Μεγάλη Δευτέρα (13 Απριλίου 2020)

Megali Deftera

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

καθ᾿ ἣν μνεί­αν ποι­ού­με­θα τοῦ μα­κα­ρί­ου Ἰ­ω­σὴφ τοῦ παγ­κά­λου καὶ τῆς ὑ­πὸ τοῦ Κυ­ρί­ου κα­τα­ρα­θεί­σης καὶ ξη­ραν­θεί­σης συ­κῆς.

Μαρ­τί­νου πά­πα Ῥώ­μης ὁ­μο­λο­γη­τοῦ (†655), Ζω­ί­λου καὶ λοι­πῶν μαρ­τύ­ρων. [Ἐ­πέ­τει­ος τῆς ἀ­πο­φρά­δος ἡ­μέ­ρας τῆς ὑ­πὸ τῶν Φράγ­γων γε­νο­μέ­νης ἁ­λώ­σε­ως τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως (13 Ἀ­πρι­λί­ου 1204)].

* * * * *

Ο ΟΡΘΡΟΣ

(Τε­λεῖ­ται συ­νή­θως τῇ Κυ­ρι­α­κῇ
τῶν Βα­ΐ­ων ἑ­σπέ­ρας)

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, Πα­ρά­κλη­τε, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ λέ­γει τὸ τρι­σά­γιον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς ἑ­ξῆς ψαλ­μοὺς (ὧν ἀ­να­γι­νω­σκο­μέ­νων ὁ ἱ­ε­ρεὺς θυ­μι­ᾷ δι­ὰ κατ­ζί­ου).

Ψαλ­μὸς ιθ´ (19).

Ἐ­πα­κού­σαι σου Κύ­ρι­ος ἐν ἡ­μέ­ρᾳ θλί­ψε­ως· ὑ­πε­ρα­σπί­σαι σου τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ Ἰ­α­κώβ.

Ἐ­ξα­πο­στεί­λαι σοι βο­ή­θει­αν ἐξ ἁ­γί­ου, καὶ ἐκ Σι­ὼν ἀν­τι­λά­βοι­τό σου.

Μνη­σθεί­η πά­σης θυ­σί­ας σου, καὶ τὸ ὁ­λο­καύ­τω­μά σου πι­α­νά­τω.

Δῴ­η σοι Κύ­ρι­ος κα­τὰ τὴν καρ­δί­αν σου, καὶ πᾶ­σαν τὴν βου­λήν σου πλη­ρώ­σαι.

Ἀ­γαλ­λι­α­σό­με­θα ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου, καὶ ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου Θε­οῦ ἡ­μῶν με­γα­λυν­θη­σό­με­θα.

Πλη­ρώ­σαι Κύ­ρι­ος πάν­τα τὰ αἰ­τή­μα­τά σου· νῦν ἔ­γνων ὅ­τι ἔ­σω­σε Κύ­ρι­ος τὸν χρι­στὸν αὐ­τοῦ.

Ἐ­πα­κού­σε­ται αὐ­τοῦ ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ· ἐν δυ­να­στεί­αις ἡ σω­τη­ρί­α τῆς δε­ξι­ᾶς αὐ­τοῦ.

Οὗ­τοι ἐν ἅρ­μα­σι καὶ οὗ­τοι ἐν ἵπ­ποις· ἡ­μεῖς δὲ ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου Θε­οῦ ἡ­μῶν με­γα­λυν­θη­σό­με­θα.

Αὐ­τοὶ συ­νε­πο­δί­σθη­σαν καὶ ἔ­πε­σον· ἡ­μεῖς δὲ ἀ­νέ­στη­μεν καὶ ἀ­νωρ­θώ­θη­μεν.

Κύ­ρι­ε, σῶ­σον τὸν βα­σι­λέ­α, καὶ ἐ­πά­κου­σον ἡ­μῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­πι­κα­λε­σώ­με­θά σε.

Ψαλ­μὸς κ´ (20).

Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δυ­νά­μει σου εὐ­φραν­θή­σε­ται ὁ βα­σι­λεύς, καὶ ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται σφό­δρα.

Τὴν ἐ­πι­θυ­μί­αν τῆς καρ­δί­ας αὐ­τοῦ ἔ­δω­κας αὐ­τῷ, καὶ τὴν θέ­λη­σιν τῶν χει­λέ­ων αὐ­τοῦ οὐκ ἐ­στέ­ρη­σας αὐ­τόν.

Ὅ­τι προ­έ­φθα­σας αὐ­τὸν ἐν εὐ­λο­γί­αις χρη­στό­τη­τος· ἔ­θη­κας ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ στέ­φα­νον ἐκ λί­θου τι­μί­ου.

Ζω­ὴν ᾐ­τή­σα­τό σε καὶ ἔ­δω­κας αὐ­τῷ, μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος.

Με­γά­λη ἡ δό­ξα αὐ­τοῦ ἐν τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου, δό­ξαν καὶ με­γα­λο­πρέ­πει­αν ἐ­πι­θή­σεις ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ὅ­τι δώ­σεις αὐ­τῷ εὐ­λο­γί­αν εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος· εὐ­φρα­νεῖς αὐ­τὸν ἐν χα­ρᾷ με­τὰ τοῦ προ­σώ­που σου.

Ὅ­τι ὁ βα­σι­λεὺς ἐλ­πί­ζει ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον, καὶ ἐν τῷ ἐ­λέ­ει τοῦ Ὑ­ψί­στου οὐ μὴ σα­λευ­θῇ.

Εὑ­ρε­θεί­η ἡ χείρ σου πᾶ­σι τοῖς ἐ­χθροῖς σου· ἡ δε­ξι­ά σου εὕ­ροι πάν­τας τοὺς μι­σοῦν­τάς σε.

Ὅ­τι θή­σεις αὐ­τοὺς εἰς κλί­βα­νον πυ­ρός, εἰς και­ρὸν τοῦ προ­σώ­που σου.

Κύ­ρι­ος ἐν ὀρ­γῇ αὐ­τοῦ συν­τα­ρά­ξει αὐ­τούς, καὶ κα­τα­φά­γε­ται αὐ­τοὺς πῦρ.

Τὸν καρ­πὸν αὐ­τῶν ἀ­πὸ τῆς γῆς ἀ­πο­λεῖς, καὶ τὸ σπέρ­μα αὐ­τῶν ἀ­πὸ υἱ­ῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὅ­τι ἔ­κλι­ναν εἰς σὲ κα­κά, δι­ε­λο­γί­σαν­το βου­λάς, αἷς οὐ μὴ δύ­νων­ται στῆ­ναι.

Ὅ­τι θή­σεις αὐ­τοὺς νῶ­τον· ἐν τοῖς πε­ρι­λοί­ποις σου ἑ­τοι­μά­σεις τὸ πρό­σω­πον αὐ­τῶν.

Ὑ­ψώ­θη­τι, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δυ­νά­μει σου· ᾄ­σο­μεν καὶ ψα­λοῦ­μεν τὰς δυ­να­στεί­ας σου.

Δό­ξα. Καὶ νῦν.

Καὶ λέ­γει τὸ τρι­σά­γιον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ τὰ τρο­πά­ρι­α·

Σῶ­σον, Κύ­ρι­ε, τὸν λα­όν σου, καὶ εὐ­λό­γη­σον τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου, νί­κας τοῖς βα­σι­λεῦ­σι, κα­τὰ βαρ­βά­ρων δω­ρού­με­νος, καὶ τὸ σὸν φυ­λάτ­των, δι­ὰ τοῦ Σταυ­ροῦ σου πο­λί­τευ­μα.

Δό­ξα.

Ὁ ὑ­ψω­θεὶς ἐν τῷ Σταυ­ρῷ ἑ­κου­σί­ως, τῇ ἐ­πω­νύ­μῳ σου και­νῇ πο­λι­τεί­ᾳ, τοὺς οἰ­κτιρ­μούς σου δώ­ρη­σαι, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός· εὔ­φρα­νον ἐν τῇ δυ­νά­μει σου, τοὺς πι­στοὺς βα­σι­λεῖς ἡ­μῶν, νί­κας χο­ρη­γῶν αὐ­τοῖς, κα­τὰ τῶν πο­λε­μί­ων. Τὴν συμ­μα­χί­αν ἔ­χοι­εν τὴν σήν, ὅ­πλον εἰ­ρή­νης ἀ­ήτ­τη­τον τρό­παι­ον.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Προ­στα­σί­α φο­βε­ρὰ καὶ ἀ­κα­ταί­σχυν­τε, μὴ πα­ρί­δῃς ἀ­γα­θή, τὰς ἱ­κε­σί­ας ἡ­μῶν, πα­νύ­μνη­τε Θε­ο­τό­κε· στή­ρι­ξον ὀρ­θο­δό­ξων πο­λι­τεί­αν, σῷ­ζε οὓς ἐ­κέ­λευ­σας βα­σι­λεύ­ειν, καὶ χο­ρή­γει αὐ­τοῖς οὐ­ρα­νό­θεν τὴν νί­κην· δι­ό­τι ἔ­τε­κες τὸν Θε­όν, μό­νη εὐ­λο­γη­μέ­νη.

Ὁ ἱερεύς· Ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου· δεόμεθά σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον γ´.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

Ο ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ - ΑΙ ΕΥΧΑΙ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Καὶ εὐ­θὺς ἐκ­φω­νεῖ ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δό­ξα τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ ὁ­μο­ου­σί­ῳ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ καὶ ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τρι­ά­δι πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ἀ­να­γι­νώ­σκει ὁ προ­ε­στὼς (ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης) τὸν Ἑ­ξά­ψαλ­μον.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει μυ­στι­κῶς τὰς εὐ­χὰς τοῦ Ὄρ­θρου ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης· με­τὰ δὲ τὴν πρώ­την τρι­ά­δα τῶν Ψαλ­μῶν ἐ­ξελ­θὼν συ­νε­χί­ζει τὴν ἀ­νά­γνω­σιν ἐ­νώ­πι­ον τῆς εἰ­κό­νος τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α. (τρίς)

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου. (δίς)

Ψαλ­μὸς γ´ (3).

Κύ­ρι­ε, τί ἐ­πλη­θύν­θη­σαν οἱ θλί­βον­τές με; Πολ­λοὶ ἐ­πα­νί­σταν­ται ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Πολ­λοὶ λέ­γου­σι τῇ ψυ­χῇ μου· Οὐκ ἔ­στι σω­τη­ρί­α αὐ­τῷ ἐν τῷ Θε­ῷ αὐ­τοῦ.

Σὺ δέ, Κύ­ρι­ε, ἀν­τι­λή­πτωρ μου εἶ· δό­ξα μου καὶ ὑ­ψῶν τὴν κε­φα­λήν μου.

Φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ ἐ­πή­κου­σέ μου ἐξ ὄ­ρους ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ.

Ἐ­γὼ δὲ ἐ­κοι­μή­θην καὶ ὕ­πνω­σα· ἐ­ξη­γέρ­θην, ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­ψε­ταί μου.

Οὐ φο­βη­θή­σο­μαι ἀ­πὸ μυ­ρι­ά­δων λα­οῦ, τῶν κύ­κλῳ συ­νε­πι­τι­θε­μέ­νων μοι.

Ἀ­νά­στα, Κύ­ρι­ε, σῶ­σόν με, ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι σὺ ἐ­πά­τα­ξας πάν­τας τοὺς ἐ­χθραί­νον­τάς μοι μα­ταί­ως, ὀ­δόν­τας ἁ­μαρ­τω­λῶν συ­νέ­τρι­ψας.

Τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ σω­τη­ρί­α, καὶ ἐ­πὶ τὸν λα­όν σου ἡ εὐ­λο­γί­α σου.

Καί πά­λιν.

Ἐ­γὼ ἐ­κοι­μή­θην καὶ ὕ­πνω­σα· ἐ­ξη­γέρ­θην, ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­ψε­ταί μου.

Ψαλ­μὸς λζ´ (37).

Κύ­ρι­ε, μὴ τῷ θυ­μῷ σου ἐ­λέγ­ξῃς με, μη­δὲ τῇ ὀρ­γῇ σου παι­δεύ­σῃς με.

Ὅ­τι τὰ βέ­λη σου ἐ­νε­πά­γη­σάν μοι, καὶ ἐ­πε­στή­ρι­ξας ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὴν χεῖ­ρά σου.

Οὐκ ἔ­στιν ἴ­α­σις ἐν τῇ σαρ­κί μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς ὀρ­γῆς σου· οὐκ ἔ­στιν εἰ­ρή­νη ἐν τοῖς ὀ­στέ­οις μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου.

Ὅ­τι αἱ ἀ­νο­μί­αι μου ὑ­πε­ρῆ­ραν τὴν κε­φα­λήν μου, ὡ­σεὶ φορ­τί­ον βα­ρὺ ἐ­βα­ρύν­θη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Προ­σώ­ζε­σαν καὶ ἐ­σά­πη­σαν οἱ μώ­λω­πές μου ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς ἀ­φρο­σύ­νης μου.

Ἐ­τα­λαι­πώ­ρη­σα καὶ κα­τε­κάμ­φθην ἕ­ως τέ­λους, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν σκυ­θρω­πά­ζων ἐ­πο­ρευ­ό­μην.

Ὅ­τι αἱ ψό­αι μου ἐ­πλή­σθη­σαν ἐμ­παιγ­μά­των καὶ οὐκ ἔ­στιν ἴ­α­σις ἐν τῇ σαρ­κί μου.

Ἐ­κα­κώ­θην καὶ ἐ­τα­πει­νώ­θην ἕ­ως σφό­δρα· ὠ­ρυ­ό­μην ἀ­πὸ στε­ναγ­μοῦ τῆς καρ­δί­ας μου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­ναν­τί­ον σου πᾶ­σα ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α μου, καὶ ὁ στε­ναγ­μός μου ἀ­πὸ σοῦ οὐκ ἀ­πε­κρύ­βη.

Ἡ καρ­δί­α μου ἐ­τα­ρά­χθη, ἐγ­κα­τέ­λι­πέ με ἡ ἰ­σχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀ­φθαλ­μῶν μου, καὶ αὐ­τὸ οὐκ ἔ­στι μετ᾿ ἐ­μοῦ.

Οἱ φί­λοι μου καὶ οἱ πλη­σί­ον μου ἐξ ἐ­ναν­τί­ας μου ἤγ­γι­σαν καὶ ἔ­στη­σαν, καὶ οἱ ἔγ­γι­στά μου ἀ­πὸ μα­κρό­θεν ἔ­στη­σαν.

Καὶ ἐ­ξε­βι­ά­ζον­το οἱ ζη­τοῦν­τες τὴν ψυ­χήν μου, καὶ οἱ ζη­τοῦν­τες τὰ κα­κά μοι ἐ­λά­λη­σαν μα­ται­ό­τη­τας, καὶ δο­λι­ό­τη­τας ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­με­λέ­τη­σαν.

Ἐ­γὼ δὲ ὡ­σεὶ κω­φὸς οὐκ ἤ­κου­ον, καὶ ὡ­σεὶ ἄ­λα­λος οὐκ ἀ­νοί­γων τὸ στό­μα αὐ­τοῦ.

Καὶ ἐ­γε­νό­μην ὡ­σεὶ ἄν­θρω­πος οὐκ ἀ­κού­ων, καὶ οὐκ ἔ­χων ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ ἐ­λεγ­μούς.

Ὅ­τι ἐ­πὶ σοί, Κύ­ρι­ε, ἤλ­πι­σα, σὺ εἰ­σα­κού­σῃ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι εἶ­πον· Μή­πο­τε ἐ­πι­χα­ρῶ­σί μοι οἱ ἐ­χθροί μου, καὶ ἐν τῷ σα­λευ­θῆ­ναι πό­δας μου ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­με­γα­λοῤ­ῥη­μό­νη­σαν.

Ὅ­τι ἐ­γὼ εἰς μά­στι­γας ἕ­τοι­μος, καὶ ἡ ἀλ­γη­δών μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­α­παν­τός.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ ἀ­ναγ­γε­λῶ καὶ με­ρι­μνή­σω ὑ­πὲρ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου.

Οἱ δὲ ἐ­χθροί μου ζῶ­σι καὶ κε­κρα­ταί­ων­ται ὑ­πὲρ ἐ­μέ, καὶ ἐ­πλη­θύν­θη­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με ἀ­δί­κως.

Οἱ ἀν­τα­πο­δι­δόν­τες μοι κα­κὰ ἀν­τὶ ἀ­γα­θῶν ἐν­δι­έ­βαλ­λόν με, ἐ­πεὶ κα­τε­δί­ω­κον ἀ­γα­θω­σύ­νην.

Μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου, μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Πρό­σχες εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου, Κύ­ρι­ε, τῆς σω­τη­ρί­ας μου.

Καὶ πά­λιν.

Μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου, μὴ ἀ­πο­στῇς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Πρό­σχες εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου, Κύ­ρι­ε τῆς σω­τη­ρί­ας μου.

Ψαλ­μὸς ξβ´ (62).

Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός μου, πρὸς σὲ ὀρ­θρί­ζω.

Ἐ­δί­ψη­σέ σε ἡ ψυ­χή μου, πο­σα­πλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐ­ρή­μῳ καὶ ἀ­βά­τῳ καὶ ἀ­νύ­δρῳ.

Οὕ­τως ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ ὤ­φθην σοι, τοῦ ἰ­δεῖν τὴν δύ­να­μίν σου καὶ τὴν δό­ξαν σου.

Ὅ­τι κρεῖσ­σον τὸ ἔ­λε­ός σου ὑ­πὲρ ζω­άς· τὰ χεί­λη μου ἐ­παι­νέ­σου­σί σε.

Οὕ­τως εὐ­λο­γή­σω σε ἐν τῇ ζω­ῇ μου, καὶ ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου ἀ­ρῶ τὰς χεῖ­ράς μου.

Ὡς ἐκ στέ­α­τος καὶ πι­ό­τη­τος ἐμ­πλη­σθεί­η ἡ ψυ­χή μου, καὶ χεί­λη ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως αἰ­νέ­σει τὸ στό­μα μου.

Εἰ ἐ­μνη­μό­νευ­όν σου ἐ­πὶ τῆς στρω­μνῆς μου, ἐν τοῖς ὄρ­θροις ἐ­με­λέ­των εἰς σέ.

Ὅ­τι ἐ­γε­νή­θης βο­η­θός μου, καὶ ἐν τῇ σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι.

Ἐ­κολ­λή­θη ἡ ψυ­χή μου ὀ­πί­σω σου, ἐ­μοῦ δέ ἀν­τε­λά­βε­το ἡ δε­ξι­ά σου.

Αὐ­τοὶ δὲ εἰς μά­την ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου· εἰ­σε­λεύ­σον­ται εἰς τὰ κα­τώ­τα­τα τῆς γῆς· πα­ρα­δο­θή­σον­ται εἰς χεῖ­ρας ῥομ­φαί­ας, με­ρί­δες ἀ­λω­πέ­κων ἔ­σον­ται.

Ὁ δὲ βα­σι­λεὺς εὐ­φραν­θή­σε­ται ἐ­πὶ τῷ Θε­ῷ, ἐ­παι­νε­θή­σε­ται πᾶς ὁ ὀ­μνύ­ων ἐν αὐ­τῷ, ὅ­τι ἐ­νε­φρά­γη στό­μα λα­λούν­των ἄ­δι­κα.

Καὶ πά­λιν.

Ἐν τοῖς ὄρ­θροις ἐ­με­λέ­των εἰς σέ, ὅ­τι ἐ­γε­νή­θης βο­η­θός μου, καὶ ἐν τῇ σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι.

Ἐ­κολ­λή­θη ἡ ψυ­χή μου ὀ­πί­σω σου· ἐ­μοῦ δὲ ἀν­τε­λά­βε­το ἡ δε­ξι­ά σου.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ψαλ­μὸς πζ´ (87).

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἡ­μέ­ρας ἐ­κέ­κρα­ξα καὶ ἐν νυ­κτὶ ἐ­ναν­τί­ον σου.

Εἰ­σελ­θέ­τω ἐ­νώ­πι­όν σου ἡ προ­σευ­χή μου, κλῖ­νον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέ­η­σίν μου.

Ὅ­τι ἐ­πλή­σθη κα­κῶν ἡ ψυ­χή μου, καὶ ἡ ζω­ή μου τῷ ᾍ­δῃ ἤγ­γι­σε.

Προ­σε­λο­γί­σθην με­τὰ τῶν κα­τα­βαι­νόν­των εἰς λάκ­κον, ἐ­γε­νή­θην ὡ­σεὶ ἄν­θρω­πος ἀ­βο­ή­θη­τος, ἐν νε­κροῖς ἐ­λεύ­θε­ρος.

Ὡ­σεὶ τραυ­μα­τί­αι κα­θεύ­δον­τες ἐν τά­φῳ, ὧν οὐκ ἐ­μνή­σθης ἔ­τι, καὶ αὐ­τοὶ ἐκ τῆς χει­ρός σου ἀ­πώ­σθη­σαν.

Ἔ­θεν­τό με ἐν λάκ­κῳ κα­τω­τά­τῳ, ἐν σκο­τει­νοῖς καὶ ἐν σκι­ᾷ θα­νά­του.

Ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­πε­στη­ρί­χθη ὁ θυ­μός σου, καὶ πάν­τας τοὺς με­τε­ω­ρι­σμούς σου ἐ­πή­γα­γες ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Ἐ­μά­κρυ­νας τοὺς γνω­στούς μου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, ἔ­θεν­τό με βδέ­λυγ­μα ἑ­αυ­τοῖς.

Πα­ρε­δό­θην καὶ οὐκ ἐ­ξε­πο­ρευ­ό­μην· οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἠ­σθέ­νη­σαν ἀ­πὸ πτω­χεί­ας.

Ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν, δι­ε­πέ­τα­σα πρὸς σὲ τὰς χεῖ­ράς μου.

Μὴ τοῖς νε­κροῖς ποι­ή­σεις θαυ­μά­σι­α; ἢ ἰ­α­τροὶ ἀ­να­στή­σου­σι, καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σον­ταί σοι;

Μὴ δι­η­γή­σε­ταί τις ἐν τῷ τά­φῳ τὸ ἔ­λε­ός σου, καὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου ἐν τῇ ἀ­πω­λεί­ᾳ;

Μὴ γνω­σθή­σε­ται ἐν τῷ σκό­τει τὰ θαυ­μά­σι­ά σου καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη σου ἐν γῇ ἐ­πι­λε­λη­σμέ­νῃ;

Κἀ­γὼ πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ τὸ πρω­ῒ ἡ προ­σευ­χή μου προ­φθά­σει σε.

Ἵ­να τί, Κύ­ρι­ε, ἀ­πω­θῇ τὴν ψυ­χήν μου; ἀ­πο­στρέ­φεις τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ;

Πτω­χός εἰ­μι ἐ­γώ, καὶ ἐν κό­ποις ἐκ νε­ό­τη­τός μου· ὑ­ψω­θεὶς δὲ ἐ­τα­πει­νώ­θην καὶ ἐ­ξη­πο­ρή­θην.

Ἐπ᾿ ἐ­μὲ δι­ῆλ­θον αἱ ὀρ­γαί σου, οἱ φο­βε­ρι­σμοί σου ἐ­ξε­τά­ρα­ξάν με.

Ἐ­κύ­κλω­σάν με ὡ­σεὶ ὕ­δωρ, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν πε­ρι­έ­σχον με ἅ­μα.

Ἐ­μά­κρυ­νας ἀπ᾿ ἐ­μοῦ φί­λον καὶ πλη­σί­ον, καὶ τοὺς γνω­στούς μου ἀ­πὸ τα­λαι­πω­ρί­ας.

Καὶ πά­λιν.

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου, ἡ­μέ­ρας ἐ­κέ­κρα­ξα καὶ ἐν νυ­κτὶ ἐ­ναν­τί­ον σου.

Εἰ­σελ­θέ­τω ἐ­νώ­πι­όν σου ἡ προ­σευ­χή μου, κλῖ­νον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέ­η­σίν μου.

Ψαλ­μὸς ρβ´ (102).

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον, καὶ πάν­τα τὰ ἐν­τός μου τὸ ὄ­νο­μα τὸ ἅ­γι­ον αὐ­τοῦ.

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον, καὶ μὴ ἐ­πι­λαν­θά­νου πά­σας τὰς ἀν­τα­πο­δό­σεις αὐ­τοῦ.

Τὸν εὐ­ϊ­λα­τεύ­ον­τα πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας σου, τὸν ἰ­ώ­με­νον πά­σας τὰς νό­σους σου.

Τὸν λυ­τρού­με­νον ἐκ φθο­ρᾶς τὴν ζω­ήν σου, τὸν στε­φα­νοῦν­τά σε ἐν ἐ­λέ­ει καὶ οἰ­κτιρ­μοῖς.

Τὸν ἐμ­πι­πλῶν­τα ἐν ἀ­γα­θοῖς τὴν ἐ­πι­θυ­μί­αν σου, ἀ­να­και­νι­σθή­σε­ται ὡς ἀ­ε­τοῦ ἡ νε­ό­της σου.

Ποι­ῶν ἐ­λε­η­μο­σύ­νας ὁ Κύ­ρι­ος, καὶ κρῖ­μα πᾶ­σι τοῖς ἀ­δι­κου­μέ­νοις.

Ἐ­γνώ­ρι­σε τὰς ὁ­δοὺς αὐ­τοῦ τῷ Μω­ϋ­σῇ, τοῖς υἱ­οῖς Ἰσ­ρα­ὴλ τὰ θε­λή­μα­τα αὐ­τοῦ.

Οἰ­κτίρ­μων καὶ ἐ­λε­ή­μων ὁ Κύ­ρι­ος, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος· οὐκ εἰς τέ­λος ὀρ­γι­σθή­σε­ται, οὐ­δὲ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να μη­νι­εῖ.

Οὐ κα­τὰ τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν ἐ­ποί­η­σεν ἡ­μῖν, οὐ­δὲ κα­τὰ τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν ἀν­τα­πέ­δω­κεν ἡ­μῖν.

Ὅ­τι κα­τὰ τὸ ὕ­ψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ ἀ­πὸ τῆς γῆς, ἐ­κρα­ταί­ω­σε Κύ­ρι­ος τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν.

Κα­θό­σον ἀ­πέ­χου­σιν ἀ­να­το­λαὶ ἀ­πὸ δυ­σμῶν, ἐ­μά­κρυ­νεν ἀφ᾿ ἡ­μῶν τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν.

Κα­θὼς οἰ­κτεί­ρει πα­τὴρ υἱ­ούς, ᾠ­κτεί­ρη­σε Κύ­ρι­ος τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν· ὅ­τι αὐ­τὸς ἔ­γνω τὸ πλά­σμα ἡ­μῶν, ἐ­μνή­σθη ὅ­τι χοῦς ἐ­σμεν.

Ἄν­θρω­πος ὡ­σεὶ χόρ­τος αἱ ἡ­μέ­ραι αὐ­τοῦ, ὡ­σεὶ ἄν­θος τοῦ ἀ­γροῦ οὕ­τως ἐ­ξαν­θή­σει.

Ὅ­τι πνεῦ­μα δι­ῆλ­θεν ἐν αὐ­τῷ καὶ οὐχ ὑ­πάρ­ξει, καὶ οὐκ ἐ­πι­γνώ­σε­ται ἔ­τι τὸν τό­πον αὐ­τοῦ.

Τὸ δὲ ἔ­λε­ος τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πὸ τοῦ αἰ­ῶ­νος καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος, ἐ­πὶ τοὺς φο­βου­μέ­νους αὐ­τόν.

Καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη αὐ­τοῦ ἐ­πὶ υἱ­οῖς υἱ­ῶν, τοῖς φυ­λάσ­σου­σι τὴν δι­α­θή­κην αὐ­τοῦ, καὶ με­μνη­μέ­νοις τῶν ἐν­το­λῶν αὐ­τοῦ τοῦ ποι­ῆ­σαι αὐ­τάς.

Κύ­ρι­ος ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ ἡ­τοί­μα­σε τὸν θρό­νον αὐ­τοῦ, καὶ ἡ βα­σι­λεί­α αὐ­τοῦ πάν­των δε­σπό­ζει.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον πάν­τες οἱ Ἄγ­γε­λοι αὐ­τοῦ, δυ­να­τοὶ ἰ­σχύ­ϊ, ποι­οῦν­τες τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τοῦ ἀ­κοῦ­σαι τῆς φω­νῆς τῶν λό­γων αὐ­τοῦ.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πᾶ­σαι αἱ Δυ­νά­μεις αὐ­τοῦ, λει­τουρ­γοὶ αὐ­τοῦ οἱ ποι­οῦν­τες τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ.

Εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔρ­γα αὐ­τοῦ, ἐν παν­τὶ τό­πῳ τῆς δε­σπο­τεί­ας αὐ­τοῦ· εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Καὶ πά­λιν.

Ἐν παν­τὶ τό­πῳ τῆς δε­σπο­τεί­ας αὐ­τοῦ· εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Ψαλ­μὸς ρμβ´ (142).

Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὴν δέ­η­σίν μου ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου, εἰ­σά­κου­σόν μου ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου·

Καὶ μὴ εἰ­σέλ­θῃς εἰς κρί­σιν με­τὰ τοῦ δού­λου σου, ὅ­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐ­νώ­πι­όν σου πᾶς ζῶν.

Ὅ­τι κα­τε­δί­ω­ξεν ὁ ἐ­χθρὸς τὴν ψυ­χήν μου· ἐ­τα­πεί­νω­σεν εἰς γῆν τὴν ζω­ήν μου.

Ἐ­κά­θι­σέ με ἐν σκο­τει­νοῖς, ὡς νε­κροὺς αἰ­ῶ­νος, καὶ ἠ­κη­δί­α­σεν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὸ πνεῦ­μά μου, ἐν ἐ­μοὶ ἐ­τα­ρά­χθη ἡ καρ­δί­α μου.

Ἐ­μνή­σθην ἡ­με­ρῶν ἀρ­χαί­ων, ἐ­με­λέ­τη­σα ἐν πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις σου, ἐν ποι­ή­μα­σι τῶν χει­ρῶν σου ἐ­με­λέ­των.

Δι­ε­πέ­τα­σα πρὸς σὲ τὰς χεῖ­ράς μου· ἡ ψυ­χή μου ὡς γῆ ἄ­νυ­δρός σοι.

Τα­χὺ εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ἐ­ξέ­λι­πε τὸ πνεῦ­μά μου.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ ὁ­μοι­ω­θή­σο­μαι τοῖς κα­τα­βαί­νου­σιν εἰς λάκ­κον.

Ἀ­κου­στὸν ποί­η­σόν μοι τὸ πρω­ῒ τὸ ἔ­λε­ός σου, ὅ­τι ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα.

Γνώ­ρι­σόν μοι, Κύ­ρι­ε, ὁ­δὸν ἐν ᾗ πο­ρεύ­σο­μαι, ὅ­τι πρὸς σὲ ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­ξε­λοῦ με ἐκ τῶν ἐ­χθρῶν μου, Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἀ­γα­θὸν ὁ­δη­γή­σει με ἐν γῇ εὐ­θεί­ᾳ· ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύ­ρι­ε, ζή­σεις με.

Ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἐ­ξά­ξεις ἐκ θλί­ψε­ως τὴν ψυ­χήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐ­λέ­ει σου ἐ­ξο­λο­θρεύ­σεις τοὺς ἐ­χθρούς μου.

Καὶ ἀ­πο­λεῖς πάν­τας τοὺς θλί­βον­τας τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἐ­γώ δοῦ­λός σού εἰ­μι.

Καὶ πά­λιν.

Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου, καὶ μὴ εἰ­σέλ­θῃς εἰς κρί­σιν με­τὰ τοῦ δού­λου σου. (δίς)

Εἶ­τα·

Τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἀ­γα­θὸν ὁ­δη­γή­σει με ἐν γῇ εὐ­θεί­ᾳ.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς με­τὰ με­τα­νοι­ῶν γ´,
ἤ­τοι κε­φα­λο­κλι­σι­ῶν καὶ σταυ­ρῶν.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός. (τρίς)

Καὶ με­τὰ τὴν ἀ­νά­γνω­σιν τῶν εὐ­χῶν ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­σπα­σά­με­νος τὴν δε­σπο­τι­κὴν εἰ­κό­να εἰ­σέρ­χε­ται δι­ὰ τῆς νο­τί­ου πύ­λης εἰς τὸ Ἱ­ε­ρόν.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Πλη­ρω­θέν­τος τοῦ ἑ­ξα­ψάλ­μου, ὁ ἱ­ε­ρεὺς λέ­γει ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΡΙΑ

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὸ Ἀλ­λη­λού­ϊ­α εἰς ἦ­χον πλ. δ´ τε­τρά­κις ἀ­νὰ τρὶς μεθ᾿ ἕ­κα­στον τῶν ἑ­πο­μέ­νων στί­χων· ἄρ­χε­ται δὲ ὁ α´ χο­ρός.

Στίχ. α´. Ἐκ νυ­κτὸς ὀρ­θρί­ζει τὸ πνεῦ­μά μου πρὸς σέ, ὁ Θε­ός, δι­ό­τι φῶς τὰ προ­στάγ­μα­τά σου ἐ­πὶ τῆς γῆς.

Στίχ. β´. Δι­και­ο­σύ­νην μά­θε­τε, οἱ ἐ­νοι­κοῦν­τες ἐ­πὶ τῆς γῆς.

Στίχ. γ´. Ζῆ­λος λή­ψε­ται λα­ὸν ἀ­παί­δευ­τον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑ­πε­ναν­τί­ους ἔ­δε­ται.

Στίχ. δ´. Πρό­σθες αὐ­τοῖς κα­κά, Κύ­ρι­ε, πρό­σθες αὐ­τοῖς κα­κά, τοῖς ἐν­δό­ξοις τῆς γῆς.

Καὶ τὸ πα­ρὸν τρο­πά­ρι­ον*. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ἰ­δοὺ ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός· καὶ μα­κά­ρι­ος ὁ δοῦ­λος, ὃν εὑ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα· ἀ­νά­ξι­ος δὲ πά­λιν, ὃν εὑ­ρή­σει ῥα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου, μὴ τῷ ὕ­πνῳ κα­τε­νε­χθῇς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς, καὶ τῆς Βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῇς· ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψον κρά­ζου­σα· Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος εἶ ὁ Θε­ός· προ­στα­σί­αις τῶν ἀ­σω­μά­των σῶ­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Εἰς τὸ τέ­λος τοῦ β´ λέ­γο­μεν τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸν τοῦ ἁ­γί­ου τοῦ Να­οῦ· Πρε­σβεί­αις τοῦ ἁ­γί­ου (ἢ τοῦ ὁ­σί­ου ἢ τοῦ ἱ­ε­ράρ­χου) σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Εἰς δὲ τὸ τέ­λος τοῦ γ´· Δι­ὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

* Εἴ­θι­σται, ὅ­πως ψαλ­λο­μέ­νου τοῦ τρο­πα­ρί­ου τού­του ἐ­ξά­γῃ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εἰ­κό­να τοῦ Νυμ­φί­ου καὶ λι­τα­νεύ­σας αὐ­τὴν ἐν τῷ Να­ῷ, προ­πο­ρευ­ο­μέ­νων λαμ­πά­δων καὶ θυ­μι­α­τοῦ, ἀ­πο­θέ­τῃ αὐ­τὴν εἰς τὸ μέ­σον τοῦ να­οῦ, ἔν­θα πα­ρα­μέ­νει μέ­χρι καὶ τῆς Μεγά­λης Τε­τάρ­της πρὸς προ­σκύ­νη­σιν ὑ­πὸ τῶν πι­στῶν.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι σὸν τὸ κρά­τος καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ

[Τὸ Ψαλ­τή­ρι­ον]

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὰ πα­ρόν­τα Κα­θί­σμα­τα.

Ἦ­χος α´. Τὸν τά­φον σου Σω­τήρ.

Τὰ πά­θη τὰ σε­πτά, ἡ πα­ροῦ­σα ἡ­μέ­ρα, ὡς φῶ­τα σω­στι­κά, ἀ­να­τέλ­λει τῷ κό­σμῳ· Χρι­στὸς γὰρ ἐ­πεί­γε­ται, τοῦ πα­θεῖν ἀ­γα­θό­τη­τι· ὁ τὰ σύμ­παν­τα, ἐν τῇ δρα­κὶ πε­ρι­έ­χων, κα­τα­δέ­χε­ται, ἀ­ναρ­τη­θῆ­ναι ἐν ξύ­λῳ, τοῦ σῶ­σαι τὸν ἄν­θρω­πον.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐ­τό.

Τὰ πά­θη τὰ σε­πτά, ἡ πα­ροῦ­σα ἡ­μέ­ρα, ...

Ἕ­τε­ρον, ὅ­μοι­ον.

Ἀ­ό­ρα­τε Κρι­τά, ἐν σαρ­κὶ κα­θω­ρά­θης, καὶ ἔρ­χῃ ὑπ᾿ ἀν­δρῶν, πα­ρα­νό­μων κταν­θῆ­ναι, ἡ­μῶν τὸ κα­τά­κρι­μα, κα­τα­κρί­νων τῷ πά­θει σου. Ὅ­θεν αἴ­νε­σιν, με­γα­λω­σύ­νην καὶ δό­ξαν, ἀ­να­πέμ­πον­τες, τῇ ἐ­ξου­σί­ᾳ σου Λό­γε, συμ­φώ­νως προ­σφέ­ρο­μεν.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐ­τό.

Ἀ­ό­ρα­τε Κρι­τά, ἐν σαρ­κὶ κα­θω­ρά­θης, ...

Ἕ­τε­ρον.Ἦ­χος πλ.δ´. Τὴν Σο­φί­αν καὶ Λό­γον.

Τῶν πα­θῶν τοῦ Κυ­ρί­ου τὰς ἀ­παρ­χάς, ἡ πα­ροῦ­σα ἡ­μέ­ρα λαμ­προ­φο­ρεῖ. Δεῦ­τε οὖν φι­λέ­ορ­τοι, ὑ­παν­τή­σω­μεν ᾄ­σμα­σιν· ὁ γὰρ Κτί­στης ἔρ­χε­ται, σταυ­ρὸν κα­τα­δέ­ξα­σθαι, ἐ­τα­σμοὺς καὶ μά­στι­γας, Πι­λά­τῳ κρι­νό­με­νος· ὅ­θεν καὶ ἐκ δού­λου, ῥα­πι­σθεὶς ἐ­πὶ κόῤ­ῥης, τὰ πάν­τα προ­σί­ε­ται, ἵ­να σώ­σῃ τὸν ἄν­θρω­πον. Δι­ὰ τοῦ­το βο­ή­σω­μεν· Φι­λάν­θρω­πε Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, τῶν πται­σμά­των δώ­ρη­σαι τὴν ἄ­φε­σιν, τοῖς προ­σκυ­νοῦ­σιν ἐν πί­στει, τὰ ἄ­χραν­τα πά­θη σου.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐ­τό.

Τῶν πα­θῶν τοῦ Κυ­ρί­ου τὰς ἀ­παρ­χάς, ...

* * *

ΤΑΞΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

Ὁ λα­ός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. (γ´)

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ματ­θ. κα´ 18-43).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­πα­νά­γων ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὴν πό­λιν ἐ­πεί­να­σε· καὶ ἰ­δὼν συ­κῆν μί­αν ἐ­πὶ τῆς ὁ­δοῦ ἦλ­θεν ἐπ᾿ αὐ­τήν, καὶ οὐ­δὲν εὗ­ρεν ἐν αὐ­τῇ εἰ μὴ φύλ­λα μό­νον, καὶ λέ­γει αὐ­τῇ· Μη­κέ­τι ἐκ σοῦ καρ­πὸς γέ­νη­ται εἰς τὸν αἰ­ῶ­να. Καὶ ἐ­ξη­ράν­θη πα­ρα­χρῆ­μα ἡ συ­κῆ. Καὶ ἰ­δόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ ἐ­θαύ­μα­σαν λέ­γον­τες· Πῶς πα­ρα­χρῆ­μα ἐ­ξη­ράν­θη ἡ συ­κῆ; Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­ὰν ἔ­χη­τε πί­στιν καὶ μὴ δι­α­κρι­θῆ­τε, οὐ μό­νον τὸ τῆς συ­κῆς ποι­ή­σε­τε, ἀλ­λὰ κἂν τῷ ὄ­ρει τού­τῳ εἴ­πη­τε, ἄρ­θη­τι καὶ βλή­θη­τι εἰς τὴν θά­λασ­σα, γε­νή­σε­ται· καὶ πάν­τα ὅ­σα ἐ­ὰν αἰ­τή­ση­τε ἐν τῇ προ­σευ­χῇ πι­στεύ­ον­τες, λή­ψε­σθε.

Καὶ ἐλ­θόν­τι αὐ­τῷ εἰς τὸ ἱ­ε­ρὸν προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ δι­δά­σκον­τι οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι τοῦ λα­οῦ λέ­γον­τες· Ἐν ποί­ᾳ ἐ­ξου­σί­ᾳ ταῦ­τα ποι­εῖς, καὶ τίς σοι ἔ­δω­κε τὴν ἐ­ξου­σί­αν ταύ­την; Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­ρω­τή­σω ὑ­μᾶς κἀ­γώ λό­γον ἕ­να, ὃν ἐ­ὰν εἴ­πη­τέ μοι, κἀ­γὼ ὑ­μῖν ἐ­ρῶ ἐν ποί­ᾳ ἐ­ξου­σί­ᾳ ταῦ­τα ποι­ῶ. Τὸ βά­πτι­σμα Ἰ­ω­άν­νου πό­θεν ἦν, ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἢ ἐξ ἀν­θρώ­πων; Οἱ δὲ δι­ε­λο­γί­ζον­το παρ᾿ ἑ­αυ­τοῖς λέ­γον­τες· Ἐ­ὰν εἴ­πω­μεν, ἐξ οὐ­ρα­νοῦ, ἐ­ρεῖ ἡ­μῖν, δι­α­τί οὖν οὐκ ἐ­πι­στεύ­σα­τε αὐ­τῷ; Ἐ­ὰν δὲ εἴ­πω­μεν, ἐξ ἀν­θρώ­πων, φο­βού­με­θα τὸν ὄ­χλον· πάν­τες γὰρ ἔ­χου­σι τὸν Ἰ­ω­άν­νην ὡς προ­φή­την. Καὶ ἀ­πο­κρι­θέν­τες τῷ Ἰ­η­σοῦ εἶ­πον· Οὐκ οἴ­δα­μεν. Ἔ­φη αὐ­τοῖς καὶ αὐ­τός· Οὐ­δὲ ἐ­γὼ λέ­γω ὑ­μῖν ἐν ποί­ᾳ ἐ­ξου­σί­ᾳ ταῦ­τα ποι­ῶ.

Τί δὲ ὑ­μῖν δο­κεῖ; Ἄν­θρω­πός τις εἶ­χε τέ­κνα δύ­ο, καὶ προ­σελ­θὼν τῷ πρώ­τῳ εἶ­πε· Τέ­κνον, ὕ­πα­γε σή­με­ρον ἐρ­γά­ζου ἐν τῷ ἀμ­πε­λῶ­νί μου. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐ θέ­λω· ὕ­στε­ρον δὲ με­τα­με­λη­θεὶς ἀ­πῆλ­θε. Καὶ προ­σελ­θὼν τῷ δευ­τέ­ρῳ εἶ­πεν ὡ­σαύ­τως. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Ἐ­γώ, κύ­ρι­ε· καὶ οὐκ ἀ­πῆλ­θε. Τίς ἐκ τῶν δύ­ο ἐ­ποί­η­σε τὸ θέ­λη­μα τοῦ πα­τρός; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Ὁ πρῶ­τος. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ὅ­τι οἱ τε­λῶ­ναι καὶ αἱ πόρ­ναι προ­ά­γου­σιν ὑ­μᾶς εἰς τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ. Ἦλ­θε γὰρ πρὸς ὑ­μᾶς Ἰ­ω­άν­νης ἐν ὁ­δῷ δι­και­ο­σύ­νης, καὶ οὐκ ἐ­πι­στεύ­σα­τε αὐ­τῷ· οἱ δὲ τε­λῶ­ναι καὶ αἱ πόρ­ναι ἐ­πί­στευ­σαν αὐ­τῷ· ὑ­μεῖς δὲ ἰ­δόν­τες οὐ με­τε­με­λή­θη­τε ὕ­στε­ρον τοῦ πι­στεῦ­σαι αὐ­τῷ.

Ἄλ­λην πα­ρα­βο­λὴν ἀ­κού­σα­τε· Ἄν­θρω­πός τις ἦν οἰ­κο­δε­σπό­της, ὅ­στις ἐ­φύ­τευ­σεν ἀμ­πε­λῶ­να καὶ φραγ­μὸν αὐ­τῷ πε­ρι­έ­θη­κε καὶ ὤ­ρυ­ξεν ἐν αὐ­τῷ λη­νὸν καὶ ᾠ­κο­δό­μη­σε πύρ­γον, καὶ ἐ­ξέ­δο­το αὐ­τὸν γε­ωρ­γοῖς καὶ ἀ­πε­δή­μη­σεν. Ὅ­τε δὲ ἤγ­γι­σεν ὁ και­ρὸς τῶν καρ­πῶν, ἀ­πέ­στει­λε τοὺς δού­λους αὐ­τοῦ πρὸς τοὺς γε­ωρ­γοὺς λα­βεῖν τοὺς καρ­ποὺς αὐ­τοῦ. Καὶ λα­βόν­τες οἱ γε­ωρ­γοὶ τοὺς δού­λους αὐ­τοῦ ὃν μὲν ἔ­δει­ραν, ὃν δὲ ἀ­πέ­κτει­ναν, ὃν δὲ ἐ­λι­θο­βό­λη­σαν. Πά­λιν ἀ­πέ­στει­λεν ἄλ­λους δού­λους πλεί­ο­νας τῶν πρώ­των, καὶ ἐ­ποί­η­σαν αὐ­τοῖς ὡ­σαύ­τως. Ὕ­στε­ρον δὲ ἀ­πέ­στει­λε πρὸς αὐ­τοὺς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ λέ­γων· Ἐν­τρα­πή­σον­ται τὸν υἱ­όν μου. Οἱ δὲ γε­ωρ­γοὶ ἰ­δόν­τες τὸν υἱ­ὸν εἶ­πον ἐν ἑ­αυ­τοῖς· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κλη­ρο­νό­μος· δεῦ­τε ἀ­πο­κτεί­νω­μεν αὐ­τὸν καὶ κα­τά­σχω­μεν τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν αὐ­τοῦ. Καὶ λα­βόν­τες αὐ­τὸν ἐ­ξέ­βα­λον ἔ­ξω τοῦ ἀμ­πε­λῶ­νος καὶ ἀ­πέ­κτει­ναν. Ὅ­ταν οὖν ἔλ­θῃ ὁ κύ­ρι­ος τοῦ ἀμ­πε­λῶ­νος, τί ποι­ή­σει τοῖς γε­ωρ­γοῖς ἐ­κεί­νοις; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Κα­κοὺς κα­κῶς ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τούς, καὶ τὸν ἀμ­πε­λῶ­να ἐκ­δώ­σε­ται ἄλ­λοις γε­ωρ­γοῖς, οἵ­τι­νες ἀ­πο­δώ­σου­σιν αὐ­τῷ τοὺς καρ­ποὺς ἐν τοῖς και­ροῖς αὐ­τῶν. Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Οὐ­δέ­πο­τε ἀ­νέ­γνω­τε ἐν ταῖς Γρα­φαῖς, «Λί­θον ὃν ἀ­πε­δο­κί­μα­σαν οἱ οἰ­κο­δο­μοῦν­τες, οὗ­τος ἐ­γε­νή­θη εἰς κε­φα­λὴν γω­νί­ας· πα­ρὰ Κυ­ρί­ου ἐ­γέ­νε­το αὕ­τη, καὶ ἔ­στι θαυ­μα­στὴ ἐν ὀ­φθαλ­μοῖς ἡ­μῶν»; Δι­ὰ τοῦ­το λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ἀρ­θή­σε­ται ἀφ᾿ ὑ­μῶν ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ καὶ δο­θή­σε­ται ἔ­θνει ποι­οῦν­τι τοὺς καρ­ποὺς αὐ­τῆς.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸν ν´ (50) ψαλ­μόν.

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­ὰ παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας, τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ, καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην· ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­ποῤ­ῥί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου, καὶ τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου, καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου· ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι, εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον· καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

* * *

Ο ΤΡΙΩΔΙΟΣ ΚΑΝΩΝ

Καὶ εὐ­θὺς ψάλ­λο­μεν τὸ πα­ρὸν τρι­ῴ­δι­ον,
οὗ ἡ ἀ­κρο­στι­χίς· Τῇ Δευ­τέ­ρᾳ.
Ποί­η­μα Κο­σμᾶ Μο­να­χοῦ.

* Ἑ­κά­στης ᾠ­δῆς τὰ τρο­πά­ρι­α με­τὰ τοῦ εἱρ­μοῦ ψάλ­λον­ται εἰς ἓξ ἢ χά­ριν συν­το­μί­ας εἰς τέσ­σα­ρα. Ὁ εἱρ­μὸς ψάλ­λε­ται ἄ­νευ τι­νὸς στί­χου· τῶν δύ­ο τε­λευ­ταί­ων τρο­πα­ρί­ων προ­τάσ­σε­ται τὸ Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ τὸ Καὶ νῦν, τῶν δὲ ἐν­δι­α­μέ­σων τρο­πα­ρί­ων τὸ Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι. Εἰς τὸ τέ­λος ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ὁ εἱρ­μὸς ὡς κα­τα­βα­σί­α. Τὰ αὐ­τὰ ἰ­σχύ­ουν δι᾿ ὅ­λους τοὺς κα­νό­νας τῆς Μ. Ἑ­βδο­μά­δος.

ᾨ­δὴ α´. Ἦ­χος β´. Ὁ εἱρ­μός.

Τῷ τὴν ἄ­βα­τον, κυ­μαι­νο­μέ­νην θά­λασ­σαν, θεί­ῳ αὐ­τοῦ προ­στάγ­μα­τι, ἀ­να­ξη­ρά­ναν­τι, καὶ πε­ζεῦ­σαι δι᾿ αὐ­τῆς, τὸν Ἰσ­ρα­η­λί­την, λα­ὸν κα­θο­δη­γή­σαν­τι, Κυ­ρί­ῳ ᾄ­σω­μεν· ἐν­δό­ξως γὰρ δε­δό­ξα­σται.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἡ ἀ­πόῤ­ῥη­τος, Λό­γου Θε­οῦ κα­τά­βα­σις, ὅ­περ Χρι­στὸς αὐ­τός ἐ­στι, Θε­ὸς καὶ ἄν­θρω­πος· τὸ Θε­ὸς οὐχ ἁρ­παγ­μόν, εἶ­ναι ἡ­γη­σά­με­νος, ἐν τῷ μορ­φοῦ­σθαι δοῦ­λον, δει­κνύ­ει τοῖς μα­θη­ταῖς· ἐν­δό­ξως γὰρ δε­δό­ξα­σται.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Δι­α­κο­νῆ­σαι, αὐ­τὸς ἐ­λή­λυ­θα, οὗ τὴν μορ­φὴν ὁ Πλα­στουρ­γός, ἑ­κὼν πε­ρί­κει­μαι, τῷ πτω­χεύ­σαν­τι Ἀ­δάμ, ὁ πλου­τῶν θε­ό­τη­τι, θεῖ­ναι ἐ­μήν τε αὐ­τοῦ, ψυ­χὴν ἀν­τί­λυ­τρον, ὁ ἀ­πα­θὴς θε­ό­τη­τι.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δι­α­κο­νῆ­σαι, αὐ­τὸς ἐ­λή­λυ­θα, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Τῷ τὴν ἄ­βα­τον, κυ­μαι­νο­μέ­νην θά­λασ­σαν, θεί­ῳ αὐ­τοῦ προ­στάγ­μα­τι, ἀ­να­ξη­ρά­ναν­τι, καὶ πε­ζεῦ­σαι δι᾿ αὐ­τῆς, τὸν Ἰσ­ρα­η­λί­την, λα­ὸν κα­θο­δη­γή­σαν­τι, Κυ­ρί­ῳ ᾄ­σω­μεν· ἐν­δό­ξως γὰρ δε­δό­ξα­σται.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Σὺ γὰρ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τῆς εἰ­ρή­νης καὶ σω­τὴρ τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ, ΟΙΚΟΣ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ Κον­τά­κι­ον.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χὰς τῆς φύ­σε­ως.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Ὁ Οἶ­κος.

Αὐ­τὸς μό­νος ὑ­πάρ­χεις ἀ­θά­να­τος. Ἐ­πὶ τῷ ὀ­δυρ­μῷ νῦν προ­σθή­σω­μεν, ὀ­δυρ­μὸν καὶ ἐκ­χέ­ω­μεν δά­κρυ­α, με­τὰ τοῦ Ἰ­α­κὼβ συγ­κο­πτό­με­νοι, Ἰ­ω­σὴφ τὸν ἀ­οί­δι­μον καὶ σώ­φρο­να, τὸν δου­λω­θέν­τα μὲν τῷ σώ­μα­τι, τὴν ψυ­χὴν δὲ ἀ­δού­λω­τον συν­τη­ροῦν­τα, καὶ Αἰ­γύ­πτου παν­τὸς κυ­ρι­εύ­σαν­τα· ὁ Θε­ὸς γὰρ πα­ρέ­χει τοῖς δού­λοις αὑ­τοῦ, στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Συ­να­ξά­ρι­ον. Πρῶ­τον τοῦ Μη­ναί­ου.

Τῇ ΙΓ´ τοῦ αὐ­τοῦ μη­νός, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Μαρ­τί­νου πά­πα Ῥώ­μης, τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ. (†655)

Στίχ. Ὁ σὴν γε­γη­θὼς σάρ­κα, Σῶ­τερ, ἐ­σθί­ων,
Ἀ­πεκ­δύ­σει γέ­γη­θε σαρ­κὸς Μαρ­τῖ­νος.

Ἀμ­φὶ τρί­τῃ δε­κά­τῃ θά­νε Μαρ­τῖ­νος πε­ρί­πυ­στος.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων Θε­ο­δο­σί­ας τῆς πριγ­κι­πίσ­σης καὶ Γε­ρον­τί­ου τοῦ εὐ­νού­χου. (~†117-138)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων Μα­ξί­μου, Κυν­τιλ­λι­α­νοῦ, καὶ Δά­δα, τῶν ἀναγνωστῶν. (~†284-305)

Στίχ. Τί­νες κε­φα­λῶν οἵ δε κεί­με­νοι δί­χα;
Κυν­τιλ­λι­α­νός, Μά­ξι­μός τε καὶ Δά­δας.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Ἐ­λευ­θε­ρί­ου τοῦ Πέρ­σου. (δ´ αἰ.)

Στίχ. Ἐ­λευ­θέ­ρι­ος οὐκ ἐ­δου­λώ­θη πλά­νῃ,
Ἐ­λεύ­θε­ρος δὲ πρὸς ξί­φους ἔ­στη στό­μα.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Μάρ­τυ­ρος Ζω­ί­λου τοῦ Ῥωμαίου. (δ´ αἰ.)

Στίχ. Τό­ξου βέ­λει, Ζώ­ι­λε, πλη­γεὶς ἐν ξύ­λῳ,
Πλήτ­τεις τὸν εἰ­σά­ξαν­τα τὴν φθο­ρὰν ξύ­λῳ.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Θε­ο­δο­σί­ου. (δ´ αἰ.)

Στίχ. Θε­οῖς προ­σοί­σειν μη­δα­μῶς πει­σθεὶς δό­σιν,
Ἤ­χθη Θε­ο­δό­σι­ος τὴν ἐ­πὶ ξί­φους.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Μαρ­τυ­ρί­ου, πα­τρι­άρ­χου Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων. (†486)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ὁ­σι­ο­μάρ­τυ­ρος Χρι­στο­φό­ρου τοῦ Σαβ­βα­ΐ­του. (†797)

Στίχ. Τὸν Χρι­στὸν ἐν στέρ­νοις φέ­ρων Χρι­στο­φό­ρος,
Ὑ­πε­ρή­θλη­σεν Ἁ­γι­ο­σαβ­βα­ΐ­της.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Οὔρ­σου (Ursus), ἐ­πι­σκό­που Ῥα­βέν­νης, τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ. (†396)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Μαρ­τί­ου, ἡ­γου­μέ­νου Κλερ­μόν­της ἐν Γαλ­λίᾳ. (~†530)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Ἑρ­με­νε­γίλ­δου (Hermenegild), υἱ­οῦ Λε­ω­βι­γίλ­δου (Leovigild) τοῦ ἀ­ρει­α­νοῦ βα­σι­λέ­ως τῶν Βι­σι­γότ­θων ἐν Ἱ­σπα­νίᾳ. (†586)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Γου­ϊ­νό­χου (Guinoch), ἐ­πι­σκό­που Βου­χά­νης (Buchan) ἐν Σκω­τίᾳ. (†838)

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἀρ­σε­νί­ου, τοῦ ἀ­πὸ Ἐ­λασ­σῶ­νος, ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Σουσ­δε­λί­ας τῆς Ῥω­σί­ας. (†1626)

Στίχ. Φῶς Χρι­στοῦ ἐν σκο­τει­νοῖς χρό­νοις δου­λεί­ας,
Ἔ­λαμ­ψε τῷ λα­ῶ ἀ­πὸ Ἐ­λασ­σῶ­νος ἕ­ως Σουσ­δε­λί­ας.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῆς ὁ­σί­ας Ἀ­να­στα­σί­ας, τὸ πρῶ­τον Ἀ­λε­ξάν­δρας δου­κίσ­σης, κτι­το­ρίσ­σης τοῦ κοι­νο­βί­ου Φο­βε­ρᾶς Προ­στα­σί­ας (Pokrovsky) ἐν Κι­έ­βῳ. (†1900)

Καὶ τοῦ Τρι­ῳ­δί­ου τὸ πα­ρόν.

Τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ, μνεί­αν ποι­ού­με­θα τοῦ μα­κα­ρί­ου Ἰ­ω­σὴφ τοῦ παγ­κά­λου, καὶ τῆς ὑ­πὸ τοῦ Κυ­ρί­ου κα­τα­ρα­θεί­σης καὶ ξη­ραν­θεί­σης συ­κῆς.

Στί­χοι εἰς τὸν πάγ­κα­λον Ἰ­ω­σήφ.
Σώ­φρων Ἰ­ω­σήφ, δί­και­ος κρά­τωρ ὤ­φθη,
Καὶ σι­το­δό­της· ὦ κα­λῶν θη­μω­νί­α!

Ἕ­τε­ροι, εἰς τὴν ξη­ραν­θεῖ­σαν συ­κῆν.
Τὴν Συ­να­γω­γήν, συ­κῆν Χρι­στός, Ἑ­βραί­ων,
Καρ­πῶν ἄ­μοι­ρον πνευ­μα­τι­κῶν εἰ­κά­ζων,

Ἀ­ρᾷ ξη­ραί­νει· ἧς φύ­γω­μεν τὸ πά­θος.

Ταῖς τοῦ παγ­κά­λου Ἰ­ω­σὴφ πρε­σβεί­αις, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

* * *

Αἱ λοι­παὶ ᾠ­δαὶ τοῦ Κα­νό­νος.

ᾨ­δὴ η´. Ἦ­χος β´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἔ­φρι­ξε Παί­δων εὐ­α­γῶν, τὸ ὁ­μό­στο­λον ψυ­χῆς ἄ­σπι­λον σῶ­μα, καὶ εἶ­ξε τὸ τρα­φέν, ἐν ἀ­πεί­ρῳ ὕ­λῃ, ἀ­κά­μα­τον πῦρ. Ἀ­ει­ζώ­ου δέ, ἐ­κμα­ραν­θεί­σης φλο­γός, δι­αι­ω­νί­ζων ὕ­μνος ἀ­νε­μέλ­πε­το· Τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔρ­γα ὑ­μνεῖ­τε, καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ὑ­μᾶς μου τό­τε μα­θη­τάς, πάν­τες γνώ­σον­ται εἰ τὰς ἐ­μὰς ἐν­το­λὰς τη­ρή­ση­τε, φη­σὶν ὁ Σω­τὴρ τοῖς φί­λοις πρὸς πά­θος μο­λών. Εἰ­ρη­νεύ­ε­τε ἐν ἑ­αυ­τοῖς, καὶ πᾶ­σι· καὶ τα­πει­νὰ φρο­νοῦν­τες, ἀ­νυ­ψώ­θη­τε· καὶ Κύ­ρι­ον, γι­νώ­σκον­τές με ὑ­μνεῖ­τε, καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Εὐ­λο­γοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­ὸν
καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, τὸν Κύ­ρι­ον·
ὑ­μνοῦ­μεν καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Τά­ξε­ως ἔμ­πα­λιν ὑ­μῖν, ἐ­θνι­κῆς ἔ­στω τὸ κρά­τος ὁ­μο­γε­νῶν· οὐ κλῆ­ρος γὰρ ἐ­μός, τυ­ραν­νὶς δὲ γνώ­μη αὐ­θαί­ρε­τος. Ὁ οὖν πρό­κρι­τος, ἐν ὑ­μῖν εἶ­ναι θέ­λων, τῶν ἄλ­λων ἔ­στω πάν­των ἐ­σχα­τώ­τε­ρος· καὶ Κύ­ρι­ον, γι­νώ­σκον­τές με ὑ­μνεῖ­τε, καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τά­ξε­ως ἔμ­πα­λιν ὑ­μῖν, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Αἰ­νοῦ­μεν, εὐ­λο­γοῦ­μεν,
προ­σκυ­νοῦ­μεν τὸν Κύ­ρι­ον,
ὑ­μνοῦν­τες καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦν­τες
αὐ­τὸν εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Ἔ­φρι­ξε Παί­δων εὐ­α­γῶν, τὸ ὁ­μό­στο­λον ψυ­χῆς ἄ­σπι­λον σῶ­μα, καὶ εἶ­ξε τὸ τρα­φέν, ἐν ἀ­πεί­ρῳ ὕ­λῃ, ἀ­κά­μα­τον πῦρ. Ἀ­ει­ζώ­ου δέ, ἐ­κμα­ραν­θεί­σης φλο­γός, δι­αι­ω­νί­ζων ὕ­μνος ἀ­νε­μέλ­πε­το· Τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔρ­γα ὑ­μνεῖ­τε, καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας.

* * *

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὴν Θε­ο­τό­κον ἐν ὕ­μνοις με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἡ Τι­μι­ω­τέ­ρα οὐ στι­χο­λο­γεῖ­ται.

Καὶ ψάλ­λε­ται ἡ

ᾨ­δὴ θ´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἐ­με­γά­λυ­νας Χρι­στέ, τὴν τε­κοῦ­σάν σε Θε­ο­τό­κον, ἀφ᾿ ἧς ὁ Πλά­στης ἡ­μῶν, ὁ­μοι­ο­πα­θὲς πε­ρι­έ­θου σῶ­μα, τὸ τῶν ἡ­με­τέ­ρων, λυ­τή­ρι­ον ἀ­γνο­η­μά­των· ταύ­την μα­κα­ρί­ζον­τες, πᾶ­σαι γε­νε­αὶ σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Τρο­πά­ρι­α.

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ῥύ­πον πάν­τα ἐμ­πα­θῆ, ἀ­πω­σά­με­νοι ἐ­πά­ξι­ον, τῆς θεί­ας Βα­σι­λεί­ας, γνώ­μην ἀ­να­λά­βε­τε ἔμ­φρο­να, τοῖς σοῖς Ἀ­πο­στό­λοις, προ­έ­φης ἡ πάν­των Σο­φί­α, ἐν ᾗ δο­ξα­σθή­σε­σθε, λάμ­πον­τες ἡ­λί­ου τη­λαυ­γέ­στε­ρον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ
καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ἀ­φο­ρῶν­τες εἰς ἐ­μέ, εἶ­πας Κύ­ρι­ε τοῖς σε­αυ­τοῦ μα­θη­ταῖς, μὴ φρο­νεῖ­τε ὑ­ψη­λά, ἀλ­λὰ συ­να­πά­χθη­τε τοῖς τα­πει­νοῖς· ἐ­μὸν ὅ­περ πί­νω, πί­ε­σθε πο­τή­ρι­ον, ὅ­τι ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ, τοῦ Πα­τρὸς ἐ­μοὶ συν­δο­ξα­σθή­σε­σθε.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀ­φο­ρῶν­τες εἰς ἐ­μέ, ...

Κα­τα­βα­σί­α.

Ἐ­με­γά­λυ­νας Χρι­στέ, τὴν τε­κοῦ­σάν σε Θε­ο­τό­κον, ἀφ᾿ ἧς ὁ Πλά­στης ἡ­μῶν, ὁ­μοι­ο­πα­θὲς πε­ρι­έ­θου σῶ­μα, τὸ τῶν ἡ­με­τέ­ρων, λυ­τή­ρι­ον ἀ­γνο­η­μά­των· ταύ­την μα­κα­ρί­ζον­τες, πᾶ­σαι γε­νε­αὶ σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι σὲ αἰ­νοῦ­σι πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις τῶν οὐ­ρα­νῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ

Ἐ­ξα­πο­στει­λά­ρι­ον. Αὐ­τό­με­λον. Ἦ­χος γ´.

Τὸν νυμ­φῶ­νά σου βλέ­πω, Σω­τήρ μου κε­κο­σμη­μέ­νον, καὶ ἔν­δυ­μα οὐκ ἔ­χω, ἵ­να εἰ­σέλ­θω ἐν αὐ­τῷ· λάμ­πρυ­νόν μου, τὴν στο­λὴν τῆς ψυ­χῆς, Φω­το­δό­τα, καὶ σῶ­σόν με. (τρίς)

* * *

ΑΙΝΟΙ

Ἦ­χος α´.

Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν, αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τοῖς ὑ­ψί­στοις. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ ἄγ­γε­λοι αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πᾶ­σαι αἱ δυ­νά­μεις αὐ­τοῦ. Σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος τῷ Θε­ῷ.

Ἡ Στι­χο­λο­γί­α (Ψαλ­μοὶ ρμη´, ρμθ´, ρν´).

Ψαλ­μὸς ρμη´ (148).

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, ἥ­λι­ος καὶ σε­λή­νη· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, πάν­τα τὰ ἄ­στρα καὶ τὸ φῶς.

Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τόν, οἱ οὐ­ρα­νοὶ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ τὸ ὕ­δωρ τὸ ὑ­πε­ρά­νω τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­πε, καὶ ἐ­γε­νή­θη­σαν, αὐ­τὸς ἐ­νε­τεί­λα­το, καὶ ἐ­κτί­σθη­σαν.

Ἔ­στη­σεν αὐ­τὰ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος· πρό­σταγ­μα ἔ­θε­το, καὶ οὐ πα­ρε­λεύ­σε­ται.

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον ἐκ τῆς γῆς, δρά­κον­τες καὶ πᾶ­σαι ἄ­βυσ­σοι.

Πῦρ, χά­λα­ζα, χι­ών, κρύ­σταλ­λος, πνεῦ­μα κα­ται­γί­δος, τὰ ποι­οῦν­τα τὸν λό­γον αὐ­τοῦ.

Τὰ ὄ­ρη καὶ πάν­τες οἱ βου­νοί, ξύ­λα καρ­πο­φό­ρα καὶ πᾶ­σαι κέ­δροι.

Τὰ θη­ρί­α καὶ πάν­τα τὰ κτή­νη, ἑρ­πε­τὰ καὶ πε­τει­νὰ πτε­ρω­τά.

Βα­σι­λεῖς τῆς γῆς καὶ πάν­τες λα­οί, ἄρ­χον­τες καὶ πάν­τες κρι­ταὶ γῆς.

Νε­α­νί­σκοι καὶ παρ­θέ­νοι, πρε­σβύ­τε­ροι με­τὰ νε­ω­τέ­ρων, αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, ὅ­τι ὑ­ψώ­θη τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ μό­νου.

Ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις αὐ­τοῦ ἐ­πὶ γῆς καὶ οὐ­ρα­νοῦ, καὶ ὑ­ψώ­σει κέ­ρας λα­οῦ αὐ­τοῦ.

Ὕ­μνος πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ, τοῖς υἱ­οῖς Ἰσ­ρα­ήλ, λα­ῷ ἐγ­γί­ζον­τι αὐ­τῷ.

Ψαλ­μὸς ρμθ´ (149).

ᾌ­σα­τε τῷ Κυ­ρί­ῳ ᾆ­σμα και­νὸν ἡ αἴ­νε­σις αὐ­τοῦ ἐν ἐκ­κλη­σί­ᾳ ὁ­σί­ων.

Εὐ­φραν­θή­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τῷ ποι­ή­σαν­τι αὐ­τόν, καὶ υἱ­οὶ Σι­ὼν ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν ἐ­πὶ τῷ βα­σι­λεῖ αὐ­τῶν.

Αἰ­νε­σά­τω­σαν τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ἐν χο­ρῷ, ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ ψαλ­τη­ρί­ῳ ψα­λά­τω­σαν αὐ­τῷ.

Ὅ­τι εὐ­δο­κεῖ Κύ­ρι­ος ἐν τῷ λα­ῷ αὐ­τοῦ καὶ ὑ­ψώ­σει πρα­εῖς ἐν σω­τη­ρί­ᾳ.

Καυ­χή­σον­ται ὅ­σι­οι ἐν δό­ξῃ καὶ ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ἐ­πὶ τῶν κοι­τῶν αὐ­τῶν.

Αἱ ὑ­ψώ­σεις τοῦ Θε­οῦ ἐν τῷ λά­ρυγ­γι αὐ­τῶν, καὶ ῥομ­φαῖ­αι δί­στο­μοι ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τῶν,

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐκ­δί­κη­σιν ἐν τοῖς ἔ­θνε­σιν, ἐ­λεγ­μοὺς ἐν τοῖς λα­οῖς,

Τοῦ δῆ­σαι τοὺς βα­σι­λεῖς αὐ­τῶν ἐν πέ­δαις καὶ τοὺς ἐν­δό­ξους αὐ­τῶν ἐν χει­ρο­πέ­δαις σι­δη­ραῖς.

Τοῦ ποι­ῆ­σαι ἐν αὐ­τοῖς κρῖ­μα ἔγ­γρα­πτον· δό­ξα αὕ­τη ἔ­σται πᾶ­σι τοῖς ὁ­σί­οις αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς ρν´ (150).

Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸν ἐν τοῖς ἁ­γί­οις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν στε­ρε­ώ­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ.

Ἱ­στῶ­μεν Στί­χους δ´, καὶ ψάλ­λο­μεν
τὰ ἑ­πό­με­να Στι­χη­ρὰ Ἰ­δι­ό­με­λα.

Ἦ­χος α´. Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ.

Στίχ. α´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐ­πὶ ταῖς δυ­να­στεί­αις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῆς με­γα­λω­σύ­νης αὐ­τοῦ.

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος, πρὸς τὸ ἑ­κού­σι­ον πά­θος, τοῖς Ἀ­πο­στό­λοις ἔ­λε­γεν ἐν τῇ ὁ­δῷ· Ἰ­δοὺ ἀ­να­βαί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, καὶ πα­ρα­δο­θή­σε­ται ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, κα­θὼς γέ­γρα­πται πε­ρὶ αὐ­τοῦ. Δεῦ­τε οὖν καὶ ἡ­μεῖς, κε­κα­θαρ­μέ­ναις δι­α­νοί­αις, συμ­πο­ρευ­θῶ­μεν αὐ­τῷ, καὶ συ­σταυ­ρω­θῶ­μεν, καὶ νε­κρω­θῶ­μεν δι᾿ αὐ­τόν, ταῖς τοῦ βί­ου ἡ­δο­ναῖς· ἵ­να καὶ συ­ζή­σω­μεν αὐ­τῷ, καὶ ἀ­κού­σω­μεν βο­ῶν­τος αὐ­τοῦ· Οὐ­κέ­τι εἰς τὴν ἐ­πί­γει­ον Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, δι­ὰ τὸ πα­θεῖν, ἀλ­λὰ ἀ­να­βαί­νω πρὸς τὸν Πα­τέ­ρα μου, καὶ Πα­τέ­ρα ὑ­μῶν, καὶ Θε­όν μου καὶ Θε­ὸν ὑ­μῶν· καὶ συ­να­νυ­ψῶ ὑ­μᾶς εἰς τὴν ἄ­νω Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ τῶν Οὐ­ρα­νῶν.

Στίχ. β´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ἤ­χῳ σάλ­πιγ­γος· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ψαλ­τη­ρί­ῳ καὶ κι­θά­ρᾳ.

Τὸ αὐ­τό.

Στίχ. γ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ χο­ρῷ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν χορ­δαῖς καὶ ὀρ­γά­νῳ.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. α´.

Φθά­σαν­τες πι­στοί, τὸ σω­τή­ρι­ον πά­θος, Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ, τὴν ἄ­φα­τον αὐ­τοῦ, μα­κρο­θυ­μί­αν δο­ξά­σω­μεν· ὅ­πως τῇ αὐ­τοῦ εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ, συ­νε­γεί­ρῃ καὶ ἡ­μᾶς, νε­κρω­θέν­τας τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ, ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Στίχ. δ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις εὐ­ή­χοις· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις ἀ­λα­λαγ­μοῦ. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον.

Τὸ αὐ­τό.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. α´.

Κύ­ρι­ε, ἐρ­χό­με­νος πρὸς τὸ πά­θος, τοὺς ἰ­δί­ους στη­ρί­ζων μα­θη­τὰς ἔ­λε­γες, κατ᾿ ἰ­δί­αν πα­ρα­λα­βὼν αὐ­τούς· Πῶς τῶν ῥη­μά­των μου ἀ­μνη­μο­νεῖ­τε, ὧν πά­λαι εἶ­πον ὑ­μῖν, ὅ­τι προ­φή­την πάν­τα οὐ γέ­γρα­πται, εἰ μὴ ἐν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ ἀ­πο­κταν­θῆ­ναι; Νῦν οὖν και­ρὸς ἐ­φέ­στη­κεν, ὃν εἶ­πον ὑ­μῖν· ἰ­δοὺ γὰρ πα­ρα­δί­δο­μαι, ἁ­μαρ­τω­λῶν χερ­σὶν ἐμ­παι­χθῆ­ναι, οἳ καὶ σταυ­ρῷ με προ­σπή­ξαν­τες, τα­φῇ πα­ρα­δόν­τες, ἐ­βδε­λυγ­μέ­νον λο­γι­οῦν­ται ὡς νε­κρόν· ὅ­μως θαρ­σεῖ­τε· τρι­ή­με­ρος γὰρ ἐ­γεί­ρο­μαι, εἰς ἀ­γαλ­λί­α­σιν πι­στῶν, καὶ ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον.

* * *

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης ἀ­να­γι­νώ­σκει χῦ­μα τὴν μι­κρὰν δο­ξο­λο­γί­αν ὡς ἀ­κο­λού­θως.

Σοὶ δό­ξα πρέ­πει, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ, καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α.

Ὑ­μνοῦ­μέν σε, εὐ­λο­γοῦ­μέν σε, προ­σκυ­νοῦ­μέν σε, δο­ξο­λο­γοῦ­μέν σε, εὐ­χα­ρι­στοῦ­μέν σοι, δι­ὰ τὴν με­γά­λην σου δό­ξαν.

Κύ­ρι­ε Βα­σι­λεῦ, ἐ­που­ρά­νι­ε Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ· Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, καὶ Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα.

Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός, ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Πα­τρός, ὁ αἴ­ρων τὴν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ αἴ­ρων τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ κό­σμου.

Πρόσ­δε­ξαι τὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν, ὁ κα­θή­με­νος ἐν δε­ξι­ᾷ τοῦ Πα­τρός, καὶ ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὅ­τι σὺ εἶ μό­νος Ἅ­γι­ος, σὺ εἶ μό­νος Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καθ᾿ ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν εὐ­λο­γή­σω σε, καὶ αἰ­νέ­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Κύ­ρι­ε, κα­τα­φυ­γὴ ἐ­γε­νή­θης ἡ­μῖν, ἐν γε­νε­ᾷ καὶ γε­νε­ᾷ. Ἐ­γὼ εἶ­πα· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σόν με· ἴ­α­σαι τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἥ­μαρ­τόν σοι.

Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ πη­γὴ ζω­ῆς· ἐν τῷ φω­τί σου ὀ­ψό­με­θα φῶς.

Πα­ρά­τει­νον τὸ ἔ­λε­ός σου τοῖς γι­νώ­σκου­σί σε.

Κα­τα­ξί­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ταύ­τῃ ἀ­να­μαρ­τή­τους φυ­λα­χθῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ αἰ­νε­τὸν καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, κα­θά­περ ἠλ­πί­σα­μεν ἐ­πὶ σέ.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε· δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα· συ­νέ­τι­σόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Ἅ­γι­ε· φώ­τι­σόν με τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.

Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου μὴ πα­ρί­δῃς.

Σοὶ πρέ­πει αἶ­νος, σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος, σοὶ δό­ξα πρέ­πει, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰ Πλη­ρω­τι­κά, ὁ δὲ χο­ρὸς ἀ­πο­κρί­νε­ται εἰς μὲν τὰς δύ­ο πρώ­τας δε­ή­σεις δι­ὰ τοῦ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον, εἰς τὰς ἑ­πο­μέ­νας ἓξ δι­ὰ τοῦ Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε, εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν δι­ὰ τοῦ Σοί, Κύ­ρι­ε.

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν ἑ­ω­θι­νὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῆ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἡ­μέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι Θε­ὸς ἐ­λέ­ους, οἰ­κτιρ­μῶν καὶ φι­λαν­θρω­πί­ας ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν τῆς κεφαλοκλισίας καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Σὸν γάρ ἐ­στι τὸ ἐ­λε­εῖν καὶ σῴ­ζειν ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Καὶ με­τὰ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν ψάλ­λο­μεν
τὰ ἀ­πό­στι­χα. Ἄρ­χε­ται δὲ ὁ α´ χο­ρός.

Ἦ­χος πλ. α´. Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ.

Κύ­ρι­ε, πρὸς τὸ μυ­στή­ρι­ον τὸ ἀ­πόῤ­ῥη­τον, τῆς σῆς οἰ­κο­νο­μί­ας, οὐκ ἐ­ξαρ­κοῦ­σα, ἡ τῶν ἐκ Ζε­βε­δαί­ου μή­τηρ, ᾐ­τεῖ­τό σε προ­σκαί­ρου βα­σι­λεί­ας τι­μήν, τοῖς ἑ­αυ­τῆς δω­ρή­σα­σθαι τέ­κνοις· ἀλλ᾿ ἀν­τὶ ταύ­της, πο­τή­ρι­ον θα­νά­του, ἐ­πηγ­γεί­λω πι­εῖν τοῖς φί­λοις σου· ὃ πο­τή­ρι­ον πρὸ τού­των, πι­εῖν ὁ αὐ­τὸς ἔ­λε­γες, ἁ­μαρ­τη­μά­των κα­θαρ­τή­ρι­ον. Δι­ό σοι βο­ῶ­μεν· Ἡ σω­τη­ρί­α τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Στίχ. Ἐ­νε­πλή­σθη­μεν τὸ πρω­ῒ τοῦ ἐ­λέ­ους σου, Κύ­ρι­ε, καὶ ἠ­γαλ­λι­α­σά­με­θα καὶ εὐ­φράν­θη­μεν, ἐν πά­σαις ταῖς ἡ­μέ­ραις ἡ­μῶν· εὐ­φραν­θεί­η­μεν ἀνθ᾿ ὧν ἡ­με­ρῶν ἐ­τα­πεί­νω­σας ἡ­μᾶς, ἐ­τῶν ὧν εἴ­δο­μεν κα­κά· καὶ ἴ­δε ἐ­πὶ τοὺς δού­λους σου καὶ ἐ­πὶ τὰ ἔρ­γα σου, καὶ ὁ­δή­γη­σον τοὺς υἱ­οὺς αὐ­τῶν.

Κύ­ρι­ε, τὰ τε­λε­ώ­τα­τα φρο­νεῖν, τοὺς οἰ­κεί­ους παι­δεύ­ων μα­θη­τάς, μὴ ὁ­μοι­οῦ­σθε τοῖς ἔ­θνε­σιν ἔ­λε­γες, εἰς τὸ κα­τάρ­χειν τῶν ἐ­λα­χι­στο­τέ­ρων· οὐχ οὕ­τω γὰρ ἔ­σται ὑ­μῖν, τοῖς ἐ­μοῖς μα­θη­ταῖς, ὅ­τι πτω­χὸς θέ­λων ὑ­πάρ­χω· ὁ πρῶ­τος οὖν ὑ­μῶν, ἔ­στω πάν­των δι­ά­κο­νος, ὁ δὲ ἄρ­χων ὡς ὁ ἀρ­χό­με­νος, ὁ προ­κρι­θεὶς δὲ ὡς ὁ ἔ­σχα­τος· καὶ γὰρ ἐ­λή­λυ­θα αὐ­τός, τῷ πτω­χεύ­σαν­τι Ἀ­δὰμ δι­α­κο­νῆ­σαι, καὶ λύ­τρον δοῦ­ναι, ἀν­τὶ πολ­λῶν τὴν ψυ­χήν, τῶν βο­ών­των μοι, Δό­ξα σοι.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. δ´.

Στίχ. Καὶ ἔ­στω ἡ λαμ­πρό­της Κυ­ρί­ου τοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν ἡ­μῶν κα­τεύ­θυ­νον ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ τὸ ἔρ­γον τῶν χει­ρῶν ἡ­μῶν κα­τεύ­θυ­νον.

Τῆς ξη­ραν­θεί­σης συ­κῆς, δι­ὰ τὴν ἀ­καρ­πί­αν, τὸ ἐ­πι­τί­μι­ον φο­βη­θέν­τες ἀ­δελ­φοί, καρ­ποὺς ἀ­ξί­ους τῆς με­τα­νοί­ας, προ­σά­ξω­μεν Χρι­στῷ, τῷ πα­ρέ­χον­τι ἡ­μῖν τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Δευ­τέ­ραν Εὔ­αν τὴν Αἰ­γυ­πτί­αν, εὑ­ρὼν ὁ δρά­κων δι­ὰ ῥη­μά­των, ἔ­σπευ­δε κο­λα­κεί­αις, ὑ­πο­σκε­λί­σαι τὸν Ἰ­ω­σήφ· ἀλλ᾿ αὐ­τὸς κα­τα­λι­πὼν τὸν χι­τῶ­να, ἔ­φυ­γε τὴν ἁ­μαρ­τί­αν, καὶ γυ­μνὸς οὐκ ᾐ­σχύ­νε­το, ὡς ὁ πρω­τό­πλα­στος πρὸ τῆς πα­ρα­κο­ῆς· αὐ­τοῦ ταῖς ἱ­κε­σί­αις Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

* * *

Εἶ­τα ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ἀ­γα­θὸν τὸ ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­σθαι τῷ Κυ­ρί­ῳ, καὶ ψάλ­λειν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου, Ὕ­ψι­στε, τοῦ ἀ­ναγ­γέλ­λειν τὸ πρω­ῒ τὸ ἔ­λε­ός σου καὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου κα­τὰ νύ­κτα. (Ψαλμ. Ϟα´ 2-3)

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ Κον­τά­κι­ον.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χὰς τῆς φύ­σε­ως.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ἐ­που­ρά­νι­ε Βα­σι­λεῦ, τοὺς πι­στοὺς βα­σι­λεῖς ἡ­μῶν στε­ρέ­ω­σον· τὴν πί­στιν στή­ρι­ξον· τὰ ἔ­θνη πρά­ϋ­νον· τὸν κό­σμον εἰ­ρή­νευ­σον· τὴν ἁ­γί­αν ἐκ­κλη­σί­αν (ἢ μο­νὴν) καὶ τὴν πό­λιν (ἢ νῆ­σον, ἢ κώ­μην) ταύ­την κα­λῶς δι­α­φύ­λα­ξον· τοὺς προ­α­πελ­θόν­τας πα­τέ­ρας καὶ ἀ­δελ­φοὺς ἡ­μῶν ἐν σκη­ναῖς δι­καί­ων τά­ξον· καὶ ἡ­μᾶς ἐν με­τα­νοί­ᾳ καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σει πα­ρά­λα­βε, ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ με­τὰ τοῦ­το ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τὸ ἑ­κού­σι­ον πά­θος δι­ὰ τὴν ἡ­μῶν σω­τη­ρί­αν, Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΑΙ ΩΡΑΙ

(Τε­λοῦν­ται τῇ Μ. Δευ­τέ­ρᾳ πρω­ΐ
με­τὰ τοῦ Ἑ­σπε­ρι­νοῦ).

ΩΡΑ ΠΡΩΤΗ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, Πα­ρά­κλη­τε, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ λέ­γει τὸ τρι­σά­γιον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς ε´ (5).

Τὰ ῥή­μα­τά μου ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε, σύ­νες τῆς κραυ­γῆς μου.

Πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ὁ βα­σι­λεύς μου καὶ ὁ Θε­ός μου· ὅ­τι πρὸς σὲ προ­σεύ­ξο­μαι, Κύ­ρι­ε.

Τὸ πρω­ῒ εἰ­σα­κού­σῃ τῆς φω­νῆς μου· τὸ πρω­ῒ πα­ρα­στή­σο­μαί σοι καὶ ἐ­πό­ψει με· ὅ­τι οὐ­χὶ Θε­ὸς θέ­λων ἀ­νο­μί­αν σὺ εἶ.

Οὐ πα­ροι­κή­σει σοι πο­νη­ρευ­ό­με­νος, οὐ­δὲ δι­α­με­νοῦ­σι πα­ρά­νο­μοι κα­τέ­ναν­τι τῶν ὀ­φθαλ­μῶν σου.

Ἐ­μί­ση­σας πάν­τας τοὺς ἐρ­γα­ζο­μέ­νους τὴν ἀ­νο­μί­αν· ἀ­πο­λεῖς πάν­τας τοὺς λα­λοῦν­τας τὸ ψεῦ­δος.

Ἄν­δρα αἱ­μά­των καὶ δό­λι­ον βδε­λύσ­σε­ται Κύ­ρι­ος.

Ἐ­γὼ δὲ ἐν τῷ πλή­θει τοῦ ἐ­λέ­ους σου εἰ­σε­λεύ­σο­μαι εἰς τὸν οἶ­κόν σου, προ­σκυ­νή­σω πρὸς να­ὸν ἅ­γι­όν σου ἐν φό­βῳ σου.

Κύ­ρι­ε, ὁ­δή­γη­σόν με ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἕ­νε­κα τῶν ἐ­χθρῶν μου, κα­τεύ­θυ­νον ἐ­νώ­πι­όν σου τὴν ὁ­δόν μου.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τῶν ἀ­λή­θει­α· ἡ καρ­δί­α αὐ­τῶν μα­ταί­α.

Τά­φος ἀ­νε­ῳγ­μέ­νος ὁ λά­ρυγξ αὐ­τῶν, ταῖς γλώσ­σαις αὐ­τῶν ἐ­δο­λι­οῦ­σαν.

Κρῖ­νον αὐ­τούς, ὁ Θε­ός· ἀ­πο­πε­σά­τω­σαν ἀ­πὸ τῶν δι­α­βου­λι­ῶν αὐ­τῶν.

Κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀ­σε­βει­ῶν αὐ­τῶν ἔ­ξω­σον αὐ­τούς, ὅ­τι πα­ρε­πί­κρα­νάν σε, Κύ­ρι­ε.

Καὶ εὐ­φραν­θεί­η­σαν πάν­τες οἱ ἐλ­πί­ζον­τες ἐ­πὶ σέ· εἰς αἰ­ῶ­να ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται, καὶ κα­τα­σκη­νώ­σεις ἐν αὐ­τοῖς, καὶ καυ­χή­σον­ται ἐν σοὶ πάν­τες οἱ ἀ­γα­πῶν­τες τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ὅ­τι σὺ εὐ­λο­γή­σεις δί­και­ον· Κύ­ρι­ε, ὡς ὅ­πλῳ εὐ­δο­κί­ας ἐ­στε­φά­νω­σας ἡ­μᾶς.

Ψαλ­μὸς πθ´ (89).

Κύ­ρι­ε, κα­τα­φυ­γὴ ἐ­γε­νή­θης ἡ­μῖν ἐν γε­νε­ᾷ καὶ γε­νε­ᾷ.

Πρὸ τοῦ ὄ­ρη γε­νη­θῆ­ναι καὶ πλα­σθῆ­ναι τὴν γῆν καὶ τὴν οἰ­κου­μέ­νην, καὶ ἀ­πὸ τοῦ αἰ­ῶ­νος καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος σὺ εἶ.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς ἄν­θρω­πον εἰς τα­πεί­νω­σιν· καὶ εἶ­πας· Ἐ­πι­στρέ­ψα­τε υἱ­οὶ τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὅ­τι χί­λι­α ἔ­τη ἐν ὀ­φθαλ­μοῖς σου, Κύ­ρι­ε, ὡς ἡ­μέ­ρα ἡ ἐ­χθές, ἥ­τις δι­ῆλ­θε, καὶ φυ­λα­κὴ ἐν νυ­κτί.

Τὰ ἐ­ξου­δε­νώ­μα­τα αὐ­τῶν ἔ­τη ἔ­σον­ται, τὸ πρω­ῒ ὡ­σεὶ χλό­η πα­ρέλ­θοι.

Τὸ πρω­ῒ ἀν­θή­σαι καὶ πα­ρέλ­θοι, τὸ ἑ­σπέ­ρας ἀ­πο­πέ­σοι, σκλη­ρυν­θεί­η καὶ ξη­ραν­θεί­η.

Ὅ­τι ἐ­ξε­λί­πο­μεν ἐν τῇ ὀρ­γῇ σου καὶ ἐν τῷ θυ­μῷ σου ἐ­τα­ρά­χθη­μεν.

Ἔ­θου τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῶν ἐ­ναν­τί­ον σου· αἰ­ὼν ἡ­μῶν εἰς φω­τι­σμὸν τοῦ προ­σώ­που σου.

Ὅ­τι πᾶ­σαι αἱ ἡ­μέ­ραι ἡ­μῶν ἐ­ξέ­λι­πον, καὶ ἐν τῇ ὀρ­γῇ σου ἐ­ξε­λί­πο­μεν· τὰ ἔ­τη ἡ­μῶν ὡ­σεὶ ἀ­ρά­χνη ἐ­με­λέ­των.

Αἱ ἡ­μέ­ραι τῶν ἐ­τῶν ἡ­μῶν ἐν αὐ­τοῖς ἑ­βδο­μή­κον­τα ἔ­τη, ἐ­ὰν δὲ ἐν δυ­να­στεί­αις, ὀ­γδο­ή­κον­τα ἔ­τη, καὶ τὸ πλεῖ­ον αὐ­τῶν κό­πος καὶ πό­νος· ὅ­τι ἐ­πῆλ­θε πρᾳ­ό­της ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ παι­δευ­θη­σό­με­θα.

Τίς γι­νώ­σκει τὸ κρά­τος τῆς ὀρ­γῆς σου; καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου σου τὸν θυ­μόν σου ἐ­ξα­ριθ­μή­σα­σθαι;

Τὴν δε­ξι­άν σου οὕ­τω γνώ­ρι­σόν μοι, καὶ τοὺς πε­παι­δευ­μέ­νους τῇ καρ­δί­ᾳ ἐν σο­φί­ᾳ.

Ἐ­πί­στρε­ψον, Κύ­ρι­ε, ἕ­ως πό­τε; καὶ πα­ρα­κλή­θη­τι ἐ­πὶ τοῖς δού­λοις σου.

Ἐ­νε­πλή­σθη­μεν τὸ πρω­ῒ τοῦ ἐ­λέ­ους σου, Κύ­ρι­ε, καὶ ἠ­γαλ­λι­α­σά­με­θα καὶ εὐ­φράν­θη­μεν. Ἐν πά­σαις ταῖς ἡ­μέ­ραις ἡ­μῶν.

Εὐ­φραν­θεί­η­μεν ἀνθ᾿ ὧν ἡ­με­ρῶν ἐ­τα­πεί­νω­σας ἡ­μᾶς, ἐ­τῶν, ὧν εἴ­δο­μεν κα­κά.

Καὶ ἴ­δε ἐ­πὶ τοὺς δού­λους σου καὶ ἐ­πὶ τὰ ἔρ­γα σου, καὶ ὁ­δή­γη­σον τοὺς υἱ­οὺς αὐ­τῶν.

Καὶ ἔ­στω ἡ λαμ­πρό­της Κυ­ρί­ου τοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν ἡ­μῶν κα­τεύ­θυ­νον ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, καὶ τὸ ἔρ­γον τῶν χει­ρῶν ἡ­μῶν κα­τεύ­θυ­νον.

Ψαλ­μὸς ρ´ (100).

Ἔ­λε­ος καὶ κρί­σιν ᾄ­σο­μαί σοι, Κύ­ρι­ε. Ψα­λῶ καὶ συ­νή­σω ἐν ὁ­δῷ ἀ­μώ­μῳ· πό­τε ἥ­ξεις πρός με;

Δι­ε­πο­ρευ­ό­μην ἐν ἀ­κα­κί­ᾳ καρ­δί­ας μου, ἐν μέ­σῳ τοῦ οἴ­κου μου.

Οὐ προ­ε­θέ­μην πρὸ ὀ­φθαλ­μῶν μου πρᾶγ­μα πα­ρά­νο­μον, ποι­οῦν­τας πα­ρα­βά­σεις ἐ­μί­ση­σα.

Οὐκ ἐ­κολ­λή­θη μοι καρ­δί­α σκαμ­βή· ἐκ­κλί­νον­τος ἀπ᾿ ἐ­μοῦ τοῦ πο­νη­ροῦ, οὐκ ἐ­γί­νω­σκον.

Τὸν κα­τα­λα­λοῦν­τα λά­θρᾳ τὸν πλη­σί­ον αὐ­τοῦ, τοῦ­τον ἐ­ξε­δί­ω­κον.

Ὑ­πε­ρη­φά­νῳ ὀ­φθαλ­μῷ καὶ ἀ­πλή­στῳ καρ­δί­ᾳ τού­τῳ οὐ συ­νή­σθι­ον.

Οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἐ­πὶ τοὺς πι­στοὺς τῆς γῆς, τοῦ συγ­κα­θῆ­σθαι αὐ­τοὺς μετ᾿ ἐ­μοῦ· πο­ρευ­ό­με­νος ἐν ὁ­δῷ ἀ­μώ­μῳ, οὗ­τός μοι ἐ­λει­τούρ­γει.

Οὐ κα­τῴ­κει ἐν μέ­σῳ τῆς οἰ­κί­ας μου ποι­ῶν ὑ­πε­ρη­φα­νί­αν· λα­λῶν ἄ­δι­κα οὐ κα­τεύ­θυ­νεν ἐ­νώ­πι­ον τῶν ὀ­φθαλ­μῶν μου.

Εἰς τὰς πρω­ί­ας ἀ­πέ­κτει­νον πάν­τας τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς τῆς γῆς, τοῦ ἐ­ξο­λο­θρεῦ­σαι ἐκ πό­λε­ως Κυ­ρί­ου πάν­τας τοὺς ἐρ­γα­ζο­μέ­νους τὴν ἀ­νο­μί­αν.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα.

Ἰ­δοὺ ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός· καὶ μα­κά­ρι­ος ὁ δοῦ­λος, ὃν εὑ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα· ἀ­νά­ξι­ος δὲ πά­λιν, ὃν εὑ­ρή­σει ῥα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου, μὴ τῷ ὕ­πνῳ κα­τε­νε­χθῇς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς, καὶ τῆς βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῇς· ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψον κρά­ζου­σα· Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος εἶ ὁ Θε­ός· δι­ὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Τί σε κα­λέ­σω­μεν, ὦ Κε­χα­ρι­τω­μέ­νη; Οὐ­ρα­νόν; ὅ­τι ἀ­νέ­τει­λας τὸν ἥ­λι­ον τῆς δι­και­ο­σύ­νης. Πα­ρά­δει­σον; ὅ­τι ἐ­βλά­στη­σας τὸ ἄν­θος τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας. Παρ­θέ­νον; ὅ­τι ἔ­μει­νας ἄ­φθο­ρος. Ἁ­γνὴν μη­τέ­ρα; ὅ­τι ἔ­σχες σαῖς ἁ­γί­αις ἀγ­κά­λαις Υἱ­όν, τὸν πάν­των Θε­όν. Αὐ­τὸν ἱ­κέ­τευ­ε, σω­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Καὶ εὐ­θύς·

Τὰ δι­α­βή­μα­τά μου κα­τεύ­θυ­νον κα­τὰ τὸ λό­γι­όν σου, καὶ μὴ κα­τα­κυ­ρι­ευ­σά­τω μου πᾶ­σα ἀ­νο­μί­α.

Λύ­τρω­σαί με ἀ­πὸ συ­κο­φαν­τί­ας ἀν­θρώ­πων, καὶ φυ­λά­ξω τὰς ἐν­το­λάς σου.

Τὸ πρό­σω­πόν σου ἐ­πί­φα­νον ἐ­πὶ τὸν δοῦ­λόν σου, καὶ δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Πλη­ρω­θή­τω τὸ στό­μα μου αἰ­νέ­σε­ώς σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­πως ὑ­μνή­σω τὴν δό­ξαν σου, ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­άν σου.

Καὶ λέ­γει τὸ τρι­σά­γιον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον τῆς ἡ­μέ­ρας·

Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χάς.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε, ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το, πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ προ­ε­στὼς τὴν ἑ­πο­μέ­νην εὐ­χήν·

Χρι­στέ, τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, τὸ φω­τί­ζον καὶ ἁ­γι­ά­ζον πάν­τα ἄν­θρω­πον ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμον, ση­μει­ω­θή­τω ἐφ᾿ ἡ­μᾶς τό φῶς τοῦ προ­σώ­που σου, ἵ­να ἐν αὐ­τῷ ὀ­ψώ­με­θα φῶς τὸ ἀ­πρό­σι­τον· καὶ κα­τεύ­θυ­νον τὰ δι­α­βή­μα­τα ἡ­μῶν πρὸς ἐρ­γα­σί­αν τῶν ἐν­το­λῶν σου· πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του σου μη­τρὸς καὶ πάν­των σου τῶν ἁ­γί­ων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς ιϚ´ (16).

Εἰ­σά­κου­σον, Κύ­ρι­ε, τῆς δι­και­ο­σύ­νης μου, πρό­σχες τῇ δε­ή­σει μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὴν προ­σευ­χήν μου, οὐκ ἐν χεί­λε­σι δο­λί­οις.

Ἐκ προ­σώ­που σου τὸ κρῖ­μά μου ἐ­ξέλ­θοι, οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἰ­δέ­τω­σαν εὐ­θύ­τη­τας.

Ἐ­δο­κί­μα­σας τὴν καρ­δί­αν μου, ἐ­πε­σκέ­ψω νυ­κτός· ἐ­πύ­ρω­σάς με καὶ οὐχ εὑ­ρέ­θη ἐν ἐ­μοὶ ἀ­δι­κί­α.

Ὅ­πως ἂν μὴ λα­λή­σῃ τὸ στό­μα μου τὰ ἔρ­γα τῶν ἀν­θρώ­πων, δι­ὰ τοὺς λό­γους τῶν χει­λέ­ων σου ἐ­γὼ ἐ­φύ­λα­ξα ὁ­δοὺς σκλη­ράς.

Κα­τάρ­τι­σαι τὰ δι­α­βή­μα­τά μου ἐν ταῖς τρί­βοις σου, ἵ­να μὴ σα­λευ­θῶ­σι τὰ δι­α­βή­μα­τά μου.

Ἐ­γὼ ἐ­κέ­κρα­ξα, ὅ­τι ἐ­πή­κου­σάς μου, ὁ Θε­ός· κλῖ­νον τὸ οὖς σου ἐ­μοί, καὶ εἰ­σά­κου­σον τῶν ῥη­μά­των μου.

Θαυ­μά­στω­σον τὰ ἐ­λέ­η σου, ὁ σῴ­ζων τοὺς ἐλ­πί­ζον­τας ἐ­πὶ σέ.

Ἐκ τῶν ἀν­θε­στη­κό­των τῇ δε­ξι­ᾷ σου φύ­λα­ξόν με, Κύ­ρι­ε, ὡς κό­ρην ὀ­φθαλ­μοῦ.

Ἐν σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου σκε­πά­σεις με, ἀ­πὸ προ­σώ­που ἀ­σε­βῶν τῶν τα­λαι­πω­ρη­σάν­των με.

Οἱ ἐ­χθροί μου τὴν ψυ­χήν μου πε­ρι­έ­σχον· τὸ στέ­αρ αὐ­τῶν συ­νέ­κλει­σαν, τὸ στό­μα αὐ­τῶν ἐ­λά­λη­σεν ὑ­πε­ρη­φα­νί­αν.

Ἐκ­βα­λόν­τες με νυ­νὶ πε­ρι­ε­κύ­κλω­σάν με, τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τῶν ἔ­θεν­το ἐκ­κλῖ­ναι ἐν τῇ γῇ.

Ὑ­πέ­λα­βόν με ὡ­σεὶ λέ­ων ἕ­τοι­μος εἰς θή­ραν, καὶ ὡ­σεὶ σκύ­μνος οἰ­κῶν ἐν ἀ­πο­κρύ­φοις.

Ἀ­νά­στη­θι, Κύ­ρι­ε, πρό­φθα­σον αὐ­τοὺς καὶ ὑ­πο­σκέ­λι­σον αὐ­τούς· ῥῦ­σαι τὴν ψυ­χήν μου ἀ­πὸ ἀ­σε­βοῦς, ῥομ­φαί­αν σου ἀ­πὸ ἐ­χθρῶν τῆς χει­ρός σου.

Κύ­ρι­ε, ἀ­πὸ ὀ­λί­γων ἀ­πὸ γῆς δι­α­μέ­ρι­σον αὐ­τοὺς ἐν τῇ ζω­ῇ αὐ­τῶν, καὶ τῶν κε­κρυμ­μέ­νων σου ἐ­πλή­σθη ἡ γα­στὴρ αὐ­τῶν.

Ἐ­χορ­τά­σθη­σαν ὑ­εί­ων, καὶ ἀ­φῆ­καν τὰ κα­τά­λοι­πα τοῖς νη­πί­οις αὐ­τῶν.

Ἐ­γὼ δὲ ἐν δι­και­ο­σύ­νῃ ὀ­φθή­σο­μαι τῷ προ­σώ­πῳ σου· χορ­τα­σθή­σο­μαι ἐν τῷ ὀ­φθῆ­ναί μοι τὴν δό­ξαν σου.

Ψαλ­μὸς κδ´ (24).

Πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου· ὁ Θε­ός μου, ἐ­πὶ σοὶ πέ­ποι­θα.

Μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, μη­δὲ κα­τα­γε­λα­σά­τω­σάν με οἱ ἐ­χθροί μου.

Καὶ γὰρ πάν­τες οἱ ὑ­πο­μέ­νον­τές σε οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῶ­σιν. Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν οἱ ἀ­νο­μοῦν­τες δι­α­κε­νῆς.

Τὰς ὁ­δούς σου, Κύ­ρι­ε, γνώ­ρι­σόν μοι, καὶ τὰς τρί­βους σου δί­δα­ξόν με.

Ὁ­δή­γη­σόν με ἐ­πὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου καὶ δί­δα­ξόν με, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ὸς ὁ σω­τήρ μου· καὶ σὲ ὑ­πέ­μει­να ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν.

Μνή­σθη­τι τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου, Κύ­ρι­ε, καὶ τὰ ἐ­λέ­η σου, ὅ­τι ἀ­πὸ τοῦ αἰ­ῶ­νός εἰ­σιν.

Ἁ­μαρ­τί­ας νε­ό­τη­τός μου καὶ ἀ­γνοί­ας μου μὴ μνη­σθῇς, κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου μνή­σθη­τί μου, σύ, ἕ­νε­κεν χρη­στό­τη­τός σου, Κύ­ρι­ε.

Χρη­στὸς καὶ εὐ­θὺς ὁ Κύ­ρι­ος· δι­ὰ τοῦ­το νο­μο­θε­τή­σει ἁ­μαρ­τά­νον­τας ἐν ὁ­δῷ.

Ὁ­δη­γή­σει πρα­εῖς ἐν κρί­σει, δι­δά­ξει πρα­εῖς ὁ­δοὺς αὐ­τοῦ.

Πᾶ­σαι αἱ ὁ­δοὶ Κυ­ρί­ου ἔ­λε­ος καὶ ἀ­λή­θει­α, τοῖς ἐκ­ζη­τοῦ­σι τὴν δι­α­θή­κην αὐ­τοῦ καὶ τὰ μαρ­τύ­ρι­α αὐ­τοῦ.

Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύ­ρι­ε, καὶ ἱ­λά­σθη­τι τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ μου· πολ­λὴ γάρ ἐ­στι.

Τίς ἐ­στιν ἄν­θρω­πος ὁ φο­βού­με­νος τὸν Κύ­ρι­ον; νο­μο­θε­τή­σει αὐ­τῷ ἐν ὁ­δῷ, ᾗ ᾑ­ρε­τί­σα­το.

Ἡ ψυ­χὴ αὐ­τοῦ ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σε­ται, καὶ τὸ σπέρ­μα αὐ­τοῦ κλη­ρο­νο­μή­σει γῆν.

Κρα­ταί­ω­μα Κύ­ρι­ος τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τόν, καὶ ἡ δι­α­θή­κη αὐ­τοῦ δη­λώ­σει αὐ­τοῖς.

Οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου δι­ὰ παν­τὸς πρὸς τὸν Κύ­ρι­ον, ὅ­τι αὐ­τὸς ἐκ­σπά­σει ἐκ πα­γί­δος τοὺς πό­δας μου.

Ἐ­πί­βλε­ψον ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με· ὅ­τι μο­νο­γε­νὴς καὶ πτω­χός εἰ­μι ἐ­γώ.

Αἱ θλί­ψεις τῆς καρ­δί­ας μου ἐ­πλη­θύν­θη­σαν· ἐκ τῶν ἀ­ναγ­κῶν μου ἐ­ξά­γα­γέ με.

Ἴ­δε τὴν τα­πεί­νω­σίν μου καὶ τὸν κό­πον μου· καὶ ἄ­φες πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τί­ας μου.

Ἴ­δε τοὺς ἐ­χθρούς μου, ὅ­τι ἐ­πλη­θύν­θη­σαν, καὶ μῖ­σος ἄ­δι­κον ἐ­μί­ση­σάν με.

Φύ­λα­ξον τὴν ψυ­χήν μου, καὶ ῥῦ­σαί με· μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην, ὅ­τι ἤλ­πι­σα ἐ­πὶ σέ.

Ἄ­κα­κοι καὶ εὐ­θεῖς ἐ­κολ­λῶν­τό μοι, ὅ­τι ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε.

Λύ­τρω­σαι, ὁ Θε­ός, τὸν Ἰσ­ρα­ήλ, ἐκ πα­σῶν τῶν θλί­ψε­ων αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς ν´ (50).

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­ὰ παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας, τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ, καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην· ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­ποῤ­ῥί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου, καὶ τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου, καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου· ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι, εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον· καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα.

Ἰ­δοὺ ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός· καὶ μα­κά­ρι­ος ὁ δοῦ­λος, ὃν εὑ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα· ἀ­νά­ξι­ος δὲ πά­λιν, ὃν εὑ­ρή­σει ῥα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου, μὴ τῷ ὕ­πνῳ κα­τε­νε­χθῇς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς, καὶ τῆς βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῇς· ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψον κρά­ζου­σα· Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος εἶ ὁ Θε­ός· δι­ὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Θε­ο­τό­κε, σὺ εἶ ἡ ἄμ­πε­λος ἡ ἀ­λη­θι­νή, ἡ βλα­στή­σα­σα τὸν καρ­πὸν τῆς ζω­ῆς. Σὲ ἱ­κε­τεύ­ο­μεν, πρέ­σβευ­ε Δέ­σποι­να, με­τὰ τῶν Ἀ­πο­στό­λων, καὶ πάν­των τῶν Ἁ­γί­ων, ἐ­λε­η­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Καὶ εὐ­θύς·

Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς εὐ­λο­γη­τός, εὐ­λο­γη­τὸς Κύ­ρι­ος ἡ­μέ­ραν καθ᾿ ἡ­μέ­ραν· κα­τευ­ο­δώ­σαι ἡ­μῖν ὁ Θε­ὸς τῶν σω­τη­ρί­ων ἡ­μῶν, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ Θε­ὸς τοῦ σῴ­ζειν.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον τῆς ἡ­μέ­ρας·

Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χάς.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε, ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το, πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ προ­ε­στὼς τὴν ἑ­πο­μέ­νην εὐ­χήν·

(τοῦ ἁ­γί­ου Μαρ­δα­ρί­ου)

Δέ­σπο­τα Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ, Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, μί­α Θε­ό­της, μί­α Δύ­να­μις, ἐ­λέ­η­σόν με τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν· καί, οἷς ἐ­πί­στα­σαι κρί­μα­σι, σῶ­σόν με τὸν ἀ­νά­ξι­ον δοῦ­λόν σου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΕΚΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς Ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς νγ´ (53).

Ὁ Θε­ὸς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου σῶ­σόν με, καὶ ἐν τῇ δυ­νά­μει σου κρι­νεῖς με.

Ὁ Θε­ός, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὰ ῥή­μα­τα τοῦ στό­μα­τός μου.

Ὅ­τι ἀλ­λό­τρι­οι ἐ­πα­νέ­στη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μέ, καὶ κρα­ται­οὶ ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου, καὶ οὐ προ­έ­θεν­το τὸν Θε­ὸν ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τῶν.

Ἰ­δοὺ γὰρ ὁ Θε­ὸς βο­η­θεῖ μοι, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος ἀν­τι­λή­πτωρ τῆς ψυ­χῆς μου.

Ἀ­πο­στρέ­ψει τὰ κα­κὰ τοῖς ἐ­χθροῖς μου, ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου ἐ­ξο­λό­θρευ­σον αὐ­τούς.

Ἑ­κου­σί­ως θύ­σω σοι, ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαι τῷ ὀ­νό­μα­τί σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἀ­γα­θόν.

Ὅ­τι ἐκ πά­σης θλί­ψε­ως ἐῤ­ῥύ­σω με, καὶ ἐν τοῖς ἐ­χθροῖς μου ἐ­πεῖ­δεν ὁ ὀ­φθαλ­μός μου.

Ψαλ­μὸς νδ´ (54).

Ἐ­νώ­τι­σαι, ὁ Θε­ός, τὴν προ­σευ­χήν μου, καὶ μὴ ὑ­πε­ρί­δῃς τὴν δέ­η­σίν μου· πρό­σχες μοι καὶ εἰ­σά­κου­σόν μου.

Ἐ­λυ­πή­θην ἐν τῇ ἀ­δο­λε­σχί­ᾳ μου καὶ ἐ­τα­ρά­χθην ἀ­πὸ φω­νῆς ἐ­χθροῦ καὶ ἀ­πὸ θλί­ψε­ως ἁ­μαρ­τω­λοῦ.

Ὅ­τι ἐ­ξέ­κλι­ναν ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἀ­νο­μί­αν, καὶ ἐν ὀρ­γῇ ἐ­νε­κό­τουν μοι.

Ἡ καρ­δί­α μου ἐ­τα­ρά­χθη ἐν ἐ­μοί, καὶ δει­λί­α θα­νά­του ἐ­πέ­πε­σεν ἐπ᾿ ἐ­μέ.

Φό­βος καὶ τρό­μος ἦλ­θεν ἐπ᾿ ἐ­μέ, καὶ ἐ­κά­λυ­ψέ με σκό­τος.

Καὶ εἶ­πα· Τίς δώ­σει μοι πτέ­ρυ­γας ὡ­σεὶ πε­ρι­στε­ρᾶς, καὶ πε­τα­σθή­σο­μαι καὶ κα­τα­παύ­σω;

Ἰ­δοὺ ἐ­μά­κρυ­να φυ­γα­δεύ­ων καὶ ηὐ­λί­σθην ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ.

Προ­σε­δε­χό­μην τὸν Θε­όν, τὸν σῴ­ζον­τά με ἀ­πὸ ὀ­λι­γο­ψυ­χί­ας καὶ ἀ­πὸ κα­ται­γί­δος.

Κα­τα­πόν­τι­σον, Κύ­ρι­ε, καὶ κα­τα­δί­ε­λε τὰς γλώσ­σας αὐ­τῶν, ὅ­τι εἶ­δον ἀ­νο­μί­αν καὶ ἀν­τι­λο­γί­αν ἐν τῇ πό­λει.

Ἡ­μέ­ρας καὶ νυ­κτὸς κυ­κλώ­σει αὐ­τὴν ἐ­πὶ τὰ τεί­χη αὐ­τῆς· ἀ­νο­μί­α καὶ κό­πος ἐν μέ­σῳ αὐ­τῆς καὶ ἀ­δι­κί­α. Καὶ οὐκ ἐ­ξέ­λι­πεν ἐκ τῶν πλα­τει­ῶν αὐ­τῆς τό­κος καὶ δό­λος.

Ὅ­τι εἰ ὁ ἐ­χθρὸς ὠ­νεί­δι­σέ με, ὑ­πή­νεγ­κα ἄν· καὶ εἰ ὁ μι­σῶν ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἐ­με­γα­λοῤ­ῥη­μό­νη­σεν, ἐ­κρύ­βην ἂν ἀπ᾿ αὐ­τοῦ.

Σὺ δέ, ἄν­θρω­πε ἰ­σό­ψυ­χε, ἡ­γε­μών μου καὶ γνω­στέ μου.

Ὃς ἐ­πὶ τὸ αὐ­τὸ ἐ­γλύ­κα­νάς μοι ἐ­δέ­σμα­τα, ἐν τῷ οἴ­κῳ τοῦ Θε­οῦ ἐ­πο­ρεύ­θην ἐν ὁ­μο­νοί­ᾳ.

Ἐλ­θέ­τω δὴ θά­να­τος ἐπ᾿ αὐ­τούς, καὶ κα­τα­βή­τω­σαν εἰς ᾅ­δου ζῶν­τες.

Ὅ­τι πο­νη­ρί­α ἐν ταῖς πα­ροι­κί­αις αὐ­τῶν, ἐν μέ­σῳ αὐ­τῶν.

Ἐ­γὼ πρὸς τὸν Θε­ὸν ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος εἰ­σή­κου­σέ μου.

Ἑ­σπέ­ρας καὶ πρω­ῒ καὶ με­σημ­βρί­ας δι­η­γή­σο­μαι καὶ ἀ­παγ­γε­λῶ, καὶ εἰ­σα­κού­σε­ται τῆς φω­νῆς μου.

Λυ­τρώ­σε­ται ἐν εἰ­ρή­νῃ τὴν ψυ­χήν μου ἀ­πὸ τῶν ἐγ­γι­ζόν­των μοι, ὅ­τι ἐν πολ­λοῖς ἦ­σαν σὺν ἐ­μοί.

Εἰ­σα­κού­σε­ται ὁ Θε­ός, καὶ τα­πει­νώ­σει αὐ­τοὺς ὁ ὑ­πάρ­χων πρὸ τῶν αἰ­ώ­νων.

Οὐ γάρ ἐ­στιν αὐ­τοῖς ἀν­τάλ­λαγ­μα, ὅ­τι οὐκ ἐ­φο­βή­θη­σαν τὸν Θε­όν.

Ἐ­ξέ­τει­νε τὴν χεῖ­ρα αὐ­τοῦ ἐν τῷ ἀ­πο­δι­δό­ναι· ἐ­βε­βή­λω­σαν τὴν δι­α­θή­κην αὐ­τοῦ.

Δι­ε­με­ρί­σθη­σαν ἀ­πὸ ὀρ­γῆς τοῦ προ­σώ­που αὐ­τοῦ, καὶ ἤγ­γι­σαν αἱ καρ­δί­αι αὐ­τῶν.

Ἡ­πα­λύν­θη­σαν οἱ λό­γοι αὐ­τῶν ὑ­πὲρ ἔ­λαι­ον, καὶ αὐ­τοί εἰ­σι βο­λί­δες.

Ἐ­πίῤ­ῥι­ψον ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον τὴν μέ­ρι­μνάν σου, καὶ αὐ­τός σε δι­α­θρέ­ψει· οὐ δώ­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να σά­λον τῷ δι­καί­ῳ.

Σὺ δέ, ὁ Θε­ός, κα­τά­ξεις αὐ­τοὺς εἰς φρέ­αρ δι­α­φθο­ρᾶς.

Ἄν­δρες αἱ­μά­των καὶ δο­λι­ό­τη­τος οὐ μὴ ἡ­μι­σεύ­σω­σι τὰς ἡ­μέ­ρας αὐ­τῶν· ἐ­γὼ δέ, Κύ­ρι­ε, ἐλ­πι­ῶ ἐ­πὶ σέ.

Ψαλ­μὸς Ϟ´ (90).

Ὁ κα­τοι­κῶν ἐν βο­η­θεί­ᾳ τοῦ Ὑ­ψί­στου, ἐν σκέ­πῃ τοῦ Θε­οῦ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ αὐ­λι­σθή­σε­ται.

Ἐ­ρεῖ τῷ Κυ­ρί­ῳ· Ἀν­τι­λή­πτωρ μου εἶ καὶ κα­τα­φυ­γή μου, ὁ Θε­ός μου, καὶ ἐλ­πι­ῶ ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ὅ­τι αὐ­τὸς ῥύ­σε­ταί σε ἐκ πα­γί­δος θη­ρευ­τῶν, καὶ ἀ­πὸ λό­γου τα­ρα­χώ­δους.

Ἐν τοῖς με­τα­φρέ­νοις αὐ­τοῦ ἐ­πι­σκι­ά­σει σοι, καὶ ὑ­πὸ τὰς πτέ­ρυ­γας αὐ­τοῦ ἐλ­πι­εῖς· ὅ­πλῳ κυ­κλώ­σει σε ἡ ἀ­λή­θει­α αὐ­τοῦ.

Οὐ φο­βη­θή­σῃ ἀ­πὸ φό­βου νυ­κτε­ρι­νοῦ, ἀ­πὸ βέ­λους πε­το­μέ­νου ἡ­μέ­ρας, ἀ­πὸ πράγ­μα­τος ἐν σκό­τει δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου, ἀ­πὸ συμ­πτώ­μα­τος καὶ δαι­μο­νί­ου με­σημ­βρι­νοῦ.

Πε­σεῖ­ται ἐκ τοῦ κλί­τους σου χι­λι­άς, καὶ μυ­ρι­ὰς ἐκ δε­ξι­ῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγ­γι­εῖ.

Πλὴν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς σου κα­τα­νο­ή­σεις, καὶ ἀν­τα­πό­δο­σιν ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄ­ψει.

Ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἡ ἐλ­πίς μου· τὸν Ὕ­ψι­στον ἔ­θου κα­τα­φυ­γήν σου.

Οὐ προ­σε­λεύ­σε­ται πρὸς σὲ κα­κά, καὶ μά­στιξ οὐκ ἐγ­γι­εῖ ἐν τῷ σκη­νώ­μα­τί σου.

Ὅ­τι τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ ἐν­τε­λεῖ­ται πε­ρὶ σοῦ, τοῦ δι­α­φυ­λά­ξαι σε ἐν πά­σαις ταῖς ὁ­δοῖς σου.

Ἐ­πὶ χει­ρῶν ἀ­ροῦ­σί σε, μή­πο­τε προ­σκό­ψῃς πρὸς λί­θον τὸν πό­δα σου.

Ἐ­πὶ ἀ­σπί­δα καὶ βα­σι­λί­σκον ἐ­πι­βή­σῃ, καὶ κα­τα­πα­τή­σεις λέ­ον­τα καὶ δρά­κον­τα.

Ὅ­τι ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἤλ­πι­σε καὶ ῥύ­σο­μαι αὐ­τόν, σκε­πά­σω αὐ­τόν, ὅ­τι ἔ­γνω τὸ ὄ­νο­μά μου.

Κε­κρά­ξε­ται πρός με, καὶ ἐ­πα­κού­σο­μαι αὐ­τοῦ· μετ᾿ αὐ­τοῦ εἰ­μι ἐν θλί­ψει, ἐ­ξε­λοῦ­μαι αὐ­τόν, καὶ δο­ξά­σω αὐ­τόν.

Μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν ἐμ­πλή­σω αὐ­τόν, καὶ δεί­ξω αὐ­τῷ τὸ σω­τή­ρι­όν μου.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα.

Ἰ­δοὺ ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός· καὶ μα­κά­ρι­ος ὁ δοῦ­λος, ὃν εὑ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα· ἀ­νά­ξι­ος δὲ πά­λιν, ὃν εὑ­ρή­σει ῥα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου, μὴ τῷ ὕ­πνῳ κα­τε­νε­χθῇς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς, καὶ τῆς βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῇς· ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψον κρά­ζου­σα· Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος εἶ ὁ Θε­ός· δι­ὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­χο­μεν παῤ­ῥη­σί­αν, δι­ὰ τὰ πολ­λὰ ἡ­μῶν ἁ­μαρ­τή­μα­τα, σὺ τὸν ἐκ σοῦ γεν­νη­θέν­τα δυ­σώ­πη­σον, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε· πολ­λὰ γὰρ ἰ­σχύ­ει δέ­η­σις Μη­τρός, πρὸς εὐ­μέ­νει­αν Δε­σπό­του. Μὴ πα­ρί­δῃς, ἁ­μαρ­τω­λῶν ἱ­κε­σί­ας, ἡ Πάν­σε­μνος, ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων ἐ­στί, καὶ σῴ­ζειν δυ­νά­με­νος, ὁ καὶ πα­θεῖν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν κα­τα­δε­ξά­με­νος.

* * *

Καὶ εὐ­θὺς τὸ τρο­πά­ρι­ον τῆς προ­φη­τεί­ας καὶ τὸ ἀ­νά­γνω­σμα τῆς ἡ­μέ­ρας.

Τρο­πά­ρι­ον τῆς προ­φη­τεί­ας. Ἦ­χος πλ. β´.

Ἐν ψυ­χῇ συν­τε­τριμ­μέ­νῃ, προ­σπί­πτο­μέν σοι, καὶ δε­ό­με­θά σου, Σω­τὴρ τοῦ κό­σμου· Σὺ γὰρ εἶ Θε­ὸς τῶν με­τα­νο­ούν­των.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐ­τό.

Καὶ εὐ­θὺς ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον. Ἦ­χος δ´. Ψαλ­μὸς ρκε´ (125).

Ἐν τῷ ἐ­πι­στρέ­ψαι Κύ­ρι­ον τὴν αἰχ­μα­λω­σί­αν Σι­ών, ἐ­γε­νή­θη­μεν ὡ­σεὶ πα­ρα­κε­κλη­μέ­νοι.

Στίχ. Τό­τε ἐ­πλή­σθη χα­ρᾶς τὸ στό­μα ἡ­μῶν, καὶ ἡ γλῶσ­σα ἡ­μῶν ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως.

Προ­φη­τεί­ας Ἰ­ε­ζε­κι­ὴλ τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα
(α´ 1-20).

Ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ τρι­α­κο­στῷ ἔ­τει, ἐν τῷ τε­τάρ­τῳ μη­νί, πέμ­πτῃ τοῦ μη­νός, καὶ ἐ­γὼ ἤ­μην ἐν μέ­σῳ τῆς αἰχ­μα­λω­σί­ας ἐ­πὶ τοῦ πο­τα­μοῦ τοῦ Χο­βάρ· καὶ ἠ­νοί­χθη­σαν οἱ οὐ­ρα­νοί, καὶ εἶ­δον ὅ­ρα­σιν Θε­οῦ, πέμ­πτῃ τοῦ μη­νός, τοῦ­το τὸ ἔ­τος τὸ πέμ­πτον τῆς αἰχ­μα­λω­σί­ας τοῦ βα­σι­λέ­ως Ἰ­ω­α­κείμ.

Καὶ ἐ­γέ­νε­το λό­γος Κυ­ρί­ου πρὸς Ἰ­ε­ζε­κι­ήλ, υἱ­ὸν Βου­ζεί, τὸν Ἱ­ε­ρέ­α, ἐν γῇ Χαλ­δαί­ων, ἐ­πὶ τοῦ πο­τα­μοῦ τοῦ Χο­βάρ· καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐπ᾿ ἐ­μὲ χεὶρ Κυ­ρί­ου. Καὶ εἶ­δον, καὶ ἰ­δοὺ πνεῦ­μα ἐ­ξαῖ­ρον ἤρ­χε­το ἀ­πὸ Βοῤ­ῥᾶ, καὶ νε­φέ­λη με­γά­λη ἐν αὐ­τῷ, καὶ φέγ­γος κύ­κλῳ αὐ­τοῦ, καὶ πῦρ ἐ­ξα­στρά­πτον· καὶ ἐν τῷ μέ­σῳ αὐ­τοῦ ὡς ὅ­ρα­σις ἠ­λέ­κτρου ἐν μέ­σῳ τοῦ πυ­ρός, καὶ φέγ­γος ἐν αὐ­τῷ, καὶ ἐν τῷ μέ­σῳ ὡς ὁ­μοί­ω­μα τεσ­σά­ρων ζῴ­ων. Καὶ αὕ­τη ἡ ὅ­ρα­σις αὐ­τῶν, ὁ­μοί­ω­μα ἀν­θρώ­που ἐπ᾿ αὐ­τοῖς· καὶ τέσ­σα­ρα πρό­σω­πα τῷ ἑ­νί, καὶ τέσ­σα­ρες πτέ­ρυ­γες τῷ ἑ­νί· καὶ τὰ σκέ­λη αὐ­τῶν ὄρ­θι­α, καὶ πτε­ρω­τοὶ οἱ πό­δες αὐ­τῶν, καὶ σπιν­θῆ­ρες ὡς ἐ­ξα­στρά­πτων χαλ­κός, καὶ ἐ­λα­φραὶ αἱ πτέ­ρυ­γες αὐ­τῶν· καὶ χεὶρ ἀν­θρώ­που ὑ­πο­κά­τω­θεν τῶν πτε­ρύ­γων αὐ­τῶν ἐ­πὶ τὰ τέσ­σα­ρα μέ­ρη αὐ­τῶν, καὶ τὰ πρό­σω­πα αὐ­τῶν, καὶ αἱ πτέ­ρυ­γες αὐ­τῶν τῶν τεσ­σά­ρων, ἐ­χό­με­ναι ἑ­τέ­ρα τῆς ἑ­τέ­ρας· καὶ τὰ πρό­σω­πα αὐ­τῶν τῶν τεσ­σά­ρων οὐκ ἐ­πε­στρέ­φον­το ἐν τῷ βα­δί­ζειν αὐ­τά· ἕ­κα­στον ἀ­πέ­να­τι τοῦ προ­σώ­που αὑ­τῶν ἐ­πο­ρεύ­ον­το. Καὶ ὁ­μοί­ω­σις τῶν προ­σώ­πων αὐ­τῶν, πρό­σω­πον ἀν­θρώ­που, καὶ πρό­σω­πον λέ­ον­τος ἐκ δε­ξι­ῶν τοῖς τέσ­σαρ­σι, καὶ πρό­σω­πον μό­σχου ἐξ ἀ­ρι­στε­ρῶν τοῖς τέσ­σαρ­σι, καὶ πρό­σω­πον ἀ­ε­τοῦ τοῖς τέσ­σαρ­σι· καὶ αἱ πτέ­ρυ­γες αὐ­τῶν ἐ­κτε­τα­μέ­ναι ἄ­νω­θεν τοῖς τέσ­σαρ­σιν, ἑ­κα­τέ­ρῳ δύ­ο συ­νε­ζευγ­μέ­ναι πρὸς ἀλ­λή­λας, καὶ δύ­ο ἐ­πε­κά­λυ­πτον ἐ­πά­νω τοῦ σώ­μα­τος αὐ­τῶν. Καὶ ἑ­κά­τε­ρον κα­τὰ πρό­σω­πον αὑ­τοῦ ἐ­πο­ρεύ­ε­το· οὗ ἂν ᾖ τὸ πνεῦ­μα πο­ρευ­ό­με­νον, ἐ­πο­ρεύ­ον­το, καὶ οὐκ ἐ­πέ­στρε­φον. Καὶ ἐν μέ­σῳ τῶν ζῴ­ων ὅ­ρα­σις, ὡς ἀν­θρά­κων πυ­ρὸς και­ο­μέ­νων, ὡς ὄ­ψις λαμ­πά­δων συ­στρε­φο­μέ­νων ἀ­να­μέ­σον τῶν ζῴ­ων· καὶ φέγ­γος τοῦ πυ­ρός, καὶ ἐκ τοῦ πυ­ρὸς ἐ­ξε­πο­ρεύ­ε­το ἀ­στρα­πή· καὶ τὰ ζῷ­α ἔ­τρε­χον, καὶ ἀ­νέ­καμ­πτον ὡς εἶ­δος τοῦ Βε­ζέκ. Καὶ εἶ­δον, καὶ ἰ­δοὺ τρο­χὸς εἷς ἐ­πὶ τῆς γῆς, ἐ­χό­με­νος τῶν ζῴ­ων τοῖς τέσ­σαρ­σι· καὶ τὸ εἶ­δος τῶν τρο­χῶν ὡς εἶ­δος θαρ­σεῖς, καὶ ὁ­μοί­ω­μα καὶ τὸ ποί­η­μα αὐ­τῶν ἓν τοῖς τέσ­σαρ­σι· καὶ τὸ ἔρ­γον αὐ­τῶν ἦν, κα­θὼς ἂν εἴ­η τρο­χὸς ἐν τρο­χῷ. Ἐ­πὶ τὰ τέσ­σα­ρα μέ­ρη αὐ­τῶν ἐ­πο­ρεύ­ον­το, καὶ οὐκ ἐ­πέ­στρε­φον ἐν τῷ πο­ρεύ­ε­σθαι αὐ­τά, οὐδ᾿ οἱ νῶ­τοι αὐ­τῶν· καὶ ὕ­ψος ἦν αὐ­τοῖς. Καὶ εἶ­δον αὐ­τά· καὶ οἱ νῶ­τοι αὐ­τῶν, πλή­ρεις ὀ­φθαλ­μῶν κυ­κλό­θεν τοῖς τέσ­σαρ­σι. Καὶ ἐν τῷ πο­ρεύ­ε­σθαι τὰ ζῷ­α, ἐ­πο­ρεύ­ον­το καὶ οἱ τρο­χοὶ ἐ­χό­με­νοι αὐ­τῶν· καὶ ἐν τῷ ἐ­ξαί­ρειν τὰ ζῷ­α ἀ­πὸ τῆς γῆς, ἐ­ξῄ­ρον­το καὶ οἱ τρο­χοί. Οὗ ἂν ἦν ἡ νε­φέ­λη, ἐ­κεῖ ἦν καὶ τὸ πνεῦ­μα τοῦ πο­ρεύ­ε­σθαι· ἐ­πο­ρεύ­ον­το τὰ ζῷ­α, καὶ οἱ τρο­χοὶ ἐ­ξῄ­ρον­το σὺν αὐ­τοῖς· δι­ό­τι πνεῦ­μα ζω­ῆς ἦν ἐν τοῖς τρο­χοῖς.

Προ­κεί­με­νον.
Ἦ­χος πλ. β´. Ψαλ­μὸς ρκς´ (126).

Ἐ­ὰν μὴ Κύ­ρι­ος οἰ­κο­δο­μή­σῃ οἶ­κον, εἰς μά­την ἐ­κο­πί­α­σαν οἱ οἰ­κο­δο­μοῦν­τες.

Στίχ. Ἐ­ὰν μὴ Κύ­ρι­ος φυ­λά­ξῃ πό­λιν, εἰς μά­την ἠ­γρύ­πνη­σεν ὁ φυ­λάσ­σων.

* * *

Με­τὰ δὲ τὴν προ­φη­τεί­αν·

Τα­χὺ προ­κα­τα­λα­βέ­τω­σαν ἡ­μᾶς οἱ οἰ­κτιρ­μοί σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἐ­πτω­χεύ­σα­μεν σφό­δρα· βο­ή­θη­σον ἡ­μῖν, ὁ Θε­ός, ὁ Σω­τὴρ ἡ­μῶν, ἕ­νε­κεν τῆς δό­ξης τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου· Κύ­ρι­ε, ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς, καὶ ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν, ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

* * *

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον τῆς ἡ­μέ­ρας·

Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χάς.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε, ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το, πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ προ­ε­στὼς τὴν ἑ­πο­μέ­νην εὐ­χήν·

(τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου)

Θε­ὲ καὶ Κύ­ρι­ε τῶν Δυ­νά­με­ων, καὶ πά­σης κτί­σε­ως Δη­μι­ουρ­γέ, ὁ δι­ὰ σπλάγ­χνα ἀ­νει­κά­στου ἐ­λέ­ους σου τὸν μο­νο­γε­νῆ σου Υἱ­όν, τὸν Κύ­ρι­ον ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, κα­τα­πέμ­ψας ἐ­πὶ σω­τη­ρί­ᾳ τοῦ γέ­νους ἡ­μῶν, καὶ δι­ὰ τοῦ τι­μί­ου αὐ­τοῦ Σταυ­ροῦ τὸ χει­ρό­γρα­φον τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ἡ­μῶν δι­αῤ­ῥή­ξας, καὶ θρι­αμ­βεύ­σας ἐν αὐ­τῷ τὰς ἀρ­χὰς καὶ ἐ­ξου­σί­ας τοῦ σκό­τους, Αὐ­τός, Δέ­σπο­τα φι­λάν­θρω­πε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν τὰς εὐ­χα­ρι­στη­ρί­ους ταύ­τας καὶ ἱ­κε­τη­ρί­ους ἐν­τεύ­ξεις· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ παν­τὸς ὀ­λε­θρί­ου καὶ σκο­τει­νοῦ πα­ρα­πτώ­μα­τος, καὶ πάν­των τῶν κα­κῶ­σαι ἡ­μᾶς ζη­τούν­των, ὁ­ρα­τῶν καὶ ἀ­ο­ρά­των ἐ­χθρῶν. Κα­θή­λω­σον ἐκ τοῦ φό­βου σου τὰς σάρ­κας ἡ­μῶν, καὶ μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὰς καρ­δί­ας ἡ­μῶν εἰς λό­γους ἢ εἰς λο­γι­σμοὺς πο­νη­ρί­ας, ἀλ­λὰ τῷ πό­θῳ σου τρῶ­σον ἡ­μῶν τὰς ψυ­χάς, ἵ­να πρὸς σὲ δι­ὰ παν­τὸς ἀ­τε­νί­ζον­τες, καὶ τῷ πα­ρὰ σοῦ φω­τὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, σὲ τὸ ἀ­πρό­σι­τον καὶ ἀ­ΐ­δι­ον κα­το­πτεύ­ον­τες φῶς, ἀ­κα­τά­παυ­στόν σοι τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σιν καὶ εὐ­χα­ρι­στί­αν ἀ­να­πέμ­πω­μεν, τῷ ἀ­νάρ­χῳ Πα­τρί, σὺν τῷ μο­νο­γε­νεῖ σου Υἱ­ῷ καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΩΡΑ ΕΝΑΤΗ

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς πγ´ (83).

Ὡς ἀ­γα­πη­τὰ τὰ σκη­νώ­μα­τά σου, Κύ­ρι­ε, τῶν δυ­νά­με­ων!

Ἐ­πι­πο­θεῖ καὶ ἐ­κλεί­πει ἡ ψυ­χή μου εἰς τὰς αὐ­λὰς τοῦ Κυ­ρί­ου· ἡ καρ­δί­α μου καὶ ἡ σάρξ μου ἠ­γαλ­λι­ά­σαν­το ἐ­πὶ Θε­ὸν ζῶν­τα.

Καὶ γὰρ στρου­θί­ον εὗ­ρεν ἑ­αυ­τῷ οἰ­κί­αν, καὶ τρυ­γὼν νοσ­σι­ὰν ἑ­αυ­τῇ, οὗ θή­σει τὰ νοσ­σί­α ἑ­αυ­τῆς· τὰ θυ­σι­α­στή­ρι­ά σου, Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ὁ Βα­σι­λεύς μου καὶ ὁ Θε­ός μου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ κα­τοι­κοῦν­τες ἐν τῷ οἴ­κῳ σου, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων αἰ­νέ­σου­σί σε.

Μα­κά­ρι­ος ἀ­νήρ, ᾧ ἐ­στιν ἀν­τί­λη­ψις αὐ­τῷ πα­ρὰ σοῦ· ἀ­να­βά­σεις ἐν τῇ καρ­δί­ᾳ αὐ­τοῦ δι­έ­θε­το, εἰς τὴν κοι­λά­δα τοῦ κλαυθ­μῶ­νος, εἰς τὸν τό­πον, ὃν ἔ­θε­το.

Καὶ γὰρ εὐ­λο­γί­ας δώ­σει ὁ νο­μο­θε­τῶν· πο­ρεύ­σον­ται ἐκ δυ­νά­με­ως εἰς δύ­να­μιν· ὀ­φθή­σε­ται ὁ Θε­ὸς τῶν θε­ῶν ἐν Σι­ών.

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν δυ­νά­με­ων, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι ὁ Θε­ὸς Ἰ­α­κώβ.

Ὑ­πε­ρα­σπι­στὰ ἡ­μῶν ἴ­δε, ὁ Θε­ός, καὶ ἐ­πί­βλε­ψον εἰς τὸ πρό­σω­πον τοῦ χρι­στοῦ σου.

Ὅ­τι κρείσ­σων ἡ­μέ­ρα μί­α ἐν ταῖς αὐ­λαῖς σου ὑ­πὲρ χι­λι­ά­δας.

Ἐ­ξε­λε­ξά­μην πα­ραῤ­ῥι­πτεῖ­σθαι ἐν τῷ οἴ­κῳ τοῦ Θε­οῦ μου μᾶλ­λον, ἢ οἰ­κεῖν με ἐν σκη­νώ­μα­σιν ἁ­μαρ­τω­λῶν.

Ὅ­τι ἔ­λε­ος καὶ ἀ­λή­θει­αν ἀ­γα­πᾷ Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ός, χά­ριν καὶ δό­ξαν δώ­σει· Κύ­ρι­ος οὐ στε­ρή­σει τὰ ἀ­γα­θὰ τοῖς πο­ρευ­ο­μέ­νοις ἐν ἀ­κα­κί­ᾳ.

Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν δυ­νά­με­ων, μα­κά­ρι­ος ἄν­θρω­πος ὁ ἐλ­πί­ζων ἐ­πὶ σέ.

Ψαλ­μὸς πδ´ (84).

Εὐ­δό­κη­σας, Κύ­ρι­ε, τὴν γῆν σου, ἀ­πέ­στρε­ψας τὴν αἰχ­μα­λω­σί­αν Ἰ­α­κώβ.

Ἀ­φῆ­κας τὰς ἀ­νο­μί­ας τῷ λα­ῷ σου, ἐ­κά­λυ­ψας πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τῶν.

Κα­τέ­παυ­σας πᾶ­σαν τὴν ὀρ­γήν σου, ἀ­πέ­στρε­ψας ἀ­πὸ ὀρ­γῆς θυ­μοῦ σου.

Ἐ­πί­στρε­ψον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ὸς τῶν σω­τη­ρί­ων ἡ­μῶν, καὶ ἀ­πό­στρε­ψον τὸν θυ­μόν σου ἀφ᾿ ἡ­μῶν.

Μὴ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας ὀρ­γι­σθῇς ἡ­μῖν; ἢ δι­α­τε­νεῖς τὴν ὀρ­γήν σου ἀ­πὸ γε­νε­ᾶς εἰς γε­νε­άν;

Ὁ Θε­ός, σὺ ἐ­πι­στρέ­ψας ζω­ώ­σεις ἡ­μᾶς, καὶ ὁ λα­ός σου εὐ­φραν­θή­σε­ται ἐ­πὶ σοί.

Δεῖ­ξον ἡ­μῖν, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου, καὶ τὸ σω­τή­ρι­όν σου δῴ­ης ἡ­μῖν.

Ἀ­κού­σο­μαι τί λα­λή­σει ἐν ἐ­μοὶ Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ός· ὅ­τι λα­λή­σει εἰ­ρή­νην ἐ­πὶ τὸν λα­ὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­πὶ τοὺς ὁ­σί­ους αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­πὶ τοὺς ἐ­πι­στρέ­φον­τας καρ­δί­αν ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Πλὴν ἐγ­γὺς τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τὸν τὸ σω­τή­ρι­ον αὐ­τοῦ, τοῦ κα­τα­σκη­νῶ­σαι δό­ξαν ἐν τῇ γῇ ἡ­μῶν.

Ἔ­λε­ος καὶ ἀ­λή­θει­α συ­νήν­τη­σαν, δι­και­ο­σύ­νη καὶ εἰ­ρή­νη κα­τε­φί­λη­σαν.

Ἀ­λή­θει­α ἐκ τῆς γῆς ἀ­νέ­τει­λε, καὶ δι­και­ο­σύ­νη ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ δι­έ­κυ­ψε.

Καὶ γὰρ ὁ Κύ­ρι­ος δώ­σει χρη­στό­τη­τα, καὶ ἡ γῆ ἡ­μῶν δώ­σει τὸν καρ­πὸν αὐ­τῆς.

Δι­και­ο­σύ­νη ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ προ­πο­ρεύ­σε­ται, καὶ θή­σει εἰς ὁ­δὸν τὰ δι­α­βή­μα­τα αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς πε´ (85).

Κλῖ­νον, Κύ­ρι­ε, τὸ οὖς σου καὶ ἐ­πά­κου­σόν μου, ὅ­τι πτω­χὸς καὶ πέ­νης εἰ­μὶ ἐ­γώ.

Φύ­λα­ξον τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ὅ­σι­ός εἰ­μι· σῶ­σον τὸν δοῦ­λόν σου, ὁ Θε­ός μου, τὸν ἐλ­πί­ζον­τα ἐ­πὶ σέ.

Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι πρὸς σὲ κε­κρά­ξο­μαι ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν. Εὔ­φρα­νον τὴν ψυ­χὴν τοῦ δού­λου σου, ὅ­τι πρὸς σὲ ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου.

Ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, χρη­στὸς καὶ ἐ­πι­ει­κὴς καὶ πο­λυ­έ­λε­ος, πᾶ­σι τοῖς ἐ­πι­κα­λου­μέ­νοις σε.

Ἐ­νώ­τι­σαι, Κύ­ρι­ε, τὴν προ­σευ­χήν μου, καὶ πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Ἐν ἡ­μέ­ρᾳ θλί­ψε­ώς μου ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, ὅ­τι ἐ­πή­κου­σάς μου.

Οὐκ ἔ­στιν ὅ­μοι­ός σοι ἐν θε­οῖς, Κύ­ρι­ε, καὶ οὐκ ἔ­στι κα­τὰ τὰ ἔρ­γα σου.

Πάν­τα τὰ ἔ­θνη, ὅ­σα ἐ­ποί­η­σας, ἥ­ξου­σι καὶ προ­σκυ­νή­σου­σιν ἐ­νώ­πι­όν σου, Κύ­ρι­ε, καὶ δο­ξά­σου­σι τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ὅ­τι μέ­γας εἶ σὺ καὶ ποι­ῶν θαυ­μά­σι­α· σὺ εἶ Θε­ὸς μό­νος.

Ὁ­δή­γη­σόν με, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ ὁ­δῷ σου, καὶ πο­ρεύ­σο­μαι ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου· εὐ­φραν­θή­τω ἡ καρ­δί­α μου, τοῦ φο­βεῖ­σθαι τὸ ὄ­νο­μά σου.

Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαί σοι, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, ἐν ὅ­λῃ καρ­δί­ᾳ μου, καὶ δο­ξά­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

Ὅ­τι τὸ ἔ­λε­ός σου μέ­γα ἐπ᾿ ἐ­μέ, καὶ ἐῤ­ῥύ­σω τὴν ψυ­χήν μου ἐξ ᾅ­δου κα­τω­τά­του.

Ὁ Θε­ός, πα­ρά­νο­μοι ἐ­πα­νέ­στη­σαν ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ συ­να­γω­γὴ κρα­ται­ῶν ἐ­ζή­τη­σαν τὴν ψυ­χήν μου, καὶ οὐ προ­έ­θεν­τό σε ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τῶν.

Καὶ σύ, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, οἰ­κτίρ­μων καὶ ἐ­λε­ή­μων, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος καὶ ἀ­λη­θι­νός.

Ἐ­πί­βλε­ψον ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με· δὸς τὸ κρά­τος σου τῷ παι­δί σου καὶ σῶ­σον τὸν υἱ­ὸν τῆς παι­δί­σκης σου.

Ποί­η­σον μετ᾿ ἐ­μοῦ ση­μεῖ­ον εἰς ἀ­γα­θόν· καὶ ἰ­δέ­τω­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με, καὶ αἰ­σχυν­θή­τω­σαν· ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἐ­βο­ή­θη­σάς μοι, καὶ πα­ρε­κά­λε­σάς με.

Καὶ πά­λιν·

Ποί­η­σον μετ᾿ ἐ­μοῦ ση­μεῖ­ον εἰς ἀ­γα­θόν· καὶ ἰ­δέ­τω­σαν οἱ μι­σοῦν­τές με, καὶ αἰ­σχυν­θή­τω­σαν· ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἐ­βο­ή­θη­σάς μοι, καὶ πα­ρε­κά­λε­σάς με.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα.

Ἰ­δοὺ ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός· καὶ μα­κά­ρι­ος ὁ δοῦ­λος, ὃν εὑ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα· ἀ­νά­ξι­ος δὲ πά­λιν, ὃν εὑ­ρή­σει ῥα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου, μὴ τῷ ὕ­πνῳ κα­τε­νε­χθῇς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς, καὶ τῆς βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῇς· ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψον κρά­ζου­σα· Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος, Ἅ­γι­ος εἶ ὁ Θε­ός· δι­ὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὁ δι᾿ ἡ­μᾶς γεν­νη­θεὶς ἐκ Παρ­θέ­νου, καὶ σταύ­ρω­σιν ὑ­πο­μεί­νας, ἀ­γα­θέ· ὁ θα­νά­τῳ τὸν θά­να­τον σκυ­λεύ­σας, καὶ ἔ­γερ­σιν δεί­ξας ὡς Θε­ός, μὴ πα­ρί­δῃς οὓς ἔ­πλα­σας τῇ χει­ρί σου· δεῖ­ξον τὴν φι­λαν­θρω­πί­αν σου, ἐ­λε­ῆ­μον· δέ­ξαι τὴν τε­κοῦ­σάν σε, Θε­ο­τό­κον, πρε­σβεύ­ου­σαν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν, καὶ σῶ­σον, Σω­τὴρ ἡ­μῶν, λα­ὸν ἀ­πε­γνω­σμέ­νον.

Καὶ εὐ­θύς·

Μὴ δὴ πα­ρα­δώ­ῃς ἡ­μᾶς εἰς τέ­λος δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά σου τὸ ἅ­γι­ον, καὶ μὴ δι­α­σκε­δά­σῃς τὴν δι­α­θή­κην σου, καὶ μὴ ἀ­πο­στή­σῃς τὸ ἔ­λε­ός σου ἀφ᾿ ἡ­μῶν, δι­ὰ Ἀ­βρα­ὰμ τὸν ἠ­γα­πη­μέ­νον ὑ­πὸ σοῦ, καὶ δι­ὰ Ἰ­σα­ὰκ τὸν δοῦ­λόν σου, καὶ Ἰσ­ρα­ὴλ τὸν ἅ­γι­όν σου.

Τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον τῆς ἡ­μέ­ρας·

Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χάς.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε, ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το, πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

(τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου)

Δέ­σπο­τα, Κύ­ρι­ε, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ μα­κρο­θυ­μή­σας ἐ­πὶ τοῖς ἡ­μῶν πλημ­με­λή­μα­σι, καὶ ἄ­χρι τῆς πα­ρού­σης ὥ­ρας ἀ­γα­γὼν ἡ­μᾶς, ἐν ᾗ ἐ­πὶ τοῦ ζω­ο­ποι­οῦ ξύ­λου κρε­μά­με­νος, τῷ εὐ­γνώ­μο­νι λῃ­στῇ τὴν εἰς τὸν Πα­ρά­δει­σον ὡ­δο­ποί­η­σας εἴ­σο­δον, καὶ θα­νά­τῳ τὸν θά­να­τον ὤ­λε­σας, ἱ­λά­σθη­τι ἡ­μῖν τοῖς ἁ­μαρ­τω­λοῖς καὶ ἀ­να­ξί­οις δού­λοις σου· ἡ­μάρ­το­μεν γὰρ καὶ ἠ­νο­μή­σα­μεν, καὶ οὐκ ἐ­σμὲν ἄ­ξι­οι ἆ­ραι τὰ ὄμ­μα­τα ἡ­μῶν καὶ βλέ­ψαι εἰς τὸ ὕ­ψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ· δι­ό­τι κα­τε­λί­πο­μεν τὴν ὁ­δὸν τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου, καὶ ἐ­πο­ρεύ­θη­μεν ἐν τοῖς θε­λή­μα­σι τῶν καρ­δι­ῶν ἡ­μῶν. Ἀλλ᾿ ἱ­κε­τεύ­ο­μεν τὴν σὴν ἀ­νεί­κα­στον ἀ­γα­θό­τη­τα. Φεῖ­σαι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τοῦ ἐ­λέ­ους σου, καὶ σῶ­σον ἡ­μᾶς δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά σου τὸ ἅ­γι­ον, ὅ­τι ἐ­ξέ­λι­πον ἐν μα­ται­ό­τη­τι αἱ ἡ­μέ­ραι ἡ­μῶν. Ἐ­ξε­λοῦ ἡ­μᾶς τῆς τοῦ ἀν­τι­κει­μέ­νου χει­ρός, καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τα, καὶ νέ­κρω­σον τὸ σαρ­κι­κὸν ἡ­μῶν φρό­νη­μα· ἵ­να, τὸν πα­λαι­ὸν ἀ­πο­θέ­με­νοι ἄν­θρω­πον, τὸν νέ­ον ἐν­δυ­σώ­με­θα καὶ σοὶ ζή­σω­μεν, τῷ ἡ­με­τέ­ρῳ Δε­σπό­τῃ καὶ κη­δε­μό­νι· καὶ οὕ­τω τοῖς σοῖς ἀ­κο­λου­θοῦν­τες προ­στάγ­μα­σιν, εἰς τὴν αἰ­ώ­νι­ον ἀ­νά­παυ­σιν κα­ταν­τή­σω­μεν, ἔν­θα πάν­των ἐ­στὶν εὐ­φραι­νο­μέ­νων ἡ κα­τοι­κί­α. Σὺ γὰρ εἶ ἡ ὄν­τως ἀ­λη­θι­νὴ εὐ­φρο­σύ­νη καὶ ἀ­γαλ­λί­α­σις τῶν ἀ­γα­πών­των σε, Χρι­στέ, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ σου Πα­τρὶ καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

Καὶ εὐ­θὺς ψάλ­λο­μεν τοὺς Μα­κα­ρι­σμοὺς λέ­γον­τες ἐν ἑ­κά­στῳ τό· Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου, καὶ ποι­οῦν­τες με­τά­νοι­αν μι­κρὰν μί­αν.

Ἦ­χος πλ. δ´.

Ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πτω­χοὶ τῷ πνεύ­μα­τι, ὅ­τι αὐ­τῶν ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πεν­θοῦν­τες, ὅ­τι αὐ­τοὶ πα­ρα­κλη­θή­σον­ται. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πρα­εῖς, ὅ­τι αὐ­τοὶ κλη­ρο­νο­μή­σου­σι τὴν γῆν. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ πει­νῶν­τες καὶ δι­ψῶν­τες τὴν δι­και­ο­σύ­νην, ὅ­τι αὐ­τοὶ χορ­τα­σθή­σον­ται. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ ἐ­λε­ή­μο­νες, ὅ­τι αὐ­τοὶ ἐ­λε­η­θή­σον­ται. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ κα­θα­ροὶ τῇ καρ­δί­ᾳ, ὅ­τι αὐ­τοὶ τὸν Θε­ὸν ὄ­ψον­ται. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ εἰ­ρη­νο­ποι­οί, ὅ­τι αὐ­τοὶ υἱ­οὶ Θε­οῦ κλη­θή­σον­ται. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οι οἱ δε­δι­ωγ­μέ­νοι ἕ­νε­κεν δι­και­ο­σύ­νης, ὅ­τι αὐ­τῶν ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μα­κά­ρι­οί ἐ­στε, ὅ­ταν ὀ­νει­δί­σω­σιν ὑ­μᾶς, καὶ δι­ώ­ξω­σι, καὶ εἴ­πω­σι πᾶν πο­νη­ρὸν ῥῆ­μα καθ᾿ ἡ­μῶν, ψευ­δό­με­νοι ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Χαί­ρε­τε καὶ ἀ­γαλ­λι­ᾶ­σθε, ὅ­τι ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λὺς ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν. Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν τρεῖς με­γά­λας με­τα­νοί­ας λέ­γον­τες·

Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Δέ­σπο­τα, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Μνή­σθη­τι ἡ­μῶν, Ἅ­γι­ε, ὅ­ταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ σου.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Χο­ρὸς ὁ ἐ­που­ρά­νι­ος ὑ­μνεῖ σε καὶ λέ­γει· Ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος Κύ­ρι­ος Σα­βα­ώθ, πλή­ρης ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δό­ξης σου.

Στίχ. Προ­σέλ­θε­τε πρὸς αὐ­τὸν καὶ φω­τί­σθη­τε, καὶ τὰ πρό­σω­πα ὑ­μῶν οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῇ.

Χο­ρὸς ὁ ἐ­που­ρά­νι­ος ὑ­μνεῖ σε καὶ λέ­γει· Ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος Κύ­ρι­ος Σα­βα­ώθ, πλή­ρης ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δό­ξης σου.

Δό­ξα.

Χο­ρὸς ἁ­γί­ων ἀγ­γέ­λων καὶ ἀρ­χαγ­γέ­λων, με­τὰ πα­σῶν τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων, ὑ­μνεῖ σε καὶ λέ­γει· Ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος, ἅ­γι­ος Κύ­ρι­ος Σα­βα­ώθ, πλή­ρης ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δό­ξης σου.

Καὶ νῦν.

Πι­στεύ­ω εἰς ἕ­να Θε­όν, Πα­τέ­ρα, παν­το­κρά­το­ρα, ποι­η­τὴν οὐ­ρα­νοῦ καὶ γῆς, ὁ­ρα­τῶν τε πάν­των καὶ ἀ­ο­ρά­των. Καὶ εἰς ἕ­να Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, τὸν Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ τόν μο­νο­γε­νῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πα­τρὸς γεν­νη­θέν­τα πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων· φῶς ἐκ φω­τός, Θε­ὸν ἀ­λη­θι­νὸν ἐκ Θε­οῦ ἀ­λη­θι­νοῦ, γεν­νη­θέν­τα, οὐ ποι­η­θέν­τα, ὁ­μο­ού­σι­ον τῷ Πα­τρί, δι᾿ οὗ τὰ πάν­τα ἐ­γέ­νε­το. Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ δι­ὰ τὴν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν κα­τελ­θόν­τα ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ σαρ­κω­θέν­τα ἐκ Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου καὶ Μα­ρί­ας τῆς Παρ­θέ­νου καὶ ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα. Σταυ­ρω­θέν­τα τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἐ­πὶ Πον­τί­ου Πι­λά­του καὶ πα­θόν­τα καὶ τα­φέν­τα. Καὶ ἀ­να­στάν­τα τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ κα­τὰ τὰς Γρα­φάς. Καὶ ἀ­νελ­θόν­τα εἰς τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ κα­θε­ζό­με­νον ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Πα­τρός. Καὶ πά­λιν ἐρ­χό­με­νον με­τὰ δό­ξης κρῖ­ναι ζῶν­τας καὶ νε­κρούς, οὗ τῆς βα­σι­λεί­ας οὐκ ἔ­σται τέ­λος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅ­γι­ον, τὸ Κύ­ρι­ον, τὸ ζω­ο­ποι­όν, τὸ ἐκ τοῦ Πα­τρὸς ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νον, τὸ σὺν Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ συμ­προ­σκυ­νού­με­νον καὶ συν­δο­ξα­ζό­με­νον, τὸ λα­λῆ­σαν δι­ὰ τῶν προ­φη­τῶν. Εἰς μί­αν, ἁ­γί­αν, κα­θο­λι­κὴν καὶ ἀ­πο­στο­λι­κὴν Ἐκ­κλη­σί­αν. Ὁ­μο­λο­γῶ ἓν βά­πτι­σμα εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν. Προσ­δο­κῶ ἀ­νά­στα­σιν νε­κρῶν καὶ ζω­ὴν τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα·

Ἄ­νες, ἄ­φες, συγ­χώ­ρη­σον, ὁ Θε­ός, τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα ἡ­μῶν, τὰ ἑ­κού­σι­α καὶ τὰ ἀ­κού­σι­α, τὰ ἐν ἔρ­γῳ καὶ λό­γῳ, τὰ ἐν γνώ­σει καὶ ἀ­γνοί­ᾳ, τὰ ἐν νυ­κτὶ καὶ ἡ­μέ­ρᾳ, τὰ κα­τὰ νοῦν καὶ δι­ά­νοι­αν· τὰ πάν­τα ἡ­μῖν συγ­χώ­ρη­σον ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Καί·

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Τὸ κον­τά­κι­ον τῆς ἡ­μέ­ρας·

Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ.

Ἦ­χος πλ. δ´. Ὡς ἀ­παρ­χάς.

Ὁ Ἰ­α­κὼβ ὠ­δύ­ρε­το, τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὴν στέ­ρη­σιν, καὶ ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κά­θη­το ἅρ­μα­τι, ὡς βα­σι­λεὺς τι­μώ­με­νος· τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας γὰρ τό­τε, ταῖς ἡ­δο­ναῖς μὴ δου­λεύ­σας, ἀν­τε­δο­ξά­ζε­το, πα­ρὰ τοῦ βλέ­πον­τος, τὰς τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­ας, καὶ νέ­μον­τος στέ­φος ἄ­φθαρ­τον.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

[Καὶ πά­λιν τρισά­γι­ον κ.λπ. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).]

* Τὸ δεύ­τε­ρον τοῦ­το τρισά­γι­ον τῆς Θ´ Ὥ­ρας πα­ρα­λεί­πε­ται συ­νή­θως χά­ριν συν­το­μί­ας.

Καὶ ὁ προ­ε­στὼς τὴν ἑ­πο­μέ­νην εὐ­χήν·

Πα­να­γί­α Τρι­άς, τὸ ὁ­μο­ού­σι­ον κρά­τος, ἡ ἀ­δι­αί­ρε­τος βα­σι­λεί­α, ἡ πάν­των τῶν ἀ­γα­θῶν αἰ­τί­α, εὐ­δό­κη­σον δὴ καὶ ἐπ᾿ ἐ­μοὶ τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ· στή­ρι­ξον, συ­νέ­τι­σον τὴν καρ­δί­αν μου καὶ πᾶ­σαν πε­ρί­ε­λέ μου τὴν βε­βη­λό­τη­τα· φώ­τι­σόν μου τὴν δι­ά­νοι­αν, ἵ­να δι­ὰ παν­τὸς δο­ξά­ζω, ὑ­μνῶ, προ­σκυ­νῶ καὶ λέ­γω· Εἷς ἅ­γι­ος, εἷς Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καὶ ποι­εῖ ὁ ἱ­ε­ρεὺς μι­κρὰν ἀ­πό­λυ­σιν·

Δό­ξα σοι, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τὸ ἑ­κού­σι­ον πά­θος δι­ὰ τὴν ἡ­μῶν σω­τη­ρί­αν, Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του αὐ­τοῦ μη­τρός, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων, ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *

Με­τὰ δὲ τὴν ἀ­πό­λυ­σιν ἄρ­χε­ται

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

με­τὰ τῆς Λει­τουρ­γί­ας τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων.

ΕΝΑΡΞΙΣ - ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΟΣ ΨΑΛΜΟΣ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Εὐ­λό­γη­σον, δέ­σπο­τα.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Εὐ­λο­γη­μέ­νη ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ Βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ Βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ, Χρι­στῷ τῷ Βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τὸν προ­οι­μι­α­κὸν ψαλ­μόν·

Ψαλ­μὸς ργ´ (103).

Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον· Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, ἐ­με­γα­λύν­θης σφό­δρα.

Ἐ­ξο­μο­λό­γη­σιν καὶ με­γα­λο­πρέ­πει­αν ἐ­νε­δύ­σω, ἀ­να­βαλ­λό­με­νος φῶς ὡς ἱ­μά­τι­ον.

Ἐ­κτεί­νων τὸν οὐ­ρα­νὸν ὡ­σεὶ δέῤ­ῥιν, ὁ στε­γά­ζων ἐν ὕ­δα­σι τὰ ὑ­πε­ρῷ­α αὐ­τοῦ.

Ὁ τι­θεὶς νέ­φη τὴν ἐ­πί­βα­σιν αὐ­τοῦ, ὁ πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ πτε­ρύ­γων ἀ­νέ­μων.

Ὁ ποι­ῶν τοὺς Ἀγ­γέ­λους αὐ­τοῦ πνεύ­μα­τα, καὶ τοὺς λει­τουρ­γοὺς αὐ­τοῦ πυ­ρὸς φλό­γα.

Ὁ θε­με­λι­ῶν τὴν γῆν ἐ­πὶ τὴν ἀ­σφά­λει­αν αὐ­τῆς, οὐ κλι­θή­σε­ται εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ἄ­βυσ­σος ὡς ἱ­μά­τι­ον τὸ πε­ρι­βό­λαι­ον αὐ­τοῦ, ἐ­πὶ τῶν ὀ­ρέ­ων στή­σον­ται ὕ­δα­τα.

Ἀ­πὸ ἐ­πι­τι­μή­σε­ώς σου φεύ­ξον­ται, ἀ­πὸ φω­νῆς βρον­τῆς σου δει­λι­ά­σου­σιν.

Ἀ­να­βαί­νου­σιν ὄ­ρη καὶ κα­τα­βαί­νου­σι πε­δί­α εἰς τὸν τό­πον, ὃν ἐ­θε­με­λί­ω­σας αὐ­τά.

Ὅ­ρι­ον ἔ­θου, ὃ οὐ πα­ρε­λεύ­σον­ται, οὐ­δὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι κα­λῦ­ψαι τὴν γῆν.

Ὁ ἐ­ξα­πο­στέλ­λων πη­γὰς ἐν φά­ραγ­ξιν, ἀ­να­μέ­σον τῶν ὀ­ρέ­ων δι­ε­λεύ­σον­ται ὕ­δα­τα.

Πο­τι­οῦ­σι πάν­τα τὰ θη­ρί­α τοῦ ἀ­γροῦ, προσ­δέ­ξον­ται ὄ­να­γροι εἰς δί­ψαν αὐ­τῶν.

Ἐπ᾿ αὐ­τὰ τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­σκη­νώ­σει· ἐκ μέ­σου τῶν πε­τρῶν δώ­σου­σι φω­νήν.

Πο­τί­ζων ὄ­ρη ἐκ τῶν ὑ­πε­ρῴ­ων αὐ­τοῦ· ἀ­πὸ καρ­ποῦ τῶν ἔρ­γων σου χορ­τα­σθή­σε­ται ἡ γῆ.

Ὁ ἐ­ξα­να­τέλ­λων χόρ­τον τοῖς κτή­νε­σι, καὶ χλό­ην τῇ δου­λεί­ᾳ τῶν ἀν­θρώ­πων, τοῦ ἐ­ξα­γα­γεῖν ἄρ­τον ἐκ τῆς γῆς.

Καὶ οἶ­νος εὐ­φραί­νει καρ­δί­αν ἀν­θρώ­που, τοῦ ἱ­λα­ρῦ­ναι πρό­σω­πον ἐν ἐ­λαί­ῳ· καὶ ἄρ­τος καρ­δί­αν ἀν­θρώ­που στη­ρί­ζει.

Χορ­τα­σθή­σον­ται τὰ ξύ­λα τοῦ πε­δί­ου, αἱ κέ­δροι τοῦ Λι­βά­νου ἃς ἐ­φύ­τευ­σας.

Ἐ­κεῖ στρου­θί­α ἐν­νοσ­σεύ­σου­σι, τοῦ ἐ­ρω­δι­οῦ ἡ κα­τοι­κί­α ἡ­γεῖ­ται αὐ­τῶν.

Ὄ­ρη τὰ ὑ­ψη­λὰ ταῖς ἐ­λά­φοις, πέ­τρα κα­τα­φυ­γὴ τοῖς λα­γω­οῖς.

Ἐ­ποί­η­σε σε­λή­νην εἰς και­ρούς· ὁ ἥ­λι­ος ἔ­γνω τὴν δύ­σιν αὐ­τοῦ.

Ἔ­θου σκό­τος, καὶ ἐ­γέ­νε­το νύξ· ἐν αὐ­τῇ δι­ε­λεύ­σον­ται πάν­τα τὰ θη­ρί­α τοῦ δρυ­μοῦ.

Σκύ­μνοι ὠ­ρυ­ό­με­νοι τοῦ ἁρ­πά­σαι, καὶ ζη­τῆ­σαι πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ βρῶ­σιν αὐ­τοῖς.

Ἀ­νέ­τει­λεν ὁ ἥ­λι­ος, καὶ συ­νή­χθη­σαν, καὶ εἰς τὰς μάν­δρας αὐ­τῶν κοι­τα­σθή­σον­ται.

Ἐ­ξε­λεύ­σε­ται ἄν­θρω­πος ἐ­πὶ τὸ ἔρ­γον αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­πὶ τὴν ἐρ­γα­σί­αν αὐ­τοῦ ἕ­ως ἑ­σπέ­ρας.

Ὡς ἐ­με­γα­λύν­θη τὰ ἔρ­γα σου, Κύ­ρι­ε· πάν­τα ἐν σο­φί­ᾳ ἐ­ποί­η­σας· ἐ­πλη­ρώ­θη ἡ γῆ τῆς κτί­σε­ώς σου.

Αὕ­τη ἡ θά­λασ­σα ἡ με­γά­λη καὶ εὐ­ρύ­χω­ρος· ἐ­κεῖ ἑρ­πε­τά, ὧν οὐκ ἔ­στιν ἀ­ριθ­μός, ζῷ­α μι­κρὰ με­τὰ με­γά­λων.

Ἐ­κεῖ πλοῖ­α δι­α­πο­ρεύ­ον­ται· δρά­κων οὗ­τος, ὃν ἔ­πλα­σας ἐμ­παί­ζειν αὐ­τῇ.

Πάν­τα πρὸς σὲ προσ­δο­κῶ­σι, δοῦ­ναι τὴν τρο­φὴν αὐ­τῶν εἰς εὔ­και­ρον. Δόν­τος σου αὐ­τοῖς, συλ­λέ­ξου­σιν.

Ἀ­νοί­ξαν­τός σου τὴν χεῖ­ρα, τὰ σύμ­παν­τα πλη­σθή­σον­ται χρη­στό­τη­τος· ἀ­πο­στρέ­ψαν­τος δέ σου τὸ πρό­σω­πον τα­ρα­χθή­σον­ται.

Ἀν­τα­νε­λεῖς τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῶν, καὶ ἐ­κλεί­ψου­σι, καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐ­τῶν ἐ­πι­στρέ­ψου­σιν.

Ἐ­ξα­πο­στε­λεῖς τὸ πνεῦ­μά σου, καὶ κτι­σθή­σον­ται, καὶ ἀ­να­και­νι­εῖς τὸ πρό­σω­πον τῆς γῆς.

Ἤ­τω ἡ δό­ξα Κυ­ρί­ου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας· εὐ­φραν­θή­σε­ται Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τοῦ.

Ὁ ἐ­πι­βλέ­πων ἐ­πὶ τὴν γῆν, καὶ ποι­ῶν αὐ­τὴν τρέ­μειν· ὁ ἁ­πτό­με­νος τῶν ὀ­ρέ­ων καὶ κα­πνί­ζον­ται.

ᾌ­σω τῷ Κυ­ρί­ῳ ἐν τῇ ζω­ῇ μου, ψα­λῶ τῷ Θε­ῷ μου ἕ­ως ὑ­πάρ­χω.

Ἡ­δυν­θεί­η αὐ­τῷ ἡ δι­α­λο­γή μου, ἐ­γὼ δὲ εὐ­φραν­θή­σο­μαι ἐ­πὶ τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἐ­κλεί­ποι­εν ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­πὸ τῆς γῆς, καὶ ἄ­νο­μοι, ὥ­στε μὴ ὑ­πάρ­χειν αὐ­τούς. Εὐ­λό­γει, ἡ ψυ­χή μου, τὸν Κύ­ρι­ον.

Καὶ πά­λιν.

Ὁ ἥ­λι­ος ἔ­γνω τὴν δύ­σιν αὐ­τοῦ· ἔ­θου σκό­τος, καὶ ἐ­γέ­νε­το νύξ. Ὡς ἐ­με­γα­λύν­θη τὰ ἔρ­γα σου, Κύ­ρι­ε· πάν­τα ἐν σο­φί­ᾳ ἐ­ποί­η­σας.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς). Ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

* * *

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ

Πλη­ρω­θέν­τος τοῦ προ­οι­μι­α­κοῦ ψαλ­μοῦ, ὁ ἱ­ε­ρεὺς λέ­γει ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης τὰ εἰ­ρη­νι­κά, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς ἄ­νω­θεν εἰ­ρή­νης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς εἰ­ρή­νης τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου, εὐ­στα­θεί­ας τῶν ἁ­γί­ων τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σι­ῶν καὶ τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἁ­γί­ου οἴ­κου τού­του καὶ τῶν με­τὰ πί­στε­ως, εὐ­λα­βεί­ας καὶ φό­βου Θε­οῦ εἰ­σι­όν­των ἐν αὐ­τῷ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος), τοῦ τι­μί­ου πρε­σβυ­τε­ρί­ου, τῆς ἐν Χρι­στῷ δι­α­κο­νί­ας, παν­τὸς τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λα­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

[Ἐν ταῖς ἱ­ε­ραῖς μο­ναῖς προ­στί­θε­ται·

Ὑ­πὲρ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν (δεῖ­νος) ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.]

Ὑ­πὲρ τοῦ εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν ἔ­θνους, πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας ἐν αὐ­τῷ καὶ τοῦ κα­τὰ ξη­ράν, θά­λασ­σαν καὶ ἀ­έ­ρα φι­λο­χρί­στου ἡ­μῶν στρα­τοῦ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τῆς πό­λε­ως (ἢ τῆς ἁ­γί­ας μο­νῆς ἢ τῆς χώ­ρας ἢ τῆς νή­σου) ταύ­της, πά­σης (μο­νῆς) πό­λε­ως καὶ χώ­ρας καὶ τῶν πί­στει οἰ­κούν­των ἐν αὐ­ταῖς τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ εὐ­κρα­σί­ας ἀ­έ­ρων, εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς καὶ και­ρῶν εἰ­ρη­νι­κῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ πλε­όν­των, ὁ­δοι­πο­ρούν­των, νο­σούν­των, κα­μνόν­των, αἰχ­μα­λώ­των καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Η ΣΤΙΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Κα­τὰ τὰς Προ­η­γι­α­σμέ­νας με­τὰ τὴν με­γά­λην συ­να­πτὴν ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται τὸ ΙΗ´ κά­θι­σμα τοῦ Ψαλ­τη­ρί­ου εἰς τρεῖς στά­σεις· εἰς τοὺς λοι­ποὺς Ἑ­σπε­ρι­νοὺς ψάλ­λε­ται εὐ­θὺς τὸ Κύ­ρι­ε ἐ­κέ­κρα­ξα.

ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΟΝ

Στά­σις Α´

Ψαλ­μὸς ριθ´ (119).

Πρὸς Κύ­ρι­ον ἐν τῷ θλί­βε­σθαί με ἐ­κέ­κρα­ξα, καὶ εἰ­σή­κου­σέ μου.

Κύ­ρι­ε, ῥῦ­σαι τὴν ψυ­χήν μου ἀ­πὸ χει­λέ­ων ἀ­δί­κων καὶ ἀ­πὸ γλώσ­σης δο­λί­ας.

Τί δο­θεί­η σοι καὶ τί προ­στε­θεί­η σοι πρὸς γλῶσ­σαν δο­λί­αν;

Τὰ βέ­λη τοῦ δυ­να­τοῦ ἠ­κο­νη­μέ­να, σὺν τοῖς ἄν­θρα­ξι τοῖς ἐ­ρη­μι­κοῖς.

Οἴ­μοι! ὅ­τι ἡ πα­ροι­κί­α μου ἐ­μα­κρύν­θη, κα­τε­σκή­νω­σα με­τὰ τῶν σκη­νω­μά­των Κη­δάρ· πολ­λὰ πα­ρῴ­κη­σεν ἡ ψυ­χή μου.

Με­τὰ τῶν μι­σούν­των τὴν εἰ­ρή­νην ἤ­μην εἰ­ρη­νι­κός· ὅ­ταν ἐ­λά­λουν αὐ­τοῖς, ἐ­πο­λέ­μουν με δω­ρε­άν.

Ψαλ­μὸς ρκ´ (120).

Ἦ­ρα τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου εἰς τὰ ὄ­ρη, ὅ­θεν ἥ­ξει ἡ βο­ή­θει­ά μου;

Ἡ βο­ή­θει­ά μου πα­ρὰ Κυ­ρί­ου τοῦ ποι­ή­σαν­τος τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ τὴν γῆν.

Μὴ δῴ­ης εἰς σά­λον τὸν πό­δα σου, μη­δὲ νυ­στά­ξῃ ὁ φυ­λάσ­σων σε.

Ἰ­δοὺ οὐ νυ­στά­ξει, οὐ­δὲ ὑ­πνώ­σει ὁ φυ­λάσ­σων τὸν Ἰσ­ρα­ήλ.

Κύ­ρι­ος φυ­λά­ξει σε, Κύ­ρι­ος σκέ­πη σοι ἐ­πὶ χεῖ­ρα δε­ξι­άν σου·

Ἡ­μέ­ρας ὁ ἥ­λι­ος οὐ συγ­καύ­σει σε, οὐ­δὲ ἡ σε­λή­νη τὴν νύ­κτα.

Κύ­ρι­ος φυ­λά­ξει σε ἀ­πὸ παν­τὸς κα­κοῦ, φυ­λά­ξει τὴν ψυ­χήν σου ὁ Κύ­ρι­ος.

Κύ­ρι­ος φυ­λά­ξει τὴν εἴ­σο­δόν σου καὶ τὴν ἔ­ξο­δόν σου, ἀ­πὸ τοῦ νῦν καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ψαλ­μὸς ρκα´ (121).

Εὐ­φράν­θην ἐ­πὶ τοῖς εἰ­ρη­κό­σι μοι· εἰς οἶ­κον Κυ­ρί­ου πο­ρευ­σό­με­θα.

Ἑ­στῶ­τες ἦ­σαν οἱ πό­δες ἡ­μῶν ἐν ταῖς αὐ­λαῖς σου, Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ οἰ­κο­δο­μου­μέ­νη ὡς πό­λις, ἧς ἡ με­το­χὴ αὐ­τῆς ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό.

Ἐ­κεῖ γὰρ ἀ­νέ­βη­σαν αἱ φυ­λαί, φυ­λαὶ Κυ­ρί­ου, μαρ­τύ­ρι­ον τῷ Ἰσ­ρα­ήλ, τοῦ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σα­σθαι τῷ ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου.

Ὅ­τι ἐ­κεῖ ἐ­κά­θι­σαν θρό­νοι εἰς κρί­σιν, θρό­νοι ἐ­πὶ οἶ­κον Δαυ­ΐδ.

Ἐ­ρω­τή­σα­τε δὴ τὰ εἰς εἰ­ρή­νην τὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, καὶ εὐ­θη­νί­α τοῖς ἀ­γα­πῶ­σί σε.

Γε­νέ­σθω δὴ εἰ­ρή­νη ἐν τῇ δυ­νά­μει σου καὶ εὐ­θη­νί­α ἐν ταῖς πυρ­γο­βά­ρε­σί σου.

Ἕ­νε­κα τῶν ἀ­δελ­φῶν μου καὶ τῶν πλη­σί­ον μου, ἐ­λά­λουν δὴ εἰ­ρή­νην πε­ρὶ σοῦ·

Ἕ­νε­κα τοῦ οἴ­κου Κυ­ρί­ου τοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν, ἐ­ξε­ζή­τη­σα ἀ­γα­θά σοι.

Ψαλ­μὸς ρκβ´ (122).

Πρὸς σὲ ἦ­ρα τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου, τὸν κα­τοι­κοῦν­τα ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ.

Ἰ­δοὺ ὡς ὀ­φθαλ­μοὶ δού­λων εἰς χεῖ­ρας τῶν κυ­ρί­ων αὐ­τῶν· ὡς ὀ­φθαλ­μοὶ παι­δί­σκης εἰς χεῖ­ρας τῆς κυ­ρί­ας αὐ­τῆς, οὕ­τως οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ ἡ­μῶν πρὸς Κύ­ρι­ον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν, ἕ­ως οὗ οἰ­κτει­ρῆ­σαι ἡ­μᾶς.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὅ­τι ἐ­πὶ πο­λὺ ἐ­πλή­σθη­μεν ἐ­ξου­δε­νώ­σε­ως, ἐ­πὶ πλεῖ­ον ἐ­πλή­σθη ἡ ψυ­χὴ ἡ­μῶν.

Τὸ ὄ­νει­δος τοῖς εὐ­θη­νοῦ­σι, καὶ ἡ ἐ­ξου­δέ­νω­σις τοῖς ὑ­πε­ρη­φά­νοις.

Ψαλ­μὸς ρκγ´ (123).

Εἰ μὴ ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἦν ἐν ἡ­μῖν, εἰ­πά­τω δὴ Ἰσ­ρα­ήλ·

Εἰ μὴ ὅ­τι Κύ­ρι­ος ἦν ἐν ἡ­μῖν ἐν τῷ ἐ­πα­να­στῆ­ναι ἀν­θρώ­πους ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, ἄ­ρα ζῶν­τας ἂν κα­τέ­πι­ον ἡ­μᾶς, ἐν τῷ ὀρ­γι­σθῆ­ναι τὸν θυ­μὸν αὐ­τῶν ἐφ᾿ ἡ­μᾶς·

Ἄ­ρα τὸ ὕ­δωρ ἂν κα­τε­πόν­τι­σεν ἡ­μᾶς, χεί­μαῤ­ῥον δι­ῆλ­θεν ἡ ψυ­χὴ ἡ­μῶν· ἄ­ρα δι­ῆλ­θεν ἡ ψυ­χὴ ἡ­μῶν τὸ ὕ­δωρ τὸ ἀ­νυ­πό­στα­τον.

Εὐ­λο­γη­τὸς Κύ­ρι­ος, ὃς οὐκ ἔ­δω­κεν ἡ­μᾶς εἰς θή­ραν τοῖς ὀ­δοῦ­σιν αὐ­τῶν.

Ἡ ψυ­χὴ ἡ­μῶν ὡς στρου­θί­ον ἐῤ­ῥύ­σθη ἐκ τῆς πα­γί­δος τῶν θη­ρευ­όν­των· ἡ πα­γὶς συ­νε­τρί­βη, καὶ ἡ­μεῖς ἐῤ­ῥύ­σθη­μεν.

Ἡ βο­ή­θει­α ἡ­μῶν ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, τοῦ ποι­ή­σαν­τος τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ τὴν γῆν.

Καί·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι σὸν τὸ κρά­τος καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

Στά­σις Β´

Ψαλ­μὸς ρκδ´ (124).

Οἱ πε­ποι­θό­τες ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον, ὡς ὄ­ρος Σι­ών· οὐ σα­λευ­θή­σε­ται εἰς τὸν αἰ­ῶ­να ὁ κα­τοι­κῶν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Ὄ­ρη κύ­κλῳ αὐ­τῆς, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος κύ­κλῳ τοῦ λα­οῦ αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τοῦ νῦν καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ὅ­τι οὐκ ἀ­φή­σει Κύ­ρι­ος τὴν ῥά­βδον τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν ἐ­πὶ τὸν κλῆ­ρον τῶν δι­καί­ων, ὅ­πως ἂν μὴ ἐ­κτεί­νω­σιν οἱ δί­και­οι ἐν ἀ­νο­μί­αις χεῖ­ρας αὐ­τῶν.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, τοῖς ἀ­γα­θοῖς καὶ τοῖς εὐ­θέ­σι τῇ καρ­δί­ᾳ· τοὺς δὲ ἐκ­κλί­νον­τας εἰς τὰς στραγ­γα­λι­ὰς ἀ­πά­ξει Κύ­ρι­ος με­τὰ τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων τὴν ἀ­νο­μί­αν· εἰ­ρή­νη ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ήλ.

Ψαλ­μὸς ρκε´ (125).

Ἐν τῷ ἐ­πι­στρέ­ψαι Κύ­ρι­ον τὴν αἰχ­μα­λω­σί­αν Σι­ὼν ἐ­γε­νή­θη­μεν ὡ­σεὶ πα­ρα­κε­κλη­μέ­νοι.

Τό­τε ἐ­πλή­σθη χα­ρᾶς τὸ στό­μα ἡ­μῶν καὶ ἡ γλῶσ­σα ἡ­μῶν ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως.

Τό­τε ἐ­ροῦ­σιν ἐν τοῖς ἔ­θνε­σιν· Ἐ­με­γά­λυ­νε Κύ­ρι­ος τοῦ ποι­ῆ­σαι μετ᾿ αὐ­τῶν.

Ἐ­με­γά­λυ­νε Κύ­ρι­ος τοῦ ποι­ῆ­σαι μεθ᾿ ἡ­μῶν, ἐ­γε­νή­θη­μεν εὐ­φραι­νό­με­νοι.

Ἐ­πί­στρε­ψον, Κύ­ρι­ε, τὴν αἰχ­μα­λω­σί­αν ἡ­μῶν ὡς χει­μάῤ­ῥους ἐν τῷ νό­τῳ.

Οἱ σπεί­ρον­τες ἐν δά­κρυ­σιν, ἐν ἀ­γαλ­λι­ά­σει θε­ρι­οῦ­σι.

Πο­ρευ­ό­με­νοι ἐ­πο­ρεύ­ον­το καὶ ἔ­κλαι­ον, βάλ­λον­τες τὰ σπέρ­μα­τα αὐ­τῶν.

Ἐρ­χό­με­νοι δὲ ἥ­ξου­σιν ἐν ἀ­γαλ­λι­ά­σει, αἴ­ρον­τες τὰ δράγ­μα­τα αὐ­τῶν.

Ψαλ­μὸς ρκϚ´ (126).

Ἐ­ὰν μὴ Κύ­ρι­ος οἰ­κο­δο­μή­σῃ οἶ­κον, εἰς μά­την ἐ­κο­πί­α­σαν οἱ οἰ­κο­δο­μοῦν­τες.

Ἐ­ὰν μὴ Κύ­ρι­ος φυ­λά­ξῃ πό­λιν, εἰς μά­την ἠ­γρύ­πνη­σεν ὁ φυ­λάσ­σων.

Εἰς μά­την ὑ­μῖν ἐ­στι τὸ ὀρ­θρί­ζειν, ἐ­γεί­ρε­σθαι με­τὰ τὸ κα­θῆ­σθαι, οἱ ἐ­σθί­ον­τες ἄρ­τον ὀ­δύ­νης, ὅ­ταν δῷ τοῖς ἀ­γα­πη­τοῖς αὐ­τοῦ ὕ­πνον.

Ἰ­δοὺ ἡ κλη­ρο­νο­μί­α Κυ­ρί­ου, υἱ­οί, ὁ μι­σθὸς τοῦ καρ­ποῦ τῆς γα­στρός.

Ὡ­σεὶ βέ­λη ἐν χει­ρὶ δυ­να­τοῦ, οὕ­τως οἱ υἱ­οὶ τῶν ἐ­κτε­τι­ναγ­μέ­νων.

Μα­κά­ρι­ος ὃς πλη­ρώ­σει τὴν ἐ­πι­θυ­μί­αν αὐ­τοῦ ἐξ αὐ­τῶν· οὐ κα­ται­σχυν­θή­σον­ται, ὅ­ταν λα­λῶ­σι τοῖς ἐ­χθροῖς αὐ­τῶν ἐν πύ­λαις.

Ψαλ­μὸς ρκζ´ (127).

Μα­κά­ρι­οι πάν­τες οἱ φο­βού­με­νοι τὸν Κύ­ρι­ον, οἱ πο­ρευ­ό­με­νοι ἐν ταῖς ὁ­δοῖς αὐ­τοῦ.

Τοὺς πό­νους τῶν καρ­πῶν σου φά­γε­σαι· μα­κά­ρι­ος εἶ, καὶ κα­λῶς σοι ἔ­σται.

Ἡ γυ­νή σου ὡς ἄμ­πε­λος εὐ­θη­νοῦ­σα ἐν τοῖς κλί­τε­σι τῆς οἰ­κί­ας σου. Οἱ υἱ­οί σου ὡς νε­ό­φυ­τα ἐ­λαι­ῶν κύ­κλῳ τῆς τρα­πέ­ζης σου.

Ἰ­δοὺ οὕ­τως εὐ­λο­γη­θή­σε­ται ἄν­θρω­πος, ὁ φο­βού­με­νος τὸν Κύ­ρι­ον.

Εὐ­λο­γή­σαι σε Κύ­ρι­ος ἐκ Σι­ών, καὶ ἴ­δοις τὰ ἀ­γα­θὰ Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ πά­σας τὰς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς σου.

Καὶ ἴ­δοις υἱ­οὺς τῶν υἱ­ῶν σου. Εἰ­ρή­νη ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ήλ.

Ψαλ­μὸς ρκη´ (128).

Πλε­ο­νά­κις ἐ­πο­λέ­μη­σάν με ἐκ νε­ό­τη­τός μου, εἰ­πά­τω δὴ Ἰσ­ρα­ήλ·

Πλε­ο­νά­κις ἐ­πο­λέ­μη­σάν με ἐκ νε­ό­τη­τός μου, καὶ γὰρ οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­σάν μοι.

Ἐ­πὶ τὸν νῶ­τόν μου ἐ­τέ­κται­νον οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί, ἐ­μά­κρυ­ναν τὴν ἀ­νο­μί­αν αὐ­τῶν.

Κύ­ρι­ος δί­και­ος συ­νέ­κο­ψεν αὐ­χέ­νας ἁ­μαρ­τω­λῶν.

Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν καὶ ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν εἰς τὰ ὀ­πί­σω πάν­τες οἱ μι­σοῦν­τες Σι­ών.

Γε­νη­θή­τω­σαν ὡ­σεὶ χόρ­τος δω­μά­των, ὃς πρὸ τοῦ ἐκ­σπα­σθῆ­ναι ἐ­ξη­ράν­θη·

Οὗ οὐκ ἐ­πλή­ρω­σε τὴν χεῖ­ρα αὑ­τοῦ ὁ θε­ρί­ζων, καὶ τὸν κόλ­πον αὐ­τοῦ ὁ τὰ δράγ­μα­τα συλ­λέ­γων.

Καὶ οὐκ εἶ­πον οἱ πα­ρά­γον­τες· Εὐ­λο­γί­α Κυ­ρί­ου ἐφ᾿ ὑ­μᾶς, εὐ­λο­γή­κα­μεν ὑ­μᾶς ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου.

Καί·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις, καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

Στά­σις Γ´

Ψαλ­μὸς ρκθ´ (129).

Ἐκ βα­θέ­ων ἐ­κέ­κρα­ξά σοι, Κύ­ρι­ε· Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς φω­νῆς μου·

Γε­νη­θή­τω τὰ ὦ­τά σου προ­σέ­χον­τα εἰς τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Ἐ­ὰν ἀ­νο­μί­ας πα­ρα­τη­ρή­σῃς, Κύ­ρι­ε Κύ­ρι­ε, τίς ὑ­πο­στή­σε­ται; ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ ὁ ἱ­λα­σμός ἐ­στιν.

Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε· ὑ­πέ­μει­νεν ἡ ψυ­χή μου εἰς τὸν λό­γον σου.

Ἤλ­πι­σεν ἡ ψυ­χή μου ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον, ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας μέ­χρι νυ­κτός· ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας ἐλ­πι­σά­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Ὅ­τι πα­ρὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ τὸ ἔ­λε­ος καὶ πολ­λὴ παρ᾿ αὐ­τῷ λύ­τρω­σις· καὶ αὐ­τὸς λυ­τρώ­σε­ται τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ ἐκ πα­σῶν τῶν ἀ­νο­μι­ῶν αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς ρλ´ (130).

Κύ­ρι­ε, οὐχ ὑ­ψώ­θη ἡ καρ­δί­α μου, οὐ­δὲ ἐ­με­τε­ω­ρί­σθη­σαν οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου,

Οὐ­δὲ ἐ­πο­ρεύ­θην ἐν με­γά­λοις, οὐ­δὲ ἐν θαυ­μα­σί­οις ὑ­πὲρ ἐ­μέ.

Εἰ μὴ ἐ­τα­πει­νο­φρό­νουν, ἀλ­λὰ ὕ­ψω­σα τὴν ψυ­χήν μου, ὡς τὸ ἀ­πο­γε­γα­λα­κτι­σμέ­νον ἐ­πὶ τὴν μη­τέ­ρα αὐ­τοῦ, ὡς ἀν­τα­πο­δώ­σεις ἐ­πὶ τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐλ­πι­σά­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον, ἀ­πὸ τοῦ νῦν καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ψαλ­μὸς ρλα´ (131).

Μνή­σθη­τι, Κύ­ρι­ε, τοῦ Δαυ­ῒδ καὶ πά­σης τῆς πρᾳ­ό­τη­τος αὐ­τοῦ, ὡς ὤ­μο­σε τῷ Κυ­ρί­ῳ, ηὔ­ξα­το τῷ Θε­ῷ Ἰ­α­κώβ·

Εἰ εἰ­σε­λεύ­σο­μαι εἰς σκή­νω­μα οἴ­κου μου, εἰ ἀ­να­βή­σο­μαι ἐ­πὶ κλί­νης στρω­μνῆς μου,

Εἰ δώ­σω ὕ­πνον τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς μου, καὶ τοῖς βλε­φά­ροις μου νυ­σταγ­μόν, καὶ ἀ­νά­παυ­σιν τοῖς κρο­τά­φοις μου,

Ἕ­ως οὗ εὕ­ρω τό­πον τῷ Κυ­ρί­ῳ, σκή­νω­μα τῷ Θε­ῷ Ἰ­α­κώβ.

Ἰ­δοὺ ἠ­κού­σα­μεν αὐ­τὴν ἐν Εὐ­φρα­θᾷ, εὕ­ρο­μεν αὐ­τὴν ἐν τοῖς πε­δί­οις τοῦ δρυ­μοῦ.

Εἰ­σε­λευ­σό­με­θα εἰς τὰ σκη­νώ­μα­τα αὐ­τοῦ, προ­σκυ­νή­σο­μεν εἰς τὸν τό­πον, οὗ ἔ­στη­σαν οἱ πό­δες αὐ­τοῦ.

Ἀ­νά­στη­θι, Κύ­ρι­ε, εἰς τὴν ἀ­νά­παυ­σίν σου, σὺ καὶ ἡ κι­βω­τὸς τοῦ ἁ­γι­ά­σμα­τός σου.

Οἱ ἱ­ε­ρεῖς σου ἐν­δύ­σον­ται δι­και­ο­σύ­νην, καὶ οἱ ὅ­σι­οί σου ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται.

Ἕ­νε­κεν Δαυ­ῒδ τοῦ δού­λου σου, μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πον τοῦ χρι­στοῦ σου.

Ὤ­μο­σε Κύ­ρι­ος τῷ Δαυ­ῒδ ἀ­λή­θει­αν, καὶ οὐ μὴ ἀ­θε­τή­σει αὐ­τήν·

Ἐκ καρ­ποῦ τῆς κοι­λί­ας σου θή­σο­μαι ἐ­πὶ τοῦ θρό­νου σου·

Ἐ­ὰν φυ­λά­ξων­ται οἱ υἱ­οί σου τὴν δι­α­θή­κην μου καὶ τὰ μαρ­τύ­ρι­ά μου ταῦ­τα, ἃ δι­δά­ξω αὐ­τούς,

Καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τῶν ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος κα­θι­οῦν­ται ἐ­πὶ τοῦ θρό­νου σου.

Ὅ­τι ἐ­ξε­λέ­ξα­το Κύ­ρι­ος τὴν Σι­ών, ᾑ­ρε­τί­σα­το αὐ­τὴν εἰς κα­τοι­κί­αν ἑ­αυ­τῷ·

Αὕ­τη ἡ κα­τά­παυ­σίς μου εἰς αἰ­ῶ­να αἰ­ῶ­νος, ᾧ­δε κα­τοι­κή­σω, ὅ­τι ᾑ­ρε­τι­σά­μην αὐ­τήν.

Τὴν θύ­ραν αὐ­τῆς εὐ­λο­γῶν εὐ­λο­γή­σω, τοὺς πτω­χοὺς αὐ­τῆς χορ­τά­σω ἄρ­των,

Τοὺς ἱ­ε­ρεῖς αὐ­τῆς ἐν­δύ­σω σω­τη­ρί­αν, καὶ οἱ ὅ­σι­οι αὐ­τῆς ἀ­γαλ­λι­ά­σει ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται.

Ἐ­κεῖ ἐ­ξα­να­τε­λῶ κέ­ρας τῷ Δαυ­ΐδ· ἡ­τοί­μα­σα λύ­χνον τῷ χρι­στῷ μου.

Τοὺς ἐ­χθροὺς αὐ­τοῦ ἐν­δύ­σω αἰ­σχύ­νην, ἐ­πὶ δὲ αὐ­τὸν ἐ­ξαν­θή­σει τὸ ἁ­γί­α­σμά μου.

Ψαλ­μὸς ρλβ´ (132).

Ἰ­δοὺ δὴ τί κα­λὸν ἢ τί τερ­πνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κα­τοι­κεῖν ἀ­δελ­φοὺς ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό.

Ὡς μύ­ρον ἐ­πὶ κε­φα­λῆς, τὸ κα­τα­βαῖ­νον ἐ­πὶ πώ­γω­να, τὸν πώ­γω­να τοῦ Ἀ­α­ρών, τὸ κα­τα­βαῖ­νον ἐ­πὶ τὴν ᾤ­αν τοῦ ἐν­δύ­μα­τος αὐ­τοῦ·

Ὡς δρό­σος Ἀ­ερ­μών, ἡ κα­τα­βαί­νου­σα ἐ­πὶ τὰ ὄ­ρη Σι­ών.

Ὅ­τι ἐ­κεῖ ἐ­νε­τεί­λα­το Κύ­ρι­ος τὴν εὐ­λο­γί­αν, ζω­ὴν ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Ψαλ­μὸς ρλγ´ (133).

Ἰ­δοὺ δὴ εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τες οἱ δοῦ­λοι Κυ­ρί­ου, οἱ ἑ­στῶ­τες ἐν οἴ­κῳ Κυ­ρί­ου, ἐν αὐ­λαῖς οἴ­κου Θε­οῦ ἡ­μῶν.

Ἐν ταῖς νυ­ξὶν ἐ­πά­ρα­τε τὰς χεῖ­ρας ὑ­μῶν εἰς τὰ ἅ­γι­α, καὶ εὐ­λο­γεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον.

Εὐ­λο­γή­σαι σε Κύ­ρι­ος ἐκ Σι­ών, ὁ ποι­ή­σας τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ τὴν γῆν.

Καί·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, Ἀλ­λη­λού­ϊ­α. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Εἶ­τα, συ­να­πτὴ μι­κρὰ ὑπὸ τοῦ διακόνου, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος μεθ᾿ ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τῆς πα­να­γί­ας, ἀ­χράν­του, ὑ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης, ἐν­δό­ξου, δε­σποί­νης ἡ­μῶν, Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας με­τὰ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων μνη­μο­νεύ­σαν­τες, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐκ­φώ­νως·

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, Θε­ὸς τοῦ ἐ­λε­εῖν καὶ σώ­ζειν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

ΟΙ ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΙ ΨΑΛΜΟΙ

Εἰς τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα ψάλ­λο­μεν τὰ στι­χη­ρὰ ἰ­δι­ό­με­λα τῶν αἴ­νων καὶ τῶν ἀ­πο­στί­χων.

Ψαλ­μὸς ρμ´ (140).

Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ· εἰ­σά­κου­σόν μου. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε. Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, εἰ­σά­κου­σόν μου· πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς σέ. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Κα­τευ­θυν­θή­τω ἡ προ­σευ­χή μου, ὡς θυ­μί­α­μα ἐ­νώ­πι­όν σου· ἔ­παρ­σις τῶν χει­ρῶν μου θυ­σί­α ἑ­σπε­ρι­νή. Εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε.

Θοῦ, Κύ­ρι­ε, φυ­λα­κὴν τῷ στό­μα­τί μου, καὶ θύ­ραν πε­ρι­ο­χῆς πε­ρὶ τὰ χεί­λη μου.

Μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὴν καρ­δί­αν μου εἰς λό­γους πο­νη­ρί­ας, τοῦ προ­φα­σί­ζε­σθαι προ­φά­σεις ἐν ἁ­μαρ­τί­αις.

Σὺν ἀν­θρώ­ποις ἐρ­γα­ζο­μέ­νοις τὴν ἀ­νο­μί­αν, καὶ οὐ μὴ συν­δυ­ά­σω με­τὰ τῶν ἐ­κλε­κτῶν αὐ­τῶν.

Παι­δεύ­σει με δί­και­ος ἐν ἐ­λέ­ει, καὶ ἐ­λέγ­ξει με· ἔ­λαι­ον δὲ ἁ­μαρ­τω­λοῦ μὴ λι­πα­νά­τω τὴν κε­φα­λήν μου.

Ὅ­τι ἔ­τι καὶ ἡ προ­σευ­χή μου ἐν ταῖς εὐ­δο­κί­αις αὐ­τῶν· κα­τε­πό­θη­σαν ἐ­χό­με­να πέ­τρας οἱ κρι­ταὶ αὐ­τῶν.

Ἀ­κού­σον­ται τὰ ῥή­μα­τά μου, ὅ­τι ἡ­δύν­θη­σαν· ὡ­σεὶ πά­χος γῆς ἐῤ­ῥά­γη ἐ­πὶ τῆς γῆς, δι­ε­σκορ­πί­σθη τὰ ὀ­στᾶ αὐ­τῶν πα­ρὰ τὸν ᾅ­δην.

Ὅ­τι πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου· ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα, μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς τὴν ψυ­χήν μου.

Φύ­λα­ξόν με ἀ­πὸ πα­γί­δος, ἧς συ­νε­στή­σαν­τό μοι, καὶ ἀ­πὸ σκαν­δά­λων τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων τὴν ἀ­νο­μί­αν.

Πε­σοῦν­ται ἐν ἀμ­φι­βλή­στρῳ αὐ­τῶν οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί· κα­τὰ μό­νας εἰ­μὶ ἐ­γώ, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θω.

Ψαλ­μὸς ρμα´ (141).

Φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­κέ­κρα­ξα, φω­νῇ μου πρὸς Κύ­ρι­ον ἐ­δε­ή­θην.

Ἐκ­χε­ῶ ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ τὴν δέ­η­σίν μου· τὴν θλῖ­ψίν μου ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ ἀ­παγ­γε­λῶ.

Ἐν τῷ ἐ­κλεί­πειν ἐξ ἐ­μοῦ τὸ πνεῦ­μά μου, καὶ σὺ ἔ­γνως τὰς τρί­βους μου.

Ἐν ὁ­δῷ ταύ­τῃ, ᾗ ἐ­πο­ρευ­ό­μην, ἔ­κρυ­ψαν πα­γί­δα μοι.

Κα­τε­νό­ουν εἰς τά δε­ξι­ά, καὶ ἐ­πέ­βλε­πον, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐ­πι­γι­νώ­σκων με.

Ἀ­πώ­λε­το φυ­γὴ ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ οὐκ ἔ­στιν ὁ ἐκ­ζη­τῶν τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε· εἶ­πα· Σὺ εἶ ἡ ἐλ­πίς μου, με­ρίς μου εἶ, ἐν γῇ ζών­των.

Πρό­σχες πρὸς τὴν δέ­η­σίν μου, ὅ­τι ἐ­τα­πει­νώ­θην σφό­δρα.

Ῥῦ­σαί με ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των με, ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη­σαν ὑ­πὲρ ἐ­μέ.

Ἐ­ξά­γα­γε ἐκ φυ­λα­κῆς τὴν ψυ­χήν μου, τοῦ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σα­σθαι τῷ ὀ­νό­μα­τί σου.

Ἐ­μὲ ὑ­πο­με­νοῦ­σι δί­και­οι, ἕ­ως οὗ ἀν­τα­πο­δῷς μοι.

Ψαλ­μὸς ρκθ´ (129).

Ἐκ βα­θέ­ων ἐ­κέ­κρα­ξά σοι, Κύ­ρι­ε· Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς φω­νῆς μου.

Γε­νη­θή­τω τά ὦ­τά σου προ­σέ­χον­τα εἰς τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Ἐκ βα­θέ­ων ἐ­κέ­κρα­ξά σοι, Κύ­ρι­ε· Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς φω­νῆς μου.

Γε­νη­θή­τω τὰ ὦ­τά σου προ­σέ­χον­τα εἰς τὴν φω­νὴν τῆς δε­ή­σε­ώς μου.

Εἶ­τα ψάλ­λον­ται τὰ στι­χη­ρὰ ἰ­δι­ό­με­λα
ἐκ τῶν αἴ­νων καὶ τῶν ἀ­πο­στί­χων τοῦ ὄρ­θρου με­τὰ τῶν ἀ­κο­λού­θων στί­χων.

Ἦ­χος α´. Κο­σμᾶ μο­να­χοῦ.

Στίχ. Ἐ­ὰν ἀ­νο­μί­ας πα­ρα­τη­ρή­σῃς, Κύ­ρι­ε Κύ­ρι­ε, τὶς ὑ­πο­στή­σε­ται; ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ ὁ ἱ­λα­σμός ἐ­στιν.

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος, πρὸς τὸ ἑ­κού­σι­ον πά­θος, τοῖς Ἀ­πο­στό­λοις ἔ­λε­γεν ἐν τῇ ὁ­δῷ· Ἰ­δοὺ ἀ­να­βαί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, καὶ πα­ρα­δο­θή­σε­ται ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, κα­θὼς γέ­γρα­πται πε­ρὶ αὐ­τοῦ. Δεῦ­τε οὖν καὶ ἡ­μεῖς, κε­κα­θαρ­μέ­ναις δι­α­νοί­αις, συμ­πο­ρευ­θῶ­μεν αὐ­τῷ, καὶ συ­σταυ­ρω­θῶ­μεν, καὶ νε­κρω­θῶ­μεν δι᾿ αὐ­τόν, ταῖς τοῦ βί­ου ἡ­δο­ναῖς· ἵ­να καὶ συ­ζή­σω­μεν αὐ­τῷ, καὶ ἀ­κού­σω­μεν βο­ῶν­τος αὐ­τοῦ· Οὐ­κέ­τι εἰς τὴν ἐ­πί­γει­ον Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, δι­ὰ τὸ πα­θεῖν, ἀλ­λὰ ἀ­να­βαί­νω πρὸς τὸν Πα­τέ­ρα μου, καὶ Πα­τέ­ρα ὑ­μῶν, καὶ Θε­όν μου καὶ Θε­ὸν ὑ­μῶν· καὶ συ­να­νυ­ψῶ ὑ­μᾶς εἰς τὴν ἄ­νω Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ τῶν Οὐ­ρα­νῶν.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. α´.

Στίχ. Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε· ὑ­πέ­μει­νεν ἡ ψυ­χή μου εἰς τὸν λό­γον σου, ἤλ­πι­σεν ἡ ψυ­χή μου ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Φθά­σαν­τες πι­στοί, τὸ σω­τή­ρι­ον πά­θος, Χρι­στοῦ τοῦ Θε­οῦ, τὴν ἄ­φα­τον αὐ­τοῦ, μα­κρο­θυ­μί­αν δο­ξά­σω­μεν· ὅ­πως τῇ αὐ­τοῦ εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ, συ­νε­γεί­ρῃ καὶ ἡ­μᾶς, νε­κρω­θέν­τας τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ, ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. α´.

Στίχ. Ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας μέ­χρι νυ­κτός, ἀ­πὸ φυ­λα­κῆς πρω­ΐ­ας ἐλ­πι­σά­τω Ἰσ­ρα­ὴλ ἐ­πὶ τὸν Κύ­ρι­ον.

Κύ­ρι­ε, ἐρ­χό­με­νος πρὸς τὸ πά­θος, τοὺς ἰ­δί­ους στη­ρί­ζων μα­θη­τὰς ἔ­λε­γες, κατ᾿ ἰ­δί­αν πα­ρα­λα­βὼν αὐ­τούς· Πῶς τῶν ῥη­μά­των μου ἀ­μνη­μο­νεῖ­τε, ὧν πά­λαι εἶ­πον ὑ­μῖν, ὅ­τι προ­φή­την πάν­τα οὐ γέ­γρα­πται, εἰ μὴ ἐν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ ἀ­πο­κταν­θῆ­ναι; Νῦν οὖν και­ρὸς ἐ­φέ­στη­κεν, ὃν εἶ­πον ὑ­μῖν· ἰ­δοὺ γὰρ πα­ρα­δί­δο­μαι, ἁ­μαρ­τω­λῶν χερ­σὶν ἐμ­παι­χθῆ­ναι, οἳ καὶ σταυ­ρῷ με προ­σπή­ξαν­τες, τα­φῇ πα­ρα­δόν­τες, ἐ­βδε­λυγ­μέ­νον λο­γι­οῦν­ται ὡς νε­κρόν· ὅ­μως θαρ­σεῖ­τε· τρι­ή­με­ρος γὰρ ἐ­γεί­ρο­μαι, εἰς ἀ­γαλ­λί­α­σιν πι­στῶν, καὶ ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. α´.

Στίχ. Ὅ­τι πα­ρὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ τὸ ἔ­λε­ος, καὶ πολ­λὴ παρ᾿ αὐ­τῷ λύ­τρω­σις, καὶ αὐ­τὸς λυ­τρώ­σε­ται τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ ἐκ πα­σῶν τῶν ἀ­νο­μι­ῶν αὐ­τοῦ.

Κύ­ρι­ε, πρὸς τὸ μυ­στή­ρι­ον τὸ ἀ­πόῤ­ῥη­τον, τῆς σῆς οἰ­κο­νο­μί­ας, οὐκ ἐ­ξαρ­κοῦ­σα, ἡ τῶν ἐκ Ζε­βε­δαί­ου μή­τηρ, ᾐ­τεῖ­τό σε προ­σκαί­ρου βα­σι­λεί­ας τι­μήν, τοῖς ἑ­αυ­τῆς δω­ρή­σα­σθαι τέ­κνοις· ἀλλ᾿ ἀν­τὶ ταύ­της, πο­τή­ρι­ον θα­νά­του, ἐ­πηγ­γεί­λω πι­εῖν τοῖς φί­λοις σου· ὃ πο­τή­ρι­ον πρὸ τού­των, πι­εῖν ὁ αὐ­τὸς ἔ­λε­γες, ἁ­μαρ­τη­μά­των κα­θαρ­τή­ρι­ον. Δι­ό σοι βο­ῶ­μεν· Ἡ σω­τη­ρί­α τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ψαλ­μὸς ριϚ´ (116).

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Στίχ. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Κύ­ρι­ον, πάν­τα τὰ ἔ­θνη· ἐ­παι­νέ­σα­τε αὐ­τόν, πάν­τες οἱ λα­οί.

Κύ­ρι­ε, τὰ τε­λε­ώ­τα­τα φρο­νεῖν, τοὺς οἰ­κεί­ους παι­δεύ­ων μα­θη­τάς, μὴ ὁ­μοι­οῦ­σθε τοῖς ἔ­θνε­σιν ἔ­λε­γες, εἰς τὸ κα­τάρ­χειν τῶν ἐ­λα­χι­στο­τέ­ρων· οὐχ οὕ­τω γὰρ ἔ­σται ὑ­μῖν, τοῖς ἐ­μοῖς μα­θη­ταῖς, ὅ­τι πτω­χὸς θέ­λων ὑ­πάρ­χω· ὁ πρῶ­τος οὖν ὑ­μῶν, ἔ­στω πάν­των δι­ά­κο­νος, ὁ δὲ ἄρ­χων ὡς ὁ ἀρ­χό­με­νος, ὁ προ­κρι­θεὶς δὲ ὡς ὁ ἔ­σχα­τος· καὶ γὰρ ἐ­λή­λυ­θα αὐ­τός, τῷ πτω­χεύ­σαν­τι Ἀ­δὰμ δι­α­κο­νῆ­σαι, καὶ λύ­τρον δοῦ­ναι, ἀν­τὶ πολ­λῶν τὴν ψυ­χήν, τῶν βο­ών­των μοι, Δό­ξα σοι.

Τοῦ αὐ­τοῦ. Ἦ­χος πλ. δ´.

Στίχ. Ὅ­τι ἐ­κρα­ται­ώ­θη τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

Τῆς ξη­ραν­θεί­σης συ­κῆς, δι­ὰ τὴν ἀ­καρ­πί­αν, τὸ ἐ­πι­τί­μι­ον φο­βη­θέν­τες ἀ­δελ­φοί, καρ­ποὺς ἀ­ξί­ους τῆς με­τα­νοί­ας, προ­σά­ξω­μεν Χρι­στῷ, τῷ πα­ρέ­χον­τι ἡ­μῖν τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος.

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.

Δευ­τέ­ραν Εὔ­αν τὴν Αἰ­γυ­πτί­αν, εὑ­ρὼν ὁ δρά­κων δι­ὰ ῥη­μά­των, ἔ­σπευ­δε κο­λα­κεί­αις, ὑ­πο­σκε­λί­σαι τὸν Ἰ­ω­σήφ· ἀλλ᾿ αὐ­τὸς κα­τα­λι­πὼν τὸν χι­τῶ­να, ἔ­φυ­γε τὴν ἁ­μαρ­τί­αν, καὶ γυ­μνὸς οὐκ ᾐ­σχύ­νε­το, ὡς ὁ πρω­τό­πλα­στος πρὸ τῆς πα­ρα­κο­ῆς· αὐ­τοῦ ταῖς ἱ­κε­σί­αις Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

* * *

ΕΙΣΟΔΟΣ - ΕΠΙΛΥΧΝΙΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ψαλ­λο­μέ­νου τοῦ Καὶ νῦν γί­νε­ται ἡ εἴ­σο­δος ὑ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως καὶ τοῦ δι­α­κό­νου με­τὰ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α· ὀρ­θοί.

Ὁ προ­ε­στὼς ἢ ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὴν ἐ­πι­λύ­χνι­ον εὐ­χα­ρι­στί­αν χῦ­μα·

Φῶς ἱ­λα­ρὸν ἁ­γί­ας δό­ξης, * ἀ­θα­νά­του Πα­τρός, * οὐ­ρα­νί­ου, ἁ­γί­ου, μά­κα­ρος, * Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, * ἐλ­θόν­τες ἐ­πὶ τὴν ἡ­λί­ου δύ­σιν, * ἰ­δόν­τες φῶς ἑ­σπε­ρι­νόν, * ὑ­μνοῦ­μεν Πα­τέ­ρα, Υἱ­όν, * καὶ ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, Θε­όν. * Ἄ­ξι­όν σε ἐν πᾶ­σι και­ροῖς * ὑ­μνεῖ­σθαι φω­ναῖς αἰ­σί­αις, * Υἱ­ὲ Θε­οῦ, ζω­ὴν ὁ δι­δούς· * δι­ὸ ὁ κό­σμος σὲ δο­ξά­ζει.

ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἑ­σπέ­ρας.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Προ­κεί­με­νον.
Ἦ­χος πλ. β´. Ψαλ­μὸς ρκζ´ (127).

Εὐ­λο­γή­σαι σε Κύ­ρι­ος ἐκ Σι­ών, καὶ ἴ­δοις τὰ ἀ­γα­θὰ Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ πά­σας τὰς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς σου.

Στίχ. Μα­κά­ρι­οι πάν­τες οἱ φο­βού­με­νοι τὸν Κύ­ρι­ον, οἱ πο­ρευ­ό­με­νοι ἐν ταῖς ὁ­δοῖς αὐ­τοῦ.

Τῆς Ἐ­ξό­δου τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (α´ 1-20).

Ταῦ­τα τὰ ὀ­νό­μα­τα τῶν υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ, τῶν εἰ­σπο­ρευ­ο­μέ­νων εἰς Αἴ­γυ­πτον, ἅ­μα Ἰ­α­κὼβ τῷ πα­τρὶ αὐ­τῶν· ἕ­κα­στος πα­νοι­κὶ αὐ­τῶν εἰ­σήλ­θο­σαν· Ῥου­βήμ, Συ­με­ών, Λευ­ΐ, Ἰ­ού­δας, Ἰσ­σά­χαρ, Ζα­βου­λών, Βε­νι­α­μίν, Δάν, καὶ Νε­φθα­λείμ, Γάδ, καὶ Ἀ­σήρ· Ἰ­ω­σὴφ δὲ ἦν ἐν Αἰ­γύ­πτῳ. Ἦ­σαν δὲ πᾶ­σαι αἱ ψυ­χαί, αἱ ἐ­ξελ­θοῦ­σαι ἐκ μη­ροῦ Ἰ­α­κώβ, πέν­τε καὶ ἑ­βδο­μή­κον­τα. Ἐ­τε­λεύ­τη­σε δὲ Ἰ­ω­σήφ, καὶ πάν­τες οἱ ἀ­δελ­φοὶ αὐ­τοῦ, καὶ πᾶ­σα ἡ γε­νε­ὰ ἐ­κεί­νη. Οἱ δὲ υἱ­οὶ Ἰσ­ρα­ὴλ ηὐ­ξή­θη­σαν, καὶ ἐ­πλη­θύν­θη­σαν, καὶ χυ­δαῖ­οι ἐ­γέ­νον­το, καὶ κα­τί­σχυ­ον σφό­δρα σφό­δρα· ἐ­πλή­θυ­νε δὲ ἡ γῆ αὐ­τούς. Ἀ­νέ­στη δὲ βα­σι­λεὺς ἕ­τε­ρος ἐπ᾿ Αἴ­γυ­πτον, ὃς οὐκ ᾔ­δει τὸν Ἰ­ω­σήφ. Εἶ­πε δὲ τῷ ἔ­θνει αὑ­τοῦ· Ἰ­δοὺ τὸ ἔ­θνος τῶν υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ὴλ μέ­γα πλῆ­θος, καὶ ἰ­σχύ­ει ὑ­πὲρ ἡ­μᾶς· δεῦ­τε οὖν, κα­τα­σο­φι­σώ­με­θα αὐ­τούς, μή­πο­τε πλη­θυν­θῇ· καὶ ἡ­νί­κα ἂν ἡ­μῖν συμ­βῇ πό­λε­μος, προ­στε­θή­σον­ται καὶ οὗ­τοι πρὸς τοὺς ὑ­πε­ναν­τί­ους, καὶ ἐκ­πο­λε­μή­σαν­τες ἡ­μᾶς, ἐ­ξε­λεύ­σον­ται ἐκ τῆς γῆς. Καὶ ἐ­πέ­στη­σεν αὐ­τοῖς ἐ­πι­στά­τας τῶν ἔρ­γων, ἵ­να κα­κώ­σω­σιν αὐ­τοὺς ἐν τοῖς ἔρ­γοις· καὶ ᾠ­κο­δό­μη­σαν πό­λεις ὀ­χυ­ρὰς τῷ Φα­ρα­ώ, τήν τε Πει­θὼ καὶ Ῥα­μεσ­σῆ, καὶ τὴν Ὤν, ἥ ἐ­στιν Ἡ­λι­ού­πο­λις. Κα­θό­τι δὲ αὐ­τοὺς ἐ­τα­πεί­νουν, το­σού­τῳ πλεί­ους ἐ­γί­νον­το, καὶ ἴ­σχυ­ον σφό­δρα σφό­δρα. Καὶ ἐ­βδε­λύσ­σον­το οἱ Αἰ­γύ­πτι­οι ἀ­πὸ τῶν υἱ­ῶν Ἰσ­ρα­ήλ· καὶ κα­τε­δυ­νά­στευ­ον οἱ Αἰ­γύ­πτι­οι τοὺς υἱ­οὺς Ἰσ­ρα­ὴλ βί­ᾳ· καὶ κα­τω­δύ­νων αὐ­τῶν τὴν ζω­ὴν ἐν τοῖς ἔρ­γοις τοῖς σκλη­ροῖς τῷ πη­λῷ, καὶ τῇ πλιν­θεί­ᾳ, καὶ πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις τοῖς ἐν τοῖς πε­δί­οις, κα­τὰ πάν­τα τὰ ἔρ­γα, ὧν κα­τε­δου­λοῦν­το αὐ­τοὺς με­τὰ βί­ας.

Καὶ εἶ­πεν ὁ βα­σι­λεὺς τῶν Αἰ­γυ­πτί­ων ταῖς μαί­αις τῶν Ἑ­βραί­ων, τῇ μι­ᾷ αὐ­τῶν ὄ­νο­μα Σεπ­φώ­ρᾳ καὶ τὸ ὄ­νο­μα τῆς δευ­τέ­ρας Φου­ά· καὶ εἶ­πεν αὐ­ταῖς· Ὅ­ταν μαι­οῦ­σθε τὰς Ἑ­βραί­ας, καὶ ὦ­σι πρὸς τὸ τί­κτειν, ἐ­ὰν μὲν ἄρ­σεν ᾖ, ἀ­πο­κτεί­να­τε αὐ­τό· ἐ­ὰν δὲ θῆ­λυ, πε­ρι­ποι­εῖ­σθε αὐ­τό. Ἐ­φο­βή­θη­σαν δὲ αἱ μαῖ­αι τὸν Θε­όν, καὶ οὐκ ἐ­ποί­η­σαν καθ᾿ ὅ­τι συ­νέ­τα­ξεν αὐ­ταῖς ὁ βα­σι­λεὺς Αἰ­γύ­πτου· καὶ ἐ­ζω­ο­γό­νουν τὰ ἄρ­σε­να. Ἐ­κά­λε­σε δὲ ὁ βα­σι­λεὺς Αἰ­γύ­πτου τὰς μαί­ας, καὶ εἶ­πεν αὐ­ταῖς· Τί ὅ­τι ἐ­ποι­ή­σα­τε τὸ πρᾶγ­μα τοῦ­το, καὶ ἐ­ζω­ο­γο­νεῖ­τε τὰ ἄρ­σε­να; Εἶ­παν δὲ αἱ μαῖ­αι τῷ Φα­ρα­ώ· Οὐχ ὡς αἱ γυ­ναῖ­κες Αἰ­γύ­πτου αἱ Ἑ­βραῖ­αι· τί­κτου­σι γὰρ πρὶν ἢ εἰ­σελ­θεῖν πρὸς αὐ­τὰς τὰς μαί­ας· καὶ ἔ­τι­κτον. Εὖ δὲ ἐ­ποί­ει ὁ Θε­ὸς ταῖς μαί­αις· καὶ ἐ­πλή­θυ­νεν ὁ λα­ός, καὶ ἴ­σχυ­ε σφό­δρα.

Προ­κεί­με­νον.
Ἦ­χος πλ. δ´. Ψαλ­μὸς ρκη´ (128).

Εὐλογία Κυρίου ἐφ᾿ ὑμᾶς, εὐ­λο­γή­κα­μεν ὑ­μᾶς ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου.

Στίχ. Πλε­ο­νά­κις ἐ­πο­λέ­μη­σάν με ἐκ νε­ό­τη­τός μου· καὶ γὰρ οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­σάν μοι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κέ­λευ­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Σο­φί­α· ὀρ­θοί. Φῶς Χρι­στοῦ φαί­νει πᾶ­σι.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Ἰ­ὼβ τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα (α´ 1-12).

Ἄν­θρω­πός τις ἦν ἐν τῇ χώ­ρᾳ τῇ Αὐ­σί­τι­δι, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰ­ώβ· καὶ ἦν ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος ἄ­μεμ­πτος, δί­και­ος, ἀ­λη­θι­νός, θε­ο­σε­βής, ἀ­πε­χό­με­νος ἀ­πὸ παν­τὸς πο­νη­ροῦ πράγ­μα­τος. Ἐ­γέ­νον­το δὲ αὐ­τῷ υἱ­οὶ ἑ­πτά, καὶ θυ­γα­τέ­ρες τρεῖς· καὶ ἦν τὰ κτή­νη αὐ­τοῦ, πρό­βα­τα ἑ­πτα­κι­σχί­λι­α, κά­μη­λοι τρι­σχί­λι­αι, ζεύ­γη βο­ῶν πεν­τα­κό­σι­α, θή­λει­αι ὄ­νοι νο­μά­δες πεν­τα­κό­σι­αι, καὶ ὑ­πη­ρε­σί­α πολ­λὴ σφό­δρα, καὶ ἔρ­γα με­γά­λα ἦν αὐ­τῷ ἐ­πὶ τῆς γῆς· καὶ ἦν ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος εὐ­γε­νὴς τῶν ἀφ᾿ ἡ­λί­ου ἀ­να­το­λῶν.

Συμ­πο­ρευ­ό­με­νοι δὲ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ πρὸς ἀλ­λή­λους, ἐ­ποί­ουν πό­τον καθ᾿ ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν, συμ­πα­ρα­λαμ­βά­νον­τες ἅ­μα καὶ τὰς τρεῖς ἀ­δελ­φὰς αὐ­τῶν, ἐ­σθί­ειν καὶ πί­νειν μετ᾿ αὐ­τῶν. Καὶ ὡς ἂν συ­νε­τε­λέ­σθη­σαν αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ πό­του, ἀ­πέ­στελ­λεν Ἰ­ώβ, καὶ ἐ­κα­θά­ρι­ζεν αὐ­τοὺς ἀ­νι­στά­με­νος τὸ πρω­ΐ, καὶ προ­σέ­φε­ρε πε­ρὶ αὐ­τῶν θυ­σί­ας, κα­τὰ τὸν ἀ­ριθ­μὸν αὐ­τῶν, καὶ μό­σχον ἕ­να πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας ὑ­πὲρ τῶν ψυ­χῶν αὐ­τῶν. Ἔ­λε­γε γὰρ Ἰ­ώβ· Μή­πο­τε οἱ υἱ­οί μου ἐν τῇ δι­α­νοί­ᾳ αὐ­τῶν κα­κὰ ἐ­νε­νό­η­σαν πρὸς τὸν Θε­όν; Οὕ­τως οὖν ἐ­ποί­ει Ἰ­ὼβ πά­σας τὰς ἡ­μέ­ρας.

Καὶ ἐ­γέ­νε­το ὡς ἡ ἡ­μέ­ρα αὕ­τη, καὶ ἰ­δού, ἦλ­θον οἱ Ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ πα­ρα­στῆ­ναι ἔ­ναν­τι τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ ὁ δι­ά­βο­λος ἦλ­θε μετ᾿ αὐ­τῶν. Καὶ εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τῷ δι­α­βό­λῳ· πό­θεν πα­ρα­γέ­γο­νας; καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ δι­ά­βο­λος τῷ Κυ­ρί­ῳ εἶ­πε· Πε­ρι­ελ­θὼν τὴν γῆν, καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σας τὴν ὑπ᾿ οὐ­ρα­νὸν, πά­ρει­μι. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Κύ­ρι­ος· Προ­σέ­σχες τῇ δι­α­νοί­ᾳ σου κα­τὰ τοῦ θε­ρά­πον­τός μου Ἰ­ώβ, ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν αὐ­τῷ ὅ­μοι­ος τῶν ἐ­πὶ τῆς γῆς, ἄν­θρω­πος ἄ­μεμ­πτος, δί­και­ος, ἀ­λη­θι­νός, θε­ο­σε­βής, ἀ­πε­χό­με­νος ἀ­πὸ παν­τὸς πο­νη­ροῦ πράγ­μα­τος;

Ἀ­πε­κρί­θη ὁ δι­ά­βο­λος καὶ εἶ­πεν ἐ­ναν­τί­ον Κυ­ρί­ου· Μὴ δω­ρε­ὰν Ἰ­ὼβ σέ­βε­ται τὸν Θε­όν; οὐ­χὶ σὺ πε­ρι­έ­φρα­ξας τὰ ἔ­ξω αὐ­τοῦ, καὶ τὰ ἔ­σω τῆς οἰ­κί­ας αὐ­τοῦ, καὶ τὰ ἔ­ξω πάν­των τῶν ὄν­των αὐ­τοῦ κύ­κλῳ; τὰ δὲ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν αὐ­τοῦ εὐ­λό­γη­σας, καὶ τὰ κτή­νη αὐ­τοῦ πολ­λὰ ἐ­ποί­η­σας ἐ­πὶ τῆς γῆς; ἀλ­λὰ ἀ­πό­στει­λον τὴν χεῖ­ρά σου, καὶ ἅ­ψαι πάν­των, ὧν ἔ­χει· ἦ μὴν εἰς πρό­σω­πόν σου εὐ­λο­γή­σει σε. Τό­τε εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τῷ δι­α­βό­λῳ· Ἰ­δού, πάν­τα ὅ­σα ἐ­στὶν αὐ­τῷ, δί­δω­μι ἐν τῇ χει­ρί σου, ἀλλ᾿ αὐ­τοῦ μὴ ἅ­ψῃ. Καὶ ἐ­ξῆλ­θεν ὁ δι­ά­βο­λος ἀ­πὸ προ­σώ­που Κυ­ρί­ου.

* * *

ΤΟ «ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ»

Καὶ εὐ­θὺς ψάλ­λει ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης·

Κα­τευ­θυν­θή­τω ἡ προ­σευ­χή μου ὡς θυ­μί­α­μα ἐ­νώ­πι­όν σου· ἔ­παρ­σις τῶν χει­ρῶν μου θυ­σί­α ἑ­σπε­ρι­νή.

Τὸ αὐ­τὸ ψάλ­λε­ται τε­τρά­κις ὑ­πὸ τοῦ λα­οῦ μεθ᾿ ἕ­κα­στον τῶν ἑ­πο­μέ­νων στί­χων, λε­γο­μέ­νων ὑ­πὸ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως θυ­μι­ῶν­τος ἑ­κά­στην πλευ­ρὰν τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης·

Στίχ. α´. Κύ­ρι­ε, ἐ­κέ­κρα­ξα πρὸς σέ, εἰ­σά­κου­σόν μου· πρό­σχες τῇ φω­νῇ τῆς δε­ή­σε­ώς μου ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς σέ.

Στίχ. β´. Θοῦ, Κύ­ρι­ε, φυ­λα­κὴν τῷ στό­μα­τί μου, καὶ θύ­ραν πε­ρι­ο­χῆς πε­ρὶ τὰ χεί­λη μου.

Στίχ. γ´. Μὴ ἐκ­κλί­νῃς τὴν καρ­δί­αν μου εἰς λό­γους πο­νη­ρί­ας, τοῦ προ­φα­σί­ζε­σθαι προ­φά­σεις ἐν ἁ­μαρ­τί­αις.

Στίχ. γ´. Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Καὶ ἐλ­θὼν ὁ ἱ­ε­ρεὺς πά­λιν ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει τὸ Κα­τευ­θυν­θή­τω μέ­χρι τοῦ ἐ­νώ­πι­όν σου, καὶ ἐ­ξελ­θὼν εἰς τὴν Ὡ­ραί­αν Πύ­λην θυ­μι­ᾷ ἐ­κεῖ­θεν τὰς εἰ­κό­νας καὶ τὸν λα­όν, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος τὸ ἐ­πί­λοι­πον τοῦ στί­χου καὶ πάν­των ποι­ούν­των με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς.

Ἐ­ὰν δὲ τύ­χῃ μνή­μη ἁ­γί­ου, με­τὰ τὸ Κα­τευ­θυν­θή­τω ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται ὁ Ἀ­πό­στο­λος καὶ τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον κα­τὰ τὴν ἐν τῇ συ­νή­θει Λει­τουρ­γί­ᾳ τά­ξιν. Κα­τὰ δὲ τὴν Με­γά­λην Ἑ­βδο­μά­δα ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται μό­νον Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

* * *

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Σο­φί­α· ὀρ­θοί· ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Πρό­σχω­μεν.

Καὶ ὁ δι­ά­κο­νος ἀ­να­γι­νώ­σκει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ον.

(Ματθ. κδ´ 3-35).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, κα­θη­μέ­νου τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐ­πὶ τοῦ ὄ­ρους τῶν ἐ­λαι­ῶν προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ κατ᾿ ἰ­δί­αν λέ­γον­τες· Εἰ­πὲ ἡ­μῖν πό­τε ταῦ­τα ἔ­σται, καὶ τί τὸ ση­μεῖ­ον τῆς σῆς πα­ρου­σί­ας καὶ τῆς συν­τε­λεί­ας τοῦ αἰ­ῶ­νος;

Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Βλέ­πε­τε μή τις ὑ­μᾶς πλα­νή­σῃ. Πολ­λοὶ γὰρ ἐ­λεύ­σον­ται ἐ­πὶ τῷ ὀ­νό­μα­τί μου λέ­γον­τες, Ἐ­γώ εἰ­μι ὁ Χρι­στός, καὶ πολ­λοὺς πλα­νή­σου­σι. Μελ­λή­σε­τε δὲ ἀ­κού­ειν πο­λέ­μους καὶ ἀ­κο­ὰς πο­λέ­μων· ὁ­ρᾶ­τε μὴ θρο­εῖ­σθε· δεῖ γὰρ πάν­τα γε­νέ­σθαι, ἀλλ᾿ οὔ­πω ἐ­στὶ τὸ τέ­λος. Ἐ­γερ­θή­σε­ται γὰρ ἔ­θνος ἐ­πὶ ἔ­θνος καὶ βα­σι­λεί­α ἐ­πὶ βα­σι­λεί­αν, καὶ ἔ­σον­ται λι­μοὶ καὶ λοι­μοὶ καὶ σει­σμοὶ κα­τὰ τό­πους· πάν­τα δὲ ταῦ­τα ἀρ­χὴ ὠ­δί­νων.

Τό­τε πα­ρα­δώ­σου­σιν ὑ­μᾶς εἰς θλῖ­ψιν καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σε­σθε μι­σού­με­νοι ὑ­πὸ πάν­των τῶν ἐ­θνῶν δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά μου. Καὶ τό­τε σκαν­δα­λι­σθή­σον­ται πολ­λοὶ καὶ ἀλ­λή­λους πα­ρα­δώ­σου­σι καὶ μι­σή­σου­σιν ἀλ­λή­λους. Καὶ πολ­λοὶ ψευ­δο­προ­φῆ­ται ἐ­γερ­θή­σον­ται καὶ πλα­νή­σου­σι πολ­λούς, καὶ δι­ὰ τὸ πλη­θυν­θῆ­ναι τὴν ἀ­νο­μί­αν ψυ­γή­σε­ται ἡ ἀ­γά­πη τῶν πολ­λῶν. Ὁ δὲ ὑ­πο­μεί­νας εἰς τέ­λος, οὗ­τος σω­θή­σε­ται. Καὶ κη­ρυ­χθή­σε­ται τοῦ­το τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς βα­σι­λεί­ας ἐν ὅ­λῃ τῇ οἰ­κου­μέ­νῃ εἰς μαρ­τύ­ρι­ον πᾶ­σι τοῖς ἔ­θνε­σι, καί τό­τε ἥ­ξει τὸ τέ­λος.

Ὅ­ταν οὖν ἴ­δη­τε «τὸ βδέ­λυγ­μα τῆς ἐ­ρη­μώ­σε­ως» τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ Δα­νι­ὴλ τοῦ προ­φή­του ἑ­στὼς ἐν τό­πῳ ἁ­γί­ῳ –ὁ ἀ­να­γι­νώ­σκων νο­εί­τω– τό­τε οἱ ἐν τῇ Ἰ­ου­δαί­ᾳ φευ­γέ­τω­σαν ἐ­πὶ τὰ ὄ­ρη, ὁ ἐ­πὶ τοῦ δώ­μα­τος μὴ κα­τα­βαι­νέ­τω ἆ­ραι τὰ ἐκ τῆς οἰ­κί­ας αὐ­τοῦ, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀ­γρῷ μὴ ἐ­πι­στρε­ψά­τω ὀ­πί­σω ἆ­ραι τὰ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ. Οὐ­αὶ δὲ ταῖς ἐν γα­στρὶ ἐ­χού­σαις καὶ ταῖς θη­λα­ζού­σαις ἐν ἐ­κεί­ναις ταῖς ἡ­μέ­ραις. Προ­σεύ­χε­σθε δὲ ἵ­να μὴ γέ­νη­ται ἡ φυ­γὴ ὑ­μῶν χει­μῶ­νος μη­δὲ σαβ­βά­τῳ. Ἔ­σται γὰρ τό­τε θλῖ­ψις με­γά­λη, οἵ­α οὐ γέ­γο­νεν ἀπ᾿ ἀρ­χῆς κό­σμου ἕ­ως τοῦ νῦν οὐδ᾿ οὐ μὴ γέ­νη­ται. Καὶ εἰ μὴ ἐ­κο­λο­βώ­θη­σαν αἱ ἡ­μέ­ραι ἐ­κεῖ­ναι, οὐκ ἂν ἐ­σώ­θη πᾶ­σα σάρξ· δι­ὰ δὲ τοὺς ἐ­κλε­κτοὺς κο­λο­βω­θή­σον­ται αἱ ἡ­μέ­ραι ἐ­κεῖ­ναι.

Τό­τε ἐ­άν τις ὑ­μῖν εἴ­πῃ, ἰ­δοὺ ὧ­δε ὁ Χρι­στὸς ἢ ὧ­δε, μὴ πι­στεύ­ση­τε· ἐ­γερ­θή­σον­ται γὰρ ψευ­δό­χρι­στοι καὶ ψευ­δο­προ­φῆ­ται καὶ δώ­σου­σι ση­μεῖ­α με­γά­λα καὶ τέ­ρα­τα, ὥ­στε πλα­νῆ­σαι, εἰ δυ­να­τόν, καὶ τοὺς ἐ­κλε­κτούς. Ἰ­δοὺ προ­εί­ρη­κα ὑ­μῖν. Ἐ­ὰν οὖν εἴ­πω­σιν ὑ­μῖν, Ἰ­δοὺ ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ ἐ­στί, μὴ ἐ­ξέλ­θη­τε, ἰ­δοὺ ἐν τοῖς τα­μεί­οις, μὴ πι­στεύ­ση­τε· ὥ­σπερ γὰρ ἡ ἀ­στρα­πὴ ἐ­ξέρ­χε­ται ἀ­πὸ ἀ­να­το­λῶν καὶ φαί­νε­ται ἕ­ως δυ­σμῶν, οὕ­τως ἔ­σται καὶ ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που· ὅ­που γὰρ ἐ­ὰν ᾖ τὸ πτῶ­μα, ἐ­κεῖ συ­να­χθή­σον­ται οἱ ἀ­ε­τοί.

Εὐ­θέ­ως δὲ με­τὰ τὴν θλῖ­ψιν τῶν ἡ­με­ρῶν ἐ­κεί­νων ὁ ἥ­λι­ος σκο­τι­σθή­σε­ται καὶ ἡ σε­λή­νη οὐ δώ­σει τὸ φέγ­γος αὐ­τῆς, καὶ οἱ ἀ­στέ­ρες πε­σοῦν­ται ἀ­πὸ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, καὶ αἱ δυ­νά­μεις τῶν οὐ­ρα­νῶν σα­λευ­θή­σον­ται. Καὶ τό­τε φα­νή­σε­ται τὸ ση­μεῖ­ον τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ, καὶ τό­τε κό­ψον­ται πᾶ­σαι αἱ φυ­λαὶ τῆς γῆς καὶ ὄ­ψον­ται τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που ἐρ­χό­με­νον ἐ­πὶ τῶν νε­φε­λῶν τοῦ οὐ­ρα­νοῦ με­τὰ δυ­νά­με­ως καὶ δό­ξης πολ­λῆς. Καὶ ἀ­πο­στε­λεῖ τοὺς ἀγ­γέ­λους αὐ­τοῦ με­τὰ σάλ­πιγ­γος φω­νῆς με­γά­λης, καὶ ἐ­πι­συ­νά­ξου­σι τοὺς ἐ­κλε­κτοὺς αὐ­τοῦ ἐκ τῶν τεσ­σά­ρων ἀ­νέ­μων ἀπ᾿ ἄ­κρων οὐ­ρα­νῶν ἕ­ως ἄ­κρων αὐ­τῶν.

Ἀ­πὸ δὲ τῆς συ­κῆς μά­θε­τε τὴν πα­ρα­βο­λήν. Ὅ­ταν ἤ­δη ὁ κλά­δος αὐ­τῆς γέ­νη­ται ἁ­πα­λὸς καὶ τὰ φύλ­λα ἐκ­φύ­ῃ, γι­νώ­σκε­τε ὅ­τι ἐγ­γὺς τὸ θέ­ρος· οὕ­τω καὶ ὑ­μεῖς ὅ­ταν ἴ­δη­τε ταῦ­τα πάν­τα, γι­νώ­σκε­τε ὅ­τι ἐγ­γύς ἐ­στιν ἐ­πὶ θύ­ραις. Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, οὐ μὴ πα­ρέλ­θῃ ἡ γε­νε­ὰ αὕ­τη ἕ­ως ἂν πάν­τα ταῦ­τα γέ­νη­ται. Ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ πα­ρε­λεύ­σον­ται, οἱ δὲ λό­γοι μου οὐ μὴ πα­ρέλ­θω­σι.

Ὁ λα­ός· Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

Εἶ­τα ἡ ἐ­κτε­νὴς καὶ κα­θε­ξῆς ἡ Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων.

* * *

Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΔΕΗΣΙΣ

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος (ἢ ὁ ἱ­ε­ρεὺς) τὴν ἐ­κτε­νῆ δέ­η­σιν, ὁ δὲ λα­ὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (τρίς), εἰς δὲ τὴν τε­λευ­ταί­αν ἅ­παξ.

Εἴ­πω­μεν πάν­τες ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας ἡ­μῶν εἴ­πω­μεν.

Κύ­ρι­ε παν­το­κρά­τορ, ὁ Θε­ὸς τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου· δε­ό­με­θά σου, ἐ­πά­κου­σον καὶ ἐ­λέ­η­σον.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος).

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων, ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων καὶ μο­να­χῶν καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ ἐ­λέ­ους, ζω­ῆς, εἰ­ρή­νης, ὑ­γεί­ας, σω­τη­ρί­ας, ἐ­πι­σκέ­ψε­ως, συγ­χω­ρή­σε­ως καὶ ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ, πάν­των τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, τῶν κα­τοι­κούν­των καὶ πα­ρε­πι­δη­μούν­των ἐν τῇ πό­λει ταύ­τῃ, τῶν ἐ­νο­ρι­τῶν, ἐ­πι­τρό­πων, συν­δρο­μη­τῶν καὶ ἀ­φι­ε­ρω­τῶν τῆς ἁ­γί­ας ἐκ­κλη­σί­ας ταύ­της.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα ὑ­πὲρ τῶν μα­κα­ρί­ων καὶ ἀ­οι­δί­μων κτι­τό­ρων τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του (τῆς ἁγίας μονῆς ταύτης) καὶ ὑ­πὲρ πάν­των τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, τῶν ἐν­θά­δε κει­μέ­νων καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξων.

Ἔ­τι δε­ό­με­θα καὶ ὑ­πὲρ τῶν καρ­πο­φο­ρούν­των καὶ καλ­λι­ερ­γούν­των ἐν τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ παν­σέ­πτῳ να­ῷ τού­τῳ, κο­πι­ών­των, ψαλ­λόν­των, καὶ ὑ­πὲρ τοῦ πε­ρι­ε­στῶ­τος λα­οῦ, τοῦ ἀ­πεκ­δε­χο­μέ­νου τὸ πα­ρὰ σοῦ μέ­γα καὶ πλού­σι­ον ἔ­λε­ος.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ὑ­πάρ­χεις καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΩΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γει τὰς ὑ­πὲρ τῶν κα­τη­χου­μέ­νων δε­ή­σεις, τοῦ χο­ροῦ λέ­γον­τος εἰς ἑ­κά­στην τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Εὔ­ξα­σθε, οἱ κα­τη­χού­με­νοι, τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Οἱ πι­στοὶ ὑ­πὲρ τῶν κα­τη­χου­μέ­νων δε­η­θῶ­μεν·

Ἵ­να ὁ Κύ­ρι­ος αὐ­τοὺς ἐ­λε­ή­σῃ·

Κα­τη­χή­σῃ αὐ­τοὺς τὸν λό­γον τῆς ἀ­λη­θεί­ας·

Ἀ­πο­κα­λύ­ψῃ αὐ­τοῖς τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς δι­και­ο­σύ­νης·

Ἑ­νώ­σῃ αὐ­τοὺς τῇ ἁ­γί­ᾳ αὐ­τοῦ κα­θο­λι­κῇ καὶ ἀ­πο­στο­λι­κῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ.

Σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον, ἀν­τι­λα­βοῦ καὶ δι­α­φύ­λα­ξον αὐ­τούς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Οἱ κα­τη­χού­με­νοι τὰς κε­φα­λὰς ὑ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­να­τε.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ἵ­να καὶ αὐ­τοὶ σὺν ἡ­μῖν δο­ξά­ζω­σι τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ποι­ή­σας δι­ὰ τοῦ ἱ. Εὐ­αγ­γε­λί­ου σταυ­ρὸν ἐ­πὶ τοῦ εἰ­λη­τοῦ ἀ­πο­θέ­τει αὐ­τὸ εἰς τὸ ἄ­νω μέ­ρος τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης καὶ ἐ­ξα­πλοῖ τὸ εἰ­λη­τόν.

Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος λέ­γει·

Ὅ­σοι κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· οἱ κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· ὅ­σοι κα­τη­χού­με­νοι προ­έλ­θε­τε· μή τις τῶν κα­τη­χου­μέ­νων.

* * *

Ἀ­πὸ δὲ τῆς με­σο­νη­στί­μου Τε­τάρ­της πα­ρεμ­βάλ­λον­ται ἐν­ταῦ­θα αἱ

ΔΕΗΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΦΩΤΙΖΟΜΕΝΩΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ὅ­σοι πρὸς τὸ φώ­τι­σμα, προ­σέλ­θε­τε· εὔ­ξα­σθε, οἱ πρὸς τὸ φώ­τι­σμα, τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ὁ χο­ρὸς εἰς ἑ­κά­στην δέ­η­σιν τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Οἱ πι­στοὶ ὑ­πὲρ τῶν πρὸς τὸ ἅ­γι­ον φώ­τι­σμα εὐ­τρε­πι­ζο­μέ­νων ἀ­δελ­φῶν καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν·

Ὅ­πως Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν στη­ρί­ξῃ αὐ­τοὺς καὶ ἐν­δυ­να­μώ­σῃ·

Φω­τί­σῃ αὐ­τοὺς φω­τι­σμῷ γνώ­σε­ως καὶ εὐ­σε­βεί­ας·

Κα­τα­ξι­ώ­σῃ αὐ­τοὺς ἐν και­ρῷ εὐ­θέ­τῳ τοῦ λου­τροῦ τῆς πα­λιγ­γε­νε­σί­ας, τῆς ἀ­φέ­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τοῦ ἐν­δύ­μα­τος τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας·

Ἀ­να­γεν­νή­σῃ αὐ­τοὺς δι᾿ ὕ­δα­τος καὶ Πνεύ­μα­τος·

Χα­ρί­ση­ται αὐ­τοῖς τὴν τε­λει­ό­τη­τα τῆς πί­στε­ως·

Συγ­κα­τα­ριθ­μή­σῃ αὐ­τοὺς τῇ ἁ­γί­ᾳ αὐ­τοῦ καὶ ἐ­κλε­κτῇ ποί­μνῃ.

Σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον, ἀν­τι­λα­βοῦ καὶ δι­α­φύ­λα­ξον αὐ­τούς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Οἱ πρὸς τὸ φώ­τι­σμα, τὰς κε­φα­λὰς ὑ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­να­τε.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ φω­τι­σμὸς ἡ­μῶν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ὁ δὲ δι­ά­κο­νος λέ­γει·

Ὅ­σοι πρὸς τὸ φώ­τι­σμα, προ­έλ­θε­τε· οἱ πρὸς τὸ φώ­τι­σμα προ­έλ­θε­τε.

Καί·

Ὅ­σοι κα­τη­χού­με­νοι, προ­έλ­θε­τε· μή τις τῶν κα­τη­χου­μέ­νων.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ὅ­σοι πι­στοί, ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι πρέ­πει σοι πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ πά­λιν ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἔ­τι καὶ ἔ­τι ἐν εἰ­ρή­νῃ τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Σο­φί­α.

Καὶ εἰ­σέρ­χε­ται εἰς τὸ Ἱ­ε­ρόν.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Κα­τὰ τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Χρι­στοῦ σου, μεθ᾿ οὗ εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, σὺν τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΩΝ
ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΔΩΡΩΝ

Ἀν­τὶ Χε­ρου­βι­κοῦ ψάλ­λε­ται τὸ ἑ­ξῆς·

Νῦν αἱ δυ­νά­μεις τῶν οὐ­ρα­νῶν, σὺν ἡ­μῖν ἀ­ο­ρά­τως λα­τρεύ­ου­σιν· ἰ­δοὺ γὰρ εἰ­σπο­ρεύ­ε­ται ὁ βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης. Ἰ­δοὺ θυ­σί­α μυ­στι­κή, τε­τε­λει­ω­μέ­νη δο­ρυ­φο­ρεῖ­ται. Πί­στει καὶ πό­θῳ προ­σέλ­θω­μεν, ἵ­να μέ­το­χοι ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου γε­νώ­με­θα. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Εὐ­χὴ Χε­ρου­βι­κοῦ οὐ λέ­γε­ται­, ἀλλ᾿ εὐ­θὺς ὁ ἱ­ε­ρεὺς καὶ ὁ δι­ά­κο­νος λέ­γου­σιν ἐκ γ´ χῦ­μα τὸν ὕ­μνον.

Εἶ­τα ὁ ἱ­ε­ρεὺς θυ­μι­ᾷ τὴν ἁ­γί­αν Τρά­πε­ζαν καὶ τὴν Πρό­θε­σιν, τοῦ δι­α­κό­νου ἱ­στα­μέ­νου ἑ­κά­στο­τε κα­τέ­ναν­τι αὐ­τοῦ, καὶ προ­ελ­θὼν ὀ­λί­γον τῶν βη­μο­θύ­ρων θυ­μι­ᾷ τὰς εἰ­κό­νας καὶ τὸν λα­όν, λέ­γων καθ᾿ ἑ­αυ­τὸν τὸ Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ τὸν ν´ ψαλ­μὸν μέ­χρι τοῦ ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Εἶ­τα προ­σκυ­νοῦ­σι τρὶς ἐ­νώ­πι­ον τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης καὶ ἀ­σπά­ζον­ται τὸ εἰ­λη­τὸν καὶ τὴν ἁ­γί­αν Τρά­πε­ζαν· προ­σκυ­νή­σαν­τες δὲ καὶ αὖ­θις ἅ­παξ καὶ αἰ­τη­σά­με­νοι συγ­γνώ­μην παρ᾿ ἀλ­λή­λων καὶ πα­ρὰ τοῦ λα­οῦ ἀ­πέρ­χον­ται εἰς τὴν Πρό­θε­σιν καὶ προ­σκυ­νή­σαν­τες ἀ­σπά­ζον­ται τὰ ἅ­γι­α Δῶ­ρα κε­κα­λυμ­μέ­να λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς τὸ Ὁ Θε­ός, ἱ­λά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς λα­βὼν τὸν ἀ­έ­ρα ἐ­πι­θέ­τει ἐ­πὶ τῆς κε­φα­λῆς αὐ­τοῦ καὶ λαμ­βά­νει ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τοῦ τὰ ἅ­γι­α Δῶ­ρα. Καὶ τοῦ χο­ροῦ δι­α­κό­πτον­τος τὸν ὕ­μνον με­τὰ τὰς λέ­ξεις ὁ βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης καὶ σι­γῆς βα­θεί­ας γε­νο­μέ­νης καὶ πάν­των κα­τα­πε­σόν­των ἕ­ως ἐ­δά­φους, ὁ ἱ­ε­ρεὺς με­τα­φέ­ρει τὰ ἅ­γι­α Δῶ­ρα, δι­ο­δεύ­ων ἔμ­προ­σθεν τοῦ Τέμ­πλου, τοῦ δι­α­κό­νου προ­πο­ρευ­ο­μέ­νου με­τὰ λαμ­πά­δος καὶ θυ­μι­ῶν­τος, καὶ εἰ­σά­γει αὐ­τὰ δι­ὰ τῆς Ὡ­ραί­ας Πύ­λης εἰς τὸ Ἱ­ε­ρὸν καὶ ἀ­πο­θέ­τει ἐ­πὶ τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης, αἴ­ρει δὲ τὰ κα­λύμ­μα­τα ἀπ᾿ αὐ­τῶν καὶ κα­λύ­πτει αὐ­τὰ μό­νον δι­ὰ τοῦ ἀ­έ­ρος. Καὶ θυ­μι­ᾷ αὐ­τὰ λέ­γων τὰ λοι­πα τοῦ ν´ ψαλ­μοῦ.

* * *

ΔΕΗΣΕΙΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὁ δι­ά­κο­νος λα­βὼν εὐ­λο­γί­αν πα­ρὰ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως ἐ­ξέρ­χε­ται καὶ λέ­γει·

Πλη­ρώ­σω­μεν τὴν ἑ­σπε­ρι­νὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον. Ὁ­μοί­ως καὶ εἰς τὰς ἐ­φε­ξῆς δε­ή­σεις.

Ὑ­πὲρ τῶν προ­τε­θέν­των καὶ προ­α­γι­α­σθέν­των τι­μί­ων δώ­ρων τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὅ­πως ὁ φι­λάν­θρω­πος Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ προσ­δε­ξά­με­νος αὐ­τὰ εἰς τὸ ἅ­γι­ον καὶ ὑ­πε­ρου­ρά­νι­ον καὶ νο­ε­ρὸν αὐ­τοῦ θυ­σι­α­στή­ρι­ον εἰς ὀ­σμὴν εὐ­ω­δί­ας πνευ­μα­τι­κῆς, ἀν­τι­κα­τα­πέμ­ψῃ ἡ­μῖν τὴν θεί­αν χά­ριν καὶ τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος δε­η­θῶ­μεν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ῥυ­σθῆ­ναι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, ὀρ­γῆς, κιν­δύ­νου καὶ ἀ­νάγ­κης τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Τὴν ἑ­σπέ­ραν πᾶ­σαν, τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Πα­ρά­σχου, Κύ­ρι­ε. Ὁ­μοί­ως καὶ εἰς τὰς ἐ­φε­ξῆς δε­ή­σεις.

Ἄγ­γε­λον εἰ­ρή­νης, πι­στὸν ὁ­δη­γόν, φύ­λα­κα τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Συγ­γνώ­μην καὶ ἄ­φε­σιν τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ τῶν πλημ­με­λη­μά­των ἡ­μῶν πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὰ κα­λὰ καὶ συμ­φέ­ρον­τα ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν καὶ εἰ­ρή­νην τῷ κό­σμῳ πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὸν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι πα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου αἰ­τη­σώ­με­θα.

Χρι­στι­α­νὰ τὰ τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ κα­λὴν ἀ­πο­λο­γί­αν τὴν ἐ­πὶ τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­τη­σώ­με­θα.

Τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τὴν κοι­νω­νί­αν τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος αἰ­τη­σά­με­νοι, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Καὶ κα­τα­ξί­ω­σον ἡ­μᾶς, Δέ­σπο­τα, με­τὰ παῤ­ῥη­σί­ας, ἀ­κα­τα­κρί­τως τολ­μᾶν ἐ­πι­κα­λεῖ­σθαι σὲ τὸν ἐ­που­ρά­νι­ον Θε­ὸν Πα­τέ­ρα καὶ λέ­γειν·

Ὁ λα­ός·

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΚΕΦΑΛΟΚΛΙΣΙΑ

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς κλι­νό­με­νος τὴν εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Χά­ρι­τι καὶ οἰ­κτιρ­μοῖς καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ τοῦ μο­νο­γε­νοῦς σου Υἱ­οῦ, μεθ᾿ οὗ εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, σὺν τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΥΨΩΣΙΣ - ΚΛΑΣΙΣ - ΜΕΤΑΛΗΨΙΣ

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­πεύ­χε­ται καὶ προ­σκυ­νεῖ τρὶς λέ­γων καθ᾿ ἑ­αυ­τόν· Ὁ Θε­ός, ἱ­λά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με.

Εἶ­τα ὁ δι­ά­κο­νος ἐκ­φω­νεῖ· Πρό­σχω­μεν.

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεύς, κε­κα­λυμ­μέ­νων ὄν­των τῶν θεί­ων Δώ­ρων, εἰ­σα­γα­γὼν τὴν χεῖ­ρα ἅ­πτε­ται μετ᾿ εὐ­λα­βεί­ας τοῦ ζω­ο­ποι­οῦ Ἄρ­του καὶ ἐκ­φω­νεῖ·

Τὰ προ­η­γι­α­σμέ­να ἅ­γι­α τοῖς ἁ­γί­οις.

Ὁ χο­ρός· Εἷς ἅ­γι­ος, εἷς Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λει τὸ ἑ­πό­με­νον κοι­νω­νι­κόν·

Γεύ­σα­σθε καὶ ἴ­δε­τε, ὅ­τι χρη­στὸς ὁ Κύ­ρι­ος. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Με­τὰ δὲ τὴν θεί­αν με­τά­λη­ψιν εὐ­λο­γεῖ ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὸν λα­ὸν λέ­γων·

Σῶ­σον, ὁ Θε­ός, τὸν λα­όν σου καὶ εὐ­λό­γη­σον τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν σου.

Ὁ χο­ρός, ἀν­τὶ τοῦ· Εἴ­δο­μεν·

Εὐ­λο­γή­σω τὸν Κύ­ρι­ον ἐν παν­τὶ και­ρῷ, δι­ὰ παν­τὸς ἡ αἴ­νε­σις αὐ­τοῦ ἐν τῷ στό­μα­τί μου. Ἄρ­τον οὐ­ρά­νι­ον καὶ πο­τή­ρι­ον ζω­ῆς, γεύ­σα­σθε καὶ ἴ­δε­τε, ὅ­τι χρη­στὸς ὁ Κύ­ρι­ος. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

Εἰς τό· Πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ
εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Ἦ­χος β´.

Πλη­ρω­θή­τω τὸ στό­μα ἡ­μῶν * αἰ­νέ­σε­ώς σου, Κύ­ρι­ε, * ὅ­πως ἀ­νυ­μνή­σω­μεν τὴν δό­ξαν σου, * ὅ­τι ἠ­ξί­ω­σας ἡ­μᾶς * τῶν ἁ­γί­ων σου με­τα­σχεῖν μυ­στη­ρί­ων· * τή­ρη­σον ἡ­μᾶς ἐν τῷ σῷ ἁ­γι­α­σμῷ, * ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν * με­λε­τῶν­τας τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου. * Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α.

* * *

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ὁ δι­ά­κο­νος·

Ὀρ­θοί· με­τα­λα­βόν­τες τῶν θεί­ων, ἁ­γί­ων, ἀ­χράν­των, ἀ­θα­νά­των, ἐ­που­ρα­νί­ων καὶ ζω­ο­ποι­ῶν, φρι­κτῶν τοῦ Χρι­στοῦ μυ­στη­ρί­ων, ἀ­ξί­ως εὐ­χα­ρι­στή­σω­μεν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀν­τι­λα­βοῦ, σῶ­σον, ἐ­λέ­η­σον καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, τῇ σῇ χά­ρι­τι.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Τὴν ἑ­σπέ­ραν πᾶ­σαν τε­λεί­αν, ἁ­γί­αν, εἰ­ρη­νι­κὴν καὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον αἰ­τη­σά­με­νοι, ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα.

Ὁ χο­ρός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν εὐ­χα­ρι­στή­ρι­ον εὐ­χὴν καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν·

Ὅ­τι σὺ εἶ ὁ ἁ­γι­α­σμὸς ἡ­μῶν καὶ σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­πέμ­πο­μεν, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων·

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

* * *

ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ἐν εἰ­ρή­νῃ προ­έλ­θω­μεν.

Ὁ χο­ρός· Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Καὶ ὁ ἱ­ε­ρεὺς ἐ­ξελ­θὼν τῆς Ὡ­ραί­ας Πύ­λης ἀ­να­γι­νώ­σκει με­γα­λο­φώ­νως ἔμ­προ­σθεν τῆς εἰ­κό­νος τοῦ Χρι­στοῦ τὴν εὐ­χὴν ταύ­την·

Δέ­σπο­τα παν­το­κρά­τορ, ὁ πᾶ­σαν τὴν κτί­σιν ἐν σο­φί­ᾳ δη­μι­ουρ­γή­σας· ὁ δι­ὰ τὴν ἄ­φα­τόν σου πρό­νοι­αν καὶ πολ­λὴν ἀ­γα­θό­τη­τα ἀ­γα­γὼν ἡ­μᾶς εἰς τὰς παν­σέ­πτους ἡ­μέ­ρας ταύ­τας πρὸς κα­θα­ρι­σμὸν ψυ­χῶν καὶ σω­μά­των, πρὸς ἐγ­κρά­τει­αν πα­θῶν, πρὸς ἐλ­πί­δα ἀ­να­στά­σε­ως· ὁ δι­ὰ τεσ­σα­ρά­κον­τα ἡ­με­ρῶν πλά­κας χει­ρί­σας, τὰ θε­ο­χά­ρα­κτα γράμ­μα­τα, τῷ θε­ρά­πον­τί σου Μω­σεῖ· πα­ρά­σχου καὶ ἡ­μῖν, ἀ­γα­θέ, τὸν ἀ­γῶ­να τὸν κα­λὸν ἀ­γω­νί­σα­σθαι, τὸν δρό­μον τῆς νη­στεί­ας ἐ­κτε­λέ­σαι, τὴν πί­στιν ἀ­δι­αί­ρε­τον τη­ρῆ­σαι, τὰς κε­φα­λὰς τῶν ἀ­ο­ρά­των δρα­κόν­των συν­θλά­σαι, νι­κη­τάς τε τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ἀ­να­φα­νῆ­ναι καὶ ἀ­κα­τα­κρί­τως φθά­σαι προ­σκυ­νῆ­σαι καὶ τὴν ἁ­γί­αν ἀ­νά­στα­σιν.

Ὅ­τι ηὐ­λό­γη­ται καὶ δε­δό­ξα­σται τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν. Καὶ ψάλ­λει εἶς ἦ­χον β´.

Εἴ­η τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου εὐ­λο­γη­μέ­νον * ἀ­πὸ τοῦ νῦν καὶ ἕ­ως τοῦ αἰ­ῶ­νος. (τρίς)

Ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς ἀ­πέρ­χε­ται εἰς τὴν Πρό­θε­σιν καὶ λέ­γει χα­μη­λο­φώ­νως τὴν εὐ­χὴν ἐν τῷ συ­στεῖ­λαι τὰ ἅ­γι­α καὶ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν.

Ὁ δι­ά­κο­νος· Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.

Ὁ χο­ρός· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Ὁ ἱ­ε­ρεὺς εὐ­λο­γῶν τὸν λα­όν·

Εὐ­λο­γί­α Κυ­ρί­ου καὶ ἔ­λε­ος ἔλ­θοι ἐφ᾿ ὑ­μᾶς, τῇ αὐ­τοῦ χά­ρι­τι καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ με­τὰ τοῦ­το ὁ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἀ­πό­λυ­σιν·

Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ός, ἡ ἐλ­πὶς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­πὶ τὸ ἑ­κού­σι­ον πά­θος δι­ὰ τὴν ἡ­μῶν σω­τη­ρί­αν, Χρι­στὸς ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ὸς ἡ­μῶν, ταῖς πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του καὶ πα­να­μώ­μου αὐ­τοῦ μη­τρός, δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ σταυ­ροῦ, προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων ἀ­σω­μά­των, ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου, προ­δρό­μου καὶ βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων μαρ­τύ­ρων, τῶν ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης καὶ πάν­των τῶν ἁ­γί­ων ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Με­τὰ δὲ τὴν ἀ­πό­λυ­σιν ἀ­να­γι­νώ­σκον­ται οἱ ἑ­πό­με­νοι ψαλ­μοί·

Ψαλ­μὸς λγ´ (33).

Εὐ­λο­γή­σω τὸν Κύ­ρι­ον ἐν παν­τὶ και­ρῷ, δι­ὰ παν­τὸς ἡ αἴ­νε­σις αὐ­τοῦ ἐν τῷ στό­μα­τί μου.

Ἐν τῷ Κυ­ρί­ῳ ἐ­παι­νε­θή­σε­ται ἡ ψυ­χή μου· ἀ­κου­σά­τω­σαν πρα­εῖς καὶ εὐ­φραν­θή­τω­σαν.

Με­γα­λύ­να­τε τὸν Κύ­ρι­ον σὺν ἐ­μοί, καὶ ὑ­ψώ­σω­μεν τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό.

Ἐ­ξε­ζή­τη­σα τὸν Κύ­ρι­ον, καὶ ἐ­πή­κου­σέ μου καὶ ἐκ πα­σῶν τῶν θλί­ψε­ών μου ἐῤ­ῥύ­σα­τό με.

Προ­σέλ­θε­τε πρὸς αὐ­τὸν καὶ φω­τί­σθη­τε καὶ τὰ πρό­σω­πα ὑ­μῶν οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῇ.

Οὗ­τος ὁ πτω­χὸς ἐ­κέ­κρα­ξε, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος εἰ­σή­κου­σεν αὐ­τοῦ καὶ ἐκ πα­σῶν τῶν θλί­ψε­ων αὐ­τοῦ ἔ­σω­σεν αὐ­τόν.

Πα­ρεμ­βα­λεῖ ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου κύ­κλῳ τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τὸν καὶ ῥύ­σε­ται αὐ­τούς.

Γεύ­σα­σθε καὶ ἴ­δε­τε, ὅ­τι χρη­στὸς ὁ Κύ­ρι­ος· μα­κά­ρι­ος ἀ­νήρ, ὃς ἐλ­πί­ζει ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Φο­βή­θη­τε τὸν Κύ­ρι­ον πάν­τες οἱ ἅ­γι­οι αὐ­τοῦ· ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ὑ­στέ­ρη­μα τοῖς φο­βου­μέ­νοις αὐ­τόν.

Πλού­σι­οι ἐ­πτώ­χευ­σαν καὶ ἐ­πεί­να­σαν· οἱ δὲ ἐκ­ζη­τοῦν­τες τὸν Κύ­ρι­ον οὐκ ἐ­λατ­τω­θή­σον­ται παν­τὸς ἀ­γα­θοῦ.

Δεῦ­τε, τέ­κνα, ἀ­κού­σα­τέ μου· φό­βον Κυ­ρί­ου δι­δά­ξω ὑ­μᾶς.

Τίς ἐ­στιν ἄν­θρω­πος ὁ θέ­λων ζω­ήν, ἀ­γα­πῶν ἡ­μέ­ρας ἰ­δεῖν ἀ­γα­θάς;

Παῦ­σον τὴν γλῶσ­σάν σου ἀ­πὸ κα­κοῦ· καὶ χεί­λη σου τοῦ μὴ λα­λῆ­σαι δό­λον.

Ἔκ­κλι­νον ἀ­πὸ κα­κοῦ καὶ ποί­η­σον ἀ­γα­θόν· ζή­τη­σον εἰ­ρή­νην καὶ δί­ω­ξον αὐ­τήν.

Ὀ­φθαλ­μοὶ Κυ­ρί­ου ἐ­πὶ δι­καί­ους, καὶ ὦ­τα αὐ­τοῦ εἰς δέ­η­σιν αὐ­τῶν.

Πρό­σω­πον δὲ Κυ­ρί­ου ἐ­πὶ ποι­οῦν­τας κα­κά, τοῦ ἐ­ξο­λο­θρεῦ­σαι ἐκ γῆς τὸ μνη­μό­συ­νον αὐ­τῶν.

Ἐ­κέ­κρα­ξαν οἱ δί­και­οι, καὶ ὁ Κύ­ρι­ος εἰ­σή­κου­σεν αὐ­τῶν, καὶ ἐκ πα­σῶν τῶν θλί­ψε­ων αὐ­τῶν ἐῤ­ῥύ­σα­το αὐ­τούς.

Ἐγ­γὺς Κύ­ρι­ος τοῖς συν­τε­τριμ­μέ­νοις τὴν καρ­δί­αν, καὶ τοὺς τα­πει­νοὺς τῷ πνεύ­μα­τι σώ­σει.

Πολ­λαὶ αἱ θλί­ψεις τῶν δι­καί­ων· καὶ ἐκ πα­σῶν αὐ­τῶν ῥύ­σε­ται αὐ­τοὺς ὁ Κύ­ρι­ος.

Φυ­λάσ­σει Κύ­ρι­ος πάν­τα τὰ ὀ­στᾶ αὐ­τῶν· ἓν ἐξ αὐ­τῶν οὐ συν­τρι­βή­σε­ται.

Θά­να­τος ἁ­μαρ­τω­λῶν πο­νη­ρός, καὶ οἱ μι­σοῦν­τες τὸν δί­και­ον πλημ­με­λή­σου­σι.

Λυ­τρώ­σε­ται Κύ­ρι­ος ψυ­χὰς δού­λων αὐ­τοῦ, καὶ οὐ μὴ πλημ­με­λή­σου­σι πάν­τες οἱ ἐλ­πί­ζον­τες ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ψαλ­μὸς ρμδ´ (144).

Ὑ­ψώ­σω σε, ὁ Θε­ός μου, ὁ βα­σι­λεύς μου, καὶ εὐ­λο­γή­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Καθ᾿ ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν εὐ­λο­γή­σω σε, καὶ αἰ­νέ­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τόν αἰ­ῶ­να, καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Μέ­γας Κύ­ρι­ος καὶ αἰ­νε­τὸς σφό­δρα, καὶ τῆς με­γα­λω­σύ­νης αὐ­τοῦ οὐκ ἔ­στι πέ­ρας.

Γε­νε­ὰ καὶ γε­νε­ὰ ἐ­παι­νέ­σει τὰ ἔρ­γα σου, καὶ τὴν δύ­να­μίν σου ἀ­παγ­γε­λοῦ­σι.

Τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­αν τῆς δό­ξης τῆς ἁ­γι­ω­σύ­νης σου λα­λή­σου­σι, καὶ τὰ θαυ­μά­σι­ά σου δι­η­γή­σον­ται.

Καὶ τὴν δύ­να­μιν τῶν φο­βε­ρῶν σου ἐ­ροῦ­σι, καὶ τὴν με­γα­λω­σύ­νην σου δι­η­γή­σον­ται.

Μνή­μην τοῦ πλή­θους τῆς χρη­στό­τη­τός σου ἐ­ξε­ρεύ­ξον­ται, καὶ τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται.

Οἰ­κτίρ­μων καὶ ἐ­λε­ή­μων ὁ Κύ­ρι­ος, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος.

Χρη­στὸς Κύ­ρι­ος τοῖς σύμ­πα­σι, καὶ οἱ οἰ­κτιρ­μοὶ αὐ­τοῦ ἐ­πὶ πάν­τα τὰ ἔρ­γα αὐ­τοῦ.

Ἐ­ξο­μο­λο­γη­σά­σθω­σάν σοι, Κύ­ρι­ε, πάν­τα τὰ ἔρ­γα σου, καὶ οἱ ὅ­σι­οί σου εὐ­λο­γη­σά­τω­σάν σε.

Δό­ξαν τῆς βα­σι­λεί­ας σου ἐ­ροῦ­σι, καὶ τὴν δυ­να­στεί­αν σου λα­λή­σου­σι.

Τοῦ γνω­ρί­σαι τοῖς υἱ­οῖς τῶν ἀν­θρώ­πων τὴν δυ­να­στεί­αν σου, καὶ τὴν δό­ξαν τῆς με­γα­λο­πρε­πεί­ας τῆς βα­σι­λεί­ας σου.

Ἡ βα­σι­λεί­α σου βα­σι­λεί­α πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων, καί ἡ δε­σπο­τεί­α σου ἐν πά­σῃ γε­νε­ᾷ καὶ γε­νε­ᾷ.

Πι­στὸς Κύ­ρι­ος ἐν πᾶ­σι τοῖς λό­γοις αὐ­τοῦ, καὶ ὅ­σι­ος ἐν πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τοῦ.

Ὑ­πο­στη­ρί­ζει Κύ­ρι­ος πάν­τας τοὺς κα­τα­πί­πτον­τας, καὶ ἀ­νορ­θοῖ πάν­τας τοὺς κα­τεῤ­ῥαγ­μέ­νους.

Οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ πάν­των εἰς σὲ ἐλ­πί­ζου­σι, καὶ σὺ δί­δως τὴν τρο­φὴν αὐ­τῶν ἐν εὐ­και­ρί­ᾳ.

Ἀ­νοί­γεις σὺ τὴν χεῖ­ρά σου, καὶ ἐμ­πι­πλᾷς πᾶν ζῷ­ον εὐ­δο­κί­ας.

Δί­και­ος Κύ­ρι­ος ἐν πά­σαις ταῖς ὁ­δοῖς αὐ­τοῦ, καὶ ὅ­σι­ος ἐν πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις αὐ­τοῦ.

Ἐγ­γὺς Κύ­ρι­ος πᾶ­σι τοῖς ἐ­πι­κα­λου­μέ­νοις αὐ­τόν, πᾶ­σι τοῖς ἐ­πι­κα­λου­μέ­νοις αὐ­τὸν ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ.

Θέ­λη­μα τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τὸν ποι­ή­σει, καὶ τῆς δε­ή­σε­ως αὐ­τῶν εἰ­σα­κού­σε­ται καὶ σώ­σει αὐ­τούς.

Φυ­λάσ­σει Κύ­ρι­ος πάν­τας τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τόν, καὶ πάν­τας τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­ξο­λο­θρεύ­σει.

Αἴ­νε­σιν Κυ­ρί­ου λα­λή­σει τὸ στό­μα μου, καὶ εὐ­λο­γεί­τω πᾶ­σα σὰρξ τὸ ὄ­νο­μα τὸ ἅ­γι­ον αὐ­τοῦ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Εἶ­τα ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *

ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

(Τε­λεῖ­ται τὸ ἀ­πό­γευ­μα τῆς Μ. Δευ­τέ­ρας)

Εὐ­λο­γή­σαν­τος τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως ἀ­να­γι­νώ­σκε­ται τὸ Μέ­γα Ἀ­πό­δει­πνον μέ­χρι καὶ τῆς Δο­ξο­λο­γί­ας.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πάν­το­τε, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι.

Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε, Πα­ρά­κλη­τε, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀ­λη­θεί­ας, ὁ παν­τα­χοῦ πα­ρὼν καὶ τὰ πάν­τα πλη­ρῶν, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν καὶ ζω­ῆς χο­ρη­γός, ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν καὶ κα­θά­ρι­σον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον, ἀ­γα­θέ, τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Καὶ τοὺς ψαλ­μούς·

Ψαλ­μὸς δ´ (4).

Ἐν τῷ ἐ­πι­κα­λεῖ­σθαί με εἰ­σή­κου­σάς μου, ὁ Θε­ὸς τῆς δι­και­ο­σύ­νης μου, ἐν θλί­ψει ἐ­πλά­τυ­νάς με.

Οἰ­κτεί­ρη­σόν με καὶ εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου.

Υἱ­οὶ ἀν­θρώ­πων, ἕ­ως πό­τε βα­ρυ­κάρ­δι­οι; ἱ­να­τί ἀ­γα­πᾶ­τε μα­ται­ό­τη­τα καὶ ζη­τεῖ­τε ψεῦ­δος;

Καὶ γνῶ­τε ὅ­τι ἐ­θαυ­μά­στω­σε Κύ­ρι­ος τὸν ὅ­σι­ον αὐ­τοῦ. Κύ­ρι­ος εἰ­σα­κού­σε­ταί μου ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς αὐ­τόν.

Ὀρ­γί­ζε­σθε, καὶ μὴ ἁ­μαρ­τά­νε­τε· ἃ λέ­γε­τε ἐν ταῖς καρ­δί­αις ὑ­μῶν, ἐ­πὶ ταῖς κοί­ταις ὑ­μῶν κα­τα­νύ­γη­τε.

Θύ­σα­τε θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης καὶ ἐλ­πί­σα­τε ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον.

Πολ­λοὶ λέ­γου­σι· Τίς δεί­ξει ἡ­μῖν τὰ ἀ­γα­θά;

Ἐ­ση­μει­ώ­θη ἐφ᾿ ἡ­μᾶς τὸ φῶς τοῦ προ­σώ­που σου, Κύ­ρι­ε. Ἔ­δω­κας εὐ­φρο­σύ­νην εἰς τὴν καρ­δί­αν μου.

Ἀ­πὸ καρ­ποῦ σί­του, οἴ­νου, καὶ ἐ­λαί­ου αὐ­τῶν ἐ­πλη­θύν­θη­σαν.

Ἐν εἰ­ρή­νῃ ἐ­πὶ τὸ αὐ­τὸ κοι­μη­θή­σο­μαι καὶ ὑ­πνώ­σω· ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, κα­τὰ μό­νας ἐπ᾿ ἐλ­πί­δι κα­τῴ­κι­σάς με.

Ψαλ­μὸς Ϛ´ (6).

Κύ­ρι­ε, μὴ τῷ θυ­μῷ σου ἐ­λέγ­ξῃς με, μη­δὲ τῇ ὀρ­γῇ σου παι­δεύ­σῃς με.

Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἀ­σθε­νής εἰ­μι· ἴ­α­σαί με, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἐ­τα­ρά­χθη τὰ ὀ­στᾶ μου, καὶ ἡ ψυ­χή μου ἐ­τα­ρά­χθη σφό­δρα· καὶ σύ, Κύ­ρι­ε, ἕ­ως πό­τε;

Ἐ­πί­στρε­ψον, Κύ­ρι­ε, ῥῦ­σαι τὴν ψυ­χήν μου· σῶ­σόν με ἕ­νε­κεν τοῦ ἐ­λέ­ους σου.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ἐν τῷ θα­νά­τῳ ὁ μνη­μο­νεύ­ων σου· ἐν δὲ τῷ ᾍ­δῃ τίς ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ταί σοι;

Ἐ­κο­πί­α­σα ἐν τῷ στε­ναγ­μῷ μου, λού­σω καθ᾿ ἑ­κά­στην νύ­κτα τὴν κλί­νην μου, ἐν δά­κρυ­σί μου τὴν στρω­μνήν μου βρέ­ξω.

Ἐ­τα­ρά­χθη ἀ­πὸ θυ­μοῦ ὁ ὀ­φθαλ­μός μου, ἐ­πα­λαι­ώ­θην ἐν πᾶ­σι τοῖς ἐ­χθροῖς μου.

Ἀ­πό­στη­τε ἀπ᾿ ἐ­μοῦ πάν­τες οἱ ἐρ­γα­ζό­με­νοι τὴν ἀ­νο­μί­αν, ὅ­τι εἰ­σή­κου­σε Κύ­ρι­ος τῆς φω­νῆς τοῦ κλαυθ­μοῦ μου.

Ἤ­κου­σε Κύ­ρι­ος τῆς δε­ή­σε­ώς μου, Κύ­ρι­ος τὴν προ­σευ­χήν μου προ­σε­δέ­ξα­το.

Αἰ­σχυν­θεί­η­σαν καὶ τα­ρα­χθεί­η­σαν σφό­δρα πάν­τες οἱ ἐ­χθροί μου, ἀ­πο­στρα­φεί­η­σαν καὶ κα­ται­σχυν­θεί­η­σαν σφό­δρα δι­ὰ τά­χους.

Ψαλ­μὸς ιβ´ (12).

Ἕ­ως πό­τε, Κύ­ρι­ε, ἐ­πι­λή­σῃ μου εἰς τέ­λος; ἕ­ως πό­τε ἀ­πο­στρέ­ψεις τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ;

Ἕ­ως τί­νος θή­σο­μαι βου­λὰς ἐν ψυ­χῇ μου, ὀ­δύ­νας ἐν καρ­δί­ᾳ μου ἡ­μέ­ρας καὶ νυ­κτός;

Ἕ­ως πό­τε ὑ­ψω­θή­σε­ται ὁ ἐ­χθρός μου ἐπ᾿ ἐ­μέ; Ἐ­πί­βλε­ψον, εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου.

Φώ­τι­σον τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου, μή­πο­τε ὑ­πνώ­σω εἰς θά­να­τον. Μή­πο­τε εἴ­πῃ ὁ ἐ­χθρός μου· Ἴ­σχυ­σα πρὸς αὐ­τόν.

Οἱ θλί­βον­τές με ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται, ἐ­ὰν σα­λευ­θῶ. Ἐ­γὼ δὲ ἐ­πὶ τῷ ἐ­λέ­ει σου ἤλ­πι­σα.

Ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ καρ­δί­α μου ἐ­πὶ τῷ σω­τη­ρί­ῳ σου· ᾄ­σω τῷ Κυ­ρί­ῳ τῷ εὐ­ερ­γε­τή­σαν­τί με, καὶ ψα­λῶ τῷ ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου τοῦ Ὑ­ψί­στου.

Καὶ πά­λιν.

Ἐ­πί­βλε­ψον, εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός μου.

Φώ­τι­σον τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου, μή­πο­τε ὑ­πνώ­σω εἰς θά­να­τον. Μή­πο­τε εἴ­πῃ ὁ ἐ­χθρός μου· Ἴ­σχυ­σα πρὸς αὐ­τόν.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ψαλ­μὸς κδ´ (24).

Πρὸς σέ, Κύ­ρι­ε, ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου· ὁ Θε­ός μου, ἐ­πὶ σοὶ πέ­ποι­θα.

Μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, μη­δὲ κα­τα­γε­λα­σά­τω­σάν με οἱ ἐ­χθροί μου.

Καὶ γὰρ πάν­τες οἱ ὑ­πο­μέ­νον­τές σε οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῶ­σιν. Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν οἱ ἀ­νο­μοῦν­τες δι­α­κε­νῆς.

Τὰς ὁ­δούς σου, Κύ­ρι­ε, γνώ­ρι­σόν μοι, καὶ τὰς τρί­βους σου δί­δα­ξόν με.

Ὁ­δή­γη­σόν με ἐ­πὶ τὴν ἀ­λή­θει­άν σου καὶ δί­δα­ξόν με, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ὸς ὁ σω­τήρ μου· καὶ σὲ ὑ­πέ­μει­να ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν.

Μνή­σθη­τι τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου, Κύ­ρι­ε, καὶ τὰ ἐ­λέ­η σου, ὅ­τι ἀ­πὸ τοῦ αἰ­ῶ­νός εἰ­σιν.

Ἁ­μαρ­τί­ας νε­ό­τη­τός μου καὶ ἀ­γνοί­ας μου μὴ μνη­σθῇς, κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου μνή­σθη­τί μου, σύ, ἕ­νε­κεν χρη­στό­τη­τός σου, Κύ­ρι­ε.

Χρη­στὸς καὶ εὐ­θὺς ὁ Κύ­ρι­ος· δι­ὰ τοῦ­το νο­μο­θε­τή­σει ἁ­μαρ­τά­νον­τας ἐν ὁ­δῷ.

Ὁ­δη­γή­σει πρα­εῖς ἐν κρί­σει, δι­δά­ξει πρα­εῖς ὁ­δοὺς αὐ­τοῦ.

Πᾶ­σαι αἱ ὁ­δοὶ Κυ­ρί­ου ἔ­λε­ος καὶ ἀ­λή­θει­α, τοῖς ἐκ­ζη­τοῦ­σι τὴν δι­α­θή­κην αὐ­τοῦ καὶ τὰ μαρ­τύ­ρι­α αὐ­τοῦ.

Ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύ­ρι­ε, καὶ ἱ­λά­σθη­τι τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ μου· πολ­λὴ γάρ ἐ­στι.

Τίς ἐ­στιν ἄν­θρω­πος ὁ φο­βού­με­νος τὸν Κύ­ρι­ον; νο­μο­θε­τή­σει αὐ­τῷ ἐν ὁ­δῷ, ᾗ ᾑ­ρε­τί­σα­το.

Ἡ ψυ­χὴ αὐ­τοῦ ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σε­ται, καὶ τὸ σπέρ­μα αὐ­τοῦ κλη­ρο­νο­μή­σει γῆν.

Κρα­ταί­ω­μα Κύ­ρι­ος τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τόν, καὶ ἡ δι­α­θή­κη αὐ­τοῦ δη­λώ­σει αὐ­τοῖς.

Οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου δι­ὰ παν­τὸς πρὸς τὸν Κύ­ρι­ον, ὅ­τι αὐ­τὸς ἐκ­σπά­σει ἐκ πα­γί­δος τοὺς πό­δας μου.

Ἐ­πί­βλε­ψον ἐπ᾿ ἐ­μὲ καὶ ἐ­λέ­η­σόν με· ὅ­τι μο­νο­γε­νὴς καὶ πτω­χός εἰ­μι ἐ­γώ.

Αἱ θλί­ψεις τῆς καρ­δί­ας μου ἐ­πλη­θύν­θη­σαν· ἐκ τῶν ἀ­ναγ­κῶν μου ἐ­ξά­γα­γέ με.

Ἴ­δε τὴν τα­πεί­νω­σίν μου καὶ τὸν κό­πον μου· καὶ ἄ­φες πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τί­ας μου.

Ἴ­δε τοὺς ἐ­χθρούς μου, ὅ­τι ἐ­πλη­θύν­θη­σαν, καὶ μῖ­σος ἄ­δι­κον ἐ­μί­ση­σάν με.

Φύ­λα­ξον τὴν ψυ­χήν μου, καὶ ῥῦ­σαί με· μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην, ὅ­τι ἤλ­πι­σα ἐ­πὶ σέ.

Ἄ­κα­κοι καὶ εὐ­θεῖς ἐ­κολ­λῶν­τό μοι, ὅ­τι ὑ­πέ­μει­νά σε, Κύ­ρι­ε.

Λύ­τρω­σαι, ὁ Θε­ός, τὸν Ἰσ­ρα­ήλ, ἐκ πα­σῶν τῶν θλί­ψε­ων αὐ­τοῦ.

Ψαλ­μὸς λ´ (30).

Ἐ­πὶ σοί, Κύ­ρι­ε, ἤλ­πι­σα, μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ῥῦ­σαί με καὶ ἐ­ξε­λοῦ με.

Κλῖ­νον πρός με τὸ οὖς σου· τά­χυ­νον τοῦ ἐ­ξε­λέ­σθαι με.

Γε­νοῦ μοι εἰς Θε­ὸν ὑ­πε­ρα­σπι­στὴν καὶ εἰς οἶ­κον κα­τα­φυ­γῆς τοῦ σῶ­σαί με.

Ὅ­τι κρα­ταί­ω­μά μου καὶ κα­τα­φυ­γή μου εἶ σύ, καὶ ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου ὁ­δη­γή­σεις με καὶ δι­α­θρέ­ψεις με.

Ἐ­ξά­ξεις με ἐκ πα­γί­δος ταύ­της, ἧς ἔ­κρυ­ψάν μοι, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ ὑ­πε­ρα­σπι­στής μου, Κύ­ρι­ε.

Εἰς χεῖ­ράς σου πα­ρα­θή­σο­μαι τὸ πνεῦ­μά μου· ἐ­λυ­τρώ­σω με, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῆς ἀ­λη­θεί­ας.

Ἐ­μί­ση­σας τοὺς δι­α­φυ­λάσ­σον­τας μα­ται­ό­τη­τας δι­α­κε­νῆς.

Ἐ­γὼ δὲ ἐ­πὶ τῷ Κυ­ρί­ῳ ἤλ­πι­σα. Ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι καὶ εὐ­φραν­θή­σο­μαι ἐ­πὶ τῷ ἐ­λέ­ει σου.

Ὅ­τι ἐ­πεῖ­δες ἐ­πὶ τὴν τα­πεί­νω­σίν μου, ἔ­σω­σας ἐκ τῶν ἀ­ναγ­κῶν τὴν ψυ­χήν μου.

Καὶ οὐ συ­νέ­κλει­σάς με εἰς χεῖ­ρας ἐ­χθρῶν, ἔ­στη­σας ἐν εὐ­ρυ­χώ­ρῳ τοὺς πό­δας μου.

Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι θλί­βο­μαι· ἐ­τα­ρά­χθη ἐν θυ­μῷ ὁ ὀ­φθαλ­μός μου, ἡ ψυ­χή μου καὶ ἡ γα­στήρ μου.

Ὅ­τι ἐ­ξέ­λι­πεν ἐν ὀ­δύ­νῃ ἡ ζω­ή μου καὶ τὰ ἔ­τη μου ἐν στε­ναγ­μοῖς.

Ἠ­σθέ­νη­σεν ἐν πτω­χεί­ᾳ ἡ ἰ­σχύς μου καὶ τὰ ὀ­στᾶ μου ἐ­τα­ρά­χθη­σαν.

Πα­ρὰ πάν­τας τοὺς ἐ­χθρούς μου ἐ­γε­νή­θην ὄ­νει­δος, καὶ τοῖς γεί­το­σί μου σφό­δρα, καὶ φό­βος τοῖς γνω­στοῖς μου.

Οἱ θε­ω­ροῦν­τές με ἔ­ξω ἔ­φυ­γον ἀπ᾿ ἐ­μοῦ. Ἐ­πε­λή­σθην ὡ­σεὶ νε­κρὸς ἀ­πὸ καρ­δί­ας.

Ἐ­γε­νή­θην ὡ­σεὶ σκεῦ­ος ἀ­πο­λω­λός. Ὅ­τι ἤ­κου­σα ψό­γον πολ­λῶν πα­ροι­κούν­των κυ­κλό­θεν.

Ἐν τῷ ἐ­πι­συ­να­χθῆ­ναι αὐ­τοὺς ἅ­μα ἐπ᾿ ἐ­μέ, τοῦ λα­βεῖν τὴν ψυ­χήν μου ἐ­βου­λεύ­σαν­το.

Ἐ­γὼ δὲ ἐ­πὶ σοί, Κύ­ρι­ε, ἤλ­πι­σα· εἶ­πα· Σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου· ἐν ταῖς χερ­σί σου οἱ κλῆ­ροί μου.

Ῥῦ­σαί με ἐκ χει­ρὸς ἐ­χθρῶν μου, καὶ ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κόν­των με.

Ἐ­πί­φα­νον τὸ πρό­σω­πόν σου ἐ­πὶ τὸν δοῦ­λόν σου, σῶ­σόν με ἐν τῷ ἐ­λέ­ει σου.

Κύ­ρι­ε, μὴ κα­ται­σχυν­θεί­ην, ὅ­τι ἐ­πε­κα­λε­σά­μην σε· αἰ­σχυν­θεί­η­σαν ἀ­σε­βεῖς, καὶ κα­τα­χθεί­η­σαν εἰς ᾅ­δου.

Ἄ­λα­λα γε­νη­θή­τω τὰ χεί­λη τὰ δό­λι­α, τὰ λα­λοῦν­τα κα­τὰ τοῦ δι­καί­ου ἀ­νο­μί­αν, ἐν ὑ­πε­ρη­φα­νί­ᾳ καὶ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ὡς πο­λὺ τὸ πλῆ­θος τῆς χρη­στό­τη­τός σου, Κύ­ρι­ε, ἧς ἔ­κρυ­ψας τοῖς φο­βου­μέ­νοις σε! Ἐ­ξειρ­γά­σω τοῖς ἐλ­πί­ζου­σιν ἐ­πὶ σέ, ἐ­ναν­τί­ον τῶν υἱ­ῶν τῶν ἀν­θρώ­πων.

Κα­τα­κρύ­ψεις αὐ­τοὺς ἐν ἀ­πο­κρύ­φῳ τοῦ προ­σώ­που σου ἀ­πὸ τα­ρα­χῆς ἀν­θρώ­πων·

Σκε­πά­σεις αὐ­τοὺς ἐν σκη­νῇ ἀ­πὸ ἀν­τι­λο­γί­ας γλωσ­σῶν.

Εὐ­λο­γη­τὸς Κύ­ρι­ος, ὅ­τι ἐ­θαυ­μά­στω­σεν τὸ ἔ­λε­ος αὐ­τοῦ ἐν πό­λει πε­ρι­ο­χῆς.

Ἐ­γὼ δὲ εἶ­πα ἐν τῇ ἐκ­στά­σει μου· ἀ­πέῤ­ῥιμ­μαι ἀ­πὸ προ­σώ­που τῶν ὀ­φθαλ­μῶν σου.

Δι­ὰ τοῦ­το εἰ­σή­κου­σας τῆς φω­νῆς τῆς δε­ή­σε­ώς μου, ἐν τῷ κε­κρα­γέ­ναι με πρὸς σέ.

Ἀ­γα­πή­σα­τε τὸν Κύ­ρι­ον πάν­τες οἱ ὅ­σι­οι αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἀ­λη­θεί­ας ἐκ­ζη­τεῖ Κύ­ρι­ος, καὶ ἀν­τα­πο­δί­δω­σι τοῖς πε­ρισ­σῶς ποι­οῦ­σιν ὑ­πε­ρη­φα­νί­αν.

Ἀν­δρί­ζε­σθε, καὶ κρα­ται­ού­σθω ἡ καρ­δί­α ὑ­μῶν, πάν­τες οἱ ἐλ­πί­ζον­τες ἐ­πὶ Κύ­ρι­ον.

Ψαλ­μὸς Ϟ´ (90).

Ὁ κα­τοι­κῶν ἐν βο­η­θεί­ᾳ τοῦ Ὑ­ψί­στου, ἐν σκέ­πῃ τοῦ Θε­οῦ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ αὐ­λι­σθή­σε­ται.

Ἐ­ρεῖ τῷ Κυ­ρί­ῳ· Ἀν­τι­λή­πτωρ μου εἶ καὶ κα­τα­φυ­γή μου, ὁ Θε­ός μου, καὶ ἐλ­πι­ῶ ἐπ᾿ αὐ­τόν.

Ὅ­τι αὐ­τὸς ῥύ­σε­ταί σε ἐκ πα­γί­δος θη­ρευ­τῶν, καὶ ἀ­πὸ λό­γου τα­ρα­χώ­δους.

Ἐν τοῖς με­τα­φρέ­νοις αὐ­τοῦ ἐ­πι­σκι­ά­σει σοι, καὶ ὑ­πὸ τὰς πτέ­ρυ­γας αὐ­τοῦ ἐλ­πι­εῖς· ὅ­πλῳ κυ­κλώ­σει σε ἡ ἀ­λή­θει­α αὐ­τοῦ.

Οὐ φο­βη­θή­σῃ ἀ­πὸ φό­βου νυ­κτε­ρι­νοῦ, ἀ­πὸ βέ­λους πε­το­μέ­νου ἡ­μέ­ρας, ἀ­πὸ πράγ­μα­τος ἐν σκό­τει δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου, ἀ­πὸ συμ­πτώ­μα­τος καὶ δαι­μο­νί­ου με­σημ­βρι­νοῦ.

Πε­σεῖ­ται ἐκ τοῦ κλί­τους σου χι­λι­άς, καὶ μυ­ρι­ὰς ἐκ δε­ξι­ῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγ­γι­εῖ.

Πλὴν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς σου κα­τα­νο­ή­σεις, καὶ ἀν­τα­πό­δο­σιν ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄ­ψει.

Ὅ­τι σύ, Κύ­ρι­ε, ἡ ἐλ­πίς μου· τὸν Ὕ­ψι­στον ἔ­θου κα­τα­φυ­γήν σου.

Οὐ προ­σε­λεύ­σε­ται πρὸς σὲ κα­κά, καὶ μά­στιξ οὐκ ἐγ­γι­εῖ ἐν τῷ σκη­νώ­μα­τί σου.

Ὅ­τι τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ ἐν­τε­λεῖ­ται πε­ρὶ σοῦ, τοῦ δι­α­φυ­λά­ξαι σε ἐν πά­σαις ταῖς ὁ­δοῖς σου.

Ἐ­πὶ χει­ρῶν ἀ­ροῦ­σί σε, μή­πο­τε προ­σκό­ψῃς πρὸς λί­θον τὸν πό­δα σου.

Ἐ­πὶ ἀ­σπί­δα καὶ βα­σι­λί­σκον ἐ­πι­βή­σῃ, καὶ κα­τα­πα­τή­σεις λέ­ον­τα καὶ δρά­κον­τα.

Ὅ­τι ἐπ᾿ ἐ­μὲ ἤλ­πι­σε καὶ ῥύ­σο­μαι αὐ­τόν, σκε­πά­σω αὐ­τόν, ὅ­τι ἔ­γνω τὸ ὄ­νο­μά μου.

Κε­κρά­ξε­ται πρός με, καὶ ἐ­πα­κού­σο­μαι αὐ­τοῦ· μετ᾿ αὐ­τοῦ εἰ­μι ἐν θλί­ψει, ἐ­ξε­λοῦ­μαι αὐ­τόν, καὶ δο­ξά­σω αὐ­τόν.

Μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν ἐμ­πλή­σω αὐ­τόν, καὶ δεί­ξω αὐ­τῷ τὸ σω­τή­ρι­όν μου.

Καὶ τὰ ἑ­ξῆς ἄ­νευ με­τα­νοι­ῶν·

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α, ἀλ­λη­λού­ϊ­α· δό­ξα σοι ὁ Θε­ός (τρίς).

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ψάλ­λο­μεν τοὺς ἐ­φε­ξῆς στί­χους εἶς ἦ­χον πλ. β´. Ἄρ­χε­ται δὲ ὁ α´ χο­ρός.

Μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός, γνῶ­τε ἔ­θνη καὶ ἡτ­τᾶ­σθε.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ἐ­πα­κού­σα­τε ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ἰ­σχυ­κό­τες ἡτ­τᾶ­σθε.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ἐ­ὰν γὰρ πά­λιν ἰ­σχύ­ση­τε, καὶ πά­λιν ἡτ­τη­θή­σε­σθε.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ ἣν ἂν βου­λὴν βου­λεύ­ση­σθε, δι­α­σκε­δά­σει Κύ­ρι­ος.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ λό­γον, ὃν ἐ­ὰν λα­λή­ση­τε, οὐ μὴ ἐμ­μεί­νῃ ἐν ἡ­μῖν.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Τὸν δὲ φό­βον ὑ­μῶν οὐ μὴ φο­βη­θῶ­μεν, οὐδ᾿ οὐ μὴ τα­ρα­χθῶ­μεν.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Κύ­ρι­ον δὲ τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν, αὐ­τὸν ἁ­γι­ά­σω­μεν, καὶ αὐ­τὸς ἔ­σται ἡ­μῖν φό­βος.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ ἐ­ὰν ἐπ᾿ αὐ­τῷ πε­ποι­θὼς ὦ, ἔ­σται μοι εἰς ἁ­γι­α­σμόν.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ πε­ποι­θὼς ἔ­σο­μαι ἐπ᾿ αὐ­τῷ, καὶ σω­θή­σο­μαι δι᾿ αὐ­τοῦ.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ἰ­δοὺ ἐ­γὼ καὶ τὰ παι­δί­α, ἅ μοι ἔ­δω­κεν ὁ Θε­ός.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ὁ λα­ὸς ὁ πο­ρευ­ό­με­νος ἐν σκό­τει, εἶ­δε φῶς μέ­γα.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Οἱ κα­τοι­κοῦν­τες ἐν χώ­ρᾳ, καὶ σκι­ᾷ θα­νά­του, φῶς λάμ­ψει ἐφ᾿ ὑ­μᾶς.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ὅ­τι Παι­δί­ον ἐ­γεν­νή­θη ἡ­μῖν, Υἱ­ός, καὶ ἐ­δό­θη ἡ­μῖν.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Οὗ ἡ ἀρ­χὴ ἐ­γε­νή­θη ἐ­πὶ τοῦ ὤ­μου αὐ­τοῦ.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ τῆς εἰ­ρή­νης αὐ­τοῦ οὐκ ἔ­στιν ὅ­ρι­ον.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ κα­λεῖ­ται τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ, με­γά­λης βου­λῆς ἄγ­γε­λος.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Θαυ­μα­στὸς σύμ­βου­λος.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Θε­ὸς ἰ­σχυ­ρός, ἐ­ξου­σι­α­στής, ἄρ­χων εἰ­ρή­νης.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Πα­τὴρ τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὅ­τι μεθ᾿ ἡ­μῶν ὁ Θε­ός.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὰ πα­ρόν­τα τρο­πά­ρι­α·

Τὴν ἡ­μέ­ραν δι­ελ­θών, εὐ­χα­ρι­στῶ σοι, Κύ­ρι­ε· τὴν ἑ­σπέ­ραν αἰ­τοῦ­μαι, σὺν τῇ νυ­κτὶ ἀ­να­μάρ­τη­τον, πα­ρά­σχου μοι, Σω­τήρ, καὶ σῶ­σόν με.

Δό­ξα.

Τὴν ἡ­μέ­ραν πα­ρελ­θών, δο­ξο­λο­γῶ σε, Δέ­σπο­τα· τὴν ἑ­σπέ­ραν αἰ­τοῦ­μαι, σὺν τῇ νυ­κτὶ ἀ­σκαν­δά­λι­στον, πα­ρά­σχου μοι, Σω­τήρ, καὶ σῶ­σόν με.

Καὶ νῦν.

Τὴν ἡ­μέ­ραν δι­α­βάς, ὑ­μνο­λο­γῶ σε, Ἅ­γι­ε· τὴν ἑ­σπέ­ραν, αἰ­τοῦ­μαι, σὺν τῇ νυ­κτὶ ἀ­νε­πί­βου­λον, πα­ρά­σχου μοι, Σω­τήρ, καὶ σῶ­σόν με.

Καὶ ψάλ­λο­μεν εἰς ἦ­χον β´, ἀρ­χο­μέ­νου καὶ πά­λιν τοῦ α´ χο­ροῦ.

Ἡ ἀ­σώ­μα­τος φύ­σις, τὰ Χε­ρου­βείμ, ἀ­σι­γή­τοις σε ὕ­μνοις, δο­ξο­λο­γεῖ.

Ἑ­ξα­πτέ­ρυ­γα ζῷ­α, τὰ Σε­ρα­φείμ, ταῖς ἀ­παύ­στοις φω­ναῖς σε ὑ­πε­ρυ­ψοῖ.

Τῶν Ἀγ­γέ­λων τε πᾶ­σα ἡ στρα­τι­ά, τρι­σα­γί­οις σε ᾄ­σμα­σιν, εὐ­φη­μεῖ.

Πρὸ γὰρ πάν­των ὑ­πάρ­χεις, ὁ ὢν Πα­τήρ, καὶ συ­νά­ναρ­χον ἔ­χεις, τὸν σὸν Υἱ­όν.

Καὶ ἰ­σό­τι­μον φέ­ρων, Πνεῦ­μα ζω­ῆς, τῆς Τρι­ά­δος δει­κνύ­εις, τὸ ἀ­με­ρές.

Πα­να­γί­α Παρ­θέ­νε, Μή­τηρ Θε­οῦ, οἱ τοῦ Λό­γου αὐ­τό­πται καὶ ὑ­πουρ­γοί.

Προ­φη­τῶν καὶ Μαρ­τύ­ρων, πάν­τες χο­ροί, ὡς ἀ­θά­να­τον ἔ­χον­τες, τὴν ζω­ήν.

Ὑ­πὲρ πάν­των πρε­σβεύ­σα­τε ἐ­κτε­νῶς, ὅ­τι πάν­τες ὑ­πάρ­χο­μεν ἐν δει­νοῖς.

Ἵ­να πλά­νης ῥυ­σθέν­τες τοῦ πο­νη­ροῦ, τῶν Ἀγ­γέ­λων βο­ή­σω­μεν, τὴν ᾠ­δήν.

Ἅ­γι­ε, Ἅ­γι­ε, Ἅ­γι­ε, τρισά­γι­ε Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον καὶ σῶ­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

Καὶ εὐ­θὺς τὸ σύμβολον τῆς πίσετως.

Πι­στεύ­ω εἰς ἕ­να Θε­όν, Πα­τέ­ρα, παν­το­κρά­το­ρα, ποι­η­τὴν οὐ­ρα­νοῦ καὶ γῆς, ὁ­ρα­τῶν τε πάν­των καὶ ἀ­ο­ρά­των. Καὶ εἰς ἕ­να Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, τὸν Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ τόν μο­νο­γε­νῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πα­τρὸς γεν­νη­θέν­τα πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων· φῶς ἐκ φω­τός, Θε­ὸν ἀ­λη­θι­νὸν ἐκ Θε­οῦ ἀ­λη­θι­νοῦ, γεν­νη­θέν­τα, οὐ ποι­η­θέν­τα, ὁ­μο­ού­σι­ον τῷ Πα­τρί, δι᾿ οὗ τὰ πάν­τα ἐ­γέ­νε­το. Τὸν δι᾿ ἡ­μᾶς τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ δι­ὰ τὴν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν κα­τελ­θόν­τα ἐκ τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ σαρ­κω­θέν­τα ἐκ Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου καὶ Μα­ρί­ας τῆς Παρ­θέ­νου καὶ ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα. Σταυ­ρω­θέν­τα τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἐ­πὶ Πον­τί­ου Πι­λά­του καὶ πα­θόν­τα καὶ τα­φέν­τα. Καὶ ἀ­να­στάν­τα τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ κα­τὰ τὰς Γρα­φάς. Καὶ ἀ­νελ­θόν­τα εἰς τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ κα­θε­ζό­με­νον ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Πα­τρός. Καὶ πά­λιν ἐρ­χό­με­νον με­τὰ δό­ξης κρῖ­ναι ζῶν­τας καὶ νε­κρούς, οὗ τῆς βα­σι­λεί­ας οὐκ ἔ­σται τέ­λος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅ­γι­ον, τὸ Κύ­ρι­ον, τὸ ζω­ο­ποι­όν, τὸ ἐκ τοῦ Πα­τρὸς ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νον, τὸ σὺν Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ συμ­προ­σκυ­νού­με­νον καὶ συν­δο­ξα­ζό­με­νον, τὸ λα­λῆ­σαν δι­ὰ τῶν προ­φη­τῶν. Εἰς μί­αν, ἁ­γί­αν, κα­θο­λι­κὴν καὶ ἀ­πο­στο­λι­κὴν Ἐκ­κλη­σί­αν. Ὁ­μο­λο­γῶ ἓν βά­πτι­σμα εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν. Προσ­δο­κῶ ἀ­νά­στα­σιν νε­κρῶν καὶ ζω­ὴν τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος. Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν πά­λιν εἰς ἦ­χον β´, ἀρ­χο­μέ­νου τοῦ β´ χο­ροῦ.

Πα­να­γί­α Δέ­σποι­να Θε­ο­τό­κε, πρέ­σβευ­ε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν. (τρίς)

Πᾶ­σαι αἱ οὐ­ρά­νι­αι Δυ­νά­μεις τῶν ἁ­γί­ων Ἀγ­γέ­λων καὶ Ἀρ­χαγ­γέ­λων, πρε­σβεύ­σα­τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν. (δίς)

Ἅ­γι­ε Ἰ­ω­άν­νη, Προ­φῆ­τα καὶ Πρό­δρο­με, καὶ Βα­πτι­στὰ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, πρέ­σβευ­ε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν. (δίς)

Ἅ­γι­οι ἔν­δο­ξοι Ἀ­πό­στο­λοι, Προ­φῆ­ται, καὶ Μάρ­τυ­ρες, καὶ πάν­τες Ἅ­γι­οι, πρε­σβεύ­σα­τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν. (δίς)

Ὅ­σι­οι, θε­ο­φό­ροι Πα­τέ­ρες ἡ­μῶν, Ποι­μέ­νες καὶ Δι­δά­σκα­λοι τῆς οἰ­κου­μέ­νης, πρε­σβεύ­σα­τε ὑ­πὲρ ἡ­μῶν τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν. (δίς)

Ἡ ἀ­ήτ­τη­τος καὶ ἀ­κα­τά­λυ­τος, καὶ θεί­α δύ­να­μις, τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ, μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς ἡ­μᾶς τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς. (δίς)

Ὁ Θε­ός, ἱ­λά­σθη­τι ἡ­μῖν τοῖς ἁ­μαρ­τω­λοῖς. (τρίς)

Καὶ ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρισά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ τὰ πα­ρόν­τα τρο­πά­ρι­α.

(Τῇ Με­γά­λῃ Δευ­τέ­ρᾳ τὰ ἑ­ξῆς·)

Ἦ­χος β´.

Φώ­τι­σον τοὺς ὀ­φθαλ­μούς μου, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, μή­πο­τε ὑ­πνώ­σω εἰς θά­να­τον, μή­πο­τε εἴ­πῃ ὁ ἐ­χθρός μου· Ἴ­σχυ­σα πρὸς αὐ­τόν.

Δό­ξα.

Ἀν­τι­λή­πτωρ τῆς ψυ­χῆς μου, γε­νοῦ ὁ Θε­ός, ὅ­τι μέ­σον δι­α­βαί­νω, πα­γί­δων πολ­λῶν· ῥῦ­σαί με ἐξ αὐ­τῶν, καὶ σῶ­σόν με ἀ­γα­θέ, ὡς φι­λάν­θρω­πος.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ὅ­τι οὐκ ἔ­χο­μεν παῤ­ῥη­σί­αν, δι­ὰ τὰ πολ­λὰ ἡ­μῶν ἁ­μαρ­τή­μα­τα, σὺ τὸν ἐκ σοῦ γεν­νη­θέν­τα δυ­σώ­πη­σον, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε· πολ­λὰ γὰρ ἰ­σχύ­ει δέ­η­σις Μη­τρός, πρὸς εὐ­μέ­νει­αν Δε­σπό­του· μὴ πα­ρί­δῃς, ἁ­μαρ­τω­λῶν ἱ­κε­σί­ας ἡ πάν­σε­μνος· ὅ­τι ἐ­λε­ή­μων ἐ­στί, καὶ σῴ­ζειν δυ­νά­με­νος, ὁ καὶ πα­θεῖν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν κα­τα­δε­ξά­με­νος.

Τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Καὶ τὴν ἑ­πο­μέ­νην εὐ­χὴν

τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε, ὁ ῥυ­σά­με­νος ἡ­μᾶς ἀ­πὸ παν­τὸς βέ­λους πε­το­μέ­νου ἡ­μέ­ρας, ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς καὶ ἀ­πὸ παν­τὸς πράγ­μα­τος ἐν σκό­τει δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου. Πρόσ­δε­ξαι θυ­σί­αν ἑ­σπε­ρι­νήν, τὰς τῶν χει­ρῶν ἡ­μῶν ἐ­πάρ­σεις. Κα­τα­ξί­ω­σον δὲ ἡ­μᾶς καὶ τὸ νυ­κτε­ρι­νὸν στά­δι­ον ἀ­μέμ­πτως δι­ελ­θεῖν, ἀ­πει­ρά­στους κα­κῶν· καὶ λύ­τρω­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης τα­ρα­χῆς καὶ δει­λί­ας, τῆς ἐκ τοῦ δι­α­βό­λου ἡ­μῖν προ­σγι­νο­μέ­νης. Χά­ρι­σαι ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν κα­τά­νυ­ξιν, καὶ τοῖς λο­γι­σμοῖς ἡ­μῶν μέ­ρι­μναν τῆς ἐν τῇ φο­βε­ρᾷ καὶ δι­καί­ᾳ σου κρί­σει ἐ­ξε­τά­σε­ως. Κα­θή­λω­σον ἐκ τοῦ φό­βου σου τὰς σάρ­κας ἡ­μῶν, καὶ νέ­κρω­σον τὰ μέ­λη ἡ­μῶν τὰ ἐ­πὶ τῆς γῆς, ἵ­να καὶ ἐν τῇ καθ᾿ ὕ­πνον ἡ­συ­χί­ᾳ ἐμ­φαι­δρυ­νώ­με­θα τῇ θε­ω­ρί­ᾳ τῶν κρι­μά­των σου. Ἀ­πό­στη­σον δὲ ἀφ᾿ ἡ­μῶν πᾶ­σαν φαν­τα­σί­αν ἀ­πρε­πῆ, καὶ ἐ­πι­θυ­μί­αν βλα­βε­ράν. Δι­α­νά­στη­σον δὲ ἡ­μᾶς ἐν τῷ και­ρῷ τῆς προ­σευ­χῆς ἐ­στη­ριγ­μέ­νους ἐν τῇ πί­στει, καὶ προ­κό­πτον­τας ἐν τοῖς πα­ραγ­γέλ­μα­σί σου, εὐ­δο­κί­ᾳ καὶ ἀ­γα­θό­τη­τι τοῦ μο­νο­γε­νοῦς σου Υἱ­οῦ, μεθ᾿ οὗ εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, σὺν τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Ψαλ­μὸς ν´ (50).

Ἐ­λέ­η­σόν με, ὁ Θε­ός, κα­τὰ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­μά μου.

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλῦ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.

Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­πι­όν μού ἐ­στι δι­ὰ παν­τός.

Σοὶ μό­νῳ ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θῇς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σῃς ἐν τῷ κρί­νε­σθαί σε.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λή­φθην, καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­ση­σέ με ἡ μή­τηρ μου.

Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας, τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοι.

Ῥαν­τι­εῖς με ὑσ­σώ­πῳ, καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι· πλυ­νεῖς με, καὶ ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.

Ἀ­κου­τι­εῖς μοι ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην· ἀ­γαλ­λι­ά­σον­ται ὀ­στέ­α τε­τα­πει­νω­μέ­να.

Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.

Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θε­ός, καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς ἐγ­καί­νι­σον ἐν τοῖς ἐγ­κά­τοις μου.

Μὴ ἀ­ποῤ­ῥί­ψῃς με ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου, καὶ τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἅ­γι­ον μὴ ἀν­τα­νέ­λῃς ἀπ᾿ ἐ­μοῦ.

Ἀ­πό­δος μοι τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου, καὶ πνεύ­μα­τι ἡ­γε­μο­νι­κῷ στή­ρι­ξόν με.

Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δούς σου, καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­ψου­σι.

Ῥῦ­σαί με ἐξ αἱ­μά­των, ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου· ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.

Κύ­ρι­ε, τὰ χεί­λη μου ἀ­νοί­ξεις, καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ τὴν αἴ­νε­σίν σου.

Ὅ­τι, εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν, ἔ­δω­κα ἄν· ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­δο­κή­σεις.

Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συν­τε­τριμ­μέ­νον· καρ­δί­αν συν­τε­τριμ­μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­δε­νώ­σει.

Ἀ­γά­θυ­νον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ εὐ­δο­κί­ᾳ σου τὴν Σι­ών, καὶ οἰ­κο­δο­μη­θή­τω τὰ τεί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.

Τό­τε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα.

Τό­τε ἀ­νοί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου μό­σχους.

Ψαλ­μὸς ρα´ (101).

Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, καὶ ἡ κραυ­γή μου πρὸς σὲ ἐλ­θέ­τω.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ· ἐν ᾗ ἂν ἡ­μέ­ρᾳ θλί­βω­μαι, κλῖ­νον πρός με τὸ οὖς σου· ἐν ᾗ ἂν ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­πι­κα­λέ­σω­μαί σε, τα­χὺ ἐ­πά­κου­σόν μου.

Ὅ­τι ἐ­ξέ­λι­πον ὡ­σεὶ κα­πνὸς αἱ ἡ­μέ­ραι μου, καὶ τὰ ὀ­στᾶ μου ὡ­σεὶ φρύ­γι­ον συ­νε­φρύ­γη­σαν.

Ἐ­πλή­γην ὡ­σεὶ χόρ­τος καὶ ἐ­ξη­ράν­θη ἡ καρ­δί­α μου, ὅ­τι ἐ­πε­λα­θό­μην τοῦ φα­γεῖν τὸν ἄρ­τον μου.

Ἀ­πὸ φω­νῆς τοῦ στε­ναγ­μοῦ μου ἐ­κολ­λή­θη τὸ ὀ­στοῦν μου τῇ σαρ­κί μου.

Ὡ­μοι­ώ­θην πε­λε­κᾶ­νι ἐ­ρη­μι­κῷ, ἐ­γε­νή­θην ὡ­σεὶ νυ­κτι­κό­ραξ ἐν οἰ­κο­πέ­δῳ.

Ἠ­γρύ­πνη­σα καὶ ἐ­γε­νό­μην ὡς στρου­θί­ον μο­νά­ζον ἐ­πὶ δώ­μα­τος.

Ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν ὠ­νεί­δι­ζόν με οἱ ἐ­χθροί μου, καὶ οἱ ἐ­παι­νοῦν­τές με κατ᾿ ἐ­μοῦ ὤ­μνυ­ον.

Ὅ­τι σπο­δὸν ὡ­σεὶ ἄρ­τον ἔ­φα­γον, καὶ τὸ πό­μα μου με­τὰ κλαυθ­μοῦ ἐ­κίρ­νων.

Ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς ὀρ­γῆς σου καὶ τοῦ θυ­μοῦ σου, ὅ­τι ἐ­πά­ρας κα­τέῤ­ῥα­ξάς με.

Αἱ ἡ­μέ­ραι μου ὡ­σεὶ σκι­ὰ ἐ­κλί­θη­σαν, κἀ­γὼ ὡ­σεὶ χόρ­τος ἐ­ξη­ράν­θην.

Σὺ δέ, Κύ­ρι­ε, εἰς τὸν αἰ­ῶ­να μέ­νεις, καὶ τὸ μνη­μό­συ­νόν σου εἰς γε­νε­ὰν καὶ γε­νε­άν.

Σὺ ἀ­να­στὰς οἰ­κτει­ρή­σεις τὴν Σι­ών, ὅ­τι και­ρὸς τοῦ οἰ­κτει­ρῆ­σαι αὐ­τήν, ὅ­τι ἥ­κει και­ρός.

Ὅ­τι εὐ­δό­κη­σαν οἱ δοῦ­λοί σου τοὺς λί­θους αὐ­τῆς· καὶ τὸν χοῦν αὐ­τῆς οἰ­κτει­ρή­σου­σι.

Καὶ φο­βη­θή­σον­ται τὰ ἔ­θνη τὸ ὄ­νο­μά σου, Κύ­ρι­ε, καὶ πάν­τες οἱ βα­σι­λεῖς τῆς γῆς τὴν δό­ξαν σου.

Ὅ­τι οἰ­κο­δο­μή­σει Κύ­ρι­ος τὴν Σι­ὼν καὶ ὀ­φθή­σε­ται ἐν τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ.

Ἐ­πέ­βλε­ψεν ἐ­πὶ τὴν προ­σευ­χὴν τῶν τα­πει­νῶν, καὶ οὐκ ἐ­ξου­δέ­νω­σε τὴν δέ­η­σιν αὐ­τῶν.

Γρα­φή­τω αὕ­τη εἰς γε­νε­ὰν ἑ­τέ­ραν, καὶ λα­ὸς ὁ κτι­ζό­με­νος αἰ­νέ­σει τὸν Κύ­ρι­ον.

Ὅ­τι ἐ­ξέ­κυ­ψεν ἐξ ὕ­ψους ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ, Κύ­ρι­ος ἐξ οὐ­ρα­νοῦ ἐ­πὶ τὴν γῆν ἐ­πέ­βλε­ψε,

Τοῦ ἀ­κοῦ­σαι τοῦ στε­ναγ­μοῦ τῶν πε­πε­δη­μέ­νων, τοῦ λῦ­σαι τοὺς υἱ­οὺς τῶν τε­θα­να­τω­μέ­νων,

Τοῦ ἀ­ναγ­γεῖ­λαι ἐν Σι­ὼν τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου, καὶ τὴν αἴ­νε­σιν αὐ­τοῦ ἐν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ,

Ἐν τῷ ἐ­πι­συ­να­χθῆ­ναι λα­οὺς ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό, καὶ βα­σι­λεῖς τοῦ δου­λεύ­ειν τῷ Κυ­ρί­ῳ.

Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ἐν ὁ­δῷ ἰ­σχύ­ος αὐ­τοῦ· τὴν ὀ­λι­γό­τη­τα τῶν ἡ­με­ρῶν μου ἀ­νάγ­γει­λόν μοι.

Μὴ ἀ­να­γά­γῃς με ἐν ἡ­μί­σει ἡ­με­ρῶν μου· ἐν γε­νε­ᾷ γε­νε­ῶν τὰ ἔ­τη σου.

Κατ᾿ ἀρ­χὰς σύ, Κύ­ρι­ε, τὴν γῆν ἐ­θε­με­λί­ω­σας, καὶ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σού εἰ­σιν οἱ οὐ­ρα­νοί.

Αὐ­τοὶ ἀ­πο­λοῦν­ται σὺ δὲ δι­α­μέ­νεις· καὶ πάν­τες ὡς ἱ­μά­τι­ον πα­λαι­ω­θή­σον­ται, καὶ ὡ­σεὶ πε­ρι­βό­λαι­ον ἑ­λί­ξεις αὐ­τοὺς καὶ ἀλ­λα­γή­σον­ται.

Σὺ δὲ ὁ αὐ­τὸς εἶ καὶ τὰ ἔ­τη σου οὐκ ἐ­κλεί­ψου­σι.

Οἱ υἱ­οὶ τῶν δού­λων σου κα­τα­σκη­νώ­σου­σι, καὶ τὸ σπέρ­μα αὐ­τῶν εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τευ­θυν­θή­σε­ται.

* * *

Προ­σευ­χὴ Μα­νασ­σῆ βα­σι­λέ­ως τῆς Ἰ­ου­δαί­ας

Κύ­ρι­ε παν­το­κρά­τορ, ὁ Θε­ὸς τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, τοῦ Ἀ­βρα­άμ, καὶ Ἰ­σα­άκ, καὶ Ἰ­α­κώβ, καὶ τοῦ σπέρ­μα­τος αὐ­τῶν τοῦ δι­καί­ου· ὁ ποι­ή­σας τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ τὴν γῆν σὺν παν­τὶ τῷ κό­σμῳ αὐ­τῶν· ὁ πε­δή­σας τὴν θά­λασ­σαν τῷ λό­γῳ τοῦ προ­στάγ­μα­τός σου· ὁ κλεί­σας τὴν ἄ­βυσ­σον, καὶ σφρα­γι­σά­με­νος αὐ­τὴν τῷ φο­βε­ρῷ καὶ ἐν­δό­ξῳ ὀ­νό­μα­τί σου· ὃν πάν­τα φρίσ­σει καὶ τρέ­μει ἀ­πὸ προ­σώ­που τῆς δυ­νά­με­ώς σου· ὅ­τι ἄ­στε­κτος ἡ με­γα­λο­πρέ­πει­α τῆς δό­ξης σου, καὶ ἀ­νυ­πό­στα­τος ἡ ὀρ­γὴ τῆς ἐ­πὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς ἀ­πει­λῆς σου, ἀ­μέ­τρη­τόν τε καὶ ἀ­νε­ξι­χνί­α­στον τὸ ἔ­λε­ος τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας σου. Σὺ γὰρ εἶ Κύ­ρι­ος ὕ­ψι­στος, εὔ­σπλαγ­χνος, μα­κρό­θυ­μος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος· καὶ με­τα­νο­ῶν ἐ­πὶ κα­κί­αις ἀν­θρώ­πων. Σύ, Κύ­ρι­ε, κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῆς χρη­στό­τη­τός σου ἐ­πηγ­γεί­λω με­τά­νοι­αν, καὶ ἄ­φε­σιν τοῖς ἡ­μαρ­τη­κό­σι σοι, καὶ τῷ πλή­θει τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου ὥ­ρι­σας με­τά­νοι­αν ἁ­μαρ­τω­λοῖς εἰς σω­τη­ρί­αν. Σὺ οὖν, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν δυ­νά­με­ων οὐκ ἔ­θου με­τά­νοι­αν δι­καί­οις, τῷ Ἀ­βρα­άμ, καὶ Ἰ­σα­άκ, καὶ Ἰ­α­κώβ, τοῖς οὐχ ἡ­μαρ­τη­κό­σι σοι, ἀλλ᾿ ἔ­θου με­τά­νοι­αν ἐπ᾿ ἐ­μοὶ τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ, δι­ό­τι ἥ­μαρ­τον ὑ­πὲρ ἀ­ριθ­μὸν ψάμ­μου θα­λάσ­σης. Ἐ­πλή­θυ­ναν αἱ ἀ­νο­μί­αι μου, καὶ οὔκ εἰ­μι ἄ­ξι­ος ἀ­τε­νί­σαι καὶ ἰ­δεῖν τὸ ὕ­ψος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, ἀ­πὸ τοῦ πλή­θους τῶν ἀ­δι­κι­ῶν μου, κα­τα­καμ­πτό­με­νος πολ­λῷ δε­σμῷ σι­δη­ρῷ, εἰς τὸ μὴ ἀ­να­νεῦ­σαι τὴν κε­φα­λήν μου, καὶ οὐκ ἔ­στι μοι ἄ­νε­σις, δι­ό­τι πα­ρώρ­γι­σα τὸν θυ­μόν σου, καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­ποί­η­σα, μὴ ποι­ή­σας τὸ θέ­λη­μά σου, καὶ μὴ φυ­λά­ξας τὰ προ­στάγ­μα­τά σου. Καὶ νῦν, κλί­νω γό­νυ καρ­δί­ας, δε­ό­με­νος τῆς πα­ρὰ σοῦ χρη­στό­τη­τος. Ἡ­μάρ­τη­κα, Κύ­ρι­ε, ἡ­μάρ­τη­κα, καὶ τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω· ἀλλ᾿ αἰ­τοῦ­μαι δε­ό­με­νος· Ἄ­νες μοι, Κύ­ρι­ε, ἄ­νες μοι, καὶ μὴ συ­να­πο­λέ­σῃς με ταῖς ἀ­νο­μί­αις μου, μη­δὲ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να μη­νί­σας τη­ρή­σῃς τὰ κα­κά μοι, μη­δὲ κα­τα­δι­κά­σῃς με ἐν τοῖς κα­τω­τά­τοις τῆς γῆς· δι­ό­τι σὺ εἶ Θε­ός, Θε­ὸς τῶν με­τα­νο­ούν­των, καὶ ἐν ἐ­μοὶ δεί­ξεις πᾶ­σαν τὴν ἀ­γα­θω­σύ­νην σου· ὅ­τι ἀ­νά­ξι­ον ὄν­τα σώ­σεις με κα­τὰ τὸ πο­λὺ ἔ­λε­ός σου, καὶ αἰ­νέ­σω σε δι­ὰ παν­τὸς ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις τῆς ζω­ῆς μου. Ὅ­τι σὲ ὑ­μνεῖ πᾶ­σα ἡ δύ­να­μις τῶν οὐ­ρα­νῶν, καὶ σοῦ ἐ­στιν ἡ δό­ξα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν
τὰ ἑ­ξῆς κα­τα­νυ­κτι­κὰ τρο­πά­ρι­α.

Ἦ­χος πλ. β´.

Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς· πά­σης γὰρ ἀ­πο­λο­γί­ας ἀ­πο­ροῦν­τες, ταύ­την σοι τὴν ἱ­κε­σί­αν ὡς Δε­σπό­τῃ, οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ προ­σφέ­ρο­μεν· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Δό­ξα.

Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ἐ­πὶ σοὶ γὰρ πε­ποί­θα­μεν· μὴ ὀρ­γι­σθῇς ἡ­μῖν σφό­δρα, μη­δὲ μνη­σθῇς τῶν ἀ­νο­μι­ῶν ἡ­μῶν· ἀλλ᾿ ἐ­πί­βλε­ψον καὶ νῦν ὡς εὔ­σπλαγ­χνος, καὶ λύ­τρω­σαι ἡ­μᾶς ἐκ τῶν ἐ­χθρῶν ἡ­μῶν· σὺ γὰρ εἶ Θε­ὸς ἡ­μῶν καὶ ἡ­μεῖς λα­ός σου· πάν­τες ἔρ­γα χει­ρῶν σου, καὶ τὸ ὄ­νο­μά σου ἐ­πι­κε­κλή­με­θα.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Τῆς εὐ­σπλαγ­χνί­ας τὴν πύ­λην, ἄ­νοι­ξον ἡ­μῖν, εὐ­λο­γη­μέ­νη Θε­ο­τό­κε· ἐλ­πί­ζον­τες εἰς σὲ μὴ ἀ­στο­χή­σω­μεν· ῥυ­σθεί­η­μεν δι­ὰ σοῦ τῶν πε­ρι­στά­σε­ων· σὺ γὰρ εἶ ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ γέ­νους τῶν Χρι­στι­α­νῶν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

* * *

Καὶ τὴν εὐ­χὴν τοῦ ἁ­γί­ου Μαρ­δα­ρί­ου.

Δέ­σπο­τα Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ, Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, καὶ Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, μί­α Θε­ό­της, μί­α Δύ­να­μις, ἐ­λέ­η­σόν με τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν· καὶ οἷς ἐ­πί­στα­σαι κρί­μα­σι, σῶ­σόν με τὸν ἀ­νά­ξι­ον δοῦ­λόν σου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν Θε­ῷ.

Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν καὶ προ­σπέ­σω­μεν αὐ­τῷ Χρι­στῷ τῷ βα­σι­λεῖ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.

Ψαλ­μὸς ξθ´ (69).

Ὁ Θε­ός, εἰς τὴν βο­ή­θει­άν μου πρό­σχες· Κύ­ρι­ε, εἰς τὸ βο­η­θῆ­σαί μοι σπεῦ­σον.

Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν καὶ ἐν­τρα­πή­τω­σαν οἱ ζη­τοῦν­τες τὴν ψυ­χήν μου· ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν εἰς τὰ ὀ­πί­σω καὶ κα­ται­σχυν­θή­τω­σαν οἱ βου­λό­με­νοί μοι κα­κά.

Ἀ­πο­στρα­φή­τω­σαν πα­ραυ­τί­κα αἰ­σχυ­νό­με­νοι οἱ λέ­γον­τές μοι· Εὖ­γε, εὖ­γε.

Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω­σαν καὶ εὐ­φραν­θή­τω­σαν ἐ­πὶ σοὶ πάν­τες οἱ ζη­τοῦν­τές σε, ὁ Θε­ός, καὶ λε­γέ­τω­σαν δι­ὰ παν­τός· Με­γα­λυν­θή­τω ὁ Κύ­ρι­ος, οἱ ἀ­γα­πῶν­τες τὸ σω­τή­ρι­όν σου.

Ἐ­γὼ δὲ πτω­χός εἰ­μι καὶ πέ­νης· ὁ Θε­ός, βο­ή­θη­σόν μοι.

Βο­η­θός μου καὶ ῥύ­στης μου εἶ σύ· Κύ­ρι­ε, μὴ χρο­νί­σῃς.

Ψαλ­μὸς ρμβ´ (142).

Κύ­ρι­ε, εἰ­σά­κου­σον τῆς προ­σευ­χῆς μου, ἐ­νώ­τι­σαι τὴν δέ­η­σίν μου ἐν τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ σου, εἰ­σά­κου­σόν μου ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου·

Καὶ μὴ εἰ­σέλ­θῃς εἰς κρί­σιν με­τὰ τοῦ δού­λου σου, ὅ­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐ­νώ­πι­όν σου πᾶς ζῶν.

Ὅ­τι κα­τε­δί­ω­ξεν ὁ ἐ­χθρὸς τὴν ψυ­χήν μου· ἐ­τα­πεί­νω­σεν εἰς γῆν τὴν ζω­ήν μου.

Ἐ­κά­θι­σέ με ἐν σκο­τει­νοῖς, ὡς νε­κροὺς αἰ­ῶ­νος, καὶ ἠ­κη­δί­α­σεν ἐπ᾿ ἐ­μὲ τὸ πνεῦ­μά μου, ἐν ἐ­μοὶ ἐ­τα­ρά­χθη ἡ καρ­δί­α μου.

Ἐ­μνή­σθην ἡ­με­ρῶν ἀρ­χαί­ων, ἐ­με­λέ­τη­σα ἐν πᾶ­σι τοῖς ἔρ­γοις σου, ἐν ποι­ή­μα­σι τῶν χει­ρῶν σου ἐ­με­λέ­των.

Δι­ε­πέ­τα­σα πρὸς σὲ τὰς χεῖ­ράς μου· ἡ ψυ­χή μου ὡς γῆ ἄ­νυ­δρός σοι.

Τα­χὺ εἰ­σά­κου­σόν μου, Κύ­ρι­ε, ἐ­ξέ­λι­πε τὸ πνεῦ­μά μου.

Μὴ ἀ­πο­στρέ­ψῃς τὸ πρό­σω­πόν σου ἀπ᾿ ἐ­μοῦ, καὶ ὁ­μοι­ω­θή­σο­μαι τοῖς κα­τα­βαί­νου­σιν εἰς λάκ­κον.

Ἀ­κου­στὸν ποί­η­σόν μοι τὸ πρω­ῒ τὸ ἔ­λε­ός σου, ὅ­τι ἐ­πὶ σοὶ ἤλ­πι­σα.

Γνώ­ρι­σόν μοι, Κύ­ρι­ε, ὁ­δὸν ἐν ᾗ πο­ρεύ­σο­μαι, ὅ­τι πρὸς σὲ ἦ­ρα τὴν ψυ­χήν μου.

Ἐ­ξε­λοῦ με ἐκ τῶν ἐ­χθρῶν μου, Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Τὸ Πνεῦ­μά σου τὸ ἀ­γα­θὸν ὁ­δη­γή­σει με ἐν γῇ εὐ­θεί­ᾳ· ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύ­ρι­ε, ζή­σεις με.

Ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ σου ἐ­ξά­ξεις ἐκ θλί­ψε­ως τὴν ψυ­χήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐ­λέ­ει σου ἐ­ξο­λο­θρεύ­σεις τοὺς ἐ­χθρούς μου.

Καὶ ἀ­πο­λεῖς πάν­τας τοὺς θλί­βον­τας τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἐ­γώ δοῦ­λός σού εἰ­μι.

* * *

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ, καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α.

Ὑ­μνοῦ­μέν σε, εὐ­λο­γοῦ­μέν σε, προ­σκυ­νοῦ­μέν σε, δο­ξο­λο­γοῦ­μέν σε, εὐ­χα­ρι­στοῦ­μέν σοι, δι­ὰ τὴν με­γά­λην σου δό­ξαν.

Κύ­ρι­ε Βα­σι­λεῦ, ἐ­που­ρά­νι­ε Θε­έ, Πά­τερ παν­το­κρά­τορ· Κύ­ρι­ε Υἱ­ὲ μο­νο­γε­νές, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, καὶ Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα.

Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός, ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Πα­τρός, ὁ αἴ­ρων τὴν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ αἴ­ρων τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ κό­σμου.

Πρόσ­δε­ξαι τὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν, ὁ κα­θή­με­νος ἐν δε­ξι­ᾷ τοῦ Πα­τρός, καὶ ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὅ­τι σὺ εἶ μό­νος Ἅ­γι­ος, σὺ εἶ μό­νος Κύ­ρι­ος, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, εἰς δό­ξαν Θε­οῦ Πα­τρός. Ἀ­μήν.

Καθ᾿ ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν εὐ­λο­γή­σω σε, καὶ αἰ­νέ­σω τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.

Κύ­ρι­ε, κα­τα­φυ­γὴ ἐ­γε­νή­θης ἡ­μῖν, ἐν γε­νε­ᾷ καὶ γε­νε­ᾷ. Ἐ­γὼ εἶ­πα· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σόν με· ἴ­α­σαι τὴν ψυ­χήν μου, ὅ­τι ἥ­μαρ­τόν σοι.

Κύ­ρι­ε, πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον· δί­δα­ξόν με τοῦ ποι­εῖν τὸ θέ­λη­μά σου, ὅ­τι σὺ εἶ ὁ Θε­ός μου.

Ὅ­τι πα­ρὰ σοὶ πη­γὴ ζω­ῆς· ἐν τῷ φω­τί σου ὀ­ψό­με­θα φῶς.

Πα­ρά­τει­νον τὸ ἔ­λε­ός σου τοῖς γι­νώ­σκου­σί σε.

Κα­τα­ξί­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ νυκ­τὶ ταύ­τῃ ἀ­να­μαρ­τή­τους φυ­λα­χθῆ­ναι ἡ­μᾶς.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ὸς τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, καὶ αἰ­νε­τὸν καὶ δε­δο­ξα­σμέ­νον τὸ ὄ­νο­μά σου εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

Γέ­νοι­το, Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, κα­θά­περ ἠλ­πί­σα­μεν ἐ­πὶ σέ.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύ­ρι­ε· δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Δέ­σπο­τα· συ­νέ­τι­σόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Ἅ­γι­ε· φώ­τι­σόν με τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.

Κύ­ρι­ε, τὸ ἔ­λε­ός σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να· τὰ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου μὴ πα­ρί­δῃς.

Σοὶ πρέ­πει αἶ­νος, σοὶ πρέ­πει ὕ­μνος, σοὶ δό­ξα πρέ­πει, τῷ Πα­τρὶ καὶ τῷ Υἱ­ῷ καὶ τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

* * *

Με­τὰ δὲ τὴν Δο­ξο­λο­γί­αν ψάλ­λε­ται τὸ πα­ρὸν τρι­ῴ­δι­ον με­τὰ στί­χου Δό­ξα σοι, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, δό­ξα σοι. Ἄρ­χε­ται δὲ ὁ β´ χο­ρός.

Ποί­η­μα Ἀν­δρέ­ου Κρή­της.

ᾨ­δὴ β´. Ἦ­χος πλ. δ´. Ὁ εἱρ­μός*.

Πρό­σε­χε, οὐ­ρα­νὲ καὶ λα­λή­σω, καὶ ἀ­νυ­μνή­σω Χρι­στόν, τὸν ἐκ Παρ­θέ­νου τε­χθέν­τα, εἰς σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν. (δίς)

* Τρο­πά­ρι­ά τι­να τῆς ᾠ­δῆς ταύ­της μὴ ὑ­πάρ­χον­τα εἰς τὰ ἔν­τυ­πα Τρι­ῴ­δι­α τυ­πώ­νον­ται δι­ὰ πρώ­την φο­ρὰν ἐν­ταῦ­θα ἐξ ἀρ­χαί­ων χει­ρο­γρά­φων.

Τρο­πά­ρι­α.

ᾌ­σω­μεν, τῷ Θε­ῷ, ἑ­κου­σί­ως, ἐ­πει­γο­μέ­νῳ πα­θεῖν, καὶ τὴν αὐ­τοῦ εὐ­σπλαγ­χνί­αν, δο­ξο­λο­γή­σω­μεν.

Συ­νέλ­θω­μεν, τῷ Χρι­στῷ πρὸς τὸ ὄ­ρος, τῶν Ἐ­λαι­ῶν μυ­στι­κῶς, καὶ με­τὰ τῶν Ἀ­πο­στό­λων, συ­ναυ­λι­σθῶ­μεν αὐ­τῷ.

Ἀ­κού­σω­μεν, τῆς φω­νῆς τοῦ Δε­σπό­του, οἷ­α φη­σὶ πρὸς ἡ­μᾶς, ὅ­τι ὁ χρό­νος ἐγ­γί­ζει, τῆς συν­τε­λεί­ας ἡ­μῶν.

Ἀ­πό­φυ­γε, τοῦ οἰ­κέ­του ἐ­κεί­νου, ψυ­χή, τὴν μί­μη­σιν, τοῦ κα­τα­χώ­σαν­τος ὄ­κνῳ, τὸ θεῖ­ον τά­λαν­τον.

Ἐν­νό­η­σον, τα­πει­νή μου καρ­δί­α, τίς ἡ τοῦ μύ­λω­νος, πα­ρα­βο­λή, ἣν προ­εῖ­πε, Χρι­στὸς καὶ νῆ­ψον λοι­πόν.

Ἑ­τοί­μα­ζε, σε­αυ­τὴν ὦ ψυ­χή μου, πρὸς τὴν σὴν ἔ­ξο­δον· ἡ πα­ρου­σί­α ἐγ­γί­ζει, τοῦ ἀ­δε­κά­στου Κρι­τοῦ.

Εὐ­τρέ­πι­σται, ὁ οὐ­ρά­νι­ος γά­μος· ἀλλ᾿ ἑ­τοι­μά­ζε­σθε, οἱ τῷ ἀ­φθάρ­τῳ Νυμ­φί­ῳ, συ­νει­σερ­χό­με­νοι.

Μί­μη­σαι, τὰς φρο­νί­μους παρ­θέ­νους, ψυ­χή μου, μί­μη­σαι, ἵ­να Χρι­στῷ συ­νει­σέλ­θῃς, εἰς τὸν νυμ­φῶ­να φαι­δρῶς.

Μί­μη­σαι, τοὺς εὐ­γνώ­μο­νας δού­λους, ψυ­χή· ἐρ­γά­ζου ἀ­εί, τὴν μυ­στι­κὴν ἐρ­γα­σί­αν, τῆς ἀ­κη­ρά­του ζω­ῆς.

Τὸ τά­λαν­τον, τὸ δο­θέν σοι, ψυ­χή μου, μὴ ἀ­πο­κρύ­ψῃς εἰς γῆν, ὅ­τι σὺν τό­κῳ ἐ­κτί­σεις, Χρι­στῷ τὸ δά­νει­ον.

Ἐ­γεί­ρε­σθε· ὁ Νυμ­φί­ος ἐγ­γί­ζει· ἑ­τοι­μα­σθῶ­μεν λοι­πόν· ὁ γὰρ νυμ­φὼν ἀ­νε­ῴ­χθῃ· τίς ἄ­ρα ἕ­τοι­μος;

Θε­ο­το­κί­ον.

Ἄ­χραν­τε, Θε­ο­τό­κε Παρ­θέ­νε, μό­νη Πα­νύ­μνη­τε, τὸν Υἱ­όν σου δυ­σώ­πει, ὑ­πὲρ τῶν δού­λων σου.

Εἱρ­μὸς ἄλ­λος.

Ἴ­δε­τε ἴ­δε­τε, ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι Θε­ός, ὁ πά­λαι τὸν Ἰσ­ρα­ήλ, ἐν Ἐ­ρυ­θρᾷ Θα­λάσ­σῃ δι­α­γα­γών, καὶ σώ­σας καὶ θρέ­ψας, καὶ ἐκ δου­λεί­ας αὐ­τὸν ἐ­λευ­θε­ρώ­σας Φα­ρα­ώ. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Ἴ­δε­τε ἴ­δε­τε, ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι Θε­ός, ὁ πρὶν γε­νέ­σθαι τὸ πᾶν, καὶ πρὸ τοῦ στῆ­ναι τὴν γῆν καὶ τὸν οὐ­ρα­νόν, γι­νώ­σκων τὰ πάν­τα, ὡς ὅ­λος ὢν ἐν Πα­τρί, καὶ ὅ­λον φέ­ρων ἐν ἐ­μοί.

Λό­γῳ συ­νέ­στη­σα, τὸν οὐ­ρα­νὸν ἅ­μα τῇ γῇ· συ­νή­μην γὰρ τῷ Πα­τρί· καὶ δι­ὰ λό­γου φέ­ρω τό­δε τὸ πᾶν, ὡς Λό­γος, σο­φί­α καὶ δύ­να­μις καὶ εἰ­κών, καὶ συ­νερ­γὸς καὶ ἰ­σουρ­γός.

Τίς χρό­νους ἔ­θε­το; τίς ὁ αἰ­ῶ­νας συν­τη­ρῶν; τίς μέ­τρα ἔ­πη­ξε γῆς; τίς ὁ τὸ πᾶν ὁ­ρί­ζων καὶ συγ­κι­νῶν; εἰ­μὴ ὁ ἀ­νάρ­χως, συ­νὼν ἀ­εὶ τῷ Πα­τρί, ὥ­σπερ ἀ­κτὶς ἐν τῷ φω­τί;

Ὢ τῆς ἀ­μέ­τρου σου, φι­λαν­θρω­πί­ας Ἰ­η­σοῦ! ἐ­γνώ­ρι­σας γὰρ ἡ­μῖν, τῆς συν­τε­λεί­ας ἄ­νω­θεν τὸν και­ρόν, κα­λύ­ψας τὴν ὥ­ραν· τρα­νώ­σας δὲ τη­λαυ­γῶς, τὰ ὑ­πο­δείγ­μα­τα αὐ­τῆς.

Πάν­τα ἐ­πί­στα­σαι, πάν­τα γι­νώ­σκεις Ἰ­η­σοῦ, ὡς ἔ­χων ὅ­λον ἐν σοί, τὸ πα­τρι­κὸν ἀ­ξί­ω­μα θε­ϊ­κῶς, καὶ ὅ­λον τὸ Πνεῦ­μα, ἐμ­φύ­τως φέ­ρων ἐν σοί, τὸ συ­να­ΐ­δι­ον Πα­τρί.

Δέ­σπο­τα Κύ­ρι­ε, ὁ τῶν αἰ­ώ­νων ποι­η­τής, ἀ­ξί­ω­σον καὶ ἡ­μᾶς, τῆς ἱ­ε­ρᾶς ἐ­κεί­νης τό­τε φω­νῆς, ἀ­κοῦ­σαι κα­λού­σης, τοὺς ἐ­κλε­κτοὺς τοῦ Πα­τρός, εἰς Βα­σι­λεί­αν Οὐ­ρα­νῶν.

Δό­ξα. Τρι­α­δι­κόν.

Ἄ­ναρ­χε ἄ­κτι­στε, Τρι­άς, ἀ­μέ­ρι­στε Μο­νάς, ἡ τρί­α οὖ­σα καὶ ἕν, Πα­τὴρ Υἱ­ὸς καὶ Πνεῦ­μα, εἷς ὁ Θε­ός, προσ­δέ­χου τὸν ὕ­μνον, ἐκ τῶν πη­λί­νων γλωσ­σῶν, ὡς ἐκ στο­μά­των φλο­γε­ρῶν.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Σκή­νω­μα ἅ­γι­ον, ὤ­φθης Παρ­θέ­νε τοῦ Θε­οῦ· ἐν σοὶ γὰρ τῶν οὐ­ρα­νῶν, ὁ βα­σι­λεὺς οἰ­κή­σας σω­μα­τι­κῶς, προ­ῆλ­θεν ὡ­ραῖ­ος, τὸν ἄν­θρω­πον ἐν αὐ­τῷ, ἀ­να­μορ­φώ­σας θε­ϊ­κῶς.

Κά­θι­σμα. Ἦ­χος β´. Εὐ­σπλαγ­χνί­ας.

Εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ, κι­νού­με­νος Χρι­στέ, ἑ­κου­σί­ως, προ­έρ­χῃ τοῦ πα­θεῖν, Εὐ­ερ­γέ­τα, θέ­λων τῶν πα­θῶν ἡ­μᾶς λυ­τρώ­σα­σθαι, καὶ τῆς ἐν τῷ ᾍ­δῃ κα­τα­κρί­σε­ως· δι­ό σου τὰ τί­μι­α, ὑ­μνοῦ­μεν πα­θή­μα­τα, καὶ δο­ξά­ζο­μεν Σω­τήρ, (ὁ α´ χο­ρὸς) τὴν ἄ­κραν σου πάν­τες συγ­κα­τά­βα­σιν.

Ὁ β´ χο­ρός·

ᾨ­δὴ η´. Ὁ εἱρ­μός.

Ἄγ­γε­λοι καὶ οὐ­ρα­νοί, τὸν ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης ἐ­πο­χού­με­νον, καὶ ὡς Θε­ὸν ἀ­παύ­στως δο­ξα­ζό­με­νον, εὐ­λο­γεῖ­τε, ὑ­μνεῖ­τε, καὶ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­τε, εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶ­νας. (δίς)

Τρο­πά­ρι­α.

Πάν­τως ἤ­κου­σας ψυ­χή, πῶς ὁ Χρι­στὸς τοῖς θεί­οις μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ, προ­α­νε­φώ­νει λέ­γων τὴν συν­τέ­λει­αν· σὺ δὲ γνοῦ­σα τὸ τέ­λος, ἑ­τοι­μά­ζου λοι­πόν· και­ρὸς ἐ­ξό­δου ἥ­κει.

Ἔ­γνως ἄ­γο­νε ψυ­χή, τοῦ πο­νη­ροῦ οἰ­κέ­του τὸ ὑ­πό­δειγ­μα· φο­βοῦ καὶ μὴ ἀ­μέ­λει τοῦ χα­ρί­σμα­τος, οὗ ἐ­δέ­ξω, οὐχ ἵ­να κα­τα­κρύ­ψῃς εἰς γῆν, ἀλλ᾿ ἵ­να ἐμ­πο­ρεύ­σῃ.

Φαι­δρυ­νέ­σθω ἡ λαμ­πάς, ὑ­πε­ρεκ­χεί­σθω ταύ­της καὶ τὸ ἔ­λαι­ον, ὡς ταῖς Παρ­θέ­νοις τό­τε ἡ συμ­πά­θει­α· ἵ­να εὕ­ρῃς ψυ­χή μου, τὸν Νυμ­φῶ­να τό­τε, Χρι­στοῦ ἀ­νε­ῳγ­μέ­νον.

Ἐν Σαβ­βά­τῳ τὴν φυ­γήν, καὶ ἐν χει­μῶ­νι λέ­γων ὁ Δι­δά­σκα­λος, τὴν τῆς ἑ­βδό­μης ζά­λην προ­αι­νίτ­τε­ται, τοῦ πα­ρόν­τος αἰ­ῶ­νος, ἐν ᾧ ὥ­σπερ χει­μών, τὸ τέ­λος ἐ­πα­νή­ξει.

Ὥ­σπερ τά­χος ἀ­στρα­πῆς, δι­ερ­χο­μέ­νης, οὕ­τω τό­τε ἔ­σε­σθαι, τὴν φο­βε­ρὰν ἐ­κεί­νην τοῦ Δε­σπό­του σου, πα­ρου­σί­αν ψυ­χή μου, ἤ­κου­σας· ἑ­τοί­μη, λοι­πὸν γε­νέ­σθαι σπεῦ­σον.

Ὅ­ταν ἔλ­θῃ ὁ Κρι­τής, ἐν χι­λι­ά­σι τό­τε μυ­ρι­ά­σι τε, Ἀγ­γε­λι­κῶν ταγ­μά­των καὶ Δυ­νά­με­ων, ποῖ­ος φό­βος ψυ­χή μου; ποῖ­ος τρό­μος οἴ­μοι! γυ­μνῶν ἑ­στώ­των πάν­των;

Δό­ξα. Τρι­α­δι­κόν.

Εἷς Θε­ὸς οὖν ἡ Τρι­άς, οὐ τοῦ Πα­τρὸς ἐκ­στάν­τος εἰς υἱ­ό­τη­τα, οὐ­δὲ Υἱ­οῦ τρα­πέν­τος εἰς ἐκ­πό­ρευ­σιν, ἀλλ᾿ ἰ­δί­ᾳ καὶ ἄμ­φω, φῶς Θε­ὸν τὰ τρί­α, δο­ξά­ζω εἰς αἰ­ῶ­νας.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ταῖς πρε­σβεί­αις ὁ Θε­ός, τῆς Θε­ο­τό­κου δέ­χου τὴν εὐ­χὴν ἡ­μῶν· ἀν­τι­κα­τά­πεμ­ψον δὲ τὰ ἐ­λέ­η σου, ἐ­πὶ πάν­τας πλου­σί­ως, καὶ τὴν σὴν πα­ρά­σχου, (ὁ β´ χο­ρὸς) εἰ­ρή­νην τῷ λα­ῷ σου.

Ὁ α´ χο­ρός·

ᾨ­δὴ θ´. Ὁ εἱρ­μός.

Τὸν προ­δη­λω­θέν­τα, ἐν ὄ­ρει τῷ Νο­μο­θέ­τῃ, ἐν πυ­ρὶ καὶ βά­τῳ, τό­κον τὸν τῆς Ἀ­ει­παρ­θέ­νου, εἰς ἡ­μῶν τῶν πι­στῶν σω­τη­ρί­αν, ὕ­μνοις ἀ­σι­γή­τοις με­γα­λύ­νω­μεν.

Τρο­πά­ρι­α.

Ἤ­κου­σας ψυ­χή, τοῦ Κρι­τοῦ προ­α­να­φω­νοῦν­τος, καὶ δι­δά­σκον­τός σε, τῆς συν­τε­λεί­ας τὸν χρό­νον· ἑ­τοί­μα­ζε τὰ πρὸς τὴν ἔ­ξο­δον ἔρ­γα, μή­πως ὡς ἀ­δό­κι­μος Θε­οῦ ἐ­κρι­φῇς.

Ἀ­πὸ τῆς συ­κῆς, ὦ ψυ­χή, δι­δά­σκου τὸ τέ­λος· ὅ­ταν ἁ­πα­λώ­σῃ τοὺς κλά­δους, καὶ ἐκ­φύ­ῃ φύλ­λα, θέ­ρους ὥ­ρα λοι­πόν· καὶ σὺ ὅ­ταν ταῦ­τα ἴ­δῃς, γνῶ­θι ὅ­τι ἐ­πὶ θύ­ραις ἐ­στίν.

Τίς ἐ­κτός σου ἄλ­λος, τὸν σὸν γι­νώ­σκει Πα­τέ­ρα; ἢ τίς πλήν σου οἶ­δε, τὴν ὥ­ραν ἢ τὴν ἡ­μέ­ραν; πα­ρὰ σοὶ γὰρ οἱ θη­σαυ­ροὶ τῆς σο­φί­ας, πάν­τες ἐ­νυ­πάρ­χου­σι Χρι­στὲ ὁ Θε­ός.

Βί­βλοι ἀ­νοι­γή­σον­ται, τῶν τε θρό­νων τε­θέν­των, πρά­ξεις δι­ε­λέγ­χον­ται, γυ­μνῶν ἑ­στώ­των πάν­των, οὐ μαρ­τύ­ρων οὐ κα­τη­γό­ρων πα­ρόν­των· τε­τρα­χη­λι­σμέ­να γὰρ τὰ πάν­τα Θε­ῷ.

Ἔρ­χε­ται ὁ πάν­των, Κρι­τὴς ἀ­χθῆ­ναι εἰς κρί­σιν, ὁ ἐ­πὶ τοῦ θρό­νου, τῶν Χε­ρου­βὶμ ἐ­φε­δρεύ­ων, ὡς ὑ­πεύ­θυ­νος πα­ρα­στῆ­ναι Πι­λά­τῳ, καὶ πάν­τα πα­θεῖν, ἵ­να σω­θῇ ὁ Ἀ­δάμ.

Ἤγ­γι­κε τὸ Πά­σχα, ἡ­μῶν τὸ μέ­γα καὶ θεῖ­ον· με­τὰ δύ­ο γάρ, ὁ Χρι­στὸς προ­δι­δά­σκει ἡ­μέ­ρας, τὴν τοῦ πά­θους προ­δι­α­γρά­φων ἡ­μέ­ραν, ἐν ᾗ τῷ Πα­τρὶ θῦ­μα προ­σά­γε­ται.

Πα­ρὰ τῷ Σταυ­ρῷ σου, Σω­τὴρ ἑ­στῶ­σα ἡ Μή­τηρ, καὶ τὴν ἄ­δι­κόν σου σφα­γήν, κα­θο­ρῶ­σα ἐ­βό­α· Οἴ­μοι τέ­κνον ἐ­μόν, τὸ ἄ­δυ­τον φέγ­γος, λάμ­ψον πᾶ­σιν Ἥ­λι­ε τῆς δό­ξης τὸ φῶς.

Δό­ξα. Τρι­α­δι­κόν.

Ὦ Μο­νὰς ἁ­γί­α, Τρι­ὰς ἡ μί­α Θε­ό­της, καὶ Τρι­ὰς Μο­νὰς ὁ Θε­ός, τρι­συ­πό­στα­τε φύ­σις, ἡ ὁ­μό­τι­μος καὶ ἀ­μέ­ρι­στος δό­ξα, ῥῦ­σαι τῶν κιν­δύ­νων τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Δέ­χου τὴν Μη­τέ­ρα, τὴν σὴν Χρι­στὲ εἰς πρε­σβεί­αν, ἵ­να ταῖς πρε­σβεί­αις, αὐ­τῆς εἰ­ρη­νεύ­σῃς τὸν κό­σμον, καὶ κρα­τύ­νῃς τῆς βα­σι­λεί­ας τὰ σκῆ­πτρα, καὶ τὰς Ἐκ­κλη­σί­ας σου συ­νά­ψῃς εἰς ἕν.

Καὶ πά­λιν τὸν εἱρ­μόν·

Τὸν προ­δη­λω­θέν­τα, ἐν ὄ­ρει τῷ Νο­μο­θέ­τῃ, ἐν πυ­ρὶ καὶ βά­τῳ, τό­κον τὸν τῆς Ἀ­ει­παρ­θέ­νου, εἰς ἡ­μῶν τῶν πι­στῶν σω­τη­ρί­αν, ὕ­μνοις ἀ­σι­γή­τοις με­γα­λύ­νω­μεν.

* * *

Τὸ τρισά­γι­ον καὶ τὰ λοι­πὰ τοῦ Μεγ. Ἀ­πο­δεί­πνου.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης τὸ τρι­σά­γι­ον.

Ἅ­γι­ος ὁ Θε­ός, ἅ­γι­ος ἰ­σχυ­ρός, ἅ­γι­ος ἀ­θά­να­τος· ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. (τρίς)

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πα­να­γί­α Τρι­άς, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Κύ­ρι­ε, ἱ­λά­σθη­τι ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἡ­μῶν. Δέ­σπο­τα, συγ­χώ­ρη­σον τὰς ἀ­νο­μί­ας ἡ­μῖν. Ἅ­γι­ε, ἐ­πί­σκε­ψαι καὶ ἴ­α­σαι τὰς ἀ­σθε­νεί­ας ἡ­μῶν ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς, ἁ­γι­α­σθή­τω τὸ ὄ­νο­μά σου, ἐλ­θέ­τω ἡ βα­σι­λεί­α σου· γε­νη­θή­τω τὸ θέ­λη­μά σου, ὡς ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡ­μῶν τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον δὸς ἡ­μῖν σή­με­ρον· καὶ ἄ­φες ἡ­μῖν τὰ ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καὶ ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν· καὶ μὴ εἰ­σε­νέγ­κῃς ἡ­μᾶς εἰς πει­ρα­σμόν, ἀλ­λὰ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ πο­νη­ροῦ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Ὅ­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καὶ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ δό­ξα, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ χο­ρός· Ἀ­μήν.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τὸ ἑ­πό­με­νον τρο­πά­ρι­ον με­τὰ τῶν στί­χων αὐ­τοῦ.

Ἦ­χος πλ. β´.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. α´. Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸν ἐν τοῖς ἁ­γί­οις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν στε­ρε­ώ­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. β´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐ­πὶ ταῖς δυ­να­στεί­αις αὐ­τοῦ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν κα­τὰ τὸ πλῆ­θος τῆς με­γα­λω­σύ­νης αὐ­τοῦ.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. γ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ἤ­χῳ σάλ­πιγ­γος· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ψαλ­τη­ρί­ῳ καὶ κι­θά­ρᾳ.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. δ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ χο­ρῷ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν χορ­δαῖς καὶ ὀρ­γά­νῳ.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. ε´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις εὐ­ή­χοις· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις ἀ­λα­λαγ­μοῦ. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον.

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ α´ χο­ρός· Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸν ἐν τοῖς ἁ­γί­οις αὐ­τοῦ.

Ὁ β´ χο­ρός· Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν στε­ρε­ώ­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ.

Οἱ δύ­ο χο­ροὶ ὁ­μοῦ·

Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, μεθ᾿ ἡ­μῶν γε­νοῦ· ἄλ­λον γὰρ ἐ­κτός σου βο­η­θόν, ἐν θλί­ψε­σιν οὐκ ἔ­χο­μεν. Κύ­ρι­ε τῶν δυ­νά­με­ων, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Δό­ξα.

Κύ­ρι­ε, εἰ μὴ τοὺς Ἁ­γί­ους σου εἴ­χο­μεν πρε­σβευ­τάς, καὶ τὴν ἀ­γα­θό­τη­τά σου συμ­πα­θοῦ­σαν ἡ­μῖν, πῶς ἐ­τολ­μῶ­μεν, Σῶ­τερ, ὑ­μνῆ­σαί σε, ὃν εὐ­λο­γοῦ­σιν ἀ­παύ­στως Ἄγ­γε­λοι; Καρ­δι­ο­γνῶ­στα, φεῖ­σαι τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Πολ­λὰ τὰ πλή­θη τῶν ἐ­μῶν, Θε­ο­τό­κε πται­σμά­των· πρὸς σὲ κα­τέ­φυ­γον Ἁ­γνή, σω­τη­ρί­ας δε­ό­με­νος· Ἐ­πί­σκε­ψαι τὴν ἀ­σθε­νοῦ­σάν μου ψυ­χήν, καὶ πρέ­σβευ­ε τῷ Υἱ­ῷ σου καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν, δο­θῆ­ναί μοι τὴν ἄ­φε­σιν, ὧν ἔ­πρα­ξα δει­νῶν, μό­νη εὐ­λο­γη­μέ­νη.

Ὁ α´ χο­ρός· Ἦ­χος πλ. β´.

Πα­να­γί­α Θε­ο­τό­κε, τὸν χρό­νον τῆς ζω­ῆς μου, μὴ ἐγ­κα­τα­λί­πῃς με, ἀν­θρω­πί­νῃ προ­στα­σί­ᾳ, μὴ κα­τα­πι­στεύ­σῃς με, ἀλλ᾿ αὐ­τὴ ἀν­τι­λα­βοῦ, καὶ ἐ­λέ­η­σόν με.

Ὁ β´ χο­ρός· Ἦ­χος β´.

Τὴν πᾶ­σαν ἐλ­πί­δα μου, εἰς σὲ ἀ­να­τί­θη­μι, Μῆ­τερ τοῦ Θε­οῦ, φύ­λα­ξόν με ὑ­πὸ τὴν σκέ­πην σου.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης·

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (40άκις).

Καὶ τὴν πα­ροῦ­σαν εὐ­χήν.

Ὁ ἐν παν­τὶ και­ρῷ καὶ πά­σῃ ὥ­ρᾳ ἐν οὐ­ρα­νῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς προ­σκυ­νού­με­νος καὶ δο­ξα­ζό­με­νος Χρι­στὸς ὁ Θε­ός, ὁ μα­κρό­θυ­μος, ὁ πο­λυ­έ­λε­ος, ὁ πο­λυ­εύ­σπλαγ­χνος, ὁ τοὺς δι­καί­ους ἀ­γα­πῶν καὶ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς ἐ­λε­ῶν, ὁ πάν­τας κα­λῶν πρὸς σω­τη­ρί­αν δι­ὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν· αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, πρόσ­δε­ξαι καὶ ἡ­μῶν ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ τὰς ἐν­τεύ­ξεις καὶ ἴ­θυ­νον τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν πρὸς τὰς ἐν­το­λάς σου. Τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν ἁ­γί­α­σον· τὰ σώ­μα­τα ἅ­γνι­σον· τοὺς λο­γι­σμοὺς δι­όρ­θω­σον· τὰς ἐν­νοί­ας κά­θα­ρον· καὶ ῥῦ­σαι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης θλί­ψε­ως, κα­κῶν καὶ ὀ­δύ­νης. Τεί­χι­σον ἡ­μᾶς ἁ­γί­οις σου ἀγ­γέ­λοις, ἵ­να, τῇ πα­ρεμ­βο­λῇ αὐ­τῶν φρου­ρού­με­νοι καὶ ὁ­δη­γού­με­νοι, κα­ταν­τή­σω­μεν εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ εἰς τὴν ἐ­πί­γνω­σιν τῆς ἀ­προ­σί­του σου δό­ξης· ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βὶμ * καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φίμ, * τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, * τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κον, * σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου εὐ­λό­γη­σον, πά­τερ.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Ὁ Θε­ὸς οἰ­κτει­ρή­σαι ἡ­μᾶς καὶ εὐ­λο­γή­σαι ἡ­μᾶς, ἐ­πι­φά­ναι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ἐφ᾿ ἡ­μᾶς καὶ ἐ­λε­ή­σαι ἡ­μᾶς.

Καὶ ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας με­γά­λας τρεῖς λέ­γον­τες καθ᾿ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νὰ ἕ­να στί­χον τῆς εὐ­χῆς τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­φραίμ.

Κύ­ρι­ε καὶ Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου, πνεῦ­μα ἀρ­γί­ας, πε­ρι­ερ­γί­ας, φι­λαρ­χί­ας καὶ ἀρ­γο­λο­γί­ας μή μοι δῷς.

Πνεῦ­μα δὲ σω­φρο­σύ­νης, τα­πει­νο­φρο­σύ­νης, ὑ­πο­μο­νῆς καὶ ἀ­γά­πης χά­ρι­σαί μοι τῷ σῷ δού­λῳ.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­τα ποι­οῦ­μεν με­τα­νοί­ας μι­κρὰς δώ­δε­κα καὶ πά­λιν με­τά­νοι­αν με­γά­λην μί­αν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες τὸν τε­λευ­ταῖ­ον στί­χον τῆς εὐ­χῆς.

Ναί, Κύ­ρι­ε βα­σι­λεῦ, δώ­ρη­σαί μοι τοῦ ὁ­ρᾶν τὰ ἐ­μὰ πταί­σμα­τα, καὶ μὴ κα­τα­κρί­νειν τὸν ἀ­δελ­φόν μου, ὅ­τι εὐ­λο­γη­τὸς εἶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.

Ὁ ἀ­να­γνώ­στης· Ἀ­μήν.

[Καὶ πά­λιν τρισά­γι­ον κ.λπ. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (12άκις).]

* Τὸ τρισά­γι­ον τοῦ­το πα­ρα­λεί­πε­ται συ­νή­θως χά­ριν συν­το­μί­ας.

* * *

Καὶ τὰς ἑ­πο­μέ­νας εὐ­χάς.

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Παύ­λου Μο­να­χοῦ Μο­νῆς τῆς Εὐ­ερ­γέ­τι­δος

Ἄ­σπι­λε, ἀ­μό­λυν­τε, ἄ­φθο­ρε, ἄ­χραν­τε, ἁ­γνὴ Παρ­θέ­νε, Θε­ό­νυμ­φε Δέ­σποι­να· ἡ Θε­ὸν Λό­γον τοῖς ἀν­θρώ­ποις, τῇ πα­ρα­δό­ξῳ σου κυ­ή­σει, ἑ­νώ­σα­σα, καὶ τὴν ἀ­πω­σθεῖ­σαν φύ­σιν τοῦ γέ­νους ἡ­μῶν τοῖς οὐ­ρα­νί­οις συ­νά­ψα­σα, ἡ τῶν ἀ­πηλ­πι­σμέ­νων μό­νη ἐλ­πίς, καὶ τῶν πο­λε­μου­μέ­νων βο­ή­θει­α, ἡ ἑ­τοί­μη ἀν­τί­λη­ψις τῶν εἰς σὲ προ­στρε­χόν­των, καὶ πάν­των τῶν Χρι­στι­α­νῶν τὸ κα­τα­φύ­γι­ον, μὴ βδε­λύ­ξῃ με τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν, τὸν ἐ­να­γῆ, τὸν αἰ­σχροῖς λο­γι­σμοῖς καὶ λό­γοις καὶ πρά­ξε­σιν ὅ­λον ἐ­μαυ­τὸν ἀ­χρει­ώ­σαν­τα, καὶ τῇ τῶν ἡ­δο­νῶν τοῦ βί­ου ῥᾳ­θυ­μί­ᾳ γνώ­μης, δοῦ­λον γε­νό­με­νον. Ἀλλ᾿ ὡς τοῦ φι­λαν­θρώ­που Θε­οῦ Μή­τηρ, φι­λαν­θρώ­πως σπλαγ­χνί­σθη­τι ἐπ᾿ ἐ­μοὶ τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ καὶ ἀ­σώ­τῳ, καὶ δέ­ξαι μου τὴν ἐκ ῥυ­πα­ρῶν χει­λέ­ων προ­σφε­ρο­μέ­νην σοι δέ­η­σιν, καὶ τὸν σὸν Υἱ­όν, καὶ ἡ­μῶν Δε­σπό­την καὶ Κύ­ρι­ον, τῇ μη­τρι­κῇ σου παῤ­ῥη­σί­ᾳ χρω­μέ­νη, δυ­σώ­πη­σον, ἵ­να ἀ­νοί­ξῃ κἀ­μοὶ τὰ φι­λάν­θρω­πα σπλάγ­χνα τῆς αὐ­τοῦ ἀ­γα­θό­τη­τος, καί, πα­ρι­δών μου τὰ ἀ­να­ρίθ­μη­τα πταί­σμα­τα, ἐ­πι­στρέ­ψῃ με πρὸς με­τά­νοι­αν, καὶ τῶν αὐ­τοῦ ἐν­το­λῶν ἐρ­γά­την δό­κι­μον ἀ­να­δεί­ξῃ με. Καὶ πά­ρε­σό μοι ἀ­εὶ ὡς ἐ­λε­ή­μων, καὶ συμ­πα­θής, καὶ φι­λά­γα­θος, ἐν μὲν τῷ πα­ρόν­τι βί­ῳ, θερ­μὴ προ­στά­τις καὶ βο­η­θός, τὰς τῶν ἐ­ναν­τί­ων ἐ­φό­δους ἀ­πο­τει­χί­ζου­σα, καὶ πρὸς σω­τη­ρί­αν κα­θο­δη­γοῦ­σά με, καὶ ἐν τῷ και­ρῷ τῆς ἐ­ξό­δου μου, τὴν ἀ­θλί­αν μου ψυ­χὴν πε­ρι­έ­που­σα, καὶ τὰς σκο­τει­νὰς ὄ­ψεις τῶν πο­νη­ρῶν δαι­μό­νων πόῤ­ῥω αὐ­τῆς ἀ­πε­λαύ­νου­σα· ἐν δὲ τῇ φο­βε­ρᾷ ἡ­μέ­ρᾳ τῆς κρί­σε­ως, τῆς αἰ­ω­νί­ου με ῥυ­ο­μέ­νη κο­λά­σε­ως, καὶ τῆς ἀ­ποῤ­ῥή­του δό­ξης τοῦ σοῦ Υἱ­οῦ καὶ Θε­οῦ ἡ­μῶν κλη­ρο­νό­μον με ἀ­πο­δει­κνύ­ου­σα. Ἧς καὶ τύ­χοι­μι, Δέ­σποι­νά μου, ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κε, δι­ὰ τῆς σῆς με­σι­τεί­ας καὶ ἀν­τι­λή­ψε­ως, χά­ρι­τι καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ, τοῦ μο­νο­γε­νοῦς σου Υἱ­οῦ, τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ, καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. ᾯ πρέ­πει πᾶ­σα δό­ξα, τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις, σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ αὐ­τοῦ Πα­τρὶ καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ αὐ­τοῦ Πνεύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ
ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ἀν­τι­ό­χου Μο­να­χοῦ τοῦ Παν­δέ­κτου

Καὶ δὸς ἡ­μῖν, Δέ­σπο­τα, πρὸς ὕ­πνον ἀ­πι­οῦ­σιν, ἀ­νά­παυ­σιν σώ­μα­τος καὶ ψυ­χῆς· καὶ δι­α­φύ­λα­ξον ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τοῦ ζο­φε­ροῦ ὕ­πνου τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, καὶ ἀ­πὸ πά­σης σκο­τει­νῆς καὶ νυ­κτε­ρι­νῆς ἡ­δυ­πα­θεί­ας. Παῦ­σον τὰς ὁρ­μὰς τῶν πα­θῶν, σβέ­σον τὰ πε­πυ­ρω­μέ­να βέ­λη τοῦ πο­νη­ροῦ, τὰ καθ᾿ ἡ­μῶν δο­λί­ως κι­νού­με­να· τὰς τῆς σαρ­κὸς ἡ­μῶν ἐ­πα­να­στά­σεις κα­τά­στει­λον, καὶ πᾶν γε­ῶ­δες καὶ ὑ­λι­κὸν ἡ­μῶν φρό­νη­μα κοί­μη­σον. Καὶ δώ­ρη­σαι ἡ­μῖν, ὁ Θε­ός, γρή­γο­ρον νοῦν, σώ­φρο­να λο­γι­σμόν, καρ­δί­αν νή­φου­σαν, ὕ­πνον ἐ­λα­φρὸν καὶ πά­σης σα­τα­νι­κῆς φαν­τα­σί­ας ἀ­πηλ­λαγ­μέ­νον. Δι­α­νά­στη­σον δὲ ἡ­μᾶς ἐν τῷ και­ρῷ τῆς προ­σευ­χῆς, ἐ­στη­ριγ­μέ­νους ἐν ταῖς ἐν­το­λαῖς σου, καὶ τὴν μνή­μην τῶν σῶν κρι­μά­των ἐν ἑ­αυ­τοῖς ἀ­πα­ρά­θραυ­στον ἔ­χον­τας. Παν­νύ­χι­ον ἡ­μῖν τὴν σὴν δο­ξο­λο­γί­αν χά­ρι­σαι εἰς τὸ ὑ­μνεῖν, καὶ εὐ­λο­γεῖν, καὶ δο­ξά­ζειν τὸ πάν­τι­μον καὶ με­γα­λο­πρε­πὲς ὄ­νο­μά σου, τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Ὑ­πε­ρέν­δο­ξε, ἀ­ει­πάρ­θε­νε, εὐ­λο­γη­μέ­νη Θε­ο­τό­κε, προ­σά­γα­γε τὴν ἡ­με­τέ­ραν προ­σευ­χὴν τῷ Υἱ­ῷ σου καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν, καὶ αἴ­τη­σαι, ἵ­να σώ­σῃ δι­ὰ σοῦ τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Ἡ ἐλ­πίς μου ὁ Πα­τήρ, κα­τα­φυ­γή μου ὁ Υἱ­ός, σκέ­πη μου τὸ Πνεῦ­μα τὸ Ἅ­γι­ον, Τρι­ὰς ἁ­γί­α, δό­ξα σοι.

Τὴν πᾶ­σαν ἐλ­πί­δα μου εἰς σὲ ἀ­να­τί­θη­μι, Μῆ­τερ τοῦ Θε­οῦ, φύ­λα­ξόν με ὑ­πὸ τὴν σκέ­πην σου.

* * *

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ λα­ός· Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ ἱ­ε­ρεύς· Τὰς κε­φα­λὰς ἡ­μῶν τῷ Κυ­ρί­ῳ κλί­νω­μεν.

Ὁ λα­ός· Σοί, Κύ­ρι­ε.

Καὶ ἡ­μῶν κλι­νάν­των τὰς κε­φα­λὰς λέ­γει ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δέ­σπο­τα πο­λυ­έ­λε­ε, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χράν­του Δε­σποί­νης ἡ­μῶν Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας· δυ­νά­μει τοῦ τι­μί­ου καὶ ζω­ο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· προ­στα­σί­αις τῶν τι­μί­ων ἐ­που­ρα­νί­ων Δυ­νά­με­ων Ἀ­σω­μά­των· ἱ­κε­σί­αις τοῦ τι­μί­ου καὶ ἐν­δό­ξου Προ­φή­του, Προ­δρό­μου καὶ Βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου· τῶν ἁ­γί­ων, ἐν­δό­ξων καὶ πα­νευ­φή­μων Ἀ­πο­στό­λων· τῶν ἁ­γί­ων ἐν­δό­ξων καὶ καλ­λι­νί­κων Μαρ­τύ­ρων· τῶν Ὁ­σί­ων καὶ θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν· τῶν ἁ­γί­ων καὶ δι­καί­ων Θε­ο­πα­τό­ρων Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­νης, καὶ πάν­των σου τῶν Ἁ­γί­ων· εὐ­πρόσ­δε­κτον ποί­η­σον τὴν δέ­η­σιν ἡ­μῶν. Δώ­ρη­σαι ἡ­μῖν τὴν ἄ­φε­σιν τῶν πα­ρα­πτω­μά­των ἡ­μῶν. Σκέ­πα­σον ἡ­μᾶς ἐν τῇ σκέ­πῃ τῶν πτε­ρύ­γων σου. Ἀ­πο­δί­ω­ξον ἀφ᾿ ἡ­μῶν πάν­τα ἐ­χθρὸν καὶ πο­λέ­μι­ον. Εἰ­ρή­νευ­σον ἡ­μῶν τὴν ζω­ήν· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς καὶ τὸν κό­σμον σου, καὶ σῶ­σον τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν, ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος.

Εἶ­τα βλέ­πων πρὸς τὸν λα­ὸν λέ­γει τὰς δε­ή­σεις, ἀ­πο­κρι­νο­μέ­νων ἡ­μῶν εἰς ἑ­κά­στην τὸ Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Εὐ­ξώ­με­θα ὑ­πὲρ εἰ­ρή­νης τοῦ κό­σμου.

Ὑ­πὲρ τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν.

Ὑ­πὲρ τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που ἡ­μῶν (δεῖ­νος) καὶ πά­σης τῆς ἐν Χρι­στῷ ἡ­μῶν ἀ­δελ­φό­τη­τος.

Ὑ­πὲρ εὐ­ο­δώ­σε­ως καὶ ἐ­νι­σχύ­σε­ως τοῦ φι­λο­χρί­στου στρα­τοῦ.

Ὑ­πὲρ τῶν ἀ­πο­λει­φθέν­των πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν.

Ὑ­πὲρ τῶν δι­α­κο­νούν­των καὶ δι­α­κο­νη­σάν­των ἡ­μῖν.

Ὑ­πὲρ τῶν μι­σούν­των καὶ ἀ­γα­πών­των ἡ­μᾶς.

Ὑ­πὲρ τῶν ἐν­τει­λα­μέ­νων ἡ­μῖν τοῖς ἀ­να­ξί­οις εὔ­χε­σθαι ὑ­πὲρ αὐ­τῶν.

Ὑ­πὲρ ἀ­ναῤ­ῥύ­σε­ως τῶν αἰχ­μα­λώ­των.

Ὑ­πὲρ τῶν ἐν θα­λάσ­σῃ κα­λῶς πλε­όν­των.

Ὑ­πὲρ τῶν ἐν ἀ­σθε­νεί­αις κα­τα­κει­μέ­νων.

Εὐ­ξώ­με­θα καὶ ὑ­πὲρ εὐ­φο­ρί­ας τῶν καρ­πῶν τῆς γῆς.

Καὶ ὑ­πὲρ πά­σης ψυ­χῆς Χρι­στι­α­νῶν ὀρ­θο­δό­ξων.

Μα­κα­ρί­σω­μεν τοὺς εὐ­σε­βεῖς βα­σι­λεῖς, τοὺς ὀρ­θο­δό­ξους ἀρ­χι­ε­ρεῖς, τοὺς κτί­το­ρας τοῦ ἁ­γί­ου να­οῦ τού­του, τοὺς γο­νεῖς ἡ­μῶν καὶ δι­δα­σκά­λους, καὶ πάν­τας τοὺς προ­α­πελ­θόν­τας πα­τέ­ρας καὶ ἀ­δελ­φοὺς ἡ­μῶν, τοὺς ἐν­θά­δε εὐ­σε­βῶς κει­μέ­νους καὶ ἁ­παν­τα­χοῦ ὀρ­θο­δό­ξους.

Εἴ­πω­μεν καὶ ὑ­πὲρ ἑ­αυ­τῶν· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.

Καὶ λαμ­βά­νο­μεν συγ­χώ­ρη­σιν πα­ρὰ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως, τοῦ χο­ροῦ ψάλ­λον­τος τὸ πα­ρὸν σταυ­ρο­θε­ο­το­κί­ον.

Ἦ­χος α´. Πα­νεύ­φη­μοι Μάρ­τυ­ρες.

Σφα­γήν σου τὴν ἄ­δι­κον Χρι­στέ, ἡ Παρ­θέ­νος βλέ­που­σα, ὀ­δυ­ρο­μέ­νη ἐ­βό­α σοι· Τέ­κνον γλυ­κύ­τα­τον, πῶς ἀ­δί­κως πά­σχεις; πῶς τῷ ξύ­λῳ κρέ­μα­σαι, ὁ πᾶ­σαν γῆν κρε­μά­σας τοῖς ὕ­δα­σι; Μὴ λί­πῃς μό­νην με, εὐ­ερ­γέ­τα πο­λυ­έ­λε­ε, τὴν Μη­τέ­ρα καὶ δού­λην σου δέ­ο­μαι.

Εἶ­τα ὁ ἱ­ε­ρεύς·

Δι᾿ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων ἡ­μῶν, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός· Ἀ­μήν.

* * * * *