ ΜΕΓΑΛΑΙ ΩΡΑΙ

(Τε­λοῦν­ται τῇ Μ. Πα­ρα­σκευ­ῇ πρω­ΐ).

ΩΡΑ ΠΡΩΤΗ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, Πα­ρά­κλη­τε, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς ε´ (5).

Τὰ ῥή­μα­τά μου ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε, σύ­νες τῆς κραυ­γῆς μου.

Πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ὁ βα­σι­λεύς μου καὶ ὁ Θε­ός μου· ὅ­τι πρὸς σὲ προ­σεύ­ξο­μαι, Κύ­ρι­ε.

Τὸ πρω­ῒ εἰ­σα­κού­σῃ τῆς φω­νῆς μου· τὸ πρω­ῒ πα­ρα­στή­σο­μαί σοι καὶ ἐ­πό­ψει με· ὅ­τι οὐ­χὶ Θε­ὸς θέ­λων ἀ­νο­μί­αν σὺ εἶ.

Οὐ πα­ροι­κή­σει σοι πο­νη­ρευ­ό­με­νος, οὐ­δὲ δι­α­με­νοῦ­σι πα­ρά­νο­μοι κα­τέ­ναν­τι τῶν ὀ­φθαλ­μῶν σου.

Ἐ­μί­ση­σας πάν­τας τοὺς ἐρ­γα­ζο­μέ­νους τὴν ἀ­νο­μί­αν· ἀ­πο­λεῖς πάν­τας τοὺς λα­λοῦν­τας τὸ ψεῦ­δος.

Ἄν­δρα αἱ­μά­των καὶ δό­λι­ον βδε­λύσ­σε­ται Κύ­ρι­ος.

Ἐ­γὼ δὲ ἐν τῷ πλή­θει τοῦ ἐ­λέ­ους σου εἰ­σε­λεύ­σο­μαι εἰς τὸν οἶ­κόν σου, προ­σκυ­νή­σω πρὸς να­ὸν ἅ­γι­όν σου ἐν φό­βῳ σου.

Κύ­ρι­ε, ὁ­δή­γη­σόν με ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἕ­νε­κα τῶν ἐ­χθρῶν μου, κα­τεύ­θυ­νον ἐ­νώ­πι­όν σου τὴν ὁ­δόν μου.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τῶν ἀ­λή­θει­α· ἡ καρ­δί­α αὐ­τῶν μα­ταί­α.

Τά­φος ἀ­νε­ῳγ­μέ­νος ὁ λά­ρυγξ αὐ­τῶν, ταῖς γλώσ­σαις αὐ­τῶν ἐ­δο­λι­οῦ­σαν.

Κρῖ­νον αὐ­τούς, ὁ Θε­ός. Ἀ­πο­πε­σά­τω­σαν ἀ­πὸ τῶν δι­α­βου­λι­ῶν αὐ­τῶν.

Κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀ­σε­βει­ῶν αὐ­τῶν ἔ­ξω­σον αὐ­τούς, ὅ­τι πα­ρε­πί­κρα­νάν σε, Κύ­ρι­ε.

Καὶ εὐ­φραν­θεί­η­σαν πάν­τες οἱ ἐλ­πί­ζον­τες ἐ­πὶ σέ· εἰς αἰ­ῶ­να ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται, καὶ κα­τα­σκη­νώ­σεις ἐν αὐ­τοῖς, καὶ καυ­χή­σον­ται ἐν σοὶ πάν­τες οἱ ἀ­γα­πῶν­τες τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ὅ­τι σὺ εὐ­λο­γή­σεις δί­και­ον· Κύ­ρι­ε, ὡς ὅ­πλῳ εὐ­δο­κί­ας ἐ­στε­φά­νω­σας ἡ­μᾶς.

Ψαλ­μὸς β´ (2).

Ἱ­να­τί ἐ­φρύ­α­ξαν ἔ­θνη καὶ λα­οὶ ἐ­με­λέ­τη­σαν κε­νά; Πα­ρέ­στη­σαν οἱ βα­σι­λεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρ­χον­τες συ­νή­χθη­σαν ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό, κα­τὰ τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ κα­τὰ τοῦ χρι­στοῦ αὐ­τοῦ.

Δι­αῤ­ῥή­ξω­μεν τοὺς δε­σμοὺς αὐ­τῶν, καὶ ἀ­ποῤ­ῥί­ψω­μεν ἀφ᾿ ἡ­μῶν τὸν ζυ­γὸν αὐ­τῶν.

Ὁ κα­τοι­κῶν ἐν οὐ­ρα­νοῖς ἐκ­γε­λά­σε­ται αὐ­τούς, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­κμυ­κτη­ρι­εῖ αὐ­τούς.

Τό­τε λα­λή­σει πρὸς αὐ­τοὺς ἐν ὀρ­γῇ αὐ­τοῦ, καὶ ἐν τῷ θυ­μῷ αὐ­τοῦ τα­ρά­ξει αὐ­τούς.

Ἐ­γὼ δὲ κα­τε­στά­θην βα­σι­λεὺς ὑπ᾿ αὐ­τοῦ ἐ­πὶ Σι­ὼν ὄ­ρος τὸ ἅ­γι­ον αὐ­τοῦ, δι­αγ­γέλ­λων τὸ πρό­σταγ­μα Κυ­ρί­ου.

Κύ­ρι­ος εἶ­πε πρός με· Υἱ­ός μου εἶ σύ. Ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε.

Αἴ­τη­σαι παρ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ δώ­σω σοι ἔ­θνη τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου, καὶ τὴν κα­τά­σχε­σίν σου τὰ πέ­ρα­τα τῆς γῆς.

Ποι­μα­νεῖς αὐ­τοὺς ἐν ῥά­βδῳ σι­δη­ρᾷ, ὡς σκεύ­η κε­ρα­μέ­ως συν­τρί­ψεις αὐ­τούς.

Καὶ νῦν, βα­σι­λεῖς, σύ­νε­τε· παι­δεύ­θη­τε, πάν­τες οἱ κρί­νον­τες τὴν γῆν.

Δου­λεύ­σα­τε τῷ Κυ­ρί­ῳ ἐν φό­βῳ, καὶ ἀ­γαλ­λι­ᾶ­σθε αὐ­τῷ ἐν τρό­μῳ.

Δρά­ξα­σθε παι­δεί­ας, μή­πο­τε ὀρ­γι­σθῇ Κύ­ρι­ος καὶ ἀ­πο­λεῖ­σθε ἐξ ὁ­δοῦ δι­καί­ας. Ὅ­ταν ἐκ­καυ­θῇ ἐν τά­χει ὁ θυ­μὸς αὐ­τοῦ.

Μα­κά­ρι­οι πάν­τες οἱ πε­ποι­θό­τες ἐπ᾿ αὐ­τῷ.

Ψαλ­μὸς κα´ (21).

Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός μου, πρό­σχες μοι· ἵ­να­τί ἐγ­κα­τέ­λι­πές με; μα­κρὰν ἀ­πὸ τῆς σω­τη­ρί­ας μου οἱ λό­γοι τῶν πα­ρα­πτω­μά­των μου.

Ὁ Θε­ός μου, κε­κρά­ξο­μαι ἡ­μέ­ρας, καὶ οὐκ εἰ­σα­κού­σῃ· καὶ νυ­κτός, καὶ οὐκ εἰς ἄ­νοι­αν ἐ­μοί.

Σὺ δὲ ἐν ἁ­γί­ῳ κα­τοι­κεῖς, ὁ ἔ­παι­νος τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ.

Ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σαν οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν, ἤλ­πι­σαν καὶ ἐῤ­ῥύ­σω αὐ­τούς.

Πρὸς σὲ ἐ­κέ­κρα­ξαν καὶ ἐ­σώ­θη­σαν, ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σαν καὶ οὐ κα­τῃ­σχύν­θη­σαν.

Ἐ­γὼ δέ εἰ­μι σκώ­ληξ καὶ οὐκ ἄν­θρω­πος, ὄ­νει­δος ἀν­θρώ­πων καὶ ἐ­ξου­θέ­νη­μα λα­οῦ.

Πάν­τες οἱ θε­ω­ροῦν­τές με ἐ­ξε­μυ­κτή­ρι­σάν με, ἐ­λά­λη­σαν ἐν χεί­λε­σιν, ἐ­κί­νη­σαν κε­φα­λήν.

Ἤλ­πι­σεν ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον, ῥυ­σά­σθω αὐ­τόν, σω­σά­τω αὐ­τόν, ὅ­τι θέ­λει αὐ­τόν.

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ ἐκ­σπά­σας με ἐκ γα­στρός, ἡ ἐλ­πίς μου ἀ­πὸ μα­στῶν τῆς μη­τρός μου.

Ἐ­πὶ σὲ ἐ­πεῤ­ῥί­φην ἐκ μή­τρας. Ἀ­πὸ γα­στρὸς μη­τρός μου Θε­ός μου εἶ σύ.

Μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ. Ὅ­τι θλῖ­ψις ἐγ­γύς, ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ὁ βο­η­θῶν μοι.

Πε­ρι­ε­κύ­κλω­σάν με μό­σχοι πολ­λοί, ταῦ­ροι πί­ο­νες πε­ρι­έ­σχον με.

Ἤ­νοι­ξαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὸ στό­μα αὐ­τῶν, ὡς λέ­ων ἁρ­πά­ζων καὶ ὠ­ρυ­ό­με­νος.

Ὡ­σεὶ ὕ­δωρ ἐ­ξε­χύ­θη, καὶ δι­ε­σκορ­πί­σθη πάν­τα τὰ ὀ­στᾶ μου· ἐ­γε­νή­θη ἡ καρ­δί­α μου ὡ­σεὶ κη­ρὸς τη­κό­με­νος ἐν μέ­σῳ τῆς κοι­λί­ας μου.

Ἐ­ξη­ράν­θη ὡς ὄ­στρα­κον ἡ ἰ­σχύς μου, καὶ ἡ γλῶσ­σά μου κε­κόλ­λη­ται τῷ λά­ρυγ­γί μου, καὶ εἰς χοῦν θα­νά­του κα­τή­γα­γές με.

Ὅ­τι ἐ­κύ­κλω­σάν με κύ­νες πολ­λοί, συ­να­γω­γὴ πο­νη­ρευ­ο­μέ­νων πε­ρι­έ­σχον με.

Ὤ­ρυ­ξαν χεῖ­ράς μου καὶ πό­δας μου· ἐ­ξη­ρίθ­μη­σαν πάν­τα τὰ ὀ­στᾶ μου· αὐ­τοὶ δὲ κα­τε­νό­η­σαν καὶ ἐ­πεῖ­δόν με.

Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον.

Σὺ δέ, Κύ­ρι­ε, μὴ μα­κρύ­νῃς τὴν βο­ή­θει­άν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, εἰς τὴν ἀν­τί­λη­ψίν μου πρό­σχες.

Ῥῦ­σαι ἀ­πὸ ῥομ­φαί­ας τὴν ψυ­χήν μου καὶ ἐκ χει­ρὸς κυ­νὸς τὴν μο­νο­γε­νῆ μου.

Σῶ­σόν με ἐκ στό­μα­τος λέ­ον­τος καὶ ἀ­πὸ κε­ρά­των μο­νο­κε­ρώ­των τὴν τα­πεί­νω­σίν μου.

Δι­η­γή­σο­μαι τὸ ὄ­νο­μά σου τοῖς ἀ­δελ­φοῖς μου, ἐν μέ­σῳ ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­μνή­σω σε.

Οἱ φο­βού­με­νοι τὸν Κύ­ρι­ον αἰ­νέ­σα­τε αὐ­τόν, ἅ­παν τὸ σπέρ­μα Ἰ­α­κὼβ δο­ξά­σα­τε αὐ­τόν. Φο­βη­θή­τω δὴ ἀπ᾿ αὐ­τοῦ ἅ­παν τὸ σπέρ­μα Ἰσ­ρα­ήλ.

Ὅ­τι οὐκ ἐ­ξου­δέ­νω­σεν, οὐ­δὲ προ­σώ­χθι­σε τῇ δε­ή­σει τοῦ πτω­χοῦ, οὐ­δὲ ἀ­πέ­στρε­ψε τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἀπ᾿ ἐ­μοῦ· καὶ ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς αὐ­τὸν εἰ­σή­κου­σέ με.

Πα­ρὰ σοῦ ὁ ἔ­παι­νός μου· ἐν ἐκ­κλη­σί­ᾳ με­γά­λῃ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαί σοι· τὰς εὐ­χάς μου ἀ­πο­δώ­σω ἐ­νώ­πι­ον τῶν φο­βου­μέ­νων σε.

Φά­γον­ται πέ­νη­τες καὶ ἐμ­πλη­σθή­σον­ται, καὶ αἰ­νέ­σου­σι Κύ­ρι­ον οἱ ἐκ­ζη­τοῦν­τες αὐ­τόν· ζή­σον­ται αἱ καρ­δί­αι αὐ­τῶν εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος.

Μνη­σθή­σον­ται καὶ ἐ­πι­στρα­φή­σον­ται πρὸς Κύ­ρι­ον πάν­τα τὰ πέ­ρα­τα τῆς γῆς καὶ προ­σκυ­νή­σου­σιν ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ πᾶ­σαι αἱ πα­τρι­αὶ τῶν ἐ­θνῶν.

Ὅ­τι τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ βα­σι­λεί­α καὶ αὐ­τὸς δε­σπό­ζει τῶν ἐ­θνῶν.

Ἔ­φα­γον καὶ προ­σε­κύ­νη­σαν πάν­τες οἱ πί­ο­νες τῆς γῆς· ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ προ­πε­σοῦν­ται πάν­τες οἱ κα­τα­βαί­νον­τες εἰς γῆν.

Καὶ ἡ ψυ­χή μου αὐ­τῷ ζῇ, καὶ τὸ σπέρ­μα μου δου­λεύ­σει αὐ­τῷ.

Ἀ­ναγ­γε­λή­σε­ται τῷ Κυ­ρί­ῳ γε­νε­ὰ ἡ ἐρ­χο­μέ­νη, καὶ ἀ­ναγ­γε­λοῦ­σι τὴν δι­και­ο­σύ­νην αὐ­τοῦ λα­ῷ τῷ τε­χθη­σο­μέ­νῳ, ὃν ἐ­ποί­η­σεν ὁ Κύ­ρι­ος.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα. Ἦ­χος α´.

Σταυ­ρω­θέν­τος σου Χρι­στέ, ἀ­νῃ­ρέ­θη ἡ τυ­ραν­νίς, ἐ­πα­τή­θη ἡ δύ­να­μις τοῦ ἐ­χθροῦ· οὔ­τε γὰρ Ἄγ­γε­λος οὐκ ἄν­θρω­πος, ἀλλ᾿ αὐ­τὸς ὁ Κύ­ρι­ος, ἔ­σω­σας ἡ­μᾶς· δό­ξα σοι.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Τί σε κα­λέ­σω­μεν, ὦ Κε­χα­ρι­τω­μέ­νη; Οὐ­ρα­νόν; ὅ­τι ἀ­νέ­τει­λας τὸν Ἥ­λι­ον τῆς δι­και­ο­σύ­νης. Πα­ρά­δει­σον; ὅ­τι ἐ­βλά­στη­σας τὸ ἄν­θος τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας. Παρ­θέ­νον; ὅ­τι ἔ­μει­νας ἄ­φθο­ρος. Ἁ­γνὴν Μη­τέ­ρα; ὅ­τι ἔ­σχες σαῖς ἁ­γί­αις ἀγ­κά­λαις Υἱ­όν, τὸν πάν­των Θε­όν· αὐ­τὸν ἱ­κέ­τευ­ε, σω­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ πα­ρόν­τα ἰ­δι­ό­με­λα, ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ α´ χο­ροῦ. Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου.

Ἦ­χος πλ. δ´.

Σή­με­ρον τοῦ Να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, εἰς ἔ­λεγ­χον ῥή­γνυ­ται τῶν πα­ρα­νό­μων, καὶ τὰς ἰ­δί­ας ἀ­κτῖ­νας, ὁ ἥ­λι­ος κρύ­πτει, Δε­σπό­την ὁ­ρῶν σταυ­ρού­με­νον.

Στίχ. Ἱ­να­τί ἐ­φρύ­α­ξαν ἔ­θνη, καὶ λα­οὶ ἐ­με­λέ­τη­σαν κε­νά;

Ὡς πρό­βα­τον ἐ­πὶ σφα­γήν, ἤ­χθης Χρι­στὲ Βα­σι­λεῦ, καὶ ὡς ἀ­μνὸς ἄ­κα­κος, προ­ση­λώ­θης τῷ σταυ­ρῷ, ὑ­πὸ τῶν πα­ρα­νό­μων ἀν­δρῶν, δι­ὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν Φι­λάν­θρω­πε.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τοῖς συλ­λα­βοῦ­σί σε πα­ρα­νό­μοις, ἀ­νε­χό­με­νος, οὕ­τως ἐ­βό­ας Κύ­ρι­ε· Εἰ καὶ ἐ­πα­τά­ξα­τε τὸν ποι­μέ­να, καὶ δι­ε­σκορ­πί­σα­τε τὰ δώ­δε­κα πρό­βα­τα, τοὺς μα­θη­τάς μου, ἠ­δυ­νά­μην πλεί­ους, ἢ δώ­δε­κα λε­γε­ῶ­νας, πα­ρα­στῆ­σαι Ἀγ­γέ­λων· ἀλ­λὰ μα­κρο­θυ­μῶ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ, ἃ ἐ­δή­λω­σα ὑ­μῖν, δι­ὰ τῶν προ­φη­τῶν μου, ἄ­δη­λα καὶ κρύ­φι­α. Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς μ´.

Ἡ καρ­δί­α αὐ­τοῦ συ­νή­γα­γεν ἀ­νο­μί­αν ἑ­αυ­τῷ, ἐ­ξε­πο­ρεύ­ε­το ἔ­ξω καὶ ἐ­λά­λει ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό. (μ´ 7)

Στίχ. α´. Κατ᾿ ἐ­μοῦ ἐ­ψι­θύ­ρι­ζον πάν­τες οἱ ἐ­χθροί μου, κατ᾿ ἐ­μοῦ ἐ­λο­γί­ζον­το κα­κά μοι. (μ´ 8)

Στίχ. β´. Λό­γον πα­ρά­νο­μον κα­τέ­θεν­το κατ᾿ ἐ­μοῦ· Μὴ ὁ κοι­μώ­με­νος οὐ­χὶ προ­σθή­σει τοῦ ἀ­να­στῆ­ναι; (μ´ 9)

Προ­φη­τεί­ας Ζα­χα­ρί­ου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα
(ια´ 10-13).

Τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος· Λή­ψο­μαι τὴν ῥά­βδον μου τὴν κα­λήν, καὶ ἀ­ποῤ­ῥί­ψω αὐ­τήν, τοῦ δι­α­σκε­δά­σαι τὴν δι­α­θή­κην μου, ἣν δι­ε­θέ­μην πρὸς πάν­τας τοὺς λα­ούς· καὶ δι­α­σκε­δα­σθή­σε­ται ἐν τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­κεί­νῃ, καὶ γνώ­σον­ται οἱ Χα­να­ναῖ­οι τὰ πρό­βα­τα τὰ φυ­λασ­σό­με­νά μοι, δι­ό­τι λό­γος Κυ­ρί­ου ἐ­στί. Καὶ ἐ­ρῶ πρὸς αὐ­τούς. Εἰ κα­λὸν ἐ­νώ­πι­ον ὑ­μῶν ἐ­στι, δό­τε τὸν μι­σθόν μου, ἢ ἀ­πεί­πα­σθε· καὶ ἔ­στη­σαν τὸν μι­σθόν μου, τρι­ά­κον­τα ἀρ­γυ­ροῦς. Καὶ εἶ­πε Κύ­ρι­ος πρός με· Κά­θες αὐ­τοὺς εἰς τὸ χω­νευ­τή­ρι­ον, καὶ σκέ­ψο­μαι εἰ δό­κι­μόν ἐ­στιν, ὃν τρό­πον ἐ­δο­κι­μά­σθην ὑ­πὲρ αὐ­τῶν. Καὶ ἔ­λα­βον τοὺς τρι­ά­κον­τα ἀρ­γυ­ροῦς, καὶ ἐ­νέ­βα­λον αὐ­τοὺς εἰς τὸν οἶ­κον Κυ­ρί­ου εἰς τὸ χω­νευ­τή­ρι­ον, κα­θὰ συ­νέ­τα­ξέ μοι Κύ­ρι­ος.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Πρὸς Γα­λά­τας ἐ­πι­στο­λῆς Παύ­λου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (Ϛ´ 14-18).

Ἀ­δελ­φοί, ἐ­μοὶ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι, εἰ μὴ ἐν τῷ Σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ· δι᾿ οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­σταύ­ρω­ται, κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. Ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει, οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. Καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι τού­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐπ᾿ αὐ­τούς, καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ, κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνεύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί. Ἀ­μήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ματθ. κζ´ 1-56).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ πρω­ΐ­ας γε­νο­μέ­νης συμ­βού­λι­ον ἔ­λα­βον πάν­τες οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι τοῦ λα­οῦ κα­τὰ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ὥ­στε θα­να­τῶ­σαι αὐ­τόν· καὶ δή­σαν­τες αὐ­τὸν ἀ­πή­γα­γον καὶ πα­ρέ­δω­καν αὐ­τὸν Πον­τί­ῳ Πι­λά­τῳ τῷ ἡ­γε­μό­νι.

Τό­τε ἰ­δὼν Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δοὺς αὐ­τὸν ὅ­τι κα­τε­κρί­θη, με­τα­με­λη­θεὶς ἀ­πέ­στρε­ψε τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ τοῖς πρε­σβυ­τέ­ροις λέ­γων· Ἥ­μαρ­τον πα­ρα­δοὺς αἷ­μα ἀ­θῷ­ον. Οἱ δὲ εἶ­πον· Τί πρὸς ἡ­μᾶς; Σὺ ὄ­ψει. Καὶ ῥί­ψας τὰ ἀρ­γύ­ρι­α ἐν τῷ να­ῷ ἀ­νε­χώ­ρη­σε, καὶ ἀ­πελ­θὼν ἀ­πήγ­ξα­το.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς λα­βόν­τες τὰ ἀρ­γύ­ρι­α εἶ­πον· Οὐκ ἔ­ξε­στι βα­λεῖν αὐ­τὰ εἰς τὸν κορ­βα­νᾶν, ἐ­πεὶ τι­μὴ αἵ­μα­τός ἐ­στι. Συμ­βού­λι­ον δὲ λα­βόν­τες ἠ­γό­ρα­σαν ἐξ αὐ­τῶν τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως εἰς τα­φὴν τοῖς ξέ­νοις· δι­ὸ ἐ­κλή­θη ὁ ἀ­γρὸς ἐ­κεῖ­νος ἀ­γρὸς αἵ­μα­τος ἕ­ως τῆς σή­με­ρον. Τό­τε ἐ­πλη­ρώ­θη τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ Ἱ­ε­ρε­μί­ου τοῦ προ­φή­του λέ­γον­τος· «καὶ ἔ­λα­βον τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α, τὴν τι­μὴν τοῦ τε­τι­μη­μέ­νου ὃν ἐ­τι­μή­σαν­το ἀ­πὸ υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ, καὶ ἔ­δω­καν αὐ­τὰ εἰς τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως, κα­θὰ συ­νέ­τα­ξέ μοι Κύ­ρι­ος».

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­στη ἔμ­προ­σθεν τοῦ ἡ­γε­μό­νος· καὶ ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν ὁ ἡ­γε­μὼν λέ­γων· Σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φη αὐ­τῷ· Σὺ λέ­γεις. Καὶ ἐν τῷ κα­τη­γο­ρεῖ­σθαι αὐ­τὸν ὑ­πὸ τῶν ἀρ­χι­ε­ρέ­ων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων οὐ­δὲν ἀ­πε­κρί­να­το. Τό­τε λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Οὐκ ἀ­κού­εις πό­σα σου κα­τα­μαρ­τυ­ροῦ­σι; Καὶ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ πρὸς οὐ­δὲ ἓν ῥῆ­μα, ὥ­στε θαυ­μά­ζειν τὸν ἡ­γε­μό­να λί­αν.

Κα­τὰ δὲ ἑ­ορ­τὴν εἰ­ώ­θει ὁ ἡ­γε­μὼν ἀ­πο­λύ­ειν ἕ­να τῷ ὄ­χλῳ δέ­σμι­ον, ὃν ἤ­θε­λον. Εἶ­χον δὲ τό­τε δέ­σμι­ον ἐ­πί­ση­μον λε­γό­με­νον Βα­ραβ­βᾶν. Συ­νηγ­μέ­νων οὖν αὐ­τῶν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί­να θέ­λε­τε ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Βα­ραβ­βᾶν ἢ Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; ᾜ­δει γὰρ ὅ­τι δι­ὰ φθό­νον πα­ρέ­δω­καν αὐ­τόν.

Κα­θη­μέ­νου δὲ αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τοῦ βή­μα­τος ἀ­πέ­στει­λε πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ λέ­γου­σα· Μη­δέν σοι καὶ τῷ δι­καί­ῳ ἐ­κεί­νῳ· πολ­λὰ γὰρ ἔ­πα­θον σή­με­ρον κατ᾿ ὄ­ναρ δι᾿ αὐ­τόν.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι ἔ­πει­σαν τοὺς ὄ­χλους ἵ­να αἰ­τή­σων­ται τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν ἀ­πο­λέ­σω­σιν. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἡ­γε­μὼν εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί­να θέ­λε­τε ἀ­πὸ τῶν δύ­ο ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Οἱ δὲ εἶ­πον· Βα­ραβ­βᾶν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί οὖν ποι­ή­σω Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ πάν­τες· Σταυ­ρω­θή­τω. Ὁ δὲ ἡ­γε­μὼν ἔ­φη· Τί γάρ κα­κὸν ἐ­ποί­η­σεν; Οἱ δὲ πε­ρισ­σῶς ἔ­κρα­ζον λέ­γον­τες· Σταυ­ρω­θή­τω.

Ἰ­δὼν δὲ ὁ Πι­λᾶ­τος ὅ­τι οὐ­δὲν ὠ­φε­λεῖ, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον θό­ρυ­βος γί­νε­ται, λα­βὼν ὕ­δωρ ἀ­πε­νί­ψα­το τὰς χεῖ­ρας ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ὄ­χλου λέ­γων· Ἀ­θῶ­ός εἰ­μι ἀ­πὸ τοῦ αἵ­μα­τος τοῦ δι­καί­ου τού­του· ὑ­μεῖς ὄ­ψε­σθε. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς πᾶς ὁ λα­ὸς εἶ­πε· Τὸ αἷ­μα αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­πὶ τὰ τέ­κνα ἡ­μῶν. Τό­τε ἀ­πέ­λυ­σεν αὐ­τοῖς τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν φραγ­γε­λώ­σας πα­ρέ­δω­κεν ἵ­να σταυ­ρω­θῇ.

Τό­τε οἱ στρα­τι­ῶ­ται τοῦ ἡ­γε­μό­νος πα­ρα­λα­βόν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον συ­νή­γα­γον ἐπ᾿ αὐ­τὸν ὅ­λην τὴν σπεῖ­ραν· καὶ ἐκ­δύ­σαν­τες αὐ­τὸν πε­ρι­έ­θη­καν αὐ­τῷ χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην, καὶ πλέ­ξαν­τες στέ­φα­νον ἐκ ἀ­καν­θῶν ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ καὶ κά­λα­μον ἐ­πὶ τὴν δε­ξι­ὰν αὐ­τοῦ, καὶ γο­νυ­πε­τή­σαν­τες ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ ἐ­νέ­παι­ζον αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἐμ­πτύ­σαν­τες εἰς αὐ­τὸν ἔ­λα­βον τὸν κά­λα­μον καὶ ἔ­τυ­πτον εἰς τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ.

Καὶ ὅ­τε ἐ­νέ­παι­ξαν αὐ­τῷ, ἐ­ξέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὴν χλα­μύ­δα καὶ ἐ­νέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­πή­γα­γον αὐ­τὸν εἰς τὸ σταυ­ρῶ­σαι. Ἐ­ξερ­χό­με­νοι δὲ εὗ­ρον ἄν­θρω­πον Κυ­ρη­ναῖ­ον ὀ­νό­μα­τι Σί­μω­να· τοῦ­τον ἠγ­γά­ρευ­σαν ἵ­να ἄ­ρῃ τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ.

Καὶ ἐλ­θόν­τες εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Γολ­γο­θᾶ, ὅ ἐ­στι λε­γό­με­νος κρα­νί­ου τό­πος, ἔ­δω­καν αὐ­τῷ πι­εῖν ὄ­ξος με­τὰ χο­λῆς με­μιγ­μέ­νον· καὶ γευ­σά­με­νος οὐκ ἤ­θε­λε πι­εῖν. Σταυ­ρώ­σαν­τες δὲ αὐ­τὸν δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ βα­λόν­τες κλῆ­ρον, [ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν ὑ­πὸ τοῦ προ­φή­του· «δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς, καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον»,] καὶ κα­θή­με­νοι ἐ­τή­ρουν αὐ­τὸν ἐ­κεῖ. Καὶ ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πά­νω τῆς κε­φα­λῆς αὐ­τοῦ τὴν αἰ­τί­αν αὐ­τοῦ γε­γραμ­μέ­νην· Οὗ­τός ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Τό­τε σταυ­ροῦν­ται σὺν αὐ­τῷ δύ­ο λῃ­σταί, εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων.

Οἱ δὲ πα­ρα­πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­βλα­σφή­μουν αὐ­τὸν κι­νοῦν­τες τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν καὶ λέ­γον­τες· Ὁ κα­τα­λύ­ων τὸν να­ὸν καὶ ἐν τρι­σὶν ἡ­μέ­ραις οἰ­κο­δο­μῶν! σῶ­σον σε­αυ­τόν· εἰ Υἱ­ὸς εἶ τοῦ Θε­οῦ, κα­τά­βη­θι ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ. Ὁ­μοί­ως δὲ καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς ἐμ­παί­ζον­τες με­τὰ τῶν γραμ­μα­τέ­ων καὶ πρε­σβυ­τέ­ρων καὶ Φα­ρι­σαί­ων ἔ­λε­γον· Ἄλ­λους ἔ­σω­σεν, ἑ­αυ­τὸν οὐ δύ­να­ται σῶ­σαι· εἰ βα­σι­λεὺς Ἰσ­ρα­ήλ ἐ­στι, κα­τα­βά­τω νῦν ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ καὶ πι­στεύ­σο­μεν αὐ­τῷ· πέ­ποι­θεν ἐ­πὶ τὸν Θε­όν, ῥυ­σά­σθω νῦν αὐ­τόν, εἰ θέ­λει αὐ­τόν· εἶ­πε γὰρ ὅ­τι Θε­οῦ εἰ­μι Υἱ­ός. Τὸ δ᾿ αὐ­τὸ καὶ οἱ λῃ­σταὶ οἱ συ­σταυ­ρω­θέν­τες αὐ­τῷ ὠ­νεί­δι­ζον αὐ­τόν.

Ἀ­πὸ δὲ ἕ­κτης ὥ­ρας σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ πᾶ­σαν τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της. Πε­ρὶ δὲ τὴν ἐ­νά­την ὥ­ραν ἀ­νε­βό­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς φω­νῇ με­γά­λῃ λέ­γων· «Ἠ­λὶ Ἠ­λί, λι­μᾶ σα­βα­χθα­νί;», τοῦτ᾿ ἔ­στι, Θε­έ μου Θε­έ μου, ἱ­να­τί με ἐγ­κα­τέ­λι­πες; Τι­νὲς δὲ τῶν ἐ­κεῖ ἑ­στώ­των ἀ­κού­σαν­τες ἔ­λε­γον ὅ­τι Ἠ­λί­αν φω­νεῖ οὗ­τος. Καὶ εὐ­θέ­ως δρα­μὼν εἷς ἐξ αὐ­τῶν καὶ λα­βὼν σπόγ­γον πλή­σας τε ὄ­ξους καὶ πε­ρι­θεὶς κα­λά­μῳ ἐ­πό­τι­ζεν αὐ­τόν. Οἱ δὲ λοι­ποὶ ἔ­λε­γον· Ἄ­φες ἴ­δω­μεν εἰ ἔρ­χε­ται Ἠ­λί­ας σώ­σων αὐ­τόν.

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς πά­λιν κρά­ξας φω­νῇ με­γά­λῃ ἀ­φῆ­κε τὸ πνεῦ­μα. Καὶ ἰ­δοὺ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ ἐ­σχί­σθη εἰς δύ­ο ἀ­πὸ ἄ­νω­θεν ἕ­ως κά­τω, καὶ ἡ γῆ ἐ­σεί­σθη καὶ αἱ πέ­τραι ἐ­σχί­σθη­σαν, καὶ τὰ μνη­μεῖ­α ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν καὶ πολ­λὰ σώ­μα­τα τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων ἁ­γί­ων ἠ­γέρ­θη, καὶ ἐ­ξελ­θόν­τες ἐκ τῶν μνη­μεί­ων, με­τὰ τὴν ἔ­γερ­σιν αὐ­τοῦ εἰ­σῆλ­θον εἰς τὴν ἁ­γί­αν πό­λιν καὶ ἐ­νε­φα­νί­σθη­σαν πολ­λοῖς. Ὁ δὲ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος καὶ οἱ μετ᾿ αὐ­τοῦ τη­ροῦν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν, ἰ­δόν­τες τὸν σει­σμὸν καὶ τὰ γε­νό­με­να ἐ­φο­βή­θη­σαν σφό­δρα λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ Υἱ­ὸς ἦν οὗ­τος.

Ἦ­σαν δὲ ἐ­κεῖ καὶ γυ­ναῖ­κες πολ­λαὶ ἀ­πὸ μα­κρό­θεν θε­ω­ροῦ­σαι, αἵ­τι­νες ἠ­κο­λού­θη­σαν τῷ Ἰ­η­σοῦ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λαί­ας δι­α­κο­νοῦ­σαι αὐ­τῷ· ἐν αἷς ἦν Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή, καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Ἰ­ω­σῆ μή­τηρ, καὶ ἡ μή­τηρ τῶν υἱ­ῶν Ζε­βε­δαί­ου.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Τὰ δι­α­βή­μα­τά μου κα­τεύ­θυ­νον κα­τὰ τὸ λό­γι­όν σου, καὶ μὴ κα­τα­κυ­ρι­ευ­σά­τω μου πᾶ­σα ἀ­νο­μί­α.

Λύ­τρω­σαί με ἀ­πὸ συ­κο­φαν­τί­ας ἀν­θρώ­πων, καὶ φυ­λά­ξω τὰς ἐν­το­λάς σου.

Τὸ πρό­σω­πόν σου ἐ­πί­φα­νον ἐ­πὶ τὸν δοῦ­λόν σου, καὶ δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Πλη­ρω­θή­τω τὸ στό­μα μου αἰ­νέ­σε­ώς σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­πως ὑ­μνή­σω τὴν δό­ξαν σου, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­άν σου.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς σταυ­ρω­θέν­τα, δεῦ­τε πάν­τες ὑ­μνή­σω­μεν· αὐ­τὸν γὰρ κα­τεῖ­δε Μα­ρί­α, ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου καὶ ἔ­λε­γεν· Εἰ καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πο­μέ­νεις, σὺ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Χρι­στέ, τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, τὸ φω­τί­ζον καὶ ἁ­γι­ά­ζον πάν­τα ἄν­θρω­πον ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμον, ση­μει­ω­θή­τω ἐφ᾿ ἡ­μᾶς τὸ φῶς τοῦ προ­σώ­που σου, ἵ­να ἐν αὐ­τῷ ὀ­ψώ­με­θα φῶς τὸ ἀ­πρό­σι­τον· καὶ κα­τεύ­θυ­νον τὰ δι­α­βή­μα­τα ἡ­μῶν πρὸς ἐρ­γα­σί­αν τῶν ἐν­το­λῶν σου· πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του σου Μη­τρός, καὶ πάν­των σου τῶν Ἁ­γί­ων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς λδ´ (34).

Δί­κα­σον, Κύ­ρι­ε, τοὺς ἀ­δι­κοῦν­τάς με· πο­λέ­μη­σον τοὺς πο­λε­μοῦν­τάς με.

Ἐ­πι­λα­βοῦ ὅ­πλου καὶ θυ­ρε­οῦ καὶ ἀ­νά­στη­θι εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου.

Ἔκ­χε­ον ῥομ­φαί­αν καὶ σύγ­κλει­σον ἐξ ἐ­ναν­τί­ας τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των με· εἶ­πον τῇ ψυ­χῇ μου· Σω­τη­ρί­α σου ἐ­γώ εἰ­μι.

Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν καὶ ἐν­τρα­πή­τω­σαν οἱ ζη­τοῦν­τες τὴν ψυ­χήν μου· ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν εἰς τὰ ὀ­πί­σω καὶ κα­ται­σχυν­θή­τω­σαν οἱ λο­γι­ζό­με­νοί μοι κα­κά.

Γε­νη­θή­τω­σαν ὡ­σεὶ χνοῦς κα­τὰ πρό­σω­πον ἀ­νέ­μου καὶ ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου ἐκ­θλί­βων αὐ­τούς.

Γε­νη­θή­τω ἡ ὁ­δὸς αὐ­τῶν σκό­τος καὶ ὀ­λί­σθη­μα καὶ ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου κα­τα­δι­ώ­κων αὐ­τούς.

Ὅ­τι δω­ρε­ὰν ἔ­κρυ­ψάν μοι δι­α­φθο­ρὰν πα­γί­δος αὐ­τῶν, μά­την ὠ­νεί­δι­σαν τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐλ­θέ­τω αὐ­τῷ πα­γίς, ἣν οὐ γι­νώ­σκει, καὶ ἡ θή­ρα, ἣν ἔ­κρυ­ψε, συλ­λα­βέ­τω αὐ­τόν, καὶ ἐν τῇ πα­γί­δι πε­σεῖ­ται ἐν αὐ­τῇ.

Ἡ δὲ ψυ­χή μου ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἐ­πὶ τῷ Κυ­ρί­ῳ, τερ­φθή­σε­ται ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ αὐ­τοῦ.

Πάν­τα τὰ ὀ­στᾶ μου ἐ­ροῦ­σι· Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, τίς ὅ­μοι­ός σοι;

Ῥυ­ό­με­νος πτω­χὸν ἐκ χει­ρὸς στε­ρε­ω­τέ­ρων αὐ­τοῦ καὶ πτω­χὸν καὶ πέ­νη­τα ἀ­πὸ τῶν δι­αρ­πα­ζόν­των αὐ­τόν.

Ἀ­να­στάν­τες μοι μάρ­τυ­ρες ἄ­δι­κοι, ἃ οὐκ ἐ­γί­νω­σκον ἠ­ρώ­των με.

Ἀν­τα­πε­δί­δο­σάν μοι πο­νη­ρὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν καὶ ἀ­τε­κνί­αν τῇ ψυ­χῇ μου.

Ἐ­γὼ δέ, ἐν τῷ αὐ­τοὺς πα­ρε­νο­χλεῖν μοι, ἐ­νε­δυ­ό­μην σάκ­κον· καὶ ἐ­τα­πεί­νουν ἐν νη­στεί­ᾳ τὴν ψυ­χήν μου καὶ ἡ προ­σευ­χή μου εἰς κόλ­πον μου ἀ­πο­στρα­φή­σε­ται.

Ὡς πλη­σί­ον, ὡς ἀ­δελ­φῷ ἡ­με­τέ­ρῳ, οὕ­τως εὐ­η­ρέ­στουν· ὡς πεν­θῶν καὶ σκυ­θρω­πά­ζων, οὕ­τως ἐ­τα­πει­νού­μην.

Καὶ κατ᾿ ἐ­μοῦ εὐ­φράν­θη­σαν καὶ συ­νή­χθη­σαν· συ­νή­χθη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ μά­στι­γες καὶ οὐκ ἔ­γνων· δι­ε­σχί­σθη­σαν καὶ οὐ κα­τε­νύ­γη­σαν.

Ἐ­πεί­ρα­σάν με, ἐ­ξε­μυ­κτή­ρι­σάν με μυ­κτη­ρι­σμῷ, ἔ­βρυ­ξαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τοὺς ὀ­δόν­τας αὐ­τῶν.

Κύ­ρι­ε, πό­τε ἐ­πό­ψει; ἀ­πο­κα­τά­στη­σον τὴν ψυ­χήν μου ἀ­πὸ τῆς κα­κουρ­γί­ας αὐ­τῶν, ἀ­πὸ λε­όν­των τὴν μο­νο­γε­νῆ μου.

Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαί σοι ἐν ἐκ­κλη­σί­ᾳ πολ­λῇ, ἐν λα­ῷ βα­ρεῖ αἰ­νέ­σω σε.

Μὴ ἐ­πι­χα­ρεί­η­σάν με οἱ ἐ­χθραί­νον­τές μοι ἀ­δί­κως, οἱ μι­σοῦν­τές με δω­ρε­ὰν καὶ δι­α­νεύ­ον­τες ὀ­φθαλ­μοῖς.

Ὅ­τι ἐ­μοὶ μὲν εἰ­ρη­νι­κὰ ἐ­λά­λουν καὶ ἐπ᾿ ὀρ­γὴν δό­λους δι­ε­λο­γί­ζον­το.

Καὶ ἐ­πλά­τυ­ναν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὸ στό­μα αὐ­τῶν· εἶ­πον· Εὖ­γε, εὖ­γε, εἶ­δον οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ ἡ­μῶν!

Εἶ­δες, Κύ­ρι­ε, μὴ πα­ρα­σι­ω­πή­σῃς· Κύ­ρι­ε, μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἐ­ξε­γέρ­θη­τι, Κύ­ρι­ε, καὶ πρό­σχες τῇ κρί­σει μου, ὁ Θε­ός μου καὶ ὁ Κύ­ρι­ός μου, εἰς τὴν δί­κην μου.

Κρῖ­νόν με, Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, καὶ μὴ ἐ­πι­χα­ρεί­η­σάν μοι.

Μὴ εἴ­ποι­σαν ἐν καρ­δί­αις αὑ­τῶν· Εὖ­γε, εὖ­γε τῇ ψυ­χῇ ἡ­μῶν· μὴ δὲ εἴ­ποι­εν· Κα­τε­πί­ο­μεν αὐ­τόν.

Αἰ­σχυν­θεί­η­σαν καὶ ἐν­τρα­πεί­η­σαν ἅ­μα οἱ ἐ­πι­χαί­ρον­τες τοῖς κα­κοῖς μου· Ἐν­δυ­σά­σθω­σαν αἰ­σχύ­νην καὶ ἐν­τρο­πὴν οἱ με­γα­λοῤ­ῥη­μο­νοῦν­τες ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν καὶ εὐ­φραν­θή­τω­σαν οἱ θέ­λον­τες τὴν δι­και­ο­σύ­νην μου, καὶ εἰ­πά­τω­σαν δι­α­παν­τός· Με­γα­λυν­θή­τω ὁ Κύ­ρι­ος, οἱ θέ­λον­τες τὴν εἰ­ρή­νην τοῦ δού­λου αὐ­τοῦ.

Καὶ ἡ γλῶσ­σά μου με­λε­τή­σει τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν τὸν ἔ­παι­νόν σου.

Ψαλ­μὸς ρη´ (108).

Ὁ Θε­ός, τὴν αἴ­νε­σίν μου μὴ πα­ρα­σι­ω­πή­σῃς· ὅ­τι στό­μα ἁ­μαρ­τω­λοῦ, καὶ στό­μα δο­λί­ου ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἠ­νοί­χθη.

Ἐ­λά­λη­σαν κατ᾿ ἐ­μοῦ γλώσ­σῃ δο­λί­ᾳ, καὶ λό­γοις μί­σους ἐ­κύ­κλω­σάν με, καὶ ἐ­πο­λέ­μη­σάν με δω­ρε­άν.

Ἀν­τὶ τοῦ ἀ­γα­πᾶν με, ἐν­δι­έ­βαλ­λόν με, ἐ­γὼ δὲ προ­σηυ­χό­μην.

Καὶ ἔ­θεν­το κατ᾿ ἐ­μοῦ κα­κὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν, καὶ μῖ­σος ἀν­τὶ τῆς ἀ­γα­πή­σε­ώς μου.

Κα­τά­στη­σον ἐπ᾿ αὐ­τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν, καὶ δι­ά­βο­λος στή­τω ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ.

Ἐν τῷ κρί­νε­σθαι αὐ­τὸν ἐ­ξέλ­θοι κα­τα­δε­δι­κα­σμέ­νος, καὶ ἡ προ­σευ­χὴ αὐ­τοῦ γε­νέ­σθω εἰς ἁ­μαρ­τί­αν.

Γε­νη­θή­τω­σαν αἱ ἡ­μέ­ραι αὐ­τοῦ ὀ­λί­γαι, καὶ τὴν ἐ­πι­σκο­πὴν αὐ­τοῦ λά­βοι ἕ­τε­ρος.

Γε­νη­θή­τω­σαν οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ ὀρ­φα­νοί, καὶ ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ χή­ρα.

Σα­λευ­ό­με­νοι με­τα­να­στή­τω­σαν οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­παι­τη­σά­τω­σαν· ἐκ­βλη­θή­τω­σαν ἐκ τῶν οἰ­κο­πέ­δων αὐ­τῶν.

Ἐ­ξε­ρευ­νη­σά­τω δα­νει­στὴς πάν­τα, ὅ­σα ὑ­πάρ­χει αὐ­τῷ, καὶ δι­αρ­πα­σά­τω­σαν ἀλ­λό­τρι­οι τοὺς πό­νους αὐ­τοῦ.

Μὴ ὑ­παρ­ξά­τω αὐ­τῷ ἀν­τι­λή­πτωρ, μη­δὲ γε­νη­θή­τω οἰ­κτίρ­μων τοῖς ὀρ­φα­νοῖς αὐ­τοῦ.

Γε­νη­θή­τω τὰ τέ­κνα αὐ­τοῦ εἰς ἐ­ξο­λό­θρευ­σιν, ἐν γε­νε­ᾷ μι­ᾷ ἐ­ξα­λει­φθεί­η τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ.

Ἀ­να­μνη­σθεί­η ἡ ἀ­νο­μί­α τῶν πα­τέ­ρων αὐ­τοῦ ἔ­ναν­τι Κυ­ρί­ου, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α τῆς μη­τρὸς αὐ­τοῦ μὴ ἐ­ξα­λει­φθεί­η.

Γε­νη­θή­τω­σαν ἐ­ναν­τί­ον Κυ­ρί­ου δι­α­παν­τός, καὶ ἐ­ξο­λο­θρευ­θεί­η ἐκ γῆς τὸ μνη­μό­συ­νον αὐ­τῶν.

Ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἐ­μνή­σθη ποι­ῆ­σαι ἔ­λε­ος· καὶ κα­τε­δί­ω­ξεν ἄν­θρω­πον πέ­νη­τα καὶ πτω­χὸν καὶ κα­τα­νε­νυγ­μέ­νον τῇ καρ­δί­ᾳ τοῦ θα­να­τῶ­σαι.

Καὶ ἠ­γά­πη­σε κα­τά­ραν, καὶ ἥ­ξει αὐ­τῷ· καὶ οὐκ ἠ­θέ­λη­σεν εὐ­λο­γί­αν, καὶ μα­κρυν­θή­σε­ται ἀπ᾿ αὐ­τοῦ.

Καὶ ἐ­νε­δύ­σα­το κα­τά­ραν ὡς ἱ­μά­τι­ον, καὶ εἰ­σῆλ­θεν ὡ­σεὶ ὕ­δωρ εἰς τὰ ἔγ­κα­τα αὐ­τοῦ καὶ ὡ­σεὶ ἔ­λαι­ον ἐν τοῖς ὀ­στέ­οις αὐ­τοῦ.

Γε­νη­θή­τω αὐ­τῷ ὡς ἱ­μά­τι­ον, ὃ πε­ρι­βάλ­λε­ται, καὶ ὡ­σεὶ ζώ­νη, ἣν δι­α­παν­τὸς πε­ρι­ζών­νυ­ται.

Τοῦ­το τὸ ἔρ­γον τῶν ἐν­δι­α­βαλ­λόν­των με πα­ρὰ Κυ­ρί­ου καὶ τῶν λα­λούν­των πο­νη­ρὰ κα­τὰ τῆς ψυ­χῆς μου.

Καὶ σύ, Κύ­ρι­ε, ποί­η­σον μετ᾿ ἐ­μοῦ, ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, ὅ­τι χρη­στὸν τὸ ἔ­λε­ός σου.

Ῥῦ­σαί με, ὅ­τι πτω­χὸς καὶ πέ­νης εἰ­μὶ ἐ­γώ, καὶ ἡ καρ­δί­α μου τε­τά­ρα­κται ἐν­τός μου.

Ὡ­σεὶ σκι­ὰ ἐν τῷ ἐκ­κλῖ­ναι αὐ­τὴν ἀν­τα­νῃ­ρέ­θην, ἐ­ξε­τι­νά­χθην ὡ­σεὶ ἀ­κρί­δες.

Τὰ γό­να­τά μου ἠ­σθέ­νη­σαν ἀ­πὸ νη­στεί­ας, καὶ ἡ σάρξ μου ἠλ­λοι­ώ­θη δι᾿ ἔ­λαι­ον.

Κἀ­γὼ ἐ­γε­νή­θην ὄ­νει­δος αὐ­τοῖς· εἴ­δο­σάν με, ἐ­σά­λευ­σαν κε­φα­λὰς αὐ­τῶν.

Βο­ή­θη­σόν μοι, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, καὶ σῶ­σόν με κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου.

Καὶ γνώ­τω­σαν, ὅ­τι ἡ χείρ σου αὕ­τη, καὶ σύ, Κύ­ρι­ε, ἐ­ποί­η­σας αὐ­τήν.

Κα­τα­ρά­σον­ται αὐ­τοί, καὶ σὺ εὐ­λο­γή­σεις· οἱ ἐ­πα­νι­στά­με­νοί μοι αἰ­σχυν­θή­τω­σαν, ὁ δὲ δοῦ­λός σου εὐ­φραν­θή­σε­ται.

Ἐν­δυ­σά­σθω­σαν οἱ ἐν­δι­α­βάλ­λον­τές με ἐν­τρο­πὴν καὶ πε­ρι­βα­λέ­σθω­σαν ὡς δι­πλο­ΐ­δα αἰ­σχύ­νην αὐ­τῶν.

Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαι τῷ Κυ­ρί­ῳ σφό­δρα ἐν τῷ στό­μα­τί μου καὶ ἐν μέ­σῳ πολ­λῶν αἰ­νέ­σω αὐ­τόν.

Ὅ­τι πα­ρέ­στη ἐκ δε­ξι­ῶν πέ­νη­τος, τοῦ σῶ­σαι ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των τὴν ψυ­χήν μου.

Ψαλ­μὸς ν´ (50).

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου, καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­α­παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα. Ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας· τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην, ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­ποῤ­ῥί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου καὶ τὸ πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον, καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα. Ἦ­χος πλ. β´.

Κύ­ρι­ε, κα­τέ­κρι­νάν σε οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι θα­νά­τῳ, τὴν ζω­ὴν τῶν ἁ­πάν­των· οἱ τὴν Ἐ­ρυ­θρὰν ῥά­βδῳ πε­ζεύ­σαν­τες, σταυ­ρῷ σε προ­σή­λω­σαν· καὶ οἱ ἐκ πέ­τρας μέ­λι θη­λά­σαν­τες, χο­λήν σοι προ­σή­νεγ­καν· ἀλλ᾿ ἑ­κὼν ὑ­πέ­μει­νας, ἵ­να ἡ­μᾶς ἐ­λευ­θε­ρώ­σῃς, τῆς δου­λεί­ας τοῦ ἐ­χθροῦ· Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς δό­ξα σοι.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Θε­ο­τό­κε, σὺ εἶ ἡ ἄμ­πε­λος ἡ ἀ­λη­θι­νή, ἡ βλα­στή­σα­σα, τὸν καρ­πὸν τῆς ζω­ῆς. Σὲ ἱ­κε­τεύ­ο­μεν, πρέ­σβευ­ε Δέ­σποι­να, με­τὰ τῶν Ἀ­πο­στό­λων, καὶ πάν­των τῶν Ἁ­γί­ων, ἐ­λε­η­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ πα­ρόν­τα ἰ­δι­ό­με­λα ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ β´ χο­ροῦ. Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου.

Ἦ­χος πλ. δ´.

Δι­ὰ τὸν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ὁ φί­λος σου καὶ ὁ πλη­σί­ον Πέ­τρος, ἠρ­νή­σα­τό σε Κύ­ρι­ε, καὶ ὀ­δυ­ρό­με­νος οὕ­τως ἐ­βό­α· Τῶν δα­κρύ­ων μου μὴ πα­ρα­σι­ω­πή­σῃς· εἶ­πα γὰρ φυ­λά­ξαι τὴν πί­στιν Οἰ­κτίρ­μον, καὶ οὐκ ἐ­φύ­λα­ξα· καὶ ἡ­μῶν τὴν με­τά­νοι­αν, οὕ­τω δέ­ξαι, καὶ ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. Τὰ ῥή­μα­τά μου ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε· σύ­νες τῆς κραυ­γῆς μου.

Πρὸ τοῦ τι­μί­ου σου Σταυ­ροῦ, στρα­τι­ω­τῶν ἐμ­παι­ζόν­των σε Κύ­ρι­ε, αἱ νο­ε­ραὶ στρα­τι­αὶ κα­τε­πλήτ­τον­το· ἀ­νε­δή­σω γὰρ στέ­φα­νον ὕ­βρε­ως, ὁ τὴν γῆν ζω­γρα­φή­σας τοῖς ἄν­θε­σι, καὶ τὴν χλαῖ­ναν χλευ­α­ζό­με­νος ἐ­φό­ρε­σας, ὁ νε­φέ­λαις πε­ρι­βάλ­λων τὸ στε­ρέ­ω­μα· τοι­αύ­τῃ γὰρ οἰ­κο­νο­μί­ᾳ, ἐ­γνώ­σθη σου ἡ εὐ­σπλαγ­χνί­α Χρι­στέ, τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος δό­ξα σοι.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἦ­χος πλ. α´.

Ἑλ­κό­με­νος ἐ­πὶ σταυ­ροῦ, οὕ­τως ἐ­βό­ας Κύ­ρι­ε· Δι­ὰ ποῖ­ον ἔρ­γον, θέ­λε­τέ με σταυ­ρῶ­σαι Ἰ­ου­δαῖ­οι; ὅ­τι τοὺς πα­ρα­λύ­τους ὑ­μῶν συ­νέ­σφιγ­ξα; ὅ­τι τοὺς νε­κροὺς ὡς ἐξ ὕ­πνου ἀ­νέ­στη­σα; Αἱ­μόῤ­ῥουν ἰ­α­σά­μην, Χα­να­ναί­αν ἠ­λέ­η­σα· δι­ὰ ποῖ­ον ἔρ­γον, θέ­λε­τέ με φο­νεῦ­σαι Ἰ­ου­δαῖ­οι; ἀλλ᾿ ὄ­ψε­σθε εἰς ὃν νῦν ἐκ­κεν­τᾶ­τε, Χρι­στὸν πα­ρά­νο­μοι.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον· Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς λζ´ (37).

Ὅ­τι ἐ­γὼ εἰς μά­στι­γας ἕ­τοι­μος, καὶ ἡ ἀλ­γη­δών μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­α­παν­τός. (λζ´ 18)

Στίχ. α´. Κύ­ρι­ε, μὴ τῷ θυ­μῷ σου ἐ­λέγ­ξῃς με, μη­δὲ τῇ ὀρ­γῇ σου παι­δεύ­σῃς με. (λζ´ 2)

Στίχ. β´. Οἱ δὲ ἐ­χθροί μου ζῶ­σι καὶ κε­κρα­ταί­ων­ται ὑ­πὲρ ἑ­μέ, καὶ ἐ­πλη­θύν­θη­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με ἀ­δί­κως. (λζ´ 20)

Προ­φη­τεί­ας Ἡ­σα­ΐ­ου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (ν´ 4-11).

Κύ­ρι­ος δί­δω­σί μοι γλῶσ­σαν παι­δεί­ας, τοῦ γνῶ­ναι ἡ­νί­κα δεῖ εἰ­πεῖν λό­γον· ἔ­θη­κέ με πρω­ῒ πρω­ΐ, προ­σέ­θη­κέ μοι ὠ­τί­ον τοῦ ἀ­κού­ειν, καὶ ἡ παι­δεί­α Κυ­ρί­ου ἀ­νοί­γει μου τὰ ὦ­τα· ἐ­γὼ δὲ οὐκ ἀ­πει­θῶ, οὐ­δὲ ἀν­τι­λέ­γω. Τὸν νῶ­τόν μου ἔ­δω­κα εἰς μά­στι­γας, τὰς δὲ σι­α­γό­νας μου εἰς ῥα­πί­σμα­τα, τὸ δὲ πρό­σω­πόν μου οὐκ ἀ­πέ­στρε­ψα ἀ­πὸ αἰ­σχύ­νης ἐμ­πτυ­σμά­των· καὶ Κύ­ρι­ος, Κύ­ρι­ος βο­η­θός μου ἐ­γε­νή­θη. Δι­ὰ τοῦ­το οὐκ ἐ­νε­τρά­πην, ἀλλ᾿ ἔ­θη­κα τὸ πρό­σω­πόν μου ὡς στε­ρε­ὰν πέ­τραν· καὶ ἔ­γνων, ὅ­τι οὐ μὴ αἰ­σχυν­θῶ, ὅ­τι ἐγ­γί­ζει ὁ δι­και­ώ­σας με. Τίς ὁ κρι­νό­με­νός μοι; ἀν­τι­στή­τω μοι ἅ­μα· καὶ τίς ὁ κρι­νό­με­νός μοι; ἐγ­γι­σά­τω μοι. Ἰ­δοὺ Κύ­ρι­ος, Κύ­ρι­ος βο­η­θή­σει μοι, τὶς κα­κώ­σει με; ἰ­δοὺ πάν­τες ὑ­μεῖς, ὡς ἱ­μά­τι­ον, πα­λαι­ω­θή­σε­σθε, καὶ ὡς σὴς κα­τα­φά­γε­ται ὑ­μᾶς.

Τίς ἐν ὑ­μῖν ὁ φο­βού­με­νος τὸν Κύ­ρι­ον; ὑ­πα­κου­σά­τω τῆς φω­νῆς τοῦ παι­δὸς αὐ­τοῦ. Οἱ πο­ρευ­ό­με­νοι ἐν σκό­τει, καὶ οὐκ ἔ­στιν αὐ­τοῖς φῶς, πε­ποί­θα­τε ἐ­πὶ τῷ ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, καὶ ἀν­τι­στη­ρί­σα­σθε ἐ­πὶ τῷ Θε­ῷ.

Ἰ­δοὺ πάν­τες ὑ­μεῖς ὡς πῦρ καί­ε­τε, καὶ κα­τι­σχύ­ε­τε φλό­γα· πο­ρεύ­ε­σθε τῷ φω­τὶ τοῦ πυ­ρὸς ὑ­μῶν, καὶ τῇ φλο­γί, ᾗ ἐ­ξε­καύ­σα­τε· δι᾿ ἐ­μὲ ἐ­γέ­νε­το ταῦ­τα ὑ­μῖν· ἐν λύ­πῃ κοι­μη­θή­σε­σθε.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Πρὸς Ῥω­μαί­ους Ἐ­πι­στο­λῆς Παύ­λου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (ε´ 6-10).

Ἀ­δελ­φοί, ἔ­τι Χρι­στὸς ὄν­των ἡ­μῶν ἀ­σθε­νῶν, κα­τὰ και­ρὸν ὑ­πὲρ ἀ­σε­βῶν ἀ­πέ­θα­νε. Μό­λις γὰρ ὑ­πὲρ δι­καί­ου τις ἀ­πο­θα­νεῖ­ται· ὑ­πὲρ γὰρ τοῦ ἀ­γα­θοῦ τά­χα τις καὶ τολ­μᾷ ἀ­πο­θα­νεῖν. Συ­νί­στη­σι δὲ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ἀ­γά­πην εἰς ἡ­μᾶς ὁ Θε­ός, ὅ­τι ἔ­τι, ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄν­των ἡ­μῶν, Χρι­στὸς ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἀ­πέ­θα­νε. Πολ­λῷ οὖν μᾶλ­λον, δι­και­ω­θέν­τες νῦν ἐν τῷ Αἵ­μα­τι αὐ­τοῦ σω­θη­σό­με­θα δι᾿ αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τῆς ὀρ­γῆς. Εἰ γὰρ ἐ­χθροὶ ὄν­τες κα­τηλ­λά­γη­μεν τῷ Θε­ῷ δι­ὰ τοῦ θα­νά­του τοῦ Υἱ­οῦ αὐ­τοῦ, πολ­λῷ μᾶλ­λον κα­ταλ­λα­γέν­τες σω­θη­σό­με­θα ἐν τῇ ζω­ῇ αὐ­τοῦ.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Μᾶρ­κον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Μαρκ. ιε´ 16-41).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, οἱ στρα­τι­ῶ­ται ἀ­πή­γα­γον τὸν Ἰ­η­σοῦν ἔ­σω τῆς αὐ­λῆς, ὅ ἐ­στι πραι­τώ­ρι­ον, καὶ συγ­κα­λοῦ­σιν ὅ­λην τὴν σπεῖ­ραν· καὶ ἐν­δύ­ου­σιν αὐ­τὸν πορ­φύ­ραν καὶ πε­ρι­τι­θέ­α­σιν αὐ­τῷ πλέ­ξαν­τες ἀ­κάν­θι­νον στέ­φα­νον, καὶ ἤρ­ξαν­το ἀ­σπά­ζε­σθαι αὐ­τόν· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἔ­τυ­πτον αὐ­τοῦ τὴν κε­φα­λὴν κα­λά­μῳ καὶ ἐ­νέ­πτυ­ον αὐ­τῷ, καὶ τι­θέν­τες τὰ γό­να­τα προ­σε­κύ­νουν αὐ­τῷ.

Καὶ ὅ­τε ἐ­νέ­παι­ξαν αὐ­τῷ, ἐ­ξέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὴν πορ­φύ­ραν καὶ ἐ­νέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὰ ἱ­μά­τι­α τὰ ἴ­δι­α, καὶ ἐ­ξά­γου­σιν αὐ­τὸν ἵ­να σταυ­ρώ­σω­σιν αὐ­τόν. Καὶ ἀγ­γα­ρεύ­ου­σιν πα­ρά­γον­τά τι­να Σί­μω­να Κυ­ρη­ναῖ­ον, ἐρ­χό­με­νον ἀπ᾿ ἀ­γροῦ, τὸν πα­τέ­ρα Ἀ­λε­ξάν­δρου καὶ Ρού­φου, ἵ­να ἄ­ρῃ τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ.

Καὶ φέ­ρου­σιν αὐ­τὸν ἐ­πὶ Γολ­γο­θᾶ τό­πον, ὅ ἐ­στι με­θερ­μη­νευ­ό­με­νον κρα­νί­ου τό­πος. Καὶ ἐ­δί­δουν αὐ­τῷ πι­εῖν ἐ­σμυρ­νι­σμέ­νον οἶ­νον· ὁ δὲ οὐκ ἔ­λα­βε. Καὶ σταυ­ρώ­σαν­τες αὐ­τὸν δι­α­με­ρί­ζον­ται τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ βάλ­λον­τες κλῆ­ρον ἐπ᾿ αὐ­τὰ τίς τί ἄ­ρῃ. Ἦν δὲ ὥ­ρα τρί­τη καὶ ἐ­σταύ­ρω­σαν αὐ­τόν. Καὶ ἦν ἡ ἐ­πι­γρα­φὴ τῆς αἰ­τί­ας αὐ­τοῦ ἐ­πι­γε­γραμ­μέ­νη· Ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Καὶ σὺν αὐ­τῷ σταυ­ροῦ­σι δύ­ο λῃ­στάς, ἕ­να ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ ἕ­να ἐξ εὐ­ω­νύ­μων αὐ­τοῦ. Καὶ ἐ­πλη­ρώ­θη ἡ γρα­φὴ ἡ λέ­γου­σα· «Καὶ με­τὰ ἀ­νό­μων ἐ­λο­γί­σθη».

Καὶ οἱ πα­ρα­πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­βλα­σφή­μουν αὐ­τὸν κι­νοῦν­τες τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν καὶ λέ­γον­τες· Οὐ­ά, ὁ κα­τα­λύ­ων τὸν να­ὸν καὶ ἐν τρι­σὶν ἡ­μέ­ραις οἰ­κο­δο­μῶν! σῶ­σον σε­αυ­τὸν καὶ κα­τά­βα ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ. Ὁ­μοί­ως δὲ καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς ἐμ­παί­ζον­τες πρὸς ἀλ­λή­λους με­τὰ τῶν γραμ­μα­τέ­ων ἔ­λε­γον· Ἄλ­λους ἔ­σω­σεν, ἑ­αυ­τὸν οὐ δύ­να­ται σῶ­σαι. Ὁ Χρι­στὸς ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ κα­τα­βά­τω νῦν ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ, ἵ­να ἴ­δω­μεν καὶ πι­στεύ­σω­μεν αὐ­τῷ. Καὶ οἱ συ­νε­σταυ­ρω­μέ­νοι αὐ­τῷ ὠ­νεί­δι­ζον αὐ­τόν.

Γε­νο­μέ­νης δὲ ὥ­ρας ἕ­κτης σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της· καὶ τῇ ὥ­ρᾳ τῇ ἐ­νά­τῃ ἐ­βό­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς φω­νῇ με­γά­λῃ λέ­γων· «Ἐ­λω­ΐ Ἐ­λω­ΐ, λι­μᾶ σα­βα­χθα­νί;» ὅ ἐ­στι με­θερ­μη­νευ­ό­με­νον, Ὁ Θε­ός μου ὁ Θε­ός μου, εἰς τί με ἐγ­κα­τέ­λι­πες; Καί τι­νες τῶν πα­ρε­στη­κό­των ἀ­κού­σαν­τες ἔ­λε­γον· Ἴ­δε Ἠ­λί­αν φω­νεῖ. Δρα­μὼν δὲ εἷς καὶ γε­μί­σας σπόγ­γον ὄ­ξους πε­ρι­θείς τε κα­λά­μῳ ἐ­πό­τι­ζεν αὐ­τὸν λέ­γων· Ἄ­φε­τε ἴ­δω­μεν εἰ ἔρ­χε­ται Ἠ­λί­ας κα­θε­λεῖν αὐ­τόν.

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­φεὶς φω­νὴν με­γά­λην ἐ­ξέ­πνευ­σε. Καὶ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ ἐ­σχί­σθη εἰς δύ­ο ἀ­πὸ ἄ­νω­θεν ἕ­ως κά­τω. Ἰ­δὼν δὲ ὁ κεν­τυ­ρί­ων ὁ πα­ρε­στη­κὼς ἐξ ἐ­ναν­τί­ας αὐ­τοῦ ὅ­τι οὕ­τω κρά­ξας ἐ­ξέ­πνευ­σεν, εἶ­πεν· Ἀ­λη­θῶς ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος Υἱ­ὸς ἦν Θε­οῦ.

Ἦ­σαν δὲ καὶ γυ­ναῖ­κες ἀ­πὸ μα­κρό­θεν θε­ω­ροῦ­σαι, ἐν αἷς ἦν καὶ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου τοῦ μι­κροῦ καὶ Ἰ­ω­σῆ μή­τηρ, καὶ Σα­λώ­μη, αἳ καὶ ὅ­τε ἦν ἐν τῇ Γα­λι­λαί­ᾳ ἠ­κο­λού­θουν αὐ­τῷ καὶ δι­η­κό­νουν αὐ­τῷ, καὶ ἄλ­λαι πολ­λαὶ αἱ συ­να­να­βᾶ­σαι αὐ­τῷ εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα.

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τός, εὐ­λο­γη­τὸς Κύ­ρι­ος ἡ­μέ­ραν καθ᾿ ἡ­μέ­ραν· κα­τευ­ο­δώ­σαι ἡ­μῖν ὁ Θε­ὸς τῶν σω­τη­ρί­ων ἡ­μῶν, ὁ Θε­ὸς τοῦ σῴ­ζειν.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς σταυ­ρω­θέν­τα, δεῦ­τε πάν­τες ὑ­μνή­σω­μεν· αὐ­τὸν γὰρ κα­τεῖ­δε Μα­ρί­α, ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου καὶ ἔ­λε­γεν· Εἰ καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πο­μέ­νεις, σὺ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ τὴν εὐ­χὴν τοῦ ἁ­γί­ου Μαρ­δα­ρί­ου.

Δέ­σπο­τα Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ, Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὲ καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, μί­α Θε­ό­της, μί­α Δύ­να­μις, ἐ­λέ­η­σόν με τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν· καὶ οἷς ἐ­πί­στα­σαι κρί­μα­σι, σῶ­σόν με τὸν ἀ­νά­ξι­ον δοῦ­λόν σου· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΕΚΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς νγ´ (53).

Ὁ Θε­ὸς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου σῶ­σόν με, καὶ ἐν τῇ δυ­νά­μει σου κρι­νεῖς με.

Ὁ Θε­ός, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὰ ῥή­μα­τα τοῦ στό­μα­τός μου.

Ὅ­τι ἀλ­λό­τρι­οι ἐ­πα­νέ­στη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ κρα­ται­οὶ ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου καὶ οὐ προ­έ­θεν­το τὸν Θε­ὸν ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τῶν.

Ἰ­δοὺ γὰρ ὁ Θε­ὸς βο­η­θεῖ μοι, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­πτωρ τῆς ψυ­χῆς μου.

Ἀ­πο­στρέ­ψει τὰ κα­κὰ τοῖς ἐ­χθροῖς μου, ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου ἐ­ξο­λό­θρευ­σον αὐ­τούς.

Ἑ­κου­σί­ως θύ­σω σοι, ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαι τῷ ὀ­νό­μα­τί σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἀ­γα­θόν.

Ὅ­τι ἐκ πά­σης θλί­ψε­ως ἐῤ­ῥύ­σω με, καὶ ἐν τοῖς ἐ­χθροῖς μου ἐ­πεῖ­δεν ὁ ὀ­φθαλ­μός μου.

Ψαλ­μὸς ρλθ´ (139).

Ἐ­ξε­λοῦ με, Κύ­ρι­ε, ἐξ ἀν­θρώ­που πο­νη­ροῦ, ἀ­πὸ ἀν­δρὸς ἀ­δί­κου ῥῦ­σαί με.

Οἵ­τι­νες ἐ­λο­γί­σαν­το ἀ­δι­κί­αν ἐν καρ­δί­ᾳ, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν πα­ρε­τάσ­σον­το πο­λέ­μους.

Ἠ­κό­νη­σαν γλῶσ­σαν αὐ­τῶν ὡ­σεὶ ὄ­φε­ως· ἰ­ὸς ἀ­σπί­δων ὑ­πὸ τὰ χεί­λη αὐ­τῶν.

Φύ­λα­ξόν με, Κύ­ρι­ε, ἐκ χει­ρὸς ἁ­μαρ­τω­λοῦ, ἀ­πὸ ἀν­θρώ­πων ἀ­δί­κων ἐ­ξε­λοῦ με, οἵ­τι­νες δι­ε­λο­γί­σαν­το τοῦ ὑ­πο­σκε­λί­σαι τὰ δι­α­βή­μα­τά μου.

Ἔ­κρυ­ψαν ὑ­πε­ρή­φα­νοι πα­γί­δα μοι, καὶ σχοι­νί­οις δι­έ­τει­ναν πα­γί­δα τοῖς πο­σί μου· ἐ­χό­με­να τρί­βους σκάν­δα­λα ἔ­θεν­τό μοι.

Εἶ­πα τῷ Κυ­ρί­ῳ· Θε­ός μου εἶ σύ· ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε, τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, δύ­να­μις τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἐ­πε­σκί­α­σας ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λήν μου ἐν ἡ­μέ­ρᾳ πο­λέ­μου.

Μὴ πα­ρα­δῷς με, Κύ­ρι­ε, ἀ­πὸ τῆς ἐ­πι­θυ­μί­ας μου ἁ­μαρ­τω­λῷ· δι­ε­λο­γί­σαν­το κατ᾿ ἐ­μοῦ, μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, μή­πο­τε ὑ­ψω­θῶ­σι.

Ἡ κε­φα­λὴ τοῦ κυ­κλώ­μα­τος αὐ­τῶν, κό­πος τῶν χει­λέ­ων αὐ­τῶν κα­λύ­ψει αὐ­τούς.

Πε­σοῦν­ται ἐπ᾿ αὐ­τοὺς ἄν­θρα­κες, ἐν πυ­ρὶ κα­τα­βα­λεῖς αὐ­τούς, ἐν τα­λαι­πω­ρί­αις οὐ μὴ ὑ­πο­στῶ­σι.

Ἀ­νὴρ γλωσ­σώ­δης οὐ κα­τευ­θυν­θή­σε­ται ἐ­πὶ τῆς γῆς· ἄν­δρα ἄ­δι­κον κα­κὰ θη­ρεύ­σει εἰς δι­α­φθο­ράν.

Ἔ­γνων, ὅ­τι ποι­ή­σει Κύ­ρι­ος τὴν κρί­σιν τῶν πτω­χῶν καὶ τὴν δί­κην τῶν πε­νή­των.

Πλὴν δί­και­οι ἐ­ξο­μο­λο­γή­σον­ται τῷ ὀ­νό­μα­τί σου, καὶ κα­τοι­κή­σου­σιν εὐ­θεῖς σὺν τῷ προ­σώ­πῳ σου.

Ψαλ­μὸς Ϟ´ (90).

Ὁ κα­τοι­κῶν ἐν βο­η­θεί­ᾳ τοῦ Ὑ­ψί­στου, ἐν σκέ­πῃ τοῦ Θε­οῦ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ αὐ­λι­σθή­σε­ται.

Ἐ­ρεῖ τῷ Κυ­ρί­ῳ· Ἀν­τι­λή­πτωρ μου εἶ καὶ κα­τα­φυ­γή μου, ὁ Θε­ός μου, καὶ ἐλ­πι­ῶ ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ὅ­τι αὐ­τὸς ῥύ­σε­ταί σε ἐκ πα­γί­δος θη­ρευ­τῶν, καὶ ἀ­πὸ λό­γου τα­ρα­χώ­δους.

Ἐν τοῖς με­τα­φρέ­νοις αὐ­τοῦ ἐ­πι­σκι­ά­σει σοι, καὶ ὑ­πὸ τὰς πτέ­ρυ­γας αὐ­τοῦ ἐλ­πι­εῖς· ὅ­πλῳ κυ­κλώ­σει σε ἡ ἀ­λή­θει­α αὐ­τοῦ.

Οὐ φο­βη­θή­σῃ ἀ­πὸ φό­βου νυ­κτε­ρι­νοῦ, ἀ­πὸ βέ­λους πε­το­μέ­νου ἡ­μέ­ρας, ἀ­πὸ πράγ­μα­τος ἐν σκό­τει δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου, ἀ­πὸ συμ­πτώ­μα­τος καὶ δαι­μο­νί­ου με­σημ­βρι­νοῦ.

Πε­σεῖ­ται ἐκ τοῦ κλί­τους σου χι­λι­ὰς καὶ μυ­ρι­ὰς ἐκ δε­ξι­ῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγ­γι­εῖ.

Πλὴν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς σου κα­τα­νο­ή­σεις, καὶ ἀν­τα­πό­δο­σιν ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄ­ψει.

Ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἡ ἐλ­πίς μου· τὸν Ὕ­ψι­στον ἔ­θου κα­τα­φυ­γήν σου.

Οὐ προ­σε­λεύ­σε­ται πρὸς σὲ κα­κά, καὶ μά­στιξ οὐκ ἐγ­γι­εῖ ἐν τῷ σκη­νώ­μα­τί σου.

Ὅ­τι τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ ἐν­τε­λεῖ­ται πε­ρὶ σοῦ, τοῦ δι­α­φυ­λά­ξαι σε ἐν πά­σαις ταῖς ὁ­δοῖς σου.

Ἐ­πὶ χει­ρῶν ἀ­ροῦ­σί σε, μή­πο­τε προ­σκό­ψῃς πρὸς λί­θον τὸν πό­δα σου.

Ἐ­πὶ ἀ­σπί­δα καὶ βα­σι­λί­σκον ἐ­πι­βή­σῃ καὶ κα­τα­πα­τή­σεις λέ­ον­τα καὶ δρά­κον­τα.

Ὅ­τι ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἤλ­πι­σε καὶ ῥύ­σο­μαι αὐ­τόν, σκε­πά­σω αὐ­τόν, ὅ­τι ἔ­γνω τὸ ὄ­νο­μά μου.

Κε­κρά­ξε­ται πρός με, καὶ ἐ­πα­κού­σο­μαι αὐ­τοῦ· μετ᾿ αὐ­τοῦ εἰ­μὶ ἐν θλί­ψει, ἐ­ξε­λοῦ­μαι αὐ­τόν, καὶ δο­ξά­σω αὐ­τόν.

Μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν ἐμ­πλή­σω αὐ­τόν, καὶ δεί­ξω αὐ­τῷ τὸ σω­τή­ρι­όν μου.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα. Ἦ­χος β´.

Σω­τη­ρί­αν εἰρ­γά­σω ἐν μέ­σῳ τῆς γῆς, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός· ἐ­πὶ Σταυ­ροῦ, τὰς ἀ­χράν­τους σου χεῖ­ρας ἐ­ξέ­τει­νας, ἐ­πι­συ­νά­γων πάν­τα τὰ ἔ­θνη κρά­ζον­τα· Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­χο­μεν παῤ­ῥη­σί­αν, δι­ὰ τὰ πολ­λὰ ἡ­μῶν ἁ­μαρ­τή­μα­τα, σὺ τὸν ἐκ σοῦ γεν­νη­θέν­τα δυ­σώ­πη­σον, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε· πολ­λὰ γὰρ ἰ­σχύ­ει δέ­η­σις Μη­τρός, πρὸς εὐ­μέ­νει­αν Δε­σπό­του. Μὴ πα­ρί­δῃς, ἁ­μαρ­τω­λῶν ἱ­κε­σί­ας ἡ πάν­σε­μνος, ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων ἐ­στί, καὶ σῴ­ζειν δυ­νά­με­νος, ὁ καὶ πα­θεῖν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν κα­τα­δε­ξά­με­νος.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ πα­ρόν­τα ἰ­δι­ό­με­λα ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ α´ χο­ροῦ. Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου.

Ἦ­χος πλ. δ´.

Τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις· Λα­ός μου τί ἐ­ποί­η­σά σοι, ἢ τί σοι πα­ρη­νώ­χλη­σα; τοὺς τυ­φλούς σου ἐ­φώ­τι­σα· τοὺς λε­προύς σου ἐ­κα­θά­ρι­σα· ἄν­δρα ὄν­τα ἐ­πὶ κλί­νης ἠ­νωρ­θω­σά­μην. Λα­ός μου τί ἐ­ποί­η­σά σοι; καὶ τί μοι ἀν­τα­πέ­δω­κας; ἀν­τὶ τοῦ μάν­να χο­λήν· ἀν­τὶ τοῦ ὕ­δα­τος ὄ­ξος· ἀν­τὶ τοῦ ἀ­γα­πᾶν με, σταυ­ρῷ με προ­ση­λώ­σα­τε; Οὐ­κέ­τι στέ­γω λοι­πόν· κα­λέ­σω μου τὰ ἔ­θνη, κἀ­κεῖ­νά με δο­ξά­σου­σι, σὺν τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Πνεύ­μα­τι, κἀ­γὼ αὐ­τοῖς δω­ρή­σο­μαι, ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον.

Στίχ. Ἔ­δω­καν εἰς τὸ βρῶ­μά μου χο­λήν, καὶ εἰς τὴν δί­ψαν μου ἐ­πό­τι­σάν με ὄ­ξος.

Οἱ νο­μο­θέ­ται τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, Ἰ­ου­δαῖ­οι καὶ Φα­ρι­σαῖ­οι, ὁ χο­ρὸς τῶν Ἀ­πο­στό­λων, βο­ᾷ πρὸς ὑ­μᾶς· Ἴ­δε να­ός, ὃν ὑ­μεῖς ἐ­λύ­σα­τε· Ἴ­δε ἀ­μνός, ὃν ὑ­μεῖς ἐ­σταυ­ρώ­σα­τε· τά­φῳ πα­ρε­δώ­κα­τε, ἀλλ᾿ ἐ­ξου­σί­ᾳ ἑ­αυ­τοῦ ἀ­νέ­στη. Μὴ πλα­νᾶ­σθε Ἰ­ου­δαῖ­οι· αὐ­τὸς γάρ ἐ­στιν ὁ ἐν θα­λάσ­σῃ σώ­σας, καὶ ἐν ἐ­ρή­μῳ θρέ­ψας· αὐ­τός ἐ­στιν ἡ ζω­ὴ καὶ τὸ φῶς, καὶ ἡ εἰ­ρή­νη τοῦ κό­σμου.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἦ­χος πλ. α´.

Δεῦ­τε χρι­στο­φό­ροι λα­οὶ κα­τί­δω­μεν, τί συ­νε­βου­λεύ­σα­το, Ἰ­ού­δας ὁ προ­δό­της, σὺν ἱ­ε­ρεῦ­σιν ἀ­νό­μοις, κα­τὰ τοῦ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν· σή­με­ρον ἔ­νο­χον θα­νά­του, τὸν ἀ­θά­να­τον Λό­γον πε­ποί­η­καν, καὶ Πι­λά­τῳ προ­δώ­σαν­τες, ἐν τό­πῳ Κρα­νί­ου ἐ­σταύ­ρω­σαν· καὶ ταῦ­τα πά­σχων ἐ­βό­α, ὁ Σω­τὴρ ἡ­μῶν λέ­γων· Ἄ­φες αὐ­τοῖς Πά­τερ, τὴν ἁ­μαρ­τί­αν ταύ­την, ὅ­πως γνῶ­σι τὰ ἔ­θνη, τὴν ἐκ νε­κρῶν μου Ἀ­νά­στα­σιν.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς η´ (8).

Κύ­ρι­ε ὁ Κύ­ρι­ος ἡ­μῶν, ὡς θαυ­μα­στὸν τὸ ὄ­νο­μά σου ἐν πά­σῃ τῇ γῇ! (η´ 2)

Στίχ. α´. Ὅ­τι ἐ­πήρ­θη ἡ με­γα­λο­πρέ­πει­ά σου ὑ­πε­ρά­νω τῶν οὐ­ρα­νῶν. (η´ 5)

Στίχ. β´. Τί ἐ­στιν ἄν­θρω­πος, ὅ­τι μι­μνῄ­σκῃ αὐ­τοῦ; ἡ υἱ­ὸς ἀν­θρώ­που, ὅ­τι ἐ­πι­σκέ­πτῃ αὐ­τόν; (η´ 6)

Προ­φη­τεί­ας Ἡ­σα­ΐ­ου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα
(νβ´ 13 - νδ´ 1).

Τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος· Ἰ­δοὺ συ­νή­σει ὁ παῖς μου, καὶ ὑ­ψω­θή­σε­ται, καὶ δο­ξα­σθή­σε­ται, καὶ με­τε­ω­ρι­σθή­σε­ται σφό­δρα. Ὃν τρό­πον ἐκ­στή­σον­ται ἐ­πὶ σὲ πολ­λοὶ, οὕ­τως ἀ­δο­ξή­σει ἀ­πὸ τῶν ἀν­θρώ­πων τὸ εἶ­δός σου, καὶ ἡ δό­ξα σου ἀ­πό υἱ­ῶν ἀν­θρώ­πων. Οὕ­τω θαυ­μά­σον­ται ἔ­θνη πολ­λὰ ἐπ᾿ αὐ­τῷ, καὶ συ­νέ­ξου­σι βα­σι­λεῖς τὸ στό­μα αὐ­τῶν· ὅ­τι, οἷς οὐκ ἀ­νηγ­γέ­λη πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὄ­ψον­ται· καὶ οἳ οὐκ ἀ­κη­κό­α­σι, συ­νή­σου­σι.

Κύ­ρι­ε, τίς ἐ­πί­στευ­σε τῇ ἀ­κο­ῇ ἡ­μῶν; καὶ ὁ βρα­χί­ων Κυ­ρί­ου τί­νι ἀ­πε­κα­λύ­φθη; Ἀ­νηγ­γεί­λα­μεν, ὡς παι­δί­ον ἐ­ναν­τί­ον αὐ­τοῦ, ὡς ῥί­ζα ἐν γῇ δι­ψώ­σῃ. Οὐκ ἔ­στιν εἶ­δος αὐ­τῷ, οὐ­δὲ δό­ξα· καὶ εἴ­δο­μεν αὐ­τόν, καὶ οὐκ εἶ­χεν εἶ­δος, οὐ­δὲ κάλ­λος· ἀλ­λὰ τὸ εἶ­δος αὐ­τοῦ ἄ­τι­μον, καὶ ἐ­κλεῖ­πον πα­ρὰ πάν­τας τοὺς υἱ­οὺς τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἄν­θρω­πος ἐν πλη­γῇ ὤν, καὶ εἰ­δὼς φέ­ρειν μα­λα­κί­αν, ὅ­τι ἀ­πέ­στρα­πται τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ· ἠ­τι­μά­σθη καὶ οὐκ ἐ­λο­γί­σθη.

Οὗ­τος τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν φέ­ρει, καὶ πε­ρὶ ἡ­μῶν ὀ­δυ­νᾶ­ται· καὶ ἡ­μεῖς ἐ­λο­γι­σά­με­θα αὐ­τὸν εἶ­ναι ἐν πό­νῳ, καὶ ἐν πλη­γῇ ὑ­πὸ Θε­οῦ καὶ ἐν κα­κώ­σει. Αὐ­τὸς δὲ ἐ­τραυ­μα­τί­σθη δι­ὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν, καὶ με­μα­λά­κι­σται δι­ὰ τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν. Παι­δεί­α εἰ­ρή­νης ἡ­μῶν ἐπ᾿ αὐ­τόν· τῷ μώ­λω­πι αὐ­τοῦ ἡ­μεῖς ἰ­ά­θη­μεν. Πάν­τες ὡς πρό­βα­τα ἐ­πλα­νή­θη­μεν· ἄν­θρω­πος τῇ ὁ­δῷ αὐ­τοῦ ἐ­πλα­νή­θη· καὶ Κύ­ρι­ος πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τὸν ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Καὶ αὐ­τὸς δι­ὰ τὸ κε­κα­κῶ­σθαι, οὐκ ἀ­νοί­γει τὸ στό­μα αὐ­τοῦ. Ὡς πρό­βα­τον ἐ­πὶ σφα­γὴν ἤ­χθη, καὶ ὡς ἀ­μνὸς ἐ­ναν­τί­ον τοῦ κεί­ρον­τος αὐ­τὸν ἄ­φω­νος, οὕ­τως οὐκ ἀ­νοί­γει τὸ στό­μα αὐ­τοῦ. Ἐν τῇ τα­πει­νώ­σει αὐ­τοῦ, ἡ κρί­σις αὐ­τοῦ ἤρ­θη· τὴν δὲ γε­νε­ὰν αὐ­τοῦ τίς δι­η­γή­σε­ται; ὅ­τι αἴ­ρε­ται ἀ­πὸ τῆς γῆς ἡ ζω­ὴ αὐ­τοῦ· ἀ­πὸ τῶν ἀ­νο­μι­ῶν τοῦ λα­οῦ μου ἤ­χθη εἰς θά­να­τον. Καὶ δώ­σω τοὺς πο­νη­ρούς, ἀν­τὶ τῆς τα­φῆς αὐ­τοῦ, καὶ τοὺς πλου­σί­ους, ἀν­τὶ τοῦ θα­νά­του αὐ­τοῦ· ὅ­τι ἀ­νο­μί­αν οὐκ ἐ­ποί­η­σεν, οὐ­δὲ εὑ­ρέ­θη δό­λος ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ· καὶ βού­λε­ται Κύ­ρι­ος κα­θα­ρί­σαι αὐ­τὸν ἀ­πὸ τῆς πλη­γῆς.

Ἐ­ὰν δῶ­τε πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας, ἡ ψυ­χὴ ὑ­μῶν ὄ­ψε­ται σπέρ­μα μα­κρό­βι­ον· καί βού­λε­ται Κύ­ρι­ος ἐν χει­ρὶ αὑ­τοῦ ἀ­φε­λεῖν ἀ­πὸ τοῦ πό­νου τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ, δεῖ­ξαι αὐ­τῷ φῶς, καὶ πλά­σαι τῇ συ­νέ­σει· δι­και­ῶ­σαι δί­και­ον, εὖ δου­λεύ­ον­τα πολ­λοῖς, καὶ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν αὐ­τὸς ἀ­νοί­σει. Δι­ὰ τοῦ­το αὐ­τὸς κλη­ρο­νο­μή­σει πολ­λούς, καὶ τῶν ἰ­σχυ­ρῶν με­ρι­εῖ σκῦ­λα· ἀνθ᾿ ὧν πα­ρε­δό­θη εἰς θά­να­τον ἡ ψυ­χὴ αὐ­τοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀ­νό­μοις ἐ­λο­γί­σθη· καὶ αὐ­τὸς ἁ­μαρ­τί­ας πολ­λῶν ἀ­νή­νεγ­κε, καὶ δι­ὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν πα­ρε­δό­θη.

Εὐ­φράν­θη­τι στεῖ­ρα, ἡ οὐ τί­κτου­σα, ῥῆ­ξον καὶ βό­η­σον ἡ οὐκ ὠ­δί­νου­σα· ὅ­τι πολ­λὰ τὰ τέ­κνα τῆς ἐ­ρή­μου μᾶλ­λον, ἢ τῆς ἐ­χού­σης τὸν ἄν­δρα.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Πρὸς Ἑ­βραί­ους Ἐ­πι­στο­λῆς Παύ­λου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (β´ 11-18).

Ἀ­δελ­φοί, ὁ ἁ­γι­ά­ζων καὶ οἱ ἁ­γι­α­ζό­με­νοι, ἐξ ἑ­νὸς πάν­τες· δι᾿ ἣν αἰ­τί­αν οὐκ ἐ­παι­σχύ­νε­ται ἀ­δελ­φοὺς αὐ­τοὺς κα­λεῖν, λέ­γων· «Ἀ­παγ­γε­λῶ τὸ ὄ­νο­μά σου τοῖς ἀ­δελ­φοῖς μου, ἐν μέ­σῳ ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­μνή­σω σε»· Καὶ πά­λιν· «Ἐ­γὼ ἔ­σο­μαι πε­ποι­θὼς ἐπ᾿ αὐ­τῷ»· Καὶ πά­λιν· «Ἰ­δοὺ ἐ­γὼ καὶ τὰ παι­δί­α, ἅ μοι ἔ­δω­κεν ὁ Θε­ός». Ἐ­πεὶ οὖν τὰ παι­δί­α κε­κοι­νώ­νη­κε σαρ­κὸς καὶ αἵ­μα­τος, καὶ αὐ­τὸς πα­ρα­πλη­σί­ως με­τέ­σχε τῶν αὐ­τῶν, ἵ­να δι­ὰ τοῦ θα­νά­του κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔ­χον­τα τοῦ θα­νά­του, τοὐ­τέ­στι τὸν δι­ά­βο­λον· καὶ ἀ­παλ­λά­ξῃ τού­τους, ὅ­σοι φό­βῳ θα­νά­του, δι­α­παν­τὸς τοῦ ζῆν ἔ­νο­χοι ἦ­σαν δου­λεί­ας. Οὐ γὰρ δή­που Ἀγ­γέ­λων ἐ­πι­λαμ­βά­νε­ται, ἀλ­λὰ σπέρ­μα­τος Ἀ­βρα­ὰμ ἐ­πι­λαμ­βά­νε­ται. Ὅ­θεν ὤ­φει­λε κα­τὰ πάν­τα τοῖς ἀ­δελ­φοῖς ὁ­μοι­ω­θῆ­ναι, ἵ­να ἐ­λε­ή­μων γέ­νη­ται, καὶ πι­στὸς Ἀρ­χι­ε­ρεὺς τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, εἰς τὸ ἱ­λά­σκε­σθαι τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ λα­οῦ· ἐν ᾧ γὰρ πέ­πον­θεν αὐ­τὸς πει­ρα­σθείς, δύ­να­ται τοῖς πει­ρα­ζο­μέ­νοις βο­η­θῆ­σαι.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Λου­κᾶν ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Λουκ. κγ´ 32-49).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἤ­γον­το σὺν τῷ Ἰ­η­σοῦ καὶ ἕ­τε­ροι δύ­ο κα­κοῦρ­γοι σὺν αὐ­τῷ ἀ­ναι­ρε­θῆ­ναι. Καὶ ὅ­τε ἀ­πῆλ­θον ἐ­πὶ τὸν τό­πον τὸν κα­λού­με­νον Κρα­νί­ον, ἐ­κεῖ ἐ­σταύ­ρω­σαν αὐ­τὸν καὶ τοὺς κα­κούρ­γους, ὃν μὲν ἐκ δε­ξι­ῶν ὃν δὲ ἐξ ἀ­ρι­στε­ρῶν. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­λε­γε· Πά­τερ, ἄ­φες αὐ­τοῖς· οὐ γὰρ οἴ­δα­σι τί ποι­οῦ­σι. Δι­α­με­ρι­ζό­με­νοι δὲ τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ ἔ­βαλ­λον κλῆ­ρον. Καὶ εἱ­στή­κει ὁ λα­ὸς θε­ω­ρῶν. Ἐ­ξε­μυ­κτή­ρι­ζον δὲ καὶ οἱ ἄρ­χον­τες σὺν αὐ­τοῖς λέ­γον­τες· Ἄλ­λους ἔ­σω­σε, σω­σά­τω ἑ­αυ­τόν, εἰ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στὸς ὁ τοῦ Θε­οῦ ἐ­κλε­κτός. Ἐ­νέ­παι­ζον δὲ αὐ­τῷ καὶ οἱ στρα­τι­ῶ­ται προ­σερ­χό­με­νοι καὶ ὄ­ξος προ­σφέ­ρον­τες αὐ­τῷ καὶ λέ­γον­τες· Εἰ σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, σῶ­σον σε­αυ­τόν. Ἦν δὲ καὶ ἐ­πι­γρα­φὴ γε­γραμ­μέ­νη ἐπ᾿ αὐ­τῷ γράμ­μα­σιν Ἑλ­λη­νι­κοῖς καὶ Ῥω­μα­ϊ­κοῖς καὶ Ἑ­βρα­ϊ­κοῖς· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων.

Εἷς δὲ τῶν κρε­μα­σθέν­των κα­κούρ­γων ἐ­βλα­σφή­μει αὐ­τὸν λέ­γων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χρι­στός, σῶ­σον σε­αυ­τὸν καὶ ἡ­μᾶς. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἕ­τε­ρος ἐ­πε­τί­μα αὐ­τῷ λέ­γων· Οὐ­δὲ φο­βῇ σὺ τὸν Θε­όν, ὅ­τι ἐν τῷ αὐ­τῷ κρί­μα­τι εἶ; Καὶ ἡ­μεῖς μὲν δι­καί­ως· ἄ­ξι­α γὰρ ὧν ἐ­πρά­ξα­μεν ἀ­πο­λαμ­βά­νο­μεν· οὗ­τος δὲ οὐ­δὲν ἄ­το­πον ἔ­πρα­ξε. Καὶ ἔ­λε­γε τῷ Ἰ­η­σοῦ· Μνή­σθη­τί μου, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἀ­μὴν λέ­γω σοι, σή­με­ρον μετ᾿ ἐ­μοῦ ἔ­σῃ ἐν τῷ πα­ρα­δεί­σῳ.

Ἦν δὲ ὡ­σεὶ ὥ­ρα ἕ­κτη καὶ σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της, τοῦ ἡ­λί­ου ἐ­κλεί­πον­τος, καὶ ἐ­σχί­σθη τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ μέ­σον· Καὶ φω­νή­σας φω­νῇ με­γά­λῃ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε· Πά­τερ, εἰς χεῖ­ράς σου πα­ρα­τί­θε­μαι τὸ πνεῦ­μά μου· καὶ ταῦ­τα εἰ­πὼν ἐ­ξέ­πνευ­σεν.

Ἰ­δὼν δὲ ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος τὸ γε­νό­με­νον ἐ­δό­ξα­σε τὸν Θε­ὸν λέ­γων· Ὄν­τως ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος δί­και­ος ἦν. Καὶ πάν­τες οἱ συμ­πα­ρα­γε­νό­με­νοι ὄ­χλοι ἐ­πὶ τὴν θε­ω­ρί­αν ταύ­την, θε­ω­ροῦν­τες τὰ γε­νό­με­να, τύ­πτον­τες ἑ­αυ­τῶν τὰ στή­θη ὑ­πέ­στρε­φον. Εἱ­στή­κει­σαν δὲ πάν­τες οἱ γνω­στοὶ αὐ­τοῦ ἀ­πὸ μα­κρό­θεν, καὶ γυ­ναῖ­κες αἱ συ­να­κο­λου­θή­σα­σαι αὐ­τῷ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λαί­ας, ὁ­ρῶ­σαι ταῦ­τα.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Τα­χὺ προ­κα­τα­λα­βέ­τω­σαν ἡ­μᾶς οἱ οἰ­κτιρ­μοί σου Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἐ­πτω­χεύ­σα­μεν σφό­δρα· βο­ή­θη­σον ἡ­μῖν ὁ Θε­ὸς ὁ Σω­τὴρ ἡ­μῶν, ἕ­νε­κεν τῆς δό­ξης τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου. Κύ­ρι­ε ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς, καὶ ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν, ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς σταυ­ρω­θέν­τα, δεῦ­τε πάν­τες ὑ­μνή­σω­μεν· αὐ­τὸν γὰρ κα­τεῖ­δε Μα­ρί­α, ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου καὶ ἔ­λε­γεν· Εἰ καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πο­μέ­νεις, σὺ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χὴν
τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Θε­ὲ καὶ Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων καὶ πά­σης κτί­σε­ως δη­μι­ουρ­γέ, ὁ δι­ὰ σπλάγ­χνα ἀ­νει­κά­στου ἐ­λέ­ους σου τὸν μο­νο­γε­νῆ σου Υἱ­όν, τὸν Κύ­ρι­ον ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, κα­τα­πέμ­ψας ἐ­πὶ σω­τη­ρί­ᾳ τοῦ γέ­νους ἡ­μῶν καὶ δι­ὰ τοῦ τι­μί­ου αὐ­τοῦ Σταυ­ροῦ τὸ χει­ρό­γρα­φον τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ἡ­μῶν δι­αῤ­ῥή­ξας καὶ θρι­αμ­βεύ­σας ἐν αὐ­τῷ τὰς ἀρ­χὰς καὶ ἐ­ξου­σί­ας τοῦ σκό­τους· αὐ­τός, Δέ­σπο­τα φι­λάν­θρω­πε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν τὰς εὐ­χα­ρι­στη­ρί­ους ταύ­τας καὶ ἱ­κε­τη­ρί­ους ἐν­τεύ­ξεις· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ παν­τὸς ὀ­λε­θρί­ου καὶ σκο­τει­νοῦ πα­ρα­πτώ­μα­τος, καὶ πάν­των τῶν κα­κῶ­σαι ἡ­μᾶς ζη­τούν­των ὁ­ρα­τῶν καὶ ἀ­ο­ρά­των ἐ­χθρῶν. Κα­θή­λω­σον ἐκ τοῦ φό­βου σου τὰς σάρ­κας ἡ­μῶν καὶ μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὰς καρ­δί­ας ἡ­μῶν εἰς λό­γους ἢ εἰς λο­γι­σμοὺς πο­νη­ρί­ας, ἀλ­λὰ τῷ πό­θῳ σου τρῶ­σον ἡ­μῶν τὰς ψυ­χάς· ἵ­να πρὸς σὲ δι­α­παν­τὸς ἀ­τε­νί­ζον­τες καὶ τῷ πα­ρὰ σοῦ φω­τὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, σὲ τὸ ἀ­πρό­σι­τον καὶ ἀ­ΐ­δι­ον κα­το­πτεύ­ον­τες φῶς, ἀ­κα­τά­παυ­στόν σοι τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σιν καὶ εὐ­χα­ρι­στί­αν ἀ­να­πέμ­πω­μεν, τῷ ἀ­νάρ­χῳ Πα­τρί, σὺν τῷ μο­νο­γε­νεῖ σου Υἱ­ῷ καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΕΝΑΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς ξη´ (68).

Σῶ­σόν με, ὁ Θε­ός, ὅ­τι εἰ­σήλ­θο­σαν ὕ­δα­τα ἕ­ως ψυ­χῆς μου.

Ἐ­νε­πά­γην εἰς ἰ­λὺν βυ­θοῦ καὶ οὐκ ἔ­στιν ὑ­πό­στα­σις· ἦλ­θον εἰς τὰ βά­θη τῆς θα­λάσ­σης καὶ κα­ται­γὶς κα­τε­πόν­τι­σέ με.

Ἐ­κο­πί­α­σα κρά­ζων, ἐ­βραγ­χί­α­σεν ὁ λά­ρυγξ μου, ἐ­ξέ­λι­πον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἀ­πὸ τοῦ ἐλ­πί­ζειν με ἐ­πὶ τὸν Θε­όν μου.

Ἐ­πλη­θύν­θη­σαν ὑ­πὲρ τὰς τρί­χας τῆς κε­φα­λῆς μου οἱ μι­σοῦν­τές με δω­ρε­άν· ἐ­κρα­ται­ώ­θη­σαν οἱ ἐ­χθροί μου, οἱ ἐκ­δι­ώ­κον­τές με ἀ­δί­κως· ἃ οὐχ ἥρ­πα­σα, τό­τε ἀ­πε­τίν­νυ­ον.

Ὁ Θε­ός, σὺ ἔ­γνως τὴν ἀ­φρο­σύ­νην μου καὶ αἱ πλημ­μέ­λει­αί μου ἀ­πὸ σοῦ οὐκ ἀ­πε­κρύ­βη­σαν.

Μὴ αἰ­σχυν­θεί­η­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ οἱ ὑ­πο­μέ­νον­τές σε, Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων· μη­δὲ ἐν­τρα­πεί­η­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ οἱ ζη­τοῦν­τές σε, ὁ Θε­ὸς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ.

Ὅ­τι ἕ­νε­κά σου ὑ­πή­νεγ­κα ὀ­νει­δι­σμόν, ἐ­κά­λυ­ψεν ἐν­τρο­πὴ τὸ πρό­σω­πόν μου.

Ἀ­πηλ­λο­τρι­ω­μέ­νος ἐ­γε­νή­θην τοῖς ἀ­δελ­φοῖς μου καὶ ξέ­νος τοῖς υἱ­οῖς τῆς μη­τρός μου.

Ὅ­τι ὁ ζῆ­λος τοῦ οἴ­κου σου κα­τέ­φα­γέ με, καὶ οἱ ὀ­νει­δι­σμοὶ τῶν ὀ­νει­δι­ζόν­των σε ἐ­πέ­πε­σον ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Καὶ συ­νε­κά­λυ­ψα ἐν νη­στεί­ᾳ τὴν ψυ­χήν μου, καὶ ἐ­γε­νή­θη εἰς ὀ­νει­δι­σμοὺς ἐ­μοί.

Καὶ ἐ­θέ­μην τὸ ἔν­δυ­μά μου σάκ­κον, καὶ ἐ­γε­νό­μην αὐ­τοῖς εἰς πα­ρα­βο­λήν.

Κατ᾿ ἐ­μοῦ ἠ­δο­λέ­σχουν οἱ κα­θή­με­νοι ἐν πύ­λαις, καὶ εἰς ἐ­μὲ ἔ­ψαλ­λον οἱ πί­νον­τες οἶ­νον.

Ἐ­γὼ δὲ τῇ προ­σευ­χῇ μου πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε· και­ρὸς εὐ­δο­κί­ας· ὁ Θε­ός, ἐν τῷ πλή­θει τοῦ ἐ­λέ­ους σου ἐ­πά­κου­σόν μου ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ τῆς σω­τη­ρί­ας σου.

Σῶ­σόν με ἀ­πὸ πη­λοῦ, ἵ­να μὴ ἐμ­πα­γῶ· ῥυ­σθεί­ην ἐκ τῶν μι­σούν­των με καὶ ἐκ τῶν βα­θέ­ων τῶν ὑ­δά­των.

Μή με κα­τα­πον­τι­σά­τω κα­ται­γὶς ὕ­δα­τος, μη­δὲ κα­τα­πι­έ­τω με βυ­θός, μη­δὲ συ­σχέ­τω ἐπ᾿ ἐ­μὲ φρέ­αρ τὸ στό­μα αὐ­τοῦ.

Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι χρη­στὸν τὸ ἔ­λε­ός σου, κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­πί­βλε­ψον ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τοῦ παι­δός σου, ὅ­τι θλί­βο­μαι, τα­χὺ ἐ­πά­κου­σόν μου.

Πρό­σχες τῇ ψυ­χῇ μου καὶ λύ­τρω­σαι αὐ­τήν· ἕ­νε­κα τῶν ἐ­χθρῶν μου ῥῦ­σαί με.

Σὺ γὰρ γι­νώ­σκεις τὸν ὀ­νει­δι­σμόν μου καὶ τὴν αἰ­σχύ­νην μου καὶ τὴν ἐν­τρο­πήν μου· ἐ­ναν­τί­ον σου πάν­τες οἱ θλί­βον­τές με.

Ὀ­νει­δι­σμὸν προ­σε­δό­κη­σεν ἡ ψυ­χή μου καὶ τα­λαι­πω­ρί­αν· καὶ ὑ­πέ­μει­να συλ­λυ­πού­με­νον, καὶ οὐχ ὑ­πῆρ­ξε· καὶ πα­ρα­κα­λοῦν­τας καὶ οὐχ εὗ­ρον.

Καὶ ἔ­δω­καν εἰς τὸ βρῶ­μά μου χο­λὴν καὶ εἰς τὴν δί­ψαν μου ἐ­πό­τι­σάν με ὄ­ξος.

Γε­νη­θή­τω ἡ τρά­πε­ζα αὐ­τῶν ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τῶν εἰς πα­γί­δα, καὶ εἰς ἀν­τα­πό­δο­σιν καὶ εἰς σκάν­δα­λον.

Σκο­τι­σθή­τω­σαν οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ αὐ­τῶν τοῦ μὴ βλέ­πειν, καὶ τὸν νῶ­τον αὐ­τῶν δι­α­παν­τὸς σύγ­καμ­ψον.

Ἔκ­χε­ον ἐπ᾿ αὐ­τοὺς τὴν ὀρ­γήν σου, καὶ ὁ θυ­μὸς τῆς ὀρ­γῆς σου κα­τα­λά­βοι αὐ­τούς.

Γε­νη­θή­τω ἡ ἔ­παυ­λις αὐ­τῶν ἠ­ρη­μω­μέ­νη, καὶ ἐν τοῖς σκη­νώ­μα­σιν αὐ­τῶν μὴ ἔ­στω ὁ κα­τοι­κῶν.

Ὅ­τι, ὃν σὺ ἐ­πά­τα­ξας, αὐ­τοὶ κα­τε­δί­ω­ξαν καὶ ἐ­πὶ τὸ ἄλ­γος τῶν τραυ­μά­των μου προ­σέ­θη­καν.

Πρό­σθες ἀ­νο­μί­αν ἐ­πὶ τῇ ἀ­νο­μί­ᾳ αὐ­τῶν, καὶ μὴ εἰ­σελ­θέ­τω­σαν ἐν δι­και­ο­σύ­νῃ σου.

Ἐ­ξα­λει­φθή­τω­σαν ἐκ βί­βλου ζών­των καὶ με­τὰ δι­καί­ων μὴ γρα­φή­τω­σαν.

Πτω­χὸς καὶ ἀλ­γῶν εἰ­μι ἐ­γώ· ἡ σω­τη­ρί­α σου, ὁ Θε­ός, ἀν­τι­λά­βοι­τό μοι.

Αἰ­νέ­σω τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ μου μετ᾿ ᾠ­δῆς, με­γα­λυ­νῶ αὐ­τὸν ἐν αἰ­νέ­σει.

Καὶ ἀ­ρέ­σει τῷ Θε­ῷ ὑ­πὲρ μό­σχον νέ­ον, κέ­ρα­τα ἐκ­φέ­ρον­τα καὶ ὁ­πλάς.

Ἰ­δέ­τω­σαν πτω­χοὶ καὶ εὐ­φραν­θή­τω­σαν· ἐκ­ζη­τή­σα­τε τὸν Θε­όν, καὶ ζή­σε­ται ἡ ψυ­χὴ ὑ­μῶν.

Ὅ­τι εἰ­σή­κου­σε τῶν πε­νή­των ὁ Κύ­ρι­ος καὶ τοὺς πε­πε­δη­μέ­νους αὐ­τοῦ οὐκ ἐ­ξου­δέ­νω­σε.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν αὐ­τὸν οἱ οὐ­ρα­νοὶ καὶ ἡ γῆ, θά­λασ­σα καὶ πάν­τα τὰ ἕρ­πον­τα ἐν αὐ­τῇ.

Ὅ­τι ὁ Θε­ὸς σώ­σει τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­σον­ται αἱ πό­λεις τῆς Ἰ­ου­δαί­ας, καὶ κα­τοι­κή­σου­σιν ἐ­κεῖ καὶ κλη­ρο­νο­μή­σου­σιν αὐ­τήν.

Καὶ τὸ σπέρ­μα τῶν δού­λων σου κα­θέ­ξου­σιν αὐ­τήν, καὶ οἱ ἀ­γα­πῶν­τες τὸ ὄ­νο­μά σου κα­τα­σκη­νώ­σου­σιν ἐν αὐ­τῇ.

Ψαλ­μὸς ξθ´ (69).

Ὁ Θε­ός, εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου πρό­σχες· Κύ­ρι­ε, εἰς τὸ βο­η­θῆ­σαί μοι σπεῦ­σον.

Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν καὶ ἐν­τρα­πή­τω­σαν οἱ ζη­τοῦν­τες τὴν ψυ­χήν μου· ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν εἰς τὰ ὀ­πί­σω, καὶ κα­ται­σχυν­θή­τω­σαν οἱ βου­λό­με­νοί μου κα­κά.

Ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν πα­ραυ­τί­κα αἰ­σχυ­νό­με­νοι οἱ λέ­γον­τές μοι εὖ­γε, εὖ­γε!

Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν καὶ εὐ­φραν­θή­τω­σαν ἐ­πὶ σοὶ πάν­τες οἱ ζη­τοῦν­τές σε ὁ Θε­ός, καὶ λε­γέ­τω­σαν δι­α­παν­τός· Με­γα­λυν­θή­τω ὁ Κύ­ρι­ος, οἱ ἀ­γα­πῶν­τες τὸ σω­τή­ρι­όν σου.

Ἐ­γὼ δὲ πτω­χός εἰ­μι καὶ πέ­νης· ὁ Θε­ός, βο­ή­θη­σόν μοι.

Βο­η­θός μου καὶ ῥύ­στης μου εἶ σύ· Κύ­ρι­ε, μὴ χρο­νί­σῃς.

Ψαλ­μὸς πε´ (85).

Κλῖ­νον, Κύ­ρι­ε, τὸ οὖς σου, καὶ ἐ­πά­κου­σόν μου, ὅ­τι πτω­χὸς καὶ πέ­νης εἰ­μὶ ἐ­γώ.

Φύ­λα­ξον τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ὅ­σι­ός εἰ­μι· σῶ­σον τὸν δοῦ­λόν σου, ὁ Θε­ός μου, τὸν ἐλ­πί­ζον­τα ἐ­πὶ σέ.

Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι πρὸς σὲ κε­κρά­ξο­μαι ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν. Εὔ­φρα­νον τὴν ψυ­χὴν τοῦ δού­λου σου, ὅ­τι πρὸς σὲ ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου.

Ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, χρη­στὸς καὶ ἐ­πι­ει­κὴς καὶ πο­λυ­έ­λε­ος πᾶ­σι τοῖς ἐ­πι­κα­λου­μέ­νοις σε.

Ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε, τὴν προ­σευ­χήν μου, καὶ πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Ἐν ἡ­μέ­ρᾳ θλί­ψε­ώς μου ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, ὅ­τι ἐ­πή­κου­σάς μου.

Οὐκ ἔ­στιν ὅ­μοι­ός σοι ἐν θε­οῖς, Κύ­ρι­ε, καὶ οὐκ ἔ­στι κα­τὰ τὰ ἔρ­γα σου.

Πάν­τα τὰ ἔ­θνη, ὅ­σα ἐ­ποί­η­σας, ἥ­ξου­σι καὶ προ­σκυ­νή­σου­σιν ἐ­νώ­πι­όν σου, Κύ­ρι­ε, καὶ δο­ξά­σου­σι τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ὅ­τι μέ­γας εἶ σὺ καὶ ποι­ῶν θαυ­μά­σι­α· σὺ εἶ Θε­ὸς μό­νος.

Ὁ­δή­γη­σόν με, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ὁ­δῷ σου, καὶ πο­ρεύ­σο­μαι ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου· εὐ­φραν­θή­τω ἡ καρ­δί­α μου τοῦ φο­βεῖ­σθαι τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαί σοι, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, ἐν ὅ­λῃ καρ­δί­ᾳ μου, καὶ δο­ξά­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

Ὅ­τι τὸ ἔ­λε­ός σου μέ­γα ἐπ᾿ ἐ­μέ, καὶ ἐῤ­ῥύ­σω τὴν ψυ­χήν μου ἐξ ᾅ­δου κα­τω­τά­του.

Ὁ Θε­ός, πα­ρά­νο­μοι ἐ­πα­νέ­στη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ συ­να­γω­γὴ κρα­ται­ῶν ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου, καὶ οὐ προ­έ­θεν­τό σε ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τῶν.

Καὶ σύ, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, οἰ­κτίρ­μων καὶ ἐ­λε­ή­μων, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος καὶ ἀ­λη­θι­νός.

Ἐ­πί­βλε­ψον ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με· δὸς τὸ κρά­τος σου τῷ παι­δί σου καὶ σῶ­σον τὸν υἱ­ὸν τῆς παι­δί­σκης σου.

Ποί­η­σον μετ᾿ ἐ­μοῦ ση­μεῖ­ον εἰς ἀ­γα­θόν, καὶ ἰ­δέ­τω­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με καὶ αἰ­σχυν­θή­τω­σαν· ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἐ­βο­ή­θη­σάς μοι καὶ πα­ρε­κά­λε­σάς με.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα. Ἦ­χος πλ. δ´.

Βλέ­πων ὁ λῃ­στὴς τὸν ἀρ­χη­γὸν τῆς ζω­ῆς, ἐ­πὶ Σταυ­ροῦ κρε­μά­με­νον ἔ­λε­γεν· Εἰ μὴ Θε­ὸς ὑ­πῆρ­χε σαρ­κω­θείς, ὁ σὺν ἡ­μῖν σταυ­ρω­θείς, οὐκ ἂν ὁ ἥ­λι­ος τὰς ἀ­κτῖ­νας ἐ­να­πέ­κρυ­ψεν, οὐ­δὲ ἡ γῆ σει­ο­μέ­νη ἐ­κυ­μαί­νε­το. Ἀλλ᾿ ὁ πάν­των ἀ­νε­χό­με­νος, Μνή­σθη­τί μου Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὁ δι᾿ ἡ­μᾶς γεν­νη­θεὶς ἐκ Παρ­θέ­νου, καὶ σταύ­ρω­σιν ὑ­πο­μεί­νας Ἀ­γα­θέ· ὁ θα­νά­τῳ τὸν θά­να­τον σκυ­λεύ­σας, καὶ ἔ­γερ­σιν δεί­ξας ὡς Θε­ός, μὴ πα­ρί­δῃς οὓς ἔ­πλα­σας τῇ χει­ρί σου· δεῖ­ξον τὴν φι­λαν­θρω­πί­αν σου Ἐ­λε­ῆ­μον· δέ­ξαι τὴν τε­κοῦ­σάν σε Θε­ο­τό­κον, πρε­σβεύ­ου­σαν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν, καὶ σῶ­σον Σω­τὴρ ἡ­μῶν, λα­ὸν ἀ­πε­γνω­σμέ­νον.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ πα­ρόν­τα ἰ­δι­ό­με­λα ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ β´ χο­ροῦ. Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου.

Ἦ­χος βα­ρύς.

Θάμ­βος ἦν κα­τι­δεῖν, τὸν οὐ­ρα­νοῦ καὶ γῆς Ποι­η­τήν, ἐ­πί Σταυ­ροῦ κρε­μά­με­νον· ἥ­λι­ον σκο­τι­σθέν­τα, τὴν ἡ­μέ­ραν δὲ πά­λιν εἰς νύ­κτα με­τελ­θοῦ­σαν, καὶ τὴν γῆν ἐκ τά­φων ἀ­να­πέμ­που­σαν, σώ­μα­τα νε­κρῶν· μεθ᾿ ὧν προ­σκυ­νοῦ­μέν σε· σῶ­σον ἡ­μᾶς Κύ­ρι­ε.

Στίχ. Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς, καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον.

Ἦ­χος β´.

Ὅ­τε σε Σταυ­ρῷ, προ­σή­λω­σαν πα­ρά­νο­μοι, τὸν Κύ­ρι­ον τῆς δό­ξης, ἐ­βό­ας πρὸς αὐ­τούς· Τί ὑ­μᾶς ἐ­λύ­πη­σα; ἢ ἐν τί­νι πα­ρώρ­γι­σα; πρὸ ἐ­μοῦ, τίς ὑ­μᾶς ἐῤ­ῥύ­σα­το ἐκ θλί­ψε­ως; καὶ νῦν τί μοι ἀν­τα­πο­δί­δο­τε; πο­νη­ρὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν· ἀν­τὶ στύ­λου πυ­ρός, Σταυ­ρῷ με προ­ση­λώ­σα­τε· ἀν­τὶ νε­φέ­λης, τά­φον μοι ὠ­ρύ­ξα­τε· ἀν­τὶ τοῦ μάν­να, χο­λήν μοι προ­ση­νέγ­κα­τε· ἀν­τὶ τοῦ ὕ­δα­τος, ὄ­ξος με ἐ­πο­τί­σα­τε. Λοι­πὸν κα­λῶ τὰ ἔ­θνη, κἀ­κεῖ­νά με δο­ξά­σου­σι, (ὁ β´ χο­ρός) σὺν Πα­τρὶ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ἦ­χος πλ. β´.

Ὁ α´ χο­ρός·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὁ β´ χο­ρός·

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ κα­νο­νάρ­χης ἐλ­θὼν εἰς τὸ μέ­σον τοῦ να­οῦ ἀ­παγ­γέλ­λει ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου τὸ ἀ­κό­λου­θον ἰ­δι­ό­με­λον.

Σή­με­ρον κρε­μᾶ­ται ἐ­πὶ ξύ­λου, ὁ ἐν ὕ­δα­σι τὴν γῆν κρε­μά­σας. (τρίς)

Στέ­φα­νον ἐξ ἀ­καν­θῶν πε­ρι­τί­θε­ται, ὁ τῶν Ἀγ­γέ­λων Βα­σι­λεύς.

Ψευ­δῆ πορ­φύ­ραν πε­ρι­βάλ­λε­ται, ὁ πε­ρι­βάλ­λων τὸν οὐ­ρα­νὸν ἐν νε­φέ­λαις.

Ῥά­πι­σμα κα­τε­δέ­ξα­το, ὁ ἐν Ἰ­ορ­δά­νῃ ἐ­λευ­θε­ρώ­σας τὸν Ἀ­δάμ.

Ἥ­λοις προ­ση­λώ­θη, ὁ Νυμ­φί­ος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Λόγ­χῃ ἐ­κεν­τή­θη, ὁ Υἱ­ὸς τῆς Παρ­θέ­νου.

Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τὰ πά­θη Χρι­στέ. (τρίς)

Δεῖ­ξον ἡ­μῖν καὶ τὴν ἔν­δο­ξόν σου Ἀ­νά­στα­σιν.

Οἱ χο­ροὶ ψάλ­λου­σι τὸ αὐ­τὸ κα­τὰ στί­χον τρισ­σεύ­ον­τες μό­νον τὸν στί­χον Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τὰ πά­θη, Χρι­στέ.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Εἶ­τα ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος πλ. β´. Ψαλ­μὸς ιγ´ (13).

Εἶ­πεν ἄ­φρων ἐν καρ­δί­ᾳ αὐ­τοῦ· οὐκ ἔ­στι Θε­ός. (ιγ´ 1)

Στίχ. α´. Πάν­τες ἐ­ξέ­κλι­ναν, ἅ­μα ἠ­χρει­ώ­θη­σαν, οὔκ ἐ­στι ποι­ῶν χρη­στό­τη­τα, οὔκ ἐ­στιν ἕ­ως ἑ­νός. (ιγ´ 3)

Στίχ. β´. Ἐ­κεῖ ἐ­δει­λί­α­σαν φό­βῳ, οὗ οὐκ ἦν φό­βος, ὅ­τι ὁ Θε­ὸς ἐν γε­νε­ᾷ δι­καί­ων. (ιγ´ 5)

Προ­φη­τεί­ας Ἱ­ε­ρε­μί­ου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα
(ι­α´ 18-23. ιβ´ 1-5. 9-11. 14-15).

Κύ­ρι­ε, γνώ­ρι­σόν μοι, καὶ γνώ­σο­μαι. Τό­τε εἶ­δον τὰ ἐ­πι­τη­δεύ­μα­τα αὐ­τῶν· ἐ­γὼ δέ, ὡς ἀρ­νί­ον ἄ­κα­κον ἀ­γό­με­νον τοῦ θύ­ε­σθαι, οὐκ ἔ­γνων. Ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­λο­γί­σαν­το λο­γι­σμὸν πο­νη­ρόν, λέ­γον­τες· Δεῦ­τε, καὶ ἐμ­βά­λω­μεν ξύ­λον εἰς τὸν ἄρ­τον αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­κτρί­ψω­μεν αὐ­τὸν ἀ­πὸ γῆς ζών­των, καὶ τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ οὐ μὴ μνη­σθῇ ἔ­τι. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, κρί­νων δί­και­α, δο­κι­μά­ζων νε­φροὺς καὶ καρ­δί­ας, ἴ­δοι­μι τὴν πα­ρὰ σοῦ ἐκ­δί­κη­σιν ἐν αὐ­τοῖς, ὅ­τι πρὸς σὲ ἀ­πε­κά­λυ­ψα τὸ δι­καί­ω­μά μου. Δι­ὰ τοῦ­το τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τοὺς ἄν­δρας Ἀ­να­θώθ, τοὺς ζη­τοῦν­τας τὴν ψυ­χήν μου, τοὺς λέ­γον­τας· οὐ μὴ προ­φη­τεύ­σῃς ἐ­πὶ τῷ ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, εἰ δὲ μή, ἀ­πο­θά­νῃ ἐν ταῖς χερ­σὶν ἡ­μῶν· Ἰ­δοὺ ἐ­γὼ ἐ­πι­σκέ­ψο­μαι ἐπ᾿ αὐ­τούς· οἱ νε­α­νί­σκοι αὐ­τῶν ἐν μα­χαί­ρᾳ ἀ­πο­θα­νοῦν­ται, καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τῶν καὶ αἱ θυ­γα­τέ­ρες αὐ­τῶν τε­λευ­τή­σου­σιν ἐν λι­μῷ· καὶ ἐγ­κα­τά­λειμ­μα οὐκ ἔ­σται αὐ­τῶν· ὅ­τι ἐ­πά­ξω κα­κὰ ἐ­πὶ τοὺς κα­τοι­κοῦν­τας ἐν Ἀ­να­θώθ, ἐν ἐ­νι­αυ­τῷ ἐ­πι­σκέ­ψε­ως αὐ­τῶν.

Δί­και­ος εἶ, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἀ­πο­λο­γή­σο­μαι πρὸς σέ· πλὴν κρί­μα­τα λα­λή­σω πρὸς σέ· Τί ὅ­τι ὁ­δὸς ἀ­σε­βῶν εὐ­ο­δοῦ­ται; εὐ­θύ­νη­σαν πάν­τες οἱ ἀ­θε­τοῦν­τες ἀ­θε­τή­μα­τα; ἐ­φύ­τευ­σας αὐ­τούς, καὶ ἐῤ­ῥι­ζώ­θη­σαν, ἐ­τε­κνο­ποι­ή­σαν­το, καὶ ἐ­ποί­η­σαν καρ­πόν· ἐγ­γὺς εἶ σὺ τοῦ στό­μα­τος αὐ­τῶν, καὶ πόῤ­ῥω ἀ­πὸ τῶν νε­φρῶν αὐ­τῶν. Καὶ σύ, Κύ­ρι­ε, γι­νώ­σκεις με, οἶ­δάς με, καὶ δε­δο­κί­μα­κας τὴν καρ­δί­αν μου ἐ­ναν­τί­ον σου· ἄ­θροι­σον αὐ­τοὺς ὥ­σπερ πρό­βα­τα εἰς σφα­γήν· ἅ­γνι­σον αὐ­τοὺς εἰς ἡ­μέ­ραν σφα­γῆς αὐ­τῶν. Ἕ­ως πό­τε πεν­θή­σει ἡ γῆ, καὶ πᾶς ὁ χόρ­τος τοῦ ἀ­γροῦ ξη­ραν­θή­σε­ται, ἀ­πὸ κα­κί­ας τῶν κα­τοι­κούν­των ἐν αὐ­τῇ; ἠ­φα­νί­σθη­σαν κτή­νη καὶ πε­τει­νά, ὅ­τι εἶ­πον· Οὐκ ὄ­ψε­ται ὁ Θε­ὸς ὁ­δοὺς ἡ­μῶν· σοῦ οἱ πό­δες τρέ­χου­σι, καὶ ἐ­κλύ­ου­σί σε.

Συ­να­γά­γε­τε πάν­τα τὰ θη­ρί­α τοῦ ἀ­γροῦ, καὶ ἐλ­θέ­τω­σαν τοῦ φα­γεῖν αὐ­τήν. Ποι­μέ­νες πολ­λοὶ δι­έ­φθει­ραν τὸν ἀμ­πε­λῶ­νά μου, ἐ­μό­λυ­ναν τὴν με­ρί­δα μου, ἔ­δω­καν τὴν με­ρί­δα τὴν ἐ­πι­θυ­μη­τήν μου εἰς ἔ­ρη­μον ἄ­βα­τον, ἐ­τέ­θη εἰς ἀ­φα­νι­σμὸν ἀ­πω­λεί­ας.

Ὅ­τι τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος πε­ρὶ πάν­των τῶν γει­τό­νων τῶν πο­νη­ρῶν, τῶν ἁ­πτο­μέ­νων τῆς κλη­ρο­νο­μί­ας μου, ἧς ἐ­μέ­ρι­σα τῷ λα­ῷ μου τῷ Ἰσ­ρα­ήλ· Ἰ­δοὺ ἐ­γὼ ἀ­πο­σπῶ αὐ­τοὺς ἀ­πὸ τῆς γῆς αὐ­τῶν, καὶ τὸν Ἰ­ού­δα ἐκ­βα­λῶ ἐκ μέ­σου αὐ­τῶν· καὶ ἔ­σται με­τὰ τὸ ἐκ­βα­λεῖν με αὐ­τούς, ἐ­πι­στρέ­ψω καὶ ἐ­λε­ή­σω αὐ­τούς, καὶ κα­τοι­κι­ῶ αὐ­τούς, ἕ­κα­στον εἰς τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν αὐ­τοῦ, καὶ ἕ­κα­στον εἰς τὴν γῆν αὐ­τοῦ.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Πρὸς Ἑ­βραί­ους Ἐ­πι­στο­λῆς Παύ­λου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (ι´ 19-31).

Ἀ­δελ­φοί, ἔ­χον­τες παῤ­ῥη­σί­αν εἰς τὴν εἴ­σο­δον τῶν Ἁ­γί­ων, ἐν τῷ Αἵ­μα­τι τοῦ Ἰ­η­σοῦ, ἣν ἐ­νε­καί­νι­σεν ἡ­μῖν ὁ­δὸν πρό­σφα­τον καὶ ζῶ­σαν, δι­ὰ τοῦ κα­τα­πε­τά­σμα­τος, τοὐ­τέ­στι, τῆς σαρ­κὸς αὐ­τοῦ, καὶ Ἱ­ε­ρέ­α μέ­γαν ἐ­πὶ τὸν οἶ­κον τοῦ Θε­οῦ, προ­σερ­χώ­με­θα με­τὰ ἀ­λη­θι­νῆς καρ­δί­ας ἐν πλη­ρο­φο­ρί­ᾳ πί­στε­ως, ἐῤ­ῥαν­τι­σμέ­νοι τὰς καρ­δί­ας ἀ­πό συ­νει­δή­σε­ως πο­νη­ρᾶς· καὶ λε­λου­μέ­νοι τὸ σῶ­μα ὕ­δα­τι κα­θα­ρῷ, κα­τέ­χω­μεν τὴν ὁ­μο­λο­γί­αν τῆς ἐλ­πί­δος ἀ­κλι­νῆ· πι­στὸς γὰρ ὁ ἐ­παγ­γει­λά­με­νος· καὶ κα­τα­νο­ῶ­μεν ἀλ­λή­λους, εἰς πα­ρο­ξυ­σμὸν ἀ­γά­πης, καὶ κα­λῶν ἔρ­γων, μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πον­τες τὴν ἐ­πι­συ­να­γω­γὴν ἑ­αυ­τῶν, κα­θὼς ἔ­θος τι­σίν, ἀλ­λὰ πα­ρα­κα­λοῦν­τες, καὶ το­σού­τῳ μᾶλ­λον, ὅ­σῳ βλέ­πε­τε ἐγ­γί­ζου­σαν τὴν ἡ­μέ­ραν. Ἑ­κου­σί­ως γὰρ ἁ­μαρ­τα­νόν­των ἡ­μῶν με­τὰ τὸ λα­βεῖν τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­λη­θεί­ας, οὐ­κέ­τι πε­ρὶ ἁ­μαρ­τι­ῶν ἀ­πο­λεί­πε­ται θυ­σί­α· φο­βε­ρὰ δέ τις ἐκ­δο­χὴ κρί­σε­ως, καὶ πυ­ρὸς ζῆ­λος, ἐ­σθί­ειν μέλ­λον­τος τοὺς ὑ­πε­ναν­τί­ους. Ἀ­θε­τή­σας τις νό­μον Μω­ϋ­σέ­ως χω­ρὶς οἰ­κτιρ­μῶν «ἐ­πὶ δυ­σὶν ἢ τρι­σὶ μάρ­τυ­σιν ἀ­πο­θνῄ­σκει»· πό­σῳ δο­κεῖ­τε χεί­ρο­νος ἀ­ξι­ω­θή­σε­ται τι­μω­ρί­ας ὁ τὸν Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ κα­τα­πα­τή­σας, καὶ τὸ Αἷ­μα τῆς δι­α­θή­κης κοι­νὸν ἡ­γη­σά­με­νος, ἐν ᾧ ἡ­γι­ά­σθη, καὶ τὸ Πνεῦ­μα τῆς χά­ρι­τος ἐ­νυ­βρί­σας; Οἴ­δα­μεν γὰρ τὸν εἰ­πόν­τα· «Ἐ­μοὶ ἐκ­δί­κη­σις, ἐ­γὼ ἀν­τα­πο­δώ­σω, λέ­γει Κύ­ρι­ος»· καὶ πά­λιν· «Κύ­ρι­ος κρι­νεῖ τὸν λα­ὸν αὐ­τοῦ». Φο­βε­ρὸν τὸ ἐμ­πε­σεῖν εἰς χεῖ­ρας Θε­οῦ ζῶν­τος.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ἰω. ιθ´ 23-37).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ὅ­τε ἐ­σταύ­ρω­σαν τὸν Ἰ­η­σοῦν, ἔ­λα­βον τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ καὶ ἐ­ποί­η­σαν τέσ­σα­ρα μέ­ρη, ἑ­κά­στῳ στρα­τι­ώ­τῃ μέ­ρος, καὶ τὸν χι­τῶ­να· ἦν δὲ ὁ χι­τὼν ἄρ­ρα­φος, ἐκ τῶν ἄ­νω­θεν ὑ­φαν­τὸς δι᾿ ὅ­λου. Εἶ­πον οὖν πρὸς ἀλ­λή­λους· Μὴ σχί­σω­μεν αὐ­τόν, ἀλ­λὰ λά­χω­μεν πε­ρὶ αὐ­τοῦ τί­νος ἔ­σται· ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ ἡ λέ­γου­σα· «Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς, καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον». Οἱ μὲν οὖν στρα­τι­ῶ­ται ταῦ­τα ἐ­ποί­η­σαν.

Εἱ­στή­κει­σαν δὲ πα­ρὰ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἡ μή­τηρ αὐ­τοῦ καὶ ἡ ἀ­δελ­φὴ τῆς μη­τρὸς αὐ­τοῦ, Μα­ρί­α ἡ τοῦ Κλω­πᾶ καὶ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή. Ἰ­η­σοῦς οὖν ἰ­δὼν τὴν μη­τέ­ρα καὶ τὸν μα­θη­τὴν πα­ρε­στῶ­τα ὃν ἠ­γά­πα, λέ­γει τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ· Γύ­ναι, ἴ­δε ὁ υἱ­ός σου. Εἶ­τα λέ­γει τῷ μα­θη­τῇ· Ἰ­δοὺ ἡ μή­τηρ σου. Καὶ ἀπ᾿ ἐ­κεί­νης τῆς ὥ­ρας ἔ­λα­βεν ὁ μα­θη­τὴς αὐ­τὴν εἰς τὰ ἴ­δι­α. Με­τὰ τοῦ­το εἰ­δὼς ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι πάν­τα ἤ­δη τε­τέ­λε­σται, ἵ­να τε­λει­ω­θῇ ἡ γρα­φή, λέ­γει· Δι­ψῶ. Σκεῦ­ος οὖν ἔ­κει­το ὄ­ξους με­στόν· οἱ δὲ πλή­σαν­τες σπόγ­γον ὄ­ξους καὶ ὑσ­σώ­πῳ πε­ρι­θέν­τες προ­σή­νεγ­καν αὐ­τοῦ τῷ στό­μα­τι. Ὅ­τε οὖν ἔ­λα­βε τὸ ὄ­ξος ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε, Τε­τέ­λε­σται, καὶ κλί­νας τὴν κε­φα­λὴν πα­ρέ­δω­κε τὸ πνεῦ­μα.

Οἱ οὖν Ἰ­ου­δαῖ­οι, ἵ­να μὴ μεί­νῃ ἐ­πὶ τοῦ σταυ­ροῦ τὰ σώ­μα­τα ἐν τῷ σαβ­βά­τῳ, ἐ­πεὶ πα­ρα­σκευ­ὴ ἦν· ἦν γὰρ με­γά­λη ἡ ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη τοῦ σαβ­βά­του· ἠ­ρώ­τη­σαν τὸν Πι­λᾶ­τον ἵ­να κα­τε­α­γῶ­σιν αὐ­τῶν τὰ σκέ­λη, καὶ ἀρ­θῶ­σιν. Ἦλ­θον οὖν οἱ στρα­τι­ῶ­ται, καὶ τοῦ μὲν πρώ­του κα­τέ­α­ξαν τὰ σκέ­λη καὶ τοῦ ἄλ­λου τοῦ συ­σταυ­ρω­θέν­τος αὐ­τῷ· ἐ­πὶ δὲ τὸν Ἰ­η­σοῦν ἐλ­θόν­τες ὡς εἶ­δον αὐ­τὸν ἤ­δη τε­θνη­κό­τα, οὐ κα­τέ­α­ξαν αὐ­τοῦ τὰ σκέ­λη, ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρα­τι­ω­τῶν λόγ­χῃ αὐ­τοῦ τὴν πλευ­ρὰν ἔ­νυ­ξε, καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­ξῆλ­θεν αἷ­μα καὶ ὕ­δωρ. Καὶ ὁ ἑ­ω­ρα­κὼς με­μαρ­τύ­ρη­κε, καὶ ἀ­λη­θι­νὴ αὐ­τοῦ ἐ­στιν ἡ μαρ­τυ­ρί­α, κἀ­κεῖ­νος οἶ­δεν ὅ­τι ἀ­λη­θῆ λέ­γει, ἵ­να καὶ ὑ­μεῖς πι­στεύ­ση­τε. Ἐ­γέ­νε­το γὰρ ταῦ­τα, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ, «ὀ­στοῦν οὐ συν­τρι­βή­σε­ται αὐ­τοῦ». Καὶ πά­λιν ἑ­τέ­ρα γρα­φὴ λέ­γει· «ὄ­ψον­ται εἰς ὃν ἐ­ξε­κέν­τη­σαν».

Ὁ β´ χο­ρός· Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Μὴ δὴ πα­ρα­δῴ­ης ἡ­μᾶς εἰς τέ­λος δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά σου τὸ ἅ­γι­ον, καὶ μὴ δι­α­σκε­δά­σῃς τὴν δι­α­θή­κην σου, καὶ μὴ ἀ­πο­στή­σῃς τὸ ἔ­λε­ός σου ἀφ᾿ ἡ­μῶν, δι­ὰ Ἀ­βρα­ὰμ τὸν ἠ­γα­πη­μέ­νον ὑ­πὸ σοῦ, καὶ δι­ὰ Ἰ­σα­ὰκ τὸν δοῦ­λόν σου, καὶ Ἰσ­ρα­ὴλ τὸν ἅ­γι­όν σου.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς σταυ­ρω­θέν­τα, δεῦ­τε πάν­τες ὑ­μνή­σω­μεν· αὐ­τὸν γὰρ κα­τεῖ­δε Μα­ρί­α, ἐ­πὶ τοῦ ξύ­λου καὶ ἔ­λε­γεν· Εἰ καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πο­μέ­νεις, σὺ ὑ­πάρ­χεις ὁ Υἱ­ὸς καὶ Θε­ός μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χὴν
τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Δέ­σπο­τα Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ μα­κρο­θυ­μή­σας ἐ­πὶ τοῖς ἡ­μῶν πλημ­με­λή­μα­σι καὶ ἄ­χρι τῆς πα­ρού­σης ὥ­ρας ἀ­γα­γὼν ἡ­μᾶς, ἐν ᾗ ἐ­πὶ τοῦ ζω­ο­ποι­οῦ ξύ­λου κρε­μά­με­νος τῷ εὐ­γνώ­μο­νι λῃ­στῇ, τὴν εἰς τὸν Πα­ρά­δει­σον ὡ­δο­ποί­η­σας εἴ­σο­δον καὶ θα­νά­τῳ τὸν θά­να­τον ὤ­λε­σας, ἱ­λά­σθη­τι ἡ­μῖν τοῖς ἁ­μαρ­τω­λοῖς καὶ ἀ­να­ξί­οις δού­λοις σου· ἡ­μάρ­το­μεν γὰρ καὶ ἠ­νο­μή­σα­μεν, καὶ οὐκ ἐ­σμὲν ἄ­ξι­οι ἆ­ραι τὰ ὄμ­μα­τα ἡ­μῶν, καὶ βλέ­ψαι εἰς τὸ ὕ­ψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ· δι­ό­τι κα­τε­λί­πο­μεν τὴν ὁ­δὸν τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου, καὶ ἐ­πο­ρεύ­θη­μεν ἐν τοῖς θε­λή­μα­σι τῶν καρ­δι­ῶν ἡ­μῶν. Ἀλλ᾿ ἱ­κε­τεύ­ο­μεν τὴν σὴν ἀ­νεί­κα­στον ἀ­γα­θό­τη­τα· Φεῖ­σαι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τοῦ ἐ­λέ­ους σου, καὶ σῶ­σον ἡ­μᾶς, δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά σου τὸ ἅ­γι­ον, ὅ­τι ἐ­ξέ­λι­πον ἐν μα­ται­ό­τη­τι αἱ ἡ­μέ­ραι ἡ­μῶν. Ἐ­ξε­λοῦ ἡ­μᾶς τῆς τοῦ ἀν­τι­κει­μέ­νου χει­ρός, καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τα, καὶ νέ­κρω­σον τὸ σαρ­κι­κὸν ἡ­μῶν φρό­νη­μα· ἵ­να τὸν πα­λαι­ὸν ἀ­πο­θέ­με­νοι ἄν­θρω­πον, τὸν νέ­ον ἐν­δυ­σώ­με­θα, καὶ σοὶ ζή­σω­μεν τῷ ἡ­με­τέ­ρῳ Δε­σπό­τῃ καὶ κη­δε­μό­νι· καί οὕ­τω, τοῖς σοῖς ἀ­κο­λου­θοῦν­τες προ­στάγ­μα­σιν, εἰς τὴν αἰ­ώ­νι­ον ἀ­νά­παυ­σιν κα­ταν­τή­σω­μεν, ἔν­θα πάν­των ἐ­στὶ τῶν εὐ­φραι­νο­μέ­νων ἡ κα­τοι­κί­α. Σὺ γὰρ εἶ ἡ ὄν­τως ἀ­λη­θι­νὴ εὐ­φρο­σύ­νη καὶ ἀ­γαλ­λί­α­σις τῶν ἀ­γα­πών­των σε, Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ σου Πα­τρί, καὶ τῷ Πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ, καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ἡ μι­κρὰ ἀ­πό­λυ­σις·

Ὀ προ­ε­στώς·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁ­γίῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Πά­τερ ἅ­γιε, εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ἐμ­πτυ­σμοὺς καὶ μα­στί­γας καὶ κο­λα­φι­σμοὺς καὶ σταυ­ρὸν καὶ θά­να­τον ὑ­πο­μεί­νας δι­ὰ τὴν τοῦ κό­σμου σω­τη­ρί­αν Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

Καὶ εὐ­θὺς ἄρ­χε­ται

* * * * *

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΕΝΑΡΞΙΣ - ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΟΣ ΨΑΛΜΟΣ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ἄρ­χε­ται ὁ ἀ­να­γνώ­στης ἀ­να­γι­νώ­σκων τὸν προ­οι­μι­α­κὸν ψαλ­μόν, λέ­γων οὕ­τω·

Δεῦ­τε, προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε, προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε, προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ, Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Ψαλ­μὸς ργ´ (103).

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον· Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, ἐ­με­γα­λύν­θης σφό­δρα.

Ἐ­ξο­μο­λό­γη­σιν καὶ με­γα­λο­πρέ­πει­αν ἐ­νε­δύ­σω, ἀ­να­βαλ­λό­με­νος φῶς ὡς ἱ­μά­τι­ον.

Ἐ­κτεί­νων τὸν οὐ­ρα­νὸν ὡ­σεὶ δέῤ­ῥιν, ὁ στε­γά­ζων ἐν ὕ­δα­σι τὰ ὑ­πε­ρῷ­α αὐ­τοῦ.

Ὁ τι­θεὶς νέ­φη τὴν ἐ­πί­βα­σιν αὐ­τοῦ, ὁ πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ πτε­ρύ­γων ἀ­νέ­μων.

Ὁ ποι­ῶν τοὺς Ἀγ­γέ­λους αὐ­τοῦ πνεύ­μα­τα, καὶ τοὺς λει­τουρ­γοὺς αὐ­τοῦ πυ­ρὸς φλό­γα.

Ὁ θε­με­λι­ῶν τὴν γῆν ἐ­πὶ τὴν ἀ­σφά­λει­αν αὐ­τῆς, οὐ κλι­θή­σε­ται εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ἄ­βυσ­σος ὡς ἱ­μά­τι­ον τὸ πε­ρι­βό­λαι­ον αὐ­τοῦ, ἐ­πὶ τῶν ὀ­ρέ­ων στή­σον­ται ὕ­δα­τα.

Ἀ­πὸ ἐ­πι­τι­μή­σε­ώς σου φεύ­ξον­ται, ἀ­πὸ φω­νῆς βρον­τῆς σου δει­λι­ά­σου­σιν.

Ἀ­να­βαί­νου­σιν ὄ­ρη καὶ κα­τα­βαί­νου­σι πε­δί­α εἰς τὸν τό­πον, ὃν ἐ­θε­με­λί­ω­σας αὐ­τά.

Ὅ­ρι­ον ἔ­θου, ὃ οὐ πα­ρε­λεύ­σον­ται, οὐ­δὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι κα­λῦ­ψαι τὴν γῆν.

Ὁ ἐ­ξα­πο­στέλ­λων πη­γὰς ἐν φά­ραγ­ξιν, ἀ­να­μέ­σον τῶν ὀ­ρέ­ων δι­ε­λεύ­σον­ται ὕ­δα­τα.

Πο­τι­οῦ­σι πάν­τα τὰ θη­ρί­α τοῦ ἀ­γροῦ, προσ­δέ­ξον­ται ὄ­να­γροι εἰς δί­ψαν αὐ­τῶν.

Ἐπ᾿ αὐ­τὰ τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­σκη­νώ­σει· ἐκ μέ­σου τῶν πε­τρῶν δώ­σου­σι φω­νήν.

Πο­τί­ζων ὄ­ρη ἐκ τῶν ὑ­πε­ρῴ­ων αὐ­τοῦ· ἀ­πὸ καρ­ποῦ τῶν ἔρ­γων σου χορ­τα­σθή­σε­ται ἡ γῆ.

Ὁ ἐ­ξα­να­τέλ­λων χόρ­τον τοῖς κτή­νε­σι, καὶ χλό­ην τῇ δου­λεί­ᾳ τῶν ἀν­θρώ­πων, τοῦ ἐ­ξα­γα­γεῖν ἄρ­τον ἐκ τῆς γῆς.

Καὶ οἶ­νος εὐ­φραί­νει καρ­δί­αν ἀν­θρώ­που, τοῦ ἱ­λα­ρῦ­ναι πρό­σω­πον ἐν ἐ­λαί­ῳ· καὶ ἄρ­τος καρ­δί­αν ἀν­θρώ­που στη­ρί­ζει.

Χορ­τα­σθή­σον­ται τὰ ξύ­λα τοῦ πε­δί­ου, αἱ κέ­δροι τοῦ Λι­βά­νου ἃς ἐ­φύ­τευ­σας.

Ἐ­κεῖ στρου­θί­α ἐν­νοσ­σεύ­σου­σι, τοῦ ἐ­ρω­δι­οῦ ἡ κα­τοι­κί­α ἡ­γεῖ­ται αὐ­τῶν.

Ὄ­ρη τὰ ὑ­ψη­λὰ ταῖς ἐ­λά­φοις, πέ­τρα κα­τα­φυ­γὴ τοῖς λα­γω­οῖς.

Ἐ­ποί­η­σε σε­λή­νην εἰς και­ρούς· ὁ ἥ­λι­ος ἔ­γνω τὴν δύ­σιν αὐ­τοῦ.

Ἔ­θου σκό­τος, καὶ ἐ­γέ­νε­το νύξ· ἐν αὐ­τῇ δι­ε­λεύ­σον­ται πάν­τα τὰ θη­ρί­α τοῦ δρυ­μοῦ.

Σκύ­μνοι ὠ­ρυ­ό­με­νοι τοῦ ἁρ­πά­σαι, καὶ ζη­τῆ­σαι πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ βρῶ­σιν αὐ­τοῖς.

Ἀ­νέ­τει­λεν ὁ ἥ­λι­ος, καὶ συ­νή­χθη­σαν, καὶ εἰς τὰς μάν­δρας αὐ­τῶν κοι­τα­σθή­σον­ται.

Ἐ­ξε­λεύ­σε­ται ἄν­θρω­πος ἐ­πὶ τὸ ἔρ­γον αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­πὶ τὴν ἐρ­γα­σί­αν αὐ­τοῦ ἕ­ως ἑ­σπέ­ρας.

Ὡς ἐ­με­γα­λύν­θη τὰ ἔρ­γα σου, Κύ­ρι­ε· πάν­τα ἐν σο­φί­ᾳ ἐ­ποί­η­σας· ἐ­πλη­ρώ­θη ἡ γῆ τῆς κτί­σε­ώς σου.

Αὕ­τη ἡ θά­λασ­σα ἡ με­γά­λη καὶ εὐ­ρύ­χω­ρος· ἐ­κεῖ ἑρ­πε­τά, ὧν οὐκ ἔ­στιν ἀ­ριθ­μός, ζῷ­α μι­κρὰ με­τὰ με­γά­λων.

Ἐ­κεῖ πλοῖ­α δι­α­πο­ρεύ­ον­ται· δρά­κων οὗ­τος, ὃν ἔ­πλα­σας ἐμ­παί­ζειν αὐ­τῇ.

Πάν­τα πρὸς σὲ προσ­δο­κῶ­σι, δοῦ­ναι τὴν τρο­φὴν αὐ­τῶν εἰς εὔ­και­ρον. Δόν­τος σου αὐ­τοῖς, συλ­λέ­ξου­σιν.

Ἀ­νοί­ξαν­τός σου τὴν χεῖ­ρα, τὰ σύμ­παν­τα πλη­σθή­σον­ται χρη­στό­τη­τος· ἀ­πο­στρέ­ψαν­τος δέ σου τὸ πρό­σω­πον τα­ρα­χθή­σον­ται.

Ἀν­τα­νε­λεῖς τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῶν, καὶ ἐ­κλεί­ψου­σι, καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐ­τῶν ἐ­πι­στρέ­ψου­σιν.

Ἐ­ξα­πο­στε­λεῖς τὸ πνεῦ­μά σου, καὶ κτι­σθή­σον­ται, καὶ ἀ­να­και­νι­εῖς τὸ πρό­σω­πον τῆς γῆς.

Ἤ­τω ἡ δό­ξα Κυ­ρί­ου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας· εὐ­φραν­θή­σε­ται Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τοῦ.

Ὁ ἐ­πι­βλέ­πων ἐ­πὶ τὴν γῆν, καὶ ποι­ῶν αὐ­τὴν τρέ­μειν· ὁ ἁ­πτό­με­νος τῶν ὀ­ρέ­ων καὶ κα­πνί­ζον­ται.

ᾌ­σω τῷ Κυ­ρί­ῳ ἐν τῇ ζω­ῇ μου, ψα­λῶ τῷ Θε­ῷ μου ἕ­ως ὑ­πάρ­χω.

Ἡ­δυν­θεί­η αὐ­τῷ ἡ δι­α­λο­γή μου, ἐ­γὼ δὲ εὐ­φραν­θή­σο­μαι ἐ­πὶ τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἐ­κλεί­ποι­εν ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ τῆς γῆς, καὶ ἄ­νο­μοι, ὥ­στε μὴ ὑ­πάρ­χειν αὐ­τούς. Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Καὶ πά­λιν.

Ὁ ἥ­λι­ος ἔ­γνω τὴν δύ­σιν αὐ­τοῦ· ἔ­θου σκό­τος, καὶ ἐ­γέ­νε­το νύξ. Ὡς ἐ­με­γα­λύν­θη τὰ ἔρ­γα σου, Κύ­ρι­ε· πάν­τα ἐν σο­φί­ᾳ ἐ­ποί­η­σας.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς). Ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Πλη­ρω­θέν­τος τοῦ προ­οι­μι­α­κοῦ ψαλ­μοῦ, ὁ ἱ­ε­ρεὺς λέ­γει ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΟΙ ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΙ ΨΑΛΜΟΙ

Εἰς τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα ψάλ­λο­μεν τὰ στι­χη­ρὰ ἰ­δι­ό­με­λα τῶν αἴ­νων καὶ τῶν ἀ­πο­στί­χων.

Ψαλ­μὸς ρμ´ (140).

Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ· εἰ­σά­κου­σόν μου. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε. Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, εἰ­σά­κου­σόν μου· πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς σέ. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Κα­τευ­θυν­θή­τω ἡ προ­σευ­χή μου, ὡς θυ­μί­α­μα ἐ­νώ­πι­όν σου· ἔ­παρ­σις τῶν χει­ρῶν μου θυ­σί­α ἑ­σπε­ρι­νή. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Θοῦ, Κύ­ρι­ε, φυ­λα­κὴν τῷ στό­μα­τί μου, καὶ θύ­ραν πε­ρι­ο­χῆς πε­ρὶ τὰ χεί­λη μου.

Μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὴν καρ­δί­αν μου εἰς λό­γους πο­νη­ρί­ας, τοῦ προ­φα­σί­ζε­σθαι προ­φά­σεις ἐν ἁ­μαρ­τί­αις.

Σὺν ἀν­θρώ­ποις ἐρ­γα­ζο­μέ­νοις τὴν ἀ­νο­μί­αν, καὶ οὐ μὴ συν­δυ­ά­σω με­τὰ τῶν ἐ­κλε­κτῶν αὐ­τῶν.

Παι­δεύ­σει με δί­και­ος ἐν ἐ­λέ­ει, καὶ ἐ­λέγ­ξει με· ἔ­λαι­ον δὲ ἁ­μαρ­τω­λοῦ μὴ λι­πα­νά­τω τὴν κε­φα­λήν μου.

Ὅ­τι ἔ­τι καὶ ἡ προ­σευ­χή μου ἐν ταῖς εὐ­δο­κί­αις αὐ­τῶν· κα­τε­πό­θη­σαν ἐ­χό­με­να πέ­τρας οἱ κρι­ταὶ αὐ­τῶν.

Ἀ­κού­σον­ται τὰ ῥή­μα­τά μου, ὅ­τι ἡ­δύν­θη­σαν· ὡ­σεὶ πά­χος γῆς ἐῤ­ῥά­γη ἐ­πὶ τῆς γῆς, δι­ε­σκορ­πί­σθη τὰ ὀ­στᾶ αὐ­τῶν πα­ρὰ τὸν ᾅ­δην.

Ὅ­τι πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου· ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα, μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς τὴν ψυ­χήν μου.

Φύ­λα­ξόν με ἀ­πὸ πα­γί­δος, ἧς συ­νε­στή­σαν­τό μοι, καὶ ἀ­πὸ σκαν­δά­λων τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων τὴν ἀ­νο­μί­αν.

Πε­σοῦν­ται ἐν ἀμ­φι­βλή­στρῳ αὐ­τῶν οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί· κα­τὰ μό­νας εἰ­μὶ ἐ­γώ, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θω.

Ψαλ­μὸς ρμα´ (141).

Φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­κέ­κρα­ξα, φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­δε­ή­θην.

Ἐκ­χε­ῶ ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ τὴν δέ­η­σίν μου· τὴν θλῖ­ψίν μου ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ ἀ­παγ­γε­λῶ.

Ἐν τῷ ἐ­κλεί­πειν ἐξ ἐ­μοῦ τὸ πνεῦ­μά μου, καὶ σὺ ἔ­γνως τὰς τρί­βους μου.

Ἐν ὁ­δῷ ταύ­τῃ, ᾗ ἐ­πο­ρευ­ό­μην, ἔ­κρυ­ψαν πα­γί­δα μοι.

Κα­τε­νό­ουν εἰς τά δε­ξι­ά, καὶ ἐ­πέ­βλε­πον, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐ­πι­γι­νώ­σκων με.

Ἀ­πώ­λε­το φυ­γὴ ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ οὐκ ἔ­στιν ὁ ἐκ­ζη­τῶν τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε· εἶ­πα· Σὺ εἶ ἡ ἐλ­πίς μου, με­ρίς μου εἶ, ἐν γῇ ζών­των.

Πρό­σχες πρὸς τὴν δέ­η­σίν μου, ὅ­τι ἐ­τα­πει­νώ­θην σφό­δρα.

Ῥῦ­σαί με ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των με, ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη­σαν ὑ­πὲρ ἐ­μέ.

Ἐ­ξά­γα­γε ἐκ φυ­λα­κῆς τὴν ψυ­χήν μου, τοῦ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σα­σθαι τῷ ὀ­νό­μα­τί σου.

Ἐ­μὲ ὑ­πο­με­νοῦ­σι δί­και­οι, ἕ­ως οὗ ἀν­τα­πο­δῷς μοι.

Ψαλ­μὸς ρκθ´ (129).

Ἐκ βα­θέ­ων ἐ­κέ­κρα­ξά σοι, Κύ­ρι­ε· Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς φω­νῆς μου.

Γε­νη­θή­τω τὰ ὦ­τά σου προ­σέ­χον­τα εἰς τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Εἶ­τα ψάλ­λον­ται τὰ στι­χη­ρὰ ἰ­δι­ό­με­λα
ἐκ τῶν αἴ­νων τοῦ ὄρ­θρου
με­τὰ τῶν ἀ­κο­λού­θων στί­χων.

Στίχ. Ἐ­ὰν ἀ­νο­μί­ας πα­ρα­τη­ρή­σῃς, Κύ­ρι­ε Κύ­ρι­ε, τὶς ὑ­πο­στή­σε­ται; ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ ὁ ἱ­λα­σμός ἐ­στιν.

Ἦ­χος α´.

Πᾶ­σα ἡ κτί­σις, ἠλ­λοι­οῦ­το φό­βῳ, θε­ω­ροῦ­σά σε, ἐν σταυ­ρῷ κρε­μά­με­νον Χρι­στέ· ὁ ἥ­λι­ος ἐ­σκο­τί­ζε­το, καὶ γῆς τὰ θε­μέ­λι­α συ­νε­τα­ράτ­τε­το· τὰ πάν­τα συ­νέ­πα­σχον, τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι· ὁ ἑ­κου­σί­ως δι᾿ ἡ­μᾶς ὑ­πο­μεί­νας, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε· ὑ­πέ­μει­νεν ἡ ψυ­χή μου εἰς τὸν λό­γον σου, ἤλ­πι­σεν ἡ ψυ­χή μου ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Τὸ αὐ­τό.

Πᾶ­σα ἡ κτί­σις, ἠλ­λοι­οῦ­το φό­βῳ, θε­ω­ροῦ­σά σε, ἐν σταυ­ρῷ κρε­μά­με­νον Χρι­στέ· ὁ ἥ­λι­ος ἐ­σκο­τί­ζε­το, καὶ γῆς τὰ θε­μέ­λι­α συ­νε­τα­ράτ­τε­το· τὰ πάν­τα συ­νέ­πα­σχον, τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι· ὁ ἑ­κου­σί­ως δι᾿ ἡ­μᾶς ὑ­πο­μεί­νας, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας μέ­χρι νυ­κτός, ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας ἐλ­πι­σά­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Θε­ο­φά­νους πρω­το­θρό­νου. Ἦ­χος β´.

Λα­ὸς δυσ­σε­βὴς καὶ πα­ρά­νο­μος, ἵ­να τί με­λε­τᾷ κε­νά; ἵ­να τί τὴν ζω­ὴν τῶν ἁ­πάν­των θα­νά­τῳ κα­τε­δί­κα­σε; Μέ­γα θαῦ­μα! ὅ­τι ὁ Κτί­στης τοῦ κό­σμου, εἰς χεῖ­ρας ἀ­νό­μων πα­ρα­δί­δο­ται, καὶ ἐ­πὶ ξύ­λου ἀ­νυ­ψοῦ­ται ὁ φι­λάν­θρω­πος, ἵ­να τοὺς ἐν ᾅ­δῃ δε­σμώ­τας, ἐ­λευ­θε­ρώ­σῃ κρά­ζον­τας· Μα­κρό­θυ­με Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Στίχ. Ὅ­τι πα­ρὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ τὸ ἔ­λε­ος, καὶ πολ­λὴ παρ᾿ αὐ­τῷ λύ­τρω­σις, καὶ αὐ­τὸς λυ­τρώ­σε­ται τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ ἐκ πα­σῶν τῶν ἀ­νο­μι­ῶν αὐ­τοῦ.

Λέ­ον­τος τοῦ Δε­σπό­του. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Σή­με­ρον σὲ θε­ω­ροῦ­σα, ἡ ἄ­μεμ­πτος Παρ­θέ­νος, ἐν Σταυ­ρῷ Λό­γε ἀ­ναρ­τώ­με­νον, ὀ­δυ­ρο­μέ­νη μη­τρῷ­α σπλάγ­χνα, ἐ­τέ­τρω­το τὴν καρ­δί­αν πι­κρῶς, καὶ στε­νά­ζου­σα ὀ­δυ­νη­ρῶς, ἐκ βά­θους ψυ­χῆς, πα­ρει­ὰς σὺν θρι­ξὶ κα­τα­ξαί­νου­σα, κα­τε­τρύ­χε­το· δι­ὸ καὶ τὸ στῆ­θος τύ­πτου­σα, ἀ­νέ­κρα­γε γο­ε­ρῶς· Οἴ­μοι θεῖ­ον Τέ­κνον! οἴ­μοι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου! τί ἔ­δυς ἐξ ὀ­φθαλ­μῶν μου, ὁ Ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ; ὅ­θεν αἱ στρα­τι­αὶ τῶν Ἀ­σω­μά­των, τρό­μῳ συ­νεί­χον­το λέ­γου­σαι· Ἀ­κα­τά­λη­πτε Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Ψαλ­μὸς ριϚ´ (116).

Στίχ. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔ­θνη· ἐ­παι­νέ­σα­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ λα­οί.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Ἐ­πὶ ξύ­λου βλέ­που­σα, κρε­μά­με­νον Χρι­στέ, σὲ τὸν πάν­των Κτί­στην καὶ Θε­όν, ἡ σὲ ἀ­σπό­ρως τε­κοῦ­σα, ἐ­βό­α πι­κρῶς· Υἱ­έ μου, ποῦ τὸ κάλ­λος ἔ­δυ τῆς μορ­φῆς σου; οὐ φέ­ρω κα­θο­ρᾶν σε, ἀ­δί­κως σταυ­ρού­με­νον· σπεῦ­σον οὖν ἀ­νά­στη­θι, ὅ­πως ἴ­δω κἀ­γώ, σοῦ τὴν ἐκ νε­κρῶν, τρι­ή­με­ρον ἐ­ξα­νά­στα­σιν.

Στίχ. Ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

Βυ­ζαν­τί­ου. Ἦ­χος πλ. β´.

Σή­με­ρον ὁ Δε­σπό­της τῆς κτί­σε­ως, πα­ρί­στα­ται Πι­λά­τῳ, καὶ σταυ­ρῷ πα­ρα­δί­δο­ται, ὁ Κτί­στης τῶν ἁ­πάν­των, ὡς ἀ­μνὸς προ­σα­γό­με­νος, τῇ ἰ­δί­ᾳ βου­λή­σει· τοῖς ἥ­λοις προ­σπή­γνυ­ται, καὶ τὴν πλευ­ρὰν κεν­τᾶ­ται, καὶ τῷ σπόγ­γῳ προσ­ψαύ­ε­ται, ὁ μάν­να ἐ­πομ­βρή­σας· τὰς σι­α­γό­νας ῥα­πί­ζε­ται, ὁ Λυ­τρω­τὴς τοῦ κό­σμου, καὶ ὑ­πὸ τῶν ἰ­δί­ων δού­λων ἐμ­παί­ζε­ται, ὁ Πλά­στης τῶν ἁ­πάν­των. Ὢ Δε­σπό­του φι­λαν­θρω­πί­ας! ὑ­πὲρ τῶν σταυ­ρούν­των πα­ρε­κά­λει, τὸν ἴ­δι­ον Πα­τέ­ρα λέ­γων· Ἄ­φες αὐ­τοῖς τὴν ἁ­μαρ­τί­αν ταύ­την· οὐ γὰρ οἴ­δα­σιν οἱ ἄ­νο­μοι, τί ἀ­δί­κως πράτ­του­σιν.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Θε­ο­φά­νους πρω­το­θρό­νου. Ἦ­χος πλ. β´.

Ὢ πῶς ἡ πα­ρά­νο­μος συ­να­γω­γή, τὸν βα­σι­λέ­α τῆς κτί­σε­ως, κα­τε­δί­κα­σε θα­νά­τῳ, μὴ αἰ­δε­σθεῖ­σα τὰς εὐ­ερ­γε­σί­ας, ἃς ἀ­να­μι­μνῄ­σκων, προ­η­σφα­λί­ζε­το λέ­γων πρὸς αὐ­τούς· Λα­ός μου τί ἐ­ποί­η­σα ὑ­μῖν; οὐ θαυ­μά­των ἐ­νέ­πλη­σα τὴν Ἰ­ου­δαί­αν; οὐ νε­κροὺς ἐ­ξα­νέ­στη­σα μό­νῳ τῷ λό­γῳ; οὐ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐ­θε­ρά­πευ­σα καὶ νό­σον; τί οὖν μοι ἀν­τα­πο­δί­δο­τε; εἰς τί ἀ­μνη­μο­νεῖ­τέ μου; ἀν­τὶ τῶν ἰ­α­μά­των, πλη­γάς μοι ἐ­πι­θέν­τες· ἀν­τὶ ζω­ῆς νε­κροῦν­τες· κρε­μῶν­τες ἐ­πὶ ξύ­λου, ὡς κα­κοῦρ­γον τὸν εὐ­ερ­γέ­την· ὡς πα­ρά­νο­μον τὸν νο­μο­δό­την· ὡς κα­τά­κρι­τον τὸν πάν­των βα­σι­λέ­α· Μα­κρό­θυ­με Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Σερ­γί­ου Λο­γο­θέ­του. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Φο­βε­ρὸν καὶ πα­ρά­δο­ξον μυ­στή­ρι­ον, σή­με­ρον ἐ­νερ­γού­με­νον κα­θο­ρᾶ­ται· ὁ ἀ­να­φὴς κρα­τεῖ­ται· δε­σμεῖ­ται ὁ λύ­ων, τὸν Ἀ­δὰμ τῆς κα­τά­ρας· ὁ ἐ­τά­ζων καρ­δί­ας καὶ νε­φρούς, ἀ­δί­κως ἐ­τά­ζε­ται· εἱρ­κτῇ κα­τα­κλεί­ε­ται, ὁ τὴν ἄ­βυσ­σον κλεί­σας· Πι­λά­τῳ πα­ρί­στα­ται, ᾧ τρό­μῳ πα­ρί­σταν­ται, οὐ­ρα­νῶν αἱ Δυ­νά­μεις· ῥα­πί­ζε­ται χει­ρί, τοῦ πλά­σμα­τος ὁ Πλά­στης· ξύ­λῳ κα­τα­κρί­νε­ται, ὁ κρί­νων ζῶν­τας καὶ νε­κρούς· τά­φῳ κα­τα­κλεί­ε­ται, ὁ κα­θαι­ρέ­της τοῦ ᾍ­δου· ὁ πάν­τα φέ­ρων συμ­πα­θῶς, καὶ πάν­τας σώ­σας τῆς ἀ­ρᾶς, ἀ­νε­ξί­κα­κε Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

* * *

ΕΙΣΟΔΟΣ - ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ψαλ­λο­μέ­νου τοῦ Καὶ νῦν γί­νε­ται ἡ εἴ­σο­δος ὑ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως καὶ τοῦ δι­α­κό­νου με­τὰ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὴν ἐ­πι­λύ­χνι­ον εὐ­χα­ρι­στί­αν χῦ­μα·

Φῶς ἱ­λα­ρὸν ἁ­γί­ας δό­ξης, * ἀ­θα­νά­του Πα­τρός, * οὐ­ρα­νί­ου, ἁ­γί­ου, μά­κα­ρος, * Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, * ἐλ­θόν­τες ἐ­πὶ τὴν ἡ­λί­ου δύ­σιν, * ἰ­δόν­τες φῶς ἑ­σπε­ρι­νόν, * ὑ­μνοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­όν, * καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, Θε­όν. * Ἄ­ξι­όν σε ἐν πᾶ­σι και­ροῖς * ὑ­μνεῖ­σθαι φω­ναῖς αἰ­σί­αις, * Υἱ­ὲ Θε­οῦ, ζω­ὴν ὁ δι­δούς· * δι­ὸ ὁ κό­σμος σὲ δο­ξά­ζει.

* * *

ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ - ΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἑ­σπέ­ρας.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς κα´ (21).

Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς· καὶ ἐ­πὶ τὸν ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον.

Στίχ. α´. Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός μου, πρό­σχες μοι· ἵ­να τί ἐγ­κα­τέ­λι­πές με;

Στίχ. β´. Ὁ Θε­ός μου, κε­κρά­ξο­μαι ἡ­μέ­ρας, καὶ οὐκ εἰ­σα­κού­σῃ, καὶ νυ­κτός, καὶ οὐκ εἰς ἄ­νοι­αν ἐ­μοί.

Τῆς Ἐ­ξό­δου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (λγ´ 11-23).

Ἐ­λά­λη­σε Κύ­ρι­ος πρὸς Μω­ϋ­σῆν, ἐ­νώ­πι­ος ἐ­νω­πί­ῳ, ὡς εἴ τις λα­λή­σει πρὸς τὸν ἑ­αυ­τοῦ φί­λον· καὶ ἀ­πε­λύ­ε­το εἰς τὴν πα­ρεμ­βο­λήν· ὁ δὲ θε­ρά­πων Ἰ­η­σοῦς, υἱ­ὸς Ναυ­ῆ νέ­ος, οὐκ ἐ­ξε­πο­ρεύ­ε­το ἐκ τῆς σκη­νῆς.

Καὶ εἶ­πε Μω­ϋ­σῆς πρὸς Κύ­ρι­ον· Ἰ­δοὺ σύ μοι λέ­γεις· Ἀ­νά­γα­γε τὸν λα­ὸν τοῦ­τον· σὺ δὲ οὐκ ἐ­δή­λω­σάς μοι, ὃν συ­να­πο­στε­λεῖς μετ᾿ ἐ­μοῦ. Σὺ δέ μοι εἶ­πας· Οἶ­δά σε πα­ρὰ πάν­τας, καὶ χά­ριν ἔ­χεις παρ᾿ ἐ­μοί. Εἰ οὖν εὕ­ρη­κα χά­ριν ἐ­ναν­τί­ον σου, ἐμ­φά­νι­σόν μοι σε­αυ­τόν, ἵ­να γνω­στῶς ἴ­δω σε, ὅ­πως ἂν ὦ εὑ­ρη­κὼς χά­ριν ἐ­νώ­πι­όν σου, καὶ ἵ­να γνῶ, ὅ­τι λα­ός σου τὸ ἔ­θνος τὸ μέ­γα τοῦ­το. Καὶ λέ­γει· Αὐ­τὸς προ­πο­ρεύ­σο­μαί σου, καὶ κα­τα­παύ­σω σε.

Καὶ εἶ­πε πρὸς αὐ­τόν· Εἰ μὴ σὺ αὐ­τὸς συμ­πο­ρεύ­σῃ μεθ᾿ ἡ­μῶν, μή με ἀ­να­γά­γῃς ἐν­τεῦ­θεν. Καὶ πῶς γνω­στὸν ἔ­σται ἀ­λη­θῶς, ὅ­τι εὕ­ρη­κα χά­ριν πα­ρὰ σοί, ἐ­γώ τε καὶ ὁ λα­ός σου, ἀλλ᾿ ἢ συμ­πο­ρευ­ο­μέ­νου σου μεθ᾿ ἡ­μῶν; καὶ ἐν­δο­ξα­σθή­σο­μαι ἐ­γώ τε, καὶ ὁ λα­ός σου πα­ρὰ πάν­τα τὰ ἔ­θνη, ὅ­σα ἐ­πὶ τῆς γῆς ἐ­στιν.

Εἶ­πε δὲ Κύ­ρι­ος πρὸς Μω­ϋ­σῆν· Καὶ τοῦ­τόν σοι τὸν λό­γον, ὃν εἴ­ρη­κας, ποι­ή­σω· εὕ­ρη­κας γὰρ χά­ριν ἐ­νώ­πι­ον ἐ­μοῦ, καὶ οἶ­δά σε πα­ρὰ πάν­τας. Καὶ λέ­γει Μω­ϋ­σῆς· Δεῖ­ξόν μοι τὴν σε­αυ­τοῦ δό­ξαν. Καὶ εἶ­πεν· Ἐ­γὼ πα­ρε­λεύ­σο­μαι πρό­τε­ρός σου τῇ δό­ξῃ μου, καὶ κα­λέ­σω τῷ ὀ­νό­μα­τί μου· Κύ­ρι­ος ἐ­ναν­τί­ον σου· καὶ ἐ­λε­ή­σω, ὃν ἂν ἐ­λε­ῶ, καὶ οἰ­κτει­ρή­σω, ὃν ἂν οἰ­κτεί­ρω. Καὶ εἶ­πεν· Οὐ δυ­νή­σῃ ἰ­δεῖν τὸ πρό­σω­πόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴ­δῃ ἄν­θρω­πος τὸ πρό­σω­πόν μου, καὶ ζή­σε­ται. Καὶ εἶ­πε Κύ­ρι­ος· Ἰ­δοὺ τό­πος παρ᾿ ἐ­μοί, καὶ στῆ­θι ἐ­πὶ τῆς πέ­τρας· ἡ­νί­κα δ᾿ ἂν πα­ρέλ­θῃ ἡ δό­ξα μου, καὶ θή­σω σε εἰς ὀ­πὴν τῆς πέ­τρας, καὶ σκε­πά­σω τῇ χει­ρί μου ἐ­πὶ σέ, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θω, καὶ ἀ­φε­λῶ τὴν χεῖ­ρά μου, καὶ τό­τε ὄ­ψει τὰ ὀ­πί­σω μου· τὸ δὲ πρό­σω­πόν μου οὐκ ὀ­φθή­σε­ταί σοι.

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς λδ´ (34).

Δί­κα­σον, Κύ­ρι­ε, τοὺς ἀ­δι­κοῦν­τάς με, πο­λέ­μη­σον τοὺς πο­λε­μοῦν­τάς με.

Στίχ. α´. Ὅ­τι δω­ρε­ὰν ἔ­κρυ­ψάν μοι δι­α­φθο­ρὰν πα­γί­δος αὐ­τῶν, μά­την ὠ­νεί­δι­σαν τὴν ψυ­χήν μου.

Στίχ. β´. Ἀν­τα­πε­δί­δο­σάν μοι πο­νη­ρὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν καὶ ἀ­τε­κνί­αν τῇ ψυ­χῇ μου.

Ἰ­ὼβ τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (μβ´ 12-17).

Εὐ­λό­γη­σε Κύ­ρι­ος τὰ ἔ­σχα­τα τοῦ Ἰ­ὼβ μᾶλ­λον, ἢ τὰ ἔμ­προ­σθεν· ἦν δὲ τὰ κτή­νη αὐ­τοῦ, πρό­βα­τα μύ­ρι­α τε­τρα­κι­σχί­λι­α, κά­μη­λοι ἑ­ξα­κι­σχί­λι­αι, ζεύ­γη βο­ῶν χί­λι­α, ὄ­νοι θή­λει­αι νο­μά­δες χί­λι­αι. Γεν­νῶν­ται δὲ αὐ­τῷ υἱ­οὶ ἑ­πτά, καὶ θυ­γα­τέ­ρες τρεῖς. Καὶ ἐ­κά­λε­σε τὴν μὲν πρώ­την, Ἡ­μέ­ραν· τὴν δὲ δευ­τέ­ραν, Κασ­σί­αν· τὴν δὲ τρί­την, Ἀ­μαλ­θαί­ας κέ­ρας. Καὶ οὐχ εὑ­ρέ­θη­σαν κα­τὰ τὰς θυ­γα­τέ­ρας Ἰ­ώβ, βελ­τί­ους αὐ­τῶν ἐν τῇ ὑπ᾿ οὐ­ρα­νόν· ἔ­δω­κε δὲ αὐ­ταῖς ὁ πα­τὴρ κλη­ρο­νο­μί­αν ἐν τοῖς ἀ­δελ­φοῖς.

Ἔ­ζη­σε δὲ Ἰ­ώβ, με­τὰ τὴν πλη­γήν, ἔ­τη ἑ­κα­τὸν ἑ­βδο­μή­κον­τα· τὰ δὲ πάν­τα ἔ­τη ἔ­ζη­σε δι­α­κό­σι­α τεσ­σα­ρά­κον­τα. Καὶ εἶ­δεν Ἰ­ὼβ τοὺς υἱ­οὺς αὑ­τοῦ, καὶ τοὺς υἱ­οὺς τῶν υἱ­ῶν αὑ­τοῦ, τε­τάρ­την γε­νε­άν· καὶ ἐ­τε­λεύ­τη­σεν Ἰ­ὼβ πρε­σβύ­τε­ρος, καὶ πλή­ρης ἡ­με­ρῶν. Γέ­γρα­πται δέ, αὐ­τὸν πά­λιν ἀ­να­στή­σε­σθαι μεθ᾿ ὧν ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­νί­στη­σιν.

Οὗ­τος ἑρ­μη­νεύ­ε­ται ἐκ τῆς Συ­ρι­α­κῆς βί­βλου, ἐν μὲν γῇ κα­τοι­κῶν τῇ Αὐ­σί­τι­δι, ἐ­πὶ τοῖς ὁ­ρί­οις τῆς Ἰ­δου­μαί­ας, καὶ Ἀ­ρα­βί­ας· προ­ϋ­πῆρ­χε δὲ αὐ­τῷ ὄ­νο­μα, Ἰ­ω­βάβ· λα­βὼν δὲ γυ­ναῖ­κα Ἀ­ρά­βισ­σαν, γεν­νᾷ υἱ­όν, ᾧ ὄ­νο­μα Ἐ­νών. Ἦν δὲ αὐ­τὸς πα­τρὸς μὲν Ζα­ρέ, ἐκ τῶν Ἠ­σαῦ υἱ­ῶν υἱ­ός, μη­τρὸς δὲ Βο­σόῤ­ῥας, ὥ­στε εἶ­ναι αὐ­τὸν πέμ­πτον ἀ­πὸ Ἀ­βρα­άμ.

Προ­φη­τεί­ας Ἡ­σα­ΐ­ου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα
(νβ´ 13 - νδ´ 1).

Τά­δε λέ­γει Κύ­ρι­ος· Ἰ­δοὺ συ­νή­σει ὁ παῖς μου, καὶ ὑ­ψω­θή­σε­ται, καὶ δο­ξα­σθή­σε­ται, καὶ με­τε­ω­ρι­σθή­σε­ται σφό­δρα. Ὃν τρό­πον ἐκ­στή­σον­ται ἐ­πὶ σὲ πολ­λοί, οὕ­τως ἀ­δο­ξή­σει ἀ­πὸ τῶν ἀν­θρώ­πων τὸ εἶ­δός σου, καὶ ἡ δό­ξα σου ἀ­πὸ υἱ­ῶν ἀν­θρώ­πων. Οὕ­τω θαυ­μά­σον­ται ἔ­θνη πολ­λὰ ἐπ᾿ αὐ­τῷ· καὶ συ­νέ­ξου­σι βα­σι­λεῖς τὸ στό­μα αὐ­τῶν, ὅ­τι οἷς οὐκ ἀ­νηγ­γέ­λη πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὄ­ψον­ται, καὶ οἳ οὐκ ἀ­κη­κό­α­σι, συ­νή­σου­σι.

Κύ­ρι­ε, τίς ἐ­πί­στευ­σε τῇ ἀ­κο­ῇ ἡ­μῶν; καὶ ὁ βρα­χί­ων Κυ­ρί­ου τί­νι ἀ­πε­κα­λύ­φθη; Ἀ­νηγ­γεί­λα­μεν, ὡς παι­δί­ον ἐ­ναν­τί­ον αὐ­τοῦ, ὡς ῥί­ζα ἐν γῇ δι­ψώ­σῃ. Οὐκ ἔ­στιν εἶ­δος αὐ­τῷ, οὐ­δὲ δό­ξα· καὶ εἴ­δο­μεν αὐ­τόν, καὶ οὐκ εἶ­χεν εἶ­δος, οὐ­δὲ κάλ­λος· ἀλ­λὰ τὸ εἶ­δος αὐ­τοῦ ἄ­τι­μον καὶ ἐ­κλεῖ­πον πα­ρὰ πάν­τας τοὺς υἱ­οὺς τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἄν­θρω­πος ἐν πλη­γῇ ὤν, καὶ εἰ­δὼς φέ­ρειν μα­λα­κί­αν, ὅ­τι ἀ­πέ­στρα­πται τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ· ἠ­τι­μά­σθη, καὶ οὐκ ἐ­λο­γί­σθη.

Οὗ­τος τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν φέ­ρει, καὶ πε­ρὶ ἡ­μῶν ὀ­δυ­νᾶ­ται· καὶ ἡ­μεῖς ἐ­λο­γι­σά­με­θα αὐ­τὸν εἶ­ναι ἐν πό­νῳ, καὶ ἐν πλη­γῇ ὑ­πὸ Θε­οῦ, καὶ ἐν κα­κώ­σει. Αὐ­τὸς δὲ ἐ­τραυ­μα­τί­σθη δι­ὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν, καὶ με­μα­λά­κι­σται, δι­ὰ τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν· παι­δεί­α εἰ­ρή­νης ἡ­μῶν ἐπ᾿ αὐ­τόν· τῷ μώ­λω­πι αὐ­τοῦ ἡ­μεῖς ἰ­ά­θη­μεν. Πάν­τες ὡς πρό­βα­τα ἐ­πλα­νή­θη­μεν· ἄν­θρω­πος τῇ ὁ­δῷ αὑ­τοῦ ἐ­πλα­νή­θη. Καὶ Κύ­ρι­ος πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τὸν ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν· καὶ αὐ­τός, δι­ὰ τῷ κε­κα­κῶ­σθαι, οὐκ ἀ­νοί­γει τὸ στό­μα αὐ­τοῦ. Ὡς πρό­βα­τον ἐ­πὶ σφα­γὴν ἤ­χθη, καὶ ὡς ἀ­μνὸς ἐ­ναν­τί­ον τοῦ κεί­ρον­τος αὐ­τὸν ἄ­φω­νος, οὕ­τως οὐκ ἀ­νοί­γει τὸ στό­μα αὐ­τοῦ. Ἐν τῇ τα­πει­νώ­σει αὐ­τοῦ, ἡ κρί­σις αὐ­τοῦ ἤρ­θη· τὴν δὲ γε­νε­ὰν αὐ­τοῦ, τίς δι­η­γή­σε­ται; ὅ­τι αἴ­ρε­ται ἀ­πὸ τῆς γῆς ἡ ζω­ὴ αὐ­τοῦ· ἀ­πὸ τῶν ἀ­νο­μι­ῶν τοῦ λα­οῦ μου ἤ­χθη εἰς θά­να­τον. Καὶ δώ­σω τοὺς πο­νη­ροὺς ἀν­τὶ τῆς τα­φῆς αὐ­τοῦ, καὶ τοὺς πλου­σί­ους, ἀν­τὶ τοῦ θα­νά­του αὐ­τοῦ· ὅ­τι ἀ­νο­μί­αν οὐκ ἐ­ποί­η­σεν, οὐ­δὲ εὑ­ρέ­θη δό­λος ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ· καὶ βού­λε­ται Κύ­ρι­ος κα­θα­ρί­σαι αὐ­τὸν τῆς πλη­γῆς.

Ἐ­ὰν δῶ­τε πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας, ἡ ψυ­χὴ ὑ­μῶν ὄ­ψε­ται σπέρ­μα μα­κρό­βι­ον· καὶ βού­λε­ται Κύ­ρι­ος ἐν χει­ρὶ αὐ­τοῦ ἀ­φε­λεῖν ἀ­πὸ τοῦ πό­νου τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ· δεῖ­ξαι αὐ­τῷ φῶς, καὶ πλά­σαι τῇ συ­νέ­σει· δι­και­ῶ­σαι δί­και­ον, εὖ δου­λεύ­ον­τα πολ­λοῖς, καὶ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν αὐ­τὸς ἀ­νοί­σει. Δι­ὰ τοῦ­το αὐ­τὸς κλη­ρο­νο­μή­σει πολ­λούς, καὶ τῶν ἰ­σχυ­ρῶν με­ρι­εῖ σκῦ­λα, ἀνθ᾿ ὧν πα­ρε­δό­θη εἰς θά­να­τον ἡ ψυ­χή αὐ­τοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀ­νό­μοις ἐ­λο­γί­σθη· καὶ αὐ­τὸς ἁ­μαρ­τί­ας πολ­λῶν ἀ­νή­νεγ­κε, καὶ δι­ὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν πα­ρε­δό­θη.

Εὐ­φράν­θη­τι στεῖ­ρα, ἡ οὐ τί­κτου­σα, ῥῆ­ξον καὶ βό­η­σον ἡ οὐκ ὠ­δί­νου­σα· ὅ­τι πολ­λὰ τὰ τέ­κνα τῆς ἐ­ρή­μου μᾶλ­λον, ἢ τῆς ἐ­χού­σης τὸν ἄν­δρα.

* * *

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος πλ. β´. Ψαλ­μὸς πζ´ (87).

Ἔ­θεν­τό με ἐν λάκ­κῳ κα­τω­τά­τῳ, ἐν σκο­τει­νοῖς καὶ ἐν σκι­ᾷ θα­νά­του.

Στίχ. α´. Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἡ­μέ­ρας ἐ­κέ­κρα­ξα καὶ ἐν νυ­κτὶ ἐ­ναν­τί­ον σου.

Στίχ. β´. Προ­σε­λο­γί­σθην με­τὰ τῶν κα­τα­βαι­νόν­των εἰς λάκ­κον, ἐ­γε­νή­θην ὡ­σεὶ ἄν­θρω­πος ἀ­βο­ή­θη­τος ἐν νε­κροῖς ἐ­λεύ­θε­ρος.

Πρὸς Κο­ριν­θί­ους Α´ Ἐ­πι­στο­λῆς Παύ­λου
τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (α´ 18 - β´ 2).

Ἀ­δελ­φοί, ὁ λό­γος ὁ τοῦ Σταυ­ροῦ τοῖς μὲν ἀ­πολ­λυ­μέ­νοις μω­ρί­α ἐ­στί, τοῖς δὲ σῳ­ζο­μέ­νοις ἡ­μῖν δύ­να­μις Θε­οῦ ἐ­στι. Γέ­γρα­πται γάρ· «Ἀ­πο­λῶ τὴν σο­φί­αν τῶν σο­φῶν, καὶ τὴν σύ­νε­σιν τῶν συ­νε­τῶν ἀ­θε­τή­σω». Ποῦ σο­φός; ποῦ γραμ­μα­τεύς; ποῦ συ­ζη­τη­τὴς τοῦ αἰ­ῶ­νος τού­του; Οὐ­χὶ ἐ­μώ­ρα­νεν ὁ Θε­ὸς τὴν σο­φί­αν τοῦ κό­σμου τού­του; Ἐ­πει­δὴ γὰρ ἐν τῇ σο­φί­ᾳ τοῦ Θε­οῦ οὐκ ἔ­γνω ὁ κό­σμος δι­ὰ τῆς σο­φί­ας τὸν Θε­όν, εὐ­δό­κη­σεν ὁ Θε­ὸς δι­ὰ τῆς μω­ρί­ας τοῦ κη­ρύγ­μα­τος σῶ­σαι τοὺς πι­στεύ­ον­τας. Ἐ­πει­δὴ καὶ Ἰ­ου­δαῖ­οι ση­μεῖ­ον αἰ­τοῦ­σι, καὶ Ἕλ­λη­νες σο­φί­αν ζη­τοῦ­σιν, ἡ­μεῖς δὲ κη­ρύσ­σο­μεν Χρι­στὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον, Ἰ­ου­δαί­οις μὲν σκάν­δα­λον, Ἕλ­λη­σι δὲ μω­ρί­αν· αὐ­τοῖς δὲ τοῖς κλη­τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις τε καὶ Ἕλ­λη­σι, Χρι­στὸν Θε­οῦ δύ­να­μιν καὶ Θε­οῦ σο­φί­αν. Ὅ­τι τὸ μω­ρὸν τοῦ Θε­οῦ, σο­φώ­τε­ρον τῶν ἀν­θρώ­πων ἐ­στί· καὶ τὸ ἀ­σθε­νὲς τοῦ Θε­οῦ, ἰ­σχυ­ρό­τε­ρον τῶν ἀν­θρώ­πων ἐ­στί.

Βλέ­πε­τε γὰρ τὴν κλῆ­σιν ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί, ὅ­τι οὐ πολ­λοὶ σο­φοὶ κα­τὰ σάρ­κα, οὐ πολ­λοὶ δυ­να­τοί, οὐ πολ­λοὶ εὐ­γε­νεῖς, ἀλ­λὰ τὰ μω­ρὰ τοῦ κό­σμου ἐ­ξε­λέ­ξα­το ὁ Θε­ός, ἵ­να τοὺς σο­φοὺς κα­ται­σχύ­νῃ, καὶ τὰ ἀ­σθε­νῆ τοῦ κό­σμου ἐ­ξε­λέ­ξα­το ὁ Θε­ός, ἵ­να κα­ται­σχύ­νῃ τὰ ἰ­σχυ­ρά, καὶ τὰ ἀ­γε­νῆ τοῦ κό­σμου καὶ τὰ ἐ­ξου­θε­νη­μέ­να ἐ­ξε­λέ­ξα­το ὁ Θε­ός, καὶ τὰ μὴ ὄν­τα, ἵ­να τὰ ὄν­τα κα­ταρ­γή­σῃ· ὅ­πως μὴ καυ­χή­ση­ται πᾶ­σα σὰρξ ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ. Ἐξ αὐ­τοῦ δὲ ὑ­μεῖς ἐ­στε ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ, ὃς ἐ­γε­νή­θη ἡ­μῖν σο­φί­α ἀ­πὸ Θε­οῦ, δι­και­ο­σύ­νη τε καὶ ἁ­γι­α­σμὸς καὶ ἀ­πο­λύ­τρω­σις· ἵ­να, κα­θὼς γέ­γρα­πται· «Ὁ καυ­χώ­με­νος, ἐν Κυ­ρί­ῳ καυ­χά­σθω». Κἀ­γὼ ἐλ­θὼν πρὸς ὑ­μᾶς, ἀ­δελ­φοί, ἦλ­θον, οὐ καθ᾿ ὑ­πε­ρο­χὴν λό­γου ἢ σο­φί­ας, κα­ταγ­γέλ­λων ὑ­μῖν τὸ μαρ­τύ­ρι­ον τοῦ Θε­οῦ. Οὐ γὰρ ἔ­κρι­να τοῦ εἰ­δέ­ναι τι ἐν ὑ­μῖν, εἰ μὴ Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, καὶ τοῦ­τον ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Ἦ­χος πλ. α´. Ψαλ­μὸς ξη´.

Στίχ. α´. Σῶ­σόν με, ὁ Θε­ός, ὅ­τι εἰ­σήλ­θο­σαν ὕ­δα­τα ἕ­ως ψυ­χῆς μου.

Στίχ. β´. Ὀ­νει­δι­σμὸν προ­σε­δό­κη­σεν ἡ ψυ­χή μου καὶ τα­λαι­πω­ρί­αν.

Στίχ. γ´. Καὶ ἔ­δω­καν εἰς τὸ βρῶ­μά μου χο­λήν, καὶ εἰς τὴν δί­ψαν μου ἐ­πό­τι­σάν με ὄ­ξος.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Πρό­σχω­μεν.

Καὶ ὁ δι­ά­κο­νος ἀ­πὸ τοῦ ἄμ­βω­νος
ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ματθ. κζ´ 1-38. Λουκ. κγ´ 39-43. Ματθ. κζ´ 39-54. Ἰ­ω­άν. ιθ´ 31-37. Ματθ. κζ´ 55-61).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, συμ­βού­λι­ον ἔ­λα­βον πάν­τες οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι τοῦ λα­οῦ κα­τὰ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ὥ­στε θα­να­τῶ­σαι αὐ­τόν· καὶ δή­σαν­τες αὐ­τὸν ἀ­πή­γα­γον καὶ πα­ρέ­δω­καν αὐ­τὸν Πον­τί­ῳ Πι­λά­τῳ τῷ ἡ­γε­μό­νι.

Τό­τε ἰ­δὼν Ἰ­ού­δας ὁ πα­ρα­δι­δοὺς αὐ­τὸν ὅ­τι κα­τε­κρί­θη, με­τα­με­λη­θεὶς ἀ­πέ­στρε­ψε τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ τοῖς πρε­σβυ­τέ­ροις λέ­γων· Ἥ­μαρ­τον πα­ρα­δοὺς αἷ­μα ἀ­θῷ­ον. Οἱ δὲ εἶ­πον· Τί πρὸς ἡ­μᾶς; Σὺ ὄ­ψει. Καὶ ῥί­ψας τὰ ἀρ­γύ­ρι­α ἐν τῷ να­ῷ ἀ­νε­χώ­ρη­σε, καὶ ἀ­πελ­θὼν ἀ­πήγ­ξα­το.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς λα­βόν­τες τὰ ἀρ­γύ­ρι­α εἶ­πον· Οὐκ ἔ­ξε­στι βα­λεῖν αὐ­τὰ εἰς τὸν κορ­βα­νᾶν, ἐ­πεὶ τι­μὴ αἵ­μα­τός ἐ­στι. Συμ­βού­λι­ον δὲ λα­βόν­τες ἠ­γό­ρα­σαν ἐξ αὐ­τῶν τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως εἰς τα­φὴν τοῖς ξέ­νοις· δι­ὸ ἐ­κλή­θη ὁ ἀ­γρὸς ἐ­κεῖ­νος ἀ­γρὸς αἵ­μα­τος ἕ­ως τῆς σή­με­ρον. Τό­τε ἐ­πλη­ρώ­θη τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ Ἱ­ε­ρε­μί­ου τοῦ προ­φή­του λέ­γον­τος· «Καὶ ἔ­λα­βον τὰ τρι­ά­κον­τα ἀρ­γύ­ρι­α, τὴν τι­μὴν τοῦ τε­τι­μη­μέ­νου ὃν ἐ­τι­μή­σαν­το ἀ­πὸ υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ, καὶ ἔ­δω­καν αὐ­τὰ εἰς τὸν ἀ­γρὸν τοῦ κε­ρα­μέ­ως, κα­θὰ συ­νέ­τα­ξέ μοι Κύ­ρι­ος».

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­στη ἔμ­προ­σθεν τοῦ ἡ­γε­μό­νος· καὶ ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν ὁ ἡ­γε­μὼν λέ­γων· Σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φη αὐ­τῷ· Σὺ λέ­γεις. Καὶ ἐν τῷ κα­τη­γο­ρεῖ­σθαι αὐ­τὸν ὑ­πὸ τῶν ἀρ­χι­ε­ρέ­ων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων οὐ­δὲν ἀ­πε­κρί­να­το. Τό­τε λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Πι­λᾶ­τος· Οὐκ ἀ­κού­εις πό­σα σου κα­τα­μαρ­τυ­ροῦ­σι; Καὶ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ πρὸς οὐ­δὲ ἓν ῥῆ­μα, ὥ­στε θαυ­μά­ζειν τὸν ἡ­γε­μό­να λί­αν.

Κα­τὰ δὲ ἑ­ορ­τὴν εἰ­ώ­θει ὁ ἡ­γε­μὼν ἀ­πο­λύ­ειν ἕ­να τῷ ὄ­χλῳ δέ­σμι­ον, ὃν ἤ­θε­λον. Εἶ­χον δὲ τό­τε δέ­σμι­ον ἐ­πί­ση­μον λε­γό­με­νον Βα­ραβ­βᾶν. Συ­νηγ­μέ­νων οὖν αὐ­τῶν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί­να θέ­λε­τε ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Βα­ραβ­βᾶν ἢ Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; ᾜ­δει γὰρ ὅ­τι δι­ὰ φθό­νον πα­ρέ­δω­καν αὐ­τόν.

Κα­θη­μέ­νου δὲ αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τοῦ βή­μα­τος ἀ­πέ­στει­λε πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ λέ­γου­σα· Μη­δέν σοι καὶ τῷ δι­καί­ῳ ἐ­κεί­νῳ· πολ­λὰ γὰρ ἔ­πα­θον σή­με­ρον κατ᾿ ὄ­ναρ δι᾿ αὐ­τόν.

Οἱ δὲ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι ἔ­πει­σαν τοὺς ὄ­χλους ἵ­να αἰ­τή­σων­ται τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν ἀ­πο­λέ­σω­σιν. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἡ­γε­μὼν εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί­να θέ­λε­τε ἀ­πὸ τῶν δύ­ο ἀ­πο­λύ­σω ὑ­μῖν; Οἱ δὲ εἶ­πον· Βα­ραβ­βᾶν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Πι­λᾶ­τος· Τί οὖν ποι­ή­σω Ἰ­η­σοῦν τὸν λε­γό­με­νον Χρι­στόν; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ πάν­τες· Σταυ­ρω­θή­τω. Ὁ δὲ ἡ­γε­μὼν ἔ­φη· Τί γὰρ κα­κὸν ἐ­ποί­η­σεν; Οἱ δὲ πε­ρισ­σῶς ἔ­κρα­ζον λέ­γον­τες· Σταυ­ρω­θή­τω.

Ἰ­δὼν δὲ ὁ Πι­λᾶ­τος ὅ­τι οὐ­δὲν ὠ­φε­λεῖ, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον θό­ρυ­βος γί­νε­ται, λα­βὼν ὕ­δωρ ἀ­πε­νί­ψα­το τὰς χεῖ­ρας ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ὄ­χλου λέ­γων· Ἀ­θῶ­ός εἰ­μι ἀ­πὸ τοῦ αἵ­μα­τος τοῦ δι­καί­ου τού­του· ὑ­μεῖς ὄ­ψε­σθε. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς πᾶς ὁ λα­ὸς εἶ­πε· Τὸ αἷ­μα αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­πὶ τὰ τέ­κνα ἡ­μῶν. Τό­τε ἀ­πέ­λυ­σεν αὐ­τοῖς τὸν Βα­ραβ­βᾶν, τὸν δὲ Ἰ­η­σοῦν φραγ­γε­λώ­σας πα­ρέ­δω­κεν ἵ­να σταυ­ρω­θῇ.

Τό­τε οἱ στρα­τι­ῶ­ται τοῦ ἡ­γε­μό­νος πα­ρα­λα­βόν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν εἰς τὸ πραι­τώ­ρι­ον συ­νή­γα­γον ἐπ᾿ αὐ­τὸν ὅ­λην τὴν σπεῖ­ραν· καὶ ἐκ­δύ­σαν­τες αὐ­τὸν πε­ρι­έ­θη­καν αὐ­τῷ χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην, καὶ πλέ­ξαν­τες στέ­φα­νον ἐκ ἀ­καν­θῶν ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ καὶ κά­λα­μον ἐ­πὶ τὴν δε­ξι­ὰν αὐ­τοῦ, καὶ γο­νυ­πε­τή­σαν­τες ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ ἐ­νέ­παι­ζον αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Χαῖ­ρε ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· καὶ ἐμ­πτύ­σαν­τες εἰς αὐ­τὸν ἔ­λα­βον τὸν κά­λα­μον καὶ ἔ­τυ­πτον εἰς τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ.

Καὶ ὅ­τε ἐ­νέ­παι­ξαν αὐ­τῷ, ἐ­ξέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὴν χλα­μύ­δα καὶ ἐ­νέ­δυ­σαν αὐ­τὸν τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­πή­γα­γον αὐ­τὸν εἰς τὸ σταυ­ρῶ­σαι. Ἐ­ξερ­χό­με­νοι δὲ εὗ­ρον ἄν­θρω­πον Κυ­ρη­ναῖ­ον ὀ­νό­μα­τι Σί­μω­να· τοῦ­τον ἠγ­γά­ρευ­σαν ἵ­να ἄ­ρῃ τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ.

Καὶ ἐλ­θόν­τες εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Γολ­γο­θᾶ, ὅ ἐ­στι λε­γό­με­νος κρα­νί­ου τό­πος, ἔ­δω­καν αὐ­τῷ πι­εῖν ὄ­ξος με­τὰ χο­λῆς με­μιγ­μέ­νον· καὶ γευ­σά­με­νος οὐκ ἤ­θε­λε πι­εῖν. Σταυ­ρώ­σαν­τες δὲ αὐ­τὸν δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ βα­λόν­τες κλῆ­ρον, [ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν ὑ­πὸ τοῦ προ­φή­του· «Δι­ε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱ­μά­τι­ά μου ἑ­αυ­τοῖς, καὶ ἐ­πὶ τὸ ἱ­μα­τι­σμόν μου ἔ­βα­λον κλῆ­ρον»,] καὶ κα­θή­με­νοι ἐ­τή­ρουν αὐ­τὸν ἐ­κεῖ. Καὶ ἐ­πέ­θη­καν ἐ­πά­νω τῆς κε­φα­λῆς αὐ­τοῦ τὴν αἰ­τί­αν αὐ­τοῦ γε­γραμ­μέ­νην· Οὗ­τός ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Τό­τε σταυ­ροῦν­ται σὺν αὐ­τῷ δύ­ο λῃ­σταί, εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων.

Εἷς δὲ τῶν κρε­μα­σθέν­των κα­κούρ­γων ἐ­βλα­σφή­μει αὐ­τὸν λέ­γων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χρι­στός, σῶ­σον σε­αυ­τὸν καὶ ἡ­μᾶς. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἕ­τε­ρος ἐ­πε­τί­μα αὐ­τῷ λέ­γων· Οὐ­δὲ φο­βῇ σὺ τὸν Θε­όν, ὅ­τι ἐν τῷ αὐ­τῷ κρί­μα­τι εἶ; Καὶ ἡ­μεῖς μὲν δι­καί­ως· ἄ­ξι­α γὰρ ὧν ἐ­πρά­ξα­μεν ἀ­πο­λαμ­βά­νο­μεν· οὗ­τος δὲ οὐ­δὲν ἄ­το­πον ἔ­πρα­ξε. Καὶ ἔ­λε­γε τῷ Ἰ­η­σοῦ· Μνή­σθη­τί μου, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἀ­μὴν λέ­γω σοι, σή­με­ρον μετ᾿ ἐ­μοῦ ἔ­σῃ ἐν τῷ πα­ρα­δεί­σῳ.

Οἱ δὲ πα­ρα­πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­βλα­σφή­μουν αὐ­τὸν κι­νοῦν­τες τὰς κε­φα­λὰς αὐ­τῶν καὶ λέ­γον­τες· Ὁ κα­τα­λύ­ων τὸν να­ὸν καὶ ἐν τρι­σὶν ἡ­μέ­ραις οἰ­κο­δο­μῶν! σῶ­σον σε­αυ­τόν· εἰ Υἱ­ὸς εἶ τοῦ Θε­οῦ, κα­τά­βη­θι ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ. Ὁ­μοί­ως δὲ καὶ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς ἐμ­παί­ζον­τες με­τὰ τῶν γραμ­μα­τέ­ων καὶ πρε­σβυ­τέ­ρων καὶ Φα­ρι­σαί­ων ἔ­λε­γον· Ἄλ­λους ἔ­σω­σεν, ἑ­αυ­τὸν οὐ δύ­να­ται σῶ­σαι· εἰ βα­σι­λεὺς Ἰσ­ρα­ήλ ἐ­στι, κα­τα­βά­τω νῦν ἀ­πὸ τοῦ σταυ­ροῦ καὶ πι­στεύ­σο­μεν αὐ­τῷ· πέ­ποι­θεν ἐ­πὶ τὸν Θε­όν, ῥυ­σά­σθω νῦν αὐ­τόν, εἰ θέ­λει αὐ­τόν· εἶ­πε γὰρ ὅ­τι Θε­οῦ εἰ­μι Υἱ­ός. Τὸ δ᾿ αὐ­τὸ καὶ οἱ λῃ­σταὶ οἱ συ­σταυ­ρω­θέν­τες αὐ­τῷ ὠ­νεί­δι­ζον αὐ­τόν.

Ἀ­πὸ δὲ ἕ­κτης ὥ­ρας σκό­τος ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ πᾶ­σαν τὴν γῆν ἕ­ως ὥ­ρας ἐ­νά­της. Πε­ρὶ δὲ τὴν ἐ­νά­την ὥ­ραν ἀ­νε­βό­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς φω­νῇ με­γά­λῃ λέ­γων· «Ἠ­λὶ Ἠ­λὶ λι­μᾶ σα­βα­χθα­νί;» Τοῦτ᾿ ἔ­στι, Θε­έ μου Θε­έ μου, ἱ­να­τί με ἐγ­κα­τέ­λι­πες; Τι­νὲς δὲ τῶν ἐ­κεῖ ἑ­στώ­των ἀ­κού­σαν­τες ἔ­λε­γον ὅ­τι Ἠ­λί­αν φω­νεῖ οὗ­τος. Καὶ εὐ­θέ­ως δρα­μὼν εἷς ἐξ αὐ­τῶν καὶ λα­βὼν σπόγ­γον πλή­σας τε ὄ­ξους καὶ πε­ρι­θεὶς κα­λά­μῳ ἐ­πό­τι­ζεν αὐ­τόν. Οἱ δὲ λοι­ποὶ ἔ­λε­γον· Ἄ­φες ἴ­δω­μεν εἰ ἔρ­χε­ται Ἠ­λί­ας σώ­σων αὐ­τόν.

Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς πά­λιν κρά­ξας φω­νῇ με­γά­λῃ ἀ­φῆ­κε τὸ πνεῦ­μα. Καὶ ἰ­δοὺ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ ἐ­σχί­σθη εἰς δύ­ο ἀ­πὸ ἄ­νω­θεν ἕ­ως κά­τω, καὶ ἡ γῆ ἐ­σεί­σθη καὶ αἱ πέ­τραι ἐ­σχί­σθη­σαν, καὶ τὰ μνη­μεῖ­α ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν καὶ πολ­λὰ σώ­μα­τα τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων ἁ­γί­ων ἠ­γέρ­θη, καὶ ἐ­ξελ­θόν­τες ἐκ τῶν μνη­μεί­ων, με­τὰ τὴν ἔ­γερ­σιν αὐ­τοῦ εἰ­σῆλ­θον εἰς τὴν ἁ­γί­αν πό­λιν καὶ ἐ­νε­φα­νί­σθη­σαν πολ­λοῖς. Ὁ δὲ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος καὶ οἱ μετ᾿ αὐ­τοῦ τη­ροῦν­τες τὸν Ἰ­η­σοῦν, ἰ­δόν­τες τὸν σει­σμὸν καὶ τὰ γε­νό­με­να ἐ­φο­βή­θη­σαν σφό­δρα λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ Υἱ­ὸς ἦν οὗ­τος.

Οἱ οὖν Ἰ­ου­δαῖ­οι, ἵ­να μὴ μεί­νῃ ἐ­πὶ τοῦ σταυ­ροῦ τὰ σώ­μα­τα ἐν τῷ σαβ­βά­τῳ, ἐ­πεὶ πα­ρα­σκευ­ὴ ἦν· ἦν γὰρ με­γά­λη ἡ ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νου τοῦ σαβ­βά­του· ἠ­ρώ­τη­σαν τὸν Πι­λᾶ­τον ἵ­να κα­τε­α­γῶ­σιν αὐ­τῶν τὰ σκέ­λη, καὶ ἀρ­θῶ­σιν. Ἦλ­θον οὖν οἱ στρα­τι­ῶ­ται, καὶ τοῦ μὲν πρώ­του κα­τέ­α­ξαν τὰ σκέ­λη καὶ τοῦ ἄλ­λου τοῦ συ­σταυ­ρω­θέν­τος αὐ­τῷ· ἐ­πὶ δὲ τὸν Ἰ­η­σοῦν ἐλ­θόν­τες, ὡς εἶ­δον αὐ­τὸν ἤ­δη τε­θνη­κό­τα, οὐ κα­τέ­α­ξαν αὐ­τοῦ τὰ σκέ­λη, ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρα­τι­ω­τῶν λόγ­χῃ αὐ­τοῦ τὴν πλευ­ρὰν ἔ­νυ­ξε, καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­ξῆλ­θεν αἷ­μα καὶ ὕ­δωρ. Καὶ ὁ ἑ­ω­ρα­κὼς με­μαρ­τύ­ρη­κε, καὶ ἀ­λη­θι­νὴ αὐ­τοῦ ἐ­στιν ἡ μαρ­τυ­ρί­α, κἀ­κεῖ­νος οἶ­δεν ὅ­τι ἀ­λη­θῆ λέ­γει, ἵ­να καὶ ὑ­μεῖς πι­στεύ­ση­τε. Ἐ­γέ­νε­το γὰρ ταῦ­τα, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ, «Ὀ­στοῦν οὐ συν­τρι­βή­σε­ται αὐ­τοῦ». Καὶ πά­λιν ἑ­τέ­ρα γρα­φὴ λέ­γει· «Ὄ­ψον­ται εἰς ὃν ἐ­ξε­κέν­τη­σαν».

Ἦ­σαν δὲ ἐ­κεῖ καὶ γυ­ναῖ­κες πολ­λαὶ ἀ­πὸ μα­κρό­θεν θε­ω­ροῦ­σαι, αἵ­τι­νες ἠ­κο­λού­θη­σαν τῷ Ἰ­η­σοῦ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λαί­ας δι­α­κο­νοῦ­σαι αὐ­τῷ· ἐν αἷς ἦν Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή, καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Ἰ­ω­σῆ μή­τηρ, καὶ ἡ μή­τηρ τῶν υἱ­ῶν Ζε­βε­δαί­ου.

Ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης* ἦλ­θεν ἄν­θρω­πος πλού­σι­ος ἀ­πὸ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας, τοὔ­νο­μα Ἰ­ω­σήφ, ὃς καὶ αὐ­τὸς ἐ­μα­θή­τευ­σε τῷ Ἰ­η­σοῦ· οὗ­τος προ­σελ­θὼν τῷ Πι­λά­τῳ ᾐ­τή­σα­το τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Τό­τε ὁ Πι­λᾶ­τος ἐ­κέ­λευ­σεν ἀ­πο­δο­θῆ­ναι τὸ σῶ­μα. Καὶ λα­βὼν τὸ σῶ­μα ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἐ­νε­τύ­λι­ξεν αὐ­τὸ σιν­δό­νι κα­θα­ρᾷ, καὶ ἔ­θη­κεν αὐ­τὸ ἐν τῷ και­νῷ αὐ­τοῦ μνη­μεί­ῳ ὃ ἐ­λα­τό­μη­σεν ἐν τῇ πέ­τρᾳ, καὶ προ­σκυ­λί­σας λί­θον μέ­γαν τῇ θύ­ρᾳ τοῦ μνη­μεί­ου ἀ­πῆλ­θεν. Ἦν δὲ ἐ­κεῖ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ ἡ ἄλ­λη Μα­ρί­α, κα­θή­με­ναι ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ τά­φου.

Ὁ α´ χο­ρός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* Εἰς τὸ ση­μεῖ­ον τοῦ­το ἐ­ξέρ­χε­ται εἷς ἱ­ε­ρεὺς καὶ ποι­εῖ τὴν ἀ­πο­κα­θή­λω­σιν τοῦ ἐν τῷ μέ­σῳ τοῦ Να­οῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου, τὸν ὁ­ποῖ­ον κα­λύ­πτει δι­ὰ σιν­δό­νος καὶ εἰ­σά­γει εἰς τὸ ἅ­γι­ον Βῆ­μα.

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς).

Εἴ­πω­μεν πάν­τες ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας ἡ­μῶν εἴ­πω­μεν.

Κύ­ρι­ε παν­το­κρά­τορ, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΟ «ΚΑΤΑΞΙΩΣΟΝ»

Ὁ προ­ε­στώς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Κα­τα­ξί­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ἑ­σπέ­ρᾳ ταύ­τῃ ἀ­να­μαρ­τή­τους φυ­λα­χθῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ αἰ­νε­τὸν καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, κα­θά­περ ἠλ­πί­σα­μεν ἐ­πὶ σέ.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε· δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα· συ­νέ­τι­σόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Ἅ­γι­ε· φώ­τι­σόν με τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.

Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου μὴ πα­ρί­δῃς.

Σοὶ πρέ­πει αἶ­νος, σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος, σοὶ δό­ξα πρέ­πει, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ Πλη­ρω­τι­κά, ὁ δὲ χο­ρὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται εἰς μὲν τὰς δύ­ο πρώ­τας δε­ή­σεις δι­ὰ τοῦ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον, εἰς τὰς ἑ­πο­μέ­νας ἓξ δι­ὰ τοῦ Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε, εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν δι­ὰ τοῦ Σοί, Κύ­ρι­ε.

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν ἑ­σπε­ρι­νὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῆ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἑ­σπέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν τῆς κεφαλοκλισίας καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Εἴ­η τὸ κρά­τος τῆς βα­σι­λεί­ας σου εὐ­λο­γη­μέ­νον καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Με­τὰ δὲ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν γί­νε­ται ἡ ἔ­ξο­δος τοῦ Ἐ­πι­τα­φί­ου ἐκ τοῦ ἱ­ε­ροῦ Βή­μα­τος καὶ ἡ ἀ­πό­θε­σις αὐ­τοῦ εἰς τὸ ἐν τῷ μέ­σῳ τοῦ Να­οῦ προ­ηυ­τρε­πι­σμέ­νον κου­βού­κλι­ον, ψαλ­λο­μέ­νων τῶν ἀ­πο­στί­χων.

* * *

ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Καὶ με­τὰ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν ψάλ­λο­μεν τὰ
ἀ­πό­στι­χα προ­σό­μοι­α. Ἄρ­χε­ται δὲ ὁ α´ χο­ρός.

Ἦ­χος β´. Αὐ­τό­με­λον.

Ὅ­τε ἐκ τοῦ ξύ­λου σε νε­κρόν, ὁ Ἀ­ρι­μα­θαῖ­ος κα­θεῖ­λε, τὴν τῶν ἁ­πάν­των ζω­ήν, σμύρ­νῃ καὶ σιν­δό­νι σε, Χρι­στὲ ἐ­κή­δευ­σε· καὶ τῷ πό­θῳ ἠ­πεί­γε­το, καρ­δί­ᾳ καὶ χεί­λει, σῶ­μα τὸ ἀ­κή­ρα­τον, σοῦ πε­ρι­πτύ­ξα­σθαι· ὅ­μως συ­στελ­λό­με­νος φό­βῳ, χαί­ρων ἀ­νε­βό­α σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου Φι­λάν­θρω­πε.

Στίχ. Ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­βα­σί­λευ­σεν, εὐ­πρέ­πει­αν ἐ­νε­δύ­σα­το, ἐ­νε­δύ­σα­το Κύ­ρι­ος δύ­να­μιν καὶ πε­ρι­ε­ζώ­σα­το.

Ὅ­τε ἐν τῷ τά­φῳ τῷ και­νῷ, ὑ­πὲρ τοῦ παν­τὸς κα­τε­τέ­θης, ὁ Λυ­τρω­τὴς τοῦ παν­τός, ᾍ­δης ὁ παγ­γέ­λα­στος, ἰ­δών σε ἔ­πτη­ξεν· οἱ μο­χλοὶ συ­νε­τρί­βη­σαν, ἐ­θλά­σθη­σαν πύ­λαι, μνή­μα­τα ἠ­νοί­χθη­σαν, νε­κροὶ ἀ­νί­σταν­το· τό­τε ὁ Ἀ­δὰμ εὐ­χα­ρί­στως, χαί­ρων ἀ­νε­βό­α σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου Φι­λάν­θρω­πε.

Στίχ. Καὶ γὰρ ἐ­στε­ρέ­ω­σε τὴν οἰ­κου­μέ­νην, ἥ­τις οὐ σα­λευ­θή­σε­ται.

Ὅ­τε ἐν τῷ τά­φῳ σαρ­κι­κῶς, θέ­λων συ­νε­κλεί­σθης ὁ φύ­σει, τῇ τῆς Θε­ό­τη­τος, μέ­νων ἀ­πε­ρί­γρα­πτος, καὶ ἀ­δι­ό­ρι­στος, τὰ θα­νά­του ἀ­πέ­κλει­σας, τα­μεῖ­α καὶ ᾍ­δου, ἅ­παν­τα ἐ­κέ­νω­σας, Χρι­στὲ βα­σί­λει­α· τό­τε καὶ τὸ Σάβ­βα­τον τοῦ­το, θεί­ας εὐ­λο­γί­ας καὶ δό­ξης, καὶ τῆς σῆς λαμ­πρό­τη­τος ἠ­ξί­ω­σας.

Στίχ. Τῷ οἴ­κῳ σου πρέ­πει ἁ­γί­α­σμα, Κύ­ρι­ε, εἰς μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν.

Ὅ­τε αἱ Δυ­νά­μεις σε Χρι­στέ, πλά­νον ὑπ᾿ ἀ­νό­μων ἑ­ώ­ρων, συ­κο­φαν­τού­με­νον, ἔ­φριτ­τον τὴν ἄ­φα­τον, μα­κρο­θυ­μί­αν σου, καὶ τὸν λί­θον τοῦ μνή­μα­τος, χερ­σὶ σφρα­γι­σθέν­τα, αἷς σου τὴν ἀ­κή­ρα­τον, πλευ­ρὰν ἐ­λόγ­χευ­σαν· ὅ­μως τῇ ἡ­μῶν σω­τη­ρί­ᾳ, χαί­ρου­σαι ἐ­βό­ων σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου, Φι­λάν­θρω­πε.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἰ­δι­ό­με­λον. Ἦ­χος πλ. α´.

Σὲ τὸν ἀ­να­βαλ­λό­με­νον, τὸ φῶς ὥ­σπερ ἱ­μά­τι­ον, κα­θε­λὼν Ἰ­ω­σὴφ ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου, σὺν Νι­κο­δή­μῳ, καὶ θε­ω­ρή­σας νε­κρὸν γυ­μνὸν ἄ­τα­φον, εὐ­συμ­πά­θη­τον θρῆ­νον ἀ­να­λα­βών, ὀ­δυ­ρό­με­νος ἔ­λε­γεν· Οἴ­μοι, γλυ­κύ­τα­τε Ἰ­η­σοῦ! ὃν πρὸ μι­κροῦ ὁ ἥ­λι­ος, ἐν Σταυ­ρῷ κρε­μά­με­νον θε­α­σά­με­νος, ζό­φον πε­ρι­ε­βάλ­λε­το, καὶ ἡ γῆ τῷ φό­βῳ ἐ­κυ­μαί­νε­το, καὶ δι­εῤ­ῥή­γνυ­το να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα· ἀλλ᾿ ἰ­δοὺ νῦν βλέ­πω σε, δι᾿ ἐ­μὲ ἑ­κου­σί­ως, ὑ­πελ­θόν­τα θά­να­τον· πῶς σε κη­δεύ­σω Θε­έ μου; ἢ πῶς σιν­δό­σιν εἱ­λή­σω; ποί­αις χερ­σὶ δὲ προσ­ψαύ­σω, τὸ σὸν ἀ­κή­ρα­τον σῶ­μα; ἢ ποῖ­α ᾄ­σμα­τα μέλ­ψω, τῇ σῇ ἐ­ξό­δῳ οἰ­κτίρ­μον; Με­γα­λύ­νω τὰ Πά­θη σου, ὑ­μνο­λο­γῶ καὶ τὴν Τα­φήν σου, σὺν τῇ Ἀ­να­στά­σει κραυ­γά­ζων· Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

* * *

ΝΥΝ ΑΠΟΛΥΕΙΣ-ΤΡΙΣΑΓΙΟΝ-ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ

Με­τὰ τὰ ἀ­πό­στι­χα λέ­γε­ται
ὑ­πὸ τοῦ προ­ε­στῶ­τος ἢ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως ἡ

ᾨ­δὴ Συ­με­ὼν τοῦ θε­ο­δό­χου. (Λουκ. β´ 29-32)

Νῦν ἀ­πο­λύ­εις τὸν δοῦ­λόν σου, Δέ­σπο­τα, κα­τὰ τὸ ῥῆ­μά σου, ἐν εἰ­ρή­νῃ· ὅ­τι εἶ­δον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου τὸ σω­τή­ρι­όν σου, ὃ ἡ­τοί­μα­σας κα­τὰ πρό­σω­πον πάν­των τῶν λα­ῶν· φῶς εἰς ἀ­πο­κά­λυ­ψιν ἐ­θνῶν καὶ δό­ξαν λα­οῦ σου Ἰσ­ρα­ήλ.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λον­ται τὰ ἀ­πο­λυ­τί­κι­α.

Ἦ­χος β´.

Ὁ εὐ­σχή­μων Ἰ­ω­σήφ, ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου κα­θε­λών, τὸ ἄ­χραν­τόν σου Σῶ­μα, σιν­δό­νι κα­θα­ρᾷ, εἱ­λή­σας καὶ ἀ­ρώ­μα­σιν, ἐν μνή­μα­τι και­νῷ, κη­δεύ­σας ἀ­πέ­θε­το.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ταῖς Μυ­ρο­φό­ροις γυ­ναι­ξί, πα­ρὰ τὸ μνῆ­μα ἐ­πι­στάς, ὁ Ἄγ­γε­λος ἐ­βό­α· Τὰ μύ­ρα τοῖς θνη­τοῖς ὑ­πάρ­χει ἁρ­μό­δι­α, Χρι­στὸς δὲ δι­α­φθο­ρᾶς, ἐ­δεί­χθη ἀλ­λό­τρι­ος.

* * *

Η ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Στε­ρε­ώ­σαι Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς τὴν ἁ­γί­αν καὶ ἀ­μώ­μη­τον πί­στιν τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν σὺν τῇ ἁ­γί­ᾳ ἐκ­κλη­σί­ᾳ (ἢ μο­νῇ) ταύ­τῃ εἰς αἰ­ῶ­νας αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κε, σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ὀ προ­ε­στώς·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁ­γίῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν. Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ριε, ἐ­λέ­η­σον. Πά­τερ ἅ­γιε, εὐ­λό­γη­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ δι᾿ ἡ­μᾶς τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ δι­ὰ τὴν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν τὰ φρι­κτὰ πά­θη καὶ τὸν ζω­ο­ποι­ὸν σταυ­ρὸν καὶ τὴν ἑ­κού­σι­ον τα­φὴν σαρ­κὶ κα­τα­δε­ξά­με­νος Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­φή­του προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Καὶ ποι­ῶν τὸ ση­μεῖ­ον τοῦ τι­μί­ου Σταυ­ροῦ μεθ᾿ ὑ­πο­κλί­σε­ως, ἐ­πι­λέ­γει·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ χο­ρὸς καὶ σύμ­πας ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *